ตอนที่ 17 รูนิกคันธนูและท่าเรือโคสีขาว

ตอนที่ 17 รูนิกคันธนูและท่าเรือโคสีขาว

เรนและอาจารย์หลินนั่งอยู่ใกล้ ๆ กัน

“หินรูนิก หินพลังงานและเหรียญทอง” เรนเอาหินรูนิกเปล่า 3 ชิ้น หินพลังงาน 5 ชิ้นและเหรียญทองระบบอีก 40 เหรียญออกมาส่งให้กับเธอ

จากนั้นก็อธิบายเพื่อให้เธอทำความเข้าใจ ที่จริงในแหวนพลังมีข้อมูลอยู่ แต่การอธิบายแบบนี้ทำความเข้าใจเร็วกว่า

“อาจารย์หลินเลือกตัวต้นแบบแล้วหรือยัง” เรนถามเธอ

“ฉันเลือกธนูได้ไหม” หลินหันหยิบธนูไม้รีเคิร์ฟขึ้นมา

“เป็นผมก็จะเลือกมัน” เรนตอบกลับ

บนเรือไม่มีอาวุธอะไรให้เลือกเป็นต้นแบบมากนัก ปืนสองกระบอกอยู่กับธันวาและไอรา ถ้าเปลี่ยนมันเป็นรูนิก ธันวาและไอราก็ไม่สามารถใช้ได้ ส่วนพวกขวาน ค้อนปอนด์และชะแลงเล็กมันเป็นตัวเลือกหลังอาวุธอย่างธนูแน่นอนอยู่แล้ว

อาจารย์หลินพยักหน้า ก่อนจะเริ่มใช้รูนิกเปลี่ยนคันธนูให้กลายเป็นรูนิกคันธนู

ในระหว่างที่รอ เรนก็หยิบเอาคันธนูคาร์บอนของตนเองมา เขาต้องการเปลี่ยนให้มันเป็นรูนิกด้วย เนื่องจากว่าถ้าคันธนูเป็นรูนิกแล้วจะสามารถเก็บเข้ามาไว้ในวงแหวนรากฐานของเขาได้ ทำให้เวลาใช้เขาสามารถหยิบออกมาได้ทุกเมื่อ

และถ้าใช้คู่กับรูนิกลูกศรของเขาจะทำให้สมบูรณ์แบบมากขึ้น

เรนทำการเปลี่ยนคันธนูในทันที

หินรูนิกเปล่า + ธนูรีเคิร์ฟคันคาร์บอน + เหรียญทอง 40 เหรียญ

‘ใช้ถึง 40 เหรียญ’ เรนรู้สึกแปลกใจที่เห็นว่าในครั้งนี้ต้องใช้เงินมากถึง 40 เหรียญ ต่างจากตอนที่สร้างรูนิกลูกศรที่ใช้แค่ 10 เหรียญทองระบบเท่านั้น

‘โชคดีที่เรามีเหรียญมากพอ’

หลังจากที่ให้เหรียญทองกับหลินแล้ว เรนก็เหรียญทองในแหวนอยู่ 80 เหรียญ มันถูกหักออกไป 40 เหรียญในทันที

แหวนพลังดูดเอาคันธนูและรูนิกหายไป หลังจากนั้นไม่นานก็ปรากฏรูนิกคันธนู

“รูนิกคันธนู (1) : ระดับ 1 ขั้น ไม่มี ใช้พลังงาน 1 หน่วยต่อ 1 ชั่วโมง พลังงานสร้างลูกศร 1 ลูกต่อ 0.5 พลังงาน”

ครั้งนี้เรนประหลาดใจ เพราะคันธนูสามารถสร้างลูกศรในการยิงเองได้ แม้จะเสียพลังงานก็ตาม

เรนเรียกใช้รูนิกคันธนูในทันที การปรากฏของคันธนูสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคน

“นั้นนะเหรอรูนิก” ธันวาถามเรน

“อืม มันมีต้นแบบมาจากธนูที่ฉันใช้” เรนบอกกับธันวา

เขาลุกขึ้นจากนั้นก็ลองง้างสายธนู เรนมองดูหน้าจอจากแหวนก็เห็นว่าพลังงานถูกใช้ไปในทันที 0.5 หน่วยเพื่อใช้สร้างลูกศรขึ้นมา

เรนค่อย ๆ ปล่อยสายลง เขาอยากลองดูว่าถ้าไม่ยิงพลังงานจะคืนกลับไปหรือไม่ แต่เรนพบว่าพลังงานไม่กลับคืน แม่จะเสียพลังงานไป 0.5 หน่วย แต่เรนไม่ได้เสียดาย เขาคิดว่ามันคุ้มที่เราจะทดลองดู

เขาง้างสายธนูอีกครั้ง พลังงานถูกดึงออกไปอีกครั้ง เรนลองยิงดู โดยเล็งไปที่ต้นไม้ริมฝั่ง ซึ่งอยู่ห่างไปประมาณ 70 เมตร

ระยะ 70 เมตรถือว่าไกลพอสมควร

ฟริ้ว!

เรนปล่อยสายลูกศรที่สร้างขึ้นมาก็ยิงออกไปใส่ต้นไม้และปักเข้าไปอย่างชัดเจน แต่หลังจากโดนต้นไม้มันก็หายไป เรนไม่รู้ว่ามันทะลุต้นไม้ไหม แต่อานุภาพของมันแรงกว่าลูกศรปกติแน่นอน

“สุดยอด นั้นมันคืออะไร”

ตอนนั้นเองธนินท์ก็ลุกขึ้นและพูดด้วยความสนใจ เขาคิดว่านี้เองเป็นของวิเศษแน่นอน

“คุณอยากได้ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปฆ่าพวกผู้ติดเชื้อเอา” เรนบอกไป แต่เขาไม่บอกข้อมูลอะไรมากกว่านี้อีก

“หมายความว่ายังไง ทำไมถึงไม่บอกฉันกัน ถ้านี่เป็นพลังวิเศษการที่มีมนุษย์ใช้มันได้มากขึ้นก็ถือเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ นายปิดบังมันแบบนี้ไม่ถูกต้อง” ธนินท์พูดด้วยท่าทางชอบธรรม ที่จริงเขาพยายามจะพูดให้คนอื่น ๆ ลุกมาขอให้เรนบอกความลับพลังที่เขาเห็น

แต่ธนินทก์กลับคิดผิด ในที่นี้ไม่มีใครสนใจเขาเลย

รินดาแม้จะสนใจพลังของเรน แต่จิตใจเธอกำลังเศร้าไม่มีเวลามาให้ความสนใจเรื่องนี้ ธันวาและไอราทั้งสองรู้ว่าตนเองใช้ไม่ได้อยู่แล้ว อีกอย่างพวกเขาและเรนเป็นเพื่อนกัน ยิงเรนมีพลังมากพวกเขาก็มีโอกาสรอดมากขึ้น

ส่วนหลิน เธอมีมันอยู่แล้ว

“ก็จริงของคุณ แต่ถ้าผมสามารถมอบมันให้กับคนอื่นได้ ผมจะมอบมันให้เพื่อนของผมก่อน” เรนตอบกลับไป

“นาย!” ธนินท์อยากจะพูดออกมา แต่เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้บนเรือเขาไม่มีพวกเลย

ธนินท์กลับไปนั่งที่เดิมและมองดูเรนและหลินที่ทดลองใช้รูนิกคันธนูอย่างอิจฉาอยู่คนเดียว

เรนยังคงทดลองใช้รูนิกลูกศรกับรูนิกคันธนู ซึ่งมันสามารถใช้ได้ ทำให้เรนไม่จำเป็นต้องเสียพลังงานในการสร้างลูกศรทุกครั้งที่ยิง

“แต่พลังของรูนิกลูกศรกลับไม่ทรงพลังเท่าลูกศรที่สร้างด้วยพลังงานของรูนิกคันธนู” เรนกล่าวขึ้นมา

“อืม” หลินที่ทดลองอยู่ด้วยข้างเห็นด้วย หลินได้สร้างรูนิกคันธนูขึ้นมาแล้ว เธอยังใช้หินรูนิกเปล่าอีกก้อนสร้างรูนิกลูกศรขึ้นมาอีก 1 ตามคำแนะนำของเรน

หญิงสาวพูดต่อว่า “เราสามารถยกระดับรูนิกได้มันน่าจะทรงพลังมากขึ้น แต่ว่าต้องใช้หินอัพเกรด”

“หินอัพเกรด” เรนนึกขึ้นได้ เขายังเหลือหินอัพเกรดอยู่

เรนเข้าไปดูทันทีว่าการยกระดับต้องใช้อะไรบ้าง ครั้งนี้ระบบแหวนพลังคำนวณมาแล้วว่ามีอะไรที่ใช้บ้างและเหรียญทองที่ใช้เท่าไหร่

ยกระดับรูนิกลูกศรไปที่ ระดับ 1 ขั้น ต่ำ ใช้

หินอัพเกรด (1) 1 ชิ้น + เหรียญทองระบบ 100 เหรียญ

เรนขมวดคิ้วในทันที มันใช้เหรียญทองระบบถึง 100 เหรียญ เขาไม่มีเหรียญทองมากขนาดนั้น สุดท้ายเรนก็ไม่ได้อัพเกรดรูนิกลูกศร

...

“ทุกคนดู ด้านหน้ามีท่าเรือ” ธันวาที่กำลังขับเรืออยู่หันมาเรียกเรนและคนอื่น ๆ ให้ไปมอง

“เป็นท่าเรือนี้ฉันเคยมาครั้งหนึ่ง” หลินกล่าวขึ้นมา เธอนึกไปก่อนหน้านั้นหลายปีความทรงจำจึงเลือนรางพอสมควร

“เชื้อแพร่ระบาดมาถึงที่นี่แล้ว” เรนพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

ที่ท่าเรือมีผู้ติดเชื้อชายชรายืนอยู่คนหนึ่ง ในมือถือคันเบ็ดไว้ พอมันได้ยินเสียงเรือก็หันมาสนใจในทันที เรนเรียกรูนิกคันธนูออกมาจากนั้นก็ใช้รูนิกลูกศร เขายิงเข้าใส่มันในทันที

ฉึก!

รูนิกลูกศรยิงทะลุหัวของผู้ติดเชื้อชรา ร่างของมันล้มลงนอนตายอยู่ที่สะพานจอดเรือ เลือดไหลหยดลงผ่านช่องไม้ตกลงไปในน้ำเปลี่ยนน้ำด้านใต้สะพานให้กลายเป็นสีแดง

“ที่นี่แหละไม่ผิดแน่ เอาเรือเข้าไปจอดเลย” เรนบอก

“ฉันจะขับเข้าไปจอดให้” หลินลุกขึ้นเปลี่ยนกันขับกับธันวา ธันวายังเป็นมือใหม่อยู่ ถ้าให้เขาขับไปจอดที่ท่าจะเกิดอันตรายได้

“เดี๋ยวพวกเธอคิดจะเข้าไปจอดที่นั่นอย่างนั้นเหรอ ถ้ามีผู้ติดเชื้อแบบนั้นมันจะอันตรายเกินไป ถ้าพวกเราอยู่บนเรือมันจะปลอดภัยกว่า” ธนินท์พยายามเปลี่ยนใจพวกเขา เพราะไม่อยากจะออกไปจากเรือที่ปลอดภัยลำนี้

“ผมยกเรือให้” เรนตอบไป

เรือเข้าจอดที่ท่าแล้ว เขาลงจากเรือในทันที ขณะที่เดินผ่านผู้ติดเชื้อที่ตายเรนก็เก็บเหรียญทองระบบไปด้วย คนอื่น ๆ ก็ลงตามไป ปล่อยให้ธนินท์อยู่ที่บนเรือคนเดียว

ธนินท์อยู่ที่เรือเพียงคนเดียว เขามองไปที่ศพของผู้ติดเชื้อที่นอนตายอยู่และบรรยากาศในยามเช้าที่เต็มไปด้วยหมอกเหนือผิวน้ำ ทำให้ธนินท์รู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก

“บัดซบ ฉันเป็นถึงผู้จัดการสาขาที่มีพนักงานกว่า 100 คน เด็กพวกนี้มันไม่เห็นหัวฉันเลย” ธนินท์สบถออกมาก่อนจะรีบวิ่งตามพวกเขาไป

“มีอีก 4 ตัว” ธันวากล่าว ก่อนจะพุ่งเข้าไปจัดการตัวหนึ่ง

เรนจัดการอีกสองตัวและหลินจัดการหนึ่งตัวด้วยรูนิกธนูของเธอ ทั้งสามช่วยกันจัดการ ทำให้สองสาวไอราและรินดากับผู้จัดการธนินท์ไม่ต้องลงมือ

“กุญแจ” เรนหยิบกุญแจขึ้นมาและส่งให้กับธันวา

ธันวาลองกดปลดล็อกรถดูก็พบกับรถกระบะคันหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกล

ทุกคนไปที่รถ ส่วนเรนนั้นเก็บของจากศพผู้ติดเชื้ออยู่

“คุณจะทำอะไร” เรนหันกลับมาก็เห็นว่าผู้จัดการวัยกลางคนกำลังเก็บเหรียญและหินพลังงานที่ออกมาจากศพของผู้ติดเชื้อ

“ฉันเห็นมันหล่นอยู่” ธนินท์ตอบด้วยอย่างหน้าด้าน แต่พอเห็นแววตาของเรนเขาก็ไม่คิดจะเก็บอีก ได้แต่มองไปที่ของตรงหน้าอย่างเสียดายและรีบวิ่งไปที่รถ จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งข้าง ๆ ที่นั่งคนขับที่ธันวานั่งอยู่

เรนขมวดคิ้วมองดูธนินท์ แม้จะไม่ชอบหน้า แต่ชายคนนี้ก็ไม่ได้เป็นอันตรายต่อพวกเขา เรนจึงยังปล่อยไป

‘หลังจากไปถึงขบวนอพยพควรจะแยกจากชายคนนี้’ เรนคิดในใจ ก่อนจะขึ้นไปหลังกระบะรถ เนื่องจากที่นั่งด้านหน้ามีแค่สองที่นั่งคือคนขับและข้างคนขับ คนอื่น ๆ จึงนั่งอยู่หลังรถ

ธันวาขับรถออกไปในทันที

เรนและพวกไม่รู้เลยว่าหลังจากที่พวกเขาออกไปท่าเรือโคสีขาวแล้วที่ท่าเรือก็มีหนวดบางอย่างปรากฏขึ้นมา มันยื่นออกมาจากในน้ำที่เป็นสีเลือดเพราะศพของผู้ติดเชื้อชรานักตกเบ็ดคนนั้น

หนวดพวกนั้นพันไปรอบศพและลากศพลงน้ำหายไปอย่างเงียบเชียบ

...

รถกระบะขับออกมาจนไปถึงถนนหลัก นี่คือถนนเส้น 402 ซึ่งพวกเขาต้องขับต่อไปอีกสักพักก็มาถึงจุดที่ต้องลงเดินเท้า เนื่องจากด้านหน้าเป็นป่าและเส้นทางก็ไม่เหมาะให้ใช้รถ

“จอดรถทำไม” ธนินท์ถามธันวาอย่างสงสัย

“ลงตรงนี้ พวกเราต้องเดินเท้า” ธันวาตอบ ก่อนจะลงจากรถไป

ธนินท์เริ่มสงสัยแล้วว่าคนกลุ่มนี้มีจุดหมายบางอย่างแน่นอน ซึ่งเขาก็ไม่คิดจะออกจากกลุ่มในตอนนี้เนื่องจากอยู่กับเด็กหนุ่มสาวพวกนี้มันปลอดภัยกว่าอยู่คนเดียว

“จากแผนที่พวกเราแค่เดินตรงไปเท่านั้น มันเป็นแค่ป่าเล็ก ๆ ที่ขวางระหว่างสองถนนเท่านั้น” หลินบอกกับทุกคน เธอเคยขับรถอยู่บ่อย ๆ ดังนั้นจึงพอรู้มาบ้าง

เรนและคนอื่น ๆ ก็เคยดูจากแผนที่แล้วมันแค่ 200 ร้อยเมตรเท่านั้น ป่าด้านหน้าเองก็ไม่ได้ทึบนัก

พวกเขารีบเดินเข้าไปในทันที สองร้อยเมตรนั้นถ้าเดินก็แป๊บเดียวทั้งกลุ่มจึงมาโผล่อีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งที่นี่คือถนน 404 ถนนเส้นสำคัญที่ใช้งานหลักของเมืองวอริก

“พวกเรามาถึงถนน 404 แล้ว”