ตอนที่ 5 พบทหารที่รอดชีวิต

ตอนที่ 5 พบทหารที่รอดชีวิต

พวกเขาวิ่งลงมาด้วยความร้อนรน ลงมาที่ชั้น 4 ทั้งสามคนพบกับคนคลุ้มคลั่งอยู่สองคน หนึ่งอยู่หน้า อีกคนทางด้านหลัง

เรนที่สัมผัสได้ถึงอันตรายอยู่แล้ว เขายกธนูรอยิง

ปัก!

ลูกธนูยิงเข้าไปที่หัวของคนคลุ้มคลั่งที่อยู่ทางด้านหลังและทำให้มันตายในทันที เรนไม่มีเวลาไปตามเก็บเพราะในตอนนี้มีพวกคนคลุ้มคลั่งกลุ่มใหญ่ได้วิ่งขึ้นมาจนจะถึงพวกเขาแล้ว

“ฮา!” ธันวาจัดการตัวที่อยู่ด้านหน้า เขาใช้ด้ามไม้ถูพื้นแทงเข้าไปที่หน้าอกของคนคลั่งเพื่อหยุดมัน ก่อนจะใช้เท้าถีบไปที่ตัวของคนคลั่งจนมันหงายหลังล้มลง

“ตาย” ธันวาดึงเอาด้ามไม้ถูพื้นออกมาจากหน้าอกคนคลั่งและแทงซ้ำไปที่ดวงตาของมัน

คนคลั่งตายลงไปในทันที ก่อนจะมีเหรียญทองลอยออกมาจากศพอีกเหรียญ

ธันวาคว้ามันและรีบวิ่งไปต่อด้านหลังมีไอราและตามมาด้วยเรน

พวกเขามาถึงสะพานเชื่อมไปยังอาคารเรียนที่สองแล้ว แต่ปรากฏว่าตรงทางเชื่อมด้านนี้มันประตูม้วนอะลูมิเนียมอยู่ ซึ่งที่ด้านล่างมีแม่กุญแจล็อกไว้

ธันวารีบใช้ด้ามไม้ถูพื้นกระแทกไปที่แม่กุญแจ แต่ไม่ออก ชายหนุ่มรีบใช้ไม้งัดแม่กุญแจจากนั้นก็ออกแรงบิดไม้ ด้ามไม้ถูพื้นในมือของธันวาหักครึ่งดัง แก็ก!

“ซวยละ!” ธันวาถึงกับหน้าเสีย

“ธันตรงนั้น” ไอราชี้ไปที่ตู้ฉุกเฉินมันมีพวกสายฉีดน้ำดับเพลิงในอาคารและขวานอยู่

“ไปเอามาเดียวฉันยื้อทางนี้ไว้” เรนบอกกับธันวาและรับเอาลูกศรจากไอรา ก่อนจะยิงตัวที่วิ่งมาหาเขา

ปัก!

คนคลั่งอีกคนล้มลงไถลไปกับพื้นห่างจากเรนไม่กี่ก้าว เรนรีบวิ่งไปดึงลูกศรออกมาและเล็งไปที่คนคลุ้มคลั่งอีกคน

ธันวาทิ้งด้ามไม้ถูพื้นและวิ่งตรงไปยังตู้เก็บขวานดับเพลิง เขาใช้ไหล่กระแทกเข้ากับตู้จนกระจกแตก ก่อนจะหยิบเอาขวานดับเพลิงด้ามยาวสีแดงสดออกมา

ธันวารีบกลับมาที่ประตู ก่อนจะใช้ขวานสับไปที่แม่กุญแจ ด้วยแรงของธันวาสับไปสองทีแม้กุญแจก็หลุดออก เขารีบเอาแม่กุญแจออกและเปิดประตู

ด้านตรงข้ามไม่มีคนคลั่งอยู่ ธันวาข้ามมาก่อนและตามมาด้วยไอรา จังหวะนั้นไอรายื่นมือไปหยิบเอาด้ามไม้ที่หักมาด้วย

“เรนเร็ว!” ธันวาตะโกนเรียกเรนด้วยความกังวล

เรนยิงลูกธนูใส่คนคลั่งอีกคนที่เป็นอันตรายต่อเขามากที่สุด ก่อนจะรีบมุดข้าไปมือของคนคลั่งยื่นตามมาหวังจะจับเรน แต่จังหวะนั้นธันวาและไอราช่วยกันปิดประตูพอดีให้มันข้ามมาได้ แต่มือยังยื่นเข้ามาอีกฝั่งได้

เรนรีบวางธนูไม้รีเคิร์ฟในมือและหยิบเอาขวานที่วางอยู่ที่พื้นมาสับไปที่มือนั่นจนขาดทำให้ประตูปิดสนิท

“ใช้นี่ขัดไว้” ไอราใช้มืออีกข้างส่งด้ามไม้ถูพื้นให้กับเรน

เรนรับมาและใช้มันขัดไปที่ห่วงคล้องด้านล่าง แทนแม่กุญแจ

ปัง! ๆ ๆ

กลุ่มคนคลั่งทุบประตูม้วนอย่างต่อเนื่อง แต่มันไม่สามารถเข้ามาได้ เพราะด้านล่างมีด้ามไม้ถูพื้นขัดไว้อยู่

“ไปกันต่อเถอะ” เรนหอบหายใจ ส่งขวานให้กับธันวาและก้มไปหยิบธนูไม้ของตนขึ้นมา ตอนนี้เขาเหลือลูกธนูแค่ 3 ดอกเท่านั้น เพราะอีกดอกเขาเก็บกลับมาไม่ทัน

และก่อนหน้านี้เรนก็ได้ของมาจากคนคลั่งอีกจำนวนหนึ่ง มันเป็นเหรียญทอง 3 เหรียญและหินสีขาวขุ่นอีก 1 ชิ้น

พวกเขาไปกันต่อ แต่ว่าในตอนนี้เมื่อมองไปทางซ้ายหรือขวาก็ยากจะระบุได้ว่าพวกทหารนั้นอยู่ที่ไหนกัน

ปัง!

ขณะที่เรนและพวกไม่รู้ว่าจะไปทางไหนกันต่อ พวกเขาก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นมาและกลุ่มคนวิ่งอยู่ชั้น 2 ของอาคาร

เรน ธันวาและไอรามองหน้ากันในทันที พวกเขารู้ว่านี่หมายถึงอะไร ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้คนที่มีปืนคนมีแต่ทหารพวกนั้น ดังนั้นคนที่ยิงปืนเมื่อครู่ต้องเป็นพวกทหารอย่างแน่นอน

“ไปกัน”

ทั้งสามรีบวิ่งไปที่ชั้นสองของอาคารแห่งนี้

แต่ว่าพวกที่ได้ยินเสียงปืนไม่ได้มีแค่เรน แต่ยังมีพวกกลุ่มคนคลุ้มคลั่งด้วย พวกมันไม่สนใจตามเรนและพวกอีก เนื่องจากโดนเสียงปืนดึงดูดความสนใจ

กลุ่มคนคลุ้มคลั่งพากันกระโดดลงจากอาคารหอพักลงไปยังด้านล่างในทันที

...

เรนวิ่งลงมาจนถึงชั้นสองของอาคารสองแห่งนี้ ด้านล่างมีศพของคนคลุ้มคลั่งหลายคนนอนตายอยู่ที่พื้น พวกเขาวิ่งไปตามทางเดินที่มีศพหลังจากเลี้ยวไปทางซ้ายมือก็เจอเข้ากับห้องจำนวนมาก

“ระวังด้านหน้าอันตราย” เรนบอกกับธันวาและไอรา ทั้งสองคนยกไฟฉายส่องไปที่ทางด้านห้าในทันที พวกเขาทั้งสามก็เห็นว่ามีทหารอยู่

“นั่นทหาร” ไอราพูดด้วยความยินดี

“ไม่ใช่แล้ว พวกเขาเป็นพวกมันแล้ว” ทหารคลุ้มคลั่งสองคนพยายามจะพังประตูเข้าไปด้านในห้องทางด้านขวาของพวกเขา

“พวกทหารตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ บ้าจริงพวกเรามาเสียเวลาแล้ว” ธันวาพูดด้วยความผิดหวัง เพราะคิดว่าทหารคงตายไปหมดแล้ว

“ยังก่อน ดูเหมือนพวกมันพยายามเข้าไปในห้อง แสดงว่ามีคนรอดอยู่” เรนชี้ให้พวกเขาดู พวกนี้มันตอบสนองต่อผู้รอดชีวิตมาก แสดงว่ายังมีคนรอดอยู่ ทั้งสามภาวนาให้เป็นพวกทหาร

ทหารคลุ้มคลั่งสองคนนั้นพอโดนแสงไฟส่องพวกมันก็หันมาจ้องและเอียงคอไปที่เรนและพวก

“ช่วยผมด้วย” ทหารคลุ้มคลั่งคนหนึ่งพูดออกมาประโยคหนึ่งและวิ่งตรงมาหาเรนและพวก

เรนรอจังหวะอยู่แล้ว เขายิงไปที่หัวของมันในทันที

ปัก!

ทหารคลุ้มคลั่งคนนั้นล้มลง ส่วนอีกตัวธันวาก็วิ่งเข้าไปหามันและใช้ขวานในมือสับไปที่หัวของมันตรง ๆ ทำให้คนคลั่งตายไปในทันที

เรนเก็บลูกธนูออกมา เขาพบกับของเหรียญทองอีก 1 เหรียญและหินสีใสอีกหนึ่งเม็ด เรนเก็บมันไป ส่วนตัวที่ธันวาฆ่านั้นไม่มีอะไรออกมา

ธันวาไม่ได้สนใจมากนัก เพราะที่เขาสนใจคือประตูด้านหน้า มันล็อกอยู่

“เฮ้ มีใครอยู่ไหม” ธันวาทุบไปที่ประตูและตะโกนเรียกคนในนั้น

“พวกคุณทหารได้อยู่ด้านในหรือเปล่า” ไอราเองก็ช่วยธันวาทุบประตู

เรนระวังด้านหลัง ก่อนจะมองทางประตูและพูดขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“พวกคุณอยู่ในนั้นใช้ไหม เปิดประตูให้พวกเราหน่อย พวกผมเป็นนักศึกษาจากหอพักในมหาวิทยาลัย”

“ทุบเลยละกัน” ธันวาคิดจะใช้ขวานทุบประตู แต่ตอนนั้นประตูก็เปิดพร้อมกับมีปากกระบอกปืนโผล่ออกมา

“ถอยออกไป” ทหารชี้ปากกระบอกปืนไปที่ธันวา

“อย่ายิงนะ ผมไม่ใช่พวกมัน” ธันวารีบบอกพวกเขาและถอยหลังออกมาหลายก้าวด้วยความระมัดระวัง

ทหารเปิดประตูออกมากว้างขึ้น ทำให้เรนและพวกเห็นว่าด้านในมีทหารสองคนเล็งปืนมาทางพวกเขา ทั้งสองมองสำรวจเรน ธันวาและไอราอย่างระมัดระวัง

“โดนกัดหรือเปล่า” ทหารผมทองที่อยู่ใกล้หน้าประตูสุดถามพวกเขา

“ไม่โดน” เรนตอบไปอย่างใจเย็น ก่อนจะถามกลับว่า “ให้พวกเราเข้าไปได้ไหม ถ้าอยู่ตรงนี้พวกที่ตามมาคงเจอพวกเราแน่”

“หมุนตัวไปรอบ ๆ ก่อน” ทหารผมทองสั่งพร้อมกับขยับปืนในมือให้พวกเขาทำตาม ทหารทั้งสองไม่ยอมให้พวกเขาเข้ามาจนกว่าจะมั่นใจว่าทั้งสามคนไม่โดนกัด

เรนและพวกมองหน้ากัน ก่อนจะทำตามที่พวกเขาบอก เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครโดนกัดทหารผมทองก็ปล่อยให้พวกเขาเข้ามา ทหารผมทองโผล่หัวไปดูที่ด้านนอกซ้ายขวา ก่อนจะปิดประตูในทันที

ด้านในเรนและพวกยังคงถูกทหารอีกนายที่ข้อมือของเขามีกระเป๋าล็อกกับกุญแจข้อมือติดมาด้วย เขาเดาว่ากระเป๋านั่นต้องไม่ใช่สิ่งของธรรมดา

ตอนนั้นเองเรนก็สัมผัสได้ถึงแรงกระตุ้นที่มาจากเตาหลอมพระเจ้าต่อกระเป๋าใบนั้น

‘กระเป๋านั่นมีอะไรกันถึงทำให้เตาหลอมพระเจ้าต้องการให้เราเอามันมา’ เรนคิดในใจ ยังไม่ทันจะได้หายสงสัยเรนก็โดนไฟฉายส่องไปที่ตาจนเขาต้องยกมือขึ้นมาบังและหรี่ตา

“อย่าเอามือบัง ผมต้องตรวจดูว่าพวกคุณติดเชื้อมาหรือเปล่า”

“ถ้าติดเชื้อตาจะเป็นยังไง” เรนถาม

“ดวงตาจะมีเลือดซึมออกมา”

ทหารคนนั้นระวังตัวอย่างเต็มที่และใช้ไฟฉายส่องไปที่ดวงตาของพวกเขาทั้งสามคน หลังจากตรวจจนแน่ใจในที่สุดทหารก็เก็บไฟฉายลงไป

“พวกเขาไม่ได้ติดเชื้อ” ทหารคนนั้นบอกกับทหารผมทอง

“พวกนายฆ่าผู้ติดเชื้อด้านนอกมาอย่างนั้นเหรอ” ทหารผมทองถาม

“ผู้ติดเชื้อ! หมายถึงพวกคนคลุ้มคลั่งนั่นนะเหรอ” เรนพูดขึ้นมา

“ใช่ พวกเขาคือสิ่งที่เรียกว่า ผู้ติดเชื้อ พวกนายมาที่นี่ได้ยังไง” ทหารถามต่อ

“พวกเรามาจากทางหอพักที่นั่นมีประตูทางเชื่อมอยู่ แต่ว่าตรงนั้นมีพวกมันอยู่เต็มไปหมดเลย” ธันวาตอบคำถาม

“พวกคุณพาพวกเราออกไปจากที่นี่ได้ไหม พวกเราอยากจะไปที่หลุมหลบภัยหรือค่ายลี้ภัย”

ทั้งสองเงียบไปสักพัก จนในที่สุดทหารที่มีกระเป๋าติดอยู่ที่แขนก็พูดขึ้นมา

“พวกคุณจะตามพวกเรามาก็ได้ แต่ว่าพวกเราอยู่ในภารกิจและคงจะมาปกป้องพวกคุณตลอดไม่ได้”

“ตกลง” เรนตอบไป

“ผมธันวา นี่เรน ส่วนเธอชื่อไอรา ผมเรียกพวกคุณว่าอะไร” ธันวาเริ่มถามชื่อ เพราะถ้าจะไปด้วยกันก็ควรจะทำความรู้จักกันไว้ ซึ่งเรื่องการเข้าสังคมธันวาเก่งกว่าเรนมาก

“นี่จ่าชุน ส่วนผมร้อยเอกก้อง” ร้อยเอกก้องแนะนำทหารผมทองก่อนจะบอกชื่อตัวเอง

“ร้อยเอกครับ พวกเราไปกันก่อนที่พวกมันจะมากันมากกว่านี้เถอะ” จ่าชุนแนะนำ

“อืม” ร้อยเอกก้องพยักหน้าตกลง จากนั้นก็หันไปพูดกับพวกของเรน “ตามมาและระวังหลังด้วย”

พูดจบทหารทั้งสองก็เปิดประตูและเตรียมออกไป

“พวกเขาต้องการกำลังของพวกเราในการหนีออกไป ระวังกันด้วย” เรนพูดเสียงเขากับธันวาและไอรา เรนมองดูจากสถานการณ์ ทหารสองนายนี้ดูจะให้ความสำคัญที่กระเป๋าถือมามากกว่าสิ่งใด ดังนั้นการที่ทั้งสองตกลงเพราะต้องการคนมาช่วยสู้กับพวกผู้ติดเชื้อ

“เราจะตามพวกเขาไปไหม” ธันวาหันกลับมาถาม ตั้งแต่ที่เรนพาตนและไอราออกมาจากหอพักได้อย่างปลอดภัย ธันวาก็เริ่มจะถามความเห็นเรนก่อนตัดสินใจโดยไม่รู้ตัว

“แน่นอน” เรนตอบกลับไป เพราะอย่างไรทหารสองคนนี้ก็รู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นมากกว่าพวกเขารวมทั้งทางหนีด้วย