ตอนที่ 81 ค่าชดเชย (อ่านฟรี)

แม็กนัสพาพ่อแม่มาที่ห้องของเขา ภาพที่มองไม่เห็นยังคงแขวนอยู่บนผนัง แต่เพื่อแสดงให้พ่อแม่ของเขาเห็น แม็กนัสได้ถ่ายภาพบุคคลที่เคลื่อนไหวได้จากฮอกวอตส์ ซึ่งเดิมเป็นภาพที่เป็นของเมอร์ลิน

ดังนั้น อาเธอร์กับเมอร์ลิน ต่างก็กระโดดไปที่ภาพเหมือนอีกภาพหนึ่ง ตอนนี้พวกเขาสามารถมองเห็นได้ทุกคน ขนาดรักนาร์ก็ยังได้เห็นอาเธอร์เป็นครั้งแรก

“โย่โฮ่... ว่าไงบ้าง พ่อแม่ของ แม็กนัส? ยินดีที่ได้พบพวกท่าน” อาเธอร์กล่าวทักทาย

“ขอบคุณที่นำเด็กน้อยคนนี้เข้ามาในโลก รุกขชาติของข้าคงรอถึงพันปีเต็มก่อนที่จะได้เจอ” เมอร์ลินกล่าวเสริม

เกรซกับอดัมรู้สึกมึนงงเนื่องจากการเปิดเผยที่บ้าคลั่งมากมายพร้อมๆ กัน แต่พวกเขาไม่ได้ตกใจกับภาพเคลื่อนไหวเพราะมันก็เหมือนกับที่เคยเห็นในตรอกไดแอกอน

"เราควรโค้งคำนับหรือเปล่า?" อดัมถาม

แม็กนัสหัวเราะเบาๆ "ฮ่าฮ่า ไม่ ไม่ต้องฮะ... อาเธอร์ไม่ต้องการแบบนั้น

เขาเป็นคนคลูๆ ธรรมดาฮะ พ่อสามารถพูดคุยเรื่องตลกๆ กับเขาแทนได้ เมอร์ลินแม้บางครั้งจะบูดบึ้งไปบ้าง แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี”

"ฮ่าๆ...เค้าเรียกเจ้ากว่าหน้าบูด" อาเธอร์ล้อเลียนเมอร์ลิน

"และเขาเรียกเจ้าว่าไอ้โง่ นั่นคือความหมายของคำว่าธรรมดา" เมอร์ลินโต้กลับ

“ขอโทษนะคะ ทุกสิ่งที่ลูกชายดิฉันพูดเป็นความจริงหรือเปล่าคะ?” เกรซถามในที่สุด

เมอร์ลินหันไปหาเธอและพยักหน้า “เป็นจริงตามนั้น คุณนายแกรนท์ เมื่อพันปีก่อน ข้าและอาเธอร์รู้ตัวว่าจุดจบของเราใกล้เข้ามาแล้ว อย่างไรก็ตามเราไม่มีบุตรหลาน แต่เราต้องการให้สายเลือดของเรายืนยงสืบไป ดังนั้นเราจึงทิ้งมรดกของเราไว้เบื้องหลัง

เพียงผู้ที่เหมาะสมที่สุดเท่านั้นที่จะได้มันไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง รุกขชาติวิเศษรู้สึกได้หลังจากที่ข้าจากไปพบว่าแม็กนัสคือคนที่ใช่ และข้าก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจของมันเช่นกัน แม็กนัสอาจดูเป็นเด็กในบางครั้ง แต่เขาก็ยังมีหัวใจทองคำ เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญ ไหวพริบ และความเฉลียวฉลาด เช่นเดียวกับข้าและอาเธอร์ ตอนนี้เขามีสายเลือดแห่งมังกรและจะต้องทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของเขา"

อาเธอร์ตัดสินใจเพิ่มคำสองสามคำ “อันที่จริง แม็กนัสเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทั้งข้าและเมอร์ลิน... แค่ให้แน่ใจว่าเขาไม่ติดนิสัยชอบดื่มเมื่อโตขึ้น”

"ใช่ เราคงให้แม็กนัสไปนอนกับหมูไม่ได้อยู่แล้ว..." เมอร์ลินออกความเห็น

*แค็กๆ*

“นั่นมันก็แค่ครั้งเดียว...” อาเธอร์ปกป้องเกียรติของเขา

“ช่าย ครั้งต่อมาก็เป็นแกะ” เมอร์ลินพูด

อาเธอร์จ่อมีดสั้นไปที่เขาอย่างเงียบๆ “เราอย่าเพิ่งหลงประเด็น ข้ากำลังบอกว่าแม็กนัสคือกษัตริย์แห่งอังกฤษที่สมควรได้รับอย่างแท้จริง... อา ตอนนี้พวกเจ้าเรียกมันว่าบริซติชแล้ว ราชวงศ์ปัจจุบันได้รับคำเตือนว่าหากพวกเขาไม่ยอมสละราชสมบัติเมื่อแม็กนัสมีอายุครบกำหนดหรือพยายามทำร้ายเขา พวกเขาทั้งหมดจะต้องตายเพราะคำสาป”

แม็กนัสสรุปเรื่อง “แต่พวกนั้นก็ยังกล้าทำอีก พวกเขาเป็นสาเหตุเบื้องหลังการสั่งโยกย้ายของพ่อแม่ ความทรมานในที่ทำงาน และการไม่สามารถหางานใหม่ได้ ผมได้ส่งจดหมายถึงราชินีแล้ว เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับข้อเรียกร้องของผมฮะ”

“ลูกรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” อดัมถาม

“ผมไม่รู้อะไรเลยจนกระทั่งวันแรกที่ฮอกวอตส์ฮะ ยังไงซะ พ่อกับแม่... สักวันหนึ่งลูกชายของพ่อแม่จะได้เป็นราชาเลยนะ... ไม่ตื่นเต้นเหรอ?” แม็กนัสถามอย่างทะเล้น

จากนั้นเกรซก็ก้าวเข้ามาใกล้เขาและกอดแม็กนัส "ลูกจะเป็นอะไรก็ได้ที่ลูกต้องการจ่ะที่รัก เราจะสนับสนุนลูกเสมอ"

แม็กนัสละลายในอ้อมแขนของแม่ "และตราบใดที่ผมมีแม่ ผมจะเป็นอะไรก็ได้ฮะ"

“อิ๊วววววว...” อาเธอร์ส่งเสียง

"แคว๊ก"

“ได้สิ… ดั๊กก็จะกอดด้วยสินะ” แม็กนัสรับลูกมังกรมากอดด้วย

“งั้น... ลูกชายของเราจะเป็นราชาในอนาคต อยากให้เราทำอะไรเป็นพิเศษไหมครับคุณลูก?” อดัมถาม

“ไม่ฮะ ผมแค่อยากให้พ่อแม่มีความสุข นั่นคือทั้งหมดที่ผมต้องการ เรื่องทั้งหมดนี้ไม่ควรเข้ามายุ่งในชีวิตของพ่อแม่ตั้งแต่แรก แต่พวกเขาตัดสินใจที่จะทำ อีกไม่นานพ่อแม่จะได้งานของพวกท่านคืนและยังมีบางอย่างเพิ่มเติมด้วยนิดหน่อย อาจเป็นเงิน” แม็กนัสพูดด้วยรอยยิ้ม

"ฮ่าฮ่าฮ่า...เจ้ารีดไถเงินจากพวกมันรึ?" อาเธอร์หัวเราะลั่น

“แน่นอนสิครับ ผลจากความเครียดทางจิตใจที่พวกเขาก่อขึ้น” แม็กนัสกล่าว

“ขอเท่าไหร่ล่ะลูก?” อดัมถาม

แม็กนัสชูสองนิ้วและยิ้ม

"สองพันหรอจ๊ะ?" เกรซถาม

"สองล้านฮะ!" แม็กนัสประกาศ

-_-

-_-

“ง-เงินเยอะจังเนอะ?” เกรซอุทานอย่างตกตะลึง

“เราควรได้รับมันสิฮะ กับสิ่งที่พวกเขาทำ แต่นี่ไม่ใช่เงินจำนวนมากจริงๆ มันได้ถึง 0.01 เปอร์เซ็นต์ของสิ่งที่อยู่ในห้องนิรภัยของอาเธอร์ด้วยซ้ำ นี่ยังไม่รวมของเมอร์ลินอีกนะฮะ” แม็กนัสเปิดเผย

“แล้วนี่ลูกเป็นเจ้าของมันทั้งหมดเลยงั้นเหรอ?” อดัมถาม

"ฮะ... ผม รวย มาก" แม็กนัสตอบกลับ

พวกเขารู้สึกมึนงงมากขึ้นเรื่อยๆ กับสิ่งที่โผล่ออกมาจากปากของแม็กนัสทุกๆ วินาที ทำได้แค่ยอมรับ เกรซก็ถอนหายใจแล้วลุกขึ้น “โอเคจ่ะ งั้นเราไปกินข้าวเย็นกัน แม่ยังรู้สึกแปลกๆ กับเรื่องทั้งหมดนี้ คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งคืนเพื่อยอมรับทุกอย่างนะจ๊ะ”

"ฮิฮิ ไปกันเถอะฮะแม่จ๋า" แม็กนัสจับมือเธอแล้วลงไปข้างล่างกับเธอ

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

เกรซตื่นแล้ว เธอมองไปรอบๆ ตัวด้วยความสับสน อดัมก็ตื่นเพราะการเคลื่อนไหวของเธอเช่นกัน

*เฮ้อ..*

เกรซถอนหายใจและพูดว่า “ที่รัก เมื่อคืนฉันฝันประหลาดที่สุด”

"ให้ผมเดานะ ลูกชายของเรากลายเป็นกษัตริย์โดยชอบธรรมของราชวงศ์อังกฤษใช่ไหม?" อดัมกล่าวอย่างชัดเจน

"... มันไม่ใช่ความฝัน นี่ทำให้เราเป็นพวกราชวงศ์ด้วยเหรอ?" เธอสงสัย

“ผมก็ไม่รู้เรื่องนั้น… แต่คุณเป็นราชินีในใจผมมาตั้งแต่มัธยมปลายเลยนะจ๊ะ” อดัมตอบกลับอย่างหน้าด้านและเข้ามาใกล้เธอเพื่อจูบเธอ

*ผั่ว*

เกรซวาดฝ่ามือบนหน้าของเขาแล้วผลักเขากลับไป "แปรงฟันซะ ปากเหม็น"

“อา… ช่างเป็นช่วงเวลาที่โรแมนติกเหลือเกิน… ก็ได้จ้า… ผมจะไปแปรงฟัน” เขาคำราม

*ติ๊งต่อง*

กริ่งประตูดัง เธอลงจากเตียงและไปตรวจสอบ เธอคิ้วขมวดโดยสัญชาตญาณเพราะคนตรงหน้าเธออยู่ในเครื่องแบบทหาร เขาเป็นชายชราที่มีบั้งไขว้และกระบี่ภายใต้ตรามงกุฎบนไหล่ของเขา ทำให้เธอรู้ว่าเขามียศพลโท

แต่เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเพราะเธอไม่เคยเห็นชายชราคนนี้มาก่อนในชีวิต

ชายชรากระแอมและทักทาย "อรุณสวัสดิ์ครับ คุณนายแกรนท์ ผมพลโทแบรดลีย์ วิลสัน ผมขอเข้าไปได้ไหม"

“ค่ะ เชิญค่ะ” เธอเชิญเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นเชิญเขานั่ง

“คุณแกรนท์อยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ? คุณควรจะโทรหาเขาด้วย” เขาถาม

“ผมมาแล้ว คุณต้องการอะไร” อดัมก็มา เขาไม่พอใจที่เห็นคนในเครื่องแบบ

“กองทัพยังต้องการอะไรจากเราตอนนี้อีก หลังจากเรารับใช้มาหลายปี เราก็ถูกโยนทิ้งเหมือนขยะ ทำไมผมจะทำแบบเดียวกันกับคุณไม่ได้” เขาตั้งคำถาม

*แค็กๆ*

“โปรดใจเย็นๆ ก่อนคุณแกรนท์ ทางกองทัพได้ตระหนักถึงความผิดพลาดครั้งใหญ่และเราละอายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น นั่นคือเหตุผลที่ผมมาอยู่ที่นี่” วิลสันกล่าว

อดัมและเกรซมองหน้ากัน คำพูดของแม็กนัสเมื่อคืนเข้ามาในความคิดของพวกเขา

“ว่าต่อ...” อดัมนั่งลง

วิลสันหยิบแฟ้มออกจากกระเป๋าอย่างรวดเร็วและมอบให้อดัม

"เราทำการสอบสวนภายในและพบว่ามีคนในสำนักงานใหญ่กำลังเล็งเป้ามาที่คุณสองคนเพราะความแค้นส่วนตัว เราระงับเขาแล้ว อย่างไรก็ตาม เราเข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณสองคนนั้นเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจมาก

ดังนั้นเราจึงเสนองานให้พวกคุณอีกครั้ง ในกองทัพ ที่ออฟฟิศเดิมที่คุณเคยทำงาน อันที่จริง ถ้า คุณนายแกรนท์ต้องการ คุณก็สามารถเป็นหัวหน้าแผนกโรคหัวใจที่โรงพยาบาลหลักทหารได้ คุณสองคนจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นนายพลจัตวา เงินเดือนของคุณจะเพิ่มเป็นสองเท่าและค่าชดเชย กองทัพบกได้ตัดสินใจที่จะมอบสิ่งนี้ให้คุณ" เขายื่นเช็ค 2 ล้านปอนด์ (ประมาณ 25,150,793 ปอนด์ในยุคนี้)

อดัมและเกรซอ่านจดหมายและตรวจสอบเช็คอย่างมึนงง

ในขณะเดียวกันพลโทวิลสันก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเพิ่งได้รับคำสั่งให้มาที่นี่และบอกสองคนนี้เกี่ยวกับการคืนสถานะ การเลื่อนตำแหน่งและค่าตอบแทน

~กองทัพทำบาปอะไรต่อพวกเขากัน~ เขาสงสัยอยู่ในใจ

"อืมมมม... เราพร้อมที่จะยอมรับเงื่อนไขเหล่านี้ค่ะ" เกรซพูดและส่งเอกสารคืนให้วิลสัน พวกเขาจะไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้รึ พวกเขาได้รับข้อเสนอที่ดีเช่นนี้ อีกอย่าง ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าลูกชายของพวกเขากำลังจะได้เป็นกษัตริย์ และพวกเขารู้สึกว่ามันน่าจะช่วยให้เขาได้รับการยอมรับจากประชาชนในอนาคตมากกว่าหากพ่อแม่ของเขารับใช้ชาติในกองทัพ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ วิลสันก็ลุกขึ้นเตรียมจากไป “ถ้าอย่างนั้นผมควรจะไปติดต่อเจ้าหน้าที่คืนสถานะของคุณ ขอบคุณที่เชิญผมเข้ามา”

เมื่อเขาถูกทิ้งไว้ ทั้งเกรซและอดัมก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาแม็กนัส เรื่องนี้เกิดจากเขาแน่นอน

"แม็กนัส ตื่นเร็วเข้าลูก..." อดัมบุกเข้าไปในห้องของเขา

แต่ไม่มีใครอยู่ในห้อง

"เขาไปที่ไหนน่ะ?" อดัมถามอาเธอร์

“พวกเขาออกไปวิ่งเล่นกันหน่ะ อย่าโวยวายสิ ปล่อยให้ข้าได้นอนเถอะ” อาเธอร์พึมพำและเริ่มกรนอีกครั้ง

----------------------------------------

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา