ตอนที่ 16-7 ยอดฝีมือแฝงตัว
ในทะเลสตาร์มิสท์อสูรโลหะขนาดใหญ่สิบตัวรายล้อมอสูรโลหะขนาดเล็ก คนหลายพันบินออกมาจากอสูรโลหะโจรทั้งหมดจ้องมองกลุ่มลินลี่ย์กลุ่มเล็กๆ ที่น่าสงสาร เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้สึกกังวลต่อกลุ่มคนยี่สิบกว่าคนข้างหน้าพวกเขาเลย
“จบกัน เราตายหมดแน่!” แอ็ชกำลังสั่นไปทั้งตัว และหน้าของเขาซีดขาว
อสูรระดับเทพแท้เมื่อเห็นยอดฝีมือมากมายรายล้อมพวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าหัวใจเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง! พวกเขารู้สึกหนาวสะท้าน! อสูรระดับเทพแท้ทุกคนรู้สึกสิ้นหวังในใจโจรระดับเทพแท้หลายพันรายล้อมพวกเขา พวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย
“พี่ใหญ่นี่คงจะลำบากเหมือนกัน” หน้าของบีบีเคร่งเครียด
ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย ไม่เพียงแต่ยุ่งยากแต่เมื่อร่วมกันโจมตีเป็นกลุ่ม ยิ่งคนมีมาก พลังโจมตีก็ยิ่งน่ากลัว ที่สำคัญอีกฝ่ายหนึ่งมีเทพแท้หลายพัน
“มีแม้แต่คนที่อยู่ข้างใต้เรา” ลินลี่ย์มองดูข้างล่างและเห็นใต้ผิวทะเลมีพวกโจรเป็นร้อย โจรเหล่านี้ดูเหมือนจะกังวลว่ากลุ่มของลินลี่ย์จะหนีลงไปในน้ำลึก
“เราเสร็จแน่” บางคนเริ่มสิ้นหวัง
เบสคนเคราดำมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาพูดเสียงเบา “เทพแท้เป็นพันและยังมีเทพชั้นสูง มีคนมากเกินไป แต่ละคนต้องพึ่งพาความสามารถของตนเอง ข้าขออวยพรให้ทุกคนโชคดีเหมือนตอนเจอพายุหมอกทะเลนะ!”
“ทุกคน,ขอให้โชคดี” บ็อฟบุรุษหนุ่มหัวโล้นพูดเบาๆเช่นกัน แม้ว่าเขาจะเป็นเทพชั้นสูง แต่ในสถานการณ์อย่างนี้เขาไม่สามารถช่วยคนอื่นได้
ภายในอสูรโลหะ เงียบเป็นป่าช้า
“ทุกท่าน”
ทุกคนหันหน้าไปมอง คนพูดก็คือแอ็ช
แอ็ชผู้ว่าจ้างพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ครั้งนี้ ข้าเชิญทุกท่านมาด้วยแต่ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้ทุกท่านติดอยู่ในหายนะถึงตาย ข้าเสียใจจริงๆ!” แอ็ชคำนับเล็กน้อย
“แม่มันเถอะ ต่อให้เราตายก็จะฆ่าพวกมันให้ได้สักหลายคน!” บางคนเริ่มตะโกน
“ใช่แล้ว ถ้าพวกมันต้องการฆ่าข้าก็คงไม่ง่ายดายนัก ข้ารอดชีวิตมาจากไอ้พายุสายฟ้าบ้านั่นได้ ข้าจะไม่ยอมตายง่ายๆ แน่”
ภายในอสูรโลหะเริ่มมีเสียงตะโกน
แต่กลุ่มของลินลี่ย์สี่คนยังคงเงียบ
“ค่อนข้างแปลก” ลินลี่ย์มองดูข้างนอก ในหมอกทะเล เทพแท้นับไม่ถ้วนรวมกลุ่มรายล้อมพวกเขา “เทพแท้รวมตัวกันมากมาย แต่ไม่มีใครในพวกนี้โจมตี? เพราะเหตุใดพวกเขาถึงลังเล?”
“พี่ใหญ่,เรา...?” บีบีมองดูลินลี่ย์
“ในเวลาอย่างนี้ไม่จำเป็นต้องแกล้งทำอะไรอีกต่อไป” ลินลี่ย์พูดพร้อมกับถอนหายใจผ่านสำนึกเทพ ตอนนี้ ถ้าพวกเขายังคงซ่อนพลังของพวกเขา พวกเขาอาจถูกฆ่า
ทันใดนั้น...
สายฟ้าที่ทรงพลังแล่นเป็นทางคล้ายงูเลื้อยลงที่ทะเลฟาดลงกับอสูรโลหะที่ลินลี่ย์โดยสาร เสียงบึ้มดังสนั่นอสูรโลหะแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ขณะที่ลินลี่ย์และทุกคนลอยตัวอยู่เหนือทะเลทันที
ลินลี่ย์และอีกยี่สิบกว่าคนเหมือนกับแกะที่ติดอยู่ในฝูงหมาป่า พวกเขาลอยอยู่ในอากาศอย่างน่าสงสาร
“ฮ่าฮ่า...” พวกโจรหลายพันเริ่มหัวเราะกันทุกคนทันที เวลานี้หัวหน้าโจรไดมอนพาเทพชั้นสูงสามสิบหกคนขึ้นมาอยู่ที่หน้ากลุ่มและโจรระดับเทพแท้เหล่านี้ถอยกลับด้วยความเคารพทันที
ไดมอนโบกมือเบา และโจรระดับเทพแท้พันกว่าคนเงียบทันที
ลินลี่ย์และคนอื่นๆ มองดูไดมอนทันที
“คนผู้นี้น่าจะเป็นผู้นำโจรเหล่านี้” ลินลี่ย์จ้องมองไดมอนลอบประเมินในใจ “ด้านหลังเขามีเทพชั้นสูงสามสิบหกคนหัวหน้าโจรผู้นี้ดูเหมือนจะมีพลังระดับอสูรห้าดาวหรืออาจเป็นหกดาวก็ได้
ลินลี่ย์เพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น
เวลานี้เขาไม่มีความมั่นใจพอกับความสามารถในการต่อสู้กับอสูรระดับหกดาว
“ครืนนน..” น้ำทะเลม้วนตัวเป็นคลื่น
ไดมอนและเทพชั้นสูงคนอื่นยืนอยู่ข้างหน้าและก้าวลงบนคลื่น ตาของพวกเขามีสีแดงจาง
“ฮ่าฮ่า, ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเทพชั้นสูงถึงสองคนที่นี่”ไดมอนเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ตาของเขาจ้องมองบ็อฟบุรุษหนุ่มศีรษะโล้นขณะมองดูเดเลียเป็นครั้งคราว “พวกเจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร? ข้าบอกเจ้าก็ได้ ข้าคือหัวหน้าคนที่สองของเกาะไนฟ์เบลด!”
ไดมอนยิ้มชั่วร้าย แต่ดวงตาสีแดงทำให้เขาดูประหลาด
กลุ่มโจรทั้งหมดรู้ว่าเมื่อไดมอนหัวหน้าคนที่สองยิ้มในลักษณะนี้ก็หมายความว่าเขาบ้าคลั่งไปแล้วและกลายเป็นอสูรร้าย
“นายท่านแห่งเกาะไนฟ์เบลด” แอ็ชรีบอ้อนวอนเสียงดัง “เราเป็นเพียงคนเดินทางธรรมดา ข้าหวังว่าท่านจะไว้ชีวิตพวกเรา นายท่าน เรายินดีจะมอบสมบัติเราให้กับท่าน”
“สมบัติ?”
ไดมอนเมื่อได้ยินเช่นนี้อดหวนนึกถึงความตายของแอ็กเก็ทไม่ได้ และแหวนเก็บสมบัติมากมายเพียงไหนที่ถูกชิงไป นั่นคือสมบัติของเกาะไนฟ์เบลด ไดมอนไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ ไดมอนถลึงตามองแอ็ช “สมบัติ, เจ้าจะมีสมบัติสักเท่าไหร่? เจ้าคิดหรือว่า ข้าจะสนใจเงินของเจ้า? แม้ตั้งแต่ตอนที่ข้าหนีออกจากเกาะไนฟ์เบลดข้าพบเจอคนมาแล้วสามกลุ่มในระหว่าง และข้าก็ฆ่าพวกมันทั้งหมด”
ทันใดนั้นไดมอนชี้ไปที่กลุ่มลินลี่ย์ “และเจ้าจะเป็นกลุ่มที่สี่!”
ลินลี่ย์และพวกได้ยินเช่นนี้ถึงกับขมวดคิ้ว
“คนพวกนี้หนีมาจากเกาะไนฟ์เบลด?” ลินลี่ย์เริ่มเข้าใจ
“เจ้าโล้นและนังตัวดีนั่น ทั้งสองคนเป็นเทพชั้นสูง พวกเจ้าสี่คนไปจัดการ” ไดมอนหันไปข้างหลังขณะบอกกล่าวอย่างใจเย็น ในทันใดนั้นเทพชั้นสูงสี่คนบินออกมาและไดมอนตะโกนทันที “พี่น้องแห่งภูเขาที่สอง เวลานี้เป็นโอกาสของพวกเจ้าแล้ว ฆ่าพวกมันให้หมด!”
ในทันใดนั้นกลุ่มเทพแท้ที่ทนรอมาตลอดเวลาบุกเข้าโจมตีทันที สามครั้งก่อนพวกเขาไม่ได้รับโอกาสให้โจมตีดังนั้นจึงทำให้พวกเขาเหลือจะอดกลั้น
“ฆ่า!!”
“ฆ่า!!”
พวกโจรทุกคนตื่นเต้นมากจนตาพวกเขากลายเป็นสีแดง เทพแท้ประมาณเจ็ดหรือแปดร้อย อยู่ภายใต้บัญชาการของเทพชั้นสูงสี่คนบุกเข้ามาพร้อมกัน โจรคนอื่นได้แต่มองดูแต่ไกลส่งคนไปแปดร้อยกว่าคนไปฆ่ากลุ่มคนยี่สิบกว่าคนนี้ก็เหลือเฟือแล้ว
คนทั้งแปดร้อยพุ่งเข้ามาตรงๆโดยยืนอยู่บนคลื่นและมีโจรอีกหลายพันคอยมองดู แรงกดดันเช่นนี้เพียงพอทำให้ลินลี่ย์และคนอื่นรู้สึกอึดอัดยากจะหายใจได้
“ทุกคน, ป้องกันตัวเองให้ดี” บ๊อฟพูดเสียงต่ำ
ฝ่ายเกาะไนฟ์เบลดมีเทพชั้นสูงสี่คนกลุ่มละสองคนบินเคียงไหล่กันเปล่งเสียงมังกรคำรามสองครั้ง มังกรน้ำแข็งพุ่งออกมาจากผิวทะเลโจมตีใส่บ็อฟโดยตรง ขณะที่เทพชั้นสูงอีกสองคนไปข้างหน้าต่อ
เทพชั้นสูงสองคนถลึงตามองเดเลียและโจมตีนางพร้อมกัน
สายตาของลินลี่ย์เย็นชาขึ้น กระบี่เลือดม่วงปรากฏในมือของเขา
“ลินลี่ย์, ให้ข้าลองดูก่อน” เสียงเดเลียดังขึ้นในใจของลินลี่ย์ ลินลี่ย์หันไปมองเดเลียควงหอกคอร์เตซ นางบิดเอวเล็กน้อยจากนั้นพุ่งถอยหลังไปอีกตำแหน่งหนึ่งและหอกในมือนางแทงออกทันที..
“ควั่บ!” แสงสีเขียววาบขึ้นพลังยิงก็มาถึงต่อหน้าเทพชั้นสูงคนหนึ่งแล้ว
คนผู้นั้นพยายามหลบ แต่โชคร้ายหอกคอร์เตซหลอมรวมกับเคล็ดพลังมิติโจมตีและมีความรวดเร็วมาก เทพชั้นสูงทำได้แค่เบี่ยงศีรษะหลบการโจมตี แต่มีเสียง ‘ซวบ’ ดังขึ้น หอกคอร์เตซแทงทะลุอกด้านขวาของเทพแท้
เทพชั้นสูงอีกคนหนึ่งฉวยโอกาสนี้โจมตีใส่เดเลียทันที แต่ทันใดนั้นปรากฏร่างของโกเลมมัจจุราชขึ้น!
“ฮึ่ม!” ขาขวาของโกเลมมัจจุบันหวดกระแทกใส่กะโหลกของเทพชั้นสูงผู้นั้น
“แคล้ง!” เทพชั้นสูงนั้นใช้สมบัติเทพของเขาหลบหนี แต่เขายังคงถูกกระแทกปลิวถอยหลังจากแรงปะทะ
เทพชั้นสูงพลิกตัวกลางอากาศก่อนจะตั้งหลักทรงตัวไว้ได้ แต่หน้าของเขาเปลี่ยนไป เขาถลึงตามองโกเลมมัจจุราชอย่างประหลาดใจ “โกเลมมัจจุราช!”
ความจริงพลังโจมตีของเทพชั้นสูงทั้งสี่นี้ไม่มีอะไรมาก แต่ฉากภาพที่น่ากลัวจริงๆอยู่ที่เทพแท้ทั้งแปดร้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสู้ในระยะใกล้ เทพแท้ทั้งเจ็ดแปดร้อยความจริงเริ่มควงอาวุธเทพในมือและยิงรังสีพลังนับไม่ถ้วนเข้าหากลุ่มคนทั้งยี่สิบกว่าคนนั้น“เฮ.......!”
ลินลี่ย์แปลงเป็นร่างมังกรทันทีและเข้ารับพลังโจมตีที่ยิงเข้าหาเดเลียด้วยตัวเอง พลังเทพแท้สองสามคนไม่มีทางทำอะไรลินลี่ย์ได้แม้แต่น้อย
บีบีที่อยู่ใกล้คอยช่วยโอลิเวอร์ด้วยเช่นกัน
แต่อย่างไรก็ตามเทพแท้ทั้งแปดร้อยก็ยังฆ่าอสูรไปหกคน พวกโจรโห่ร้องตะโกนและวิ่งเข้าต่อสู้ในระยะประชิด กลุ่มโจรแน่นหนาหนุนระลอกเข้ามาและทุกคนเข้าร่วมสงครามอย่างบ้าคลั่งทั้งลินลี่ย์ บีบีและโอลิเวอร์ต่างใช้พลังโจมตีเต็มที่
ลินลี่ย์กับบีบีไม่จำเป็นต้องพูดอะไร ขณะที่โอลิเวอร์ เขาถึงระดับเทพแท้ทั้งในกฎธาตุแสงและธาตุมืด เนื่องจากคนที่มีวิญญาณกลายพันธุ์สามารถผสานพลังธาตุแสงและธาตุมืดได้แต่ละกระบี่ของเขามีความเร็วระดับใหม่ แฝงไปด้วยพลังบริสุทธิ์และแปลกประหลาด
เขาใช้กระบี่ของเขาฆ่าไปทีละคน
“หือ?” จากระยะไกล สีหน้าของของไดมอนเปลี่ยนไปทันทีขณะที่เขาจ้องมองโอลิเวอร์ตาไม่กระพริบ
“วิญญาณกลายพันธุ์!” ไดมอนบอกได้ทันที
โอลิเวอร์หลอมรวมพลังธาตุแสงและธาตุมืดยังไม่ถึงระดับเดียวกับแลร์มองต์ แลร์มองต์สามารถบรรลุในระดับใช้พลังเทพสองอย่างหลอมรวมถึงจุดที่บางคราก็มีกลิ่นอายวิถีมรณะและบางคราวก็มีกลิ่นอายธาตุไฟเปล่งออกมา
แต่โอลิเวอร์ยังทำไม่ได้
“ฮ่าฮ่า..เราต้องเจ็บตัวสูญเสียหนักที่เกาะไนฟ์เบลด แต่ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าข้าจะได้พบกับวิญญาณกลายพันธุ์นี้” ไดมอนรู้สึกเหมือนมีไฟท่วมอยู่ในใจ “ถ้าถ้าข้าเอาไปเสนอให้เขา...”
ไดมอนเริ่มตื่นเต้น
แต่ฉากภาพการต่อสู้ทำให้ไดมอนเครียดได้ครู่หนึ่งแล้วไม่เพียงแต่ลินลี่ย์ บีบีและโอลิเวอร์ที่เข่นฆ่าด้วยความเร็วสูง แต่ยังมีอีกคนที่น่ากลัว เสียง ‘ฉัวะๆๆ’ แปลกประหลาดดังขึ้นขณะที่เทพแท้ล้มลงคนแล้วคนเล่าไม่มีหยุดขาดตอน
เงาดำสายหนึ่งกระพริบวาบไม่มีหยุด พวกโจรเจ็ดร้อยลดจำนวนลงไปมากในระดับที่น่าตื่นตกใจ ทุกคนร่วงหล่นในสภาพไร้ชีวิต
เสียงร้องโหยหวนดังต่อเนื่องไม่ขาดสายแต่ไม่มีใครสามารถต้านทานได้
ลินลี่ย์สะบัดกระบี่เลือดม่วงฆ่าพวกเทพที่ดาหน้าเข้ามาโดยไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรมากขณะเดียวกันเขากวาดตามองเงาดำที่บินด้วยความเร็วสูงด้วยความประหลาดใจ “นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะซ่อนพลังที่แท้จริงไว้ ไม่มีใครตระหนักเรื่องนี้!”
“พี่น้องภูเขาสองกลับมา!” หน้าของไดมอนเต็มไปด้วยความโกรธและเขาคำรามลั่นทันที
ผู้โชคดีรอดชีวิตกลับมาทันทีจำนวนของพวกเขาลดลงไปสี่ร้อย มีเป็นจำนวนมากที่ถูกยอดฝีมือซ่อนพลังสังหาร
“โอว.. ช่างน่าเบื่อ พวกเขาหนีจริงๆ” มีร่างหนึ่งกลับมาอยู่บนยอดคลื่น ที่แท้ก็คือเบสบุรุษเคราดกนั่นเอง
รัศมีที่เปล่งออกจากเบสประหลาดและทรงพลัง เขาเป็นเทพชั้นสูง!
“เขาซ่อนและข่มรัศมีพลังของเขาไว้”ลินลี่ย์รำพึงกับตัวเองเงียบๆ กล่าวโดยทั่วไปเมื่อจะตรวจสอบพลังของใครบางคน ทุกคนจะใช้ความรู้สึกถึงพลังของเขาผู้นั้นและจากนั้นจึงตัดสินว่าแข็งแกร่งหรืออ่อนแอ ถ้าเป็นคนที่ไม่สามารถรู้สึกถึงพลังได้เลยก็หมายความว่าเป้าหมายเป็นระดับที่ทรงพลังมาก ด้วยเหตุนี้ลินลี่ย์จึงสามารถตัดสินได้ว่าใครเป็นเทพแท้ และใครเป็นเทพชั้นสูง
เขาไม่สามารถรู้สึกได้ถึงพลังของเทพชั้นสูง
แต่บางครั้งเทพชั้นสูงที่ทรงพลังก็สามารถจงใจปล่อยรัศมีให้อ่อนลงทำให้คนอื่นไม่สามารถประเมินพลังของเขาได้ถูก
“ฮ่าฮ่า...” ไดมอนโกรธจัด เขาเริ่มหัวเราะ “ข้าไม่คาดเลยว่าในกลุ่มพวกเจ้า จะมีเทพชั้นสูงคนที่สามอยู่ด้วยและดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ทรงพลังที่สุดในกลุ่ม” ไดมอนตอนนี้อารมณ์เสียอย่างหนัก และเขามีส่วนร่วมในการสังหารตลอดทางที่ผ่านมา
เมื่อเผชิญหน้ากับเบส ไดมอนย่อมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันโกรธเป็นธรรมดา
“ทรงพลังที่สุดในกลุ่มน่ะหรือ?” เบสมองดูรอบตัวเขา เจ้าโล้นบ็อฟตอนนี้บาดเจ็บสาหัส ขณะที่เดเลียประคองตัวอยู่ได้โดยอาศัยโกเลมมัจจุราช
เบสเคราดำหัวเราะขณะที่จ้องมองไดมอน “เฮ้,แล้วหัวหน้าใหญ่แห่งเกาะไนฟ์เบลดเล่า? ข้าเชื่อว่าเจ้าคงเข้าใจว่าเจ้าต้องการจัดการกับเราแต่ต่อให้เจ้าทำได้สำเร็จ เจ้าต้องเสียกำลังคนของเจ้าไปมาก เจ้าไม่ต้องการจะแลกสินค้าอะไรๆ กับการสูญเสียนี้หรือ ข้าไม่ชอบเลยที่ต้องฆ่าเทพแท้เล็กน้อยผู้อ่อนแอ เอาอย่างนี้เป็นไง เราต่างคนต่างไปตามทางของตนเองดีไหม?”
ทันใดนั้นอสูรเทพแท้ที่รอดชีวิตตื่นเต้นมากขึ้นกันทุกคน
“เบส เอ่อ..ท่านเบส!”แอ็ชมีความสามารถอยู่บ้างจึงรอดชีวิตอยู่ได้ ตอนนี้เขามองดูเบสด้วยความตื่นเต้น “ท่านเบส, ครั้งนี้ข้าต้องขอบคุณท่าน ข้า ข้า..เมื่อไปถึงทวีปบลัดลิจข้าจะจ่ายค่าตอบแทนให้ท่านเพิ่มแน่นอน” ตอนนี้แอ็ช ตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดอะไร
ขณะที่แอ็ชมองดูตราบเท่าที่ไดมอนไม่โง่ เขาคงไม่ยอมสูญเสียชีวิตของบริวารของเขาเป็นแน่
“ค่าตอบแทนเพิ่ม?” เบสหัวเราะ “ก็ได้ ก็ได้ แต่..ต้องสองเท่าของบ็อฟนะ?”
“สองเท่าได้เลย” แอ็ชรีบกล่าว
เบสชำเลืองมองไดมอน “เฮ้, ทางด้านเจ้าพิจารณาดูหรือยัง? ทำไมเอาแต่ยืนนิ่งเหมือนคนโง่เล่า?”
