ตอนที่ 15-36 ถ้ำพายุ
อสูรอะเมทิสต์เหล่านี้สังหารเทพแท้และเทียมเทพได้อย่างง่ายดายนี่เพียงพอให้โอลิเวอร์เข้าได้ว่าพวกมันทรงพลังเพียงไหน เมื่อพวกเขาหลงอยู่ในหมอกบีบีถูกกลุ่มอะเมทิสต์กระแทกใส่ และจากตรงนี้เองโอลิเวอร์จึงรู้สึกได้ว่าร่างกายของบีบีแข็งแกร่งเพียงไหน
บีบีเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์และเขามีความเกี่ยวข้องกับเบรุต โอลิเวอร์สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมเขาจึงทรงพลังอย่างนั้น
แต่ลินลี่ย์เล่า?
“ลินลี่ย์..ร่างของเขาสามารถปะทะกับอสูรอะเมทิสต์ได้โดยตรง” โอลิเวอร์มองดูด้วยความรู้สึกเช่นนี้ เขาตะลึงทำอะไรไม่ถูกแต่เดิมเขาเชื่อว่าขณะที่ตัวเขาเองใช้เวลาไม่กี่สิบปีฝึกฝนอย่างหนักจนถึงระดับเทพแท้เขาควรจะถูกมองว่าน่าประทับใจและบางทีอาจจะเหนือกว่าลินลี่ย์
แต่ในความเป็นจริง...
ความแตกต่างระหว่างเขาและลินลี่ย์มากเหลือเกิน!
“สัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่กลัวการโจมตีวิญญาณ!” ลินลี่ย์คำรามด้วยความโกรธ เขาถูกโยนไปไกล แต่แล้วเขาพลิกตัวลงยืนได้ทันที ลินลี่ย์พูดด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ “การโจมตีเต็มกำลังของเขา ‘ดาบคลื่นสลาย.. อสูรตัวนี้ไม่มีปฏิกิริยาอะไรแม้แต่น้อย!”
“พี่ใหญ่, ใช้แค่พลังโจมตีกายภาพก็พอ!” บีบีร้องขึ้น
“ก็ได้”ลินลี่ย์เก็บดาบหนักอดาแมนเทียมและกระโจนเข้าหาอสูรอะเมทิสต์เหมือนกับอินทรีย์ยักษ์โฉบ กระบี่เลือดม่วงของลินลี่ย์ใช้ออกด้วยวิชาเงาพิศวงอีกครั้งฟันใส่อสูรอะเมทิสต์อย่างไม่ยั้งมือ
อสูรอะเมทิสต์กลัวพลังโจมตีมันหลบ
“ปัง!”กระบี่เลือดม่วงกระทบกับสีข้างของอสูรอะเมทิสต์ฟันเป็นแผลยาวครึ่งเมตร
อย่างไรก็ตามทันทีที่ลินลี่ย์ถอยออกมาแผลกระบี่ก็หายทันที
“พี่ใหญ่,เจ้าตัวประหลาดนี่ไม่กลัวพลังโจมตีวิญญาณ และแม้แต่พลังโจมตีกายภาพมันก็ยังฟื้นคืนสภาพได้ ไม่ว่าจะบาดเจ็บหนักแค่ไหน” บีบีพูดอย่างจนใจ ลินลี่ย์อดมองเขาของตนไม่ได้ เขาของเขาแตกแต่ของอสูรอะเมทิสต์งอกขึ้นสมบูรณ์แล้ว
ลินลี่ย์ได้แต่ฝืนหัวเราะ
“แม้แต่เทพชั้นสูงที่ทรงพลังที่สุดเมื่อเจอไม้ตายดาบคลื่นสลายของข้าอย่างน้อยต้องได้ผลกระทบบ้าง แม้ว่าเขาจะไม่กลัวมัน แต่อสูรอะเมทิสต์นี้ไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่น้อย ขณะที่ร่างกายของมันแข็งมาก เทียบได้กับอาวุธเทพชั้นสูงแล้วยังฟื้นตัวได้รวดเร็วอีกด้ย!”
ลินลี่ย์พูดไม่ออก ตัวประหลาดแบบนี้แข็งแกร่งยากจะโค่นลง
“มิน่าเล่าแม้แต่เทพชั้นสูงทั้งสองเลือกหนีแทน” ลินลี่ย์คิดในใจขณะเดียวกันก็ไล่เข้าต่อสู้กับอสูรอะเมทิสต์อีกครั้ง
ด้วยแรงฟันของดาบลินลี่ย์ฟันหนามหลังของอสูรอะเมทิสต์แตกอีกชิ้น ขณะที่เขาเองถูกกรงเล็บของมันตวัดใส่จนกระเด็น ในกลางอากาศเขาพลิกร่างและลงยืนกับพื้น
อสูรอะเมทิสต์คำรามอย่างเจ็บปวด เห็นได้ชัดว่าหนามหลังแตกหักทำให้มันเจ็บปวด
“โรววววว!”ตอนนี้อสูรที่สู้กับบีบีหยุดชะงักทันทีและเงยหน้าส่งเสียง
อสูรอะเมทิสต์ที่กำลังสู้กับลินลี่ย์หยุดชะงัก หลังจากจ้องดูลินลี่ย์ครู่หนึ่งดูเหมือนมันตระหนักในที่สุดว่าลินลี่ย์ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ในที่สุดมันยอมเลิกรา คำรามอย่างไม่พอใจเบาๆ
อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองมองหน้ากันเองจากนั้นอสูรอะเมทิสต์ที่เพิ่งสู้กับลินลี่ย์มองดูลินลี่ย์และพูดด้วยเสียงแข็งต่ำ “ร่างกาย..ไม่เลว!”
อสูรอะเมทิสต์ที่สู้กับบีบีชำเลืองมองบีบี
“ควั่บ! ”ควั่บ!”
อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองแปลงเป็นลำแสงม่วงสองสายวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง
“ลินลี่ย์! เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า?” เดเลียเดินเข้ามาหา และลินลี่ย์ยิ้มให้นาง “แน่นอน, ข้าไม่เป็นไร อย่างไรก็ตามต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าอสูรอะเมทิสต์ทั้งสองนั้นน่ากลัวจริงๆ พวกมันไม่มีจุดอ่อนเลย แต่ว่า.. พวกมันไม่รู้วิธีโจมตีวิญญาณ”
“ลินลี่ย์,เกิดอะไรขึ้นกับอสูรอะเมทิสต์ทั้งสองนั้น? ทำไมพวกมันถึงจากไป?” เดเลียถามอย่างมึนงง
โอลิเวอร์ที่อยู่ใกล้ๆพูดขึ้น “บางที, อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองรู้ว่าการสู้กับเจ้าไม่ได้ประโยชน์อะไรมีแต่จะได้รับบาดเจ็บต่อเนื่องแทน ดังนั้นพวกมันจึงยอมเลิกราแล้วจากไป” โอลิเวอร์ให้เหตุผล
เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ?
ลินลี่ย์และบีบีไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย และต่อให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บก็ตามก็ยังสามารถใช้พลังเทพรักษาได้ เป็นธรรมดาที่อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองไม่สนใจจะต่อสู้แบบนี้ต่อไป
“พี่ใหญ่,ข้าซัดจนหินหลุดออกมาจากร่างของมัน ดูเหมือนว่าจะเป็นอะเมทิสต์” บีบีหยิบอัญมณีสองสามชิ้นขึ้นมาจากพื้น ขณะที่บีบีรบกับอสูรอะเมทิสต์เขาใช้มีดดำตัดมันลงมา นี่คือมีดประกายเทพ สามารถตัดอัญมณีได้ตามปกติ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์มองดูหนามหลาวที่แตกหักอยู่บนพื้น
เขาดูดซับเข้าไปในแหวนมังกรขนาดของเขาและแน่นอนอัญมณีทั้งสองนั้นถูกแปรสภาพทันทีและแก่นวิญญาณถูกดึงออกมาทิ้งไว้แต่เศษเพียงเล็กน้อย
“ใช่แล้วอสูรอะเมทิสต์เหล่านี้ตัวเป็นอะเมทิสต์แน่นอน” ลินลี่ย์รู้สึกตะลึง อะเมทิสต์เต็มไปด้วยแก่นวิญญาณ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีตัวประกอบไปด้วยอะเมทิสต์แล้วจะมีพลังแก่นวิญญาณแฝงอยู่ในตัวมากมายขนาดไหน
“พี่ใหญ่, ผลการตรวจสอบของท่านเป็นยังไงบ้าง? นี่เป็นอะเมทิสต์หรือเปล่า?” บีบีถาม เขาอัญมณีสีม่วง แต่ไม่แน่ใจว่าคืออะไร
“มันคืออะเมทิสต์แน่นอน” ลินลี่ย์พยักหน้า
บีบีเดเลียและโอลิเวอร์แม้จะคาดการณ์ถึงคำตอบนี้ก็ยังตะลึงคิดอะไรไม่ออก
เดเลียขมวดคิ้ว “ตัวประหลาดทั้งสองนี้มาจากที่ใด?พวกมันไม่กลัวพลังโจมตีวิญญาณ และตลอดทั้งตัวของพวกมั้นก็แข็ง ยิ่งกว่านั้นมันยังฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้ทันที” ต้องกล่าวว่าอสูรชนิดนี้สามารถอธิบายได้แต่เพียงว่าไร้เทียมทาน หรือจะอธิบายให้ถูกก็คือฆ่าได้ยากมาก
“แต่ข้าสังเกตว่าสติปัญญาของอสูรนี้จะต่ำมาก”บีบีกล่าว
“มันมีสติปัญญาที่ต่ำจริงๆ เมื่อเรากำลังต่อสู้ทั้งหมดที่มันรู้ก็คือใช้กรงเล็บของมันและเขี้ยวโจมตีเป็นหลักมันไม่รู้เคล็ดความรู้ลึกลับแม้แต่น้อย” ลินลี่ย์สังเกตเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน “อย่างไรก็ตาม, พวกมันสามารถพูดได้!”
ทุกคนพยักหน้าเล็กน้อย อสูรอะเมทิสต์ได้พูดในตอนท้าย“ร่างกาย..ไม่เลว” ทุกคนยังจำคำนี้ได้
“ไปกันเถอะไปดูกันให้รู้ว่ายังมีทางที่เราจะไปจากเทือกเขาอะเมทิสต์นี่หรือไม่”
พวกเขาทุกคนไปต่อทันที อย่างไรก็ตามพื้นที่รอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วยหมอกขาว และกลุ่มของลินลี่ย์ไม่รู้ว่าที่ใดเป็นที่อันตราย ยังคงเดินอยู่บนพื้นอย่างน้อยที่สุดกลุ่มของลินลี่ย์ก็ยังรู้ตำแหน่งทั่วไปที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไป พวกเขายังคงเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเป็นเส้นตรง
ขณะที่กลุ่มของลินลี่ย์สี่คนเดินทางขึ้นหน้า เจนกินกำลังตามหลังเทพแท้อีกสามคนสำรวจภูเขาอะเมทิสต์เหล่านี้อย่างระมัดระวัง เขายังนับว่าโชคดี เขามาถึงภายในภูเขาอะเมทิสต์อย่างปลอดภัย และจนถึงตอนนี้เขายังไม่พบเจอกับอสูรอะเมทิสต์แต่อย่างใด
“ข้าสงสัยจริงท่านลินลี่ย์และคนอื่นจะทำอย่างไร” เจนกินรำพึงกับตนเองเงียบๆ
“วิ้วววววว”สายลมที่รุนแรงดังขึ้นข้างหน้าได้ยินชัด
“ไปกันเถอะ ไปดูด้วยกัน” หนึ่งในเทพแท้ร้องเรียกทันที เทพแท้ทั้งสี่คนรวมทั้งเจนกินเข้าไปใกล้ตามเสียง ครู่ต่อมากลุ่มของเจนกินก็เห็นแหล่งของเสียงลมรุนแรง
“นี่คือ...”
เจนกินและพวกอีกสามคนจ้องมองปากอ้าค้าง
ห่างออกไปร้อยเมตรบนพื้นมีรอยแยกยาวหลายสิบเมตร ลึกลงไปภายในรอยแยก มีถ้ำที่ยาวสิบเมตร เสียงลมหวีดหวิวดังมาจากภายในถ้ำและประกายแสงสีม่วงพ่นออกมาจากภายในถ้ำ
ความเร็วซึ่งแสงสีม่วงพ่นออกมานั้นสูงอย่างน่าทึ่ง
“งั้นอะเมทิสต์ก็บินออกมาจากที่นี่” เจนกินพูดด้วยความประหลาดใจ อย่างไรก็ตามเขาไม่ทันตระหนักกว่าภูเขาอะเมทิสต์มีมากกว่าหนึ่งตำแหน่งที่เป็นแบบนี้
อะเมทิสต์นับไม่ถ้วนกำลังพ่นออกมาจากทุกตำแหน่ง เพราะพวกมันเคลื่อนออกมาจากในตำแหน่งต่างๆเมื่อพวกมันบินเข้าทะเลหมอก พวกมันจะเต็มอยู่ในพื้นที่ทั้งหมดเป็นธรรมดา อย่างไรก็ตามเพราะตำแหน่งของอะเมทิสต์มีอยู่แตกต่างกันไป บางส่วนก็พ่นลาดเอียงเป็นแนวเส้นตรงบางส่วนก็ขนานไปกับผนังของรอยแยกซึ่งยุบลงไป
ดังนั้นอะเมทิสต์หลายชิ้นจึงกระแทกฝังเข้าไปในผนัง หลายชิ้นฝังตัวลึกลงไปในผนัง แต่อีกหลายชิ้นอยู่ที่ก้นรอยแยก
ถ้ำอยู่ตรงกลางรอยแยก มีอะแมทิสต์ร่วงเกลื่อนกล่นอยู่ทุกที่
“นี่มีอะเมทิสต์มากเท่าไหร่กันแน่?”
เทพแท้ทั้งสี่จ้องมองปากอ้าค้าง อะเมทิสต์ปกติจะไม่ใหญ่และกลุ่มขนาดเล็กขนาดหลายสิบเซ็นติเมตรจะมีอะเมทิสต์แฝงอยู่เกินหมื่น อย่างไรก็ตามพื้นที่นี้มีอะเมทิสต์กระจัดกระจายอยู่ตามร่องลึก คำนวณจำนวนอะเมทิสต์น่าจะราวร้อยล้าน อะเมทิสต์ทุกชิ้นมีราคามากอยู่แล้ว ถ้ามีมากมายขนาดนี้รวมกันจะมีราคามากมายขนาดไหน?
เทพแท้ทั้งสี่ตะลึงเมื่อพวกเขาคำนวณราคา
“เรา...เรารวยแล้ว!” เทพแท้คนหนึ่งค่อยรู้สึกตัว
“ฮ่าฮ่า..เรารวยแล้ว!” เจนกินตื่นเต้นเช่นกัน
หนึ่งในสี่เทพตรงไปที่หนึ่งในร่องลึกข้างล่าง อีกสามคนรู้สึกตัวช้ากว่าเล็กน้อยรีบวิ่งตามลงไปทันที ทั้งสี่คนไม่จำเป็นต้องฆ่ากันเอง จำนวนอะเมทิสต์มีมากมาย มากจนพวกเขาพอใจ
แต่ขณะที่พวกเขาเข้าไปใกล้ร่องลึกทั้งสี่ก็ต้องชะงัก
เพราะ...
จำนวนอะเมทิสต์ที่อัดใส่ผนังร่องกระแทกอะเมทิสต์ที่ฝังอยู่ผนังร่องลึกจนร่วงหล่นลงไปในร่องลึก อะเมทิสต์เหล่านี้ยิงออกมาด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง ถ้าทั้งสี่บินลงไปพวกเขาอาจจะถูกอะเมทิสต์ยิงจนพรุนก็ได้
“จะทำยังไงดี?” เทพแท้ทั้งสี่ลังเลกันหมด
เมื่อพวกเขาลงมาข้างล่าง พวกเขาเห็นพลังยิงของอะเมทิสต์ ต้องเข้าใจไว้ก่อนว่าเวลานั้นอะเมทิสต์บินลอยมาช่วงเวลาหนึ่งแล้วและความจริงพลังยิงก็ต่ำกว่าตอนแรก แต่อะเมทิสต์เหล่านี้ที่ยิงออกมาจากถ้ำมีพลังและความเร็วสุดยอด
ถ้าพวกเขาโดดลงไปในรอยแยก พวกเขาจะต้องตายแน่นอน!
“ก็ใช้สมบัติเทพ” หนึ่งในเทพแท้นั้นแนะนำ พอพลิกมือเขาดึงแส้ออกมา และสะบัดแส้ออก แส้คดโค้งเหมือนงูหลามพุ่งตรงไปในถ้ำ
“ปัง!” “ปัง!” “ปัง!”
อะเมทิสต์จำนวนมากมายกระแทกกับแส้และอาวุธเทพแตกขาดกระจุยเพราะแรงปะทะ
หน้าของพวกเทพแท้ซีดขาว อาวุธเทพถูกทำลาย
ต้องเข้าใจไว้ก่อนว่าอะเมทิสต์ยังสามารถเจาะเกราะชีพจรคุ้มกันและนั่นยังเป็นเวลาที่พวกเขาเดินทางอยู่ในระยะห่าง สำหรับอะเมทิสต์ที่ยิงออกมาจากถ้ำ แม้แต่อาวุธเทพชั้นสูงก็ยังอาจถูกยิงได้! สมบัติเทพแท้จะทนได้อย่างไร?
เจนกินและอีกสามคนตะลึง
“แม่มันเถอะ อะเมทิสต์มากมายอยู่ต่อหน้าเรา แต่เราไม่สามารถเก็บเอามาได้” หนึ่งในเทพแท้สบถ
ความจริงยังมีอะเมทิสต์ตกกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณภูเขาอะเมทิสต์ เพียงแต่จำนวนที่กระจัดกระจายนั้นมีค่อนข้างน้อยปริมาณที่เทพทั้งสี่เก็บได้มีอะเมทิสต์ราวๆ หนึ่งร้อยชิ้น อย่างไรก็ตามในร่องลึงมีอะเมทิสต์หนาเป็นชั้นๆ
ไม่ว่าจะสุ่มเก็บจากตรงไหนก็มีปริมาณมาก
“ช่างมันเถอะ ชีวิตเป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่า” เจนกินส่ายศีรษะอย่างจนใจ
เทพอีกสามคนถอนหายใจด้วยเช่นกัน
ขณะที่ทั้งสี่คนกำลังจะยอมแพ้ทันใดนั้น...
ถ้ำซึ่งมีอะเมทิสต์ยิงออกมาพลันหยุดทันที และเสียงของลมที่ได้ยินก็หยุดเช่นกัน ในทั่วทั้งร่องลึกไม่มีอะเมทิสต์ยิงออกมาแม้แต่ชิ้นเดียว คงเหลือแต่อะเมทิสต์ที่หล่นอยู่เต็มพื้น
“นี่...นี่...” เจนกินและอีกสามคนตะลึง
“อา! ลงไปลงไปกันเถอะ!” เทพแท้ทั้งสี่กระโดดลงไปในรอยแยกอย่างตื่นเต้นทันที”
“เมื่อมีอะเมทิสต์เหล่านี้ ข้า..ข้า” ใจของเจนกินอยู่ในความว้าวุ่น ขณะเดียวกันเขาเริ่มรวบรวมเก็บอะเมทิสต์กองใหญ่ไว้ในแหวนเก็บของของเขา
“เฮ้, เจนกิน?” เสียงหนึ่งดังขึ้น
เจนกินหันไปมอง เป็นกลุ่มลินลี่ย์ทั้งสี่คน
กลุ่มของลินลี่ย์มาเพราะเสียงลมด้วยเช่นกัน แต่ขณะที่พวกเขาเข้าไปใกล้ เสียงลมชะงักหยุดทันที ขณะที่ลินลี่ย์เข้าไปใกล้ พวกเขาพบร่องลึกเต็มไปด้วยอะเมทิสต์พร้อมกับเห็นเจนกินกับพวกทั้งสามรวบรวมเก็บอะเมทิสต์กันวุ่นวาย
“มีอะเมทิสต์มากมายนักหรือ?” ลินลี่ย์อดตกใจมิได้
บีบี เดเลียและโอลิเวอร์ตะลึงด้วยเช่นกัน
“ให้ตายเถอะ! เทียบกับอะเมทิสต์เหล่านี้แล้วสมบัติสองแสนล้านกลายเป็นไม่มีอะไรเลย! ตาของบีบีเป็นประกาย
แต่ขณะที่บีบีเตรียมจะโดดลงไปในรอยแยก..
“ครืนนนน...”
ถ้ำซึ่งหยุดยิงอะเมทิสต์ออกมาพลันเกิดแรงดึงดูดรุนแรงทันที พลังของแรงดึงดูดทำให้พื้นที่สั่นสะเทือนเกิดเป็นแอ่งหมุนวน กระแสพลังหมุนวนในถ้ำดึงดูดอะเมทิสต์ทั้งหมดในร่องรวมทั้งเจนกินและเทพแท้อีกสามคนไปด้วย
“ท่านลินลี่ย์...” เจนกินถูกดูดเข้าไปในถ้ำอย่างกะทันหันกำลังจ้องมองมาทางลินลี่ย์ สายตาของเขามีแต่แววสิ้นหวังและเสียดาย อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถต้านได้แม้แต่น้อย
เรื่องแปลกก็คือแรงดึงดูดนี้ส่งผลต่อเหมือนกับเป็นแอ่งวังวนจริงๆ เพียงแต่มีผลทั่วทั้งร่องลึกเท่านั้นแต่ไม่ส่งผลอิทธิพลต่อภายนอกแม้แต่น้อย
“แครกกก...” ถ้ำยังคงมีแอ่งวังวนเป็นกระแสดูดต่อไปอีก...
ภายในร่องลึกสิ่งที่เหลืออยู่มีแต่เพียงอะเมทิสต์ที่ฝังลึกอยู่ในผนังทั้งสองด้าน สำหรับอะเมทิสต์ฝังอยู่ไม่แน่นหนา ไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว
เมื่อเห็นภาพนี้ลินลี่ย์พูดไม่ออกเป็นเวลานาน
