ตอนที่ 3 ฟื้นคืนชีพ

ตอนที่ 3 ฟื้นคืนชีพ

เรน ธันวาและไอราตกลงกันเรียบร้อยว่าพวกเขาจะไปหากลุ่มทหารที่ขับรถไปที่อาคารสอง เพราะพวกทหารน่าจะเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น และตามปกติแล้วถ้ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นแบบนี้ก็จะมีสถานที่หลบภัยที่ทางการจัดขึ้นมา ทหารเหล่านั้นน่าจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน

“ก่อนไปพวกเราควรหาอาวุธและไฟฉายก่อน” เรนบอกกับทั้งสองคน

“ฉันจำได้กายมีไฟฉายอยู่” ธันวาเดินเข้าไปรื้อของในตู้ของกาย นอกจากเสื้อผ้าก็มีพวกไฟฉายสองสามอัน ธันวาหยิบและส่งให้กับไอราช่วยเปิดดูว่าใช้ได้ไหม ก่อนที่เขาจะไปหาเพาเวอร์แบงก์ของตนเอง มันเป็นเพาเวอร์แบงก์ที่มีไฟฉายและชาร์จพลังงานแสงอาทิตย์ได้

“ซื้อมาได้เวลาพอดี” ธันวากล่าวด้วยความยินดี เพราะเขาพึ่งสั่งและได้ของมาเมื่อสองวันก่อน

“ไฟฉายสามอันมีแค่ 1 ที่มีไฟ” ไอราส่งให้กับธันวา

“เรน นายใช้ไฟฉายอันนี้แล้วกัน” ธันวายื่นไฟฉายให้กับเรน

เรนปฏิเสธ

“ให้ไอราถือ ฉันต้องใช้เจ้านี่” เรนเปิดกระเป๋าที่พึ่งเอาออกมาจากใต้ที่นอนมันคือกระเป๋าที่ใส่คันธนู ซึ่งธนูนี้เป็นธนูไม้รีเคิร์พสำรองที่ใช้ฝึกซ้อม เพราะเรนเป็นนักธนูเขาจึงมีคันธนูเก็บไว้

ธนูรีเคิร์พที่มีเพียงอุปกรณ์พื้นฐาน เขาซื้อมาในราคา 7,000 เครดิตเท่านั้น แต่ปีกของธนูมีแรงดึงที่ 40 ปอนด์

เรนรีบประกอบด้ามและปีกธนูทั้งสองเข้าหากัน ก่อนจะใส่สายธนูด้วยสายขึ้นคันและติดตั้งศูนย์เล็งที่คันธนู จากนั้นเขาก็เอาลูกธนูออกมา มีด้วยกันทั้งหมด 6 ดอก

นี่เป็นลูกธนูฝึกซ้อมที่เป็นหัวสเตนเลส แต่ก็มากพอจะยิงหัวคนเข้า

“ฝากถือหน่อย” เรนส่งลูกธนู 5 ดอกให้กับไอรา เพราะตอนที่ยิงเขาถือมันไม่ถนัด ส่วนกระเป๋าใส่ลูกธนูเขาไม่มีมัน ที่ใช้ตอนแข่งอยู่ที่ชมรมยิงธนูของมหาวิทยาลัย

ไอราพยักหน้าและรับมาถือไว้

ขณะเดียวกันธันวาก็กระชากเอาถอดเหล็กที่หัวเตียงออกมาได้ท่อนหนึ่ง เขาจึงถือมันไว้ใช้เป็นอาวุธ ด้านหลังสะพายกระเป๋าเป้ที่มีของที่หาได้จากในห้องไปด้วย

เรนเก็บกระเป๋าธนูและอุปกรณ์อื่น ๆ ยัดรวมกันไว้ที่กระเป๋าเป้ กับเสื้อผ้าสองสามชุดและจดหมายของพี่ชาย จากนั้นสะพายเตรียมไว้

“ไปกันเถอะ” เรนบอกกับทั้งสอง

ธันวาและไอราพยักหน้าตกลง

คนแรกที่ออกไปก่อนคือธันวา เขามองซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าทางเดินนั้นปลอดภัยก็ให้ทั้งสองคนออกมา ทางเดินในตอนนี้ค่อนข้างมืด แม้จะเป็นเวลาแค่บ่ายสามก็ตาม ที่เป็นแบบนี้เนื่องจากว่าฝนด้านนอกยังคงตกอย่างต่อเนื่องทำให้บรรยากาศโดยรอบอึมครึมไปด้วย

“ป้าคนดูแลลืมเปิดไฟทางเดินอีกแล้ว” ธันวากล่าวขึ้นมา

เรนเดินไปเปิดไฟทางเดินที่อยู่ห่างจากเขาไม่กี่สิบก้าว ซึ่งไม่นานไฟตรงทางเดินก็สว่างขึ้นมา แต่ตอนนั้นเองก็มีเสียงจากห้องอื่น ๆ เดินออกมา ปรากฏว่าไม่ได้มีแค่พวกเขาที่ต้องการไปจากที่นี่แต่นักศึกษาคนอื่น ๆ ก็คิดแบบเดียวกัน

พวกคนที่อยู่ใกล้ลิฟต์มากที่สุดรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ กดปุ่มลิฟต์และเข้าไปในทันที

“ไอ้บ้านั่นไม่คิดจะรอพวกเราเลย”

“ช่างเขา เราเดินไปทางบันไดเอา”

“เราจะไปทางไหน”

“ไปทางเชื่อมที่ชั้น 4 ของอาคารไปที่หอพักที่สองจากนั้นค่อยไปทางเชื่อมของชั้น 3 ของอาคารนั่นเพื่อไปยังอาคาร 2” เรนกล่าว

มันเป็นทางที่พวกเขาใช้กันไม่บ่อยมากนัก แต่ก็ยังเคยไป ธันวาและไอราเห็นด้วย เนื่องจากว่ามันเป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุดแล้ว

แต่ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดกันอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงทุบประตูดังขึ้นมาจากห้องทางด้านซ้ายมือของพวกเขา

ปัง!

เสียงทุบดังขึ้นทำเอาทั้งสามตกใจ แต่ก่อนจะได้ทำอะไรตอนนั้นเองประตูจากทางด้านข้าที่อยู่ห้องตรงข้ามกับที่มีเสียงเมื่อครู่ก็เปิดขึ้นมา

ทั้งสามหันไปด้วยท่าทางระวังตัวในทันที

แต่ก็เห็นว่าตรงข้ามนั้นเป็นนักศึกษาสาวแว่นเรียนอยู่ปีสอง เขาเห็นเธอบ่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้ทักทายกันมากนัก

“รุ่นพี่กำลังจะหนีกันเหรอ” เอถามด้วยสีหน้าที่กังวล

“ใช่” ธันวาตอบไป

“งั้นฉันไปด้วย” หญิงสาวตอบและเปิดประตูรีบออกมาในทันที ด้านหลังของเธอมีกระเป๋าเป้มาด้วยใบหนึ่ง ดูเหมือนเธอจะเตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว เพียงแค่ไม่กล้าไปคนเดียว

ตอนนั้นเองเรนที่ยืนอยู่ตรงกลางของกลุ่มก็รู้สึกถึงอันตรายที่ส่งมาในความคิดของเขา

“อันตราย” เรนทำตามสัญชาตญาณร้องเตือนออกมา ทำให้คนที่เหลือสับสน

ธันวาและไอราก็ยังถอยออกมาด้วยความระวัง แต่หญิงสาวแว่นไม่ทันระวัง เพราะกำลังหันหลังไปปิดประตูห้อง ทำให้พริบตานั้นก็โดนนักศึกษาที่คลุ้มคลั่งกระแทกกับประตูห้องฝั่งตรงข้ามจนเปิดออกและพุ่งเข้าไปในเธอ

สาวแว่นปีสองหายเข้าไปในห้องพร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวดดังออกมา

“อ้า!!!”

เรน ธันวาและไอรา ทั้งสามตื่นตกใจจนหน้าซีดกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา

เรนที่ตอบสนองเร็วที่สุดรีบเข้าไปในห้อง เขาเห็นว่าในตอนนี้นักศึกษาชายคลุ้มคลั่งกำลังคร่อมไปบนตัวหญิงสาวและกัดไปที่คอของเธอทำให้หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เรนใช้เท้าถีบมันจนกระเด็นออกไปข้าง ๆ ธันวาที่ตามเข้ามาพอดีก็เห็นหน้าของนักศึกษาที่คลุ้มคลั่งและตกใจเพราะเขารู้จักชายคนนี้

“นี่มันคิวหัวหน้าชมรมว่ายน้ำนี่ ทำไมนายถึงเป็นพวกคลุ้มคลั่ง”

“ว๊ากกก!!!” คิวไม่ได้ตอบคำถามของธันวามันแน่อยู่แล้ว เขาหันกลับมาคำรามใส่เรนและธันวาจนเลือดไหลออกมาจากปากกระเซ็นไปทั่วพื้นห้อง แววตาของคิวนั้นทำเอาเรนและธันวาขนลุก

เรนยกคันธนูและกำลังยิงไปที่หัวหน้าชมรมว่ายน้ำคิว แต่พอคิวเห็นแบบนั้นมันก็ตรงมาหาเรนทันที ทำให้เรนไม่มีจังหวะได้ยิงเพราะมันใกล้เกินไป

เรนหลบไปข้าง ๆ แต่มันก็พยายามเข้ามากัดเขาอีก

“เฮ้ย แกจะทำอะไรเพื่อนฉัน” ธันวาที่อยู่ข้าง ๆ ก็เสียจังหวะไปด้วย แต่เขาก็ตั้งตัวได้ ใช้ท่อเหล็กในมือทุบไปที่หลังของนักศึกษาคิวไม่ยั้งมือ จนท่อเหล็กงอ สุดท้ายธันวาก็เปลี่ยนที่ตีฟาดไปที่ขาของมัน จนมันเสียหลัง เรนได้จังหวะจึงออกแรงผลักมันจนไปกระแทกกับประตูห้องน้ำ หัวของนักศึกษาคิวที่คลุ้มคลั่งได้ฟาดเข้ากับอ่างล้างหน้าในห้องน้ำจนหงายหลังฟุบไปกับกำแพง

เลือดที่หัวไหลเป็นทางยาวลากไปกับผนัง

เรนมีสีหน้าจ้องด้วยแววตาเยือกเย็น ส่วนธันวาอึ้งกับสิ่งที่เห็น

“ไอ้บ้านั่น” ธันวาพูดด้วยเสียงสั่น เพราะเขาคิดว่านักศึกษาคิวตายแล้วแน่

ตอนนั้นเองก็มีเสียงกระอักเลือดดังขึ้นมาจากหญิงสาวแว่น ไอราที่โผล่หน้าเข้ามาพอดีก็รีบเข้าไปดูอาการของเธอ ธันวารีบเข้าไปช่วยกดบาดแผลที่คอ

ขณะที่สองคนกำลังช่วยกันดู เรนก็กำลังหันกลับไป แต่เขากับรู้สึกถึงอันตรายอีกครั้ง เหมือนที่รู้สึกก่อนหน้าที่นักศึกษาคิวจะกระแทกออกมาจากประตู

เรนยกธนูเล็งไปที่ศพของนักศึกษาคิวทีนอนนิ่งมีเลือดไหลอยู่ที่พื้น และก็เป็นอย่างที่คิดนักศึกษาคิวยังไม่ตาย มันลืมตาที่เต็มไปด้วยเลือดคลั่งและคำรามจะกระโจนเข้าใส่เรน

ฉึก!

ตุบ!

เรนปล่อยสายธนูยิงลูกศรใส่เข้ากลางเบ้าตาของนักศึกษาคิวจนทะลุไปปักกับกำแพงด้านหลัง ทำให้มันหงายหลังกลับไปนอนนิ่งอยู่ที่เดิม ครั้งนี้มันแน่นิ่งไม่ขยับอีก เรนรู้สึกว่าศพนี่ไม่มีภัยคุกคามต่อเขาแล้ว

“แย่แล้ว”

ตอนนั้นเสียงของไอราก็ดังขึ้นมา เรนหันไปสนใจทั้งสองคนในทันที

“เธอเป็นยังไงบ้าง” เรนถามด้วยความเป็นห่วง

“เลือดออกเยอะมาก เราต้องรีบพาเธอไปโรงพยาบาล” ธันวาพูดยังไม่ทันขาดคำเธอก็แน่นิ่งไปแล้ว

ไอรานิ่งไป ก่อนที่เธอจะเอามือไปทาบที่จมูกของสาวแว่นก็พบว่าเธอไม่หายใจแล้ว

“อ้า!” ไอราตกใจมาก เธอชักมือกลับมาด้วยความกลัว หงายหลังไปกับพื้นและมองไปที่ศพของหญิงสาว

ธันวาปล่อยมือจากศพเข้ามาประคองไอรา

เรนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้นพวกเขาเป็นนักศึกษาธรรมดา แต่ตอนนี้กลับมาพบเจอการฆ่ากันและคนตายต่อหน้าต่อตา เรนสูดหายใจเข้าลึกตั้งสติ เขาเลือกแสดงออกอย่างเยือกเย็นแทนการกรีดร้องออกมา

“เธอตายแล้วเราต้องรีบไปต่อ”

“ลุกไหวไหม” ธันวาหันไปถามแฟนสาวของตนเอง

“ไหว” ไอราแม้จะกลัว แต่เธอก็ยังพยายามเต็มที่ เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นานนัก

ธันวาช่วยไอราลุกขึ้นยืน

เรนหันไปเก็บลูกธนูที่พึ่งจะยิงนักศึกษาคิวไปเมื่อครู่

“เรน!” ธันวาตะโกนเรียกเขา

“มีอะไร” เรนหันกลับไปก็เห็นว่าธันวากำลังชี้ให้เขาดูที่ศพของนักศึกษาสาวแว่นที่นอนอยู่บนพื้น

เรนหันกลับไปมองดูก็ต้องอึ้งกลับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ศพหญิงสาวแว่นที่ตายไปก่อนหน้าเริ่มกระตุกอย่างรุนแรง ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นมา

สาวแว่นลุกขึ้นมานั่งกับพื้น ก่อนจะมองไปที่ธันวาและไอรา

“เป็นไปไม่ได้” ไอราพูดออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เธอแน่ใจว่าหญิงสาวไม่หายใจแล้วจริง ๆ

ทั้งสองถอยหลังอย่างช้า ๆ ในทันที

สาวแว่นหันไปมองเรนที่อยู่ข้าง ๆ เธอลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ขณะที่ดวงตา จมูก หูและปากก็มีเลือดไหลออกมา คล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนักศึกษาคิวก่อนหน้านั้น

“ฉันไปด้วยสิ” เธอแสยะยิ้มและพูดขึ้นมาอย่างน่าสยอง ก่อนจะพุ่งเข้ามาใส่เรน

เรนที่ระวังตัวอยู่แล้ว เขาก็ยกเท้าถีบไปที่ท้องของสาวแว่นจนเธอกระเด็นไปที่เตียงนอนฝั่งตรงข้ามในทันที อันที่จริงเขาสามารถใช้ธนูในมือฟาดไปที่เธอได้ แต่กลัวธนูพัง

“ไป” เรนตะโกนบอกธันวาและไอรา

ธันวาและไอราไม่รอช้าหันกลับวิ่งออกไปจากห้องทันที เรนเองก็วิ่งตามหลังออกไป

สาวแว่นที่ล้มไปกับเตียงนอนลุกขึ้นมาราวกับว่าไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดจากการโดนถีบ เธอวิ่งตามเรนออกไปและชนเข้ากับผนักข้างห้องทำให้ช้าลงเล็กน้อย

เรนหันกลับมาก็รีบปิดประตูและใช้แผ่นหลังยันประตูไว้

“นั้นมันบ้าอะไร เธอตายไปแล้วแต่ลุกขึ้นมาแบบนั้น” ธันวาพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่รู้สิ ไอราเธอแน่ใจนะว่ารุ่นน้องเมื่อครู่ตายไปแล้ว” เรนถามไอรา

“มั่นใจ เธอไม่หายใจแล้ว” ไอราตอบเรน

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นไปได้อย่างเดียว เธอโดนกัดและตายไป ก่อนจะเป็นเหมือนกับคนก่อนหน้าที่โจมตีเรา” เรนหายใจเข้าเพื่อทำให้ตัวเองใจเย็นลง

“เป็นแบบคิวอย่างนั้นเหรอ” ธันวาตกใจ ก่อนจะพบว่ามันมีโอกาสเป็นแบบที่เรนพูด เธอโดนกัดและตาย จึงเริ่มบ้าคลั่ง

ธันวารีบสำรวจตัวเองว่าโดนกัดไป ก่อนจะดูแฟนสาวด้วย

เรนก็เช่นกัน เขาก็กลัวจะโดนกัดด้วย แต่ทั้งสามพบว่าตนเองไม่มีรอยโดนกัด

“เรารีบไปกันเถอะฉันว่าที่นี่มันน่ากลัว” ไอราพูดด้วยสีหน้ากังวล

ปัง!

แต่ตอนนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นมาจากประตูทางด้านหลังของเรนที่เขาพิงไว้อยู่ ปรากฏว่าสาวแว่นที่คลุ้มคลั่งได้ต่อยมือทะลุประตูออกมา

“เชี่ย!”

เรนและธันวาอุทานออกมาพร้อมกัน ส่วนไอรานั่นกรีดด้วยความตกใจและเอามือปิดปาก