2103 - ความปรารถนาดีจากดินแดนปิดผนึก
2103 - ความปรารถนาดีจากดินแดนปิดผนึก
“สหายน้อย โปรดอยู่ที่นี่ต่อไป” สิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวที่ไม่พูดอะไรตลอดเวลาในที่สุดก็พูดออกมา
ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว นี่คือชายวัยกลางคน ผมของเขาหงอกขาวกระจัดกระจายด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ที่หมุนวน หมอกสีเทาแพรวมาจากร่างของเขาทั้งแข็งแกร่งและทรงพลัง
“จะต่อสู้กันจนตายก็ได้ข้าไม่ได้ขัดข้องอะไร” สือฮ่าวหันกลับมากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ข้าได้ยินมาว่าสหายน้อยมีพรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกแห่งการบ่มเพาะ วันนี้ข้าต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของสหายน้อยดูว่าเจ้าจะรับข้าได้สักกระบวนท่าหรือไม่” ชายวัยกลางคนกล่าว
มดเขาสวรรค์รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาคิดว่าพวกเขารีบร้อนเกินไปไม่ควรมาที่นี่ก่อนเวลาอันควร
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึงคือสือฮ่าวไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยเขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและสงบว่า
“ก็ได้”
ฮ่อง!
หลังจากนั้น ชายวัยกลางคนก็ลงมือ นิ้วของเขามีลักษณะคล้ายกับหยกแต่มันมีขนาดใหญ่อย่างหาที่เปรียบมิได้ มันเหมือนกับเป็นเสาค้ำสวรรค์ที่ตกลงมาบดขยี้ไปในทิศทางของสือฮ่าว
นี่คือการโจมตีสังหารของผู้อมตะที่แท้จริง!
พลังประเภทนี้ ถ้ามันโจมตีสิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดมันก็เพียงพอที่จะปราบปรามและฆ่าโดยตรง!
สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็คือ สือฮ่าวไม่ได้หลบเลี่ยงหรือหลบหลีก แม้กระทั่งกระบี่เซียนของเขาก็ไม่ได้ถูกชักออกมา ในขณะเดียวกันปลายนิ้วของเขายื่นออกไปด้านนอกและปะทะเข้ากับนิ้วขนาดใหญ่นั้นตรงๆ
เป้ง!
ความว่างเปล่าก็สั่นสะท้าน สองนิ้วกระทบกัน เต๋าผู้ยิ่งใหญ่กระเพื่อมออกด้านนอก น่ากลัวถึงขีดสุด
ในท้ายที่สุด กฎเต๋าอันยิ่งใหญ่ก็กระจัดกระจายไประหว่างทั้งสองโดยไม่กระทบกระเทือนผู้อื่น
ชายวัยกลางคนที่มีผมสีขาวตกตะลึงในทันที ดวงตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับ จ้องมองที่สือฮ่าวอย่างจริงจังด้วยความไม่เชื่ออย่างสมบูรณ์
เขาเป็นผู้อมตะที่แท้จริง เป็นไปได้ไหมที่เขาไม่สามารถปราบผู้ฝึกฝนอาณาจักรเต๋ามนุษย์ได้?
สือฮ่าวยังคงสงบมาก เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างไม่สะทกสะท้านและพูดว่า
“ลาก่อน”
มดเขาสวรรค์ตกตะลึง เขาสามารถเห็นได้ว่าสือฮ่าวใช้วิธีการใดในการปะทะกับผัวมากะที่แท้จริง และมันทำให้เขารู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก คนผู้นี้ไม่ใช่ผู้อมตะที่ถูกทำลายแต่เขาเป็นผู้อมตะที่แข็งแกร่งอย่างแน่นอน!
สือฮ่าวนำมดเขาสวรรค์หายตัวออกไปจากสถานที่แห่งนี้
“ท่านผู้เฒ่า ทำไมท่านไม่จับเขา” เด็กคนหนึ่งเปล่งเสียงด้วยความสับสน
ชายวัยกลางคนยังอยู่ในอาการมึนงง เขาพบว่าสิ่งนี้ยากอย่างยิ่งที่จะยอมรับ ในท้ายที่สุดเขากล่าวเบาๆว่า
“เราได้ตอแยความยุ่งยากแล้ว!”
"อะไร?" เด็กสองคนต่างตื่นตระหนก
“ฮวงนั้นสมกับเป็นราชาสวรรค์ของดินแดนนี้ เขาสามารถต่อสู้กับผู้อมตะที่แท้จริงได้โดยไม่เป็นรองอย่างแน่นอน!” ชายวัยกลางคนกล่าว
“เขาเป็นคนที่น่าทึ่งจริงๆเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเหตุไฉนเราไม่เชิญบรรพบุรุษโบราณออกมาสังหารเขาให้สิ้นซาก! ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้!”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จับตัวเขาไว้ก่อน!”
เด็กหนุ่มทั้งสองพูดขึ้นทีละคน
ชายวัยกลางคนที่สวมชุดสีเทาส่ายหัว
“ท่านผู้นำตระกูลได้อนุมานว่าบุคคลนี้พิเศษเกินไป หากเรายุ่งเกี่ยวมากกว่านี้เราจะสร้างกรรมอันยิ่งใหญ่ขึ้น ในครั้งนี้ที่ข้าลงมือก็ถือว่าได้สร้างผลกรรมขึ้นแล้ว”
“ทั้งหมดเป็นเพราะคนอย่างเขาเหรอ? ถ้าบรรพบุรุษโบราณลงมือเขาจะตายอย่างไรที่กลบฝังอย่างแน่นอน!” สิ่งมีชีวิตอายุน้อยกรีดร้องออกมาโดยไม่ยอมรับสิ่งนี้
“ลงมือนั้นไม่มีปัญหา แต่หากว่าฆ่าเขาไม่ได้พวกเราทุกคนจะเป็นคนที่ตายแทน” ชายวัยกลางคนถอนหายใจเบาๆและพูดว่า
“ข้ารับรองได้เลยว่าพวกเราไม่สามารถสังหารเขาแน่นอน เขามีวิญญาณของราชาอมตะติดตามอยู่สองสามตัว แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถสังหารบรรพบุรุษโบราณได้ แต่การช่วยให้ฮวงหลบหนีไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร”
ความตั้งใจของเขาชัดเจน แม้ว่าพวกเขาต้องการกำจัดสือฮ่าวแต่พวกเขาก็รู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่มีทางประสบความสำเร็จดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องการลงมือ!
สือฮ่าวกลับมายังพระราชวังขนาดใหญ่แห่งหนึ่งของราชสำนักหลวง เขานั่งลงอย่างสงบและครุ่นคิดอยู่นาน
ในวันเดียวกันนั้นเอง ไก่ตัวใหญ่ที่เปล่งแสงสีห้าสีได้บรรทุกผู้เฒ่าขาเดียวเดินลงมาจากท้องฟ้าเบื้องบน
นี่เป็นบุคคลที่คุ้นเคย เป็นทูตของดินแดนปิดผนึกอื่น ระหว่างสงครามชายแดนรกร้าง ก่อนหน้านี้เขาเคยไปเยี่ยมเยียนเมืองจักรพรรดิ์เพื่อสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับหีบไม้ใบนั้น
“ไม่คิดว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วขนาดนี้” เมื่อผู้เฒ่าขาเดียวได้พบกับสือฮ่าว เขาได้เปิดเผยการแสดงออกที่แปลกประหลาดและตกใจอย่างสุดซึ้ง
สือฮ่าวเชิญเขาเข้ามาอย่างสุภาพ แต่ไม่ได้พูดอะไรมากเกินไป
“ความวุ่นวายครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น เจ้าต้องระวังตัวไว้ให้ดี” ผู้เฒ่าขาเดียวกล่าวเปิดประเด็น จากนั้นจึงรำลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตอีกครั้ง
“องค์หญิงของตระกูลข้าจะเลือกสหายเต๋า เจ้าสนใจที่จะเดินทางไปดินแดนของเราหรือไม่?”
สือฮ่าวส่ายหัว “ขอบคุณในความตั้งใจของผู้อาวุโสเพียงแต่ว่าข้าแต่งงานแล้ว”
“ยิ่งเจ้าปฏิเสธมากเท่าไหร่ องค์หญิงของตระกูลข้าก็ยิ่งไม่เต็มใจ นางจะยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น” ผู้อาวุโสขาเดียวส่ายหัวและถอนหายใจ
สือฮ่าวนั่งอยู่ที่นั่นอย่างสงบ รัศมีพลังที่อธิบายไม่ได้ที่เขาปล่อยออกมานั้นแม้แต่ผู้อาวุโสขาเดียวก็ยังตื่นตระหนกอยู่ภายใน
“เหตุผลที่ข้ามาที่นี่ในวันนี้ก็เพราะข้ามีข่าวจะมาบอกเจ้า ในอดีต ก่อนที่กองกำลังของอาณาจักรเซียนจะจากไป
ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ทิ้งยาอันยิ่งใหญ่ล้ำค่าไว้สำหรับซากอมตะของตำหนักเซียน ตอนนี้เมื่อผ่านไปหนึ่งพันปีเขาอาจจะฟื้นขึ้นมาก็ได้” ผู้เฒ่าขาเดียวกล่าว
“แล้วถ้าเขาฟื้นขึ้นมาล่ะ” สือฮ่าวสงบนิ่งมากไม่รู้สึกกลัวใดๆ
“ได้ยินมาว่ามีคนจากเทือกเขาอมตะร่วงหล่นได้ไปติดต่อเขาแล้ว เจ้าต้องระวังตัวให้ดี เขาอาจจะมาที่นี่ได้ตลอดเวลา”
“ถ้าเขากล้ามา ข้าจะฆ่าเขาซะ!” สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชา
ไม่รู้ว่าทำไม ผู้เฒ่าขาเดียวจึงรู้สึกตื่นตระหนก เขาไม่สามารถมองทะลุเบื้องหลังของเด็กคนนี้ได้ รัศมีพลังที่ฮวงปลดปล่อยออกมานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าสิ่งมีชีวิตอมตะของตระกูลของเขาเลย!
เขารู้ว่าอาจมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ซึ่งอาจจะเพียงพอแล้วที่จะถูกบันทึกไว้ในพงศาวดารของประวัติศาสตร์!
หลังจากนั้นผู้เฒ่าขาเดียวก็จากไป
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการแสดงออกถึงความปรารถนาดีจากราชันย์ดินแดนปิดผนึกคนนั้น โดยเตือนสือฮ่าวว่าอาจมีผู้อมตะที่แท้จริงที่จะลงมือกับเขา!
หลังจากนั้นหลายปี สือฮ่าวยังคงอยู่ในราชสำนัก หลายร้อยปีผ่านไปชั่วพริบตา แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ ดูเหมือนว่าผู้อมตะของตำหนักเซียนจะไม่ได้รีบเร่งจัดการเขา
สือฮ่าวมีอายุหนึ่งพันแปดร้อยปีแล้ว แต่ใบหน้าของเขาไม่มีร่องรอยของคนสูงอายุแม้แต่น้อย ร่างกายของเขายังแข็งแรงดวงตายังคงสดใสอยู่เช่นเดิม
การฝึกฝนของเขานั้นลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ
นอกจากราชันย์ดินแดนปิดผนึกแล้ว ยังไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เวลาที่เขาประสบนั้นยาวนานมาก มันน่ากลัวเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด!
ถ้านั่นไม่ใช่แค่ความฝัน แสดงว่าเขามีชีวิตอยู่ถึงแปดชีวิตแล้ว มีประสบการณ์นับร้อยนับพันปี ยิ่งกว่านั้นชีวิตที่แปดของเขาก็ล่วงมาเกินเก้าหมื่นปีแล้วด้วย
นี่เป็นระยะเวลาที่เก่าแก่และน่าสะพรึงกลัว!
ไม่มีใครรู้ มู่ชิง มังกรแดง และคนอื่นๆก็ไม่รู้เช่นกัน สือฮ่าวไม่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับประสบการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวนี้ เพราะกลัวว่ามันอาจจะทำให้หัวใจเต๋าของพวกเขาไม่มั่นคง
สือฮ่าวรู้สึกว่ามันยากสำหรับเวลาที่จะทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกายของเขา ชีวิตที่แปดนี้ดูเหมือนจะให้พลังที่อธิบายไม่ได้แก่เขาอย่างไม่รู้จบ
ในห้องโถงขนาดใหญ่ของราชสำนักอมตะ ฝ่ามือของสือฮ่าวเกิดรอยประทับ พลังงานแก่นแท้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดถูกรวบรวมมาจากความว่างเปล่าที่อยู่รอบๆร่างกายของเขา
"มา!"
สือฮ่าวเปล่งเสียงตะโกนสั้นๆ ฝ่ามือของเขาส่องประกายได้รับแก่นแท้ของสวรรค์และปฐพี!
เวง!
วังขนาดใหญ่ทั้งหมดพลุ่งพล่านด้วยแสงแห่งสวรรค์ ฉากตรงหน้านี้เป็นเรื่องที่มหัศจรรย์อย่างยิ่ง พืชพันธุ์ทั้งหมดเติบโตอย่างบ้าคลั่งราวกับว่าฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว ต้นไม้ที่เหี่ยวแห้งก็ยังงอกหน่ออ่อนขึ้นมาใหม่
