CD บทที่ 304 สไตล์การต่อสู้นอกรีต

ในที่สุด จ้าวหยู่ก็เข้าใจว่าทำไมปฏิกิริยาของเหมี่ยวอิงถึงดูไม่เหมือนปกติ

จากบุคลิกปกติของเหมี่ยวอิง นักเทควันโดเหล่านี้คงถูกทุบตีจนร่างแหลกละเอียดและร่ำไห้หาพ่อแม่ไปแล้ว แต่เนื่องจากทักษะเหลยปิ่น ทำให้เธอไม่กล้าลงมืออะไรมากนัก หากเธอใช้อำนาจทางกฎหมายบังคับให้อีกฝ่ายขอโทษ มันอาจจะทำให้ตัวเธอต้องอับอาย แต่ถ้าพวกเขาไม่ขอโทษ เธอก็จะเสียหน้าในฐานะหัวหน้าทีมเช่นกัน!

จ้าวหยู่ก็ใจร้อนเกินไปในการพยายามช่วยเหมี่ยวอิง เขาไม่รู้ว่าเหลยปิ่นมีทักษะการต่อสู้ที่เก่งกาจที่แม้แต่เหมี่ยวอิงก็ยังกลัว!

เมื่อนึกย้อนกลับไปตอนที่เขากับเหมี่ยวอิงต่อสู้กันในโรงเรียนตำรวจ แม้ว่าผลออกมาจะเสมอกัน แต่จ้าวหยู่ก็รู้ตัวเองดี หากไม่ใช่กลยุทธ์การต่อสู้ที่ไร้ยางอายของเขา เขาคงพ่ายแพ้ไปแล้ว!

หากเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัวจริง ๆ เขาไม่มีวันเอาชนะเหมี่ยวอิงได้! ตอนนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับเหลยปิ่นผู้ซึ่งสามารถเอาชนะเหมี่ยวอิงได้ แล้วเขาจะเอาอะไรไปชนะอีกฝ่ายได้?

แต่คำว่ายอมแพ้ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของจ้าวหยู่ แถมเขายังรับคำท้าของเหลยปิ่นไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถถอยหลับได้!

นอกจากนี้ จ้าวหยู่ยังชื่อชอบการแข่งขันและการต่อสู้อยู่เสมอ เมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง มันทำให้ความรู้สึกตื่นเต้นที่ห่างหายไปนานกลับคืนมาอีกครั้ง

"จ้าวหยู่ ฟังฉันนะ" เหมี่ยวอิงพยายามห้ามเขา "อย่ามีเรื่องกับเขาเลย ไปจากที่นี่ดีกว่า!"

"โอ้? พวกแกจะวิ่งหนีหางจุกตูดเหรอ?" เหลยปิ่นตะโกนอย่างเย่อหยิ่ง “ถ้ากลัวก็เรียกฉันว่าพ่อแกสิ! ว่าไงกล้าทำหรือเปล่า!?”

“แม่งเอ๊ย แกว่าไงนะ!?” แม้ว่าจ้าวหยู่จะไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายในการต่อสู้ได้ แต่เขาก็สบถด่าได้ดีกว่ามาก เขาโต้กลับทันทีและเปลี่ยนเป็นการด่าทอที่ต่อเนื่องยาวนาน

"ไอ้หนู! แกช่างปากดีเหลือเกิน!!" เหลยปิ่นพูดด้วยความโกรธ "ตามฉันมา แล้วปล่อยให้กำปั้นของเราพูดดีกว่า!"

“จ้าวหยู่…” เมื่อเธอเห็นว่าจ้าวหยู่กำลังจะงับเหยื่อ เหมี่ยวอิงรีบคว้าข้อศอกของเขาอย่างกังวลและส่ายหัว จากนั้นเธอก็ตะโกนใส่เหลยปิ่นว่า "ก็ได้! ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันจะสู้กับคุณแทน!!"

"อะไรนะ?" เหลยปิ่นกอดอก “พวกแกสองคนเก็นแฟนกันจริงเหรอเนี่ย? เอางี้ ทำไมพวกแกไม่เข้ามาพร้อมกันล่ะ? คิดซะว่าเป็นโปรโมชั่นพิเศษสำหรับคู่รักไง ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ขณะที่เหลยปิ่นพูด สมาชิกเทควันโดทุกคนหัวเราะออกมาดัง ๆ

“หัวหน้าทีมเหมี่ยว!” จ้าวหยู่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเหมี่ยวอิง และพูดว่า "ฉัน จ้าวหยู่ สามารถทนได้ทุกอย่าง แต่ฉันทนไม่ได้ที่เห็นผู้หญิงของฉันถูกทำให้ขายหน้า วันนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าฉันจะถูกซ้อมจนตาย แต่ฉันขอให้คุณคอยดูอยู่ห่าง ๆ อย่าเข้ามาแทรกการต่อสู่ได้มั้ย!?"

“จ้าวหยู่…” เหมี่ยวอิงดึงเขาอีกครั้ง แต่จ้าวหยู่ได้หันกลับ และจากเดินไปแล้ว

“โห่…” เมื่อเห็นฉากดราม่า พวกนักเทควันโดจึงส่งเสียงโห่ร้องออกมา

ส่วนเหล่านักสืบได้ติดตามจ้าวหยู่และเหมี่ยวอิงไปที่โรงฝึกเทควันโดไปอย่างรวดเร็ว

โรงฝึกเทควันโดเป็นไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน เนื่องจากพวกเขาได้ยินว่ามีเรื่องชกต่อยกัน คนแถวนั้นจึงรีบแห่เข้ามามุง

"ฮึ่ม!" เหลยปิ่นเดินเข้ามาและถามจ้าวหยู่ว่า "ไอ้หนู บอกฉันที ว่าสไตล์การต่อสู้ของแกคืออะไร เทควันโด ซ่านโฉ่ว[1] หรือแบบฟรีสไตล์"

"ฮึ่ม!" จ้าวหยู่พ่นลมหายใจออกอย่างเย็นชา และพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า "ช่างหัวเรื่องสไตล์พวกนั้นเถอะ ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่สามารถขยับตัวได้ จะใช้สไตล์อะไรมันก็เหมือน ๆ กัน”

“จ้าวหยู่… นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” เหมียวหยิงพึมพำอย่างโกรธเกรี้ยว

"เยี่ยม! เยี่ยม! เยี่ยมจริง ๆ!" เหลยปิ่นตบมืออย่างพอใจ "ไอ้หนู เรื่องทั้งหมดนี้ มันเป็นเพราะแกทำตัวเอง ดังนั้นอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน ทุกคนที่นี่ได้ยินมั้ย!? ถ้าฉันทำให้ไอ้หนูนี่มันพิการ มันไม่ใช่ความผิดของฉัน!!"

“ก็เอาสิ! ส่วนฉัน ถ้าเกิดว่าทำให้แกต้องพิการ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่แตะต้องเมียของแก เพราะฉันทำมันไปแล้วไงล่ะ!”

ในขณะที่เขาพูด จ้าวหยู่ก็ถอดเสื้อนอกออกและมอบให้กับเพื่อนร่วมงานของเขา จากนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าเหลยปิ่นอย่างองอาจ

"ตัวเองกำลังจะตายแท้ ๆ ยังจะกล้าปากดีอย่างนี้อีก ได้! เข้ามาเลย!"

เหลยปิ่นกวักมือให้จ้าวหยู่เข้ามา จากนั้นเขาก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้

“เฮ้? แกคิดจะทำอะไรน่ะ!?” จ้าวหยู่ทำท่ากำลังจะต่อสู้ แต่ทว่าจู่ ๆ เขาก็ชี้ไปทางด้านหลังเหลยปิ่น “นี่เป็นการดวลตัวต่อตัวไม่มีใช่เหรอ!? ทำไมแกถึงต้องใช้ตัวช่วยด้วย!”

"อะไรนะ!?"

เหล่ยปิ่นตกใจและหันไปมองด้านหลังทันที ทันใดนั้น จ้าวหยู่ก็พุ่งไปหาเหลยปิ่นพร้อมกับลูกเตะ!

เนื่องจากระยะห่างของพวกเขาไม่ไกลมาก จ้าวหยู่จึงคิดว่าแผนการชิงโจมตีก่อนของเขาจะประสบความสำเร็จ ขณะที่เขากำลังจะโจมตีคู่ต่อสู้ของเขา เหลยปิ่นซึ่งรู้ตัวว่าตัวเองตกหลุมพรางก็กระโดดขึ้นจากพื้นทันที เขาไม่เพียงแค่หลบลูกเตะของจ้าวหยู่เท่านั้น แต่เขายังสวนกลับด้วยลูกเตะของเขาเองอีกด้วย

จ้าวหยู่ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะมีความเร็วเหลือเชื่อ เขารีบหลบไปด้านข้างทันที แต่ก็ไม่เร็วพอที่จะหลีกเลี่ยงการโจมตีได้

"ไอ้หนู! แกคิดจะลอบกัดงั้นเรอะ!?"

เหลยปิ่นต้องการที่จะสบด่ามากกว่านี้ แต่ทางจ้าวหยู่ได้พุ่งเข้ามาหาเขา แล้วเตะไปที่หว่างขาของเขา เหลยปิ่นลดมือลงเพื่อปิดกั้นหว่างขาของจ้าวหยู่ทันที จากนั้นสิ่งที่เหลยปิ่นไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

จ้าวหยู่ได้ถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา!!

การถ่มน้ำลายนั้นเร็วเกินไป ไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงได้ และมันก็พุ่งเข้าใส่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเหลยปิ่น!

การกระทำอันอุกอาจ มันทำให้ทุกคนตกใจ ไม่มีใครคิดว่าจ้าวหยู่จะกล้าทำอย่างนี้ ทั้งสมาชิกทีมเทควันโดและนักสืบต่างตกตะลึง! เหมี่ยวอิงเองก็ตะลึง ดวงตาของเธอแทบถลนออกมาจากเบ้า!

“กรอด…” เหลยปิ่นแทบคลั่ง เขาพยายามเช็ดพวกน้ำลายออกไป

ทางด้านจ้าวหยู่ เขาฉวยโอกาสนี้ ชกไปที่หน้าเหล่ยปิ่น

นี่คือเทคนิคพิเศษของจ้าวหยู่ เตะหว่างขา ถ่มน้ำลายใส่ แล้วชกหน้า พวกมันมุ่งไปที่จุดอ่อนของคู่ต่อสู้ทั้งหมด!

เหลยปิ่นต่อสู้อย่างยุติธรรมและเสมอภาคกับผู้อื่นมาโดยตลอด เขาไม่เคยพบเคยเจอวิถีการต่อสู้ที่ ‘สกปรก’ ขนาดนี้มาก่อน เขารีบถอยทันที และแขนขึ้นมาป้องกัน! ส่วนจ้าวหยู่ เขารู้ว่าเขาต้องใช้ข้อได้เปรียบนี้อย่างเต็มที่! มิฉะนั้น เมื่ออีกฝ่ายตั้งตัวได้ เขาจะไม่ได้รับโอกาสนี้ซ้ำสอง!

ดังนั้น จ้าวหยู่จึงรีบวิ่งไปข้างหน้าทันที และเริ่มทุบตีอีกฝ่ายอย่างไม่สิ้นสุด โดยหมายจะล้มอีกฝ่าย

อย่างไรก็ตาม เหลยปิ่นเต็มเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์อย่างโชกโชน แม้ว่าเขาจะตกหลุมพรางของจ้าวหยู่ แต่เขาก็ไม่มีทีท่าตื่นตะหนก ในขณะที่เขาหลีกเลี่ยงการโจมตีของจ้าวหยู่ เขายังมองหาโอกาสสวนกลับ

ทันใดนั้น เขาก็ส่งลูกเตะหมุนไปที่ใบหน้าของจ้าวหยู่!

จ้าวหยู่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเหลยปิ่นจะสู้เก่งขนาดนี้ เมื่อลูกเตะมาถึงหน้าเขา เขาจึงใช้แขนกันโดยสัญชาตญาณ

แต่ลูกเตะหมุนของเหลยปิ่นนั้นแข็งแกร่งกว่าของเหมี่ยวอิงหลายเท่า แม้ว่าจ้าวหยู่จะกันอย่างสุดความสามารถ แต่เขาก็ถูกส่งออกไปด้วยลูกเตะอันทรงพลัง

*ตูม*

จ้าวหยู่ล้มลงกับพื้น แต่รีบลุกขึ้นมาทันที

“อ๊าก!”

ในที่สุด เหลยปิ่นก็คว้าโอกาสนี้และเช็ดน้ำลายบนใบหน้าของเขา เขาตะโกนออกมาด้วยความขยะแขยง เขาอยากจะถลกหนังจ้าวหยู่ด้วยความโกรธ

“เดี๋ยวสิ ตรงนั้นกำลังทำอะไรน่ะ!?”

จ้าวหยู่ตะโกนใส่เหล่ยปิ่นอีกครั้ง ขณะที่ฝ่ายหลังกำลังเสียสมาธิ จ้าวหยู่ก็รีบวิ่งไปข้างหน้าและต้องการเตะอีกครั้ง แต่คราวนี้เหลยปิ่นได้คาดการณ์ไว้แล้ว แม้ว่าเขาจะดูถูกอีกฝ่าย แต่เขาก็ยังติดตามการกระทำของจ้าวหยู่อย่างระมัดระวัง ขณะที่จ้าวหยู่กำลังเตะเขา เขาก็หันกลับและเตะอย่างรุนแรง

การเตะที่รุนแรงและรวดเร็ว จ้าวหยู่ไม่มีโอกาสที่จะหลบ และถูกส่งกระเด็นไปตามพื้นทันที เหลยปิ่นยิ้มอย่างเดือดดาล เมื่อเขาเห็นโอกาสในการโต้กลับ และเตรียมเตะไปที่จ้าวหยู่ทันที

จ้าวหยู่นอนอยู่พื้น แต่ในขณะเดียวกันก็ถีบเท้าไปมาในอากาศอย่างดุเดือด เพื่อไม่ให้เหล่ยปิ่นมีโอกาสเตะเขา

การกระทำของจ้าวหยู่ทำให้ทุกคนขมวดคิ้ว การต่อสู้แบบนี้มันเละเทะเกินไป มันเป็นเพียงการเคลื่อนไหวเพื่อความอยู่รอด!

"ฮึ่ม!" เหลยปิ่นมองหาโอกาสที่เหมาะสม จากนั้นคว้าข้อเท้าของจ้าวหยู่ จากนั้น เขาใช้แรงจากกล้ามแขนของเขา โยนจ้าวหยู่ไปอีกฟากของสังเวียน!

จ้าวหยู่กลิ้งไปบนพื้น เขารีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าทุกอย่างหมุนรอบตัวเขา

ในขณะที่จ้าวหยู่กำลังหายจากอาการวิงเวียน เหลยปิ่นไปได้พุ่งมาใกล้เขา โดยมาพร้อมกับลูกเตะอันทรงพลังซึ่งมันเล็งไปที่เข้าที่หน้าอกของเขา!

[1] ซ่านโฉ่ว หรือ สานต่า เป็นรูปแบบศิลปะการป้องกันตัวและกีฬามวยใช้เท้าอย่างหนึ่งของจีน