ตอนที่ 17-18 บทลงโทษ

ในห้องด้านข้างเงียบสงัดกัซลีสันนั่งอยู่บนเก้าอี้  ขณะที่ลินลี่ย์ยืนนิ่งอยู่ข้างหนึ่ง  กัซลีสันเพียงแต่มองดูลินลี่ย์มองดูเขาอย่างเงียบสงบไม่พูดอะไรสักคำแรงกดดันอีกฝ่ายหนึ่งทำให้ลินลี่ย์กลัวโดยไม่รู้ตัว

“ท่านประมุขเรียกข้ามาที่นี่  แต่เขาไม่พูดอะไรสักคำ  เขาจะทำอะไรกันแน่?”  ลินลี่ย์เริ่มแตกตื่น

หลังจากยืนอยู่ข้างห้องเป็นเวลานานในที่สุดลินลี่ย์ก็อดพูดไม่ได้ “ท่านประมุข...”

กัซลีสันสะดุ้งจากภวังค์มองดูลินลี่ย์  เขาระบายลมหายใจเบาๆกลิ่นอายเย็นชาที่แสดงที่หอประชุมใหญ่ไม่ปรากฏอยู่บนสีหน้าอีก  สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือความเศร้า  กัซลีสันถอนหายใจ  “ลินลี่ย์!เจ้ามาจากที่ไหน?”

“จากพิภพอื่น”ลินลี่ย์กล่าว

“พิภพยูลานใช่ไหม?” กัซลีสันพูดตามปกติ

ลินลี่ย์ตกใจ กัซลีสันนี้รู้ได้ยังไง? หรือว่าเขาตรวจสอบเบื้องหลังของลินลี่ย์มาแล้ว?

“ถูกแล้ว” ลินลี่ย์พยักหน้า

“พิภพยูลาน ใช่จริงๆด้วย” กัซลีสันเชิดหน้า น้ำหยดหนึ่งกลิ้งไปตามใบหน้าของเขาและหยดลงพื้น “ติ๋ง!” พอหยดน้ำตากระทบพื้นก็แตกกระจาย

“ท่านประมุข..กำลังร้องไห้?”  ลินลี่ย์ตะลึง

ประมุขเผ่ามังกรฟ้า สุดยอดฝีมือผู้นี้กัซลีสัน..กำลังร้องไห้? ลินลี่ย์แม้จะเข้าใจว่าถ้ากัซลีสันต้องการฆ่าเขา แต่ทำไมเขาถึงหลั่งน้ำตา?

“ขอข้าดูแหวนมังกรฟ้าของเจ้าหน่อย  ไม่ต้องถอนการผูกสัญญาโลหิตหรอก”  กัซลีสันถอนหายใจเบาๆ

“แหวนมังกรฟ้า?” ลินลี่ย์มองกัซลีสันด้วยความประหลาดใจ หลังจากมีเรื่องกับเอ็มมานูเอล เขาเปลี่ยนลักษณะของแหวนมังกรขนดไปแล้ว  จากลักษณะด้านนอก ไม่มีทางที่ใครๆสามารถบอกได้ว่าแหวนของเขาคือสมบัติมหาเทพ

กัซลีสันย่นหน้าผาก เขาเงยหน้าขึ้นมองลินลี่ย์  “ข้าบอกเจ้าให้เอาแหวนมังกรฟ้ามาให้ข้าดู  ไม่ต้องห่วง ข้าไม่โลภอยากได้แหวนมังกรฟ้าของเจ้าแน่  ข้าก็มีของตนเองอยู่แล้ว!” ขณะที่เขาพูดกัซลีสันเหยียดมือขวาของเขาออก

ลินลี่ย์มองดูความจริงบนมือข้างขวาของเขามีแหวนที่สมบูรณ์เหมือนกับแหวนมังกรขนด เพียงแต่มีสีฟ้า

“เดิมทีท่านพ่อสร้างสมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณสองชิ้นหนึ่งนั้นท่านเอาไว้ใช้เอง และอีกชิ้นหนึ่งมอบให้ข้า”  กัซลีสันพูดอ่อนโยนลินลี่ย์มองแหวนในนิ้วมือของประมุขเผ่าด้วยความประหลาดใจ

แหวนมังกรฟ้าที่สมบูรณ์เป็นสมบัติมหาเทพป้องกันวิญญาณที่ไม่เสียหาย

“ท่านประมุข เชิญดูได้” ลินลี่ย์ส่งแหวนมังกรขนดให้ทันที

กัซลีสันตาทอประกายวูบและเขารับแหวนมังกรขนดไว้ทันที  แต่มือขวาที่เขาถือแหวนสั่นเล็กน้อยและประกายน้ำตาปรากฏในดวงตาของเขา “ท่านพ่อ!  ท่านพ่อ!!!”กัซลีสันมองดูแหวนมังกรขนดราวกับว่าเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ไม่มีอะไรเปรียบปาน

“นี่คือวัสดุที่ใช้สร้างมัน  ถูกแล้ว” กัซลีสันลูบแหวน เขาหลับตา

ลินลี่ย์ไม่เคยแน่ใจว่าแหวนมังกรขนาดทำมาจากอะไร  ในพิภพยูลาน ลินลี่ย์ไม่รู้และแม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้

“สมบัติมหาเทพนี้ได้รับความเสียหายใช่ไหม?”  กัซลีสันลืมตาจากนั้นโยนแหวนมังกรขนดคืนลินลี่ย์

“ถูกแล้ว” ลินลี่ย์พยักหน้า

“อาการเสียหายเป็นยังไง?” กัซลีสันถาม

“สมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณปรากฏคล้ายเยื่อบางบนผิวเยื่อบางนั้นมีรูเล็กรูหนึ่ง แค่เพียงรูเดียวส่วนอื่นไม่ได้รับความเสียหายแต่อย่างใด” ลินลี่ย์ไม่ได้โกหก

“รูเล็กๆ รูเดียว?”

กัซลีสันขมวดคิ้ว “สามารถฆ่าบิดาของข้าและสี่มหาเทพที่เหลือก็ยังเจาะผ่านสมบัติมหาเทพได้..แค่รูเดียวอย่างนั้นหรือ?”  ใจของกัซลีสันนึกถึงความเป็นไปได้  แค่จากรูในสมบัติมหาเทพกัซลีสันก็ได้ข้อสรุปเกี่ยวกับมือสังหาร

“ต้องเป็นหนึ่งในคนพวกนั้นแน่นอน!”

ทันทีที่กัซลีสันคิดว่าใครคือศัตรูเขารู้สึกจนใจ “ศัตรูไม่ใส่ใจคนเล็กน้อยอย่างเรา แม้แต่เทพชั้นสูงที่ทรงพลังที่สุดก็ทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้ามหาเทพ”กัซลีสันยืนอยู่ที่ชายขอบของเทพชั้นสูงแล้ว

น่าเสียดาย...

เทียบกับมหาเทพแล้วเขาไม่มีความสามารถจะสู้กลับได้แม้แต่น้อย ศัตรูสามารถฆ่ามหาเทพได้ถึงสี่คน เทพชั้นสูงเล็กน้อยไม่กี่คนจะทำอะไรได้?

“ท่านประมุข ทางเผ่าจะริบแหวนของข้าไหม?”  ลินลี่ย์ถามด้วยความกังวล

กัซลีสันมองดูเขา แล้วกล่าว“ตั้งแต่ท่านพ่อเลือกเจ้าเป็นผู้สืบทอดแหวนมังกรฟ้า และเจ้าที่ได้ครอบครองแหวนมังกรฟ้านี้เป็นความประสงค์ของท่านพ่อ ความประสงค์ของท่านพ่อเป็นสิ่งที่ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์เปลี่ยน”

ลินลี่ย์ค่อยสงบใจลงได้

ขณะที่กัซลีสันมองลินลี่ย์ เขาอดคิดถึงบิดาของเขาไม่ได้ ในอดีตมหาเทพมังกรฟ้าบรรพบุรุษของพวกเขาจะดูแลบุตรและธิดาของเขาเป็นอย่างดี  ขณะที่หลานและคนรุ่นหลังของตระกูลมหาเทพมังกรฟ้าไม่ใส่ใจมากนัก

“ท่านประมุข ข้ามีข้อสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง”  ลินลี่ย์อดถามไม่ได้

ลินลี่ย์สงสัยมากว่ากัซลีสันผู้นี้จำแหวนมังกรฟ้าได้ยังไง  เขาเปลี่ยนลักษณะแหวนมังกรขนดไปแล้วและแหวนก็ไม่ได้เปล่งรัศมีออกมาแม้แต่น้อย กัซลีสันกลับบอกได้เพียงแค่มอง หรือว่าแหวนมังกรขนดนี้ยังมีความพิเศษอีก?

หรือว่าเป็นที่วัสดุ?

แต่จากภายนอก ต่อให้มองดูใกล้ๆ ก็ไม่มีทางพบความผิดปกติเกี่ยวกับวัสดุ

“สงสัย?  ว่าไป”  กัซลีสันเผยรอยยิ้มที่ยากจะเห็น

“ท่านประมุข, ท่านพบได้ยังไงว่าแหวนของข้าเป็นแหวนมังกรฟ้า?ข้าไม่เข้าใจ” ลินลี่ย์รีบกล่าว

“ฮ่าฮ่า..” กัซลีสันเริ่มหัวเราะ “ต่อให้เป็นสมบัติมหาเทพ เมื่อรัศมีของมันถูกซ่อนไม่มีใครที่จำได้จากการมองผิวเผิน เจ้ายังคงเปลี่ยนลักษณะของแหวนอีก แล้วข้าบอกได้ยังไงจากการมองน่ะหรือ?”

ลินลี่ย์ประหลาดใจ “ท่านประมุข, อย่างนั้นทำไมท่านบอกได้ว่าข้ามีแหวนมังกรฟ้าแน่นอน?”

“เพราะร่างของเจ้า” กัซลีสันหัวเราะ

“ร่าง?” ลินลี่ย์ประหลาดใจ

“ร่างของเจ้าทรงพลังมาก แม้แต่ในเผ่ามังกรฟ้าของเราพลังของร่างเจ้าน่าจะทรงพลังเป็นลำดับที่สี่” กัซลีสันกล่าว “แม้แต่สมาชิกรุ่นที่สามและสี่ก็ยังเทียบเจ้าไม่ได้ในแง่ความแข็งแกร่งของร่างกาย”

ถ้าร่างของคนผู้หนึ่งทรงพลังมากก็หมายความว่าพวกเขามีสมบัติมหาเทพอย่างนั้นหรือ?

ลินลี่ย์ยังคงไม่เข้าใจ อย่างไรก็ตามเขามีความภูมิใจที่ร่างของเขาทรงพลังขนาดไหน

“พลังของร่างเจ้าเกี่ยวข้องกับการดูดซับหยดพลังมหาเทพสายธาตุน้ำใช่ไหม?”  กัซลีสันถาม

ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ เขาพยักหน้า “เป็นเช่นนั้น”

“ลินลี่ย์, คิดดูให้ดีบรรพบุรุษของเผ่ามังกรฟ้าของเราเป็นมหาเทพตระกูลของเราจะขาดแคลนพลังมหาเทพธาตุน้ำได้ยังไง?”  กัซลีสันถามเขา

ลินลี่ย์ได้แต่พยักหน้าพลังมหาเทพสำหรับมหาเทพก็เหมือนกับพลังเทพที่เทพอื่นๆ มี  เป็นธรรมดาที่ไม่ถึงกับมีราคามากนัก อย่างไรก็ตามหยดของเหลวพลังมหาเทพนี้ยังถูกสร้างผ่านการบีบอัดปราณศักดิ์สิทธิ์ของมหาเทพลงไปด้วย

“กัซลีสันกล่าวต่อ ”ผู้อาวุโสทุกคนของเผ่าจะมีหยดพลังมหาเทพธาตุน้ำ! แต่ทำไมจึงไม่มีใครในพวกเขามีร่างที่แข็งแกร่งเท่ากับเจ้า?”

ลินลี่ย์นิ่งงันทันที

ใช่แล้ว

ผู้อาวุโสเหล่านี้เป็นลูกหลานของเผ่ามังกรฟ้าทุกคนเช่นกันและพวกเขาทุกคนมีสายเลือดของมังกรฟ้า พวกเขามีหยดพลังมหาเทพกันทุกคน ทำไมร่างของพวกเขาไม่ทรงพลังเท่ากับลินลี่ย์?

กัซลีสันถอนหายใจ “การใช้พลังมหาเทพเสริมพลังและแปลงร่าง...นี่เป็นสุดยอดวิชาที่ท่านพ่อพัฒนาขึ้นมาหลังจากที่ท่านกลายเป็นมหาเทพ”

“ท่านพ่อเป็นมหาเทพแต่เขาไม่สร้างสมบัติมหาเทพระดับเกราะ นี่เป็นเพราะเกล็ดมังกรที่ร่างของเขา ว่ากันในแง่พลังป้องกันเทียบได้กับสมบัติมหาเทพอยู่แล้ว”  กัซลีสันพูดด้วยความภูมิใจ

ลินลี่ย์ได้แต่ตะลึง

สมบัติมหาเทพเป็นวัตถุประดิษฐ์ที่ทรงพลังที่สุดในตำนาน

แต่มหาเทพมังกรฟ้าบรรพบุรุษของพวกเขาทรงพลังขนาดที่ร่างกายคล้ายกับสมบัติมหาเทพ

“เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายในระดับบรรพบุรุษของเรามีอยู่เพียงวิธีเดียว อย่างไรก็ตามวิธีนี้มีเงื่อนไขสามประการ!”  กัซลีสันกล่าว “ประการแรกเจ้าต้องเป็นสมาชิกของเผ่ามังกรฟ้า ประการที่สองเจ้าต้องมีเลือดกลั่นบริสุทธิ์ที่ทรงค่าที่สุดของบรรพบุรุษเราเอง  ประการที่สามเจ้าต้องมีพลังมหาเทพ”

“เลือดกลั่นบริสุทธิ์?”  ลินลี่ย์ประหลาดใจ

“ถูกแล้วและต้องเป็นเลือดกลั่นบริสุทธิ์ที่ได้หลังจากบรรพบุรุษกลายเป็นมหาเทพแล้ว”  กัซลีสันถอนหายใจ  “เลือดกลั่นบริสุทธินี้เป็นการกลั่นได้มาจากเลือดของเขา  มีแต่เพียงลูกหลานเผ่ามังกรฟ้าจึงสามามารถดูดซับเลือดกลั่นบริสุทธิ์ได้  หลังจากดูดซับไปแล้วก็จะเป็นเหมือนกับบรรพบุรุษสามารถดูดซับพลังมหาเทพและเสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายเขาด้วย”

“ปริมาณของเลือดกลั่นบริสุทธิ์ที่เจ้าดูดซับจะเป็นตัวกำหนดว่าเจ้าสามารถดูดซับพลังมหาเทพได้เพียงไหน”  กัซลีสันตอบ

ลินลี่ย์คิดย้อนกลับไปถึงหยดเลือดสีทอง “ข้าไม่รู้ว่านั่นเป็นเลือดบริสุทธิ์ของบรรพบุรุษของข้าเองเลือดกลั่นบริสุทธิ์จากเลือดของเขาเอง!”

“ร่างของเจ้าทรงพลังมาก เจ้าดูดซับหยดเลือดกลั่นบริสุทธิ์ไปหยดหนึ่ง อย่างไรก็ตามหยดเลือดที่เจ้าดูดซับนั้นมาจากไหน?”  กัซลีสันยังคงพูดต่อ “เมื่อบรรพบุรุษของเราสร้างสมบัติมหาเทพเหล่านั้นเพื่อทำให้สมบัติมหาเทพกึ่งมีความรู้สึก เขาจึงหยดเลือดกลั่นบริสุทธิ์ลงไปในนั้น”

“ดังนั้น, ข้าจึงแน่ใจว่าเจ้าได้รับสมบัติมหาเทพ  นอกจากนี้แล้วไม่มีทางอธิบายเป็นอย่างอื่น” กัซลีสันกล่าว

ตอนนี้ลินลี่ย์ค่อยเข้าใจ

“บรรพบุรุษของเรามีสมบัติมหาเทพสองชิ้น  ชิ้นหนึ่งเป็นสมบัติมหาเทพประเภทอาวุธ  ขณะที่อีกชิ้นหนึ่งเป็นสมบัติมหาเทพชนิดปกป้องวิญญาณ เพราะข้ารู้ว่าสมบัติมหาเทพชนิดอาวุธอยู่ที่ไหน  ดังนั้นข้าแน่ใจว่าสมบัติมหาเทพที่เจ้าพกติดตัวมามีความเป็นไปได้ประการเดียวนั่นคือสมบัติมหาเทพชนิดปกป้องวิญญาณ...แหวนมังกรฟ้า”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้คำถามหลายคำถามที่ลินลี่ย์สงสัยมาตลอดหลายปีได้รับคำตอบในที่สุด

“มิน่าเล่าข้าถึงไม่สามารถดูดซับพลังมหาเทพอีกสองหยดได้” ลินลี่ย์รำพึงกับตนเอง เขาดูดซับหยดโลหิตกลั่นบริสุทธิ์ดังนั้นเขาจึงทนต่อการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพอย่างเดียวจากพลังมหาเทพ

“เอาล่ะ, เราออกไปกันได้แล้ว”  กัซลีสันกล่าว

“ขอรับ, ท่านประมุข” ในใจของลินลี่ย์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

งั้นเหตุผลที่กัซลีสันเรียกเขามาพบเป็นการส่วนตัวเป็นเพราะต้องการดูแหวนมังกรขนดและถามถึงความเสียหายที่แหวนได้รับ  ส่วนบทลงโทษเล่า?  กัซลีสันไม่พูดสักคำ  แต่สิ่งที่ลินลี่ย์ไม่สามารถเข้าใจเองได้ก็คือ...

เมื่อกัซลีสันเห็นเขา เขาคิดถึงมหาเทพมังกรฟ้าบิดาของเขาเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่ลงโทษลินลี่ย์หนักหน่วงเกินไป

ในหอประชุมใหญ่

“เขากำลังมา ท่านประมุขกำลังมา” ผู้อาวุโสเหล่านี้หยุดคุยกันเองและยืนตรงทำความเคารพ  หน้าของกัซลีสันกลับสู่สภาพเย็นชา เขาเดินไปที่บัลลังก์ข้างหน้าตำหนักและนั่งลง  ขณะที่ลินลี่ย์ยืนอยู่กับเหล่าผู้อาวุโส

ลินลี่ย์ชำเลืองมองเอ็มมานูเอลข้างๆผู้แค่นเสียงเย็นชาใส่เขา

“เอ็มมานูเอลผู้นี้ต้องมีความคิดไม่ดีบางอย่าง  ถ้าข้ามีโอกาส ข้าจะต้องฆ่าเขาแน่”  ลินลี่ย์เผชิญกับคลื่นพายุมามากมายในชีวิตเป็นธรรมดาเขาสามารถกำหนดได้ระหว่างเขากับเอ็มมานูเอล  ความขัดแย้งตอนนี้ถึงระดับที่จะต้องตายกันไปข้างหนึ่ง

“ข้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นชัดแล้ว”  ประมุขกัซลีสันกวาดตามองคนข้างล่าง

เอ็มมานูเอลและผู้อาวุโสผมทองเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็อดตกใจมิได้

“ลินลี่ย์ขัดคำสั่งข้านี่เป็นความเข้าใจผิดที่อภัยกันได้ อย่างไรก็ตามก็อาจนับได้ว่าข้าสามารถลงโทษเขาได้แล้ว”  กัซลีสันพูดต่อ  ลินลี่ย์ตะลึง ลงโทษ? ดูเหมือนว่าแม้พวกเขาจะพูดคุยกันค่อนข้างมากแต่เขาก็ยังถูกลงโทษอยู่ดี

“แต่อย่างไรก็ตาม,ทุกคนได้รับรู้พลังของลินลี่ย์แล้วในตอนนี้ ตามกฎของเผ่าเรา เมื่อคนในเผ่ามีพลังเท่าอสูรระดับเจ็ดดาว  เขาจะต้องเข้ารับตำแหน่งผู้อาวุโส”  กัซลีสันพูดต่อ

ตาของเอ็มมานูเอลแดงทันที

ผู้อาวุโสหลายคนในหอประชุมอดหันไปมองลินลี่ย์ไม่ได้

“ผู้อาวุโส?”ลินลี่ย์กำลังไตร่ตรองว่ากัซลีสันจะลงโทษเขายังไง แต่ในพริบตาบทลงโทษก็มาถึง

ประมุขกัซลีสันโบกมือ ผ้าคลุมที่พับอย่างประณีตและชุดเกราะสีฟ้าพร้อมกับส่วนประกอบอื่นเช่นเหรียญตราลอยเข้ามาหาลินลี่ย์  ลินลี่ย์ตะลึง แต่เขาแสดงความเคารพทันที“ขอบคุณท่านประมุข”

ลินลี่ย์รับอุปกรณ์เหล่านั้นไว้ทันที

“นับจากวันนี้ไป ลินลี่ย์รับตำแหน่งเป็นผู้อาวุโสลำดับที่36 ของสภาอาวุโส!”  กัซลีสันประกาศ

ผู้อาวุโสหลายคนพยักหน้าให้ลินลี่ย์อย่างเป็นมิตร

ผู้อาวุโสการ์วีย์ส่งสำนึกเทพบอกทันที  “ลินลี่ย์!ขอแสดงความยินดีด้วย อย่างไรก็ตามจะดีที่สุดเจ้าควรสวมชุดนั้นทันที โดยทั่วไปผู้อาวุโสต้องสวมเครื่องแบบตอนอยู่ในเผ่าแต่แน่นอนยกเว้นในที่พักของเจ้า

ลินลี่ย์ผูกสัญญาโลหิตทันทีร่างของลินลี่ย์เป็นประกายและเกราะฟ้าลายปักทองที่ซับซ้อนปรากฏบนร่างของลินลี่ย์  ขณะที่แสงหลากสีสันปรากฏอยู่บนหลังของเขา

หลังจากสวมเครื่องแบบแล้วตอนนี้เขาปรากฏตัวอยู่ในชุดเครื่องแบบเหมือนกับคนอื่นในหอประชุม

“เอาล่ะทุกคน ไปกันได้แล้ว”  กัซลีสันกล่าว

“ขอรับ, ท่านประมุข”

กลุ่มผู้อาวุโสทำความเคารพและออกมา

“ฟอร์ลัน เอ็มมานูเอล เจ้าสองคนพ่อลูกรั้งอยู่ก่อน!”  กัซลีสันพูดขึ้น ทันใดนั้นเอ็มมานูเอลและผู้อาวุโสผมทองมองหน้ากันเองและชะงักเท้าขณะที่ลินลี่ย์และผู้อาวุโสที่เหลือบินออกไปกันหมด

ลินลี่ย์อำลาผู้อาวุโสแต่ละคนจากนั้นบินไปที่หุบเขาซึ่งเขาพำนักอาศัยทันที