CD บทที่ 299 มาลองทำเรื่องให้น่าตื่นเต้นกว่านี้กันเถอะ
มีความขัดแย้งเกิดขึ้นระหว่างนักสืบจากแผนกสืบสวนและทีมเฉพาะกิจ เนื่องจากทางแผนกสืบสวนสามารถไขคดีปล้นธนาคารได้สำเร็จ แล้วคดีนี้จะถูกนำขึ้นสู่การพิจารณาในชั้นศาลในเร็ว ๆ นี้
ดังนั้นทางนักสืบจากแผนกสืบสวนต้องการลงมือในขณะที่เหล็กยังร้อนในการสืบสวนคดีธุรกรรมอำพรางศพต่อไป แต่พวกเขากลับถูกทีมเฉพาะกิจปฏิเสธเมื่อพวกเขาขอข้อมูลล่าสุดเกี่ยวกับคดี
ทางทีมเฉพาะกิจได้พูดอย่างหยาบคายว่า
"ทางเราได้รับมอบหมายให้ทำการสืบคดีนี้จากเบื้องบน พวกเราไม่สนใจเกี่ยวกับคดีปล้นธนาคาร แต่เราไม่สามารถให้แผนกสืบสวนมายุ่งวุ่นวายในคดีธุรกรรมอำพรางได้!"
พวกเขายังพูดย้ำ ๆ อีกว่าสาขาหรงหยางเพียงแค่ช่วยอำนวยความสะดวกพวกเขาเท่านั้น แต่ไม่มีสิทธิ์มายุ่มย่ามในกระบวนการการสอบสวนของพวกเขา
ทางนักสืบของแผนกสืบสวนไม่ได้ทำอะไรเกินขอบเขตหน้าที่ เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เกิดการโต้เถียงขึ้นทันที โดยมีจางเหยาฮุ่ยเป็นตัวตั้งตัวตี
ในตอนแรกพวกจางเหยาฮุ่ยก็พูดกันดี ๆ จากนั้นจึงเกิดการโต้เถียงกันจนเกือบจะเป็นการลงไม้ลงมือ!
“พี่หยู่ มาได้จังหวะพอดีเลย!” หลันโบรู้สึกกังวลว่าพวกเขาไม่มีใครกล้าอยู่เคียงข้าง เขาก็เห็นจ้าวหยู่ เขาจึงตื่นเต้นและขอความช่วยเหลือทันที
เมื่อจ้าวหยู่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เขาก็เกาหัว เขาพบว่ามันแปลกที่พวกเขามาขอข้อมูลล่าสุดจากทีมเฉพาะกิจเพราะมันไม่จำเป็น
แผนกนิติวิทยาศาสตร์ได้ทำการชันสูตรศพเรียบร้อยแล้ว และแผนกคนหายก็ต้องมีข้อมูลจากการสอบสวนเช่นกัน ดังนั้น สิ่งที่พวกเขาต้องทำเพื่อให้ได้ข้อมูลที่ครบถ้วนก็คือการตรงไปที่แผนกทั้งสอง แต่เหล่านักสืบจงใจขอข้อมูลจากทีมเฉพาะกิจ การที่จางเหยาฮุ่ยและคนอื่น ๆ ทำอย่างนั้น มันไม่ต่างจากตั้งใจยั่วยุทีมเฉพาะกิจอย่างชัดเจน
"นั่นมัน..." จ้าวหยู่มองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบเหมี่ยวอิง จากนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้
‘โอ้… อย่างนี้นี่เอง เหมี่ยวอิงคงต้องไม่พอใจทีมเฉพาะกิจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงต้องการสร้างปัญหากับทีมเฉพาะกิจ’ จ้าวหยู่คิด ‘แหม่! เหมี่ยวเหรินเฟิง เธอมันแสบพอ ๆ กับฉันเลย!’
แต่เขาก็มีจุดยืนและหลักการของเขาเอง ถ้าเขาเป็นหัวหน้าทีม เขาจะผลักดันมันให้ไกลกว่านี้ ‘ถ้าอย่างนั้นทำไมฉันไม่ช่วยพวกเขาล่ะ?’ เขาคิดกับตัวเอง
จ้าวหยู่รีบวิ่งไปที่ฝูงชนเพื่อกระตุ้นให้สถานการณ์รุนแรงมากขึ้น เขาผลักเหมาเว่ยด้วยไหล่ของเขา จากนั้น หม่าเว่ยที่สูงและท้วมก็สูญเสียการทรงตัวและเข้าไปกอดสมาชิกของทีมเฉพาะกิจ!
"นี่!? ทำอะไรน่ะ!?”
“หนอย! พวกแกเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะ!”
นี่เป็นตัวเร่งให้ทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อสู้กัน นักสืบทั้งสองฝ่ายต่างถลกแขนเสื้อขึ้นเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้
จากนั้นชายที่ดูสะอาดตาก็เดินออกมาจากห้องทำงานของทีม B และตะโกนว่า
"หยุด!"
ดั่งเสียงฟ้าร้องของเขาทำให้นักสืบทุกคนตกตะลึง พวกเขาวางมือลงและเงียบไป
“แค่นี้มองกันไม่ออกรึไง?” เขากำลังพูดโดยตรงกับสมาชิกของทีมเฉพาะกิจ "พวกเขามาที่นี่เพื่อแสดงความเป็นอาวุโสและอำนาจในสถานีนี้!"
ชายคนนี้อายุไม่มาก แต่เขาพูดด้วยความมั่นใจและมีอำนาจ เมื่อเขาปรากฏตัว เขาดึงดูดความสนใจของทุกคน นักสืบของทีมเฉพาะกิจดูเหมือนจะพบที่มั่นและย้ายไปอยู่ข้างเขา
แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่จ้าวหยู่เห็นบุคคลนี้ แต่เขาเดาว่าเขาน่าจะเป็นหัวหน้าทีมของทีมเฉพาะกิจ
หวังเซินเหยา
เขาไม่เพียงเป็นรองหัวหน้าทีมสอบสวนของเทศบาลเท่านั้น แต่ยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของเหมาเหว่ยด้วย เขายังเด็กและผิวของเขาใสราวกับหยก แม้ว่าเขาจะไม่สูง แต่เขาก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและความภาคภูมิใจ
"ทุกคนใจเย็น ๆ ก่อน!" หวังเซินเหยายิ้มอย่างมุ่งร้ายและพูดว่า "ในเมื่อพวกเขาต้องการข้อมูลก็ไม่เป็นไร พวกเขาสามารถเอาไปได้เลย ฉันไม่อยากให้พวกเขาแพ้ตั้งแต่ที่ยังไม่ได้เริ่มอย่างนี้!"
วาจาเชือดเฉือนของหวังเซินเหยา ทำให้นักสืบจากแผนกสืบสวนรู้สึกสะเทือนใจเหมือนถูกกระแทกด้วยก้อนอิฐ
"ฮึ!" หวังเซินเหยารู้สึกรำคาญ "บางคนก็คิดว่าตัวของอยู่สูงกว่าใคร เพียงแค่ไขคดีได้สองสามคดีได้ก็ทำเป็นอวดเบ่งแล้ว คนพวกนี้ฉันเจอมาจนชินแล้ว ถ้าคิดว่าเรื่องแค่นี้ฉันจะกลัวล่ะก็ ทำไมไม่มาสืบสวนแข่งกันเลยล่ะ? ฉันพร้อมที่จะแข่งขันกับพวกคุณอยู่เสมอ ฮ่าฮ่า!"
*ตึก ตึก ตึก...*
ในขณะที่หวังเชิงเหยากำลังหัวเราะอย่างเย็นชา ก็มีเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ จากนั้นพวกเขาก็เห็นภาพเงาที่สวยงามในห้องทำงานของทีม A คน ๆ นั้นคือเหมี่ยวอิง!
เมื่อหวังเซินเหยาเห็นเหมี่ยวอิงรอยยิ้มของเขาก็กว้างขึ้นและน่ากลัวมากขึ้นทันใด
“ฮ่าฮ่าฮ่า… ฉันเข้าใจแล้ว หัวหน้าทีมเหมี่ยวเป็นคนจัดการเรื่องนี้จริง ๆ ด้วย!!” หวังเซินเหยาเริ่มปรบมือ "เหมี่ยวเหรินเฟิงในตำนานช่างน่าทึ่งจริง ๆ ในที่สุดฉันก็ได้เห็นมันด้วยตาของฉันเอง คุณแสดงให้เราเห็นถึงพลังของคุณที่สถานีนี้ โอ้ พวกเรากลัวมากเหลือเกิน!"
คำเยาะเย้ยของหวังเซินเหยาทำให้นักสืบจากทีมเฉพาะกิจต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“หัวหน้าทีมหวัง ฉันต้องขอโทษด้วยที่ทางเราเสียมารยาท!” เหมี่ยวอิงยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมกับจ้องมองหวังซินเหยา "นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด เพื่อนร่วมทีมของฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย พอดีทางเราเองก็คาดไม่ถึงเลยว่า พวกเราจะไขคดีปล้นธนาคารได้เร็วขนาดนี้ เนื่องจากเราพอจะมีเวลาว่าง เราจึงหวังว่าทางเราจะสามารถแบ่งเบาภาระของพวกคุณได้!"
“โอ้… ฮี่ฮี่ฮี่…” หวังเซิ่งเหยายิ้ม "ขอบคุณมาก! เสี่ยวหลิวไปและทำสำเนาอัปเดตล่าสุดสำหรับหัวหน้าทีมเหมี่ยวทีสิ พวกเขาต้องการช่วยพวกเรา พวกเราคงจะทำตัวหยาบคายไม่ได้!"
"เดี๋ยวก่อน!!" เหมี่ยวอิงกอดอกและพูดโดยที่หน้าอกของเธอยื่นออกมา "หัวหน้าทีมหวัง ฉันขอพูดให้ชัด ๆ เราไม่ใช่พวกได้คืบจะเอาศอก เราไม่ต้องการข้อมูล เราจะดำเนินการเอง
หัวหน้าทีมหวัง ฉันประทับใจที่คุณบอกว่าไม่ชอบให้คู่แข่งแพ้ตั้งแต่เริ่มต้น แต่ตรงกันข้าม ฉันชอบให้คู่แข่งเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเพราะมันจะทำให้ชัยชนะของเราหอมหวานมากขึ้น!”
เหมี่ยวอิงพูดเบา ๆ แต่ทุกอย่างที่เธอพูดได้หักล้างสิ่งที่หวังซินเหยาพูดมาทั้งหมด มันทำให้นักสืบทุกคนจากหน่วยเฉพาะกิจเหงื่อตก
"ฮิฮิ..." หวังเซินเหยายิ้มและชมเธอ "บราโว่! บราโว่! สมกับเป็นเหมียวเหรินเฟิง เธอทั้งฉลาดและพูดเก่งจริง ๆ เอาล่ะ ๆ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดอ้อมค้อมอีกต่อไป..." เขามองเหมี่ยวอิงขึ้นและลงและถามว่า "หัวหน้าทีมเหมี่ยว ฉันไม่แน่ใจว่าคุณจะสนใจทำให้การแข่งขันของเราน่าตื่นเต้นยิ่งขึ้นหรือไม่?"
ความเงียบเข้าครอบงำห้องทำงาน หลังจากได้ยินข้อเสนอของหวังเซินเหยา นักสืบทุกคนอยากรู้อยากเห็น เนื่องจากไม่มีใครรู้ว่า ‘น่าตื่นเต้น’ ของหวังเซินเหยาหมายถึงอะไร
“ฮิฮิ…” หวังเซินเหยาเห็นท่าทีเคร่งขรึมของเหมียวหยิง และเขาก็หัวเราะ "ถ้าคุณไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่พร้อมรับคำท้า ฉันก็จะปล่อยคุณไป จริง ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายนะที่จะยอมรับเรื่องนี้"
“คุณ…” เหมี่ยวอิงรู้สึกขายหน้า "เอาเลย บอกฉันมา! คุณต้องการทำให้มันน่าตื่นเต้นมากขึ้นยังไง? วางเดิมพันงั้นเหรอ?"
"ถูกต้อง!" หวังเซินเหยายกนิ้วโป้งให้เธอและพูดว่า "มาพนันกัน! ถ้าเราไขคดีได้ก่อน แผนกสืบสวนของสถานีหรงหยางจะต้องเรียกพวกเราว่า 'รุ่นพี่' และคุณต้องขอโทษเหมาเว่ย ลูกพี่ลูกน้องของฉันด้วยตัวเองด้วย ว่าไง? คุณกล้ามั้ย?”
"โอ้?" เหมี่ยวอิงเลิกคิ้วขึ้น “แล้ว… ถ้าพวกคุณแพ้ล่ะ?”
"ถ้าพวกเราแพ้ กลับกัน เราทุกคนจะเรียกคุณว่า 'รุ่นพี่' ด้วยความเคารพ" หวังเซินเหยายิ้ม "และฉันจะรับหมัดของคุณสามหมัดต่อหน้าทุกคน คุณคิดอย่างไร?"
เมื่อมองไปที่หวังเซินเหยาที่มีความมั่นใจมาก เหมี่ยวอิงก็รู้สึกสงสัย เธอกังวลว่าทีมเฉพาะกิจอาจมีความคืบหน้าอย่างมากในการสืบสวนและอีกฝ่ายคงได้จัดฉากเพื่อเล่นงานเธอเอาไว้แล้ว
“ฮิฮิฮิ…” หวังเซินเหยายิ้มอีกครั้ง “คุณลังเล? หรือว่าคุณจะกลัว? ไม่เป็นไร อย่างที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ การปฏิเสธความท้าทายไม่ใช่เรื่องน่าอาย! พวกเราเข้าใจใช่ไหม?”
"แน่นอน!" นักสืบจากทีมเฉพาะกิจหัวเราะ และคนจากหรงหยางได้แต่ก้มหน้าลง
"ตกลง! เราตกลง! คิดเหรอเรื่องแค่นี้พวกเราจะกลัว!" ในช่วงเวลาที่สำคัญนั้น จ้าวหยู่ปรากฏตัวถัดจากเหมี่ยวอิงและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ฮ่าฮ่าฮ่า… มันน่าตื่นเต้นมาก! หัวหน้าทีมเหมี่ยว เรามารับคำท้ากันเถอะ!"
“จ้าวหยู่!”
เมื่อเหมี่ยวอิงเห็นจ้าวหยู่เข้ามาใกล้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอก็ดันไหล่เขาออกไปอย่างรวดเร็ว แต่จ้าวหยู่ไม่ขยับไปไหน เขาส่งสัญญาณบางอย่างให้เธอด้วยสายตาของเขาและมองไปที่หวังเซินเหยา
"หัวหน้าทีมหวัง คุณควรกลับบ้านไปเอาซีเมนต์ทาหน้าซะ กำปั้นของหัวหน้าทีมเหมี่ยวของเราแรงมาก เธออาจเผลอทำหัวของคุณแตกดังโพล๊ะได้! วะฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะของจ้าวหยู่ ทำให้นักสืบจากแผนกสืบสวนเพิ่มความมั่นใจและพวกเขาก็เริ่มหัวเราะด้วย
"ตกลง! ตกลง!" หวังเซินเหยาหุบรอยยิ้มไว้และจ้องมองที่จ้าวหยู่ "แต่ฉันขอเตือนพวกคุณไว้ว่าให้เตรียมตัวแพ้ได้เลย!" จากนั้นเขาก็โบกมือและจากไปพร้อมกับสมาชิกของทีมเฉพาะกิจ
“จ้าวหยู่!” เหมี่ยวอิงดึงเขาไปข้างหน้าและโวยว่า "คุณมันบ้าบิ่นเกินไปแล้ว! ไม่เห็นรึไงว่าพวกเราเตรียมการเรื่องนี้เอาไว้แล้ว!”
เหมี่ยวอิงยังไม่ทันจะพูดจบประโยค จ้าวหยู่ก็หยิบแฟลชไดรฟ์ออกมา
"หัวหน้าทีมเหมี่ยว ใจเย็น ๆ ก่อน ฉันมีเรื่องจากบอกกับคุณ ในระหว่างที่คุณปะทะฝีปากกับหวังเซินหยา ฉันได้ไปทำเรื่องสนุก ๆ มาด้วยล่ะ" จ้าวหยู่แสดงรอยยิ้มปีศาจออกมา "ฉันได้ไปเดินเที่ยวรอบ ๆ ห้องทำงานของพวกเขามา!"
“อ่า… นี่คุณ…” เหมี่ยวอิงหยิบแฟลชไดรฟ์และตระหนักว่ามันอาจมีข้อมูลคดีจากฝ่ายตรงข้าม เมื่อเธอหยิบแฟลชไดรฟ์ เธอก็ได้ยินเสียงตะโกนโวยวายในห้องทำงานของทีม B
"อ๊าก!!! ไอ้สารเลวนั่นทำลายกระดานไวท์บอร์ดของเราเหรอ!”
“มีคนลบข้อมูลในคอมพิวเตอร์ของฉัน!”
“โธ่เว๊ย!!”
