ตอนที่ 1 เริ่มต้นระบบการฝึกตนด้วยดาบ

"ว่ากันว่ามีผู้พบเห็นปีศาจในเมืองเจียง" มีผู้เสียชีวิตมากกว่าสิบราย

หยานฉีกระตุกเล็กน้อยที่มุมริมฝีปากของเขาหลังจากดูข่าวที่ปรากฏบนโทรศัพท์ของเขา

เขาเข้าสู่โลกนี้ประมาณสามเดือนและได้รับคำเตือนปีศาจทุกวัน ในโลกที่เต็มไปด้วยปีศาจนี้ ปีศาจได้ครอบครองดินแดนนับไม่ถ้วนของอาณาจักรมังกร ซึ่งมีฐานแปดฐานจากสี่ด้านเพื่อป้องกันปีศาจ

เขารู้สึกโชคร้ายมาก เขาได้มายังโลกนี้โดยบังเอิญเพราะสะดุดล้มระหว่างเดินจงกลม เขาไม่มีเพื่อนกับครอบครัวในโลกนี้ เขาต้องทำงานในเมืองเจียงเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง

ตอนนี้ปีศาจกำลังปรากฏตัวในเมืองเจียง อย่าพูดถึงการออกไปทำงาน เขาไม่กล้าแม้แต่จะออกบ้านด้วยซ้ำ

"เมืองเจียงเป็นเพียงเมืองเล็กๆ ภายใต้การดูแลของฐานทัพหลินไห่ หากปีศาจและนักศิลปะการต่อสู้ได้ต่อสู้กัน ค่ายฐานหลินไห่จะไม่สามารถช่วยเหลือเมืองเจียงได้"

เขากำลังพูดกับตัวเอง..

เมืองเจียงตั้งอยู่ภายใต้การดูแลของฐานหลินไห่ ซึ่งเป็นหนึ่งในแปดฐานในอาณาจักรมังกรที่มีนักศิลปะการต่อสู้มากกว่าสิบคนและทหารเพียงพันกว่าคน

มีมากกว่า 100 เมืองภายใต้การดูแลของฐานหลินไห่ เมืองเจียงเป็นเพียงเมืองเล็กๆที่ไม่ค่อยมีอะไร

ความกังวลของเขานั้นถูกต้อง แม้ว่าเมืองเจียงจะอยู่ภายใต้การดูแลของฐานหลินไห่ แต่ก็อยู่ห่างจากฐานของหลินไห่มาก มีเมืองอื่นๆหลายแห่งอยู่ภายใต้การดูแลของฐานหลินไห่ นั่นเป็นเหตุผลที่นักศิลปะการต่อสู้กับทหารไม่เพียงพอที่จะช่วยเหลือเมืองเจียงได้

หลังจากที่คิดเรื่องนี้ หยานฉีตัดสินใจหาอาวุธบางอย่างไว้ในบ้าน เขาคิดว่าการมีอาวุธดีกว่าไม่มีอะไรเลยในการจัดการกับปีศาจ

แต่หลังจากค้นหาอยู่นานก็ไม่พบเลยสักอย่าง....

หยาน ฉีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาไม่ใช่นักศิลปะการต่อสู้ หากปีศาจปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

พลังฉีปรากฏขึ้นหลังจากปีศาจได้ปรากฏตัวในโลกนี้ มนุษย์สามารถสะสมพลังฉีในร่างกายได้จนถึงระดับหนึ่งเพื่อเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแกร่ง จนสามารถใช้พลังฉีในการต่อสู้ได้

นักศิลปะการต่อสู้มีความโดดเด่นอย่างชัดเจนในโลกนี้ นักศิลปะการต่อสู้ด้านร่างกาย, ผู้ฝึกตนเพื่อเป็นนักศิลปะการต่อสู้, ผู้สอนศิลปะการต่อสู้, ปรมาจารย์, เซียน และอื่นๆ

แต่ละระดับจะถูกจัดประเภทตามปกติคือ ปานกลาง และขั้นสูง

คนที่มีร่างกายแข็งแรงสามารถเป็นนักศิลปะการต่อสู้ด้านร่างกายได้ หากพลังฉีถูกรวบรวมและก่อตัวเป็นพลังฉีออกมาได้ก็จะกลายเป็นผู้ฝึกตนเพื่อเป็นนักศิลปะการต่อสู้

การเป็นนักศิลปะการต่อสู้นั้นยากมากๆ นักศิลปะการต่อสู้ด้านร่างกายที่มีร่างกายแข็งแกร่งดุจขุนเขานั้นจำเป็นต้องมีพลังฉีนั้น

“หยาน ฉีนายอยู่มั้ย”?

ทันใดนั้น มีเสียงทุ้มๆดังขึ้นจากหูของเขา หยาน ฉี เดินออกไปที่ประตูและเปิดมัน ชายอายุสามสิบปีปรากฏตัวต่อหน้าเขา

ชายคนนี้คือจางดงเจ้าบ้านของเขา

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ พี่ดง”

หยาน ฉีมองจางอย่างไตร่ตรอง เขาและจางดงนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

จางดงถอนหายใจ “หยางฉี ปีศาจได้ปรากฏตัวขึ้นในเมืองเจียง ฉันไม่วางแผนที่จะอยู่ในเมืองเจียงอีกต่อไปแล้ว ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นนักศิลปะป้องกันตัว ฉันจะไปที่ฐานหลินไห่เร็วๆนี้”

“นี่คือดาบสำหรับนายที่จะใช้ป้องกันตัวเองจากปีศาจ แม้ว่าดาบนี้อาจไม่มีประโยชน์มากนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย”

หลังจากพูดแล้ว จางดงก็ส่งดาบยาวหนึ่งเมตรในมือของเขาให้กับหยางฉี

จากนั้นดาบก็ถูกเก็บเข้าไปในฝักที่ดูโบราณ

จางดงตบไหล่ของหยางฉีและพูดว่า "ขอให้โชคดี"

จางดงหันกลับมาและจากไปทันทีหลังจากที่พูดจบ

หยางฉีมองไปที่ด้านหลังของจางดง จากนั้นมองไปที่ดาบในมือของเขา ความอบอุ่นปรากฏขึ้นภายในใจของเขา

เขาต้องการไปที่ฐานหลินไห่ด้วยถ้าเป็นไปได้ อย่างไรก็ตามฐานของหลินไห่ไม่สามารถรองรับผู้คนได้มาก หากผู้คนภายนอกต้องการเข้าไปพวกเขาจำเป็นต้องเป็นนักศิลปะการต่อสู้เพื่อรับสิทธิ์ในการอยู่อาศัยในฐานหลินไห่

ซึ่งมันยากมากที่เขาจะเป็นนักศิลปะป้องกันตัวได้

หยางฉีรู้สึกลึกเศร้า

เขาถือดาบไว้ในมือ เขาคิดว่าฝักดาบนั้นโบราณมาก ดังนั้นมันควรจะเป็นดาบที่ดี

เขาดึงดาบออกมาโดยไม่ลังเล

แต่ทันใดนั้นการแสดงออกทางสีหน้าของหยางฉีก็เปลี่ยนไป

เพราะในมือของเขามีดาบเหล็กที่เต็มไปด้วยสนิม

สีหน้าของหยางสีกระตุก ถ้าปีศาจปรากฏตัวขึ้นและเขาใช้ดาบเหล็กขึ้นสนิมกับพวกมัน...

เขาไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไป แม้ว่ามันอาจทำให้ปีศาจจะเป็นโรคบาดทะยักได้แต่อย่างน้อยมันก็เป็นการจัดการมันทางอ้อมได้

แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือเสียงบางอย่างที่ดังขึ้นในหัวของเขา

“เมื่อท่านได้ชักดาบออกมา ระบบการฝึกตนด้วยดาบจึงเริ่มใช้งาน . .”

“การเริ่มต้นระบบการฝึกตนด้วยดาบเสร็จสมบูรณ์”