บทที่ 15 มังกรเก้าพิทักษ์

"รวยแล้ว รวยแล้ว! ผู้หญิงสองคนที่ไร้ประโยชน์นี้ ในฐานะเตาแปรธาตุสามารถขายเป็นหินวิญญาณระดับสูงสุดได้ถึง 150,000 ก้อน ข้าคิดว่าข้าเซียหลาง จะมีสักวันหนึ่งที่จะกลายเป็นคนรวยของโลกเซียน ตอนนี้ แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นพ่อบ้านใหญ่ของเฉวียนโจวนี้ ก็ไม่ต้องกังวลไปตลอดชีวิต!”

หัวหน้าพ่อบ้านเชียถูมือเข้าด้วยกันในขณะที่พูดกับตัวเองอย่างมีความสุข

"หือ? ท่านผู้ว่าราชการ ทำไมท่านยังคงยืนอยู่ที่นั่น รีบออกไปให้พ้นทาง… ท่านเป็นเจ้านายของบ่าวเฒ่า และบ่าวเฒ่าไม่สามารถทำอะไรกับท่านได้ ถ้าบ่าวเฒ่านี้ทำอะไรกับท่าน มันจะผิดมารยาท บ่าวเฒ่านี้เกิดในตระกูลนักปราชญ์ เติบโตในตระกูลผู้ฝึกยุทธ์เซียนชั้นสูง การจะทำผิดมารยาทนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะทำอย่างแน่นอน”

หัวหน้าพ่อบ้านเชียเห็นลู่อวิ๋นยังยืนอยู่ตรงนั้น อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "แต่ถึงบ่าวเฒ่าทำอะไรท่านไม่ได้ แต่คนอื่นก็อาจไม่แน่ใจ… ท่านผู้ว่าราชการ ท่านรู้ไหมว่านี่คือใคร นี่คือพี่หลิวจาก ’สันเขาเทพห้าหยินโกลาหล’ ! หากท่านได้รับบาดเจ็บจากพี่หลิว จะไม่ดีต่อท่าน"

"เจ้าไม่ได้ไปซื้อค่ายกลศิลารากฐานงั้นหรือ"

เสียงของลู่อวิ๋นเย็นชาและแข็งกระด้าง

"ฮี่ฮี่ฮี่ อีกครึ่งปีกว่าจะเก็บข้าวของออกไป จะซื้อค่ายกลศิลารากฐานไปทำไม" หัวหน้าพ่อบ้านเชียหัวเราะ "ขายว่านเฟิงและผู้หญิงคนนั้น ข้าก็จะมีรายได้เป็นหินวิญญาณเพียงพอที่จะดำเนินชีวิตต่อไป… แน่นอนว่า หินวิญญาณเหล่านี้เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของบ่าวเฒ่า มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับท่านผู้ว่าราชการ”

แต่ว่าเฒ่าหลิวไม่สนใจลู่อวิ๋นและหัวหน้าพ่อบ้านเชีย

ดวงตากลมโตของเขา จ้องมองไปที่ยู่หยิงเขม็ง

"หญิงสาวที่มีชื่อว่านเฟิงเป็นรากวิญญาณระดับสวรรค์ แต่นางคนนี้… เป็นรากเซียน!ความสำเร็จต่ำสุดของรากเซียน ก็คือเซียนทองคำ!! ถ้าข้าใช้นางเป็นเตาหลอม ข้าจะไม่เป็นเซียนทองคำด้วยหรือยังไง?”

เฒ่าหลิวมองยู่หยิง น้ำลายแทบจะไหลออกมา

หัวหน้าพ่อบ้านเชียได้ยินคำพูดของเฒ่าหลิว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป "เฒ่าหลิว เจ้าใจแคบเกินไป! ต้องเพิ่มราคา! หินวิญญาณระดับบนสุดสองแสนก้อน หากขาดไปสักก้อนเจ้าก็ไม่ต้องพาผู้หญิงคนนี้ไป!"

หัวหน้าพ่อบ้านเชียพูดอย่างรีบร้อน "เพิ่มเด็กสาวว่านเฟิง รวมเป็น 300,000!"

"แม้ว่าจะเป็นหินวิญญาณระดับสูงสุดมากกว่า 300,000 ก้อน แต่สำหรับสันเขาเทพห้าหยินโกลาหลของข้าแล้วนับว่าไม่มีอะไร ตกลงตามเจ้าเป็นหินวิญญาณคุณภาพสูง 300,000 ก้อน”

เฒ่าหลิวตบศีรษะตัวเอง รู้ตัวว่าพูดหลุดปากไป

"พอแล้ว!"

เมื่อถึงตอนนี้ ลู่อวิ๋นก็คำรามออกมาด้วยเสียงต่ำว่า "เซียหลาง ใครให้อำนาจเจ้าขายคนของข้า"

"แน่นอนว่าเป็นท่านผู้ว่าราชการคนเก่า"

หัวหน้าพ่อบ้านเชียยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า "ท่านผู้ว่าราชการคนเก่ามอบความไว้วางใจให้บ่าวเฒ่า ก่อนที่ท่านจะอายุสิบหก ทุกเรื่องในบ้านจะได้รับการตัดสินโดยบ่าวเฒ่า ผู้หญิงข้างๆ ท่านกับว่านเฟิง ตั้งแต่พวกนางเข้ามาในบ้าน พวกนางก็จะถือว่าเป็นคนของตระกูลลู่ เนื่องจากพวกนางเป็นคนของตระกูลลู่ ดังนั้นบ่าวเฒ่าจึงมีสิทธิ์ขายพวกนาง"

ว่านเฟิงหน้าซีด ใจลอย ในตอนนี้ นางรู้สึกว่าหัวหน้าพ่อบ้านเชียซึ่งเคยเป็นมิตรในวันปกติ กลายเป็นคนที่แย่มาก

"ข้ายังอายุไม่ถึงสิบหกอีกงั้นหรือ?"

ลู่อวิ๋นขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าผู้ว่าราชการคนเก่าจะถือว่าหัวหน้าพ่อบ้านเชียนี้เป็นคนสมถะ ไม่เช่นนั้นเขาจะเชื่อถือคนที่ไม่ใช่คนแบบนี้ได้อย่างไร

"ว่านเฟิง ตอนนี้เจ้าคงรู้ความหมายของคำว่า รู้หน้าไม่รู้ใจ แล้ว”

ลู่อวิ๋นเหลือบมองไปที่ว่านเฟิง แล้วกล่าวอย่างแผ่วเบา

“อื้อ”

ว่านเฟิงกัดริมฝีปาก พยักหน้าอย่างแรง

"รู้หน้าไม่รู้ใจ? ฮี่ฮี่ฮี่ ย้อนกลับไปในสมัยก่อน เมื่อผู้ว่าราชการการรับว่านเฟิง ไม่ใช่เพราะว่าต้องการรากวิญญาณระดับสวรรค์ของนางเพื่อทะลวงเส้นชีพจรที่ตายแล้วของท่าน ให้นางเป็นร่างเตาแปรธาตุให้ท่านหรอกหรือ? น่าเสียดายที่ลูกของเขาไร้สมรรถภาพ

ชิชิชิ ทั้งหัวใจก็ยังอ่อนแอ”

เมื่อเห็นลู่อวิ๋นพูดเช่นนั้น เซียหลางก็ฉีกหน้ากากของตนเองออก กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ว่านเฟิงก้มหน้า ในตอนนี้นางไม่มีร่องรอยของสีเลือดบนใบหน้า

ทันใดนั้น มือใหญ่ที่อบอุ่นก็จับมือเล็กๆ ของนางไว้ ร่างกายของว่านเฟิงสั่นสะท้าน สีหน้าของนางดูดีขึ้นเล็กน้อย

"เอาล่ะ เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่สามารถควบคุมผู้ว่าราชการเด็กนี้ได้ ข้าจะเอาคนไปก่อน แล้วข้าจะสั่งให้ลูกน้องส่งหินวิญญาณระดับสูงสุดที่เหลืออีก 200,000 ก้อนให้เจ้า”

เฒ่าหลิวใจร้อนอยู่บ้าง ระหว่างที่คุยกัน ทันใดนั้นก็มีเถาวัลย์ยื่นออกมาจากร่างกายของเขา หมุนไปทางว่านเฟิงและยู่หยิง

"ปีศาจต้นไม้เก่าแก่ของสันเขาเทพห้าหยินโกลาหล มันเริ่มกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ กล้าที่จะมาถึงเมืองหลักของเฉวียนโจวอย่างไม่เกรงผู้ใด!"

ประกายตาเย็นเยียบวาบผ่านใบหน้าของยู่หยิง

ทันใดนั้น ร่างกายของยู่หยิงก็ทะยานขึ้นไปในอากาศ เสื้อผ้าสีขาวพัดพลิ้ว ผมสีดำปลิวไสว

กระบี่เซียนเจ็ดด้ามบินออกจากร่างนาง ตัดเถาวัลย์เหล่านั้นทันที

จากนั้น ยู่หยิงก็ชี้ไปที่กระบี่ด้วยมือข้างหนึ่ง กระบี่เซียนเจ็ดด้ามก็กลายเป็นแสงไฟสีเขียวเจ็ดเส้น ฟันไปทางเฒ่าหลิวอย่างดุเดือด

“ผู้ฝึกยุทธ์เขตแดนแก่นต้นกำเนิด!”

เฒ่าหลิวมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง แต่ในเวลาถัดไป ก็ปรากฏรูปลักษณ์คองความสุขอีกครั้งบนใบหน้า "ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์เขตแดนแก่นต้นกำเนิด! เยี่ยมมาก ถ้าข้าดูดกลืนพลังหยินของเจ้า ข้าก็จะสามารถก้าวข้ามเขตแดนแก่นแท้ได้ทันที กลายเป็นจอมปีศาจเขตแดนเทพ!"

เฒ่าหลิวไม่ได้เป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่เป็นเผ่าปีศาจ ปีศาจไม้พันปีในช่วงปลายของเขตแดนแก่นต้นกำเนิด

แคร๊ก!

ทันใดนั้น ร่างกายของเฒ่าหลิวก็เปลี่ยนไป รูปร่างผอมแต่เดิมของเขา พุ่งสูงขึ้นไปทันที ผิวเดิมที่แห้ง กลายไปเป็นเปลือกไม้

เพียงไม่กี่อึดใจ เฒ่าหลิวก็กลายเป็นมนุษย์ต้นไม้ที่สูงกว่าสิบฟุต แต่ร่างกายของเขายังคงพุ่งสูงขึ้น เปลี่ยนแปลงไปในรูปแบบของต้นไม้

ฉั่วะ ฉั่วะ ฉั่วะ!

เจ็ดกระบี่เซียนของยู่หยิงตัดศีรษะของเฒ่าหลิว ตัดกิ่งและใบทิ้งไปมากมาย แต่มันไม่ได้ทำร้ายร่างกายของเฒ่าหลิวเลย

"ฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า… หญิงสาว จงเชื่อฟังข้า! ในระดับเดียวกัน ไม่มีใครทำร้ายเผ่าปีศาจต้นไม้ของข้าได้”

เสียงของเฒ่าหลิวก็เปลี่ยนเป็นแหบแห้งเช่นเดียวกัน ฟังดูไม่เหมือนภาษามนุษย์ นอกจากนี้ระดับพลังยุทธ์ของเขาก็ยังกลายเป็นเขตแดนแก่นต้นกำเนิด

เท้าของเฒ่าหลิวกลายเป็นรากของต้นไม้ แทงทะลุแผ่นศิลาของลานจวนผู้ว่าราชการอย่างรุนแรง หยั่งรากลึกลงไปในดิน

อย่างช้าๆ เฒ่าหลิวเปลี่ยนจากมนุษย์ต้นไม้เป็นต้นหลิวขนาดใหญ่ เรือนยอดสูงตระหง่าน ปกคลุมจวนผู้ว่าราชการครึ่งหนึ่ง

บนลำต้นของต้นหลิว ยังมีใบหน้าของมนุษย์ด้วย

"กลับกลายว่าเป็นเจ้า เจ้าปีศาจโบราณที่ซ่อนตัวอยู่ในสันเขาเทพเห้าหยินโกลาหลเมื่อ 1,200 ปีก่อน และตอนนั้นเจ้าขยับไม่ได้ แต่ข้าไม่คาดคิดว่าเจ้าจะส่งตัวมาที่ประตูในวันนี้!”

เมื่อนางกลับมา ยู่หยิงก็ได้คำนวณเวลา นางทำหน้าที่เป็นผู้ว่าราชการในเฉวียนโจวเมื่อตอนที่มีคนวางแผนเล่นงานขณะที่ก้าวข้ามหายนะภายใต้ฑัณฑ์สวรรค์ เมื่อ 1,200 ปีก่อน

ในระหว่างที่พูดคุย ในดวงตาของยู่หยิงก็เกิดเปลวไฟสีเขียวเข้มสองจุดลุกโชนขึ้นมา

บูม—---

ร่างของยู่หยิงขยับเล็กน้อย เผชิญหน้ากับปีศาจต้นไม้โบราณอย่างดุเดือด

"เจ้าเป็นใคร!"

เฒ่าหลิวเมื่อได้ยินยู่หยิง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

…

"ช่างน่าขื่นขม! ข้าไม่ได้คาดหวังว่าลู่อวิ๋นจะออกไปข้างนอกเพียงไม่นาน เขาจะนำเอาผู้หญิงเขตแดนแก่นต้นกำเนิดคนหนึ่งกลับมาด้วย โชคดีที่ข้าจะเชิญเฒ่าหลิวกลับมาด้วย มิเช่นนั้นวันนี้จะเป็นวันตายของข้า!"

เหงื่อเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซียหลาง "ชายชราตัวเล็กๆ อย่างข้ามีระดับพลังยุทธ์ในช่วงท้ายของแก่นทองคำเท่านั้น การต่อสู้ระหว่างจอมยุทธ์ระดับแก่นต้นกำเนิดนั้นเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะเข้าไปแทรกแซง ก่อนอื่นข้าต้องซ่อนตัวก่อน… รอให้เฒ่าหลิวกำจัดผู้หญิงคนนั้น หลังจากนั้นค่อยขอเงินเขาอีกครั้ง”

“อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านั้น ข้าสามารถจัดการกับสาวน้อยว่านเฟิงได้… ฮี่ฮี่ฮี่ เด็กหญิงตัวน้อยว่านเฟิงมีความสามารถมาก แต่ข้าให้เพียงพลังอาคมลมชั้นต่ำกับนาง คาดว่านางจะยังไม่สามารถต่อสู้ได้”

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เซียหลางก็เดินไปหาลู่อวิ๋นและว่านเฟิง

"ฮี่ฮี่ฮี่ ท่านผู้ว่าราชการ ไม่ว่าอย่างไร ตำแหน่งผู้ว่าราชการของท่านก็ได้จบสิ้นไปแล้ว… หลังจากผ่านไปครึ่งปีหรือประมาณนั้นท่านก็จะตาย จะเป็นการดีที่จะเมตตาบ่าวเฒ่า ไม่ว่าอย่างไรบ่าวเฒ่าก็ได้รับใช้ตระกูลลู่มาเป็นร้อยปี”

กล่าวเช่นนั้นแล้ว เซียหลางก็มาที่ลู่อวิ๋นและว่านเฟิง "สามแสนชิ้นหินวิญญาณ เพียงพอสำหรับบ่าวเฒ่าที่จะเพลิดเพลินกับวัยชราของเขา"

ว่านเฟิงสีหน้าเปลี่ยนไป นางมายืนขวางหน้าลู่อวิ๋นทันที อาวุธวิญญาณกระบี่ยาวในมือส่งเสียงครางออกมาเบาๆ

"ชิชิชิ สาวน้อยว่านเฟิงโตขึ้นแล้ว! กล้าที่จะดึงกระบี่ออกมาหาข้า… ที่อยู่ในมือของเจ้าคืออะไร อาวุธวิญญาณงั้นหรือ?"

ดวงตาของเซียหลางเป็นประกาย "ง่ำง่ำ รวยรวย อาวุธวิญญาณนี้มีมูลค่าอย่างน้อยสองสามร้อยชิ้นหินวิญญาณชั้นดี!"

"เซียหลาง ถ้าเจ้าไม่หาที่ตายเจ้าก็จะไม่ตาย"

เมื่อถึงตอนนี้ ลู่อวิ๋นก็ตบไหล่ว่านเฟิง แสดงตัวปิดกั้นนางไว้ข้างหลัง "ตอนนี้แม้กระทั่งจักรพรรดิแดนสวรรค์หลางเสี๋ยเสด็จมา เจ้าก็ต้องตายอยู่ดี"

ในหลุมฝังศพก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าว่านเฟิงกลัวความตาย แต่ก็ยังกัดฟันปกป้องความปลอดภัยของลู่อวิ๋น แม้กระทั่งหลังจากจิตใจของนางทนไม่ไหวก็ตาม นางยังคงบังคับตัวเองให้ตื่นขึ้น จนกระทั่งปลอดภัยจริงๆ นางจึงค่อยหลับไป

ลู่อวิ๋นได้จดจำซึ้งใจในตัวว่านเฟิงและปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นคนของตัวเอง

เซียหลางจะขายว่านเฟิงงั้นหรือ? ในสายตาของลู่อวิ๋น เขาเป็นคนที่ตายแล้ว

"เจ้าเด็กเลว คิดว่าตัวเองเคยเป็นผู้ว่าราชการเฉวียนโจวงั้นหรือ ถึงตอบสนองต่อทุกข้อเรียกร้อง เจ้าสามารถสังหารผู้ฝึกยุทธ์เขตแดนแก่นทองคำด้วยการโบกมือของเจ้างั้นหรือ เจ้าตอนนี้เป็นเพียงแค่สุนัขหลงทาง!"

เซียหลางเดือดจัด "บ่าวเฒ่าได้ตัดสินใจออกจากตระกูลลู่ ไม่ใช่บ่าวทาสของเจ้าอีกต่อไป… ดังนั้นจึงไม่ถือว่าเป็นอาชญากร เจ้าเด็กเลว ไปลงนรกซะ!"

เซียหลางใบหน้าบูดบึ้ง เขายื่นมือออก ตบฝ่ามือไปทางลู่อวิ๋น

"หลีกไปให้พ้น!"

ลู่อวิ๋นคว้าว่านเฟิงที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้า มือของเขาดันออก เงามังกรดำเก้าตัววาบผ่านวนรอบตัวเขา

ปัง!

ฝ่ามือเหี่ยวแห่งของเซียหลาง ตบไปทางลู่อวิ๋นอย่างแรง

ด้วยการกระแทกเข้ากับเก้าเงามังกรดำ ร่างของเซียหลางปลิวออกไปราวกับใบไม้แห้ง

"เกิดอะไรขึ้น!?"

เซียหลางตาเบิกกว้าง ใบหน้านั้นมีแววของความไม่อยากเชื่อ

พลังอาคม!

ลู่อวิ๋น ที่เกิดมาไม่มีชีพจร ไม่สามารถฝึกยุทธ์ได้ กลับแสดงพลังอาคมของเซียนออกมา!

พลังที่แข็งแกร่งนั้น เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ฝึกยุทธ์เขตแดนแก่นทองคำตอนปลายของเขาแล้ว ไม่ได้ดีกว่าเท่าไร แต่จากการที่ไม่ทันตั้งตัว เซียหลางจึงถูกส่งออกไปตรงๆ โดยเงามังกรทั้งเก้า

ลู่อวิ๋นยืนนิ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหว

รอบกายเขา มีเงาที่เหมือนโลงศพปกคลุมอยู่ ปกป้องร่างกายของเขาไว้ในนั้น

"เจ้าเด็กเลว เจ้ากลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์เซียนอย่างเงียบๆ ในที่สุดก็เรียนรู้พลังอาคมที่ยิ่งใหญ่!"

เซียหลางลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลจากพื้น ใบหน้าของเขามีความไม่มั่นใจ

"ไปดีกว่า รอจนกว่าเฒ่าหลิวจัดการกับผู้หญิงคนนั้น!"

คิดเช่นนั้นแล้ว เซียหลางก็หันหลังและวิ่งไป

แสงกระบี่สีเหลืองเข้มปรากฏขึ้นจากใต้เท้าของเขา ยกร่างของเขาขึ้น มุ่งหน้าไปนอกเมือง

"เจ้าไปไม่ได้!"

ลู่อวิ๋นระเบิดเสียงตะโกนออกมา

มือของเขาทำท่าทางเกาะเกี่ยวกันอย่างประหลาด ดูราวกับว่ามีมังกรทอง โยนไปมาระหว่างมือของเขา

บูม—----

ทันใดนั้น จวนผู้ว่าราชการทั้งหมดก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

เก้ามังกรทอง ทะยานขึ้นจากพื้นดินของจวนผู้ว่าราชการ ตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า เมืองเฉวียนโจวทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยมังกรศักดิ์สิทธิ์ขนาดใหญ่ทั้งเก้านี้

"ค่ายกลมังกรเก้าพิทักษ์!! ใครเปิดค่ายกลมังกรเก้าพิทักษ์ของเมืองเฉวียนโจว!"

ก่อนหน้านี้กลุ่มของผู้ฝึกยุทธ์เซียนได้ส่งกองทัพเต่าดำออกไปราวกับเทพแห่งโรคระบาด ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นมังกรทองเก้าตัวบินขึ้นไปบนท้องฟ้า ต่างก็หวาดหวั่นขวัญผวาในทันที

"ลู่อวิ๋น! ต้องเป็นลู่อวิ๋น! เจ้าคนนอกกฎหมายนั่นทำบ้าอะไรอีก!!"

หัวใจของคนทุกคนในตระกูลเก่อหนาวเหน็บยิ่งกว่าเดิม

ค่ายกลมังกรเก้าพิทักษ์ ไม่ใช่แค่ปกป้องจวนผู้ว่าราชการเท่านั้น มันยังใช้ปกป้องทุกอย่างภายในเมืองเฉวียนโจวอีกด้วย… ทุกสิ่งที่อยู่ภายในรัศมีหนึ่งร้อยลี้จากเมืองเฉวียนโจวจะตกอยู่ภายใต้การโจมตีของค่ายกลขนาดยักษ์นี้

อีกนัยหนึ่งก็คือ เป็นเรื่องง่ายมากสำหรับผู้ที่ควบคุมค่ายกลในการทำลายตระกูลเก่อหากต้องการ

"เจ้าเด็กนั่น… ดูเหมือนว่าข้ายังคงดูแคลนเขาอยู่ และเขาก็เด็ดขาดมาก"

เฟิงหลีซึ่งกลับมายังที่พักของเขามองไปยังเก้ามังกรบนท้องฟ้าเหนือเมืองกล่าวพึมพำ "การปรากฏตัวของอาวุธหนักสองชิ้นนี้ เพียงพอที่จะสะกดข่มคนบางคน"

เฉวียนโจวทางเหนือของแดนสวรรค์หลางเสี๋ย มีอาวุธหนักสองชิ้น หนึ่งคือกองทหารสวรรค์เต่าดำคอยปกป้องทิศเหนือของซินเจียง สองก็คือค่ายกลมังกรเก้าพิทักษ์ของเมืองเฉวียนโจว

แต่ไม่คาดคิดว่า คืนนี้ อาวุธหนักทั้งสองชิ้นจะปรากฏขึ้นติดต่อตามกัน

…

"เก้ามังกรพิทักษ์ฟ้า!! เจ้าเด็กเลวต้องการไล่ฆ่ากันให้สิ้น!!!"

เซียหลางกรีดร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง ทันทีที่ร่างของมังกรศักดิ์สิทธิ์หันกายกลับ ร่างของเซียหลางก็กลายเป็นหมอกเลือด

"หนิง ออกไปให้พ้นทาง!"

เจ็ดทวารของลู่อวิ๋น มีคราบเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย

แรงกดดันในการเปิดใช้งานค่ายกลมังกรเก้าพิทักษ์เพียงลำพังนั้นมากเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะมหาคัมภีร์เป็นตายในร่างกายของเขา รวมไปถึงเก้ามังกรแบกโลง เกรงว่าช่วงเวลาที่ค่ายกลเปิดตัว ลู่อวิ๋นจะถูกสูบจนกลายเป็นมัมมี่

"ตาย!!"

ลู่อวิ๋นตะโกนออกไป

มือของเขากดลงอย่างแรง

ครืน!!

เก้าเงามังกรพุ่งลงมาพร้อมกัน กระแทกต้นหลิวขนาดยักษ์อย่างแรง