ตอนที่ 98 การจู่โจมอีกครั้ง? (อ่านฟรี)

แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร

ตอนที่ 98 การจู่โจมอีกครั้ง?

เท็ดมาถึงทันเวลา "สุขสันต์วันคริสต์มาส"

"สุขสันต์วันคริสต์มาสนะครับ เท็ด วันนี้ผมโทรหาคุณเพื่อหาเงินดีๆ คุณรู้ไหมครับว่าการประมูลครั้งใหญ่ที่ที่เหล่ามหาเศรษฐีอาจมาจะมาคือที่ไหน?" แม็กนัสถาม

เท็ดเอนหลังลงบนที่นั่งของเขาในขณะที่เขากำลังครุ่นคิด "อืม... ผมเคยได้อ่านเกี่ยวกับอีเวนท์หนึ่งที่กำลังจะจัดขึ้นในซาอุดีอาระเบียครับ จัดขึ้นโดยเจ้าชายของประเทศ และบรรดามหาเศรษฐีมากมายก็จะมาที่นี่ครับ"

“วิเศษ เมื่อไหร่ล่ะครับ?” แม็กนัสถาม

"วันที่ 31 ธันวาคมครับ มันถูกเรียกว่าการประมูลปีใหม่ครับ" เท็ดตอบ

“เราเอาของเข้าไปประมูลที่นั่นได้ไหมครับ?” เขาถาม

ตอนนี้เท็ดใส่ใจมากขึ้น "มันคืออะไร?"

"เฮ้... นายจะขายน้ำยาของฉันเหรอ?" รักนาร์ก็เปล่งเสียงออกมา

“เปล่าแร็ก ฉันจะขายมันให้พวกมักเกิ้ลทำไมเล่า? ฉันขายนี่ต่างหาก”

แม็กนัสพูดขณะที่เขาวางก้อนเพชรสีน้ำเงินลงบนโต๊ะ

เท็ดหยิบมันขึ้นมาตรวจสอบ มันดูใสมาก แต่ขาดรูปทรงที่ชัดเจน ซึ่งหมายความว่ามันยังไม่ได้รับการดัดแปลง คงจะได้ราคาที่ดีมากเพราะนี่คือเพชรสีน้ำเงินขนาดใหญ่เท่ากำปั้น

แม็กนัสเริ่ม "ผมลองตรวจสอบจากหนังสือ ไม่มีเพชรชิ้นใดในโลกทั้งใบที่ใหญ่ขนาดนี้ นี่ยังไม่นับว่ามันเป็นเพชรสีน้ำเงิน ผมคาดหวังไว้อย่างน้อย 500 ล้านดอลลาร์สำหรับเพชรนี่ เพราะมันจะเป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิตที่ใครบางคนจะได้รับมัน ผมจะเสนอให้แกะสลักไม่ก็เจียระไนเพชรฟรีตามที่พวกเขาต้องการโดยไม่มีการรับประกันความเสียหายหรือคืนเงิน 100%"

"ค-ครึ่งพันล้านดอลลาร์หรอครับ? ผมก็คิดว่าคุณอาจได้รับเงินจำนวนนั้นตราบเท่าที่เรามีใบเซอร์และสร้างประวัติให้เพชรเม็ดนี้ได้นะครับ"

เท็ดกล่าวว่า

"แล้วเราจะหาใบเซอร์ได้ที่ไหน?" แม็กนัสถาม

“ที่กริงกอตส์ แน่นอนสิครับ” เท็ดแนะนำ

แม็กนัสมองเขาอย่างสงสัย "การรับรองของพวกเขาจะใช้ได้ในโลกมักเกิ้ลงั้นหรอครับ?"

"แน่นอนครับว่าพวกเขาไม่ได้ร่ำรวยจากแค่ทำงานกับพวกพ่อมดเท่านั้น พวกเขายังนำเงินไปลงทุนในตลาดของพวกมักเกิ้ล พวกเขาเป็นเจ้าของบริษัทในเครือที่เป็นบริษัทมักเกิ้ลมากมาย” เท็ดเผย

แม้แต่แม็กนัสเองก็ไม่รู้เรื่องนี้ และมันก็สมเหตุสมผลดี ก็อบลินไม่สนใจอะไรนอกจากเงินตราและพวกนั้นก็เกลียดทุกคนพอๆ กัน ดังนั้นไม่แปลกที่พวกเขาจะลงทุนในโลกมักเกิ้ลอย่างแน่นอน

"นั่นก็ทำให้งานของเราง่ายขึ้นหน่อย พวกก็อบลินของกริงกอตส์คือเพื่อนผมเอง" แม็กนัสอุทานอย่างมีความสุขและลุกขึ้น

“คุณรู้วิธีเข้างานไหม?” เขาถาม

เท็ดพยักหน้า "ผมจัดให้ได้ครับ แต่ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะพาคนอื่นไปด้วยได้ ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น”

“ไม่มีปัญหา ผมจะเรียกพวกเอลฟ์ผมมาเอง” แม็กนัสตอบกลับและพวกเขาก็ไปที่ตรอกที่ว่างเปล่าจากร้านกาแฟ

"อับราฮัม ลินคอล์น มานี่ที" เขาเรียกออกมา

*ป๊อป* "มีอะไรให้รับใช้ครับ"

“ช่วยพาเราไปตรอกไดแอกอนได้ใช่ไหม” แม็กนัสถาม

"แน่นอนครับ กระผมรู้จักสถานที่นั้น"

ดังนั้น โดยไม่สนใจใบหน้าที่ตกใจของเท็ดเพราะชื่อของเอลฟ์ พวกเขาจึงหายตัวไปที่ตรอกไดแอกอน

“ขอบคุณนะ เอ็บ คุณกลับไปได้แล้ว ฉันจะเรียกหาคุณอีกครั้งเมื่อฉันต้องกลับบ้าน” เขาพูดแล้วเดินไปที่ธนาคาร แต่ทันทีที่พวกเขาเริ่มเดินก็ถูกขัดจังหวะ

"อา... คุณเพนดราก้อน โปรดรอสักครู่... รับไปเลยครับ... ทานไอศกรีมรสเผ็ด ผมทำสิ่งนี้โดยได้รับแรงบันดาลใจจากเวทมนตร์แห่งไฟอันยอดเยี่ยมของคุณ ฉันตั้งชื่อนี้ว่ารสเครื่องเทศมังกร" ฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวเจ้าของร้านไอศกรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิว ทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น

ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของเขา คนพวกนี้ชอบเขาอย่างแท้จริง เพราะเขาจ่ายเงินเพื่อซ่อมแซมความเสียหายที่เกิดกับตรอกไดแอกอนให้ทั้งหมดตอนที่เขาถูกโจมตีที่นี่ ทุกคนรู้ว่าแม็กนัสไม่จำเป็นต้องทำ แต่เขาก็ยังทำด้วยความจริงใจ เนื่องจากร้านรวงเหล่านี้ส่วนใหญ่ทำเงินได้ไม่มากนักจนไม่สามารถจ่ายค่าซ่อมได้

ในขณะที่ทักทายผู้คนมากมาย ในที่สุดเขาก็มาถึงธนาคาร ก็อบลินที่นั่นยังปฏิบัติต่อเขาอย่างอ่อนโยน เนื่องจากเขายังคงแอบเป็นผู้ควบคุมธนาคารอยู่

เขาถูกพาตัวไปที่ห้องส่วนตัวสุดหรูทันที และหัวหน้าก็อบลินผู้จัดการใหญ่ของธนาคารก็มาถึง หัวหน้าก็อบลินชื่อโนฟกอร์

“เชิญดื่มชาพะย่ะค่ะ น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้ชิมชาพิเศษที่ก็อบลินทำขึ้น”

เขาพูดหลังจากที่ก็อบลินตัวอื่นนำเครื่องดื่มมาให้พวกเขา

แม็กนัสแสดงท่าทางแห่งมิตรภาพและดื่มมัน ทันทีมันผ่านลำคอเขา มันเผ็ดร้อนแต่ไม่เผ็ดจากพริก มันน่าจะเป็นสมุนไพร จำพวกขิงจำนวนมากอยู่ในนั้น

"นี่มันดีมากจริงๆ ผมชอบมันนะ นอฟกอร์" แม็กนัสกล่าวชื่นชม

นอฟกอร์แสดงรอยยิ้มกว้างของก็อบลิน "กระหม่อมรู้ว่าฝ่าบาทจะต้องชอบ ด้วยเลือดเพนดราก้อนของพระองค์ ฝ่าบาทสามารถดื่มเปลวไฟและสนุกกับมันได้ แล้ววันนี้ทรงมีพระประสงค์สิ่งใดพะย่ะค่ะฝ่าบาท"

แม็กนัสไม่พูดพร่ำทำเพลงวางเพชร ดาบ และเหรียญโบราณไว้บนโต๊ะ "ผมอยากให้คุณตรวจสอบรายการเหล่านี้และรับรองคุณภาพครับ ผมจะนำมันไปประมูลในโลกของพวกมักเกิ้ล"

โนฟกอร์มองดูทั้งสามรายการ เหรียญนั้นไม่เป็นที่สนใจสำหรับเขาเพราะมันเป็นเพียงทองคำสำหรับเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่เพชรเม็ดใหญ่ แน่นอนว่ามันน่าเย้ายวนมาก แต่พวกเขามีเพชรมากมายในห้องใต้ดิน แม้จะไม่ใหญ่เท่าแต่ก็ยังพอมีอยู่

สิ่งที่ดึงดูดเขาจริงๆ ก็คือดาบ เขาหยิบมันขึ้นมาตรวจสอบอย่างใกล้ชิดทันทีกับตาข้างเดียวของเขา

"อา... งานแบบนั้น... แต่ไม่ใช่ของก็อบลิน แต่มีคนเรียนรู้วิธีตีดาบจากก็อบลินแล้วทำสิ่งนี้ อืม... ขอกระหม่อมดูด้ามจับหน่อย" เขาเริ่มพึมพำ

แม็กนัสรู้สึกประหลาดใจกับพฤติกรรมของโนฟกอร์ ตอนนี้เขาดูสนใจดาบมาก

จากนั้น นอฟกอร์ก็อุทานว่า "อ๋าา... ข้ารู้แล้ว! ฝ่าบาท พระองค์ไปเอาดาบนี้มาจากไหนกัน"

“จากห้องนิรภัยของผมเอง” แม็กนัสเปิดเผย

"อ่า... ไม่แปลกใจเลย ดาบนี้เคยเป็นของกษัตริย์รักนาร์ ลอดบร็อคที่มีชื่อเสียง ราชาอาเธอร์เพนดราก้อนคงจะต้องเอาชนะเขาและยึดครองมันได้” โนฟกอร์เปิดเผย

รักนาร์เมื่อได้ยินชื่อของตัวเองก็เกิดความสนใจในดาบ เขาจึงหยิบดาบมาจากก็อบลินเพื่อตรวจสอบดู นัยน์ตาของเขาเป็นประกายเมื่อเขาเอานิ้วไปลูบเหนือใบมีดที่ส่องประกายของมัน

แม็กนัสยังตระหนักได้ทันทีว่าเขาเกือบจะทำอะไรโง่ๆ ไปแล้วอาจเป็นไปได้ว่าทุกสิ่งในห้องนิรภัยของเขา หนังสือทุกเล่ม ดาบ ชุดเกราะต้องมีประวัติอันยิ่งใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับมัน เป็นสิ่งที่ควรเก็บไว้ใกล้ตัวเนื่องจากเป็นสิ่งล้ำค่า มันเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์

ในขณะนั้นแม็กนัสตัดสินใจว่าเขาจะทำอะไร เมื่อเขาขึ้นเป็นกษัตริย์แล้ว เขาจะสร้างพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ที่ใหญ่และปลอดภัยที่สุดในโลก

แต่เกี่ยวกับดาบเล่มนี้ เขามองไปที่ดาบแล้วถามว่า "โนฟกอร์ผมตัดสินใจไม่ขายมันแล้ว แต่ผมต้องการให้คุณสลักชื่อเจ้าของคนก่อนบนด้ามของมัน”

“แน่นอน ฝ่าบาทประสงค์สิ่งใดพะย่ะค่ะ” นอฟกอร์ถาม

"ผมต้องการให้คุณร่ายมนตร์นรกจากมันด้วย ทำให้มันเป็นอาวุธร้ายแรงที่สามารถตัดทุกสิ่งและต้านทานได้ทุกอย่าง และตั้งชื่อว่า... รักนาร์ อูลิกซ์ โอโบรอส ไว้บนนั้น" แม็กนัสออกคำสั่ง

*ติ๊ง*

รักนาร์วางดาบใหญ่ลงบนโต๊ะ "นายแน่ใจนะ? ฉ-ฉัน ว่าสิ่งนี้จะต้องมีคุณค่าล้ำค่าต่อประวัติศาสตร์มาก"

“เฮ้ รักนาร์ ลอดบร็อคตายไปแล้ว เขาทิ้งดาบนี้ให้ผุพัง ตอนนี้นายก็แค่พกมันไป สร้างเส้นทางต่อด้วยดาบเล่มนี้ มันเป็นของนาย นายเคยบอกว่าอยากเรียนรู้วิชาดาบด้วยหนิ” แม็กนัสชี้แจง

โนฟกอร์พยักหน้าและหยิบดาบขึ้นมาจัดการ จากนั้นเขามองไปที่เหรียญ "นี่เป็นเหรียญธรรมดาในศตวรรษที่ 10 แต่ตอนนี้หายากมาก เพชรยังเป็นของจริง กระหม่อมไม่จำเป็นต้องสัมผัสเพชรเพื่อดูของแท้ นี่เป็นเกรดไร้ตำหนิ กระหม่อมจะให้ใบรับรองสำหรับทั้งสองเองพะย่ะค่ะ ดาบที่ฝ่าบาทต้องการอาจได้รับใน 5 วัน ฝ่าบาทจะต้องเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมด 5,000 เกลเลียนพะย่ะค่ะ”

แม็กนัสรู้ว่านี่เป็นราคาที่ลดมาพอสมควรแล้วสำหรับสิ่งที่เขาต้องการให้ โนฟกอร์ทำให้ เนื่องจากปกติแล้วพวกเขาไม่ได้ทำงานให้กับพวกพ่อมด

“ได้ ผมจะโอนเงินให้ทีหลัง” แม็กนัสตกลงและจับมือกัน ในเวลาเพียง 30 นาที พวกเขายังได้รับใบรับรองของแท้และเกรด

"เอาล่ะ เตรียมตัวไปซาอุดิอาระเบียกัน เท็ด ผมคิดว่าครั้งนี้เราจะใช้กุญแจนำทางที่ได้รับอนุญาตจากกระทรวง" แม็กนัสเริ่มวางแผน

"ครับ เราจะทำอย่างนั้น คุณเพนดราก้อน แต่ผมต้องกลับไปติดต่อกับทางนั้นก่อนจะดีกว่านะครับ"

เท็ดพูดแล้วออกไปทันที แม้จะลืมไปว่าแม็กนัสสามารถพาเขากลับมาได้เร็วกว่านี้

ตอนนี้เหลือแค่แม็กนัสกับรักนาร์

“นายอยากซื้อวัสดุปรุงยาไหม” เขาถาม

รักนาร์พยักหน้า “ใช่ ฉันว่าจะทำอย่างงั้นแหละ อย่างไรก็เหอะแม็ก ขอบคุณสำหรับของขวัญล้ำค่าอีกชิ้นหนึ่ง”

แม็กนัสส่ายหัว "เฮ้ แม่ของฉันปฏิบัติกับนายเหมือนลูกชายของเธอเองเลยนะ เราเป็นพี่น้องกันแล้ว หยุดพูดว่าขอบคุณสำหรับทุกอย่างได้แล้ว".

รักนาร์ยิ้มแฉ่งพลางมุ่งหน้าไปยังร้านปรุงยา

...

"นั่นเขาใช่ไหม?” คนสวมฮู้ดที่อยู่ห่างออกไปพูด มีทั้งหมดสามคน พวกเขาเฝ้าสังเกตแมกนัสมาระยะหนึ่งแล้ว

"ใช่ มันนั่นแหละ" ชายคนที่สองยืนยัน

"เราจะเริ่มอย่างไร จู่โจมตรงๆ หรือหาทางอื่น" คนที่สามถาม

“จัดตรงๆ ไปเลย ตามฉันมา”

ชายคนที่ 1 ตัดสินใจและเริ่มเดินไปหาแม็กนัสซึ่งยืนอยู่นอกร้านปรุงยาและกำลังอ่านแคตตาล็อกในตู้โชว์

ในขณะที่เขากำลังอ่าน เขารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเฝ้าดูเขาอย่างตั้งใจ จากนั้นความรู้สึกนั้นก็เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังและเขาคำรามว่า ~ไม่เอาอีกแล้ว...~

เขาสอดมือขวาเข้าไปใต้เสื้อแจ็คเก็ตและถือไม้กายสิทธิ์

แล้วเขาก็ได้ยินคนเรียกเขา "แม็กนัส แกรนท์ เอมรีส เพนดราก้อนใช่ไหมครับ?”

แม็กนัสไม่รอช้า เขาหันกลับมาทันทีและร่ายคำสาปทั้งร่างใส่คนตรงหน้า

"เพทริฟิคัส โททาลัส!"

*ฉิ่ง...*

แม็กนัสเรียกดาบโฮปของเขาออกมาแล้วจ่อไปที่คอของชายคนหนึ่ง และไม้กายสิทธิ์ของเขาต่อหน้าอีกฝ่าย

*เสียงฝีเท้า*

ทันใดนั้น เจ้าของร้านส่วนใหญ่ในบริเวณใกล้เคียงเดินออกมาจากร้านพร้อมกับถือไม้กายสิทธิ์ออกมา พวกเขาล้อมแม็กนัสและชายทั้งสามไว้ ไม้กายสิทธิ์ของพวกเขามุ่งเน้นไปที่คนแปลกหน้าทั้งสาม

"แกกล้าโจมตีฝ่าบาทได้อย่างไร?” ฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวตะโกน

ในไม่ช้าเจ้าของร้านรายอื่นก็ทำเช่นเดียวกัน ความกลัวและความเสียใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งสามเมื่อเห็นสถานการณ์ที่พวกเขาเป็นอยู่

จากนั้น คนที่มีดาบของแม็กนัสที่คอก็ร้องขึ้นว่า "เราไม่ได้ตั้งใจจะโจมตีฝ่าบาทนะ!..."

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

ดาบของกษัตริย์​รักนาร์ ลอดบร็อค