ถ้าเอาตามที่เมอร์ลินบอก พวกเขาสามารถขว้างหอกด้วยความเร็วของเสียง ดังนั้นมันจึงครอบคลุมทั่วทั้งสหราชอาณาจักรอาจยาวครอบไปถึงส่วนหนึ่งของยุโรป ดังนั้นเรื่องนี้จึงไม่ได้ยาก สิ่งนี้ถูกสร้างขึ้นโดยเมอร์ลินเพื่อเป็นกองกำลังสนับสนุนทางอากาศทุกเมื่อที่ต้องการ แน่นอนว่าเขาอันตรายกว่าแม็กนัสมากเพราะเขารู้เวทมนตร์มากกว่าและแข็งแกร่งกว่า แม็กนัสตอนนี้

ดังนั้น เมื่อคำสั่งของแม็กนัสมาถึง กองกำลังรักษาการณ์ชายแดนก็เคลื่อนไหวทันที พวกเขารู้ว่าแม็กนัสอยู่ที่ไหนและมั่นใจว่าจะไม่ขว้างหอกใส่เขา ราวกับว่าพวกเขาเห็นสิ่งที่แม็กนัสเห็น

จากนั้น เซนติเนลกว่าหนึ่งร้อยคนขว้างหอกเต็มอัตรา แต่พวกเขาไม่ได้โยนในแนวนอน แต่วางหอกในแนวตั้งเล็กน้อยแทน ด้วยวิธีนี้เมื่อพวกหอกล่วงลงมาพวกมันจะตกลงไปที่เป้าหมายโดยตรง

*ฟุ่..*

ในไม่ช้าหอกเล่มหนึ่งที่พุ่งลงมาด้วยความเร็วของเสียงก็เสียบเข้าไปที่ปากผู้เสพความตาย ตัวหอกกว้างกว่า 30 นิ้ว แต่ปลายแหลมของมันช่วยเลื่อนเข้าไปในปากและฉีกกระฉากออกจากร่างกายทั้งหมด ผลที่ได้คือภาพสยดสยองที่เต็มไปด้วยเลือด กระดูก กล้ามเนื้อ อวัยวะต่างๆ กระจายอยู่รอบๆ เสาหอกที่ตอนนี้เสียบติดอยู่กับพื้น

ใครก็ตามที่เห็นมันล้วนถูกทำให้อ้วกแตกได้ ต่อให้เป็นผู้ที่มีจิตใจแข็งแกร่งที่สุดก็ยังรู้สึกหวาดกลัว

ดังนั้นเมื่อแม็กนัสร่ายเวทย์ครั้งที่สอง มันทำให้ผู้เสพความตายหวาดกลัวอย่างมาก ขนาดโรโดลฟัสยังหวาดหวั่น แต่เขากลัวผลที่ตามมาจากโวลเดอมอร์มากกว่า

*ตู้มมมมม*

"อ๊ากกกกก..."

"อั๊ก..."

เสียงต่างๆ ดังขึ้นในวินาทีที่ก่อนผู้เสพความตายอีก 2 คนจะตายอย่างเจ็บปวดและน่าสยดสยอง ตอนนี้เหลือเพียง โรโดลฟัสและอีกคนหนึ่งเท่านั้น

แต่โรโดลฟัสยังไม่ทันได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะที่เขามุ่งความสนใจไปที่ร่างของแม็กนัส

โรโดลฟัสมีเพียงความคิดเดียวในใจ หากเขาจับแม็กนัสได้ เขาวางแผนที่จะแยกตัวไปหาเจ้านายของเขาทันที

เขายกแขนขึ้นไปหาแม็กนัส “คราวนี้ข้าจะจับแก...”

ใบหน้าของแม็กนัสยิ้มไม่หยุด "ฉันไม่คิดงั้นนะ"

เขาเตรียมพร้อมตั้งแต่วินาทีที่เขาเห็น โรโดลฟัสวิ่งมาหาเขา เขารู้แล้วว่าพวกมันกำลังจะทำอะไร

“ปกป้องแม็กนัส!” มู้ดดี้ตะโกนและยืนอยู่ตรงหน้าแม็กนัส

แต่แม็กนัสผลักเขาไปด้านข้างอย่างง่ายดาย "ถอยไปมู้ดดี้ ผมจัดการเอง"

เมื่อเห็นความมั่นใจในใบหน้าของแม็กนัส เขาจึงถอยออกไปแต่ไม่ห่างนัก เขาวางแผนว่าหากโรโดลฟัสสามารถสัมผัสตัวแม็กนัสได้ เขาก็จะหายตัวตามร่องรอยที่เกิดทันที

"หึหึ... ข้าได้ตัวแกแล้วไอ้หนู!" โรโดลฟัสอยู่ห่างจากแม็กนัสเพียง 1 เมตร มือที่ยื่นออกมาของเขาอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่นิ้ว ดวงตาของเขาฉายแววแห่งความหวังว่าภารกิจในวันนี้จะประสบความสำเร็จ

*ฉับ*

แม็กนัสเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว เขาเรียกดาบโฮปออกมาฟันที่แขนของโรโดลฟัสก่อนที่เขาจะทันได้แตะตัว มันเหมือนกับการตัดเนยด้วยมีดร้อนๆ

ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ความเจ็บปวดจะปรากฎขึ้นในสมองของโรโดลฟัสเท้าของเขาหยุดเดินเองเมื่อเขาเห็นแขนที่ขาดของเขาตกลงบนพื้น จากนั้นเขาก็กรีดร้อง "อ๊ากกกก...ม่ายยยย!"

ในที่สุด ขณะที่เขาล้มลง เขามองกลับไป และเห็นซากศพที่น่าเกลียดของเหล่าผู้เสพความตาย เศษชิ้นส่วนร่างของพวกเขาติดอยู่กับหอกที่ปักลงดิน บางคนมีใบหน้าที่สมบูรณ์ แต่ลิ้นของพวกเขายื่นออกมา เช่นเดียวกับลูกตาของพวกเขา มองตรงไปที่ โรโดลฟัส

หนังศีรษะของเขารู้สึกเสียวซ่าขณะที่เขาเริ่มมีเหงื่อออก นี่ไม่ใช่ชัยชนะ แต่เป็นความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา การตายของพวกเบี้ยพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่ต้องร้องไห้ แต่ที่นี่พวกนี้ทั้งหมดเป็นผู้เสพความตาย

แม็กนัสมองลงมาที่เขาบนพื้น "ฉันฆ่าแกไม่ได้หรอก อย่างที่ฉันสัญญากับเพื่อนไว้ว่าจะฟาดหัวแก รักนาร์ มาฆ่ามันซะ"

ทันทีที่แม็กนัสตะโกน โรโดลฟัสก็ตัวสั่นด้วยความกลัวและวาปหายตัวหนีไป เหลือทิ้งไว้แต่แขน เมื่อเห็นโรโดลฟัสหนีไปแล้ว ผู้เสพความตายคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็หายตัวหนีไปเช่นกัน จากทั้งหมด 6 คนที่มาอย่างอหังการ เหลือเพียง 2 คนเท่านั้นที่รอดชีวิต

"อะไร? ฉันจะต้องฆ่าใครล่ะ?" รักนาร์ก็มา

แม็กนัสถอนหายใจและชี้ไปที่แขนที่ขาด "โรโดลฟัส เลสแตรงจ์ แต่ตอนนี้เขาหนีไปแล้ว มู้ดดี้ เร็วเข้า ทำอะไรซักอย่างที ทำความสะอาดที่นี่ด้วย ผมรู้สึกอยากจะอ้วกเมื่อเห็นสิ่งนี้”

ไม่นับมู้ดดี้ มือปราบมารทั้งสองยังคงงุนงงตามไม่ทันกับเรื่องราว

รักนาร์กำลังงุนงงด้วยเหตุผลอื่น ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่า โรโดลฟัสอยู่ที่นี่ แต่เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรู้ว่ามันยังไม่ตาย แขนที่หายไปก็ถือเป็นการลงโทษที่ดี จากนั้นเขามองไปที่สนามรบซึ่งเป็นเพียงถนน แทบจะทนมองไม่ได้ รู้สึกปั่นป่วนในท้องทันที

“อา...” แม็กนัสเสียหลักล้มและกำลังจะล้มลง ขาของเขาเป็นตะคริว

"เกิดอะไรขึ้น?" รักนาร์วิ่งเข้ามาช่วย

“นายคิดว่าการใช้เวทมนตร์มหาศาลแบบนี้มันง่ายงั้นเหรอ ช่างเหอะ... แล้วมนุษย์หมาป่าอยู่ที่ไหน?” เขาถาม.

"ไม่รู้ มันไม่เคยโผล่ขึ้นมาเลยตั้งแต่นายเริ่ม บางทีมันอาจจะจากไปหลังจากเห็นเวทมนตร์ของนาย ขนาดฉันยังสั่นไปถึงกระดูกสันหลังเลย” รักนาร์พูดขณะที่เขาช่วยแม็กนัสนั่งด้านข้าง

มู้ดดี้รีบมาดูแม็กนัสด้วยตาของเขา "เธอแค่เหนื่อยเจ้าหนู แต่นี่เป็นการโจมตีที่แย่มาก”

“ผมไม่ได้รู้สึกดีกับคำชมของคุณหรอกนะ ศพของพวกเขาแต่ละคนแสดงให้เห็นถึงความล้มเหลวของกระทรวง ว่ามันไม่สามารถกำกับผู้คนได้อย่างถูกต้อง และปล่อยให้พวกเขาตกอยู่ในเงื้อมมือของโวลเดอมอร์ตได้อย่างไร แล้วกำลังเสริมล่ะอยู่ที่ไหน?”

แม็กนัสถาม

"ไม่รู้สิ อ่า... พวกมันน่าจะตั้งอุปกรณ์กันการหายตัวไว้ ตอนนี้พวกเขาควรจะมาด้วยตนเองได้แล้ว" มู้ดดี้ตระหนัก

“เอาล่ะ เรามาจัดการเรื่องนี้กันก่อนดีกว่า แม็กนัสพูดและพยายามใช้ไม้เท้า อย่างไรก็ตาม มันก็หายไปจากมือของเขาทัน

~เฮ้ย ใช้ได้แค่ชั่วคราวเหรอ?~ เขาถามตัวเอง

~ เจ้ายังไม่แข็งแกร่งพอ ความอ่อนล้าทางเวทย์มนตร์มากเกินไปสามารถฆ่าพ่อมดได้~ เสียงของเมอร์ลินก้องอยู่ในหัวของเขา แม็กนัสก็ปล่อยมันไป วันนี้เขาได้ลิ้มรสพลังแห่งเวทมนตร์ที่เหนือกว่ามาแล้ว และเขาก็ต้องไปให้ถึงจุดนั้นเช่นกัน

*ฟุบ* X10

ทันใดนั้น มีคนเกือบสิบคนหายตัวมาที่นี่ ดัมเบิลดอร์เป็นผู้นำ พร้อมด้วยคนอื่นๆ ที่แม็กนัสไม่รู้จัก

เมื่อพวกเขามาถึง พวกเขาเห็นรอยเปื้อนเลือด หนึ่งในนั้นอาเจียนออกมาทันที

ดัมเบิลดอร์มาหาแม็กนัสและมู้ดดี้ "พวกคุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

แม็กนัสพยักหน้าและหยิบแขนของโรโดลฟัสขึ้นมาจากพื้นแล้วยื่นให้ดัมเบิลดอร์ "เราสบายดี แต่ไม่สามารถพูดแบบเดียวกันกับผู้จู่โจมได้ หนีไปได้ 2 ตายไป 4 นี่คือแขนของโรโดลฟัส เลสแตรงจ์ เขาหนีไปได้ มีมนุษย์หมาป่าด้วย แต่เขาไม่ได้โผล่หัวมาเลย น่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่ง”

ดวงตาของดัมเบิลดอร์เบิกกว้างเมื่อเขาหันกลับมามองน้องชายอย่างรวดเร็วและพยักหน้า

"เฟนเรีย เกรย์แบ็ก เขาเป็นมนุษย์หมาป่าที่ขึ้นชื่อเรื่องความป่าเถื่อนและชอบทำร้ายเด็กๆ เขาเป็นผู้นำในชุมชนมนุษย์หมาป่า พยายามแพร่เชื้อมนุษย์หมาป่าให้ผู้คนจำนวนมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ โดยหวังว่าจะสร้างกองทัพที่แข็งแกร่งพอที่จะยึดครองชุมชนผู้วิเศษในที่สุด" ดัมเบิลดอร์เปิดเผย

แม็กนัสผงะ "อืม ถ้าอย่างนั้นเขาก็ควรถูกฆ่าให้เร็วที่สุด คนอย่างเขาสร้างชื่อเสียให้กับชุมชนของพวกเขาเอง”

ดัมเบิลดอร์มองไปที่มู้ดดี้ "เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่? แล้วบนพื้นนั่นเสาอะไร?”

มู้ดดี้ชี้ไปที่แม็กนัส "ฉันพยายามต่อสู้กับพวกมัน แต่พลาดท่าให้พวกมันก็จับเราได้ พวกมันคงจะฆ่าเราไปแล้วถ้าแม็กนัสไม่ออกมาจากเขตคุ้มกันบ้านของเขาที่พวกมันข้ามไปไม่ได้ เด็กนั่นเลยออกมา แต่เพื่อถล่มพวกมันเละ"

แม็กนัสหันไปหาดัมเบิลดอร์อย่างเหนื่อยล้า "เมื่อผมโตขึ้น ผมว่าผมต้องฆ่าผู้เสพความตายไปให้หมด ณ จุดนี้ผมก็กำลังทำงานของกระทรวงอยู่ ผมว่าผมควรได้รับค่าตอบแทนสำหรับบริการที่ดีงามนี้”

แน่นอนว่าเขากำลังเหน็บแนมพวกนั้นสำหรับการตอบสนองที่น่าสมเพชและความสามารถในการจัดการกับพ่อมดศาสตร์มืดที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

*ถอนหายใจ*

"นักลบความทรงจำของกระทรวงและนักเก็บกวาดจะมาที่นี่ในไม่ช้า นั่นคือทั้งหมดที่กระทรวงทำในทุกวันนี้ แต่พวกนั้นกล้าที่จะโจมตีเธอที่นี่ พวกนั้นน่าจะกำลังหมดหวังหรือไม่ก็ต้องการมีพลังมากขึ้น มันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอกับครอบครัวอีกต่อไปแล้วที่จะอยู่ที่นี่” ดัมเบิลดอร์แนะนำเขา

แม็กนัสมองย้อนกลับไปที่บ้านที่เขาเกิด เขามีความทรงจำแสนหวานมากมายอยู่ในนั้น แต่มันเป็นความจริงที่ว่า ตอนนี้รู้สึกว่ามันเล็กเกินไป

"อืม... ไว้ผมจะหาซื้อบ้านใหม่ ตอนนี้ผมต้องไปนอนแล้ว ขอบคุณที่มาช้าครับ" แม็กนัสกล่าวราตรีสวัสดิ์และไปที่ห้องของเขา ไม่คิดจะหาความบันเทิงจากพวกเขาอีกต่อไป เขาเองก็เหนื่อยเหมือนกัน รักนาร์ยังหาวในขณะที่เดินตามหลัง

การต่อสู้กับพวกผู้เสพความตายในครั้งนี้ทำให้แม็กนัสแข็งแกร่งขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจ

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด