ตอนที่ 17-41 อาคันตุกะลึกลับ

บนถนนกว้าง ผู้คนสัญจรไปมา

ภายในเมืองการต่อสู้ทุกอย่างถูกห้ามเด็ดขาด ไม่สำคัญว่าท่านจะเป็นสมาชิกเผ่าพันธุ์แข็งแกร่ง และไม่ว่าจะเป็นเทพชั้นสูงหรือเทียมเทพ ที่นี่ท่านสามารถเพลิดเพลินกับชีวิตได้อย่างสงบสุขและสบายใจโดยไม่ต้องกลัวอันตรายใดๆ

“ข้ายังไม่เคยได้เข้าเมืองสักครั้งเดียวตั้งแต่กลับมายังตระกูล” ลินลี่ย์มองดูร้านรวงต่างๆ สองข้างฝั่งถนน

“พี่ใหญ่, ในเมืองน่าสนใจมากกว่าในภูเขาเยอะแยะ มีสถานที่บันเทิงมากมายและมีผลึกบันทึกต่างๆ ให้ดูด้วย พี่ใหญ่, ครั้งล่าสุดเมื่อได้เห็นผลึกบันทึกในเมือง ข้าพบว่า...” คิ้วของบีบีกระตุกต่อเนื่องขณะที่เขาพูด และเมื่อถึงตรงนี้เขาเปลี่ยนเป็นพูดผ่านสำนึกเทพ “มีผลึกบันทึกการต่อสู้ที่เกาะมิลัวร์ระหว่างท่านกับนักรบประจำเกาะหลายคนด้วยเหมือนกัน ผลึกบันทึกการต่อสู้กับผู้อาวุโสชุดแดง” บีบีกล่าว

“มีที่ดูผลึกบันทึกด้วยหรือ?” ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ

ตระกูลแบ็คชอว์นับได้ว่ามีผลึกบันทึกการต่อสู้ที่ล้ำค่ามาก

“ผลึกบันทึกการต่อสู้จะมีอยู่ในเมืองที่พวกเขาไม่เคยมาพบเห็นได้ยังไง? มีผลึกบันทึกการต่อสู้ของยอดฝีมือมากนักหรือ?” ลินลี่ย์ถาม

“ไม่มากนักหรอก แม้ว่าจะมีการต่อสู้ของเทพชั้นสูงมาก แต่ระดับฝีมือก็เทียบเท่ากับพวกที่สู้กันในเวทีต่อสู้ของเกาะมิลัวร์ ในบางครั้งจะมีการต่อสู้ระดับสูงอยู่บ้าง แต่ราคาในการดูก็สูงมากเช่นกัน” บีบีค่อนข้างไม่สบายใจ “พี่ใหญ่, เมื่อพวกเขาฉายผลึกบันทึกการต่อสู้ของท่านในเกาะมิลัวร์ พวกเขาควรจะให้เงินส่วนแบ่งค่าสิทธิ์ท่านบ้าง”

ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะลั่น

เดเลียที่อยู่ใกล้ๆ ก็หัวเราะด้วยเช่นกัน “บีบีพูดได้ดี พวกเขาปล่อยผลึกบันทึกการต่อสู้โดยไม่ขออนุญาตเจ้านะ” เดเลีย บีบีและลินลี่ย์พูดคุยเรื่องผลึกบันทึกขณะเดินไป ครู่ต่อมาทเวลที่เดินอยู่หน้าก็หันมามองและเริ่มเดินมาหาลินลี่ย์

ผู้อาวุโสทเวลพูดผ่านสำนึกเทพ “ผู้อาวุโสลินลี่ย์ เราจะพักอยู่ที่เมืองเมียร์สักหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนนับจากนี้ เราจึงค่อยออกเดินทางไปภูเขาสกายไรท์อีกครั้ง ระหว่างหนึ่งเดือนนี้ ผู้อาวุโสลินลี่ย์, ท่านสามารถเที่ยวรอบเมืองได้ตามชอบใจ โปรดจำไว้ หนึ่งเดือน ถ้าท่านพลาด.. อย่างนั้นผู้อาวุโสลินลี่ย์ ถ้าท่านต้องการกลับ ท่านจะต้องรอกลุ่มต่อไป หรือกลับไปด้วยตนเอง”

“ไม่ต้องห่วง ข้าทราบ” ลินลี่ย์พยักหน้า “ผู้อาวุโสทเวล ไม่ต้องเกรงใจเรา เชิญท่านตามสะดวก”

หลังจากเดินห่างออกไปได้ระยะหนึ่ง กลุ่มของลินลี่ย์ก็แยกจากทเวลและคนอื่น จากนั้นลินลี่ย์ เดเลียและบีบีก็มุ่งหน้าไปที่พักของทารอสและไดลิน เมื่อทารอส ไดลินและคนอื่นมาถึงเมืองเมียร์ บีบีและเดเลียก็ไปกับพวกเขาด้วยเช่นกัน จึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาย่อมรู้จักที่อยู่ของทารอสและคนอื่นเหล่านั้น

“พี่ใหญ่, ทารอสและพวกซื้อคฤหาสน์หลังโตไว้ พวกเขาใช้เงินซื้อกว่าพันล้านศิลาดำ” บีบีรีบกล่าว “สำหรับไดลิน ซีซาร์ โอเบรียนและคนอื่นๆ พวกเขาอาศัยรวมอยู่ที่นั่นเช่นกัน”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ลินลี่ย์พยักหน้า กลุ่มทารอสไม่ได้ขาดแคลนเงิน เป็นสิทธิ์ที่พวกเขาควรซื้อคฤหาสน์หลังใหญ่ในเมือง ขณะที่เขาคิดเรื่องค่าใช้จ่าย ลินลี่ย์อดขำมิได้ “บีบี เดเลีย พวกเจ้ายังจำได้ไหมว่าเมื่อปีนั้นที่เรามาถึงเมืองรอยัลวิงครั้งแรก? ตอนนั้นเมื่อเราเห็นบ้านเหล่านั้น หลังถูกที่สุดก็ราคาราวหกสิบหรือเจ็ดสิบล้านใช่ไหม? ตอนนั้นเราตกใจแทบแย่เมื่อเห็นราคานั้น”

เดเลียกับบีบีเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็เริ่มหัวเราะเช่นกัน

บ้านถูกที่สุดในเมืองรอยัลวิงราคาราวๆ แปดล้านศิลาดำ แต่ผู้คนจะฉวยโอกาสซื้อบ้านอย่างนั้น โดยทั่วไปบ้านว่างจะมีราคาเกือบร้อยล้านศิลาดำ และมีแต่เทพชั้นสูงที่ทรงพลังจึงจะสามารถซื้อบ้านเหล่านี้ได้

“เวลานั้น ข้าคิดว่ามีแต่ยอดฝีมือที่แท้จริงของแดนนรกจะสามารถซื้อบ้านในเมืองได้ แต่ตอนนี้ ดูเหมือน...” ลินลี่ย์ส่ายศีรษะและหัวเราะ ความจริงผู้มีความสามารถในการซื้อบ้านในเมืองก็นับได้ว่าเป็นยอดฝีมือ แต่พวกที่เรียกว่ายอดฝีมือนี้เป็นยอดฝีมือเมื่อเทียบกับเทพทั่วไปในแดนนรก

ยอดฝีมือที่แท้จริงในแดนนรก อย่างเช่นอสูรหกดาวและอสูรเจ็ดดาวส่วนใหญ่อาศัยอยู่นอกเมืองโดยจับจองที่เดินเป็นของตนเอง พวกเขาจะสร้างปราสาทเป็นของตนเองและรวบรวมกลุ่มบริวารใหญ่ไว้ แม้ว่าในเมืองจะมีความปลอดภัย แต่กลับเป็นชีวิตที่ไม่มีความท้าทายและน่าตื่นเต้นมากพอ

“ลินลี่ย์! เรามาถึงที่พักของทารอสแล้ว” เดเลียชี้ข้างหน้า และลินลี่ย์มองตามที่เดเลียชี้ให้เขาดู เขาเห็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ ยาวหลายร้อยเมตร ภายในเมืองพื้นที่ทุกตารางนิ้วมีราคาสูงลิ่ว ซึ้อคฤหาสน์ใหญ่โตขนาดนั้นด้วยเงินพันล้านนับว่าเป็นการซื้อขายแลกเปลี่ยนที่ดี

ภายในที่พัก ในลานด้านหน้ามีสระน้ำกลม ด้านข้างมีพุ่มไม้ พุ่มหญ้าและไม้ดอก พื้นปูด้วยหินกว้างเป็นแนวโค้งจากประตูยันถึงที่พักอาศัย

“พี่ใหญ่, ทำไมท่านเอาแต่อยู่แต่ในห้องเล่า? เร็วเข้า” ตอนนี้บุรุษหนุ่มร่างกายกำยำคนหนึ่งกำลังตะโกนเรียกจากห้องชั้นล่าง นี่คือเคลเวอร์บุตรชายคนที่สามของไดลิน เขากับพี่ชายเดินทางไปแดนนรกพร้อมกับไดลิน สำหรับพี่ชายคนรองของเขาถูกปีศาจดาบอเวจีฆ่าตายบนสุสานเทพเจ้าชั้นที่สิบเอ็ด

“มาแล้ว” มีร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากชั้นบน เคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า

แต่ขณะนั้นเอง...

“ปัง ปัง!” เสียงเคาะดังลั่นพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกราวกับฟ้าร้อง “เปิดประตู, คลีโอ, เคลเวอร์ รีบเปิดประตู!”

“เป็นบีบี” สองพี่น้องมองหน้ากัน จากนั้นวิ่งไปดู

“ครืนนน...” เสียงสั่นสะเทือนตามมาด้วยเสียงประตูเปิดออกทันที มีร่างของคนสามคนยืนอยู่ที่ด้านหลัง

“ลินลี่ย์..” คลีโอและเคลเวอร์รู้สึกตกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ลินลี่ย์มาเยี่ยมพวกเขาในรอบห้าร้อยปี และจากนั้นเคลเวอร์ตะโกนเรียกด้วยความตื่นเต้น “ท่านพ่อ ท่านลุงทารอส, ลินลี่ย์มาถึงแล้ว!”

“ลินลี่ย์มาหรือ?” ในที่พักที่อยู่ห่างออกไป มีร่างเงาหลายร่างบินเข้ามาสมทบ คนแรกนำโดยซีซาร์

ลินลี่ย์เมื่อเห็นสหายจากบ้านเกิดของเขาก็หัวเราะและทักทายและกอดซีซาร์โดยตรง “ซีซาร์, ไม่ได้พบกันนานเลย” “ไม่ได้พบกันนานจริงๆ ผู้อาวุโสลินลี่ย์มีตำแหน่งสูงส่ง มีพลังยิ่งใหญ่ แต่ละวันมีหน้าที่รับผิดชอบนับไม่ถ้วน ก็เลยลืมเราคนต่ำต้อยไปแล้ว” ซีซาร์จงใจล้อเลียน

ลินลี่ย์เมื่อเห็นซีซาร์ไม่เกรงใจ ก็อดมีความสุขไม่ได้

ในที่สุดซีซาร์ก็กลายเป็นคนเดิมเหมือนตอนอยู่ในทวีปยูลานรักอิสระไม่เกรงใจใคร ดูเหมือนว่าผลกระทบที่เกิดขึ้นในเกาะมิลัวร์คงจะหายไปแล้ว

“ลินลี่ย์” ทารอส ไดลินและโอเบรียนออกมาต้อนรับเขาเช่นกัน

“เอ๊ะ?” ลินลี่ย์เห็นว่าโอลิเวอร์ไม่ได้รวมอยู่ในกลุ่มพวกเขา แต่มีหญิงสาวผมทองอยู่ด้วย ลินลี่ย์จ้องมองหญิงสาวงามที่อยู่หลังกลุ่มด้วยความสงสัย “นางคือ..?”

ทารอสหัวเราะอย่างเป็นนัย “ลินลี่ย์! นางเป็นหนึ่งในพวกของเรา ทำไมเจ้าไม่เดาเล่าว่านางเป็นภรรยาใคร?”

“ภรรยา?” ลินลี่ย์ตะลึง

“เฮ้, มีบางคนแต่งงานด้วยหรือนี่? เรื่องนั้นยังไม่เกิดขึ้นเลยตอนที่ข้ายังอยู่ที่นี่!” บีบีจ้องมองเช่นกัน

ทารอสเริ่มหัวเราะลั่น “เมื่อแต่งภรรยา เจ้าก็ต้องไวแน่นอน ลองเดาสิว่านางเป็นภรรยาผู้ใด?” ลินลี่ย์ เดเลียและบีบีหันไปมองซีซาร์ ไดลิน โอเบรียนและเคลเวอร์

“หรือว่าจะเป็นเคลเวอร์?” บีบีเดาเป็นคนแรก “หรือว่าจะเป็นโอเบรียน? เดี๋ยว ไม่น่าจะใช่ โอเบรียนหมายตามหาพรตอยู่” เทพสงครามโอเบรียนอดรู้สึกอึดอัดไม่ได้

ทันใดนั้นทารอส ซีซาร์และคนอื่นเริ่มหัวเราะ ไดลินรีบกล่าว “เอาล่ะ พอแค่นั้นแหละ ลินลี่ย์ เดเลีย ข้าขอแนะนำ นี่คามีนภรรยาข้า”

“ท่านลินลี่ย์ พวกเขาพูดถึงเรื่องของท่านให้ข้าฟังบ่อยๆ” คามีนพูดพลางหัวเราะพลาง

“ยินดีด้วย คามีน” ลินลี่ย์และเดเลียทักทายคามีนทั้งคู่

การมาถึงของลินลี่ย์ทำให้การดำเนินชีวิตที่สงบเงียบของทารอส ไดลินและคนอื่นๆ สะดุดเล็กน้อย ทารอสและคนอื่นเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับลินลี่ย์ในวันนั้นแทบจะทันที ลินลี่ย์เริ่มพูดคุยที่โต๊ะจัดเลี้ยงกับทารอสและคนอื่นเกี่ยวกิจกรรมของเผ่าตระกูล

หลังจากรู้สิ่งที่เปลี่ยนไปในภายในเผ่าระหว่างช่วงเวลาห้าร้อยปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสู้รบดุเดือดที่เกิดขึ้น ทารอส ไดลินและคนอื่นได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ คามีนตกใจจริงๆ นางเป็นแค่เทพแท้ธรรมดา และในอดีตนางได้ฟังไดลินพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับลินลี่ย์สองสามครั้ง และมักจะให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังฟังเรื่องราวของบุคคลในตำนาน

ตอนนี้ เมื่อนางได้ยินจากปากลินลี่ย์เองพูดถึงความตายของอสูรเจ็ดดาวมากมาย กลับมีความรู้สึกแตกต่าง

คนเหล่านั้นเป็นอสูรเจ็ดดาว!

โดยทั่วไปมีแต่เพียงเจ้าเมืองเท่านั้นที่เป็นอสูรเจ็ดดาว แต่ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์และแปดตระกูลใหญ่ซึ่งมาจากพิภพต่างๆ ในการต่อสู้กันเองต่างต้องสูญเสียอสูรเจ็ดดาวคนแล้วคนเล่า

“ท่านเพิ่งบอกว่าโอลิเวอร์ออกไปแล้วหรือ?” ลินลี่ย์พูดอย่างประหลาดใจ

“ใช่แล้ว” ทารอสพยักหน้า “บางทีเขาไม่คุ้นเคยกับชีวิตที่สงบสุขภายในเมือง เขาออกไปรับภารกิจอสูร โดยทั่วไปเขาอาจจะเดินทางกลับมาที่นี่ในทุกสิบปีราวๆ นั้น”

ภารกิจอสูร?

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย ขณะเดียวกันเขาจำได้ทันที...ดูเหมือนว่าเขาเป็นเพียงอสูรหนึ่งดาว! แม้ว่าเขาจะรับภารกิจไปสองครั้ง แต่ภารกิจไม่สำเร็จเต็มที่สักครั้ง

“โอลิเวอร์ตอนอยู่ในทวีปยูลานก็ชอบชีวิตตื่นเต้นในแดนนรกอยู่แล้ว ดังนั้นเขาเป็นคนแรกที่มาที่นี่ นิสัยอารมณ์ของเขาไม่เหมาะจะอยู่ในเมืองตลอดไป” ลินลี่ย์ถอนหายใจ

ทันใดนั้น...

“ปัง!” ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

“เฮ้, ใครมาเคาะประตูในเวลาแบบนี้กัน? ทุกคนคิดเหมือนกัน ไม่มีใครข้างนอก” ทารอสสงสัย “หรือว่าเป็นโอลิเวอร์กลับมา?”

“คงไม่บังเอิญเกินไปกระมัง?” ลินลี่ย์หัวเราะ หรือว่าทันทีที่พวกเขาพูดคุยถึงโอลิเวอร์ โอลิเวอร์ก็มา?

“เคลเวอร์ ไปเปิดประตู” ทารอสกล่าว และเคลเวอร์ลุกขึ้นและวิ่งไปข้างนอกทันที

“เฮ้, รีบเปิดประตูเร็วๆ” เสียงทุ้มลึกดังมาจากหน้าประตู เป็นเสียงที่ทำให้ลินลี่ย์ตกใจ นี่เป็นเสียงของฟูโซ่ คนที่ช่วยเขาไว้ ลินลี่ย์ประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงเขา

ทำไมฟูโซ่มาที่นี่?

“เจ้ามาที่นี่ทำไม?” เสียงของเคลเวอร์ดังขึ้น เคลเวอร์ไม่รู้จักฟูโซ่ ขณะที่ทารอส ไดลินและคนอื่นพวกเขาออกมาจากลานว่างเมื่อเห็นบุรุษร่างใหญ่ผมแดงยืนอยู่นอกประตู

แต่พวกเขาไม่รู้จักฟูโซ่

“ฮ่าฮ่า, ฟูโซ่! พี่ใหญ่! เป็นฟูโซ่!” บีบีร้องเรียกและลินลี่ย์เดินมาสมทบและหัวเราะด้วยเช่นกัน “เคลเวอร์ เขาเป็นสหายข้า” ลินลี่ย์พบว่า..ฟูโซ่ตอนนี้มีบริวารสองคนเดินตามหลังเขา

“เด็กน้อย! พบกันครั้งแรกเราเป็นคนแปลกหน้า แต่ครั้งที่สองเราเป็นคนรู้จักกัน และต่อไปเจ้าจะต้องรู้ว่าข้าเป็นใคร” ฟูโซ่แตะไหล่เคลเวอร์จนร่างเขาเซ ฟูโซ่หัวเราะลั่นและเดินเข้ามา “ลินลี่ย์, ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่”

ลินลี่ย์ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ

เขาเปลี่ยนลักษณะรูปร่างเมื่อเขามาถึง ฟูโซ่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

“ไม่ต้องประหลาดใจนักหรอก เจ้าเมืองเมียร์ก็เป็นสหายของข้า!” ฟูโซ่หัวเราะ “เมื่อเดเลียกับคนพวกนี้ซื้อคฤหาสน์ ข้าจัดการให้คนคอยดูแลระมัดระวังให้ด้วย”

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจ ดังนั้นเขาเห็นเดเลียและบีบี ก็เลยคาดเดาได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ แต่ลินลี่ย์ประหลาดใจกับเครือข่ายการติดต่อของฟูโซ่ เขาเป็นสหายกับเจ้าเมืองเมียร์!

“อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ข้าที่เป็นคนหาเจ้าพบได้ในเวลานี้นะ” ฟูโซ่หัวเราะ “เป็นสหายอีกคนหนึ่งของข้าที่บอกว่าเจ้ามาถึงเมืองเมียร์”

“สหายอีกคนหนึ่ง?” ลินลี่ย์ประหลาดใจ

ฟูโซ่พยักหน้า “ใช่แล้ว สหายคนนั้นของข้าแข็งแกร่งมาก สหายของข้ารู้ว่าข้าคุ้นเคยกับเจ้า ดังนั้นเขาเลยขอให้ข้ามา ความต้องการของสหายของข้าง่ายๆ ... ให้มาพบกับบีบี”

ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

ฟูโซ่ทรงพลังมาก ดังนั้นสหายของเขาย่อมน่าเลื่อมใสอย่างมิต้องสงสัย สหายคนหนึ่งเป็นเจ้าเมือง ขณะที่อีกคนพบว่าลินลี่ย์มาถึงเมืองเมียร์และสหายผู้นี้ต้องการพบบีบี?

“พบข้า?” บีบีตกใจ

“คนผู้นี้เป็นใครกัน?” ลินลี่ย์ถาม

ฟูโซ่ส่ายศีรษะและหัวเราะ “ข้าบอกไม่ได้จริงๆ ถ้าเจ้าต้องการถาม รอให้บีบีกลับมาแล้วค่อยถามเขา จริงสิ..เจ้าจะยอมให้บีบีเดินทางครั้งนี้ไหม?”

“ไปที่ไหน? อยู่ในเมืองหรือนอกเมือง?” แม้ว่าลินลี่ย์จะเชื่อใจฟูโซ่ แต่เขาก็ยังห่วงใยความปลอดภัยของบีบี

“ไม่ต้องกังวล อยู่ภายในเมือง” ฟูโซ่หัวเราะ

ลินลี่ย์คลายใจในที่สุด ไม่มีอสูรเจ็ดดาวที่จะกล้าทำอะไรภายในเมือง ที่สำคัญกฎห้ามการต่อสู้โดยไม่ได้รับอนุญาตภายในเมืองเป็นกฎที่แพร่หลายทั่วแดนนรก เป็นกฎที่ตั้งขึ้นโดยมหาเทพ ใครจะกล้าล่วงละเมิด?

“บีบี, เจ้าคิดว่ายังไง?” ลินลี่ย์หันไปมองบีบี

บีบีตาเป็นประกายและหัวเราะ “ข้าต้องการไปดูคนลึกลับนี้ว่าเขาต้องการอะไรจากข้า”