ตอนที่ 79 จดหมายถึงราชินี (อ่านฟรี)
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร
ตอนที่ 79 จดหมายถึงราชินี
คิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์ ถูกสั่งให้จับตาดู มักเกิ้ลสองคนให้ปลอดภัย ในตอนแรกเขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องมาอยู่ที่นี่ แต่ภายหลังก็พบว่าพ่อแม่ของใคร
เขาเพิ่งเข้าร่วมกระทรวงในฐานะมือปราบมารหลังจากเรียนจบและอยู่ภายใต้สังกัดมือปราบมารผู้โด่งดัง เขามีความสุขเพราะมันหมายถึงการได้ทำงานภาคสนามมากขึ้นและการเลื่อนตำแหน่งก็รวดเร็วขึ้น
เขาเกิดมาในตระกูลเลือดบริสุทธิ์ แต่ไม่ใช่พวกเหยียดเลือด สีผิวของเขาทำให้เขารู้ซึ้งดีว่าโลกนี้มีการเหยียดเชื้อชาติมากพอแล้ว การเหยียดเลือดไม่จำเป็นต้องมีเพิ่มอีก
เขาทำงานภายใต้มือปราบมารอาวุโส เขามักจะพบว่าตัวเองถูกบอกให้ไปที่ห้องอื่นเมื่อไหร่ก็ตามที่มู้ดดี้เข้ามาในเซฟเฮาส์ เขาเองก็อยากรู้ว่ากำลังหัวหน้าเขาพูดถึงความลับอะไร แต่รู้ดีว่าไม่ควรสอดแนม
หลังจากเวลาผ่านไป ในที่สุดเขาก็เห็นแม็กนัส อนาคตของโลกเวทมนตร์ เด็กชายคนนี้ก็ไม่ได้พิเศษอะไร อาจจะสูงไปสักหน่อย
~ฉันสงสัยว่าเขาจะตอบสนองอย่างไรเมื่อรู้เรื่องปัญหาครอบครัว~ เขาคิด
*ติ๊งต่อง*
เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้เขาตกใจ เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาซ่อนไว้ใต้ข้อมือ จากนั้นเขาก็เปิดประตูอย่างช้าๆ
เขามองออกไปข้างนอกแต่ไม่มีใคร จากนั้นเขาเลยก้มหน้าลงมาก็เห็นแม็กนัส
“อยากกินโดนัทไหมครับ?” แม็กนัสเปล่งเสียง
ชักเคิลโบลต์ไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไร พวกเขาได้รับคำสั่งให้ซ่อนตัวตน
~ฉันทำภารกิจล้มเหลวแล้วหรอ?~ เขาสงสัยพร้อมด้วยความเศร้าในใจ
“ครับ มีอะไรให้ช่วยไหม” เขาพยายามทำเป็นไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
แม็กนัสกลอกตา "ไม่เอาน่า ผมรู้ว่าคุณมาจากกระทรวง ผมเห็นไม้กายสิทธิ์ของคุณยื่นออกมาจากใต้แขนเสื้อของคุณแล้วนะครับ"
“กระทรวงอะไร” ชักเคิลโบลต์รักษาการกระทำของเขา
รักนาร์คำราม “หยุดทำแบบนั้นซะที เรารู้ว่าคุณกำลังสอดแนมครอบครัวของแม็กนัส พวกโรคจิต”
"อะไรนะ... เปล่า เราไม่ใช่พวกโรคจิตซะหน่อย เรามาที่นี่เพื่อความปลอดภัยต-... อ่า..."
ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่ควรพูดแบบนี้ รักนาร์มีรอยยิ้มบนใบหน้าเป็นการตอบแทน
*ฟุบ*
“ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ คิงสลีย์” มีเสียงมาจากด้านหลัง
คิงสลีย์หันกลับมาและเห็นมู้ดดี้นั่งอยู่บนโซฟาเขาเพิ่งมาถึง มู้ดดี้เป็นเจ้านายของเขา ดังนั้นเขาจึงหลีกทางให้แม็กนัสเข้ามา
“สวัสดี มู้ดดี้ตาเดียว” แม็กนัสทักทายชายผู้ไม่พอใจ
มู้ดดี้คำรามอย่างไม่พอใจ “เธอมาที่นี่ทำไม? ให้เราทำงานของเราไม่ได้แงะ”
“อืม ในเมื่อพวกคุณคอยดูครอบครัวฉันอยู่ มันก็เป็นธุระของผมด้วยนี่นา” แม็กนัสตอบโต้
"แล้วมักเกิ้ลนั่นมาทำอะไรที่นี่?” มู้ดดี้ชี้ไปที่บ็อบบี้
บ๊อบบี้ถอยหลังไปสองสามก้าว รู้สึกถึงอันตรายจากชายพิการคนนี้
แม็กนัสหัวเราะเบา ๆ "บ๊อบบี้หรอ? ไม่ ไม่... เขาวิเศษมากนะ บ๊อบบี้ 125,126 X 1,869 - 564 / 78 ราคาเท่าไหร่คะ"
"233,860,486.769 ถามไมอ่ะ?" บ๊อบบี้ตอบทันที
แม็กนัสกอดอกแล้วมองกลับไปที่มู้ดดี้ “ดูสิ เขาวิเศษมาก”
มู้ดดี้กลอกตาปลอม “หยุดวุ่นวายได้แล้วแม็กนัส เขาเป็นมักเกิ้ล เธอรู้ไหมว่ามันเป็นปัญหาแค่ไหน”
แม็กนัสยักไหล่ “เอาน่า เขารู้เรื่องเวทมนตร์ของผมตั้งแต่เราอายุ 9 ขวบ ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเพื่อบอกอะไรผมเลย นอกจากนี้ ผมจะเป็นพระราชา พระราชาผู้มีเวทมนตร์ ดังนั้นจะต้องมีพวกมักเกิ้ลที่รู้เกี่ยวกับความสามารถทางเวทมนตร์ของผมแน่ แล้วผมอยากให้เป็นเขา เพื่อนที่เหมือนน้องชายมากกว่าใครอื่น อีกอย่างคุณไม่สามารถทำอะไรเขาได้หรอกเพราะเขาไม่ได้ละเมิดกฎแห่งความลับ เขาเป็นอีกหนึ่งคนในมักเกิ้ลที่สังเกตเห็นเอง”
“งั้นเธอก็อ่านหนังสือพวกนั้นแล้วสินะ *เฮ้อ* แล้วต้องการอะไร?” มู้ดดี้ถาม เขาไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้เนื่องจากบ็อบบี้รู้เรื่องเวทมนตร์มาหลายปีแล้ว และการพยายามลบความทรงจำใครบางคนเป็นเวลานานอาจส่งผลร้ายได้
“ผมแค่อยากรู้ว่าใครที่พุ่งเป้ามาที่ครอบครัวผม” แม็กนัสถาม
~ ชีวิตที่สงบสุขของฉันคงจากไปแล้ว~ มู้ดดี้คำรามภายในใจ
“พวกเชื้อพระวงศ์หรือครับ? พวกนั้นไม่รู้หรอว่าผมเป็นผู้สืบทอดที่แท้จริง?” แม็กนัสบ่น
“ใช่ พวกเขารู้เรื่องเธอตั้งแต่วันที่เธอเข้าโรงเรียนแล้ว เรายังได้สืบย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอตอนนี้ แล้วเจอว่าเป็นพระสวามีของราชินี” มู้ดดี้เปิดเผยทุกอย่างที่เขารู้
“แล้วคุณมีแผนจะจัดการกับเขายังไง?” แม็กนัสถามกลับ
“เราจะไม่ทำอะไร นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราควรทำ หน้าที่ของเราคือทำให้ครอบครัวของเธอปลอดภัยจากพวกคลั่งสายเลือด” มู้ดดี้กล่าวว่า
แม็กนัสหยิบไม้กายสิทธิ์ชั่วคราวออกมาจากกระเป๋าและเสกน้ำให้ตัวเอง เขากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้
บ๊อบบี้มีความคิด “ทำไมนายไม่บอกให้พวกเขาหยุดทำตัวเป็นเจ้านายแล้วสั่งชาวบ้านไปทั่วล่ะ ไม่ใช่ว่าพวกนั้นจะมีตัวเลือกสักหน่อย จากที่นายเล่ามาถ้าพวกเขาทำอันตรายนาย พวกเขาจะตายใช่ไหมล่ะ แค่บอกให้พวกเขาว่าสิ่งที่พวกเขาทำจะไม่ได้รับการชื่นชม พวกนั้นอาจต้องการควบคุมนาย แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือนายเองก็ควบคุมพวกเขาได้เช่นกัน”
“เป็นคำแนะนำที่ดีสุดๆ เลย บ๊อบบี้ มู้ดดี้ตาเดียวผมอยากให้คุณส่งข้อความให้ผมหน่อย” แม็กนัสพูด
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายนะ ไอ้เด็กเวร ฉันมีตาสองข้างเฟ้ย แถมตาวิเศษยังดีกว่าเดิมอีก” มู้ดดี้คำรามใส่เขา
"ฮิฮิ แน่นอน อะไรก็ตามที่ช่วยให้คุณหลับได้ตลอดทั้งคืน ตอนนี้ผมต้องการกระดาษและปากกาเพื่อเขียนจดหมาย คุณคิงสลีย์... ผมขอยืมหน่อยได้ไหมครับ” แม็กนัสถาม
คิงสลีย์ยื่นเอกสารให้เขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นแม็กนัสก็เริ่มเขียนพลางพูดออกมาดังๆ
“อืม ไหนดูซิ ผมแม็กนัส แกรนท์ เอมริส เพนดราก้อน คุณรู้จักผมอยู่แล้วเพราะคุณทำร้ายชีวิตครอบครัวของผม บาปที่ผมจะไม่มีวันลืมสิ่งที่คุณได้กระทำลงไป
คุณได้รับโอกาสอีกครั้ง เช่นเดียวกับปลาที่กำลังจะตายนอกบ่อของคุณ คุณสามารถกระโดดไปรอบๆ แล้วตายในที่สุด หรือจะจับมือกับผมแล้วมีชีวิตรอดไปตลอดอายุไข เพราะอนาคตของคุณถูกกำหนดไว้แล้ว ผมจะครองบัลลังก์และคุณไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ เพราะผมมีสิทธิ์โดยสายเลือด ส่วนคุณก็ทำผิดพลาดอย่างมหันต์ยังดีที่เป็นเพราะผมเป็นพ่อมดด้วย ไม่ใช่แค่พ่อมดธรรมดาแต่เป็นถึงทายาทแห่งเมอร์ลิน
ผมจะให้เวลาคุณอีก 3 วัน ทำให้พ่อแม่ผมได้งานคืน ฉันไม่รู้ว่าคุณจะโน้มน้าวพวกเขาอย่างไร แต่คุณต้องทำ แม่ของผมเป็นพันโท ตอนนี้เธอควรจะได้รับยศเป็นพลจัตวา พ่อของผมเป็นพันเอก ตอนนี้เขาจะได้รับเลื่อนยศเป็นนายพลจัตวาด้วย ทั้งคู่จะถูกย้ายกลับมาลอนดอน ที่ทำงานไม่ควรเกิน 30 นาทีจากที่ฉันอยู่ ต่อไป เงินเดือนของพวกเขาจะต้องเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าของตำแหน่งที่จ่าย และภายในระยะเวลา 1 ปี จะต้องได้รับการเลื่อนตำแหน่งอีกครั้ง นอกจากนี้ คุณต้องจ่ายเงิน 2 ล้านปอนด์เพื่อชดเชยเกี่ยวกับความไม่สะดวกที่สร้างไว้กับให้กับพวกเขา
หากทุกอย่างไม่เป็นไปตามนั้น ชีวิตของคุณก็คงต้องปล่อยให้สุขภาพทรุดโทรม แผ่นศิลาบอกอย่างชัดเจนว่าห้ามทำร้ายผม แล้วตอนนี้สาเหตุที่สุขภาพของผมแย่ลงคงจะเป็นพวกคุณ และนั่นหมายถึงจุดจบของสายเลือดทั้งหมดของพวกคุณเอง
คุณกล้ามาไล่ล่าเอากับครอบครัวผม ตอนนี้ผมจะลากคอพวกคุณมารับผิดชอบเอง
ย้ำอีกครั้ง คุณมีเวลาสามวันในการทำทุกอย่างที่ผมบอก จะไม่มีการต่อรองอะไรทั้งนั้น ผมเป็นคนง่ายๆ แต่นี่คือการตอบโต้ของผมต่อสิ่งที่คุณทำ เวลาว่างๆ คุณก็ควรอ่านกฎการเคลื่อนที่ข้อที่สามของนิวตัน และมันอาจเปิดมุมมองใหม่ๆ ให้คุณได้
ไม่พอใจอย่างยิ่ง
แม็กนัส แกรนท์ เอมรีส เพนดราก้อน"
*อึก*
ทุกคนยกเว้นรักนาร์และมู้ดดี้หายใจอย่างเย็นชา คำขู่ของแม็กนัสไม่ใช่เรื่องตลก มันทั้งตรงเผงและเอาแต่ใจ
แม็กนัสพับจดหมายแล้วส่งให้มู้ดดี้ “ผมคงไม่สามารถพบพวกนั้นได้ตอนนี้ และผมสงสัยว่าราชินีอาจจะไม่ได้รับจดหมายโดยตรง ผมอยากให้คุณส่งมันให้กับเธอด้วยมือ”
“แล้วอะไรทำให้เธอคิดว่าฉันจะทำให้เธอ” มู้ดดี้ถาม
“อะไรนะ ผมก็คิดว่าคุณเป็นคนสำคัญที่เอื้อมมือไปได้ทุกที่ซะอีก ผมว่าผมคงประเมินความสามารถของคุณสูงเกินไปสินะ งั้นก็ลืมไปซะเถอะ ผมจะถามคนอื่นล่ะกัน” แม็กนัสพึมพำ
มู้ดดี้คว้าจดหมายจากแม็กนัสทันที "ฉันคุ้นเคยกับการเล่นคำของเธอดี ราชินีจะได้รับจดหมาย แต่นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันช่วยเธอ ฉันมีงานสำคัญกว่าต้องทำ"
"คร้าบๆ คุณเป็นมือปราบมารที่เก่งที่สุด โอเค แล้วเจอกันคับ" แม็กนัสออกจากตึกและกลับบ้านฝั่งตรงข้าม
“ฉันล่ะอยากเห็นหน้าของพวกนั้นตอนพวกเขาอ่านจดหมาย” บ๊อบบี้พึมพำ
รักนาร์ยิ้มเยาะ “ฮ่าฮ่า พวกนั้นทำตัวเองทั้งนั้น พวกเขาคิดว่าจะผลักมังกรน้อยของเราลงเหวได้ง่ายๆ”
บ๊อบบี้หัวเราะเบาๆ “ชื่อเล่นที่ดี ฉันจะเรียกเขาว่ามังกรน้อยต่อจากนี้ไป”
แม็กนัสไม่ชอบใจนัก “ไม่เอาน่า มันฟังดูเหมือนนายกำลังพูดถึงนกเขาไงชอบกล”
รักนาร์หรี่ตาและตอบว่า "ช่างกล้านะที่คิดว่าเราหมายถึงเรื่องอื่น"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..." บ๊อบบี้เริ่มหัวเราะลั่น
แม็กนัสปิดปากของเขาเมื่อไปถึงประตู แต่ในไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงดนตรีดังมาจากข้างใน
เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน เขากับรักนาร์แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะในความตะมุตะมิในบ้านไว้ไม่ไหว
_____________________________
