ตอนที่ 15 ทำไมเจ้าถึงไม่ตาย

ผู้หญิงคนนั้นชื่อซู่ซุนเอ๋อ หลังจากประหลาดใจได้ไม่กี่วินาที ปีศาจก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอและหยานฉี

ปีศาจตนเดียวเท่านั้น!

ปีศาจตัวนั้นสูงและมีรูปร่างเป็นหอคอย ล้อมรอบด้วยบรรยากาศที่ชั่วร้ายซึ่งมันน่ากลัวอย่างมาก

"แม่ทัพปีศาจขั้นกลาง"

เสียงของซู่ซุนเอ๋อสั่น เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีแม่ทัพปีศาจขั้นกลางอยู่ในป่าของเมืองเล็กๆแห่งนี้

เมื่อมองไปที่ดวงตาสีฟ้าอ่อนของปีศาจนั้น หยานฉีก็ตะลึงไปหลายวินาที เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นแม่ทัพปีศาจขั้นกลาง

ซู่ซุนเอ๋อซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นแค่นักรบปีศาจขั้นต้น ในตอนนี้เธอวิตกอย่างมาก เธอไม่สามารถเอาชนะแม่ทัพปีศาจขั้นกลางได้

"หนีเร็ว"!!!

ทันใดนั้น ซู่ซุนเอ๋อก็เรียกหยานฉีและวิ่งหนีไปอย่างสุดกำลัง

หยานฉีไม่สามารถหยุดหัวเราะได้ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติเพราะผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ระดับกลางได้เจอกับแม่ทัพปีศาจขั้นกลาง เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวิ่งหนีเอาชีวิตรอด

แม่ทัพปีศาจขั้นกลางเห็นซู่ซุนเอ๋อวิ่งหนีไป ในขณะที่มันกำลังจะไล่ล่าเธอ มันพบว่าหยานฉีกำลังหัวเราะอยู่

“เจ้าหัวเราะอะไร”?

ในสายตาของแม่ทัพปีศาจขั้นกลางนี้ ทำไมหยานฉีถึงไม่วิ่งหนีเอาชีวิตรอดเหมือนกับผู้หญิงคนนั้น?

"ถ้าข้าฆ่าแม่ทัพปีศาจขั้นกลาง ข้าจะได้รับแต้มการฟาดฟัน 8,000 แต้มดังนั้นข้าจึงหัวเราะออกมายังไงล่ะ" หยานฉีพูด

หยานฉีดึงดาบหมาป่าเหล็กดำออกมา

“เจ้ามนุษย์ช่างโง่เขลาอะไรเช่นนี้! อยากตายมากนักก็เข้ามา!”

แม่ทัพปีศาจขั้นกลางกำลังจะปล่อยหมัดออกมา

วิญญาณชั่วร้ายประสานกับกำปั้นโจมตีเข้าที่หยานฉี

หยานฉีถือดาบหมาป่าเหล็กดำ จ้องไปที่วิญญาณชั่วร้ายที่ห่อหุ้มหมัดของปีศาจตัวนั้น

"คลื่นดาบปีศาจวัวสิบเล่ม!"

ทักษะศิลปะการต่อสู้ขั้นสูง คลื่นดาบปีศาจวัวสิบเล่ม!

ดาบเล่มเดียวกลายเป็นดาบที่น่ากลัวสิบเล่มซึ่งมันลอยอยู่ในอากาศ

หมัดที่ห่อหุ้มด้วยวิญญาณชั่วร้ายถูกสับออกด้วยดาบในทันที

ยังมีดาบอีกเก้าเล่มที่ตอนนี้กำลังพุ่งไปหาแม่ทัพปีศาจขั้นกลาง

เมื่อแม่ทัพปีศาจขั้นกลางเห็นสถานการณ์นี้ มันประหลาดใจมาก!

แต่กว่าจะรู้ก็สายเกินไปแล้ว!

ดาบที่น่าสยดสยองทั้งเก้าเล่มพุ่งไปอย่างรุนแรงบนร่างของแม่ทัพปีศาจขั้นกลาง ไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้องออกมา ร่างกายของแม่ทัพปีศาจขั้นกลางกลายเป็นผุยผง!

"สังหารแม่ทัพปีศาจขั้นกลาง แต้มการฟาดฟัน + 8000"

 

เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของหยานฉี

 

หยานฉีคิดว่าทักษะศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงนั้นรุนแรงกว่ากระบวนท่าฟาดฟันปีศาจวัวเสียอีก

 

ตอนนี้เขามีร่างกายที่แข็งแกร่งและการรวบรวมพลัง เขามีดาบหมาป่าปีศาจเหล็กดำ เขามีทักษะศิลปะการต่อสู้ขั้นสูง มันจึงง่ายเกินไปที่จะฆ่าแม่ทัพปีศาจขั้นกลางได้

 

ในอีกด้านหนึ่ง

 

ซู่ซุนเอ๋อวิ่งหนีไปเป็นระยะทางหลายพันกิโลเมตรในครั้งเดียวและวิ่งออกจากภูเขาฮ่วงฉีไป

 

เธอออกมาจากฐานเมืองหลินไห่เพื่อฝึกฝน และไม่เคยคิดเลยว่าจะมีปีศาจที่น่ากลัวแบบนี้อยู่ในป่าเมืองเจียง

 

เธอพึ่งเข้าใจสิ่งที่พ่อของเธอพูดกับเธอ

 

"ในป่ามันน่ากลัวมาก!"

 

เอ๊ะ?

 

ซู่ซุนเอ๋อตกตะลึง เธอพบว่าหยานฉีไม่ได้วิ่งหนีมากับเธอ

 

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง จริงๆแล้วเธอควรจะถูกฆ่าโดยแม่ทัพปีศาจขั้นกลางตัวนั้นไปแล้ว

 

“ทำไมวิ่งเร็วจัง”?

 

เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาข้างๆหูของซู่ซุนเอ๋อ

ซู่ซุนเอ๋อรู้สึกประหลาดใจและมองไปตามเสียงและพบว่าหยานฉีมาหาเธอ

“เขาไม่ตายงั้นเหรอ?”

ซู่ซุนเอ๋อไม่อยากจะเชื่อในสิ่งนี้

ชายคนนี้เป็นศิษย์หลักของนักศิลปะการต่อสู้งั้นเหรอ?

ไม่มีทาง!

ซู่ซุนเอ๋อส่ายหัวและเลิกคิดเรื่องไร้สาระนี้

“แล้วทำไมเจ้าถึงไม่ตายล่ะ”?

เมื่อหยางฉีได้พบกับซู่ซุนเอ๋อ ซู่ซุนเอ๋อจึงได้ถามเขา

"ถ้าข้าบอกว่า......" หยานฉีคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ข้าฆ่าแม่ทัพปีศาจขั้นกลางเจ้าจะเชื่อไหม"?

ฮ่าๆ!

ซู่ซุนเอ๋อมองไปที่หยานฉีด้วยความดูถูกเหยียดหยาม "แน่นอนว่าข้าไม่เชื่อ"

“เข้าใจแล้ว หลังจากที่ข้าวิ่งหนี เจ้าก็วิ่งตามข้ามาด้วย แต่เจ้าไม่ได้วิ่งเร็วเท่าข้า คาดว่าแม่ทัพปีศาจขั้นกลางคงจะรังเกียจที่จะฆ่าเจ้าดังนั้นเจ้าจึงมีชีวิตรอดอยู่”

หยานฉีกลอกตา เขารู้ว่าซู่ซุนเอ๋อไม่เชื่ออยู่แล้วดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการที่จะอธิบายอะไรต่อ

ซุนเอ๋อ!!

ทันใดนั้น เสียงอันทรงเกรียติก็ดังขึ้นผ่านหูของหยานฉีและซู่ซุนเอ๋อ