ตอนที่ 15-35 อสูรอะเมทิสต์
สตรีผมน้ำตาลที่ชื่อการ์แลนและบุรุษหนุ่มผมขาวชื่อจาร์ร็อดบินไปด้านข้างด้วยความเร็วสูง
“เดเลียผู้นั้นโง่จริงๆ” จาร์ร็อดสบถเบาๆ “อสูรเทพชั้นสูงที่น่านับถือใช้เวลาของนางกับกลุ่มเทพแท้ทั้งหมดและไม่ยินดีจะแยกจากพวกเขาไป นางหาที่ตายจริงๆ”
“พูดพอแล้ว, เดเลียผู้นั้นต้องการตาย เราจะทำอะไรได้?”
การ์แลนส่ายศีรษะ “ยิ่งกว่านั้น ยากจะบอกได้ว่าเราเองจะสามารถทนผ่านวิกฤตินี้ไปได้หรือไม่ รีบไปให้ไกลจากพวกสัตว์ประหลาดเหล่านี้เถอะ”
จาร์ร็อดดูเหมือนจะจำสัตว์ประหลาดได้ดี เขาอดสั่นไม่ได้ จากนั้นรีบกล่าว “ใช่แล้ว รีบๆ จากไปเถอะ” ทั้งสองยังคงเร่งความเร็วขึ้นอีก
คนในกลุ่มของลินลี่ย์อยู่ในสภาวะสับสน
“เมื่อครู่นี้เทพชั้นสูงทั้งสองคนบอกว่าภูเขาอะเมทิสต์มีอันตรายมาก เราจะมุ่งหน้าต่อไปจริงๆ หรือ? เมื่อข้ารู้อย่างนี้แล้ว อย่าวิ่งไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าเลย เราหยุดอยู่ที่นี่กันเถอะ”
“แค่เพราะเราไม่หนีไป นั่นไม่จำเป็นต้องหมายความว่าเราจะปลอดภัยอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ? พวกเจ้าไม่เห็นเทพชั้นสูงทั้งสองหนีไปหรอกหรือ? ถ้าที่นี่ปลอดภัยทำไมเทพชั้นสูงทั้งสองคนจึงไม่หยุดอยู่ที่นี่?”
ตอนนี้ลินลี่ย์กำลังขมวดคิ้วขณะจ้องมองหมอกขาว “อสูรอะเมทิสต์? สองคนนั้นบอกว่าให้ระวังอสูรอะเมทิสต์ แม้แต่เทพชั้นสูงก็ยังกลัวอสูรอะเมทิสต์เหล่านั้นจนเตลิดหนี.. อย่างนั้นเรา....” ลินลี่ย์หันไปมองเดเลีย บีบีและโอลิเวอร์
“งั้นก็แยกกับกลุ่มคนพวกนี้ก็แล้วกัน” โอลิเวอร์กล่าว “ถ้าเราอยู่กับพวกเขา เราจะมีปัญหามาก”
ลินลี่ย์หันไปมองคนเหล่านั้น
“ท่านลินลี่ย์ พวกท่าน พวกท่านจะทอดทิ้งเราหรือ?” ใครคนหนึ่งพูดขึ้นทันที
“ท่านเดเลีย เราทุกคนขอรับคำสั่งท่าน ไม่ว่ายังไงอย่าทิ้งเราเลย”
“ท่านเดเลีย...”
เทพแท้และเทียมเทพพวกนี้กลัวว่าเดเลียจะจากไป ถ้านางจากไป อย่างนั้นใครจะปกป้องพวกเขา? มีอสูรเทพชั้นสูงอยู่ข้างพวกเขา พวกเขาจะรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น
“พวกเจ้าหุบปากเลย” บีบีเม้มปาก “เงียบได้แล้ว”
ในแดนนรกเมื่อเกิดวิกฤติร้ายแรง ใครจะมัวเสียเวลาปกป้องคนอื่น?
“ทำไมเจ้าต้องตะโกนใส่เราด้วย? เจ้าเป็นแค่เทพแท้ มีสิทธิ์อะไรถึงได้ก่อกวน?” หลายคนมองดูบีบีอย่างไม่พอใจ
บีบีโกรธทันที
“เงียบ!” เสียงคำรามต่ำดังขึ้น
ทุกคนหันไปมองคนพูด เป็นลินลี่ย์ ตอนนี้ลินลี่ย์กำลังขมวดคิ้วคล้ายพยายามฟังเสียงบางอย่าง เทพแท้และเทียมเทพเหล่านี้เริ่มได้ยินเสียงต่ำ เสียงเริ่มดังขึ้นแต่เป็นเสียงเบา
แต่ขณะต่อมา เสียงคำรามก็ดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าสัตว์ประหลาดบางส่วนกำลังใกล้เข้ามาด้วยความเร็วสูง
“อสูรคำราม?” หลายคนเริ่มประหลาดใจ
ลินลี่ย์ส่งสำนึกเทพของเขาเตือนทันที “เดเลีย บีบี โอลิเวอร์ หนีเถอะ!” ขณะที่ลินลี่ย์กล่าว เขาเริ่มหนีและเดเลีย บีบีและโอลิเวอร์ไม่ลังเลตามลินลี่ย์บินไปด้วยความเร็วสูง
“ตามท่านเดเลียไป!” พวกเขาเริ่มร้องขึ้นขณะไล่ตามพวกลินลี่ย์ไป
คนร้อยกว่าคนเริ่มวิ่งตามด้วยความเร็วสูงอย่างกังวลใจ
อย่างไรก็ตามกลุ่มลินลี่ย์ทั้งสี่คนมีความเร็วมาก แม้ว่าจะมีแรงโน้มถ่วงที่น่าทึ่ง แต่ร่างที่แข็งแกร่งของลินลี่ย์และบีบีสามารถต้านทานแรงดึงดูดได้ขณะที่พวกเขายังคงวิ่งด้วยความเร็วสูง เดเลียเป็นเทพชั้นสูงยังคงเร็วมาก ที่ช้าที่สุดก็คือโอลิเวอร์ แต่เขาเป็นเทพแท้ธาตุแสงและเชี่ยวชาญเรื่องความเร็ว
คนอื่นๆ ร้อยกว่าคนค่อยๆ ล้าหลัง
อย่างไรก็ตาม....
“โฮกกก!” “โฮกกก...!”
เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังขึ้นในท้องฟ้า ขณะเดียวกันก็ดังเข้ามาใกล้ด้วยความเร็วสูง ความเร็วนั้นเร็วมากเกินกว่าที่ลินลี่ย์และคนอื่นคุ้น
“เร็วอย่างน่าทึ่ง” ลินลี่ย์ตกใจมาก สัตว์ประหลาดเมื่อวิ่งทำให้พื้นแผ่นดินสั่นสะเทือน แรงสั่นสะเทือนที่ทรงพลังทำให้หัวใจของเขาตื่นตัวมากขึ้น “โฮกกกก!” “โฮกกกก!” เสียงอสูรร้ายคำรามดังใกล้เข้ามาทุกทีราวกับว่าดังมาจากด้านหลังพวกเขา
“อ๊า...! นั่นมันสัตว์ประหลาดแบบไหน?
“ฆ่าสัตว์ประหลาด ฆ่ามัน!”
“อ๊าคคคค, ตาย!”
“อ๊าหหหห์!”
“ท่านเดเลีย, ช่วยเราด้วย อ๊าคคคค!”
เสียงตะโกนและเสียงกรีดร้องดังอยู่ด้านหลังพวกเขา
ลินลี่ย์ เดเลีย บีบีและโอลิเวอร์อดหันมาดูไม่ได้ ขณะที่พวกเขาดูก็ต้องตกใจอย่างหนัก
ร่างของมันดูเหมือนราชสีห์ดุร้าย มันสูงถึงสี่เมตรและตัวยาวมากกว่าสิบเมตร อสูรร้ายนี้ตลอดทั้งตัวเป็นโลหะและหิน และทั้งตัวของมันเปล่งประกายสีม่วง อาวุธเทพของเทพแท้เหล่านั้นเมื่อฟันใส่ร่างของมันไม่สามารถทำอันตรายมันได้เลยแม้แต่น้อย!
สิ่งที่แปลกก็คือ...
บนหัวของมันมีเขาแหลมสามข้างตำแหน่งเขาวางเป็นรูปสามเหลี่ยม ขณะที่ด้านหลังของมันมีมีหนามหลาวแหลมเกินกว่าร้อยคลุมอยู่บนหลังของมัน!
“หนามหลัง 108!” ลินลี่ย์สามารถบอกได้ทันที “และตลอดทั้งร่างของมันเปล่งประกายอะเมทิสต์ ทั้งร่างของมันเป็นประกายแสงสีม่วง และแสงสีดูเหมือนคล้ายกับอะเมทิสต์มาก หรือว่า... ตลอดทั้งตัวของมันทำขึ้นจากอะเมทิสต์?”
ขณะที่หนี ลินลี่ย์คาดเดาในใจ
อสูรอะเมทิสต์ไล่ตามพวกเขา ความจริงเป็นอสูรอะเมทิสต์สองตัวอ้าปากขณะที่พวกมันต้องการจะขย้ำเทพเหล่านี้ขาดครึ่ง จากนั้นกลืนร่างกายส่วนบนลงท้องของพวกมัน
“โฮกกกกก!” อสูรอะเมทิสต์ดวงตาแดงก่ำกวาดสายตาไปทั่วบริเวณและตวัดกรงเล็บออกด้วยเรี่ยวแรงธรรมดา
“ปัง!” อาวุธเทพถูกกระแทกกระเด็นออกไปด้านข้าง และจากนั้นร่างของพวกเทพก็ถูกกระแทกด้วยเช่นกัน ศีรษะของเทพเหล่านั้นแทบหลุดกระเด็น แต่ภายใต้พลังโน้มถ่วงรุนแรงทำให้วัตถุปลิวได้ยาก อสูรอะเมทิสต์อ้าปากและกลืนศีรษะเทพเหล่านั้นลงท้องมัน
ในพริบตาเดียวคนตายไปเกือบยี่สิบคน
“หนี!”
“อสูรไม่กลัวการโจมตีวิญญาณ และไม่กลัวการโจมตีทางกายภาพด้วยเช่นกัน!”
การต่อสู้ระยะสั้นทำให้คนร้อยกว่าคนไม่กล้าตอบโต้กลับ พวกเขาร่วมแรงโจมตีใส่ร่างของอสูรอะเมทิสต์เหล่านั้น แต่ไม่สามารถทำร้ายพวกมันให้บาดเจ็บได้แม้แต่น้อย อสูรอะเมทิสต์เหล่านี้ไม่สนใจพลังโจมตีวิญญาณด้วย! ขณะเดียวกันอสูรอะเมทิสต์ก็สามารถฆ่าพวกเขาได้ง่ายดาย
หนี!
พวกเขามีทางเลือกทางเดียวก็คือหนี
ผู้โชคดีรอดชีวิตแตกตื่นหนีเอาตัวรอดในทุกทิศ ไม่ว่าอสูรอะเมทิสต์จะทรงพลังขนาดไหน ก็มีเพียงสองตัว ด้วยจำนวนคนมากมายหนีไปในทุกทิศ อสูรอะเมทิสต์จะตามฆ่าได้สักกี่คน?
“ปัง!” “ปัง!”
อสูรอะเมทิสต์สองตัวพ่นประกายเทพออกจากปากของพวกมันทันที เห็นได้ชัดว่าประกายเทพเหล่านี้เป็นของผู้คนที่พวกมันฆ่าและกลืนลงไป
“ดูเหมือนอสูรอะเมทิสต์ทั้งสองจะไม่สามารถย่อยประกายเทพได้ ดังนั้นพวกมันจึงต้องพ่นออกมา” ลินลี่ย์สังเกตดูพวกมัน
ตาแดงฉานของอสูรอะเมทิสต์สองตัวจ้องมองไปรอบๆ พื้นที่และไอสีม่วงพ่นออกมาจากรูจมูกของพวกมัน สายตาของมันจับนิ่งอยู่ในระยะไกล ลินลี่ย์และอีกสามคนที่กำลังหนีไป “โฮกกกก...ไล่ตาม!” เสียงต่ำทุ้มดังขึ้นและอสูรอะเมทิสต์สองตัวไล่ตามกลุ่มลินลี่ย์ทันที
พวกมันเหาะไล่ตามเหมือนกับสายลม ความไวของพวกมันราวกับสายฟ้า
แม้ว่าพลังดึงดูดของภูเขาอะเมทิสต์จะมากก็ตาม แต่อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองยังเคลื่อนไปได้เร็วเหมือนกับสายฟ้าใกล้กลุ่มลินลี่ย์เข้าไปทุกที เร็วอย่างน่าทึ่ง
ลินลี่ย์ที่ระมัดระวังอสูรอะเมทิสต์อยู่ตลอดเวลา อดรู้สึกตกใจไม่ได้ “อสูรทั้งสองนั้น มีคนมากมายที่นี่ ทำไมพวกมันเจาะจงไล่ตามพวกเราด้วย?” จากการสังเกตการต่อสู้ระหว่างอสูรอะเมทิสต์และพวกเทพแท้และเทียมเทพก่อนหน้านี้ ลินลี่ย์แน่ใจว่าอสูรเหล่านี้ไม่อาจจัดการได้ง่าย!
พลังโจมตีภายนอกและพลังโจมตีวิญญาณไม่ส่งผลต่อพวกมันแม้แต่น้อย
“แต่ต้องกล่าวว่า แค่การโจมตีทางกายภาพและพลังโจมตีวิญญาณยังไม่แข็งแกร่งมากพอ” ลินลี่ย์เข้าใจหลักการนี้ดี “อย่างไรก็ตาม แม้ผสานพลังโจมตีของเทพแท้ก็ยังไม่สามารถทำให้อสูรทั้งสองตัวได้รับบาดเจ็บ ต่อให้ข้าโจมตี บางทีข้าคงไม่สามารถสร้างความเสียหายได้มากพอ”
“พี่ใหญ่, อสูรทั้งสองตัวใกล้เข้ามาแล้ว” บีบีพูดอย่างแตกตื่น
“ไม่ต้องห่วงข้า” โอลิเวอร์รีบส่งสำนึกเทพบอก เขาช้าที่สุดในกลุ่มสี่คน และถ่วงพวกเขาให้ช้าลง
“หุบปากเจ้าไปเลย!” บีบีขู่ จากนั้นเอื้อมมือไปคว้าตัวโอลิเวอร์ และจากนั้นบีบีเร่งความเร็วเพิ่ม
ลินลี่ย์และเดเลียเพิ่มความเร็วด้วยเช่นกัน
ลินลี่ย์ยังคงกระวนกระวาย “อสูรทั้งสองตัวนี้ยังคงค่อยๆ ใกล้เราเข้ามา” อสูรทั้งสองพ่นไอสีม่วงจากจมูกของมัน และวิ่งต่อด้วยความเร็วสูง และลดระยะห่างระหว่างพวกเขาอย่างต่อเนื่อง ห้าสิบเมตร สี่สิบเมตร สามสิบเมตร...
“ตอนนี้ไม่ถึงสิบเมตรแล้ว” ดูเหมือนลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่กำลังออกมาจากรูจมูกของอสูร
“โฮกกกก!”
ทันใดนั้นหนึ่งในสองอสูรเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนไหว และกระโจนเคลื่อนตัวได้เร็วเหมือนสายฟ้าและมาขวางหน้ากลุ่มของลินลี่ย์ทันที อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองตัวหนึ่งอยู่หน้า ตัวหนึ่งอยู่ดักกลุ่มของลินลี่ย์ไว้ที่ด้านหลัง
กลุ่มของลินลี่ย์ถูกบังคับให้หยุด และบีบีปล่อยมือโอลิเวอร์เช่นกัน
“สถานการณ์ดูเหมือนน่ากลัว” เดเลียขมวดคิ้ว
“พี่ใหญ่ เราแบ่งกลุ่มกันเถอะ” บีบีเลียริมฝีปากขณะกล่าว
“ก็ได้” ลินลี่ย์พยักหน้า
แต่อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองล้วนจ้องมองมาทางเดเลีย หนึ่งในนั้นคำรามคุยกัน “เทพ..เทพชั้นสูง น่ากิน!” และจากนั้นหนึ่งในอสูรอะเมทิสต์แปลงร่างเป็นแสงพุ่งเข้าหาเดเลียโดยตรง
เดเลียควงหอกคอร์เตสในมือ ยิงแสงทั่วร่างฉับพลันเหมือนกับยิงหน้าไม้ พลังทะลุทะลวงของหอกพุ่งไปข้างหน้า
“ควั่บ!”
หอกยาวแหวกอากาศด้วยความเร็วสูงสุดทำให้มิติแตกแยกรอบๆ
กฎธาตุลม – พลังมิติโจมตี
“แครก!” หอกคอร์เตซความจริงแทงเข้าที่ร่างของอสูรอะเมทิสต์ และอสูรอะเมทิสต์ร่วงลงจากท้องฟ้า หอกคอร์เตซหวนกลับมาอยู่ในมือของเดเลียทันทีทิ้งไว้แต่รูบนร่างของอสูรอเมทิสต์
“แครก...” รูแผลสมานตัวอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่เคยมีอาการบาดเจ็บมาก่อน
“โรอววววว!” อสูรอะเมทิสต์เริ่มคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวทันที ขณะที่อสูรอะเมทิสต์อีกตัวก็ทำอย่างเดียวกัน
ลินลี่ย์และบีบีชำเลืองมองดูกัน ขณะเดียวกันพวกเขากระโจนขึ้นจากพื้น ร่างทั้งสองระเบิดพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งและพุ่งเข้าหาอสูรอะเมทิสต์ราวกับลูกธนู หมัดขวาของลินลี่ย์แฝงไปด้วยพลังที่ประมาณมิได้กระแทกใส่อสูรอะเมทิสต์
อสูรอะเมทิสต์ตวัดกรงเล็บด้วยความโกรธ
“ปัง!” เกล็ดมังกรของลินลี่ย์คลุมหมัดขวาและกรงเล็บปะทะกันอย่างรุนแรง
ลินลี่ย์และอสูรอะเมทิสต์เหมือนกับดาวตกสองดวงปะทะกัน ทั้งสองกระเด็นถอยหลังกลับไปด้วยพลังสะท้อนที่น่าทึ่ง อสูรอะเมทิสต์กระแทกลงกับพื้น และตาสีแดงฉานของมันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ขณะที่ลินลี่ย์ทันทีที่ลงกับพื้นก็พุ่งเข้าหาอีกครั้งราวกับพายุ
“ฮ่าฮ่า...” ดวงตาสีทองเข้มของลินลี่ย์เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ตั้งแต่เขาดูดซับหยดพลังมหาเทพ ลินลี่ย์ไม่เคยเผชิญกับร่างศัตรูที่ทัดเทียมกับเขา
ร่างของลินลี่ย์ทั้งหมดเต็มไปด้วยพลังเป็นหมื่นเป็นพันตัน กรงเล็บมังกรของเขาเหมือนกับดาบ คลุมไปด้วยแสงสีฟ้า และฝ่ามือของเขาเวลาสับลงจะกลายเป็นภาพลวงตานับไม่ถ้วนและสร้างระลอกกระเพื่อมในมิติ อสูรอะเมทิสต์ตวาดลั่นและใช้เขาของมันพุ่งเข้าขวิดลินลี่ย์ทันที!
ตาของลินลี่ย์ปลดปล่อยพลัง และเขากู่ร้องโกรธเกรี้ยว...
“ปัง!” ฝ่ามือของเขาปะทะกับหนามหลาวบนหลังของมันซึ่งทำให้มันแตกหัก ขณะที่ฝ่ามือลินลี่ย์ยังคงสับลงที่กะโหลกของอสูรอะเมทิสต์
สัจธรรมแห่งความเร็ว – เงาพิศวง!
ลินลี่ย์ถูกขวิดกระเด็นถอยหลังจากแรงปะทะ ขณะที่มีเสียงดังบึ้ม อสูรอะเมทิสต์ถูกกระแทกจนทรุดเข่าลงกับพื้นจากแรงโจมตีของลินลี่ย์
“เขาช่างแข็งจริงๆ” ลินลี่ย์มองดูมือขวาของเขา เกล็ดมังกรที่คลุมมือขวามีรอยเลือดซึมอยู่ใต้นั้น
อสูรอะเมทิสต์ยิ่งโกรธเกรี้ยวอย่างหนัก “เจ้า..เจ้า...จะต้อง..ตาย!” เสียงต่ำคำรามดังออกมาจากคอของอสูรร้าย ขณะเดียวกันเขาของอสูรอะเมทิสต์ที่หักค่อยๆ ฟื้นฟูสภาพ อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าความเสียหายจากเขาหักไม่ฟื้นฟูหายได้ง่ายๆ เท่ากับความเสียหายส่วนอื่นของร่างกาย
“ดูเหมือนข้าจะประมาทเจ้าเกินไป”
ลินลี่ย์พลิกมือและควงดาบหนักอะดาแมนเทียมข้างหนึ่ง และกระบี่เลือดม่วงอีกข้างหนึ่ง
“มาเลย!” ลินลี่ย์ลงมายืนที่พื้น และเริ่มโจมตีอีกครั้ง
โอลิเวอร์ตอนนี้มองดูสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างตกตะลึง ลินลี่ย์และอสูรอะเมทิสต์กำลังต่อสู้กันราวกับดาวตกสองดวงปะทะใส่กันครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่บีบี การต่อสู้ของเขากับอสูรอะเมทิสต์นั้นน่าตื่นเต้นเช่นกัน
“พวกเขา...พวกเขา...”
