ตอนที่ 121 เจ้าชายและเจ้าหญิง (อ่านฟรี)

แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร

ตอนที่ 121 เจ้าชายและเจ้าหญิง

ส.พ.บ.ส. สิ้นสุดลงหลังจากนั้นอีกสองสามวัน ผลการสอบของทุกปียกเว้นปีที่ 5 และปีที่ 7 มักจะมาก่อนวันปิดภาคเรียนฤดูร้อน

แม็กนัสได้ใบเกรดของเขาและมีความสุขไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เขาได้ ‘ด’ อยู่ในทุกวิชา ด เป็นเกรดสูงสุด หมายถึง ดีเยี่ยม

“ฮ่าฮ่า ฉันทำข้อสอบได้ ด หมด” เขาหัวเราะอย่างมีชัย

“ที่จริง ฉันกับเซฟก็มีทำได้เหมือนกันนะ” รักนาร์พูดขึ้นทันที

แม็กนัสหันกลับมามองด้วยความตกใจและเสียใจ เขาเพิ่งตระหนักว่าชัยชนะมีรสชาติที่ขมขื่น เมื่อมีผู้ชนะคนอื่นนอกจากคุณเช่นกัน และรสชาติจะแย่ลงไปอีกเมื่อผู้ชนะคือเพื่อนของคุณ

“แต่ฉันก็ยังทำคะแนนได้มากกว่าพวกนาย” แม็กนัสพยายามทำให้ตัวเองรู้สึกดี

เป็นวันปิดภาคเรียนของพวกเขาและจะต้องมีงานเลี้ยงส่งท้ายปี หลังจากนั้น ทุกคนก็จะพากันไปที่สถานีรถไฟ

ทันทีที่ทั้งสามมาถึงโต๊ะสลิธีริน เอ็มม่าก็วิ่งไปหาแม็กนัสด้วยใบหน้ายิ้มอย่างภาคภูมิใจ "ฮิฮิ... ทายสิว่าใครคือกัปตันทีมควิดดิชสลิธีรินคนใหม่"

แม็กนัสมองหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ "เธอหรอ? ได้ไง? ทำไมพวกเขาถึงให้คนอย่างเธอเป็นกัปตัน… อีกอย่าง เธอเพิ่งจะขึ้นปี 2 เองนะ”

เอ็มม่าโกรธทันที "นายหมายความว่าไงที่ว่า 'ทำไม'หน่ะ? ฉันเก่งควิดดิชที่สุดนะ”

"หึ แน่ใจนะ" แม็กนัสหัวเราะเบาๆ และกลับไปรับประทานอาหารต่อ เอ็มม่าจากไปพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

"แล้วหน้าร้อนนี้นายมีแผนจะทำอะไรกันมั่ง?" แม็กนัสถามเพื่อนของเขา

"ฉันจะไปฝึกงานกับนักปรุงยาที่ตรอกไดแอกอน" เซเวอรัสเปิดเผย

"ส่วนฉันจะไปหาคุณยายมาร์ธาเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับการปรุงยาต่างๆ จากเธอ เธอเก่งมากเรื่องพวกนี้ ไม่ว่าจะเป็นทำอาหารหรือปรุงยา" รักนาร์ตัดสินใจ

"ดี ฉันก็คงยุ่งด้วยเหมือนกัน นี่ยังไม่พูดถึงว่า ฉันยังต้องฝึกฝนเวทมนตร์ไปอีกให้แข็งแกร่งขึ้น รักนาร์ นายควรฝึกฝนวิชาดาบของนายด้วย" แม็กนัสแนะนำ

*แค่กๆ*

พวกเขาถูกขัดจังหวะโดยดัมเบิลดอร์ที่เดินไปที่โพเดียม เขาวางไม้กายสิทธิ์ที่คอของเขาและขยายเสียงของเขา

"สายัณห์สวัสดิ์นักเรียนทุกคน ปีนี้สิ้นสุดลงแล้ว มันเป็นการเดินทางที่เต็มไปด้วยขึ้นและลง มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย ปีที่ 7 จะสำเร็จการศึกษาและก้าวสู่โลกแห่งมืออาชีพ ขอให้ทุกท่านโชคดี มีความสุข และมีสติในการตัดสินใจเลือกสิ่งที่ถูกต้องเมื่อจำเป็น

มาถึงสิ่งที่ทุกคนรอคอย ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นประจำปีนี้ แต่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในปีนี้ นอกจากรางวัล ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นแล้ว ยังจะได้รับเหรียญนักเรียนดีเด่นแห่งปีอีกด้วย จะมอบให้กับนักเรียนที่ทำคะแนนได้มากที่สุดในบ้านของพวกเขา

ดังนั้น รางวัลนักเรียนดีเด่นแห่งปี ปีนี้จึงตกเป็นของ... คุณเพนดราก้อน เขาเพียงคนเดียวที่บริจาค 300 คะแนนให้บ้านสลิธีริน”

*ปรบมือ*

โต๊ะสลิธีรินต่างปรบมือและโห่ร้องอย่างกึกก้อง ทุกคนยกเว้นบางคนส่งเสียงดัง ซลักฮอร์นดูราวกับว่าเขากำลังถึงจุดสุดยอด

แม็กนัสคาดหวังไว้มากแล้ว เขาวิ่งไปหาดัมเบิลดอร์เพื่อรับเหรียญ ทำด้วยทองคำมีสายรัดสีเขียว ด้านหนึ่งมีตราประทับของกระทรวงและอีกด้านเป็นตราประทับของฮอกวอตส์

ดัมเบิลดอร์เอามาคล้องคอ "ขอแสดงความยินดีกับคุณเพนดราก้อน กรุณาตรงนี้อีกสักครู่"

ดัมเบิลดอร์พูดเสียงดังอีกครั้ง "และตอนนี้สำหรับ ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่น ด้วยคะแนน 300 คะแนน ฮัฟเฟิลพัฟอยู่ในอันดับที่ 4 กริฟฟินดอร์อยู่ในอันดับที่ 3 387 คะแนน ในที่สุด สลิธีรินก็ได้คะแนนมากกว่ารองอันดับสอง 100 แต้ม 567 แต้ม สลิธีรินเป็นผู้ชนะ"

ทันทีที่มันถูกเปิดเผย ม่านต่างๆ ในห้องโถงใหญ่ก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวพร้อมกับสัญลักษณ์ของสลิธีริน มันเป็นช่วงเวลาแห่งความภาคภูมิใจของบ้านสลิธีริน ปีนี้พวกเขาได้รับรางวัลควิดดิชนักเรียนดีเด่นแห่งปีและถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นด้วย

ดัมเบิลดอร์เอาถ้วยรางวัลประจำบ้านมามอบให้แม็กนัส "เนื่องจากเธอได้รับเหรียญรางวัล จะดีกว่าถ้าเธอรับถ้วยรางวัลเองด้วย”

แม็กนัสหยิบถ้วยขึ้นมาชูไว้เหนือหัวแล้วหันไปทางนักเรียน ตอนนี้นักเรียนทุกคนต่างโห่ร้องเพราะเขาเป็นหนึ่งในสลิธีรินที่น่ารัก ในทางกลับกัน แม็กนัสรู้สึกตื่นเต้นเพราะลูเซียสและเอเวอรี่จะไปจากฮอกวอตส์แล้ว และตอนนี้เขาจะมีอิสระครอบครองความเป็นใหญ่ในบ้านสลิธีริน

เขากลับไปที่ที่นั่งของเขาอย่างร่าเริงและเอร็ดอร่อยกับอาหารต่างๆ ฮอกวอตส์อาจไม่มีอาหารที่อร่อยที่สุด แต่แน่นอนว่ามีอาหารหลากหลายที่สุด

หลังมื้อเย็น ทุกคนไปที่สถานีรถไฟ กระเป๋าเดินทางถูกจัดเตรียมพร้อมไว้แล้ว

"เฮ้ แม็ก นายจะเล่นให้กับทีมในปีหน้าด้วยไหม?" เอ็มม่าถามเขาในขณะที่เธอเดินตามเขาไปยังห้องโดยสารที่ว่างอยู่

“ไม่ล่ะ เอ็มม่า ฉันมีเรื่องสำคัญต้องทำ” แม็กนัสตอบอย่างไม่สนใจ

"อะไรนะ?! ไม่เอาน่านายเป็นซีกเกอร์ที่ดีที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาเลยน้า... อย่างน้อยๆ นายก็น่าจะไปให้ถึงระดับนานาชาติและเล่นให้กับทีมชาติอังกฤษสิ" เธออ้อนวอน

แม็กนัสปฏิเสธ “ก็ฉันไม่ว่าง แล้วเธอหมายความว่ายังไงที่ว่า ’ดีที่สุดที่เคยเห็นมา’ น่ะหะ? เธออายุแค่ 12 ขวบ”

"อ๊า...ทำไมนายงี่เง่าอย่างนี้นะ… แม็กนัส ฉันกำลังบอกนายให้ว่า ถ้านายเป็นแชมป์ควิดดิชเวิลด์คัพ นายจะได้เป็นคนดังที่มีชื่อเสียงระดับโลก เหล่าผู้วิเศษทุกคนจะเคารพนาย พวกเราชอบควิดดิชที่สุด” เอ็มมาพยายามโน้มน้าวเขา

"และยังทำเงินได้อีกมากมาย" เธอกล่าวเสริม

"เงินหรอ?" ดวงตาของแม็กนัสเป็นประกาย

"ใช่ใช่ ... เงินมหาศาลลลลลล" เอ็มม่ารีบพูด เธอค่อยๆ เข้าใจโครงสร้างเส้นลวดในจิตใจของแมกนัส

“ฮิฮิ ถ้าอย่างนั้นฉันว่าฉันคงจะต้องช่วยเธอบ่อยๆ เสียแล้ว” แม็กนัสพูดด้วยรอยยิ้มโล�

*แค่กๆ*

"นายนี่มันควบคุมง่ายจริงๆ บางครั้งฉันก็กลัวว่าสักวันนายอาจจะเข้าร่วมกับศัตรูเพื่อเงิน" รักนาร์แสดงความคิดเห็น

แม็กนัสเยาะเย้ยความคิดนั้น "หึ สิ่งเดียวที่พวกเขาจะจ่ายให้ฉันคล้อยตามได้ ก็คือหัวของโวลเดอมอร์มาอยู่ใต้เท้าของฉัน”

*หวี้ดวี้ว*

"โหดจริงนะพ่อคุณ" ซิเรียโผล่มาห้องโดยสารของเขาในทันใด เขาน่ามีเรื่องจะคุยด้วย ไม่อย่างนั้นหมอนี่คงจะมาพร้อมกับแก๊งของเขา

“อ๊ะ พูดเป็นแต่เพี้ยนๆ นะนาย ว่าแต่มีเรื่องอะไรซีเรียส?” แม็กนัสถาม

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายหน่อย ขอเวลาสักครู่ได้ไหม?” ซิเรียสพูดอย่างจริงจัง มันเป็นภาพที่หายาก

แม็กนัสหันกลับมามองเพื่อนของเขา จากนั้นเขาก็เดินออกไปที่ทางเดินรถไฟพร้อมกับซิเรียส "แน่นอน อีกไกลเลยกว่าจะถึงที่หมายน่ะ"

แล้วซิเรียสก็เริ่มพูด "มันเกี่ยวกับน้องชายคนสุดท้องของฉันเอง เขา... เขาถูกบงการได้ง่ายมาก... โดยเฉพาะกับพ่อแม่ของฉัน ดังนั้น เมื่อเขามาที่ฮอกวอตส์เดือนกันยายน มีโอกาสที่เขาจะอยู่ห่างจากและพยายามหลีกเลี่ยงนาย

พ่อแม่ฉันต่อต้านทุกสิ่งที่นายยืนหยัด แต่ฉันหวังว่านายจะยังคงดูแลเขา"

แม็กนัสยิ้มและตบไหล่ของเขา "ไม่เอาน่าซิเรียส นายกำลังทำฉันอายนะ ฉันรู้ว่าเรกูลัสเป็นเด็กอ่อนไหวง่าย ฉันจะดูแลเขาเองไม่ว่าเขาจะชอบหรือไม่ก็ตาม เขาก็เหมือนน้องชายคนเล็กของฉันนั่นแหละ"

ซิเรียสพยักหน้าด้วยความขอบคุณ “ฉันติดหนี้บุญคุณนายครั้งใหญ่เลย ตระกูลแบล็กของฉันมีพวกบ้าคลั่งมากพอแล้ว ฉันหวังว่าอย่างน้อยจะยังมีน้องชายฉันอยู่เคียงข้าง”

"มันเป็นทางเลือกของเขา เราทำได้แค่หวังว่าเขาจะเลือกสิ่งที่ถูกต้อง ไว้เดี๋ยวนายค่อยพาน้องชายมาที่บ้านใหม่ฉัน ฉันมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่และเรื่องสนุกอีกเยอะแยะ ฮิฮิ... เราจะพักผ่อนและกินอยู่อย่างราชา" แม็กนัสชวนเขา

"ฮิฮิ ฉันจะรับข้อเสนอนั้น เอาล่ะ แล้วเจอกัน" ซิเรียสกลับไปที่ห้องโดยสารของตัวเอง

แม็กนัสก็กลับเข้ามาเช่นกัน แต่เห็นแชดและเอ็มมากำลังตีกันอยู่

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?" เขาถาม

“พวกเขากำลังแย่งแพนเค้กชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ในกล่องขนมนาย” เซเวอรัสบอกเขา

แม็กนัสเย้ยหยันและเดินไปที่กล่องที่ว่า เขาหยิบแพนเค้กชิ้นสุดท้ายแล้วกินรวดเดียว "หึ เธอทั้งคู่ไม่คู่ควร"

"แง้วววว..." แชดท้วง

"คุณจะอ้วนขึ้น แชด แพนเค้กไม่เหมาะกับนาย" แม็กนัสกล่าว

“เมี๊ยว ง่าว เมี๊ยว….”

“นายพูดว่าไงนะ ฉันอ้วนเหรอ ฮ่าฮ่า ค่าดัชนีมวลกายของฉันอยู่ในเกณฑ์พอดี นายต่างหากที่อ้วน” แม็กนัสเริ่มโต้เถียงกับแมวของเขา มีเพียงแม็กนัสเท่านั้นที่เข้าใจสิ่งที่แชดกำลังพูด ดังนั้นสำหรับคนอื่นๆ มันเลยดูเป็นภาพที่ตลกมาก

เพราะเรื่องฮาๆ พวกนี้เลยทำให้ไม่มีใครรู้ว่าการเดินทางของพวกเขาจบลงตั้งแต่ตอนไหน พวกเขาลงจากเรือที่คิงส์ครอส เกรซและอดัมรอเขากับรักนาร์อยู่ที่นั่นแล้ว

“แม่ฮะ...พ่อฮะ...” ทั้งสองกอดกันและเดินทางต่อไป เซเวอรัสได้รับการต้อนรับจากแม่ของเขา ผู้ซึ่งพาเขากลับบ้านด้วยการหายตัว

แม็กนัส, รักนาร์, เกรซและอดัมนั่งรถกลับ อดัมเป็นผู้ขับรถ ตอนนี้เขากลับสู่สภาพร่างกายที่พร้อมสมบูรณ์ มันเหมือนกับว่าเขาไม่เคยโดนลอบวางระเบิด หมอมักเกิ้ลเรียกมันว่าปาฏิหาริย์

“ปิดเทอมเป็นไงบ้างจ๊ะลูกรัก?” เกรซถามพวกเขาอย่างดี

“สนุกดีฮะ ผมทำข้อสอบได้” รักนาร์เผย

“และผมก็สอบได้คะแนนเต็มทุกวิชาแถมได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นแห่งปีด้วยฮะ แม่ฮะพ่อฮะ ผมตัดสินใจเข้าเฝ้าราชินีช่วงฤดูร้อนนี้แล้วนะฮะ” แม็กนัสเปิดเผยในทันที

“ลูกจะคุยอย่างไรกับพระนางล่ะ ให้สละราชสมบัติหรอ?” อดัมถามอย่างประชดประชัน

แม็กนัสตอบทันทีว่า "ไม่ฮะ ผมจะบอกให้เธอรับอุปการะ และแต่งตั้งให้พ่อเป็นเจ้าชาย ส่วนแม่จะกลายเป็นเจ้าหญิงที่มีสายสัมพันธ์สืบสายเลือดกลับไปหากษัตริย์อาเธอร์”

*แค่ก แค่ก แค่ก*

อดัมและเกรซไอขณะที่พวกเขาสำลักน้ำลายพร้อมกัน "อะไรนะ?!"

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

ห้องโถงใหญ่