ตอนที่ 453 - อำพราง, คนโกงที่น่าเชื่อถือที่สุด

ศาลาสมบัติ

สมบัติทุกอย่างจะมาประมูลกันที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นไข่อสูร ผลไม้วิเศษหายาก, อาวุธและเกราะระดับทอง สินค้าชั้นดีอยางเช่นไข่มุก, ทับทิม, เพชรดำ, ของหายากที่ไม่เหมือนใครเช่นของประดิษฐ์เก่าของคนมีชื่อเสียง, ขน, หนัง, เขี้ยว, เล็บและทาสบุรุษสตรีนับไม่ถ้วน มีอยู่ทุกอย่าง มีการประมูลเป็นประจำวัน 4 ชั่วโมง เช้า 2 ชั่วโมง และบ่าย 2 ชั่วโมง

เวลาที่เหลือสำหรับอาคันตุกะก็คือพักผ่อนหรือเที่ยวชมเป็นการส่วนตัว

ไม่ไกลจากศาลาสมบัติก็คือโรงแรมปลาดาวที่หรูหราที่สุด เหมาะสำหรับพวกเชื้อพระวงศ์ อาจกล่าวได้ว่าหญิงพนักงานต้อนรับที่นั่นทุกนางงดงามคัดมาจากหนึ่งในพัน

หลังจากพักแล้ว ก็สามารถนั่งเรือกุ้งมังกรความเร็วสูงไปเล่นพนันบนเรือสำราญได้สักสองสามรอบ ระดับเงินเดิมพันตั้งแต่หนึ่งเหรียญทองจนถึงหมื่นเหรียญทอง และมักจะมีคนพร้อมเล่นพนันอยู่บนเรือนั้น ความจริง รายได้ครึ่งหนึ่งของเกาะอัคคีมาจากการพนันบนเรือสำราญที่ไม่ได้ขยับไปไหนเลย

เย่ว์หยางกับเจี้ยงอิงพักอยู่ที่นั่นครึ่งชั่วโมง และร่วมประมูลสินค้ามาได้กว่าสิบชิ้น

นอกจากผลปัญญาแล้ว เย่ว์หยางไม่สนใจอย่างอื่น

ของหลายรายการก็เหมือนกับขยะ!

เขาเป็นเจ้าของซากมังกรทั้งตัว แล้วทำไมจึงต้องสนใจเขี้ยวมังกรบิน, กรงเล็บราชสีห์เพลิงหรือหางเสือดำสายลมด้วย? เย่ว์หยางไม่ได้ขาดแคลนวัตถุดิบอย่างนี้ สิ่งที่เขาขาดแคลนก็คืออาวุธชั้นศักดิ์สิทธิ์กับอาวุธในตำนาน

เจี้ยงอิงก็เหมือนกัน นางไม่สนใจสินค้าประมูล แต่นางจะทำตัวเหมือนเจ้าหญิงที่ชอบสัตว์ตัวเล็กตัวน้อย และนางมักยกป้ายบอกราคาไข่สัตว์เลี้ยงที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้นดูด้วย ไห่อิงอู่สามารถบอกได้ว่าพวกเขาสองคนไม่สนใจจริงจังนัก ตัวบุรุษก็ลามกอย่างเห็นได้ชัด เขาชอบแอบมองสาวงาม เป็นพวกกระหายสาวงามยิ่งกว่าพวกนักโทษที่ถูกจองจำมาเป็นเวลากว่าสิบปีแล้วไล่ปล้ำกระทั่งสุกรตัวเมียเสีย นางละเลยอันตรายของบุรุษผู้นี้ไปแล้ว เพราะนางรู้สึกว่าการมีอยู่ของบุรุษผู้นี้ไม่จำเป็นเลย นอกจากเป็นกระเป๋าเงินให้องค์หญิงแล้ว เขานับว่าเป็นตัวไร้ประโยชน์

เดิมทีไห่อิงอู่ได้วางแผนให้พี่น้องของนางมาคอยรับมือเจ้าผู้นี้เพื่อล้วงข้อมูลจากเขา

ตอนนี้ ดูเหมือนว่าคงจะเสียเวลาส่งพวกนางไปจริงๆ

ไม่คุ้มเวลาที่เสียไป

ดูเหมือนเขาจะไม่รู้อะไร ไม่มีเรื่องอะไรอื่นอยู่ในหัว นอกจากเรื่องผู้หญิง? เจ้าหัวหมูลามก

ไห่อิงอู่ประเมินเย่ว์หยางอยู่ในใจทำนองนี้ ทว่านางไม่เพียงปฏิเสธมือซุกซนของเย่ว์หยางที่ยื่นจับโน่นจับนี่เท่านั้น แต่ใบหน้านางยังคงยิ้มสดใส.. ความจริง นางเกลียดเขาแทบตาย

“องค์หญิงอิงผู้เลอโฉม วันนี้การประมูลจบแล้ว ท่านจะไปดำน้ำหรือแช่น้ำพุร้อนบ้างไหม? ไห่อิงอู่ถามโดยไม่สนใจเย่ว์หยาง

นางกำลังหยั่งเชิง

ถ้าเจี้ยงอิงพูดว่านางต้องการดำน้ำ นางจะพาเจี้ยงอิงไปเหวทะเลลึกเพื่อทดสอบนางต่อไป

โชคดีที่เจี้ยงอิงได้รับบอกใบ้จากเย่ว์หยางแล้ว นางรู้แล้วว่าไห่อิงอู่เป็นสายลับแสนสวยจึงไม่หลงกลนาง ยิ่งกว่านั้น ต่อให้นางไม่รู้ เจี้ยงอิงก็ไม่มีทางไปดำน้ำในเหวทะเลลึก นั่นจะเป็นการบอกพวกเขาว่านางมาที่นี่ด้วยความตั้งใจเป็นอย่างอื่นไม่ใช่หรือ?

“ข้าเหนื่อยแล้ว พาข้าไปพักที่โรงแรมปลาดาวเถอะ ขอแผนที่เกาะให้ข้าด้วย ข้าจะได้คิดดูว่าจะไปสำรวจที่ไหนได้เมื่อข้ามีเวลา” เจี้ยงอิงมีแผนที่ฉบับหนึ่งอยู่นานแล้ว แต่นางจงใจพูดเพื่อทดสอบปฏิกิริยาของไห่อิงอู่ พอแน่ใจว่ามีบางอย่างลึกลงไปในดวงตาของไห่อิงอู่ แต่โดยผิวเผินนางก็พยักหน้าแสดงความเคารพ “ได้เลย, องค์หญิงอิง, ตามที่ท่านปรารถนาเลย”

“องค์หญิง! ข้ายังไม่ค่อยเหนื่อยเลย ข้าอยากออกไปสูดลมทะเลสักหน่อย!” จู่ๆ เย่ว์หยางก็ขอร้องเจี้ยงอิง

“ก็ไปสิ, เจ้าไม่ต้องขอข้าก็ได้, แค่มาหาข้าระหว่างวันประมูลพรุ่งนี้” ไห่อิงอู่จับตาดูท่าทีและสีหน้าของเจี้ยงอิง

ไห่อิงอู่เข้าใจปฏิกิริยานี้ดี

พ่อบ้านผู้นี้เป็นแค่ตัวกวนใจ ผู้คอยระวังป้องกันองค์หญิงผู้เลอโฉม

สำหรับเจ้าคนลามกผู้นี้ เขามีเป้าหมายเพื่อดึงความสนใจของคนอื่นแน่นอน เนื่องจากเจ้าคนตัณหาจัดนี้ชอบทำตัวเป็นที่สนใจ เมื่อดึงดูดความสนใจของคนอื่น องค์หญิงอิงผู้เลอโฉมก็จะดำเนินการตามที่จำเป็น เป็นไปได้ว่าองค์หญิงอิงผู้นี้มาที่นี่เพื่อสมบัติในเหวทะเลลึก

เพื่อความระมัดระวัง ไห่อิงอู่ยังคงส่งคนสองคนคอยติดตามเย่ว์หยาง เมื่อเขาออกไปสอดแนมหาข่าวหรือติดต่อกับบุคคลอื่น

ประมาณสองชั่วโมงต่อมา

หญิงสองคนที่ติดตามเย่ว์หยางก็กลับมา หน้าของพวกนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เหมือนกับว่าถ้าไห่อิงอู่ส่งพวกนางให้สะกดรอยตามเย่ว์หยางอีก พวกนางยอมฆ่าตัวตายเสียดีกว่า

ไห่อิงอู่ถามด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“เราไม่เคยพบคนทะลึ่งลามกอย่างนั้นมาก่อนในชีวิตเลย คนที่ไม่ยอมขยับเขยี้อนเมื่อมองเห็นผู้หญิง ยิ่งกว่านั้น เขายังเลินเล่ออย่างไม่น่าเชื่อ ขอเพียงแต่เป็นผู้หญิง จะแต่งงานหรือไม่ก็ตาม จะมีเบื้องหลังเช่นไรก็ตาม เจ้านี่จะวิ่งเข้าหาตลอด แต่เขายังโชคดีที่มีเราคอยตามอธิบายว่าเขาป่วยเป็นโรคจิต ไม่อย่างนั้นคงมีคนทุบตีเขาจนตายไปแล้ว โชคดีนะที่เขาไม่รู้ทางไปหาดเปลือยกาย มิฉะนั้น เขาคงถูกจับโยนให้ฉลามกินเป็นแน่ หรือไม่อย่างนั้น เขาจะต้องถูกจับแขวนจนแห้งตายซาก จริงๆ เลยนะเราสองพี่น้องไม่เคยเห็นคนน่ารำคาญขนาดนั้นมาก่อนในชีวิตเราเลย” ขณะที่พูดถึงเย่ว์หยาง ทั้งสองคนดูเหมือนกับว่าพร้อมจะเคี้ยวกินเนื้อเย่ว์หยาง

“ช่างมันเถอะ, เขาก็แค่หมากตัวหนึ่งที่คนอื่นใช้เดินเท่านั้น เขาไม่รู้ว่าความตายอยู่ต่อหน้าเขาด้วยซ้ำ” ไห่อิงอู่แค่นเสียง

“เรายังต้องคอยตามเขาหรือไม่? จริงๆข้าอยากให้มีคนอ้วนหนัก 400 กิโลกรัมบดทับข้าให้บี้แบนตาย ยังดีกว่าให้ตามเช็ดตามล้างเรื่องยุ่งยากที่เขาก่อ เขามีนิสัยชอบก่อเรื่องยุ่งยาก การกระทำของเจ้าสวะนั่นช่างเหลือทนจริงๆ” หนึ่งในหญิงรับใช้ปฏิเสธอย่างบ้าคลั่ง

“เอาอย่างนี้เป็นไง, เราขุดหลุมฝังเขา ยิ่งตามดูแลมาก ก็ยิ่งรำคาญมาก” หญิงรับใช้อีกคนหนึ่งเสนอแนะ

“ไม่, ตรงกันข้าม, เราไม่เพียงไม่แตะต้องเขา เราต้องปล่อยให้เขาเดินเตร่ไปมาอย่างเสรีภาพเพื่อแสดงว่าเราไม่ระแวงองค์หญิงอิงและกลุ่มของนาง สำหรับปัญหายุ่งยากแม้ว่าเราจะไม่ใส่ใจก็ตาม แต่ข้าเชื่อว่าองค์หญิงอิง รู้ว่าผู้ดูแลของนางเป็นคนแบบไหน บางทีเขาอาจไม่ใช่ผู้ดูแลของนางก็ได้ อาจจะแค่จ้างมาชั่วคราว เขาไม่ได้มีพลังแข็งแกร่งอะไรบางอาจเป็นแค่นักสู้ระดับ 7 ตอนแรกข้าคิดว่าเขาอาจจะซ่อนความสามารถบางอย่างไว้ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาเป็นเพียงหมากตาหนึ่งที่องค์หญิงอิงพบได้ไม่นาน ศัตรูที่แท้จริงของเราคือองค์หญิงอิงผู้เลอโฉม นางให้ความรู้สึกกับข้าเหมือนว่านางมีพลังมาก นางต้องเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดแน่… รวบรวมพี่น้องเรารอบๆ ทุกคน คอยผลัดกันจับตาดูนางทุกฝีก้าว อย่างไรก็ตาม ต้องแน่ใจว่าพวกเขามีท่าทีเหมือนว่ากำลังทำงาน อย่าให้นางรู้อะไร ข้าติดตามนางนานเกินไปแล้ว ถ้ายังตามต่อไปอาจทำให้นางสงสัย ข้าจะปรากฏตัวได้ต่อเมื่อนางจ้างข้า” ไห่อิงอู่ชะงักและโบกมือ “พวกเจ้ารายงานให้ราชาฉลามทราบ บอกเขาว่ามีคนอย่างองค์หญิงอิงอยู่ที่นี่ และอธิบายรูปลักษณ์ของนางเพื่อค้นดูว่าจริงๆ แล้วนางเป็นใคร สำหรับเจ้าบุรุษหยาบคาย ช่างเขาเถอะ ปล่อยคนๆ นี้ไป อีกไม่กี่วันเขาจะกลายเป็นอาหารปลา”

เมื่อเป็นเช่นนี้ เย่ว์หยางจึงเที่ยวไปได้อย่างอิสระ

เขาผิวปากขณะเดินทำเจ้าชู้กับสาวงามที่เขาพบเห็นตามรายทาง ต่อสู้กับนักสู้ระดับเจ็ดและหนีไปต่อหน้าต่อตาพวกที่แข็งแกร่ง

ไห่อิงอู่ยังคงได้รับรายงานเรื่องเช่นนี้นับไม่ถ้วน นางได้แต่นิ่งอึ้งพูดไม่ออก

โชคดีที่คนแบบนี้หาได้ยากมาก เกาะอัคคีมีชื่อเสียงในเรื่องสาวงามและบ่อยครั้งที่ดึงดูดคนลามกอย่างนี้มาเที่ยว แต่ทุกคนจบลงด้วยการเป็นอาหารปลา

เพราะเป็นเวลาที่นางจะต้องทน ถ้านางฆ่าเขาตอนนี้ องค์หญิงอิงจะสังเกตได้ทันที

บางทีองค์หญิงอิงผู้นั้นตั้งใจหาผู้ดูแลปลอมไว้ตั้งแต่แรก ระหว่างพวกเขาดูเหมือนไม่มีความสัมพันธ์ฉันท์นายบ่าว เขาคงได้รับว่าจ้างชั่วคราวแน่ เขายังขาดนิสัยอ่อนน้อมต่อนาง บางทีพวกเขาคงไม่คุ้นเคยกัน แต่ผู้ดูแลแบบไหนกันที่ไม่จัดที่อยู่อาศัยให้องค์หญิง แต่ปล่อยให้องค์หญิงจัดการเรื่องของนางเอง?

ยามค่ำคืน

ไห่อิงอู่ได้ยินองค์หญิงอิงต่อว่าตำหนิผู้ดูแลของนาง “ดูเวลาบ้างสิ นี่เลยเวลาเที่ยงคืนแล้ว เจ้าดูเหมือนผู้ดูแลหรือเปล่า?”

ได้ยินแต่เพียงเจ้าคนลามกอธิบายอย่างไม่พอใจ “ท่านบอกไว้ก่อนไม่ใช่หรือว่าก่อนการประมูลพรุ่งนี้? ก็ได้, ข้าผิดเอง, พรุ่งนี้ข้าจะทำงานอย่างหนัก… ก็ได้, ข้าจะออกไปล่ะ ราตรีสวัสดิ์ องค์หญิง!”

ท่านเคยเห็นผู้ดูแลเป็นอย่างนี้บ้างไหม?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไห่อิงอู่ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบความสัมพันธ์ฉันท์นายบ่าวของพวกเขาเลย พวกเขาไม่ใช่นายบ่าวแน่นอน

กล่าวอีกอย่าง, ไม่จำเป็นต้องสนใจเจ้าคนลามกนั่นเลย เขารับจ้างมาชั่วคราว เขาเป็นแค่เพียงตัวล่อหลอกให้ไขว้เขว

ไม่ถึงสิบนาทีไห่อิงอู่ก็ได้ทราบข่าวจากพี่น้องของนางว่า เจ้าลามกนั่นเดินด้อมๆ มองๆ อีกแล้ว ยามนี้เขาคืบคลานออกจากห้องแล้วลงบันไดตั้งใจจะไปที่ตั้งเรือสำราญ ไห่อิงอู่แค่นเสียง โบกมือ “ปล่อยเขาไป จากนี้ไปเจ้าไม่ต้องจับตาเขา คอยจับตาห้ององค์หญิงอิง นางออกจากห้องเมื่อใด ค่อยรายงานทันที”

เย่ว์หยางเดินโซเซไปที่ข้างเรือสำราญ หลังจากดื่มไปหนึ่งชั่วโมงก็เกิดอาการเรอและสะอึก

ขณะเดินไป ก็กระดกเหล้าไป

ตามรายทาง พวกแขกจะคอยหลบหลีกคนขี้เมา

กะลาสีเรือมองแล้วมองอีก พอเห็นเป็นแค่สวะที่พูดได้ เขาก็ไม่สนใจอีกเลย

ไม่มีใครอยู่บนดาดฟ้า เมื่อลมทะเลพัดแรง เย่ว์หยางเซและล้มลง

บางทีได้ยินเสียงน้ำแตกกระจาย พวกกะลาสีเรือมองดู และตระหนักได้ว่ามีคนเมาตกลงไป เขาจึงยักไหล่ “ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ยินอะไร โลกนี้ช่างสุขสงบยิ่งนัก”

หลังจากนั้นราวๆ ชั่วโมง

เย่ว์หยางว่ายน้ำเหมือนปลาผ่านไปตามแนวใต้น้ำ และผ่านมนุษย์มัจฉาที่เฝ้ารักษาการณ์เป็นจำนวนนับสิบ

พอหน่วยรักษาการณ์เผลอ เขาค่อยเล็ดรอดผ่านไปได้อย่างคล่องแคล่วมากกกว่าปลา เขาว่ายน้ำออกมาจากเรือสำราญไล่ไปตามหาดทรายเงิน ผ่านหาดเปลือยกาย เกาะภูเขาไฟและปะการังวงแหวนจนมาถึงเหวทะเลลึกที่มีมนุษย์มัจฉานับพันคอยเฝ้ารักษาการณ์ สำหรับคนธรรมดา การว่ายน้ำนั้นแทบเป็นไปไม่ได้ แต่สำหรับเย่ว์หยางที่ได้มุกวารีที่ทำให้หายใจใต้น้ำได้ ทำให้เรื่องนี้มิใช่จะเป็นไปไม่ได้

เมื่อเลื่อนไปตามมุมที่การรักษาการณ์เหวทะเลลึกไม่เข้มงวด เย่ว์หยางรีบเรียกคัมภีร์เขาออกมาและปล่อยสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงที่เข้าไปในโลกคัมภีร์ออกมา

เพื่อให้คนนอกสับสน พวกเขาจงใจทะเลาะกัน

ระดับพลังอย่างเย่ว์หยาง มีหรือจะไม่รู้ได้ยังไงว่าไห่อิงอู่ดักฟังอยู่

“เราจะไปถึงนั่นได้ยังไง? ข้าสำรวจพื้นแผ่นดิน แต่ใต้น้ำข้ายกให้เจ้า โอว, จริงสิ เจ้าว่ายน้ำเป็นหรือเปล่า?” จู่ๆ เย่ว์หยางก็นึกขึ้นได้ว่ามุกวารีของเขาสามารถใช้หายใจใต้น้ำได้สามครั้ง ถ้าสาวมังกรนี้ไม่สามารถกลั้นลมหายใจได้นานพอจะสำรวจได้ เขาต้องสูญเสียสิทธิ์เพิ่มอีกครั้งหนึ่ง

“โง่หรือเปล่า เจ้าเคยเห็นมังกรไร้เขาที่ไหนว่ายน้ำไม่เป็น?” เจี้ยงอิงยิ้ม

ทักษะว่ายน้ำของนาง ดีกว่าเย่ว์หยางนับสิบเท่า

การเคลื่อนไหวของนางก็งดงามกว่าเป็นร้อยเท่า

การว่ายน้ำของสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงนี้เป็นศิลปะที่งดงามน่าชื่นชม นางถือกำเนิดมาในน้ำ เมื่ออยู่ใต้น้ำ นางแข็งแกร่งกว่าอยู่พื้นที่แห้งหลายเท่า

***************