บทที่ 873 เข้าใจผิด!(ตอนฟรี)
บทที่ 873 เข้าใจผิด!
เป็นไปไม่ได้!
นี่คือปฏิกิริยาแรกของซูหยวนเมื่อเธอเห็นซูหลง
ซูหยวนรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอได้เห็นกับตาของเธอเองว่าซูยาหยุนใช้มีดแทงซูหลงสามครั้งจนทะลุ นั่นไม่รวมครั้งสุดท้ายที่เป็นการปาดคอจนเลือดพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ ภาพเหตุการณ์เหล่านั้นมันทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวด
จากนั้นร่างกายของซูหลงก็กระตุกสองสามครั้งก่อนจะแน่นิ่งและตายไป
ซูหยวนมั่นใจว่าในเวลานั้นเธอไม่ได้ตาฝาดหรือฝันไป นั่นคือสิ่งที่เธอเห็นด้วยตาของเธอเองไม่มีผิดเพี้ยนไปจากนี้อย่างแน่นอน!
แต่ตอนนี้เธอพบว่าซูหลงยังมีชีวิตอยู่ เขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ!
มันเป็นไปไม่ได้ มันเหลือเชื่อเกินไป!
ซูหยวนกลัวว่าสิ่งที่เธอกำลังเห็นและรู้อยู่ในตอนนี้จะเป็นเพียงแค่ความฝัน เธอจึงได้แต่มองไปที่จี้เฟิงด้วยความคาดหวังและความกลัว โดยหวังว่าคำตอบที่ได้รับจากปากของจี้เฟิงคือสิ่งที่ต้องการ!
“มัน.. มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!” ซูหยวนถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
จี้เฟิงที่มีรอยยิ้มจางๆประดับบนใบหน้าพูดขึ้นอย่างสบายๆ “ก็ไม่มีอะไรมาก หลังจากที่คนอื่นๆกลับไปกันหมดแล้ว ฉันคิดว่าเขาน่าจะยังไปไม่ถึงปรโลกดี ก็เลยให้การรักษาอย่างง่ายๆ ตอนนี้อาการก็ทรงๆอยู่ แต่ที่แน่ๆคือไม่มีอันตรายถึงชีวิตในเร็วๆนี้... ว่าไง ยังอยากไปอยู่หรือเปล่า? ถ้าจะไปก็พาเขาไปด้วยก็แล้วกัน!”
หัวใจของซูหยวนในเวลานี้มันเต็มไปด้วยความสุขอย่างมาก แล้วเธอจะสนคำพูดประชดประชันของจี้เฟิงได้อย่างไร? จิตใจของเธอมันเอ่อล้นไปด้วยความยินดีที่พ่อของเธอยังไม่ตาย.. น้ำตาของเธอไหลออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นน้ำตาแห่งความสุข!
จี้เฟิงขมวดคิ้วทันที เขาลงจากรถอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ส่ายหัวและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว “เฮ้อ.. ผู้หญิงนี่สร้างมาจากน้ำหรือยังไงกันนะ!”
เขาเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านข้างของซูหยวนและหยิบกระดาษออกมาเพื่อจะซับน้ำตาให้เธอ เขายิ้มและกล่าวว่า “ไหนดูซิ รีบเช็ดเร็วเข้า อากาศหนาวแบบนี้ มันจะทำให้ผิวของเธอเหี่ยวง่าย..”
“ฮือ...” ซูหยวนไม่รอให้จี้เฟิงพูดจบ เธอพุ่งเข้ามากอดเข้าทันทีพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาอย่างเต็มที่ “จี้เฟิง...”
จี้เฟิงนั้นทั้งรู้สึกสงสารและตลกในเวลาเดียวกัน “เอาซะทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ! ร้องไห้แล้วเรียกชื่อฉันแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอเศร้าเสียใจหรือกำลังแช่งฉันกันแน่? ฉันยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลยนะ ฉันยังไม่อยากตาย!”
“ฮือ...” ซูหยวนยังคงร้องไห้ต่อไป เธอไม่สนใจคำเยาะเย้ยหรือมุกตลกร้ายของจี้เฟิงเลยแม้แต่น้อย เธอร้องไห้อย่างหนักราวกับกำลังระบายความเจ็บปวด ความคับข้องใจและความเกลียดชังที่อยู่ในใจของเธอออกมาให้หมด
จี้เฟิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโอบกอดเธอและตบหลังเธอเบาๆอย่างอ่อนโยนเพื่อไม่ให้เธอร้องไห้
หลังจากผ่านไปกว่าสิบนาที ในที่สุดการร้องไห้ของซูหยวนก็สงบลง อารมณ์ของเธอค่อยๆผ่อนคลายลง แต่ร่างกายของเธอยังคงแนบชิดกับแขนของจี้เฟิงโดยที่แขนทั้งสองข้างของเธอโอบกอดเอวของจี้เฟิงเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
จี้เฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ยกมือขึ้นและลูบผมนุ่มๆของเธอเบาๆ ผมยาวของซูหยวนถูกดัดเป็นลอนใหญ่ และมันค่อนข้างสนุกที่ได้สัมผัส...
‘ให้ตายเถอะ!’
จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะสบถอยู่ในใจ เวลานี้เขายังมีใจคิดเรื่องพวกนี้อีก! ... อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าหลังจากนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซูหยวนจะดำเนินต่อไป และเป็นเพราะเหตุการณ์นี้ ทำให้เธอและเขาได้เปิดปมที่มีอยู่ในใจออกมาจริงๆและเดินไปด้วยกันในที่สุด
ทั้งสองกอดกันเงียบๆเป็นเวลานาน ไม่มีใครริเริ่มที่จะพูดก่อนจนกระทั่งเสียงจามของซูหยวนทำลายความเงียบสงบนี้
“ฮัดชิ่ว!” ซูหยวนจาม
“ฮ่าๆๆ!” จี้เฟิงหัวเราะทันที
“โอ๊ยๆๆ!!”
วินาทีต่อมาจี้เฟิงก็รู้สึกเจ็บที่เอว... แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความเจ็บปวดจริงๆ ด้วยความแข็งแกร่งทางร่างกายของจี้เฟิง ต่อให้ซูหยวนจะหยิกเขาเต็มแรง มันก็ทำให้เขารู้สึกได้แค่จั๊กจี้เท่านั้น แต่เพื่อแสดงความเจ็บปวด จี้เฟิงยังต้องแสดงท่าทางและอ้าปากค้าง ผู้ชายหลายคนเป็นแบบนี้
ในไม่ช้ามือเล็กๆที่บีบเนื้อส่วนเอวของจี้เฟิงก็คลายออก การสัมผัสกลับมาเป็นการลูบไล้อย่างอ่อนโยนอีกครั้ง
“ซูหยวน ข้างนอกนี่มันหนาวเกินไป เราเข้าไปในรถกันดีกว่า” จี้เฟิงพูดขึ้น ตอนที่อยู่ในสุสาน ซูหยวนเป็นลมไม่ได้สติอยู่นาน และตอนนี้เธอยืนอยู่ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น มันอาจทำให้เธอไม่สบายได้
“อื้อ! เข้าไปในรถกัน!” ในเวลานี้ซูหยวนเพิ่งจะตระหนักว่าจี้เฟิงสวมเพียงเสื้อเชิ้ตเท่านั้น!
เธอรู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมาทันทีและรีบเร่งจี้เฟิงให้เข้าไปในรถเร็วๆ
สำหรับตัวเธอเอง เธอเหลือบมองไปที่ซูหลงซึ่งนอนอยู่บนเบาะหลังของรถแวบหนึ่งแล้วรีบขึ้นไปนั่งด้านข้างคนขับ
เมื่อกลับเข้ามานั่งในรถอีกครั้ง อารมณ์ของซูหยวนเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ในเวลานี้ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ดวงตาก็แดงเล็กน้อยจากการร้องไห้ แต่ยังคงมีหยาดน้ำตาอยู่เล็กน้อย แต่นั่นมันทำให้ดวงตาของเธอแวววาวดูสวยงามมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่าทีที่เขินอายและอ่อนหวาน มันทำให้เธอยิ่งมีเสน่ห์
ชั่วขณะหนึ่งจี้เฟิงได้แต่ตกตะลึง
เมื่อเห็นจี้เฟิงจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา ซูหยวนก็หน้าแดงมากขึ้นกว่าเดิม แต่เธอไม่หลบเลี่ยงอีกต่อไป เธอจ้องมองไปยังใบหน้าที่คมเข้มได้รูปของจี้เฟิงและพูดอย่างยียวนว่า “มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ?”
“เคยเห็น แต่ฉันไม่เคยเห็นเธอสวยขนาดนี้มาก่อน” จี้เฟิงพูดและยิ้มอย่างชั่วร้าย “ไหนคนสวย ยิ้มให้ดูหน่อยสิ คิกคิก...”
“ตาบ้านี่! เดี๋ยวตีให้ตายเลย!”
ใบหน้าสวยของซูหยวนแดงก่ำ เธอดุจี้เฟิงเบาๆ และเหลือบมองไปทางด้านหลังโดยไม่รู้ตัว แต่มันเป็นการบอกจี้เฟิงว่าพ่อของเธอยังอยู่ข้างหลัง!
จี้เฟิงโบกมือและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ตอนนี้เขาเหมือนคนป่วยที่อยู่ในอาการโคม่า แต่ฉันรับประกันได้ว่าเขาจะไม่ตายแน่นอน แต่ฉันก็ตอบไม่ได้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าเขาจะฟื้น”
การแสดงออกของซูหยวนเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และรีบถามทันทีว่า “มันไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตจริงๆน่ะเหรอ?”
“ไม่ต้องห่วง ไม่ตายแน่นอน!” จี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
คำยืนยันของจี้เฟิงทำให้ซูหยวนรู้สึกโล่งใจ เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจี้เฟิงมันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบโยน เธอเปิดปากและพูดออกมาเบาๆว่า “จี้เฟิง.. ขอบคุณนะ”
“ยินดีครับคุณผู้หญิง!” จี้เฟิงหัวเราะ “ฉันแค่ช่วยอย่างง่ายๆ ไม่ได้ลำบากอะไร”
ซูหยวนส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “จี้เฟิง ถึงฉันจะไม่รู้ว่าคุณใช้วิธีไหนในการช่วยชีวิตเขา แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ฉันไม่ใช่คนโง่นะ!”
“โอ้?”
จี้เฟิงถามด้วยความสงสัย “แล้วเธอคิดว่าฉันช่วยเขายังไง?”
ซูหยวนยิ้มอย่างอ่อนหวาน เธอเอนตัวไปด้านข้างและพิงไหล่ของจี้เฟิงเบาๆ ดวงตาของเธอเปล่งประกายอย่างอ่อนโยนและพูดเบาๆว่า “อย่างแรกเลยคือฉันรู้แล้วว่าฉันเข้าใจคุณผิดไป ตอนแรกฉันยังคิดไม่ออก แต่ตอนนี้ฉันคิดมันอย่างถี่ถ้วนแล้ว และมันทำให้ฉันเข้าใจว่าทุกสิ่งที่คุณทำก่อนหน้านี้มันเป็นส่วนหนึ่งของแผนที่คุณตั้งใจทำเพื่อช่วยซูหลง”
“เธอเห็นฉันเป็นคนน้ำใจงามขนาดนั้นเลยเหรอ?” จี้เฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม “เธอคงลืมอะไรไป... ถ้าฉันต้องการช่วยเขา ทำไมฉันต้องไปจับตัวเขากลับมาที่นี่ด้วย มันจะไม่ง่ายกว่าเหรอถ้าฉันจะปล่อยเขาไปตั้งแต่ตอนนั้น?”
“เรื่องนี้...” ซูหยวนอดไม่ได้ที่จะตกใจ และไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้
จี้เฟิงยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะๆ อย่าคิดมากเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือเอาตัวพ่อของเธอไปรักษาก่อน ฉันไม่ได้มีเครื่องมืออะไร สิ่งที่ทำคือการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเท่านั้น มันจะดีกว่าหากพาเขาไปส่งที่สถานพยาบาลและได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง”
“เขาไม่ใช่พ่อฉัน!” ซูหยวนพูดอย่างเย็นชาทันที
“ฮ่าๆๆ!” จี้เฟิงหัวเราะแต่ไม่ได้โต้เถียงอะไร
ซูหยวนถอนหายใจเบาๆ “จี้เฟิง สิ่งที่ฉันพูดนั้นมันออกมาจากความรู้สึกของฉันจริงๆ เพราะเขาคือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของฉัน ดังนั้นฉันจึงทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาตาย แต่ใจของฉันไม่เคยยอมรับผู้ชายคนนี้เป็นพ่ออย่างแท้จริง และตอนนี้คุณได้ช่วยชีวิตของเขาแล้ว ดังนั้นตั้งแต่นี้ต่อไป ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีก ฉันจะไม่ให้คนที่ฆ่าแม่ของฉันเป็นพ่อของฉันเด็ดขาด!”
จี้เฟิงพยักหน้าเล็กน้อยและถามว่า “แล้วเธอจะทำยังไงกับเขา?”
“ไม่ทำอะไรทั้งนั้น!”
ซูหยวนพูดอย่างเย็นชา “ตราบใดที่เขาไม่ตายต่อหน้าฉัน คุณจะเอาเขาไปโยนไว้ที่ไหนฉันก็ไม่สน...”
“โอเค! ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้!” จี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มแน่นอนว่าเขาไม่สามารถโยนซูหลงลงไปตามที่ซูหยวนพูดได้
จากนั้นจี้เฟิงก็สตาร์ทรถอีกครั้ง เขาขับด้วยความเร็วที่ไม่เร็วจนเกินไป เพราะตอนนี้ข้างนอกหิมะตกและถนนลื่นมาก
ซูหยวนไม่ได้พูดคุยอะไรอีก แต่เธอมองไปที่จี้เฟิงเป็นครั้งคราว และมีความรักมากมายภายในดวงตาที่สวยงามคู่นั้น ซึ่งทำให้จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และรู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย
เขาไม่คิดว่าจะมีความก้าวหน้าในด้านความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซูหยวนภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ โลกเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ คำพูดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นโดยไม่มีที่มาจริงๆ!
“ฉันเข้าใจแล้ว!”
จี้เฟิงกำลังขับรถและคิดอะไรเพลินๆ แต่จู่ๆซูหยวนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย และมองไปที่จี้เฟิงด้วยแววตาที่อ่อนหวาน อารมณ์แห่งความซาบซึ้งปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “ขอบคุณนะจี้เฟิง”
“หืม? มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”
จี้เฟิงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เขายื่นมือออกไปสัมผัสที่หน้าผากที่ขาวเนียนของซูหยวนและถามว่า “ซูหยวน เธอโอเคใช่มั้ย? ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า? ทำไมจู่ๆถึงมาพูดขอบคุณฉันอีกล่ะ?”
“ฉันมีสติดี และเป็นเพราะความเฉลียวฉลาดของฉันที่ทำให้เข้าใจเหตุและผล!” ซูหยวนจ้องไปที่จี้เฟิงด้วยดวงตาที่สวยงามของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ “ตั้งแต่ที่คุณจับตัวซูหลงจนมาถึงตอนนี้ ความจริงแล้วคุณพยายามที่จะช่วยให้ฉันและน้าสาวของฉันได้กำจัดปมในใจ!”
...จบบทที่ 873 ~
