ตอนที่ 16-2 สิบปีของการเก็บเกี่ยว

เคล็ดแก่นธาตุดินได้หลอมรวมเข้ากับเคล็ดชีพจรโลกมานานแล้ว และได้เริ่มหลอมรวมกับเคล็ดสนามพลังโน้มถ่วง ตอนนี้การหลอมรวมเคล็ดทั้งสามเข้าเป็นหนึ่งเดียวอาจกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องของเวลา ลินลี่ย์คงไม่ปล่อยไปก่อน

เทือกเขาอะเมทิสต์ยังคงสงบเหมือนเคย

วันเวลาผ่านไปอย่างสงบ ความเข้าใจกฎธาตุดินของลินลี่ย์ค่อยๆ เพิ่มขึ้น และระดับการหลอมรวมของเคล็ดทั้งสามเพิ่มขึ้นต่อเนื่องเช่นกัน เวลาดำเนินไปอย่างเงียบสงบ และในพริบตาผ่านไปอีก 120 ปี

บนผิวศิลา ลินลี่ย์นั่งสมาธินิ่งอยู่กับที่ ร่างของเขาเต็มไปด้วยชั้นฝุ่น ทันใดนั้นลมหมุนม้วนอยู่รอบตัวของเขาและกวาดเอาฝุ่นหายไป

“แค่อีกเพียงนิดเดียว เคล็ดลึกลับสามอย่างก็จะหลอมรวมกันได้” ลินลี่ย์ลืมตาและระบายลมหายใจเบาๆ เขาหยุดการฝึกและกล่าว “คอขวดยากจะบรรลุผ่านได้ เมื่อข้าติดอยู่ที่คอขวด ใครจะรู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าใด? การหลอมรวมเคล็ดความรู้มีจุดสำคัญอยู่สองจุดคือ จุดที่หนึ่งคือจุดร่วมเริ่มต้น และจุดที่สองก็คือคอขวดสุดท้าย เวลาที่ใช้ในจุดวิกฤติทั้งสองจุดนี้ไม่อาจคาดการณ์ได้สิ้นเชิง”

อย่างไรก็ตาม ลินลี่ย์ก็ยังอยู่ในอารมณ์ที่ดี

เขาแค่ห่างจากการหลอมรวมสามเคล็ดความรู้นี้เพียงก้าวสั้นๆ และพลังของเขาในตอนนี้มากกว่าในอดีตห้าถึงหกเท่า จากตอนที่เขาหลอมรวมกับเคล็ดความรู้สองอย่าง

“เดิมทีเมื่อตอนคุ้มกันซาโลมอนและสมบัติของเขา เราติดอยู่ในปราสาททราย ตอนนี้ข้าจะสร้างคุกศิลาดำเป็นของตนเองได้!” ลินลี่ย์ยิ้ม จากนั้นเพ่งสมาธิ..

ทันใดนั้น...

โดยที่ลินลี่ย์เป็นศูนย์กลาง พลังเทพเพิ่มขึ้นในรัศมีวงกลมร้อยเมตร แก่นธาตุดินจำนวนมากถูกรวมเข้าด้วยกัน สร้างเป็นคุกสีดำสนิท ไม่มีร่องรอยที่แสงอาทิตย์จะฉายผ่านเข้าไปในคุกศิลาดำนี้ได้ และไม่สามารถเห็นอะไรได้เลย

ขณะเดียวกัน ภายในคุกนี้มีแรงดึงดูดที่แกร่งมาก

เทียบกับอดีต เมื่อลินลี่ย์เพียงแต่หลอมรวมได้เพียงสองเคล็ด พลังดึงดูดยังมากกว่าหลายเท่า

“ฮืม.. แม้แต่เทพชั้นสูงตกลงไปในคุกนี้มีแนวโน้มว่าจะไม่สามารถหนีไปจากคุกนี้ได้” ลินลี่ย์มั่นใจมาก “ความเร็วของพวกเขาจะลดลง แต่ความเร็วของข้าจะไม่ได้รับอิทธิพลแต่อย่างใดเลย ข้าสามารถฆ่าเทพชั้นสูงนั้นได้อย่างง่ายดาย!”

คุกศิลาดำ!

คุกที่เกิดขึ้นจากการหลอมรวมเคล็ดชีพจรโลกและเคล็ดสนามพลังโน้มถ่วงและเคล็ดแก่นธาตุดิน ขณะที่ใช้สมบัติล้ำค่า ‘ศิลาดำ’ เป็นใจกลางพลัง

ภายในคุก คนที่ถูกกักจะต้องทนทุกข์กับพลังพันธนาการของแรงดึงดูดที่ทรงพลัง ขณะเดียวกันวิญญาณจะได้รับผลกระทบเช่นกัน เขาจะสามารถใช้พลังได้เพียงหนึ่งในสิบจากพลังทั้งหมดของเขา ภายในพื้นที่นี้ลินลี่ย์สามารถจัดการกับฝ่ายตรงข้ามของเขา

“น่าเสียดายที่เคล็ดทั้งสามยังไม่หลอมรวมกันได้อย่างสิ้นเชิง” ลินลี่ย์พูดกับตนเอง

ลินลี่ย์รู้ดีว่าเนื่องจากการฝึกในกฎธาตุธรรมชาตินั้นยากเย็นเพียงไหน การจะหลอมรวมเคล็ดทั้งสี่ให้สำเร็จได้ต้องใช้เวลานานนับปีไม่ถ้วน สิ่งที่เขากำลังฝึกอยู่ในตอนนี้ เมื่อถึงในเวลานี้ เป็นสมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเมื่อเขาเดินทางในแดนนรก

“พูดกันตามเหตุผล เหล่าเทพอสูรในแดนนรกควรจะมีการหลอมรวมเคล็ดได้ห้าเคล็ด ขณะที่อสูรเจ็ดดาวเกือบทั้งหมดหลอมรวมเคล็ดความรู้ลึกลับได้สี่เคล็ด มีจำนวนน้อยมากที่หลอมรวมได้ห้าเคล็ด กล่าวโดยทั่วไป อสูรหกดาวหลอมรวมได้สามเคล็ด” ลินลี่ย์ตั้งสมมติฐาน

เทพชั้นสูงโดยทั่วไปจะหลอมรวมได้สี่เคล็ด หลังจากหลอมรวมเคล็ดทั้งสองแล้ว พวกเขาจะสามารถกลายเป็นอสูรห้าดาว

แต่แน่นอนว่าเรื่องสรุปแน่นอนไม่ได้ นี่เป็นแค่เรื่องทั่วไป

“แม้ว่าข้าจะก้าวออกจากการหลอมรวมเคล็ดสามเคล็ด ผลของคุกศิลาดำของข้าน่าจะยิ่งใหญ่มากกว่าการหลอมรวมสี่เคล็ด” ลินลี่ย์รู้ดีว่าเหตุผลที่วิชานี้ทรงพลังมากเป็นเพราะวิธีการแปลกประหลาดที่ใช้

นี่เป็นวิธีการที่อสูรอะเมทิสต์น้อยใช้สร้างสนามพลังโน้มถ่วง

รังสีพลังร้อยแปดสาย เมื่อทำงานพร้อมกันสามารถเพิ่มขีดจำกัดได้มากถึงร้อยเท่า! เมื่อหลอมรวมกับ ‘ศิลาดำ’ และด้วยการสนับสนุนของสิ่งนี้ พลังของวิชานี้สามารถทำลายเทพชั้นสูงที่เผชิญด้วยแทบทั้งหมด

ในสถานการณ์ปกติ เทพชั้นสูงสามารถฆ่าเทพแท้ได้อย่างง่ายดาย เพราะพวกเขาสามารถพึ่งพาสนามพลังเทพของพวกเขา เช่นเดียวกันกับที่พลังวิญญาณของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น

เพียงแต่...

เกี่ยวกับพลังวิญญาณ ลินลี่ย์มีสมบัติมหาเทพที่ใช้ปกป้องวิญญาณ เนื่องจากพลังพันธนาการของสนามพลังเทพ สนามพลังโน้มถ่วงของลินลี่ย์ยังมีพลังพันธนาการยิ่งใหญ่กว่า กล่าวโดยทั่วไป เทพชั้นสูงผู้ใดก็ตามที่เผชิญกับลินลี่ย์มีแต่รอรับชะตากรรม นี่คือเรื่องที่จะเกิดขึ้น

เขามีศิลาดำ สมบัติมหาเทพสำหรับปกป้องวิญญาณ และการหลอมรวมเคล็ดทั้งสามที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์

แม้ว่าพลังเทพระดับเทพแท้ของเขาจะค่อนข้างอ่อน แต่ความได้เปรียบสามประการดังกล่าวนั้นแข็งแกร่งมาก เทพชั้นสูงเทพทั้งหมดจะไม่ใช่คู่ต่อกรของเขาแน่นอน

“ลินลี่ย์! ในที่สุดก็เจ้าก็เตรียมตัวจะออกไปข้างนอกแล้วสินะ” โอลิเวอร์รอวันนี้มานานแล้ว

“ขอโทษด้วย” ลินลี่ย์หัวเราะ

และแล้วลินลี่ย์มองดูเดเลียและบีบีที่อยู่ใกล้ “ทุกคน! เตรียมตัวให้ดี!” ขณะที่เขาพูด ร่างของลินลี่ย์เริ่มเปล่งรัศมีสีน้ำตาลเหลือง และจากนั้นแสงธาตุดินแผ่รัศมีออกเป็นทรงกลมรายล้อมลินลี่ย์และกลุ่มของเขาที่ลอยตัวไว้ภายใน

สนามพลังโน้มถ่วงไม่ต้องแบนราบ แต่ควรเป็นผิวโค้ง อย่างไรก็ตามนี่คือสิ่งที่ลินลี่ย์ประสบความสำเร็จในการค้นคว้าหลังจากผ่านไปหลายร้อยปี

“ไปกันเถอะ!”

ภายในสนามพลังโน้มถ่วง ลินลี่ย์ตอบโต้ผลกระทบของแรงดึงดูดได้อย่างง่ายดาย กลุ่มของลินลี่ย์สี่คนบินไปในอากาศทันที

“เมื่อเราเข้ามา แรงโน้มถ่วงนั้นทรงพลังมาก แต่ตอนนี้เรากำลังจะออกไป ข้าไม่สามารถรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดแม้แต่น้อย” โอลิเวอร์อดมองลินลี่ย์ไม่ได้ เขาถอนหายใจกล่าว “ลินลี่ย์! ในบรรดายอดฝีมือของทวีปยูลานที่มาแดนนรก ข้าคิดว่ามีน้อยคนมากที่จะทรงพลังเท่ากับเจ้า”

โอลิเวอร์อดประทับใจลินลี่ย์ไม่ได้

พวกเขาบินเข้าไปในหมอกขาวข้างหน้าพวกเขา กลุ่มของลินลี่ย์สี่คนลอยตัวสูงขึ้นไปในอากาศ

“เราออกจากพื้นที่ดึงดูดที่ทรงพลังแล้ว” ลินลี่ย์ควบคุมรัศมีกลมอย่างต่อเนื่อง เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของแรงดึงดูดข้างนอกได้เป็นธรรมชาติ “เรากำลังจะเข้าพื้นที่สายลมที่มีเสียงประหลาด นั่นเป็นพื้นที่ยุ่งเหยิง” ลินลี่ย์เตือนทุกคน

เดเลียและโอลิเวอร์ระมัดระวัง เพราะการป้องกันทางวิญญาณของพวกเขาไม่ค่อยแข็งแกร่งนัก

“วิ้ว...” “วิ้วววว”

สายลมนั้นมีเสียงดังอีกครั้ง บีบีขมวดคิ้วทันที ขณะที่เดเลียและโอลิเวอร์เริ่มรู้สึกมึนศีรษะ

ลินลี่ย์ใช้พลังศิลาดำทันที และพลังจิตของเขาเองปล่อยออกมาจากภายในศิลาดำ จนเต็มทั่วพื้นที่สนามพลังโน้มถ่วง

“เป็นอย่างนี้จริง” ลินลี่ย์ยิ้มเต็มหน้า ตอนนี้เขาสามารถรู้สึกเข้าใจหลักการเบื้องหลังของเสียงลมที่ทำให้พลังวิญญาณงงงวยได้ง่าย ความจริงแล้วไม่ใช่ลม แต่เป็นระลอกพลังจิตวิญญาณแปลกประหลาด แม้เมื่อเข้าไปในร่างกายผ่านโสตประสาท ก็ยังส่งผ่านตรงไปถึงทะเลจิตสำนึก

ลินลี่ย์กันเสียงลมประหลาดเอาไว้ และเดเลียกับคนอื่นๆ เริ่มรู้สึกดีขึ้น

“ในที่สุดเราก็สามารถออกมาได้แล้ว” โอลิเวอร์ตื่นเต้นไม่มีใดเปรียบ หลังจากเห็นลินลี่ย์ปิดกั้นสายลมเสียงแปลกประหลาด เขามั่นใจได้ทันทีในตอนนี้ ต้องเข้าใจก่อนว่าพื้นที่ปั่นป่วนนี้กับลมเสียงแปลกประหลาด แม้แต่เทพชั้นสูงก็พบว่ายากจะจัดการได้

ในพื้นที่ปั่นป่วน กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คนไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย พวกเขาผ่านไปได้ตามปกติ

ครู่ต่อมา...

“ข้าเห็นโลกภายนอกแล้ว” บีบีประหลาดใจปนดีใจ

“ข้าก็เหมือนกัน” ลินลี่ย์สลายสนามพลังโน้มถ่วงทันที

ขณะนั้นเองในที่ไม่ไกลจากลินลี่ย์ กลุ่มคนลอยตัวสูงอยู่ในกลางอากาศ เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังรอให้อะเมทิสต์บินออกไป

“อา.. อะเมทิสต์สองชิ้น!” จากที่ไกลมีคนร้องอย่างตื่นเต้นได้ยินชัด

“ฮ่าฮ่า ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าหลังจากอยู่ที่นี่เพียงแค่ครึ่งเดือน เจ้าก็สามารถเก็บอะเมทิสต์ได้สองชิ้นแล้ว อย่างนี้ต้องมีฉลอง” จากในที่ไกลจะได้ยินเสียงพูดคุยกันในเรื่องไร้สาระเป็นระยะ

กลุ่มของลินลี่ย์มองหน้ากันเองและหัวเราะ คำพูดเหล่านี้คุ้นเคยกันมาก นั่นเป็นคำพูดที่ได้ยินกันบ่อยๆ ในทะเลหมอก

พวกเขาหลบหลีกออกมาได้ในที่สุด

“เราออกมาได้จริงๆ” หน้าของบีบีเต็มไปด้วยอาการดีใจ

“เฮ้, พวกเจ้าทั้งสี่คน ระวังด้วย อย่าเข้าไปในทะเลหมอกลึกเกินไป ข้าเห็นว่าพวกเจ้าทั้งสี่คนดูเหมือนชักจะเข้าไปลึกเกินไปแล้ว

“เราทราบแล้ว” ลินลี่ย์หัวเราะและตอบสนอง

แน่นอนพวกเขารู้ว่าอันตราย พวกเขาเองความจริงแล้วติดอยู่ภายใน

“ไปกันเถอะ” กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คนพากันดีใจ และพวกเขาบินออกไปจากชายขอบทะเลหอกทันที

“ลินลี่ย์! เมื่อเราออกไป พวกเราแต่ละคนควรจะจ่ายอะเมทิสต์คืนคนละสามชิ้น ไม่ควรคืนใบผ่านทาง” เดเลียพูดผ่านสำนึกเทพ

“ทำไมล่ะ?” บีบีถาม

ลินลี่ย์ก็งงเช่นกัน แต่จากนั้นเขาก็เข้าใจทันที เดเลียอธิบายผ่านสำนึกเทพของนาง “ข้ากังวลว่าหลังจากเกิดเหตุการณ์คลื่นหมอก สิบแปดตระกูลจะเปลี่ยนแปลงรูปแบบของใบผ่าน ถ้าเราเอาใบผ่านเดิมไปคืน พวกเขาอาจจะรู้ได้ว่าเราเข้าไปในระหว่างคลื่นหมอกครั้งก่อน และแน่นอนว่าเราออกมาจากภายในเทือกเขาอะเมทิสต์ เมื่อเราถูกพบ เราจะตกอยู่ในความยุ่งยากครั้งใหญ่

บีบีและโอลิเวอร์เข้าใจทันที

ใช่แล้ว นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปได้

“ถ้าเราถูกตรวจพบ เราจะคงจะแย่แน่” ลินลี่ย์สามารถนึกภาพออก

ต้องเข้าใจไว้ว่าในเทือกเขาอะเมทิสต์ การเก็บอะเมทิสต์นั้นเป็นเรื่องง่ายมาก เหมือนกับการเก็บเงินที่ตกอยู่บนพื้น

กลุ่มของลินลี่ย์สี่คนบินตรงไปที่เส้นทางรอบนอก และในทันทีบุรุษชุดดำสองคนเข้ามาทักทายพวกเขาทันที หนึ่งในนั้นชำเลืองมองเดเลียอย่างประหลาดใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นตราอสูรบนอกของเดเลีย นี่เป็นอสูรเทพชั้นสูง! เป็นเรื่องยากมากจริงๆ ที่จะเห็นอสูรเทพชั้นสูงจะเข้ามาเก็บอะเมทิสต์ในทะเลหมอก

ลินลี่ย์อดรู้สึกตกใจไม่ได้

“พวกท่านทั้งสี่คน ใบผ่านอยู่ที่ไหน?” หนึ่งในเจ้าหน้าที่ชุดดำถาม

“เราเข้ามาโดยไม่ได้ซื้อใบผ่าน” ลินลี่ย์ตอบ

“โอว” เจ้าหน้าที่ชุดดำตอบตามปกติ “กฎเดิมๆ เสมอ อะเมทิสต์คนละสามชิ้นสี่คน รวมสิบสองชิ้น”

แค่เพียงพลิกมือเดเลียหยิบอะเมทิสต์ออกมาห้าชิ้น “ข้าโชคดีกว่าพวกเจ้าเล็กน้อย ดังนั้นข้าจ่ายให้ห้าชิ้น เจ้าทั้งสามว่ายังไง? บีบี ครั้งนี้ เจ้าก็โชคดีไม่ใช่หรือ? ข้าเชื่อว่าเจ้าเก็บอะเมทิสต์มาได้ค่อนข้างมากนะ”

“โอว..ก็ได้ ข้าจ่ายเผื่อคนอื่นอีกเจ็ดชิ้น” บีบีหัวเราะขณะดึงอะเมทิสต์ออกมาเจ็ดชิ้น

เมื่อรับอะเมทิสต์สิบสองชิ้นแล้ว เจ้าหน้าที่ชุดดำทั้งสองคนมองดูเดเลียด้วยความงุนงง จากนั้นพยักหน้า “พวกเจ้าไปได้” เห็นได้ชัดว่าเจ้าหน้าที่ชุดดำไม่ต้องการเอะอะเกินไป

กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่หัวเราะและบินออกไปทันที ขณะที่ด้านหลังมีเสียงบุรุษชุดดำสองคนคุยกันต่อ

“อสูรเทพชั้นสูงเข้าไปเก็บอะเมทิสต์ด้วยหรือนี่ เกิดอะไรขึ้นกับนาง?”

“ใครจะรู้? บางทีสตรีนางนั้นอาจกลายเป็นเทพชั้นสูงขณะเก็บอะเมทิสต์ก็ได้”

“โอว, จริงสิ นั่นเป็นไปได้มาก แค่เพียงช่วงไม่กี่ร้อยปีตั้งแต่เหตุการณ์คลื่นหมอก แม้แต่เด็กน้อยก็ยังโชคดี

กลุ่มของลินลี่ย์ได้ยินคำพูดเหล่านั้นขณะเดินห่างออกมา จากระยะไกลกลุ่มของลินลี่ย์เอาอสูรโลหะออกมาและเข้าโดยสาร จากนั้นพุ่งเป็นประกายแสงหายลับฟ้าไปในทิศตะวันออก

ภายในอสูรโลหะ

“ฮ่าฮ่า...ข้ารวยแล้ว ข้ารวยแล้ว!” บีบีร้องออกมาอย่างตื่นต้น

“เป็นยังไง?” ลินลี่ย์หัวเราะขณะมองดูบีบี

“พี่ใหญ่ ร้อยปีที่แล้ว ท่านบอกว่าท่านมีวิธีนำเราออกไปจากเทือกเขาอะเมทิสต์ใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว, แล้วไง?” ลินลี่ย์มองดูบีบีอย่างมึนงง

“เนื่องจากข้ารู้ว่ากำลังจะจากไป ข้าจึงเริ่มไปเก็บอะเมทิสต์ราวกับคนบ้า” บีบีหัวเราะดีใจ “พี่ใหญ่! ท่านไม่รู้เรื่องนี้ แต่ข้าไม่สามารถปักหลักฝึกฝนอย่างเดียวได้ ดังนั้นข้าจึงไปเก็บอะเมทิสต์ และที่รังอะเมทิสต์ปีศาจแห่งหนึ่ง ในวันเดียวข้าสามารถเก็บอะเมทิสต์หลายล้านชิ้น นี่ข้าไปเก็บมาสิบปีเต็ม!”

“อเมทิสต์หลายล้านชิ้นทุกวันตลอดสิบปี? รวมแล้วเจ้ามีเท่าใด?” ลินลี่ย์ เดเลียและโอลิเวอร์ตกใจกันหมด

“หึหึ ท่านคำนวณเองไม่ได้หรือ?” บีบียินดีกับตัวเองเป็นอย่างมาก “ในเทือกเขาอะเมทิสต์ อะเมทิสต์ไร้ค่า แต่ในอีกที่หนึ่ง มันคือของมีค่ามาก

ลินลี่ย์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

พวกเขาทุกคนรู้เหตุผลนี้ดี อย่างไรก็ตาม ลินลี่ย์ เดเลียและโอลิเวอร์ก็ยังเก็บอะเมทิสต์ไว้ได้บางส่วนก่อนนั้น และหลังจากนั้นพวกเขาก็เน้นกับการฝึกฝน มีแต่บีบีที่รู้สึกเบื่อหน่าย จึงไปเก็บรวบรวมอะเมทิสต์มากมาย

แต่เก็บมาตลอดสิบปี? จำนวนขนาดนี้มันเกินไปจริงๆ

การเดินทางครั้งนี้ พวกเขาไม่ได้เผชิญกับอันตรายแต่อย่างใด และกลุ่มของลินลี่ย์ก้าวหน้าไปเรื่อยๆ แดนนรกมีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล จากเทือกเขาอะเมทิสต์มุ่งสู่เมืองบลูเมเปิลของแคว้นเรนโบว์กลุ่มของลินลี่ย์ใช้เวลาแปดปี

“เราอยู่ที่นี่เมืองบลูเมเปิล!” บีบีดีใจ

ทั้งสี่คนที่อยู่ในอสูรโลหะพากันดีใจ

“ในที่สุดเราก็มาถึงจนได้!” เมื่อมองผ่านโลหะใสและเห็นเมืองบลูเมเปิลที่งดงามอยู่ไกลๆ ลินลี่ย์รู้สึกดีใจ ในการเดินทางครั้งนี้ พวกเขาประสบกับอันตรายนับไม่ถ้วน และตอนนี้พวกเขามาถึงเมืองบลูเมเปิล แคว้นเรนโบว์ เมื่อพวกเขามาถึงเมืองบลูเมเปิล พวกเขาจะเริ่มเดินทางข้ามทะเลสตาร์มิสท์

หลังจากผ่านทะเลสตาร์มิสท์ พวกเขาจะไปถึงสถานที่ซึ่งบรรพบุรุษของลินลี่ย์อาศัยอยู่

ทวีปบลัดริจ!