ตอนที่ 518 - พลังเหนือชั้น

เผียะ!

เพชรฆาตโบราณมีปฏิกิริยารวดเร็วมากและปัดจุดสีดำข้างหน้าด้วยกรงเล็บของมัน

ร่างมนุษย์เป็นเหมือนยุงสำหรับมันที่มีร่างใหญ่โตมโหฬาร จุดดำกระเด็นไปทันทีเมื่อมือของมันกวาดปัดออกไป ฝ่ามือยาวสิบเมตรของมันเป็นเหมือนกำแพงเคลื่อนที่ได้ เป็นไม่ได้ที่มนุษย์จะต่อต้านมันได้

จุดสีดำกระเด็นไกลออกไปมากกว่าพันเมตรและปะทะใส่ทางเดินแก้วผลึก

เกิดเสียงระเบิดดังบึ้ม

ราชันย์ปีศาจใต้และผู้เฒ่าหนานกงมองดูด้วยความหวาดหวั่น เย่ว์หยางถูกตบกระเด็นหลังจากเพชรฆาตโบราณตบใส่เพียงครั้งเดียวหรือ? ผลออกมาเป็นเช่นนี้เหลือเชื่อจริงๆ แต่ทุกคนสามารถเห็นได้ว่าเพชรฆาตโบราณนั้นคล่องแคล่วว่องไวมากขนาดไหน แม้ว่ามันจะมีขนาดตัวที่มหึมา แต่ปฏิกิริยาสนองตอบของมันไม่เหมือนกับอสูรยักษ์ชนิดอื่น มันดูคล้ายกับลิงมากกว่า

จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาถอยหลังด้วยความหวาดผวา พวกเขากลัวว่าตนเองจะถูกสัตว์ประหลาดนี้ฆ่าตายเช่นกัน

“บัดซบ….” ราชันย์ปีศาจใต้โมโห

มือขวาของนางสะบัดพลิ้วใส่ผีผาหยกของนาง เพลงของผีผาหยกเปลี่ยนแปลงจากน่ารำคาญกลายเป็นน่ากลัว

ทุกคนสังเกตว่าเหมือนกับมีอาวุธคมร้ายแรงซัดใส่ไปทุกที่

แม้ว่าเพชรฆาตโบราณจะมีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งมาก แต่มันถึงกับถอยหลังไปสามก้าวอย่างควบคุมมิได้

หูของมันสามารถทนต่อแรงกระแทกของค้อนห้าตันและการฟันใส่ของดาบที่คมกล้า แต่สำหรับเพลงที่เสียดสีหูของมัน มันรู้สึกว่าปวดหัวทำให้มันโกรธมาก มันอ้าปากที่กว้างกว่าประตูเมืองเสียอีก แล้วยิงเปลวเพลิงแดงใส่ราชันย์ปีศาจใต้

ผู้เฒ่าหนานกงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขณะที่เขาเข้ามาขวางหน้าราชันย์ปีศาจใต้ไว้

เขาใช้นิ้ววาดอากาศเป็นวงกลม

วงกลมแสงขนาดยักษ์ปรากฏที่ใต้เท้าเขา หลังจากนั้นกระจกสีทองจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นในสนามรบและหมุนไปรอบๆ

ลูกเพลิงสีแดงกระแทกใส่กระจกทองทำให้เกิดแรงระเบิดสั่นสะเทือนน่ากลัว

กระจกทองแทบจะถูกบดพังทลายเกือบหมด

เหลืออยู่เพียงสามแผ่นที่ทนได้และสะท้อนเพลิงแดงกระเด็นออกไป

ผู้เฒ่าหนานกงถูกแรงปะทะกระเด็นถอยหลังไปไกลกว่าร้อยเมตร หน้าของเขาซีดขาว แม้ว่าเขาจะมีกระจกทองป้องกันเพลิงแดงไว้ได้ แต่พลังโจมตีนั้นยังคงรุนแรง โชดดีภายใต้การป้องกันโดยใช้กระจกทอง ทำให้เขาและราชันย์ปีศาจใต้ปลอดภัยทั้งคู่ พวกเขาสามารถหลบหนีจากรัศมีพลังโจมตีของเพชรฆาตโบราณได้อย่างง่ายดาย นางเงือกวายุยังคงสร้างพายุฝนฟ้าคะนอง นางเป่าสังข์เสียงก้องไปทั้งทางผ่านแก้วผลึก

พายุกระหน่ำ ฝนเทลงมาทำให้พื้นข้างล่างถูกน้ำท่วม

น้ำค่อยๆ เพิ่มระดับจนถึงต้นขาของเพชรฆาตโบราณ… เพชรฆาตโบราณเลิกไล่ตามราชันย์ปีศาจใต้ แต่หันมาไล่ตามนางเงือกวายุแทน

แม้ว่ามันจะไม่ฉลาด แต่มันก็ตระหนักว่าถ้าปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป หลายๆ อย่างจะย่ำแย่

ราชันย์ปีศาจใต้และผู้เฒ่าหนานกงยังคงโจมตีต่อเนื่อง แต่ไม่ได้ผลแต่อย่างใด เพชรฆาตโบราณตั้งใจแล้วว่าจะต้องฆ่านางเงือกวายุที่สามารถเรียกพายุได้ ในใจของมันคิดว่านางคือตัวสร้างปัญหาใหญ่ที่สุด ถ้ามันไม่ฆ่านางตอนนี้ หลายๆ อย่างจะลำบากมากขึ้น ดังนั้นโดยสัญชาตญาณมันจึงตัดสินใจบุกโจมตีใส่นางเงือกวายุอย่างบ้าคลั่ง แน่นอนว่านาคาสายฟ้าไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่ นางส่งสายฟ้าโจมตีใส่ศีรษะของเพชรฆาตโบราณ อย่างไรก็ตามมันรู้สึกเหมือนกับว่าคันทำให้มันชะงักก่อนที่จะไม่สนใจอะไร และทำตามที่มันตั้งใจต่อไป

“เราควรจะทำยังไงดี?” ราชันย์ปีศาจใต้และผู้เฒ่าหนานกงจนปัญญา

“….” จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยามองหน้ากันเอง พวกเขาทั้งสองมีความตั้งใจจะละทิ้งการต่อสู้และสิ้นสุดการร่วมมือกับเย่ว์หยางและพวกที่เหลือผู้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องล้มเหลว พวกเขายังคงหวังจะได้ร่วมมือกับราชาเฮยอวี้เพราะเขาเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุด

“อ๊าวววววว!” เสียงร้องลั่นทรมานดังกึกก้องไปทั้งทางเดินแก้วผลึก มันดังอย่างนั้นจนทำให้ผู้เฒ่าหนานกงและราชันย์ปีศาจใต้ตระหนักว่าเจ้าสิ่งที่ถูกตบกระเด็นไปไกลนั้นก็คืออสูรหุ่นกลที่มีร่างเป็นมนุษย์ไม่ใช่เย่ว์หยาง เย่ว์หยางตัวจริงซ่อนตัวอยู่ใต้เปลือกตาของเพชรฆาตโบราณ เขารอจนกระทั่งมันเสียสมาธิก่อนที่เขาจะใช้ออกด้วยท่าแทงสังหาร

เพชรฆาตโบราณต้องเสียตาข้างขวาไป

มันเหลือตาอยู่ข้างเดียว

แสงสีดำครอบคลุมตาของมันทำให้เกิดความทุกข์ทรมานไม่สิ้นสุดกับมัน แม้จะมีร่างกายที่แข็งแกร่งมั่นคงก็ช่วยอะไรในตอนนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

เนื่องจากเย่ว์หยางโจมตีจุดอ่อนของมัน ก็คือตาของมัน แสงรังสีดำที่คมกล้าบวกกับปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ของเขาทะลุผ่านแนวป้องกันทั้งหมดของมัน ขณะที่มันแทงลึกลงไปในตาดำของมัน

จ้านหู่กับเป่ยเหลียวหยาตกตะลึง

เพราะพวกเขาไม่รู้เลยว่าเย่ว์หยางซ่อนตัวอยู่ตรงไหน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ทักษะอำพรางของเย่ว์หยางไม่เพียงแต่ใช้ล่อหลอกเพชรฆาตโบราณได้เท่านั้น แต่ยังคงใช้กับนักสู้ปราณก่อกำเนิดชาวมนุษย์ผู้มีระดับปัญญาที่สูงกว่าด้วย

ถ้าคนผู้นี้เป็นมือสังหาร ใครจะสามารถหลบการซุ่มทำร้ายของเขาได้?

จนถึงบัดนี้ที่พยัคฆ์ตะวันออกจ้านหู่และเขี้ยวเหนือเป่ยเหลียวหยาจึงตระหนักได้ทันทีถึงสาเหตุที่อันซี สุดยอดนักฆ่าในหอทงเทียนเลือกเย่ว์หยางมาทำงานร่วมกันในการฆ่าจักรพรรดิสมุทรก้วนหลาน มิน่าเล่าจักรพรรดิสมุทรก้วนหลานถึงได้ตายในเงื้อมมือของเขา พวกเขาไม่รู้ว่าทักษะซ่อนตัวดั้งเดิมของเย่ว์หยางยังด้อยกว่าอันซีในอดีตอยู่มาก เขาเพียงแต่เรียนรู้จากอันซีอย่างรอบคอบระหว่างการต่อสู้กับก้วนหลาน

ถ้าเย่ว์หยางยังถูกพบเห็นทั้งที่ใช้ทักษะซ่อนตัวของเขาและทักษะแฝงเร้นอำพรางของเขา เขาคงไม่ต้องใช้วิธีการนี้แล้ว

“อ๊าคคคค!” เพชรฆาตโบราณยิ่งคลั่งหนัก แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่กรงเล็บของมันยังจับเย่ว์หยางที่พยายามจะหลบหนีได้ทัน

จากนั้นมันบดขยี้เขาจนกระจุย

แต่ความจริงมันเป็นแค่เงาร่างหนึ่งที่เคยผสานกับเย่ว์หยาง

ร่างจริงของเขาอยู่ภายใต้หนังตาของเพชรฆาตโบราณ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้แสงสีดำในตอนนี้ แต่เขาใช้กริชสังหารเทพที่ไม่ด้อยไปกว่าแสงสีดำเลย… มันไม่ค่อยได้ประโยชน์มากนักที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามตาบอดข้างหนึ่ง เขาจะสามารถชนะการต่อสู้ครั้งนี้ได้ ถ้าเขาสามารถทำลายการมองเห็นของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างสิ้นเชิง

อากาศเต็มไปด้วยปราณกระบี่ขณะที่กริชสังหารเทพผสานกับปราณกระบี่สุดยอดในการโจมตีครั้งเดียว เย่ว์หยางก็สามารถกรีดตาข้างซ้ายของเพชรฆาตโบราณที่ยังลืมอยู่ได้

เกิดเรื่องที่น่าแปลกใจขึ้น

ผู้เฒ่าหนานกงตกตะลึงขณะที่ราชันย์ปีศาจใต้แทบเป็นลม

เพชรฆาตโบราณที่ตาบอดสิ้นเชิงหยุดร้องโหยหวนขณะที่กดมือลงบนตาซ้ายก่อนจะจับเย่ว์หยางพร้อมกับควักลูกตาของมันเองยัดใส่ปากไปพร้อมกัน มันเริ่มเคี้ยวและดูเหมือนว่ามันจะตระหนักได้ว่าคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมันก็คือเด็กมนุษย์ตัวน้อย ดังนั้นมันตัดสินใจทุ่มเทพลังทั้งหมดเพื่อกินเขาให้ได้

การกระทำที่บ้าคลั่งเช่นนี้สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคน

จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยารู้สึกร่างของพวกเขาอ่อนปวกเปียกไปหมดขณะที่พวกเขายืนอยู่ตรงนั้น

ราชันย์ปีศาจใต้ตัวสั่น เนื่องจากนางไม่สามารถยอมรับผลที่เป็นแบบนี้ได้ ทำให้เพชรฆาตโบราณตาบอดได้จะมีประโยชน์อะไร? ชัยชนะในการต่อสู้ครั้งนี้จะมีความหมายอะไร? นางเพียงแต่หวังว่าเย่ว์หยางจะมีชีวิตรอด ถ้าเขาตายไปต่อให้ได้ชัยชนะไปก็ไม่มีความหมาย

“โฮวววว!” เพชรฆาตโบราณทุบอกตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับว่ามันดีใจที่ตัวมันเองสามารถฆ่าศัตรูที่เจ้าเล่ห์ได้ แม้ว่ามันจะตาบอดทั้งสองข้าง แต่ในที่สุดมันก็ล้างแค้นได้ด้วยตัวเอง

ปีศาจน้อยเสี่ยวเหวินหลีพุ่งมาอยู่ต่อหน้ามันในพริบตาขณะจ้องมองมันด้วยความโกรธ

เธอปลดปล่อยทักษะแฝงเร้นพันธนาการของเธอ

ท่าทางร่าเริงของเพชรฆาตโบราณหยุดทันที.. นี่เป็นเวลาดีที่สุดในการโจมตี แต่ผู้เฒ่าหนานกงและราชันย์ปีศาจใต้ไม่ทำอะไรขณะที่พวกเขาอยู่ในอาการมึนงง พยัคฆ์ตะวันออกจ้านหู่และเขี้ยวเหนือเป่ยเหลียวหยามองดูเหมือนโง่งม เหมือนกับว่าตนเองเป็นเพียงผู้ชม มีเพียงจักรพรรดิใต้พิภพที่มองดูการต่อสู้ ทันใดนั้นเขาลงมือบุกไปข้างหน้าทันทีจ้ดการจ้านหู่กับเป่ยเหลียวหยากระเด็นไปในอากาศ

ในวินาทีต่อมา เพชรฆาตโบราณก็กลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง แขนของมันกระแทกลงอย่างหนัก เป้าหมายก็คือตำแหน่งที่จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยายืนอยู่แต่เดิม

กลับกลายเป็นว่าท่าทางร่าเริงของมันเป็นเพียงการแสดงออกอย่างเจ้าเล่ห์ ความจริงมันต้องการฆ่าศัตรู

โชคดีที่จักรพรรดิใต้พิภพเข้าช่วยได้เร็วพอ ถ้าไม่อย่างนั้นจ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาคงสิ้นชื่อ

เมื่อพวกเขาถูกฆ่า ก็จะมีเพชรฆาตโบราณเพิ่มขึ้นอีกสองตนเข้าสู่สนามรบ ถ้าเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นพวกเขาได้แพ้แน่นอน

“ตามเหตุผล เจ้าเด็กน้อยนั่นยังไม่ตาย อสูรของเขายังคงต่อสู้ได้อยู่” ผู้เฒ่าหนานกงได้สติอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกกระตือรือร้นเมื่อเขาเห็นว่าเสี่ยวเหวินหลียังลอยอยู่ในอากาศ

“ท่านพูดถูก!” ราชันย์ปีศาจใต้ก็เพิ่งรู้ตัวเช่นกัน ถ้าเจ้าของตาย อสูรพิทักษ์จะอยู่ไม่ได้

เย่ว์หยางยังไม่ตายแน่นอน

แต่เขาไปที่ใดกันเล่า?

เพชรฆาตโบราณควักตาของมันอย่างรวดเร็วมาก เย่ว์หยางจะหลบพ้นในช่วงเวลาสั้นๆ แบบนั้นได้อย่างไร? ถ้าเขาหลบหนีได้จริง ทำไมไม่มีใครเห็นเขา? เป็นไปได้ไหมว่าเขาอยู่ในท้องของเพชรฆาตโบราณ? เมื่อราชันย์ปีศาจใต้คิดเช่นนี้ นางถึงกับเหงื่อตกทันที แต่เนื่องจากเย่ว์หยางยังมีชีวิต จิตใจนางค่อยสงบ และค่อยมีอารมณ์บรรเลงผีผาหยกของนาง นางโจมตีใส่เพชรฆาตโบราณอย่างดุเดือด

เสี่ยวเหวินหลีพุ่งเข้ามาทันที ขณะที่เธอจับมือของราชันย์ปีศาจใต้และพาหนี…

ราชันย์ปีศาจใต้ไม่เข้าใจเหตุผลในตอนแรก แต่ทันใดนั้นมีแรงกดดันปรากฏขึ้น

นางรู้สึกอึดอัดขณะที่นางหันไปมองอย่างยากลำบาก นางตระหนักได้ว่าเบ้าตาของเพชรฆาตโบราณมีประกายระยิบระยับ นั่นเป็นประกายแสงของผนึกเทพจักรพรรดิอวี้

ชั่วเวลาต่อมาเสาเพลิงอมฤตก็ลุกโชนออกมาจากเบ้าตาซ้ายของเพชรฆาตโบราณ

เพลิงอมฤตได้แทงเข้าที่หน้าผากและทะลุกะโหลกของมัน

จากนั้นเพลิงก็ลุกโพลงจากตัวเพชรฆาตโบราณและพุ่งขึ้นไปที่หลังคาแก้ว

เมื่อเพลิงพุ่งขึ้นสูงถึงพันเมตรก็เปลี่ยนรูปเป็นหงส์เพลิงขนาดมหึมาอยู่ในด้านตรงกันข้าม พร้อมกับเสียงระเบิดดังบึ้ม ศีรษะของเพชรฆาตโบราณก็เริ่มถูกแผดเผา

เพชรฆาตโบราณผู้แข็งแกร่งสูญเสียพลังของมันในช่วงเวลานี้ มันยืนงงอยู่ตรงนั้นขณะที่ค่อยๆ คุกเข่าลงภายใต้การเผาไหม้ของเพลิงอมฤต เข่าของมันหยุดการทำงานและระเบิดออกในที่สุด มันล้มลงในน้ำอย่างรุนแรงส่งผลให้เกิดคลื่นกระจายสูงถึงพันเมตร

ในท้องฟ้า เย่ว์หยางอยู่บนหลังนกหงส์เพลิง

เขาถือผลึกดำที่กำลังเผาไหม้ด้วยมือขวาและผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ด้วยมือซ้าย…. พลังเช่นนั้นในใต้ฟ้าถือว่าไร้เทียมทานแล้ว

ทหารโบราณนับไม่ถ้วนคุกเข่าลงและปรบมือให้เย่ว์หยาง

จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาสั่นและเกือบจะคุกเข่าลงไปด้วย

จักรพรรดิฟ้าตกใจมากจนริมฝีปากเขาบิดเบี้ยวอย่างควบคุมมิได้ เย่ว์หยางในปัจจุบันนี้เตือนเขาให้นึกถึงจักรพรรดิอวี้ผู้เกือบจะล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์วิหคแห่งทวีปกวงหมิงเมื่อหกพันปีก่อน คุณชายสามตระกูลเย่ว์เป็นจักรพรรดิอวี้คนใหม่อย่างคาดไม่ถึงและเขายังครอบครองวงจักรล้างโลกและเพลิงอมฤตเพิ่มขึ้นมาอีกด้วย นั่นเป็นอาวุธที่จักรพรรดิอวี้คนก่อนไม่มี เขายังน่ากลัวยิ่งกว่า

ผลึกสีดำขนาดเท่าบ้านละลายอย่างรวดเร็วภายใต้การเผาผลาญของเพลิงอมฤตจากนั้นถูกกลั่นจนเป็นผลึกสีทองเข้มขนาดเท่ากำปั้น

วิญญาณของเพชรฆาตโบราณดับลงโดยสมบูรณ์

มีเพชรฆาตโบราณถึงสิบตน

คนแรกที่ฆ่าหนึ่งในพวกมันได้ก็คือคุณชายสามแห่งตระกูลเย่ว์ เย่ว์หยางจากค่ายสวรรค์ทิศตะวันตก!

ราชันย์ปีศาจใต้ปลื้มจนน้ำตาไหล นี่คือพลังของเขา ไม่ว่าแดนสวรรค์ตะวันตกจะตกยากลำบากขนาดไหน แต่ยังมีเย่ว์หยางผู้ไร้เทียมทานซึ่งไม่มีผู้ใดเทียบเขาได้

เสี่ยวเหวินหลีบินเข้าหาเย่ว์หยางและกอดคอเขาไว้

ที่อยู่ด้วยกันกับเขาก็คือหงส์เพลิงที่สร้างจากเพลิงอมฤต มันบินตรงลงมายังสนามรบ

การต่อสู้ยังไม่จบ….

ในใจกลางลาน แม้ว่าหวงฉวน, เฝินเทียน หวิ่นซิงและราชาเฮยอวี้ร่วมมือกัน เพชรฆาตโบราณเพียงแต่ได้รับบาดเจ็บแต่ไม่แพ้ มันไม่ได้กลัวพลังโจมตีของพวกเขา อาศัยร่างกายที่แข็งแกร่ง มันยังคงตอบโต้ได้ขณะถูกทุบเล่นงาน มันไม่สนใจการโจมตีของใครๆ เลย ทำให้นักสู้ผู้แข็งแกร่งทั้งสี่ต้องถอย เนื่องจากไม่มีผู้ใดกล้าสู้กับมันโดยตรง

“พวกเจ้าทุกคนหลีกไป!” เย่ว์หยางตะโกนเสียงดังสั่นสะท้านไปทั้งศูนย์กลางลาน

เมื่อเห็นหงส์เพลิงที่สร้างขึ้นจากเพลิงอมฤต เพชรฆาตโบราณจอมดีเดือดหันหลังวิ่งหนีทันที ก่อนนี้มันลำพองและป่าเถื่อน แต่ในตอนนี้มันกลับไม่กล้าสู้กับเย่ว์หยาง

ดูเหมือนมันจะมีสัญชาตญาณกลัวไฟที่สามารถทำลายล้างโลกได้ และล้างผลาญสิ่งมีชีวิตได้ทุกอย่าง

นักสู้ทุกคนตกตะลึง!

เฝินเทียนถึงกับติดอ่าง “อะไร? จะ จะ จะ เจ้าฆ่าเพชรฆาตโบราณได้จริงๆ หรือนี่?”

หวงฉวนผู้ที่ตามปกติจะอ่อนโยนและใจเย็นก็ยังชื่นชมเย่ว์หยาง “เจ้าสมกับเป็นอัจฉริยะแห่งทวีปมังกรทะยานที่หมื่นปีจึงจะได้เห็นครั้งหนึ่งจริงๆ นี่ นี่ช่างน่าทึ่งจริงๆ ผ่านไปเพียงสิบนาทีเจ้าก็ฆ่าเพชรฆาตโบราณได้ด้วยตนเอง ถ้าเจ้ารอดได้จนถึงคนสุดท้าย ข้ายินดีจะต่อสู้กับเจ้าจนสุดฝีมือ มาดูกันว่าผู้ใดควรได้สมบัติเทพกันแน่”

สายตาที่ราชาเฮยอวี้เหลือบมองเย่ว์หยางไม่ได้เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจแต่อย่างใด แต่กลับเต็มไปด้วยความริษยาและชิงชังไม่มีที่สิ้นสุด

นี่คือวิธีที่เขามองดูจักรพรรดิอวี้ในอดีต

หลังจากผ่านไปหกพันปี มันกลับมาปรากฏอีกครั้ง

***************