บทที่ 6 ได้โปรด ข้าไม่ได้อยากสารภาพรักท่านอาจารย์เลยจริงๆ!
“จะ...เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน!” เหลิงอู่เหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงลุกลี้ลุกลน
ริ้วสีแดงสดพาดผ่านหูของนางไปยังแก้มที่สวยงาม
“ฮึ่ม! แม้ว่าเจ้าจะจริงใจแต่ช่องว่างระหว่างเรานั้นใหญ่เกินไป หยุดความคิดเพ้อฝันของเจ้าเสีย!”
หลี่หรานพยักหน้า
เป็นเรื่องจริง เมื่อเทียบกับสถานะเซิงจื่อ ศิษย์น้องกับเขานั้นต่างกันเกินไป แต่ถ้าเขาต้องการฟื้นฟูการบ่มเพาะของตัวเอง เขายังมีทางเลือกอื่นอีกหรือ?
“ข้าเข้าใจทุกอย่างที่ท่านพูด ท่านอาจารย์ แต่ข้าเชื่อว่าแม้ว่าจะมีภูเขาและทะเลกั้นระหว่างคู่รักทั้งสอง พวกเขาก็ยังสามารถขจัดมันออกไปได้ตราบใดที่ทั้งสองรักกันอย่างแท้จริง!”
เหลิงอู่เหยียนตกตะลึง
‘เพื่อไล่ตามข้า หรานเอ๋อร์กล้าที่จะย้ายภูเขาและแหวกผ่านท้องทะเล!’
“เจ้าเข้าใจความใหญ่หลวงของการที่เรื่องนี้ถูกเปิดเผยหรือไม่? มันจะทำลายเจ้า! ถ้าข้าเห็นด้วยจริงๆเจ้าจะถูกประณามจากโลกหล้า!” เหลิงอู่เหยียนกล่าว
หลี่หรานกล่าวอย่างจริงใจว่า “ข้าไม่สนใจความคิดของโลกหล้า นี่คือความรักที่แท้จริง ข้าไม่สนใจผู้อื่น!”
“เจ้า...” เหลิงอู่เหยียนกัดริมฝีปากของนาง ความคิดนับพันกำลังต่อสู้กันอยู่ในใจ
แม้ว่านางจะมีประสบการณ์ชีวิตมาหลายร้อยปี แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหัวใจที่ร้อนแรงของเขา นางก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร
‘รัก?’ คำพูดนี้ทำให้นางรู้สึกแปลกๆ แต่นางก็มีความปรารถนาเกี่ยวกับมันเล็กน้อยเช่นกัน
ดวงตาของเหลิงอู่เหยียนเต็มไปด้วยความซับซ้อน นางพูดอย่างแผ่วเบาว่า “แล้วถ้าเจ้าต้องสิ้นชีวิตเพราะเหตุนี้ล่ะ?”
หลี่หรานไม่ลังเล “ตราบใดที่ข้าได้อยู่กับคนที่ข้ารัก แม้ว่าข้าจะตายข้าก็ไม่เสียใจ!”
เหลิงอู่เหยียนเงียบลงทันที หลี่หรานเองก็มองนางด้วยความกระวนกระวาย
หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หันหน้ามาและพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ลองตายดูก่อนแล้วกัน!”
“อะไรนะ?” หลี่หรานไม่มีเวลาตอบสนอง ก่อนที่ท้องฟ้าจะเริ่มหมุนวนอย่างกะทันหัน ความรู้สึกไร้น้ำหนักอย่างรุนแรงกลืนกินเขาและเสียงลมที่โหยหวนก็ดังก้องอยู่ในหู
เขากำลังตกลงจากหน้าผา!
???
เขาถูกเหลิงอู่เหยียนโยนลงมาจากยอดเขาปีศาจ!?
“บัดซบ! ข้าได้ใจเกินไป สตรีนางนั้นอำมหิตชะมัด! คราวนี้ข้าได้ตายจริงๆแน่!”
ฐานการบ่มเพาะของหลี่หรานถูกปิดผนึก ถ้าเขาตกจากหน้าผาที่สูงกว่าพันเมตรมันจะไม่มีผลลัพธ์อื่นนอกจากความตาย!
เขาหลับตาลงและนึกถึงพื้นดินที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยความสิ้นหวัง
แต่ก่อนที่เขาจะตกถึงพื้นเขาก็ได้กลิ่นของสายลมจางๆ จากนั้นเท้าทั้งสองข้างของเขาก็เหยียบพื้นอย่างมั่นคง
เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้งเขาก็เห็นว่าตัวเองยังคงยืนอยู่บนยอดเขาราวกับว่าเขาไม่เคยเคลื่อนไหว
ดวงตาของเหลิงอู่เหยียนดูซับซ้อน “ทำไมเจ้าถึงไม่ใช้พลังจากการบ่มเพาะ? เจ้าอยากตายหรือไง!”
‘การบ่มเพาะของข้า? ท่านคิดว่าข้าไม่ต้องการหรือไง? ข้าใช้มันไม่ได้ต่างหาก!’
ริมฝีปากของหลี่หรานซีดเผือก และด้วยแรงเฮือกสุดท้ายเขาก็คว้าข้อมือที่สวยงามของนางไว้
“การมีชีวิตอยู่จะมีความหมายอะไรถ้าข้าไม่สามารถอยู่ร่วมกับคนรักได้?”
“...” ปราการทางจิตใจของเหลิงอู่เหยียนถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์
‘หลี่หรานยอมตายเพื่ออยู่กับข้าจริงๆ!’
‘แม้ว่าตอนนี้จะมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างเรา แต่ด้วยความสามารถของเขา เขาจะไปถึงขอบเขตจักรพรรดิในสักวันหนึ่ง’
‘สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรู้สึกของเขา เขาไม่กลัวการนินทาและกล้าที่จะเหยียบย่ำทุกสิ่งที่ขวางหน้า แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ไม่แสดงอาการลังเลเลยแม้แต่น้อย’
เหลิงอู่เหยียนจะปฏิเสธความรู้สึกที่รุนแรงเช่นนี้ได้อย่างไร?
“ท่านอาจารย์?” หลี่หรานมองนางอย่างคาดหวัง
เหลิงอู่เหยียนเขินอายและไม่กล้าหันกลับไปมองเขา นัยน์ตาสีแดงเพลิงของนางเต็มไปด้วยน้ำ “อย่าจ้องข้าเช่นนั้น ข้า...ข้ายอมรับ”
“ท่านอาจารย์!” หลี่หรานกอดนางอย่างตื่นเต้น
โดยไม่คาดคิด ไม่เพียงแต่อาจารย์จะไม่ลงโทษเขาเท่านั้น แต่นางยังอนุญาตให้เขามีความสัมพันธ์กับศิษย์น้อง ไม่ใช่ว่านางกำลังชี้ทางให้เขาหรอกหรือ?
“ยะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทันทีที่ข้าเห็นด้วยกับเจ้า...” เหลิงอู่เหยียนหน้าแดงและผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขา
หลี่หรานเกาหัว “ข้าขอโทษ ข้าตื่นเต้นเกินไป”
“แม้ว่าข้าจะอนุญาต แต่ท้ายที่สุดแล้วกฏนี้ก็ถูกตั้งขึ้นโดยข้า ดังนั้นต้องไม่มีผู้ใดรับรู้เรื่องนี้!” เหลิงอู่เหยียนสั่ง
“ท่านอาจารย์ไม่ต้องกังวล ข้าปากแข็งมาก” หลี่หรานพยักหน้า
เขาแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะจัดการกับศิษย์น้องของเขา!
ในขณะนี้ การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นในหัว
【ภารกิจเสร็จสิ้น】
【เป้าหมายการสารภาพรัก: เหลิงอู่เหยียน】
【ระดับความยาก: นรก】
【อัตราความสำเร็จ: 0.0001%】
【ระดับความสำเร็จ: สมบูรณ์แบบ】
【ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ทำภารกิจสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ กำลังประมวลผลรางวัล...】
【รางวัล: ตราประทับที่ปิดกั้นฐานการบ่มเพาะถูกนำออก, หีบสมบัติระดับสุดยอด x3】
“...”
หลี่หราน: “???”
“เป้าหมายการสารภาพรัก... ละ...เหลิงอู่เหยียน?!”
ก่อนหน้านี้เขาสารภาพรักกับศิษย์น้องไม่ใช่หรือ ทำไมเป้าหมายปัจจุบันถึงเป็นท่านอาจารย์?
ทันใดนั้นหลี่หรานก็นึกอะไรบางอย่างได้และถามอย่างระมัดระวัง “ท่านอาจารย์ ใครเป็นคนนำศิลาเงาก้อนนี้มาให้ท่าน?”
เหลิงอู่เหยียนตอบอย่างเขินอาย “เจ้ายังแสร้งทำเป็นไม่รู้อยู่อีก? ไม่ใช่เจ้าหรือไงที่นำมันใส่กล่องยามาให้ข้า...? อย่าทำอะไรแบบนี้อีกในอนาคต ถ้าคนอื่นรู้เข้าความสัมพันธ์ของเราจะถูกเปิดเผย”
หลี่หราน: “…”
เขาเข้าใจทุกอย่างในทันที
ศิษย์น้องของเขาไม่ได้ทรยศ แต่นางส่งกล่องไม้นี้มาให้ท่านอาจารย์โดยบังเอิญ!
เนื่องจากเขาไม่ได้เอ่ยชื่อของนางตลอดการสารภาพรัก เหลิงอู่เหยียนจึงคิดว่าเขากำลังสารภาพกับนาง
ตั้งแต่เริ่ม พวกเขาไม่ได้พูดเรื่องเดียวกันด้วยซ้ำ!
‘ข้าแค่อยากจะเกี้ยวพานศิษย์น้อง! ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้ท่านอาจารย์กลับมาแทน!’ หลี่หรานอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
‘ได้โปรด ข้าไม่ได้อยากสารภาพรักกับท่านอาจารย์เลยจริงๆ!’
//////////