ตอนที่ 6 ผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ
ตอนที่ 6 ผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ
ทหารสองนายและพวกเรนสามคนเดินไปตามทางเดินอย่างระมัดระวัง พอพ้นออกมาจากห้องที่ซ่อนอยู่พวกเขาก็พบว่าด้านหน้ากับผู้ติดเชื้อคนหนึ่ง มันเห็นพวกเขาก็คำรามออกมา
ปัง!
จ่าชุนยิงมันตายด้วยปืนเอ็ม 4 คาร์บินในทันที
ร้อยเอกก้องหันมาบอกพวกเรนว่า “ถ้าจะฆ่าพวกมันให้ทำลายสมองหรือก้านสมองหรือโจมตีตรงกระดูกสันหลัง มันจะทำให้พวกมันจะช้าลง”
ดูเหมือนร้อยเอกก้องต้องการให้ข้อมูลวิธีการฆ่าพวกมันกับเรนและพวก
“ยิงปืนแบบนี้เสียงจะไม่ล่อพวกมันมาอย่างนั้นเหรอ” เรนถามด้วยความสงสัย
“ดึงดูด แต่ปล่อยไว้มันจะเรียกพวกมาเยอะ พวกตัวที่พูดไม่ได้มันใช้เสียงคำรามเรียกพวกได้ ส่วนตัวพวกที่พูดได้จะแข็งแกร่งกว่าตัวที่พูดไม่ได้ ระวังไว้ด้วย” ร้อยเอกก้องเตือนพวกเขา โดนเฉพาะธันวา เพราะเขาต้องสู้ระยะประชิด
เรน ธันวาและไอราพยักหน้าเข้าใจและจำข้อมูลนี้ไว้
...
พวกเขาหลบเลี่ยงพวกผู้ติดเชื้อและลงไปที่ชั้นหนึ่ง ซึ่งที่ชั้นหนึ่งนั้นเหมือนจะได้รับการเก็บกวาดแล้วทำให้พวกเขาไม่พบพวกมัน
ทหารพาเรนและพวกมาที่ห้องครัวที่นักศึกษาวิชาคหกรรมใช้ในการเรียน
จ่าชุนมาถึงก็เคาะไปที่ห้องครัวสามครั้งอย่างเป็นจังหวะ หนึ่งหยุดและสองครั้งติด
“เรามาทำไมกันที่นี่” เรนถามอย่างสงสัย
ตอนนั้นเองประตูก็เปิดขึ้นมา
“มีคนรอดชีวิตอยู่อีก” ธันวาแปลกใจ แต่พอมาคิดดูก็ไม่ใช่เรื่องแปลกในเมื่อพวกเขายังรอดมาได้ก็คงมีคนอื่นรอดมาได้เช่นกัน
ทหารพาพวกเขาเข้าไปด้านใน ก่อนจะหันกลับไปล็อกประตู
“คุณไม่เป็นบอกพวกผมว่ามีคนอื่นอีก” เรนถามร้อยเอกก้อง
“พวกเขาคือนักศึกษาที่รอดชีวิตในอาคารคนอื่น ๆ” ร้อยเอกก้องพูดไปตรง ๆ โดยไม่สนใจคำถามของเรน
เรนมองนิ่ง ๆ และเลิกสนใจ เขาหันไปมองคนที่รอดชีวิต
คนที่รอดชีวิตด้านในมีนักศึกษาชาย 5 คนนักศึกษาหญิง 2 คน พวกเขาส่วนใหญ่เรียนที่คหกรรมปี 3 พวกเรนไม่รู้จักพวกเขา ยังมีอาจารย์ผู้ชายหนึ่งคนและอาจารย์สาวสวยอีก 1 คน
เรน ธันวาและไอรามองหน้ากัน เพราะพวกเขารู้จักอาจารย์ผู้คนนั้น อาจารย์คนนี้ชื่อ “โอ” พวกเขาเคยเรียนกับอาจารย์โอคนนี้ตอนปี 1 และก็ไม่มีใครชอบนิสัยของอาจารย์คนนี้สักเท่าไหร่
อาจารย์สาวสวยคนนี้เรนไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าเลยก็ว่าได้ แต่ว่าท่าทางนั้นเธอเหมือนกับอาจารย์ใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงาน
“ร้อยเอกก้องแบบนี้หมายความว่ายังไง พวกคุณไปพาพวกเขามาแทนที่จะรีบพาพวกเราหนีอย่างนั้นเหรอ” อาจารย์โอแสดงความไม่พอใจออกมา
“พวกเขาคือคนที่รอดมาและขอมากับพวกเราด้วย ไม่เกี่ยวกับภารกิจของพวกเรา” ร้อยเอกก้องตอบไปอย่างใจเย็น
“คนมาเพิ่มอีก แบบนี้รถจะพอพวกเราหนีอย่างนั้นเหรอ” อาจารย์โอพึมพำไม่พอใจ
“เรื่องนั้นผมเป็นคนตัดสินใจ พลเรือนแบบพวกคุณสามารถหนีไปกันเองได้ ถ้าไม่พอใจ” จ่าชุนที่ฟังอยู่ข้าง ๆ พูดด้วยความไม่พอใจเช่นกัน ทำให้อาจารย์โอเงียบลงไป
...
“แผนการหนีของพวกคุณคืออะไรกัน” เรนหันมาถาม
ธันวาและไอราก็สนใจด้วยเช่นกัน ทหารพวกนี้ยังไม่บอกอะไรพวกเขาเลยว่าจะหนีไปจากที่นี่ได้ยังไงกัน
“ออกไปด้านนอกมีรถจอดอยู่ แต่ว่าตอนนี้มีพวกผู้ติดเชื้อจำนวนมากขวางอยู่ที่น่าประตูทางนั้นออกไปไม่ได้ พวกเราต้องหาทางหลอกล่อพวกมันออกมาจากประตูและออกไปที่รถด้านนอก” ร้อยเอกก้องอธิบายสั้น ๆ
เรนเริ่มเข้าใจ แม้พวกเขาจะมีปืนแต่ผู้ติดเชื้อมีจำนวนมากเกินไป ถ้าหนีก็ยากมากที่จะรอด เหมือนเหตุการณ์ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยที่ทหารทั้งหน่วยโดนผู้ติดเชื้อหลายร้อยคนฆ่าตาย
ตอนนั้นก็เสียงดังเกิดขึ้นที่หน้าประตูของอาคาร 2 มันทำให้พวกเขาตกใจมาก จ่าชุนรีบวิ่งออกไปดูหลังจากนั้นไม่ถึงนาทีจ่าชุนก็กลับเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“ร้อยเอกแย่แล้ว มีพวกผู้ติดเชื้อมาเพิ่มเป็นจำนวนมาก พวกมันมาจากหอพักด้านข้าง” จ่าชุนรายงาน
“หรือว่า” เรนนึกถึงพวกผู้ติดเชื้อที่พากันกระโดดลงมาจากหอพักหลังจากที่ได้ยินเสียงปืนของพวกทหาร
การมาถึงของผู้ติดเชื้อมากขึ้นทำให้ประตูหน้าของอาคารที่ทหารล็อกไว้ไม่อาจจะรับน้ำหนักได้ไหวและพังลงมาก ตอนนี้มีฝูงผู้ติดเชื้อไม่ต่ำกว่า 200 ตัวกำลังตะเวนไปทั่วทั้งอาคารเพื่อหาพวกเขาและอีกไม่นานพวกมันจะพบที่นี่แน่นอน
“หาอาวุธเราจะออกไปด้านนอกกัน” ร้อยเอกกล้องสั่งทุก ๆ คน
“จะบ้าหรือไง พวกมันมีกันมากขนาดนี้หรือคิดจะให้พวกเราไปสู้ตาย” อาจารย์โอพูดด้วยความกลัว
ทำให้นักศึกษาคนอื่น ๆ ก็เริ่มกลัวกันมากขึ้น
“ฟังนะพวกมันเข้ามาที่นี่ก็แสดงว่าด้านนอกจะมีพวกมันน้อยลง เราแค่ต้องหาทางออกไปจากอาคารก็จะไปที่รถได้ปลอดภัยขึ้น” ร้อยเอกก้องพูดเสียงดัง
นักศึกษาได้ยินก็เริ่มเข้าใจ อาจารย์โอเงียบไป เพราะเขาก็ไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้
“เราจะออกไปทางไหน อาคารสองมีทางเข้าออกสองทางก็จริง แต่ทั้งสองทางมีทางแยกจากด้านหน้าถึงกัน พวกผู้ติดเชื้อคงเดินไปมาเต็มทั้งสองทางแล้ว” ธันวาถามขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันไปมองที่เขาในทันที
“เออคือว่าที่จริงมีทางออกจากอาคารสองอยู่” ตอนนั้นมีนักศึกษาชายคนร่างเล็กคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
ทุกคนหันไปมองนักศึกษาร่างเล็กทันที
“นำทางไป” ร้อยเอกก้องสั่ง
...
พวกเขามาโผล่อยู่ที่ห้องน้ำที่ห่างไปไม่ถึง 5 เมตร อันที่จริงมันเป็นห้องน้ำที่ติดกับห้องครัวเลย
“เรามาทำอะไรที่นี่” อาจารย์โอถามนักศึกษาคนนั้น
คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน
“ที่จริงแล้วห้องน้ำนี้มีห้องหนึ่งอยู่” นักศึกษาคนนั้นพาไปที่ด้านในสุดของห้องน้ำมันมีประตูอยู่จริง ๆ
“ประตูซ่อมบำรุงท่อ” ธันวาพูดด้วยสีหน้าที่นึกอะไรออก
“นายรู้อย่างนั้นเหรอ” ร้อยเอกก้องถาม
“มันเป็นห้องที่มีพวกท่อของอาคารอยู่ ซึ่งพวกนักศึกษามาแอบหลบสูบบุหรี่กัน ด้านในจะมีช่องที่ระบายอากาศออกไปด้านนอก มันสามารถเปิดออกไปได้แน่นอน” ธันวาอธิบาย ที่เขารู้เรื่องนี้ก็เพราะว่าเขาเองก็เป็นคนที่เคยสูบบุหรี่มาก่อน แต่ตอนนี้เลิกแล้ว
“เงียบเสียงก่อน” ตอนนั้นเรนก็พูดขึ้นมา ทุกคนหันไปมองเรนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำและทำท่าทางน่าสงสัย แต่เรนมีสีหน้าจริงจังมาก พวกเขาทุกคนจึงเลือกจะเงียบเสียง
พอทุกคนเงียบเสียงลงก็ทำให้พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมากดังอยู่ไกล ๆ ทำให้รู้ว่าพวกผู้ติดเชื้อมาถึงที่นี่แล้ว
“มันจะไม่เจอพวกเราใช่ไหม” นักศึกษาสาวคนหนึ่งถามขึ้นมา
ไม่มีใครรู้ พวกเขาภาวนาไม่ให้พวกมันมาทางห้องน้ำ แต่ดูเหมือนการภาวนาของพวกเขาจะไม่เป็นผล เพราะพวกผู้ติดเชื้อบางส่วนสูดจมูกซูด ๆ เข้าไปและเหมือนจะได้กลิ่นเลือดจากใครบางคนในกลุ่ม พวกมันเดินไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะพูดว่า
“ฉันหิวน้ำ”
ทุกคนในห้องน้ำใจเต้นตุบ ๆ กันทันที
ปัง!
อยู่ ๆ ผู้ติดเชื้อหน้าห้องน้ำก็เอาหัวโขกไปที่ประตูห้องน้ำ ซึ่งประตูห้องน้ำก็ไม่ทนทานอะไรอยู่แล้วทำให้หัวของมันทะลุโผล่พรวดเข้ามาด้านใน
“กรีดดด...” นักศึกษาสาวคนหนึ่งร้องออกมาด้วยความตกใจ คนอื่น ๆ ก็ตกใจไม่ต่างกัน
“ฉันหิวน้ำ” ผู้ติดเชื้อคนนั้นพูดเหมือนเดิม แต่จังหวะต่อมาก็มีลูกธนูยิงปักเข้าที่เบ้าตาของมันส่งมันลงไปหาน้ำในนรกทันที
เรนเป็นคนยิง
“พวกมันจะมากันอีก” เรนดึงลูกธนูและหันไปพูดกับทุกคน ซึ่งก็เป็นอย่างที่เรนพูดมีเสียงพวกมันวิ่งมาทางนี้มากขึ้น
“นายคุ้นเคยสินะ นำทางไป” ร้อยเอกก้องหันไปสั่งกับนักศึกษาชายที่นำพวกเขามาที่นี่
นักศึกษาชายรีบมาที่ประตูห้องซ่อมบำรุงท่อ ก่อนจะเปิดมันเข้าไป ตอนนั้นเองก็มีผู้ติดเชื้อโผล่พรวดออกมาและคว้าไปที่ตัวของนักศึกษาชายคนนั้นไป
ทั้งสองไปกระแทกเข้ากับห้องน้ำด้านหลัง นักศึกษาร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะผู้ติดเชื้อได้กัดเข้าไปที่ใบหน้าของนักศึกษาชายจนหนังหน้าติดออกมาด้วย
“อ๊ากกก!!! ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย” นักศึกษาชายพยายามขอความช่วยเหลือ ขณะที่นักศึกษาคนอื่น ๆ ก็พากันกรีดร้องถอยหนีไปด้านหลัง ไม่ต่างจากอาจารย์สองคนที่มาด้วย
ปัง! ๆ ๆ ๆ ๆ
จ่าชุนเป็นคนลงมือ เขากระหน่ำยิงไป 5-6 นัดที่ผู้ติดเชื้อและนักศึกษาชายคนนั้นพร้อมกัน ซึ่งทำให้ทั้งสองคนตาย
ทุกคนกลัวจนหน้าซีดขาว มีแค่เรน ธันวาและไอราที่เคยเห็นฉากฆ่าผู้ติดเชื้อมาทำให้ไม่ตกใจมากนัก
“เขาโดนกัดแล้วยังไงก็ตาย” จ่าชุนพูดด้วยท่าทางดุดัน ก่อนจะเป็นคนนำเข้าไปในห้องซ่อมบำรุงต่อของอาคาร ด้านในไม่มีผู้ติดเชื้ออยู่อีก แต่ด้านบนของห้องมีช่องระบายอากาศที่เป็นทางออกไปด้านนอกอาคาร
“เขาพูดจริงมันมีทางออก” จ่าชุนหันมาพูดกับร้อยเอก ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
จ่าชุนและร้อยเอกเข้าไปด้านใน เรนรีบดึงธันวาและไอราตามเข้าไปในทันที
อาจารย์โอตั้งสติได้ก็รีบตามไป ตามมาด้วยอาจารย์สาวอีกคน นักศึกษาที่ยังช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้นยืนอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งมีเสียงทุบประตูดังขึ้น ทำให้พวกเขารีบตามคนอื่น ๆ ไป โดยที่นักศึกษาที่เข้ามาคนสุดท้ายดันลืมปิดประตูห้องซ่อมบำรุงท่อในอาคาร
จ่าชุนเหยียบท่อขึ้นไปที่ช่องระบายอากาศก่อนจะใช้ด้ามปืนกระแทกไปที่ฝาช่องระบายอากาศจนเปิดออก เขามองออกไปด้านนอกที่มีฝนตกลงมาเบา ๆ
“ด้านนอกไม่มีใคร” จ่าชุนกล่าวอย่างมั่นใจ เพราะฝนเริ่มตกเบาลงทำให้เห็นได้ไกลขึ้น
“เห็นรถไหม” ร้อยเอกก้องถาม
“ตรงนี้ไม่เห็นครับ แต่ทางด้านรถก็น่าจะปลอดภัย พวกผู้ติดเชื้อมันวิ่งเข้ามาในอาคารจนหมดแล้ว” จ่าชุนตอบ
“ออกไปกัน” ร้อยเอกก้องสั่งการ
จ่าชุนออกไปเป็นคนแรกทันที ร้อยเอกก้องคนที่สอง เรนออกตามไปและให้ไอราตามมา จากนั้นก็ธันวา อาจารย์โอปีนขึ้นไป แต่เขาพลาดท่าตกลงมาทำให้การหนีออกไปช้าลง
“อาจารย์ผมขอไปก่อน” ตอนนั้นมีนักศึกษาที่กลัวได้วิ่งเข้ามาแทรกและคิดจะปีนออกไปก่อน
“ถอยไปซะฉันเป็นอาจารย์นะ พวกเธอต้องทำตามที่ฉันบอก” อาจารย์โอพูดจบก็ปีนท่ออีกครั้งและออกไป อาสาวรีบตามไปเช่นกัน
การกระทำนี้ทำให้นักศึกษาคนนั้นไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่มีเวลามาโกรธ เพราะในตอนนั้นเองผู้ติดเชื้อได้กระแทกประตูห้องน้ำเข้ามาได้แล้ว
พวกมันไม่สนใจศพของผู้ติดเชื้อด้วยกัน แต่ตรงไปที่นักศึกษาชายที่โดนยิงตายไปพร้อมกับผู้ติดเชื้อก่อนหน้านี้ บางส่วนเข้าไปกินศพนั้น แต่บางส่วนค้นพบประตูทางเข้าห้องซ่อมบำรุงท่อและพวกมันก็เห็นแสงไฟและได้ยินเสียงมาจากด้านใน
ผู้ติดเชื้อหลายสิบตัววิ่งเข้าไปในภายในห้องบำรุงท่อทันที ด้วยความที่ห้องมีขนาดเล็กมาก วิ่งมีความกว้างแค่ 3 เมตรทำให้พวกมันเบียดกันเข้าไป
นักศึกษาที่อยู่หลังสุดหันกลับไปและใช้ไฟฉายส่องดูก็พบกับผู้ติดเชื้อที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด มันพุ่งเข้ามากัดเข้าไปที่ไหลของนักศึกษาทันที
“อ๊ากกก!!!” นักศึกษาคนนั้นร้องด้วยความหวาดกลัวและนำมาซึ่งความวุ่นวายภายในห้องซ่อมบำรุงท่อ นักศึกษาที่อยู่ด้านหน้าพยายามปีนหนีออกไป แต่ก็หนีออกมาได้แค่สองคนเท่านั้น
เพราะสองคนที่ตามมาดันแทรกตัวหนีมาพร้อมกันทำให้ตัวติดคาอยู่แบบนั้น
