ตอนที่ 130 รักนาร์พี้... (อ่านฟรี)
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร
ตอนที่ 130 รักนาร์พี้...
5 วันต่อมา ณ คฤหาสน์แม็กนัส
“ว้าว ฉันชอบเทคโนโลยีจัง แร็กเพิ่มเสียงหน่อย” แม็กนัสสะกิดรักนาร์
ในตอนนี้ทั้งคู่นั่งแช่อยู่บนโซฟาเหมือนมันฝรั่งสองหัว พวกเขากำลังเกียจคร้าน มีจานที่เต็มไปด้วยขนมวางอยู่ข้างหน้าพวกเขา และโค้กกระป๋องเปล่าสองสามกระป๋อง ขณะที่โทรทัศน์กำลังฉายภาพยนตร์
"เอิ้กก...ทำเองเดะ รีโมทมันไกล" รักนาร์ปฏิเสธ
แม็กนัสถลึงตาใส่เขา "อะไรวะ มันอยู่ตรงหน้านายเนี่ย"
“มันไกลเกินกว่าที่แขนของฉันจะไปถึงได้” รักนาร์กล่าวอย่างเกียจคร้าน
แม็กนัสโกรธ “เอ่อ แค่ 2 นิ้ว”
"สำหรับฉัน มันเหมือนสองไมล์ ใจเย็นๆ พี่ชาย ตั้งสมาธิที่หน้าจอแล้วนายจะได้ยินเสียงชัดแจ๋ว" รักนาร์กล่าว
เมื่อเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ที่ไม่สมาธิของรักนาร์ แม็กนัสก็เริ่มสงสัย “นายเป็นไรไปน่ะ? เดี๋ยวนะ... ทำไมนายตาแดง นายดื่มหรือสูบอะไรไปหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิ ฉันแค่ทำการทดสอบในห้องแล็บ แล้วก็สูดควันเข้าไป ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก” รักนาร์ตอบกลับ
“รักนาร์ นายพี้ยาแล้ว นี่กำลังทดลองบ้าอะไรอยู่เนี่ย?” แม็กนัสถาม
"ระเบิดยาสลบ ถ้านายโยนมันใส่ศัตรูจำนวนมาก มันจะพ่นควันไปทั่ว และใครก็ตามที่สูดดมเข้าไปจะหลับทันที" รักนาร์อธิบาย
ตอนนี้แม็กนัสมั่นใจเต็มร้อยแล้วว่ารักนาร์ได้รับสารเสพติดบางชนิด เขาไม่รู้ว่ามันจะฆ่าเขาหรือเปล่า
~เขาเป็นนักปรุงยาที่มีประสบการณ์ เขาน่าจะไม่ตายนะ~
*ติ๊ง ต่อง*
กริ่งประตูดัง มีเพียงแม็กนัสและรักนาร์ที่อยู่บ้าน เอ็บออกไปซื้อของชำ ส่วน จอร์จออกไปเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีพวก IRA มาทำอันตรายต่อพ่อแม่ของเขา
แม็กนัสเดินไปเปิดประตู เขาใส่กางเกงขาสั้นและเสื้อยืด ฤดูร้อนนี้ร้อนเกินปกติ
“ใช่พิซซ่าที่ฉันสั่งหรือเปล่านะ” เขาสงสัยและเปิดประตู
เขามองอย่างเกียจคร้านแล้วชะงักไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเขาก็กระโดดออกไปและกอดคนคนนั้น
“อา น้องชายฉัน บ๊อบบี้!” แม็กนัสส่งเสียงเฮ แน่นอน วันแรกที่เขากลับถึงบ้าน เขาโทรหาบ๊อบบี้แล้ว แต่แม่ของเขาบอกว่าเขาไปที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด
แม็กนัสจึงต้องคุยกับคุณนายอาร์มสตรอง เพราะเธอเล่าให้ฟังว่าทุกวันนี้เธอรู้สึกเหลือเชื่อแค่ไหน ตัวเธอเองเป็นครูและรู้ว่าในตอนแรกบ๊อบบี้ไม่ได้ฉลาดนัก แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นหลังจากอยู่กับแมกนัส และคุณนายอาร์มสตรองก็มีความสุขมากในเรื่องนี้
แม็กนัสกระโดดขึ้นคร่อมบ็อบบี้ และตอนนี้บ็อบบี้กำลังสะดุดล้ม พยายามยกตัวขึ้น
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมทำตัวเป็นลิงเลย” บ๊อบบี้ถามขณะที่โยนแมกนัสออกไป
"หึ... อย่าพูดให้ร้ายพวกมันนะ ลิงน่ะเจ๋งจะตาย เคยอ่านเกี่ยวกับซุนหงอคง ครึ่งเทพครึ่งลิงที่ทรงพลังไหม ตลกจริงๆ มานี่มา ฉันจะพานายทัวร์ดูบ้านใหม่สุดเจ๋งของฉัน ฮิฮิ..." แม็กนัสลากเขาเข้ามา
ทันทีที่พวกเขามาถึงห้องนั่งเล่น รักนาร์ก็นั่งดูทีวีอยู่ห่างไปเพียง 2 ฟุต
"เขากำลังทำอะไรน่ะ?" บ๊อบบี้ถาม
“ไม่ต้องสนใจเขาหรอก หมอนี่สูดดมสิ่งไม่ดีเข้าไปก่อนหน้านี้ เดี๋ยวเขาก็ดีขึ้น มาสิ ฉันจะโชว์ลานโบว์ลิ่งให้นายดู” แม็กนัสพูดแล้วพาไปเล่นโบว์ลิ่ง
...
“แล้วมหาลัยเป็นไงบ้าง บ๊อบบี้ของเราโตเร็วเกินไปนะ” แม็กนัสถาม
บ๊อบบี้ยักไหล่ “เรื่องปกติปะ มีสิ่งใหม่มากมายให้เรียนรู้ แล้วฉันก็ยังคงมองหาสมาชิกใหม่สองสามคนสำหรับเหรียญตราแห่งเมอร์ลิน ฉันได้เลือกไว้ 3 คนสำหรับตอนนี้ แต่ฉันยังตรวจสอบพวกเขาอยู่ คนหนึ่งเป็นลูกของตระกูลนักการเมือง พ่อของเขาเป็น ส.ส. จากนั้นมีนักศึกษาเศรษฐศาสตร์คนหนึ่งซึ่งเขียนบทความที่ยอดเยี่ยมในนิตยสารสองสามฉบับ สุดท้ายก็มีลูกชายของผู้พิพากษาศาลฎีกา เขาเรียนกฎหมายด้วย”
*วี้วี้ว*
"นายยุ่งมาก ฉันเริ่มมองหาตัวละครที่คู่ควรด้วย แต่วันหยุดฤดูร้อนเริ่มขึ้นซะก่อน แถมฉันต้องเตรียมหยุดฮิตเลอร์เวอร์ชั่นพ่อมดอีก” แม็กนัสเล่าเรื่องของเขาให้ฟัง
*ถอนหายใจ*
บ๊อบบี้ถอนหายใจด้วยความสมเพช “บางครั้งฉันก็อิจฉานายนะที่มีเวทมนตร์ แต่บางทีก็สงสารที่นายต้องต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดตลอด”
"เฮ้ ทุกอย่างมีข้อดีข้อเสีย และฉันเดาว่ามันคงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันที่ต้องผ่านความพยายามลอบสังหาร เพราะฉันจะได้เป็นราชาองค์ต่อไป อา ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไปพบกับราชินีเมื่อไม่กี่วันก่อน” แม็กนัสเผย
“แล้วไง? เธอด่านายหรือเปล่า? อาจจะตีนายด้วยกระเป๋าหรูของเธอไหม?” บ๊อบบี้ถามติดตลก
แม็กนัสเริ่มปฏิเสท "เฮ้ย เปล่า ไม่มีอะไรแบบนั้น เธอยอมทำทุกข้อเรียกร้องของฉัน ฉันเดาว่าเธอยอมรับความพ่ายแพ้เพราะรู้ว่าการต่อสู้กับฉันจะไม่ดีสำหรับเธอแหละ พ่อจะได้รับการประกาศให้เป็นโอรสคนโตของเธอในปีนี้”
บ๊อบบี้หัวเราะ "ฮ่าฮ่า... ฉันนึกภาพออกเลยว่าลุงต้องตกใจขนาดไหน เพราะงั้นเขาเลยจะได้เป็นมงกุฎราชกุมาร"
"คงงั้นแหละ แล้วนายล่ะ FutureTek เป็นอย่างไรบ้าง?" แม็กนัสถามเขา เขาสนใจบริษัทนี้อย่างแท้จริงเพราะเขามีแผนการใหญ่มากมายสำหรับมัน
"เยี่ยมมากแหละ เราจะเริ่มผลิตคอมพิวเตอร์ในเดือนหน้า ฉันได้รับออเดอร์สองสามพันใบแล้ว ไงก็เหอะ นายซื้อตึกไครสเลอร์หรอ?" บ๊อบบี้อุทานด้วยความสงสัย
“ตึกนั้นเรียกว่าตึกไครสเลอร์เหรอ เดี๋ยวนะ… นั่นมันโรงงานผลิตรถยนต์ไม่ใช่เหรอ?” ตอนนี้แม็กนัสสับสนมาก
-_-
ทันใดนั้นบ๊อบบี้ก็นึกอะไรบางอย่างได้
"โรงงานผลิตรถยนต์หรอ? ใช่ที่ไหนเล่านั่นมันเป็นหนึ่งในตึกระฟ้าที่โดดเด่นที่สุดในแมนฮัตตัน เป็นอาคารสำนักงานเชิงพาณิชย์ที่มีชื่อเสียงมาก" บ๊อบบี้อธิบาย
"อะไรนะ?!" แม็กนัสตกใจมาก
"ต-แต่... ฉันบอกให้เท็ดซื้อรถไครสเลอร์ให้ฉัน... ฉันแค่อยากจะลงทุนในรถยนต์เฉยๆ" แม็กนัสพูดในขณะที่ค่อยๆ ตระหนักว่าเขาเป็นคนทำเรื่องเสียหาย
“ตึกนั่นคุ้มไหมเนี่ย? เงินฉันสูญไปหรือเปล่า?” แม็กนัสถามเขาด้วยความกังวล
"ไม่หรอก นายสบายใจได้ ตึกนี้มีชื่อเสียงมากและอยู่ในทำเลที่ดี เป็นการลงทุนอสังหาริมทรัพย์ที่คุ้มค่ามาก" คำพูดของบ๊อบบี้เพียงพอที่จะทำให้แม็กนัสรู้สึกสบายใจ
"ฉันต้องหาผู้ช่วยอย่างจริงจังซะแล้วล่ะ" แม็กนัสพึมพำอย่างเหนื่อยล้า
*ติ๊ง ต่อง*
“เมื่อกี้ใครน่ะ?” แม็กนัสและบ็อบบี้เดินไปเปิดประตู
แต่เมื่อพวกเขามาถึง พวกเขาเห็นรักนาร์อยู่ที่ประตูแล้ว เขาจึงเปิดออกและตอนนี้ยืนแช่อยู่ตรงนั้นราวกับรูปปั้น
อีกด้านหนึ่งของประตูคือซิเรียสที่สับสนซึ่งถูกรักนาร์เล่นงานอย่างประหลาด “นอนละเมออยู่เหรอ?”
“เข้ามาซิเรียส ไม่ต้องสนใจเขา” แม็กนัสพูด ซิเรียสรีบย่องเข้ามาจากด้านข้างของรักนาร์
แต่แม็กนัสเห็นว่ารักนาร์อาจทำร้ายตัวเองหากปล่อยไว้แบบนี้ จึงตัดสินใจส่งเขาเข้านอน เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วชี้ไปที่เขา
"สตูเปฟาย"
และรักนาร์ก็สลบไป จากนั้นเขาก็ยกเขาขึ้นและวางเขาไว้บนโซฟา
"เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของนายเนี่ย? ทุกอย่างแปลกมาก" ซิเรียสถามแปลกๆ
แต่แม็กนัสยักไหล่ "สำหรับฉัน ตอนนี้มันกลายเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว มาสิ เรากำลังเล่นโบว์ลิ่งกันอยู่"
เมื่ออยู่ในห้องเด็กเล่น แม็กนัสถามซีเรียสว่า "ว่าแต่นายมานี่มีอะไรหรือเปล่า?"
"อันที่จริงฉันหนีมาน่ะ มาที่นี่เพื่อเตือนนาย ญาติผู้พี่ฉันเบลลาทริกซ์ แต่งงานอย่างเป็นทางการกับรูดอล์ฟ เลสแตรงจ์แล้ว และฉันเพิ่งเห็นเบลลาทริกซ์คลั่งหวังจะจับตูดน้อยๆ ของนายเพื่อทำให้เจ้านายของเธอประทับใจ” ซิเรียสบอกเขา
แม็กนัสเกาหัว "เธอเป็นพวกโชตะค่อนหรอ? ทำไมเธอถึงต้องการตูดฉัน? แล้วทำไมครอบครัวนายถึงปล่อยให้เธอแต่งงานกับคนพิการล่ะ? อีกอย่างนะหมอนั่นจะตายไม่ช้าก็เร็ว ไม่มีความเมตตาในบัญชีหนังหมาของฉัน โดยเฉพาะในบัญชีของรักนาร์ ถ้าทำได้ เกลี้ยกล่อมเบลลาทริกซ์ให้ออกจากเส้นทางนี้เถอะ ยังมีเวลาอยู่”
"ฮ่าๆ...อย่าล้อเล่นน่า ทั้งครอบครัวของฉันสนับสนุนความยุ่งเหยิงนี้ ถ้าฉันขัดขืนพวกเขาจะขังฉันไว้ในคุกใต้ดิน พวกเขาเป็นพวกกู่ไม่กลับแล้ว นาร์ซิสซายังคงมีสติสัมปชัญญะอยู่บ้างแม้เธอจะถูกครอบครัวผลักดันก็ตาม เรกูลัสก็เปลี่ยนไปตั้งแต่ฉันกลับจากโรงเรียน เขาพูดกับฉันน้อยลง” ใบหน้าของซิเรียสเปลี่ยนเป็นเศร้า
"สไตรค์!" แม็กนัสขว้างลูกสไตรค์ที่สมบูรณ์แบบและโห่ร้อง
“ไม่ต้องห่วง เรกูลัสจะต้องประทับใจในความเท่ของฉัน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ฉันจะเป็นเพื่อนกับเขา อย่าลืมเสน่ห์ของฉันสิ” แม็กนัสโอ้อวด
“ก็นะ มีแค่นายในกลุ่มเราเท่านั้นที่มีแฟนแล้ว” ซิเรียสพูดติดตลก
บ๊อบบี้หัวเราะเบาๆ “ฮิฮิ ฉันจำได้แล้ว เขาป๊อบมากในหมู่เด็กผู้หญิงแม้แต่ในโรงเรียนประถม พวกเธอจะต่อสู้กันเพื่อจับมือของเขา”
“นั่นเพราะฉันฮ็อต… เอ่อ ฉันหมายความว่าอุณหภูมิร่างกายฉันมันสูง...ช่างเหอะ” แม็กนัสพยายามชี้แจง แต่เขาต้องยอมรับความพ่ายแพ้เมื่อซิเรียสและบ็อบบี้ไม่หยุดหัวเราะ
...
หลังจากที่แม็กนัสและคนอื่นๆ ไปแล้ว ห้องนั่งเล่นก็เงียบลง แต่มีอาเธอร์และเมอร์ลินอยู่ในภาพเหมือนกำลังเกียจคร้านพลางมองไปที่รักนาร์ แม็กนัสได้ใส่ภาพบุคคลที่น่าหลงใหลมากมายไว้ในบ้านเพื่อให้พวกเขาเคลื่อนไหวไปมาได้รอบบ้าน
"ข้ารับรองได้ว่าเขาน่าจะสูดเถ้าขนยูนิคอร์นเข้าไป" เมอร์ลินได้ทำการวินิจฉัย
"อืม... ข้าจำได้ว่าเคยผ่านมันมาด้วยตัวเอง" อาเธอร์กล่าวเสริม
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน พวกเขาสังเกตเห็นว่าซัมเมอร์และแชดกำลังมาและมองดูรักนาร์ด้วยความสนใจ แชดกระโดดขึ้นไปบนหน้าอกของรักนาร์และตบเขา ส่วนซัมเมอร์กำลังจิกหัวของเขา
“แชด ต่อยหมัดแมวตรงหว่างขาของมัน” อาเธอร์สั่งแมว
มันคุ้นเคยกับอาเธอร์มากเกินไป แชดเชื่อฟังและเข้าใกล้ความเป็นลูกผู้ชายของรักนาร์
เมอร์ลินมองไม่เห็นว่าสิ่งนี้เกิดขึ้น "ซัมเมอร์! หยุดแชดไว้ แสดงพลังของเจ้า สาวน้อย"
ซัมเมอร์บินอย่างรวดเร็วและจับแชดด้วยกรงเล็บของเธอแล้วโยนเขาลงบนพื้นจากที่สูง
อาเธอร์หันไปทางเมอร์ลิน "เจ้าจะสู้กับข้าเหรอ? วิชาเวทกิ๊กก็อกของเจ้าใช้ไม่ได้ที่นี่ แชดแข็งแกร่งกว่า"
"แต่เขาบินไม่ได้ ซัมเมอร์ ข้าเลือกเจ้า...เป็นแชมป์เปี้ยนของข้า เอาชนะแชดซะ" เมอร์ลินตะโกน
อาเธอร์ก็ทำแบบเดียวกันและเริ่มเทรนแชด
แต่ผลสุดท้ายของการต่อสู้ครั้งนี้ทำให้แม็กนัสต้องปวดหัว
_____________________________
