ตอนที่ 497 - ข้าจะแก้ผ้าให้เจ้า

ตอนนี้เย่ว์หยางเข้าใจได้ในที่สุดถึงเหตุผลที่พวกนักเรียนเรียกพี่สาวขี้เมานี้ว่า ท่านหญิงทวนมังกร

ทั้งนี้เป็นเพราะทักษะต่อสู้เฉพาะของนาง เมื่อใช้ทวนของนางแทงจะปรากฏเป็นรูปร่างมังกร

แม้ว่านางจะดูดุร้าย แต่สาวขี้เมาก็ยังไม่ถึงกับสูญเสียเหตุผล

กระบวนท่าที่หนึ่ง “มังกรน้อยหาเส้นทาง” เป็นท่าที่ต้องการแทงใส่หัวใจเย่ว์หยาง นางรู้ว่าถ้านางใช้พลังเก้าในสิบส่วน ก็คงไม่สามารถเอชนะเจ้าเด็กนี่ได้ ดังนั้นนางจึงโจมตีอย่างระมัดระวังมาก ไม่อย่างนั้นนางอาจแพ้ได้ ยิ่งกว่านั้น ความเป็นไปได้เพียงประการเดียวที่จะเอาชนะเขาได้ก็คือ นางต้องยกระดับให้อยู่ในขอบเขตปราณก่อกำเนิด.. ต้องไม่พึ่งพาเหล้าเพื่อให้ถึงระดับนั้น นั่นคือเป้าหมายปัจจุบันของนาง

สำหรับตอนนี้ นางจะยอมรับความอับอายกับเงื่อนไขปล่อยให้เขาจับอกนาง

ภายใต้แรงกดดันนี้ นางหวังว่านางจะสามารถบรรลุขอบเขตใหม่ได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และจะทุบเจ้าเด็กนี่จนอยู่ในสภาพน่าสมเพชให้ได้

“ทักษะอ่อน, ปราณก็อ่อน, รังสีสังหารอ่อน” ในอึดใจเดียว เย่ว์หยางชี้จุดอ่อนนางออกมาถึงสามข้อ เขาไม่ได้ใช้ทวนทองฆ่ามังกรแทงใส่โดยตรง เขาแค่ควงทวนและใช้ด้ามทวนคอยปัดง้าวของพี่สาวขี้เมา จากนั้นฉวยโอกาสฉุดรั้งนางมาข้างหน้าเพื่อให้นางสูญเสียสมดุล

“อย่างนั้นหรือ?” สาวขี้เมาตื่นตัว โชคดีที่นางแค่หยั่งท่าทีเขาเท่านั้น ถ้านางใช้พลังทั้งหมด บางทีนางอาจพลาดท่าในกระบวนท่าเดียว

เมื่อเย่ว์หยางกวาดหวดทวนเป็นวงขวาง นางงอเอวถอยเหมือนกับว่านางไม่มีกระดูก

นางหงายหลังเป็นสะพานโค้งเพื่อหลบการโจมตี

หัวง้าวของนางที่ถูกปัดเบนออกไปวนกลับมาที่นางอย่างรวดเร็วเพื่อสลายแรงดึงของเย่ว์หยาง หลังจากนั้นนางใช้มือข้างหนึ่งกดพื้น นางระเบิดพลังที่ใต้ขาของพุ่งเข้าหาเย่ว์หยางอย่างรวดเร็ว ง้าวในมือของนางระเบิดพลังหอกแสงที่น่ากลัวใส่เย่ว์หยางซึ่งสามารถกลืนกินสิ่งมีชีวิตได้ออกมาอีกครั้ง ใครจะคิดกันว่าเย่ว์หยางที่อยู่ข้างหน้าพลันหายวับ..และมาปรากฏตัวอยู่ข้างตัวนาง.. สาวขี้เมาตื่นตระหนก นางไม่สามารถตอบสนองต่อความไวขนาดนี้ได้

นางกัดฟันและแทงง้าวของนางใส่อย่างเกรี้ยวกราดด้วยเร็วกว่าปกติถึงสิบเท่าเพื่อเคลื่อนร่างไปข้างหลบการคว้าจับของเย่ว์หยาง

ในช่วงเวลาสำคัญนี้ สาวขี้เมาเหลียวมองกลับหลัง ถ้าเป็นคู่ต่อสู้จริงๆ นางจะไม่ทำอะไรอย่างนั้นและจะป้องกันตัวจนสุดกำลัง อย่างไรก็ตาม นางรู้ว่าเย่ว์หยางจะไม่ทำอันตรายนาง ดังนั้นนางจึงเหลียวไปดูว่าเย่ว์หยางจะโจมตีนางอย่างไร

นางเห็นแต่เย่ว์หยางใช้ทวนทองฆ่ามังกรกระแทกพื้น จากนั้นทั้งตัวเขาพุ่งเข้าหานางเหมือนดาวตก

ขณะที่พี่สาวขี้เมาตอบสนองช้าเกินไป นางถูกเตะเข้าที่บั้นท้ายกลมกลึงของนาง

ถ้านี่ไม่ใช่การแข่งประลอง…

สาวขี้เมาเข้าใจได้ว่า ถ้าเพียงแต่ไม่ใช่การแข่งประลอง ถ้านี่คือการต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย นางจะต้องได้รับบาดเจ็บหนักหรืออาจตายก็เป็นได้ เจ้าเด็กนี่สามารถปัดการรุกจู่โจมของนางแล้วเตะใส่บั้นท้ายนางได้

นางรู้ว่านี่เป็นเพียงการเตือน แต่นางก็ยังรู้สึกแปลกประหลาดใจเหลือเชื่อ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า การเตือนของเจ้าเด็กนี่ยังแฝงด้วยเจตนาลามก เขาเตะนางตรงไหนก็เตะได้ แต่กลับเตะใส่ก้นของนาง

“ข้าจะฆ่าเจ้าซะ เจ้าตัวลามก!” สาวขี้เมายืมแรงเหวี่ยงจากพลังเตะของเย่ว์หยางและหมุนตัวกลางอากาศ ง้าวในมือนางยิงเข้าใส่เย่ว์หยางเหมือนเหมือนมังกรพิษออกจากถ้ำ การโจมตีนี้ทำด้วยความโกรธและแฝงไปด้วยพลังคำรามของมังกรยักษ์เลือนราง บรรยากาศทั่วทั้งลานฝึกฝนช้าลงเหมือนกับว่าหัวมังกรยักษ์ที่ตั้งใจกลืนกินเหยื่อพุ่งลงมาจากท้องฟ้า

“ช้าเกินไป!” เย่ว์หยางแทงทวนสวนออกไปอย่างใจเย็น เขาไม่ได้ป้องกันการโจมตีของสาวขี้เมา แต่กลับยืมพลังโจมตีของนางดันย้อนกลับไปที่ร่างของนาง เหมือนกับตอนที่นางหยั่งท่าทีเมื่อครู่ แต่ตอนนี้ นางใช้พลังทั่วตัวและไม่มีโอกาสเบี่ยงเบนมันได้

สาวขี้เมาสามารถตอบสนองได้รวดเร็วและนางปล่อยง้าวทันที

ง้าวแฝงด้วยพลังมหาศาลพุ่งเข้าหาผนังโรงฝึกซ้อมอย่างเร่งร้อน

พร้อมกับเสียงแหวกอากาศ ง้าวปักลึกลงไปในผนังที่แข็งแกร่ง มันปักลึกแน่นและรอบๆ ง้าวมีรอยร้าวเหมือนใยแมงมุม

ขณะที่อยู่ในกลางอากาศ สาวขี้เมาเห็นเย่ว์หยางกลับด้านทวนและด้ามทวนหวดขวางใส่นาง ในช่วงเวลาที่นึกอะไรไม่ออก นางไม่คิดอะไรมากพุ่งเข้าหาอกของเย่ว์หยาง นางใช้มือเกาะเอวของเย่ว์หยางไว้แน่นป้องกันไม่ให้เขาโจมตี จากนั้นนางแหงนหน้าขึ้นเตรียมจับเย่ว์หยางทุ่มกลับหลัง (ซูเพล็ก) เมื่อนางถ่ายแรงไปที่เอว สาวขี้เมาก็พบว่าเย่ว์หยางใช้มือข้างหนึ่งรั้งเอวนางไว้ ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งช้อนเข้าที่ต้นขาของนาง จากนั้นเขายกร่างนางด้วยเรี่ยวแรงที่ต่อต้านไม่ได้

“ปล่อยข้าลงเร็วๆ..” สาวขี้เมาตะโกนอย่างกระวนกระวาย นางพบว่านางมีแต่ขาดทุนหากต่อสู้ระยะประชิดกับเขา

“ข้าจะปล่อยเมื่อท่านยอมรับความพ่ายแพ้” เย่ว์หยางยังคงอยู่ในท่านั้นและเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ได้สัมผัสต้นขาที่สวยงามของนาง

หลังจากปล่อยสาวขี้เมาลงแล้ว เสื้อผ้านางดูเหมือนจะยับเล็กน้อย

นางหอบหายใจจนหน้าอกขยับขึ้นลง

หน้าของนางแดงด้วยความอับอายและยังแดงด้วยความโกรธ ตาของนางเหมือนกับหอกจ้องเย่ว์หยางเขม็ง เต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน

นางจ้องเขาอยู่นานและจู่ๆ ก็สูดหายใจลึกทันที นางจัดชุดของนางและหลับตา “ถ้าเจ้ายอมรับพนัน เจ้าก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ เอาเลย ข้าขอเตือนเจ้า เจ้าใช้ได้แต่มือแตะได้ครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าเจ้าบังอาจแตะมากกว่าครั้งเดียว ข้าจะตัดมือเจ้า”

ความจริงนางก็รู้อยู่ว่าคงเอาชนะเขาได้ยาก แต่ทำไมนางต้องรับพนันกับเขาด้วย?

ยิ่งกว่านั้น ที่ต้องเป็นพนันอย่างนี้.. นางไม่เข้าใจเหตุผล…. แน่นอน อย่างน้อยนางเข้าใจอย่างหนึ่ง ถ้าคนที่ท้าพนันกับนางไม่ใช่เจ้าลามกผู้นี้ นางคงไม่พนันด้วยแน่ นางยอมตายดีกว่ายอมให้คนอื่นหยามอัปยศนาง แต่ถ้าเป็นเย่ว์หยางทำให้อับอาย นางกลับมิได้รู้สึกเกลียดชังแต่อย่างใด เจ้าเด็กนี่มองนางอย่างไม่มีปิดบังมานานแล้ว ก็แค่ยอมให้เขาได้แตะนิดแตะหน่อย… ในอนาคต นางจะต้องแก้แค้นทันทีที่มีโอกาส…

แม้ว่าสาวขี้เมาจะแสดงสีหน้าว่าไม่ใส่ใจอะไร แต่ความจริงในใจนางเครียด-

หัวใจนางเต้นรัวราวกับเป็นบ้า

นางคิดว่า “ปล่อยให้เขาแตะต้องข้าสักครั้งคงไม่เป็นไร ทันทีที่ข้าชนะ ข้าจะตัดมือของเขาซะ”

แม้ว่านางจะปลอบตัวเองเช่นนี้ แต่นางก็ยังอายหน้าแดงจนรู้สึกว่ายากจะทนทาน

นางรู้สึกว่ามือของเขายื่นออกมาอย่างเร่งร้อน เขาสัมผัสอกด้านซ้ายนางเบาๆ และหยุดทันที

สาวขี้เมารู้สึกว่าเรื่องนี้ประหลาดมาก ไวอย่างนี้เชียวหรือ? ทำไมเจ้าตัวลามกยักษ์นี้ถึงไม่ฉวยโอกาสแตะต้องเรามากกว่านี้? ช่างแตกต่างจากที่นางนึกภาพเอาไว้นัก!

นางลืมตาและพบว่าเจ้าเด็กตัวแสบกำลังจดบันทึก

มีจดบันทึกด้วยเหรอ?

นางถลึงตามองด้วยความโกรธแค้นทันที

นี่คือเหตุผลที่จดบันทึกลงไป ; เมื่อข้ายื่นมือออกไปสัมผัสนาง นางพริ้มตาด้วยสีหน้าที่เป็นสุข…

ใครมีสีหน้าเป็นสุข? นางปรารถนาว่าจะฆ่าเขา ทำไมนางถึงต้องมีสีหน้าที่เป็นสุขด้วย? สาวขี้เมาโกรธจนควันแทบออกจากทวารทั้งเจ็ดของนาง นางต้องการฉีกบันทึกนั้น และชิงทวนทองฆ่ามังกรไล่ตามเย่ว์หยาง ตั้งใจว่าจะฆ่าเขาให้ได้

บึ้ม บึ้ม บึ้ม!

ทั่วหอฝึกฝีมือสั่นสะเทือนจากการต่อสู้

ในสวนดอกไม้ เจ้าเมืองโล่วฮัวหยุดมือขณะที่นางกำลังรดน้ำต้นไม้ นางมองดูหอฝึกฝีมือที่อยู่ไกลๆ และยิ้มด้วยความภูมิใจ จากนั้นก็ดูแลดอกไม้และต้นไม้พันธุ์โปรดของนางต่อไป

เย่ว์หวี่กำลังนั่งอยู่ในห้องสร้างตุ๊กตารบ ชิ้นส่วนตุ๊กตาหุ่นรบที่ถูกหยิบออกมาวางไว้ร่วงหล่นเพราะแรงสั่นสะเทือน นางถอนหายใจเบาๆ

ในห้องครัว หนูน้อยแพนด้าหนิวหนิวกำลังช่วยแม่สี่ล้างผัก เหลียวหน้ามาถามอย่างน่ารัก “พี่ชายกับท่านแม่ต่อสู้กันเหรอ?”

แม่สี่ยิ้มเล็กน้อยและพูดเบาๆ “พวกเขาไม่ได้สู้กัน พวกเขากำลังฝึกฝีมือกัน”

เย่ว์ซวงกำลังกอดหมอนสีขาวเดินสะลึมสะลือออกมา “หนวกหูจัง….”

แม่สี่ปลอบโยนเธอ “จะดีขึ้นหลังจากผ่านไปสองสามวัน ต้องการให้แม่อุ้มไหม? เจ้าควรจะหลับให้ได้แม้ว่าฟ้าจะถล่มแผ่นดินทลายก็ตาม อา.. เด็กซุกซน ไม่ใช่ว่าเจ้าหลับไม่ได้ แต่เจ้าต้องการให้แม่ตามใจ ดูซิว่าแม่จะหวดก้นเจ้าได้ยังไง?” แม้นางจะดุว่ากล่าว แต่นางก็ยังอุ้มเย่ว์ซวงหลังจากที่ลงโทษเธอไปสองสามครั้ง

เด็กหญิงน้อยไม่ได้กลัวเลยสักนิด เธอกอดคอมารดาและยิ้ม

หนิวหนิวมองเธออย่างอิจฉา สีหน้าของเธอทำให้แม่สี่รู้สึกสงสารเธอ จนนางต้องลูบหน้าของหนิวหนิว “ถ้าเจ้าเหนื่อย เดี๋ยวแม่สี่จะอุ้มเจ้าไปนอนนะ”

“ขอบคุณแม่สี่, หนิวหนิวไม่เหนื่อย” เด็กหญิงแพนด้าสั่นศีรษะอย่างมีความสุข รอยยิ้มหวานน่ารักปรากฏอยู่บนใบหน้ากลมของเธอทันที

ในหอฝึกฝนฝีมือ

เย่ว์หยางยังคงใจเย็นและใช้ไหล่เหวี่ยงสาวขี้เมาลงกับพื้นอย่างหนัก

ในท่ามกลางความยินดี เขาตะโกนว่า “ศัตรูผู้น่าละอาย จะจับเจ้าแก้ผ้าแล้วนะ”

ความจริง สาวขี้เมาไม่ได้รับบาดเจ็บจากการถูกทุ่มลงพื้น นางลุกขึ้นและคว้าคอเสื้อของเย่ว์หยางด้วยความโกรธ นางถลึงตามองเย่ว์หยางอย่างดุดัน

มันมากเกินพอแล้วที่ยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัว ถ้านางแพ้พนัน

แต่ตอนนี้ เจ้าเด็กนี่ต้องการจะแก้ผ้านางอีกหรือ? ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกรอบ เขามิข่มขืนนางด้วยหรือ?

ความจริงเป็นเย่ว์หยางเผลอพูดสิ่งที่ตัวคิดออกมาเอง เขารีบอธิบายความเข้าใจผิดทันที “ความจริง นี่เป็นการเข้าใจผิด สำนวนนี้มาจากภาษาของเผ่าพันธุ์ที่หยาบ มันหมายความว่าข้าเอาชนะเจ้าได้” เมื่อสาวขี้เมาได้ยินเช่นนั้น นางยิ่งโมโหกว่าเดิม “แค่เพราะข้าปล่อยให้เจ้าเอาชนะได้ ข้าต้องเปลื้องผ้าออกด้วยหรือ? เจ้าหมายความว่าไงคำว่า”ศัตรูผู้น่าละอาย“ใครน่าละอาย? ข้ายอมรับว่าข้าพ่ายแพ้ไปแล้วไม่ใช่หรือ? นี่เจ้าได้คืบแล้วจะเอาเป็นกิโลเชียวหรือ?”

“นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ” เย่ว์หยางพยายามกลั้นหัวเราะสุดกำลัง

“ถ้าข้าเอาชนะเจ้า เจ้าก็ต้องแก้ผ้าตัวเองด้วยเหมือนกัน” สาวขี้เมาไม่อาจทนอาการหลงตัวเองของเจ้าเด็กนี่อีกต่อไป

“ถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้ ข้าก็จะพูดว่า”ศัตรูที่น่าอาย ข้าจะแก้ผ้าแล้วเอาไปซักซะ” คำพูดของเย่ว์หยางทำให้สาวขี้เมางุนงงไปไม่ถูก

“มีอะไรอื่นอีกหรือเปล่า?” สาวขี้เมารู้สึกว่าสำนวนทั้งสองไม่น่าจะเข้ากันได้ เนื่องจากนางเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“มีอีกอย่างหนึ่ง ถ้าท่านเอาชนะข้าได้ ท่านจะพูดได้ว่า”ศัตรูที่น่าอาย ข้าจะแก้ผ้าเจ้า และกดเจ้าซะ” เย่ว์หยางตอบอย่างจริงจัง

“….” สาวขี้เมาแทบลมจับ สำนวนสุดท้ายไม่อาจเทียบได้กับสองสำนวนแรก

สาวขี้เมารู้สึกว่าเลือดในตัวนางเดือดพล่าน นางจับเย่ว์หยางกระชากขึ้นมาและตะโกนด้วยความโมโห “ข้าจะไม่แก้ผ้าของข้า ถ้าข้าต้องการแก้ผ้า ข้าจะแก้ผ้าของเจ้า ไปตายซะเจ้าลามก! ข้ายังไม่ตัดสินใจอะไรทั้งนั้น เจ้าก็ต้องการจะแก้ผ้าข้าอย่างนั้นหรือ? ข้าจะกัดเจ้าให้ตาย!”

บึ้ม, บึ้ม!

เริ่มการต่อสู้อีกรอบหนึ่ง

**************