ตอนที่ 512 - ยักษ์หลับ

“ข้าขอเลือกหีบเงิน” เย่ว์หยางมองดูหีบทั้งสี่อยู่ชั่วขณะก่อนจะหยิบหีบเงินเป้าหมายของตัวเองขึ้นมาอย่างมั่นใจ

“เดี๋ยวก่อน!” จักรพรรดิฟ้าห้ามเขาอย่างร้อนรน

ถ้าสมบัติอยู่ในหีบเงินจริงๆ ก็เท่ากับว่าเขายกสมบัติให้เย่ว์หยางไปเปล่าๆ ตามกฎของความน่าจะเป็น ก่อนหน้านี้ราชันย์ปีศาจใต้ได้เลือกไปสองครั้งแล้ว ผลแต่ละอย่างที่ตามมาก็คือถูกตะเพิดออกมาครั้งหนึ่ง และอีกครั้งได้หีบเปล่า ดังนั้นจึงมีโอกาสสูงที่เขาจะได้รับสมบัติในการลองครั้งที่สาม มีโอกาสอย่างน้อยครึ่งต่อครึ่งที่สมบัติจะอยู่ในหีบเงิน ตอนนี้เย่ว์หยางคว้าหีบเงิน จักรพรรดิฟ้ารู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ เขามีโอกาสแต่กลับยกให้เย่ว์หยาง

เย่ว์หยางคว้าหีบเงินมากอดไว้เหมือนกับว่ามีสมบัติลับซ่อนอยู่ไว้จริงๆ

เขามองดูจักรพรรดิฟ้าอย่างเย็นชา “ถ้าข้าจำได้ไม่ผิด พวกท่านทั้งสองลงคะแนนเสียงข้างมากให้ข้าไปเป็นคนแรกเมื่อสิบวินาทีก่อน ตอนนี้พวกเจ้าจะกลับคำพูดอย่างนั้นหรือ?”

จักรพรรดิฟ้าตะลึงเล็กน้อย แต่เขารีบสงบเสงี่ยมอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ใช่แน่นอน แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าเข้าใจคำพูดของข้าผิดไป ข้าหมายความว่าให้เจ้าเลือกหีบก่อน แต่ไม่ใช่ให้เจ้าหยิบมา อีกความหมายหนึ่งก็คือ ไม่ได้หมายความว่าข้ายอมให้เจ้าได้หีบเงินนี้ไป เพราะเราไม่แน่ใจว่าจะมีสมบัติลับอยู่ข้างใน ดังนั้นเราจะต้องเสี่ยงด้วยกัน เนื่องจากเราเป็นหุ้นส่วนในการล่าสมบัติ เราสามารถปรึกษากันได้เรื่องจัดสรรสมบัติลับหลังจากเปิดหีบและได้รับสมบัติมาแล้ว”

ราชาเฮยอวี้พยักหน้าตอบรับข้อตกลงของเขา

ราชันย์ปีศาจใต้รู้สึกว่าพวกเขาไร้ยางอาย แต่นางยังคงเงียบและสังเกตดูว่าเย่ว์หยางจะสนองตอบเรื่องเช่นนี้อย่างไร

ตอนนี้นางยิ่งสนใจเขามากยิ่งขึ้น การสนองตอบของเขามักจะแตกต่างจากคนทั่วไปอยู่เสมอ และบางครั้งก็รู้เพลินใจเมื่อได้เห็นวิธีการตบหน้าโต้ตอบศัตรูของเขาอย่างเผ็ดร้อน

เย่ว์หยางยื่นหีบเงินให้จักรพรรดิฟ้า “เจ้าต้องการหีบของข้าไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมต้องพิรี้พิไรนัก แม้ว่าข้าจะรู้สึกเสียหน้าต่อเจ้าอยู่บ้าง! เอาไปเลย ถ้าเจ้าต้องการ ว่าแต่เจ้ารู้วิธีเปิดมันไหม? เจ้าต้องใช้อักษรรูนเท่านั้นจึงจะเปิดออกได้ เจ้ารู้ไหมต้องทำยังไง? พ่อคนไม่รู้หนังสือ”

แม้ว่าจักรพรรดิฟ้าไม่สามารถเข้าใจภาษารูนสวรรค์บนเสาแก้วผลึก แต่เขาก็สามารถเปิดหีบได้

เขาไม่ต้องใช้ความรุนแรง เนื่องจากราชาเฮยอวี้ชี้นิ้วขีดในอากาศหลายครั้ง

แสงสว่างวาบฉายออกจากปลายนิ้วของเขา

รังสีที่แหลมคมยิงเข้าใส่หีบเงิน

จากนั้นรังสีนั้นพุ่งเข้าใส่อักษรรูนสวรรค์บนหีบเงินเชื่อมจุดที่ขาดเข้าด้วยกัน หีบเงินค่อยๆ เปล่งแสงสว่างเจิดจ้า หลังจากที่ราชาเฮยอวี้ใช้เวลาหนึ่งนาทีปลดผนึกหีบเงินก็เปิดออกในที่สุด

ลำแสงสีขาวฉายวาบขึ้นสู่ท้องฟ้า นี่คือสัญญาณสำคัญที่บ่งบอกถึงช่วงเวลาที่สมบัติลับจะถูกเปิดเผยออกมา

จักรพรรดิฟ้าสามารถเห็นได้อย่างเลือนลางว่ามีวัตถุเรืองแสงสีทองอยู่ก้นหีบ

แน่นอนแล้วว่า การเลือกหีบเงินพิสูจน์ได้แล้วว่าเป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง

มีสมบัติอยู่ภายในจริงๆ!

จักรพรรดิฟ้ายื่นมือเขาไปในหีบด้วยรวดเร็ว จากนั้นหยิบวัตถุสีทองมาถือไว้ ก่อนที่เย่ว์หยางและราชันย์ปีศาจใต้จะทันสนองตอบ

“เราก็มีส่วนร่วมในการหาสมบัตินี้ด้วยเหมือนกันนะ” เย่ว์หยางไม่สบายใจต่อท่าทางของจักรพรรดิฟ้า

“ภารกิจของเรายังไม่จบ ข้าจะเก็บมันไว้ก่อน และเราค่อยคุยเรื่องแบ่งปันสมบัติหลังจากจบภารกิจนี้” จักรพรรดิฟ้ายินดีมาก ความจริงเขาต้องการพูดว่าเขาและราชาเฮยอวี้จะต้องฆ่าเขาก่อน ภารกิจจึงจะถือว่าจบ แม้แต่ผนึกเทพของจักรพรรดิอวี้ก็จะตกเป็นของพวกเขา อย่าว่าแต่สมบัติลับโบราณเลย

“ข้าคิดว่าจะเป็นเรื่องดีที่สุดสำหรับเจ้า รีบเอาสมบัตินี้ออกมาเดี๋ยวนี้…” เย่ว์หยางยิ้มอย่างเยือกเย็น

“โอ๋ว แล้วไง? ข้ารู้สึกว่าอยู่กับข้าจะปลอดภัยที่สุด!” จักรพรรดิฟ้าไม่ได้สนใจอาการคุกคามของเย่ว์หยาง ขณะที่เขายิ้มเยาะยักไหล่

“นี่อาจจะไม่ใช่สมบัติ รีบวางมันเร็ว” สีหน้าของราชาเฮยอวี้เปลี่ยนไปทันที แต่น่าเสียดายที่คำเตือนของเขาช้าเกินไป เนื่องจากจักรพรรดิฟ้าหายไปพร้อมกับรังสีขาวก่อนที่เขาจะได้ทันทำอะไรต่อหน้าเย่ว์หยาง สมบัติทองในมือเขาตกลงพื้น เมื่อราชาเฮยอวี้เห็นอักษรรูนบนสมบัติสะท้อนออกมา เขาถึงกับสูดหายใจลึก

อักษรรูนสวรรค์เขียนไว้ก็คือ “กุญแจนรก”

นี่คงเป็นกุญแจที่สามารถใช้เปิดประตูนรกได้ และจักรพรรดิฟ้าก็คงถูกเทเลพอร์ตส่งไปนรกบ่อโลหิตในตำนานเป็นแน่ สถานที่นี้ไม่ใช่ดินแดนของปีศาจอเวจี แต่เป็นสถานที่น่าสะพรึงกลัวในชายขอบสวรรค์ซึ่งอสูรดึกดำบรรพ์ถูกคุมขังไว้เป็นจำนวนมาก

เมื่อเทียบโลกเฉพาะที่น่ากลัวของโบราณสถานแห่งนี้กับนรกบ่อโลหิตแล้ว โบราณสถานแห่งนี้ถือได้ว่าเป็นสวรรค์ที่ปลอดภัย

ต่อให้จักรพรรดิฟ้าสามารถกลับมาจากนรกบ่อโลหิตได้ แต่ก็ต้องใช้เวลาอีกนาน

เย่ว์หยางหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “จักรพรรดิฟ้ากำลังเพลิดเพลินอยู่ในนั้น ขออวยพรให้เขาเดินทางอย่างสนุกก็แล้วกัน”

ราชาเฮยอวี้จ้องมองเย่ว์หยางอย่างเย็นชา เหมือนกับอสรพิษจ้องมองเหยื่อของมัน “เจ้าจงใจทำสินะ… คุณชายสามตระกูลเย่ว์ เจ้าฉลาดมาก แต่บางครั้งความฉลาดก็ไม่ช่วยอะไรเมื่ออยู่ต่อหน้าพลังที่แท้จริง เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดไหม?”

“ท่านเป็นคนเปิดหีบ, เขาเป็นคนชิงสมบัติไป ไม่มีใครบังคับให้เขาทำเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนี้เป็นพยานได้” เย่ว์หยางระบุว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง

“ราชันปีศาจใต้ ถ้าเจ้าเลือก เจ้าจะเลือกหีบไหน?” ราชาเฮยอวี้หันไปทางราชันย์ปีศาจใต้

“อย่างนั้นท่านเล่า?” ราชันย์ปีศาจใต้ย้อนถาม

ทันใดนั้นราชาเฮยอวี้เรียกค้อนทองสายฟ้าออกมาแล้วทุบไปที่หีบทั้งหมดจนแตกเป็นเสี่ยง

หีบทั้งหมดว่างเปล่า

ไม่มีรังสีขับไล่ผู้คนออกไป ไม่มีสมบัติแต่อย่างใด

ราชาเฮยอวี้จับจ้องเย่ว์หยาง “คุณชายสาม มือของเจ้าไวกว่าคนอื่นไม่ใช่หรือ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าชิงสมบัติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ข้ารู้แน่ว่ามันถูกเจ้าเอาไปแล้ว”

เย่ว์หยางแคะจมูกและตอบอย่างใจเย็นไม่ตื่นเต้น “ท่านไม่มีหลักฐาน, ต่อให้เราคุ้นเคยกันก็ตาม แต่ข้าจะฟ้องหมิ่นประมาทกับท่าน”

ราชันย์ปีศาจใต้ไม่สามารถอดทนต่อท่าทีหยิ่งของเขาได้ต่อไป นางดึงหูเขา “เยี่ยมมากนะ เจ้าก็หลอกข้าด้วย เจ้าได้สมบัติอะไรกันแน่ คายออกมาได้แล้ว! ข้ามาที่นี่สามครั้งและคนติดตามข้าตายไปมากกว่าสิบคนแล้ว เดี๋ยวนี้ ข้ายังไม่ได้เห็นแม้แต่เงาสมบัติด้วยซ้ำ เจ้าจะเล่นเกมแลกเปลี่ยนกับข้าไหม? ข้าจะไม่ยอมเลิกราจนกว่าเจ้าจะคายสมบัติออกมา”

เย่ว์หยางและราชาเฮยอวี้ตะลึงกับการกระทำของราชันย์ปีศาจใต้

ความจริงพวกเขาไม่สามารถบอกได้ว่าราชันย์ปีศาจใต้ที่ปกติจะสุภาพและเอียงอายจะกลายเป็นดุร้ายนักเมื่อพูดถึงสมบัติ…

เย่ว์หยางรีบล้วงเข็มทิศสมบัติชั้นทองออกมาจากอกของเขาแล้วยื่นให้สตรีดุร้ายด้วยมือสั่นเทา “เจ๊คนดีจ๋า! มีแค่เพียงสมบัตินี้อยู่ในหีบสี่ใบ นอกจากนี้ก็มีม้วนเวทขับไล่ม้วนนึง”

“ม้วนเวทขับไล่น่ะหรือ? ไม่เป็นไร ข้าให้เป็นรางวัลเจ้า” ราชันย์ปีศาจใต้รับเข็มทิศทองไว้และมองดูด้วยสายตาเป็นประกายสุขสม “ดีล่ะ, ข้าจะตั้งชื่อให้เจ้า ข้าจะเรียกเจ้าว่า”ป้ายกุชชี่“จากนี้ไปเจ้าคือสมบัติสะสมชิ้นที่ 1925 ของข้า…”

เย่ว์หยางกับราชาเฮยอวี้แทบจะร่วงลงกับพื้น

โอวพ่อหนุ่มน้อย พวกเขาต่อสู้กันเองแทบตายแค่เพียงเพื่อประโยชน์ของนาง

และฟังจากสิ่งที่นางพูด ความจริงนางมีของถึง 1925 ชิ้นแล้ว เย่ว์หยางและราชาเฮยอวี้คาดเดาในแง่ร้ายว่านางคงต้องปล้นสมบัติมาจากหลายอาณาจักรเป็นแน่

เมื่อเห็นสมบัติชั้นทองอยู่ในมือของราชันย์ปีศาจใต้ ราชาเฮยอวี้ไม่คิดหาเรื่องลำบากใจให้นาง

เป้าหมายหลักของเขาคือเย่ว์หยาง

และโดยเฉพาะอย่างยิ่งผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ที่อยู่กับเย่ว์หยาง ราชาเฮยอวี้คงจะไม่รู้สึกสบายใจตราบเท่าที่เย่ว์หยางยังครอบครองมันไว้

เนื่องจากพวกเขาพบสมบัติในโบราณสถานแล้ว ราชาเฮยอวี้รู้สึกว่าได้เวลาโจมตีของเขาเสียที เมื่อได้สมบัติแล้ว ราชันย์ปีศาจใต้ฉลาดเพียงพอคงจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเย่ว์หยางกับเขา ยิ่งกว่านั้น ต่อให้นางช่วยเย่ว์หยางก็ตาม ราชาเฮยอวี้ก็มั่นใจว่าสามารถฆ่าทั้งสองคนนี้ในลานแก้วผลึกได้ ยิ่งกว่านั้นมีทางเข้าเพียงเส้นทางเดียว

ที่นี่ไม่มีข้อจำกัดใดๆ ในการเรียกสัตว์อสูร ดังนั้นราชาเฮยอวี้รู้สึกว่าถ้าเขาสามารถขวางทางเดินแก้วผลึกไว้ได้ อย่างนั้นเย่ว์หยางและราชันย์ปีศาจใต้เท่ากับเป็นเนื้อขึ้นเขียงแน่นอน

พอเมื่อราชาเฮยอวี้เตรียมจะโจมตีเย่ว์หยาง ทั่วทั้งลานแก้วก็สั่นสะเทือนในทันใด

เสาแก้วผลึกจมจมลงพื้นอย่างรวดเร็ว

บันไดเวียนแก้วผลึกขนาดมหึมาปรากฏขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ ไม่ทราบว่าลึกลงไปในพื้นเท่าใดกันแน่

เป็นไปได้ไหมว่ายังมีสมบัติลับซ่อนอยู่ข้างล่าง?

ก่อนที่ราชาเฮยอวี้จะทันได้คิดต่อ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

รังสีทรงพลังมหาศาลปรากฏอยู่เบื้องหลังบันไดเวียนแก้ว เหมือนกับว่ากองทหารนับพันจะปรากฏในไม่ช้า

ครั้งก่อนพลังอย่างนี้คล้ายๆ กับจ้าวปีศาจน้ำแข็งดึกดำบรรพ์ พลังของมันแข็งแกร่ง เย่ว์หยางใช้มือสะกิดราชันย์ปีศาจใต้ที่ยังมีความสุขอยู่กับสมบัติ “พี่สาว! ได้เวลาเผ่นกันแล้ว”

“กวนใจจริงๆ แค่จัดการพวกมันไม่กี่ตัว เจ้าต้องถามความเห็นข้าด้วยเหรอ?” ราชันย์ปีศาจใต้เกลียดนักเมื่อมีคนรบกวนเวลาชื่นชมสมบัติของนาง

“แล้วกันสิเจ๊ ดูข้างบนหัวเจ้าเสียก่อน…” เย่ว์หยางดึงแขนเสื้อของนาง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ราชาเฮยอวี้ก็เงยศีรษะเช่นกัน

ม่านตาเขาหดทันที

ไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อใด บอลแสงขนาดมหึมาลอยมาอยู่บนหลังคาลานแก้วผลึก

ที่อยู่ภายในบอลยักษ์เป็นยักษ์โบราณขนาดใหญ่ มันขดตัวหลับลึก อย่างน้อยก็มีขนาดหลายสิบเมตร ถ้าเขายืนขึ้น ก็น่าจะสูงพอๆ กับยักษ์ไตตัน

อย่าว่าแต่เย่ว์หยางเลย แม้แต่ราชาเฮยอวี้ยังถูกขู่ขวัญแทบบ้า

ยักษ์ดึกดำบรรพ์ที่หลับลึกไม่ใช่ผู้ที่ใครๆ จะทำล้อเล่นได้ เขาจะก่อความเสียหายได้อย่างแน่นอน ถ้าเขาถูกปลุกขึ้นมา

“เป็นอะไรไป?” ราชันย์ปีศาจใต้ตกใจเช่นกัน ขณะที่นางตะโกนหลังจากรู้ตัวทันที “พวกเจ้าทำอะไรลงไป? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ชู่ววว…” เย่ว์หยางรีบปิดปากนาง “นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้ เราต้องรีบไปเดี๋ยวนี้!” ก่อนที่เขาจะพูดสิ่งที่ต้องการพูดได้หมด ทางเดินแก้วผลึกที่ห่างพวกเขาออกไปพันเมตรก็ถูกปิดดังบึ้มทันที มันถูกปิดแน่นจนไม่เห็นรอยแยกแม้ขนาดเส้นผม

บอลแสงที่อยู่ในอากาศค่อยๆ ลอยลงมา

หัวใจของราชาเฮยอวี้ เย่ว์หยางและราชันย์ปีศาจใต้ตกวูบเช่นกัน…

คนขี้เหนียวคนไหนที่ทิ้งซากโบราณสถานนี้ไว้กันนะ? มีแค่สมบัติเข็มทิศทองเพียงอย่างเดียวเท่านั้นและตอนนี้ เขายังปล่อยสุนัขของตนมาไล่พวกเขาอีกด้วย นี่เขาอุตส่าห์จ้างยักษ์โบราณมาไล่รังแกพวกเขาด้วย คงไม่ต้องการให้พวกเขามีชีวิตกลับไปกระมัง?”

****************