ตอนที่ 116 สิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ (อ่านฟรี)

แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร

ตอนที่ 116 สิ่งที่ไม่บริสุทธิ์

ริต้า สกีตเตอร์หนีตายมาได้ด้วยการต่อรองขอเวลาจากก็อบลิน เธอมีเวลาหนึ่งสัปดาห์ เธอจึงจะติดต่อเท็ดเพื่อคุยเรื่องนี้ และไม่นานเท็ดก็มาพบเธอ แมกนัสบอกให้ไปเขาฟังเธอสักครั้ง

"คุณสคีตเตอร์ คุณเลือกที่จะผิดสัญญาเอง เราไม่ได้บังคับให้คุณทำ ทุกอย่างทำมาจากฝ่ายของคุณ ผมไม่รู้และไม่สนใจว่าทำไมคุณถึงทำอย่างนั้น ตอนนี้คุณต้องรับผลที่ตามมาจากการกระทำของคุณทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ที่มีความรับผิดชอบหน่อยครับ” เท็ดบอกเธออย่างชัดเจน

เธอเริ่มร้องไห้ "ได้โปรดเถอะค่ะ ต้องมีบางอย่างที่เราสามารถทำได้ บางทีเราอาจจะหาทางออกได้ แล้วฉันจะจ่ายให้คุณตามที่คุณต้องการ”

เธอรู้ว่าเธอยังเด็กและหน้าตาดีพอสมควร ดังนั้นเธอจึงลองใช้มัน

*แค่ก*

"โปรดอย่ามาทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้กับผม ผมแต่งงานแล้ว มีภรรยาสวยและลูกสาวหนึ่งคน ผมจะไม่ทำเรื่องนอกใจแบบนี้ อีกอย่างแม้ว่าผมจะตกลง แต่ผมก็ไม่ได้มีอำนาจที่จะยุติสัญญานี้ และผมสงสัยว่าเสน่ห์ของคุณจะใช้ได้ผลกับฝ่าบาทหรือเปล่า ผมแนะนำว่าอย่าลองกับพระองค์เลย มิฉะนั้นพระองค์อาจจบชีวิตคุณ ด้วยความโกรธ

อย่างไรก็ตาม เขาขอให้ผมฟังเรื่องราวของคุณ ว่าเหตุใดคุณถึงได้ผิดสัญญา” เท็ดถามเธอ

"ฉะ... ฉันเห็นโอกาสที่ดีกว่า... ก็เหมือนคนอื่นๆ ที่ต้องการความก้าวหน้าในชีวิต" เธอพูด.

"แต่คุณอย่าก้าวไปข้างหน้าโดยการสร้างปัญหากับนายจ้างเก่าของคุณหรอ ซึ่งบังเอิญเป็นกษัตริย์แห่งอังกฤษในอนาคตด้วย อีกอย่างคุณได้เลื่อนตำแหน่งเร็วมาก คุณไม่มีเหตุผลที่จะยอมรับข้อเสนอใดๆ เนื่องจากข้อเสนอเหล่านี้ทำขึ้นเพื่อคุณเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถใช้คุณต่อต้านฝ่าบาทได้ นี่คุณโง่เง่าปัญญานิ่มถึงขนาดนี้เลยหรอ?” เท็ดดุเธอด้วยน้ำเสียงหยาบคาย

"ฉัน... พวกเขาเสนอเงินให้ฉันค่ะ รวมทั้งตำแหน่งในกระทรวงและสำนักงานของเดลี่พรอเฟ็ต" เธอเปิดเผย

"แล้ว..? คุ้มกว่าการเป็นนักข่าวมีหน้ามีตาเงินเดือนหลักล้านหรือไง? คุณรู้หรือไม่ว่าเดลี่พรอเฟ็ตเป็นแบบไหน? มันเป็นหนังสือพิมพ์โฆษณาชวนเชื่อ บางส่วนถูกควบคุมโดยกระทรวง เจ้าของดั้งเดิมเสียชีวิต กระทรวงเองสังหารสายเลือดของเขาทั้งหมด เพื่อให้กระทรวงเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์ เพื่อควบคุม สื่อมวลชน" เท็ดเปิดเผยกับเธอ

"เป็นไปไม่ได้... นั่นเป็นเพียงทฤษฎีสมคบคิด" เธอแย้ง

"อยากจะเชื่อแบบไหนก็เรื่องของคุณ คุณสกีตเตอร์ แต่ตอนนี้คุณสร้างปัญหาไม่ใช่น้อย และผมได้ยินมามากพอแล้ว ผมมีงานอื่นที่ต้องทำ ขอตัว” เท็ดลุกขึ้นเพื่อออกไป

เธอกระโดดแทบเท้าของเขาทันที "ได้โปรด... ไม่! ช่วยฉันด้วย... ฉันพร้อมที่จะทำทุกอย่าง..."

เธอเปราะบางมากในตอนนี้ เพราะเมื่อเธอเล่าเรื่องการผิดสัญญาให้ผู้สนับสนุนฟัง พวกเขาทั้งหมดปฏิเสธที่จะจ่ายเงิน 2.5 ล้านแกลเลี่ยนนั่นเป็นจำนวนทองคำมหาศาล และไม่มีตระกูลไหนอยากเสียเงินมากมายขนาดนั้นเพื่อนักข่าวเพียงคนเดียว

เท็ดมองเธอด้วยสายตาของนักธุรกิจ "ทำทุกอย่างหรอ?"

"ใช่ค่ะ... ฉันไม่มีเงินจ่ายที่คุณร้องเรียน" เธออ้อนวอน

เท็ดหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าทันที "เซ็นซะ"

ริต้าอ่านอย่างมีความหวัง มันเป็นสัญญาอีกตัวหนึ่ง แต่เธออยากร้องไห้ให้หนักขึ้นไปอีกหลังจากอ่านมัน นี่มันเป็นสัญญาทาสชัดๆ ก็ไม่ใช่ทาสตรงตัว แต่มันให้ความรู้สึกแบบนั้น ในนั้นบอกว่าเธอจะต้องทำงานให้กับแม็กนัสและมีเพียง แม็กนัสเท่านั้น ถ้าเธอทำอะไรที่ทำให้ แม็กนัสหรือธุรกิจของเขาเสียหาย ราคาก็จะเท่ากับชีวิตของเธอเอง ไม่ใช่ในความหมายที่แท้จริง แต่โดยนัย เธอจะสูญเสียสิทธิ์จากทุกสิ่งที่เธอเป็นเจ้าของ ทรัพย์สินทั้งหมดรวมถึงผมปอยเส้นสุดท้ายของเธอ

นอกจากนี้ เงิน 2.5 ล้านที่เธอค้างชำระจากการผิดสัญญาก็จะต้องถูกชำระ ทีละน้อยๆ ตลอดชีวิตของเธอ เธอจะได้รับโบนัสเงินสำหรับตัวเองเมื่อใดก็ตามที่เธอทำสิ่งที่ทำให้แม็กนัสชื่นชมเธอหรือเขามีความสุขพอ นอกเหนือจากนี้ 50% ของเงินเดือนของเธอจะตกเป็นของแม็กนัสเสมอเพื่อจ่ายหนี้สิ่งที่เธอค้างคาไว้

เธอสามารถออกจากสัญญาได้ก็ต่อเมื่อเธอจ่ายเงินทั้งหมด 2.5 ล้านเกลเลียนได้แล้วเท่านั้น

"นี่เป็นทางออกเดียวสำหรับคุณ คุณสกีตเตอร์" เท็ดพูดอย่างเย็นชา

จิตใจของริต้าว่างเปล่า เธอชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียทั้งหมด และเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครจะช่วยเหลือเธอได้อีก กระทรวงจะไม่จ่ายเงินที่ว่านี่ให้แน่ๆ เธอเซ็นสัญญาทั้งน้ำตา คิดว่าเธอสามารถออกไปได้ตราบเท่าที่เธอสามารถจ่ายได้ การเซ็นจะพอซื้อเวลาให้เธอได้มากขึ้น

เท็ดยิ้มและส่งสำเนาให้เธอ "ดี เชื่อผมเถอะ ถ้าคุณทำผลงานได้ดี เขาจะไม่ปล่อยให้คุณอดตาย ฉันต้องขอตัวเดี๋ยวนี้”

เท็ดปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่คนเดียวกับทางเลือกชีวิตที่เธอเลือก

...

ที่ฮอกวอตส์

ในไม่ช้าแม็กนัสก็ได้ทราบเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและชื่นชมสิ่งที่เท็ดทำ แต่เขาต้องโยนเรื่องพวกนี้ทิ้งไปก่อนเพราะการสอบกำลังจะมาถึงในไม่ช้า เขาต้องการเอาชนะให้ได้และคว้าแชมป์ถ้วยรางวัลประจำบ้านในครั้งนี้

ณ เวลานี้ เขาอยู่ที่ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ กำลังยื่นข้อเสนอบางอย่างให้เขา

"ไม่แม็กนัส ฉันจะไม่รับฟังข้อเสนอทางธุรกิจใหม่หรือข้อเสนอการลงทุนของเธอ ฉันมีงานต้องทำ" ดัมเบิลดอร์พยายามส่งเขาออกไปทันที

"ศาสตราจารย์...  ผมไม่ได้โลภขนาดนั้นสักหน่อย ผมมาที่นี่เพื่อให้คำแนะนำเกี่ยวกับโรงเรียนกับอาจารย์เลยนะครับ” แม็กนัสแสดงเจตจำนงของเขาอย่างชัดเจนพร้อมๆ กับที่ทำตัวไร้เดียงสา

ดัมเบิลดอร์ในชุดคลุมสีขาวประจำวันสงสัยด้วยความประหลาดใจ "แล้วเธอมีอะไรใหม่ล่ะ"

“คือ ผมกำลังคิดเกี่ยวกับการแข่งขันประจำบ้านส่งท้ายปี เห็นได้ชัดว่าสลิธีรินกำลังจะชนะ และถ้าพวกเราไม่ชนะ ผมจะฟ้องคุณข้อหาโกงการแข่งขัน อย่างไรก็ตาม ผมกำลังคิดว่าถ้วยประจำบ้านไม่ได้ช่วยให้รู้จักนักเรียนที่เก่งที่สุดในโรงเรียนจริงๆ ถูกไหมครับ ปีนี้ผมทำคะแนนได้มากที่สุดและผมก็น่าจะสอบได้คะแนนสูงสุดด้วย แต่แล้วผมจะถูกจดจำได้อย่างไรล่ะ?

ดังนั้นผมขอแนะนำให้คุณเริ่มให้รางวัลนักเรียนแห่งปี เป็นการยกย่องนักเรียนที่มีพรสวรรค์และการมีส่วนร่วมของเขาในการได้รับคะแนนมากที่สุด แล้วนักเรียนแห่งปีไม่จำเป็นต้องเป็นนักเรียนจากบ้านของผู้ชนะถ้วยประจำบ้านเสมอไป" แม็กนัสแนะนำ

แต่ดัมเบิลดอร์แย้งว่า "เรามีรางวัลพิเศษสำหรับการช่วยเหลือโรงเรียนแล้ว"

"แต่มันไม่เหมือนกัน คุณมอบให้เพื่อความช่วยเหลือที่ดีที่สุดแก่โรงเรียน ไม่ใช่เพื่อความสามารถพิเศษ ให้ตายสิ ใครๆ ก็สามารถทำประโยชน์ให้กับโรงเรียนได้ แม้แต่วันหนึ่งลูเซียสก็อาจปรุงยาวิเศษขึ้นมาแล้วบอกว่าฉันอุทิศมันให้กับโรงเรียน” แม็กนัสตอบโต้

“ก็พูดมาสิว่าอยากได้รางวัล” ดัมเบิลดอร์ตอบพร้อมถอนหายใจ มีเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเปิดเผยกับเด็กคนนี้เพราะเขาไม่เป็นแบบนี้กับนักเรียนส่วนใหญ่ เหตุผลคือสายเลือดนั่นแหละ

แม้ว่าแม็กนัสจะเรียกเขาว่าอาจารย์ใหญ่ แต่ก็คุยกับเขาเหมือนเป็นเพื่อนเก่า

แม็กนัสยิ้มเจื่อนๆ “อา คุณรู้จักผมดีจังเลยฮะศาสตราจารย์ ถ้าอาจารย์รู้แล้วผมยังต้องโน้มน้าวคุณอีกไหม?”

ดัมเบิลดอร์ส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย “เธอก็รู้ว่าฉันไม่ใช่ราชา ฉันต้องรายงานต่อคณะกรรมการผู้ว่าการ ฉันเป็นเพียงผู้ปฏิบัติตามกฎที่พวกเขาตั้งขึ้น อย่างดีที่สุดฉันสามารถเสนอเรื่องขึ้นไปได้”

แม็กนัสคิดหาวิธีจัดการกับปัญหานี้อย่างรวดเร็ว คนเลือดบริสุทธิ์ในตำแหน่งที่มีอำนาจชอบอะไรมากที่สุด? ของฟรีไง!

“ถ้าอย่างนั้น คุณอาจจะเพิ่มเงินรางวัลให้กับผู้ชนะได้ไหม? ผมอาจมอบให้กับโรงเรียนด้วย? สักหนึ่งพันเกลเลียนได้เปล่า?” แม็กนัสถาม

เขาจะจ่ายจนกว่าเขาจะยังอยู่โรงเรียนและได้รับชัยชนะ เมื่อเขาสำเร็จการศึกษาเขาจะหยุดและทำให้คณะกรรมการผู้ว่าการต้องอับอายต่อสาธารณชนเพื่อให้รางวัลดำเนินต่อไป

"ฉันสามารถเสนอได้ แต่ด้วยเงินรางวัลสนับสนุนของเธอ ก็โอกาสที่พวกเขายอมรับก็มีมากขึ้น” ดัมเบิลดอร์กล่าว

แม็กนัสยิ้ม “ผมเชื่อใจคุณนะศาสตราจารย์ อาจารย์ทำได้”

หลังจากให้กำลังใจเขา แม็กนัสก็จากไป แต่ดัมเบิลดอร์ยังคงถูขมับของเขาต่อ

*ถอนหายใจ*

"หรือฉันควรเกษียณก่อนกำหนดดี?" เขาถามตัวเอง

“เจ้าน่าจะอายุมากแล้วตามมาตรฐานของมนุษย์ เจ้ารู้ไหม?” เสียงมาจากผนัง

ดัมเบิลดอร์มองดูแล้วก็ถอนหายใจ เมื่ออาการปวดหัวเข้ามารบกวนเขาอีกครั้ง

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก อาเธอร์พร้อมด้วยเซอร์คาโดแกน

“คุณมาที่นี่ทำไมหรือ คุณเพนดราก้อน?” ดัมเบิลดอร์ถาม

อาเธอร์พูดเสียงดัง “เจ้ากำลังพูดกับราชาแห่งอาณาจักรอังกฤษ มนุษย์

ข้า...คือ กษัตริย์อาเธอร์ เพนดราก้อน"

ดัมเบิลดอร์ถอนหายใจ "คุณตายไปแล้ว คุณเป็นราชาแห่งอะไรได้อีกนอกจากภาพเหมือนของคุณ... บางทีภาพทั้งหมดอาจเห็นความสามารถของคุณที่พร้อมจะข้ามเข้าไปหาพวกเขาตลอดเวลา"

"ฮื้ม... เจ้าช่างปีกล้าขาแข็งกล้าขาแข็งกล่าวล่วงเกินกษัตริย์รึ? ดี... ข้าจะสั่งสอนเจ้า เอาล่ะ นั่งดูข้าเอาชัย เซอร์คาโดแกนแห่งสปาร์ต้า เข้ามาเล้ย!" อาเธอร์แหกปากเสียงดังและเริ่มส่งเสียงดังรบกวนดัมเบิลดอร์

ตาเฒ่าดัมเบิลดอร์ทำได้เพียงถอนหายใจและยอมทน เพราะวิธีทั้งหมดของเขาเพื่อหยุดยั้งอาเธอร์ล้วนสูญเปล่า เขาสงสัยว่า อาเธอร์ทำสิ่งนี้ได้อย่างไร แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมอร์ลินเป็นผู้สร้างรูปเหมือนของเขามันย่อมต้องต่างอยู่แล้ว

...

ในเวลาเดียวกัน แม็กนัสกลับมาที่ห้องพักรวมของเขาและกำลังฝึกพินิจใจ เหตุผลเดียวก็เพราะสิ่งนี้จะทำให้เขาสามารถพูดคุยกับผู้คนในความคิดของพวกเขาได้โดยไม่ทะลวงลึกเข้าไปในหัวของพวกเขา

แต่ทำไปเพื่อให้เป็นการสื่อสารสองทางจะได้คุยกันได้

“เอาล่ะ พร้อมหรือยัง? ตั้งเกราะป้องกันไว้ ฉันจะพยายามฉายภาพในใจของนาย” รักนาร์กล่าวในขณะที่เขาตัดสินใจที่จะลองความกล้าหาญของเขา

แม็กนัสพยักหน้า "โอเค ฉันเกือบจะเชี่ยวชาญแล้ว นายลองได้ทันทีที่นายพร้อม แต่โล่ของฉันแข็งมากนะ”

“เหมือนกัน” สเนปเสริม

รักนาร์สูดลมหายใจยาวและตั้งสมาธิ แม็กนัสรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย มองข้ามไม่ได้เลย

รักนาร์เหงื่อเริ่มออกและเริ่มฉายความคิดของตัวเอง

แม็กนัสปล่อยให้ความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ เข้ามาในหัวของเขาเพื่อพยายามสื่อสาร เขาจดจ่อกับมันและรับมันไว้ แต่...

"นี่มันบ้าอะไรฟร่ะ... รักนาร์!" จู่ๆ แม็กนัสก็ตะโกนขึ้นมา

"วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า... โดนฉ้นเล่นแล้ว!" รักนาร์หัวเราะและวิ่งหนีไปอย่างสนุกสนาน

“เขาเอาอะไรให้นายดูน่ะ” สเนปถามด้วยความประหลาดใจ

แม็กนัสร้องอย่างโกรธเกรี้ยว "สิ่งที่... ไม่บริสุทธิ์... รักนาาาาาร์กลับมานี่นะเฟ้ย!"

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา