บทที่ 14 ต้นไม้ทองคำ
“กฏ 80/20 บางครั้งก็เป็นเช่นนั้น พวกเรากำลังหิวโหย แต่เย่ปิงไม่ได้มีแค่อาหารไว้สำหรับกินเพียงเท่านั้น แต่เขายังสามารถเตรียมอาหารสำหรับทั้งฤดูหนาวด้วย!”
“ท่านเย่ครับ วันนี้ผมเจอต้นไหมสีทอง ผมต้องใช้แรงอย่างมากในการตัดมัน ต้นไหมสีทองสามารถแลกเนื้อหมูได้เท่าไหร่?”
“คุณเย่ ฉันไม่มีอะไรนอกจากทอง 10 ชิ้น ฉันขอแลกหมู 10 ปอนด์ของคุณได้ไหม?”
“คุณยังต้องการวัสดุทั่วไปอย่างหิน และมุงจากไหม ฉันมีของพวกนี้จำนวนมาก คุณต้องการแลกกับฉันไหม?”
อาหารเป็นสิ่งจำเป็น!
ส่วนใหญ่ไม่ได้กินอาหารมาเป็นเวลานาน พวกเขาเกือบบ้าคลั่งด้วยความหิวโหย!
“มีทองมากมายขนาดนั้นจริงหรือ?”
ดวงตาของเย่ปิงเป็นประกาย หลังจากเขาเห็นข้อความในช่องแชท
มีทรัพยากรมากมายที่เขาไม่สามารถหาได้ แต่สถานที่อื่นมี!
ด้วยผู้คนจำนวนมาก มันมากพอที่จะพบสมบัติในโลกแห่งนี้
แต่เย่ปิงไม่มีทองคำ หรือไม้เนื้อแข็งสำหรับทำลูกธนู!
เย่ปิงจึงสอบถามในช่องแชท
“อย่างที่ทุกคนเห็น วันนี้ฉันยอมเสี่ยงเพื่อล่าหมูป่า และได้รับเนื้อมาจำนวนมาก หากทรัพยากรของผู้ใดไม่สามารถแลกเปลี่ยนเป็นอาหารได้ ฉันต้องขอโทษด้วย”
"ส่วนทรัพยากรเช่น อุปกรณ์ ทอง แร่ธาตุหายาก หรือพิมพ์เขียวหายาก สามารถแลกเปลี่ยนได้ทั้งหมด!"
เย่ปิงกล่าวอย่างมั่นใจ
ในตอนนี้ เขาเป็นคนที่รวยที่สุดในโลกด้วยหมูป่า 14 ตัว!
“คุณมีเนื้อมากมายอยู่แล้ว สามารถให้พวกเรากินได้ฟรีๆ”
“ตอนนี้ไม่รู้กี่คนที่หิวโหย สำหรับคุณ มันเป็นแค่ทรัพยากร แต่สำหรับเรา มันคืออาหารช่วยต่อชีวิต!”
บางคนไม่ชอบเย่ปิงเนื่องจากผิดหวังจากการแลกเปลี่ยนกับเขา และบางคนอิจฉาที่เย่ปิงมีอาหารมากมาย
เย่ปิงตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า:
"ฉันเองก็เสี่ยงชีวิตพาชาวบ้านไปล่าหมูป่าในป่าทึบ! พวกเราทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว อย่าใช้กลอุบายจับเสือด้วยมือเปล่าเลย!"
“ทุกคน อย่าหลงกลเนื้อหมูที่อยู่ตรงหน้า!”
จู่ๆ ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญปรากฏตัวในช่องแชท
“ไม่ว่าโลกไหนๆ สมบัติอย่างทองคำ มันหายากแน่นอน! หากให้เย่ปิงในตอนนี้ มันจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจในอนาคตของพวกคุณ ทองคำจะมีค่าและประโยชน์ในอนาคตอย่างแน่นอน!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเรายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ถ้าไม่กินอะไรเลย ฉันคิดว่าคงจะไม่รอดในคืนนี้แน่นอน อสูรราตรีมันอาจจะโจมตีอีกครั้งในตอนกลางคืนก็ได้ สำหรับตอนนี้สิ่งเหล่านี้มันไร้ประโยชน์! ทองสามารถใช้เป็นซาลาเปาได้ไหม? หรือเอาไว้สู้กับอสูรราตรีได้ไหม?”
ผู้คนทั้งสองฝ่ายต่างพูดคุยกันอย่างประชดประชัน
เย่ปิงหั่นเนื้อราชาหมูป่าเป็นชิ้นๆ และกำลังจะเริ่มต่อสู้ในช่องแชทอีกครั้ง
เสี่ยวเหมิงเตือนเย่ปิงทันเวลา "ท่านหัวหน้า เนื้อของราชาหมูป่านั้นวิเศษมาก เนื้อราชาหมูป่าอุดมไปด้วยพลังงาน อย่าตัดมันไปค้าขายกับผู้อื่น"
“โอ้ เนื้อสิ่งมีชีวิตระดับทองแดงมีพลังพิเศษอยู่หรอ?”
เย่ปิงนึกถึงพลังของเลือดอสูรราตรี
จากนั้นเย่ปิงก็เริ่มตั้งค่าการแลกเปลี่ยนในระบบ
[ชื่อ: เนื้อหมูป่า]
[หน่วย: 100 ปอนด์]
[เงื่อนไข : ต้นไหมทอง 1 ต้น]
…
{คำเตือน: คุณแลกเปลี่ยนเนื้อหมูป่าสด 100 ปอนด์ เป็นเกลือสำเร็จแล้ว!}
{คำเตือน: คุณแลกเปลี่ยนเนื้อหมูป่าสด 50 ปอนด์ เป็นทอง 20 ชิ้นสำเร็จแล้ว!}
{คำเตือน: คุณแลกเปลี่ยนเนื้อหมูป่าสด 50 ปอนด์ เป็นหยก 100 ชิ้นสำเร็จแล้ว!}
{คำเตือน: คุณแลกเปลี่ยนเนื้อหมูป่าสด 50 ปอนด์ เป็นไม้เนื้อแข็ง 200 ท่อนสำเร็จแล้ว!}
...
เมื่อเทียบกับสินค้าและวัสดุธรรมดาจำนวนมากที่แลกเปลี่ยนในวันแรก สิ่งที่เย่ปิงแลกเปลี่ยนในครั้งนี้คือ ทรัพยากรที่หายากที่เขาไม่มีในพื้นที่
ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นเลย แค่เพียงต้นไหมทองก็สามารถแบ่งออกเป็นทอง 500 หน่วย!
ในอีกฟากโลกหนึ่งมันล้ำค่า!
“ท่านหัวหน้า สิ่งนี้เป็นของล้ำค่าที่หายาก! ก่อนหน้านี้ สิ่งนี้เป็นเอกสิทธิ์ของราชวงศ์ ไว้สำหรับการสร้างมหาวัง!”
แม้แต่วังเบ็นก็ต้องตกใจเมื่อเห็นต้นไหมทองคำ
“แน่นอน ไม้ล้ำค่านี้จะถูกใช้ในอนาคต!”
เย่ปิงมีความสุข โดยไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น!
สิ่งนี้เหมือนกับทอง ยิ่งมากยิ่งดี!
“ฉันต้องการใช้มากขึ้นอย่างแน่นอนในอนาคต!”
ในช่วงเที่ยงวัน เย่ปิงยังได้รับพิมพ์เขียวที่ยอดเยี่ยมนั่นคือ “พิมพ์เขียวห้องส้วม”
วิธีนี้ช่วยแก้ปัญหาการขับถ่ายของพวกเขาได้
ไม้เนื้อแข็งที่แลกเปลี่ยนมาไว้สำหรับทำลูกธนู ตอนนี้สามารถทำลูกธนูมังกรได้จำนวนมาก!
ในทางตรงกันข้าม ทองคำนั้นหายากยิ่งกว่า ด้วยการซื้อขายเพียง 20 ชิ้นเท่านั้น
หลังจากช่วงเวลาที่ยุ่งวุ่นวายผ่านไป เย่ปิงก็ยิ้มอย่างมีความสุข และพูดขึ้นว่า:
“เวลานี้เป็นเวลาดีที่จะรวบรวมทรัพยากรด้วยการแลกเปลี่ยน ทรัพยากรอันมีค่าที่คนอื่นหาได้ง่าย สิ่งนี้จะทำให้เราสร้างอาวุธปกป้องเมืองได้ ส่วนพวกเขาก็อิ่มท้องด้วยเนื้ออันสดใหม่”
ชาวบ้านเห็นหมูป่าน้ำหนัก 800 ปอนด์ ค่อยๆ หายไป แทนที่ด้วยทรัพยากรล้ำค่ามากมายที่กองรวมกันไว้ในที่เดียว
บางสิ่งบางอย่างไม่พบจากที่นี่!
“เย่ปิง ฉันมีพิมพ์เขียวอันล้ำค่าที่คุณต้องการมันอย่างแน่นอน คุณยินดีจ่ายเท่าไหร่?”
ทันใดนั้น เย่ปิงได้รับแชทส่วนตัว
“ฉันขอดูหน่อย ฉันไม่เห็นสิ่งของอะไรเลย บนหน้าจอ?”
มันเป็นพิมพ์เขียว [คลังสินค้า] ที่สมบูรณ์แบบที่อีกฝ่ายส่งมา!
สามารถบรรจุวัสดุได้มากมาย และสามารถป้องกันอาหารไม่ให้เน่าเสียได้!
“พิมพ์เขียวเป็นสิ่งที่ดี แต่ฉันบอกได้เลยว่า ตอนนี้มีเพียงฉันที่ต้องการมันเท่านั้น ในตอนนี้ไม่มีใครคิดที่จะใช้มัน! ฉันต้องการแลกกับเนื้อหมูป่า 100 ปอนด์ อย่าต่อรองราคาเลย ทันทีที่ตกลงคุณจะมีเนื้อกินอย่างสบายใจ”
เย่ปิงไม่ได้ต้องการต่อรองราคา
อีกฝ่ายไม่มีทางเลือกอื่น อย่างที่เย่ปิงพูด ตอนนี้มีเย่ปิงที่ต้องการเก็บอาหาร และวัสดุจำนวนมากเพียงคนเดียวเท่านั้นในเวลานี้
คนอื่นยังไม่ต้องการสิ่งนี้
ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น:
{คำเตือน: คุณแลกเปลี่ยนเนื้อหมูป่าสด 100 ปอนด์ เป็นพิมพ์เขียวโกดังเก็บของสำเร็จแล้ว!}
"อาหารเย็นพร้อมแล้ว!"
เมื่อเย่ปิงเก็บเกี่ยวทรัพยากร และสมบัติจำนวนมากเรียบร้อยแล้ว
เสี่ยวเหมิงยิ้ม และขอให้ทุกคนทานอาหารกลางวันอย่างเต็มที่
หมูบาร์บีคิวที่ดูเรียบง่ายที่สุด ส่งกลิ่นหอมดึงดูดใจ
กลิ่นของมันทำให้นักรบ และชาวบ้านทั้งสามคนที่ทำงานหนักมาตลอดทั้งเช้าน้ำลายไหล
นอกจากนี้ยังมีเมนูอาหารเล็กๆ เช่น หมูป่าตุ๋นกับมันฝรั่ง เนื้อทอด กะหล่ำปลีทอดธรรมดา และสลัดผักสีสันจัดจ้าน
แน่นอน เสี่ยวเหมิงตั้งใจปรุงเป็นพิเศษ เพื่อดูแลทุกคนให้ได้กินอาหารที่มีรสชาติที่ดีที่สุด
ตอนนี้มีจำนวนคนมากขึ้นในหมู่บ้าน
นอกจากเสี่ยวเหมิง และนักรบทั้งสามในวันแรกแล้ว ยังมีชาวบ้านอีกหกคนที่ถูกอัญเชิญมาในวันนี้
รวมเย่ปิงด้วย ประชากรในหมู่บ้านมี 11 คน ซึ่งเป็นจำนวนที่เหมาะสมในตอนเริ่มต้น
เย่ปิงไม่ได้ขยับตะเกียบ ก็ไม่มีใครกล้าที่จะกินก่อน
สายตาทั้งหมดมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านอย่างกระตือรือร้น
เย่ปิงรีบขอให้ทุกคนนั่งลงทานอาหารพร้อมกัน:
“อย่ารอช้า พวกท่านหิวมาทั้งเช้าแล้ว อิ่มแล้วพวกเราค่อยลุยงานต่อ!”
“งานของพวกเราบ่ายนี้หนักมาก พวกเรายังไม่ได้สร้างบ่อน้ำ ห้องน้ำ โกดัง โรงตีเหล็ก ฯลฯ ข้าคาดการว่าคืนนี้จะมีอสูรร้ายมาโจมตีอีก!”
หลังจากนั้น เย่ปิงก็เป็นผู้นำในการหยิบขาของราชาหมูป่า จากนั้นทุกคนก็เริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย!
เมื่อเทียบกับหลายร้อยล้านคนที่กำลังหิวโหย เย่ปิงนั้นถือว่าโชคดีมากในโลกแห่งนี้!
