ตอนที่ 78 ฉันเกลียดพวกอันธพาล (อ่านฟรี)
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร
ตอนที่ 78 ฉันเกลียดพวกอันธพาล
“ว่าแต่นายเป็นไงบ้างแม็ก?” บ๊อบบี้ถามหลังจากส่งถุงน้ำแข็งให้รักนาร์ เขาไม่ได้ตีแรงขนาดนั้นแต่มันก็ทำรักนาร์ปวดร้าวถึงกึ๋น เพียงแค่การสัมผัสแรงนิดๆ ก็ทำตัวผลิตเด็กบาดเจ็บได้
"ฉันโอเคเพื่อน มันก็มีอะไรเกิดขึ้นมากมายในชีวิตแหละ จนไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี… เอาจริงนะมันเพิ่งผ่านไปแค่ 3 เดือนครึ่ง โลกเวทมนตร์นี่มันช่างบ้าบอพิลึกชะมัด” แม็กนัสกล่าว
"งั้นเรื่องนั้นค่อยว่ากันทีหลัง... ฉันว่าจะโชว์คอมพิวเตอร์ให้นายดูซะก่อน" บ๊อบบี้พูดอย่างตื่นเต้นและลากเขาเข้าไปในโรงเรียน บ๊อบบี้ในฐานะคนที่ฉลาดที่สุดคนหนึ่งได้รับสิทธิพิเศษในโรงเรียน
แม็กนัสกับรักนาร์ตามบ็อบบี้เข้าไปในห้องแล็บคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ ที่นั่น มีเด็กที่ตัวสูงกว่าคนอื่นๆ กำลังทำอะไรบางอย่างกับเครื่อง มีผู้ใหญ่เพียงคนเดียวในหมู่พวกเขา แต่ก็เหมือนจะอายุน้อยอยู่เหมือนกัน
“นี่คือห้องทดลองของฉันเอง หลังจากที่ฉันซื้อคอมพิวเตอร์มา ฉันก็บอกทางโรงเรียนว่าให้ฉันใช้ห้องโถงไม่ก็ให้ฉันเช่าซะหน่อย สุดท้ายพวกเขาปล่อยให้ฉันใช้ห้องนี้ คงเพราะละอายใจเกินไปมั้งที่ไม่ได้ช่วยฉันเลยตอนขอทุน ทั้งที่พวกเขาควรจะเป็นโรงเรียนบ่มเพาะพรสวรรค์
ไงก็เหอะ ดูนี่ DRAGON ONE น่าตามันตอนแรกไม่ใช่แบบนี้ แต่ฉันได้อัพเกรดมันใหม่จนจำของเก่าไม่ได้แล้ว” บ๊อบบี้แนะนำเครื่องจักรของเขา
แม็กนัสมองไปทางสิ่งที่ดูเหมือนทีวีตรงหน้าเขา มันมีส่วนประกอบอื่นๆ ด้วย บอร์ดที่มีคีย์ต่างๆ ที่คล้ายกับกล่องเล็กๆ วางเรียงกัน
"แล้วมันทำอะไรได้บ้างล่ะ?" แม็กนัสถาม
"มันสามารถเรียกใช้การคำนวณได้น่ะ สมมติว่าถ้านายต้องการสร้างโรงงานหุ่นยนต์ที่มีแขนกลที่ทำงานแทนนายได้ด้วยการเชื่อมต่อ แล้วนายก็ตั้งโปรแกรมให้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ทำงานร่วมเครื่องนั้นได้เลย แล้วนี่ก็เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของเทคโนโลยีแห่งอนาคต แม็กนัส" บ็อบบี้กล่าว
แม็กนัสพยักหน้าและเล่นกับเครื่อง เขาใช้สิ่งที่คล้ายกล่องที่เรียกว่าเมาส์ และสิ่งที่เรียกว่าคีย์บอร์ด
"นายเขียนโปรแกรมทั้งหมดนี้หรอ?" แม็กนัสถาม
บ๊อบบี้พองหน้าอกของเขา
"แหงเด้ ก่อนหน้านี้ไม่มีอินเทอร์เฟซให้ใช้เมาส์หรอก ดังนั้นฉันเลยเพิ่มมันเข้าไป ถึงมันจะเอาไว้ใช้สำหรับงานส่วนบุคคลก็เหอะ เพราะฉันแก้ไขจากซอฟต์แวร์ต้นฉบับของ IBM และพวกนั้นอาจฟ้องฉันหากฉันเผยแพร่"
"เจ๋งเด็ด ว่าแต่ทำไมต้องเป็นดราก้อนวันล่ะ?" แม็กนัสถาม
"ฮิฮิ เพราะพวกมันเป็นสัตว์ในตำนานและไม่มีใครแข็งแกร่งกว่าพวกมันไงล่ะ สักวันหนึ่งฉันอยากให้ Futuretek ของเราเป็นหนึ่งในผู้สร้างคอมพิวเตอร์ที่แข็งแกร่งและล้ำหน้าที่สุดในโลก โอ้เดี๋ยวนะ ... ฉันมีเอกสารแสดงการเป็นเจ้าของบริษัทของนายอยู่" บ๊อบบี้หยิบเอกสารบางอย่างออกมาจากลิ้นชักที่ปิดล็อกทันที
แม็กนัสอ่านมันและมองหน้าบ๊อบบี้อย่างสับสน “นี่นายโง่หรือเปล่า? ทำไมนายให้ฉันตั้ง 70 เปอร์เซ็นต์ล่ะ ที่นี่นายทำงานหนักสุดนะ ถ้านายอยากให้ฉันเป็นคนควบคุมหลักจริงๆ แค่ 51 เปอร์เซ็นต์ก็พอไหม?”
"แต่... มันเป็นเงินของนายนะ" บ๊อบบี้เถียง
แม็กนัสหยุดเขาทันที “นายต้องไม่พูดอย่างนั้นถ้าฉันเล่าให้นายฟังว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันที่โรงเรียน หาที่ส่วนตัวคุยกันเถอะ”
“รักนาร์... นายจะมาไหมเนี่ย?” แม็กนัสถาม
...
พวกเขามาถึงห้องเรียนที่ว่างเปล่า แม็กนัสยังร่ายมนตร์แห่งความเงียบรอบตัวพวกเขาด้วย
"แล้วมีเรื่องอะไรที่ใหญ่กว่าที่นายใช้เวทมนตร์ได้อีกล่ะ?" บ๊อบบี้ถามขณะที่เขานั่งลง
แม็กนัสกระแอมในลำคอ “บ็อบบี้ ฉันไม่ได้บอกนายเหรอว่าคนในภาพวาดล่องหนเป็นใครน่ะ?”
“ก็บอก นายว่าเขาเป็นกษัตริย์อาเธอร์เพนดราก้อนใช่ไหมล่ะ?” บ๊อบบี้ตอบ
"ใช่ถูกต้องแล้ว และฉันก็พบว่าทำไมฉันถึงเห็นเขาคนเดียว ปรากฎว่า... ฉันเป็นผู้รับมรดกของเขา แถมไม่ใช่แค่เขาคนเดียว แต่ยังรวมไปถึงเทพเจ้าแห่งเหล่าพ่อมด เมอร์ลินก็ด้วย ชื่อเต็มในตอนนี้ของฉันก็คือแม็กนัส แกรนท์ เอมริส เพนดราก้อน ล่ะ” แม็กนัสเปิดเผย
*ปริบ ปริบ*
บ๊อบบี้มองหน้าเขาไม่กี่วินาที แล้วถามด้วยความไม่เชื่อว่า “ไงนะ?”
"บ๊อบบี้ ฉันเป็นรัชทายาทแห่งราชบัลลังก์อังกฤษ ฉันจะขึ้นครองบัลลังก์เมื่อฉันอายุครบ 18 ปี" แม็กนัสพูดอย่างตรงไปตรงมา
*ปริบ ปริบ*
“แต่…ได้ไงล่ะ? นายมาจากครอบครัวธรรมดานี่” บ๊อบบี้ไม่เข้าใจว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
"ฉันได้รับมรดกของพวกเขาก็เพราะ ฉันได้รับเลือกจากพวกเขา ตอนนี้ฉันไม่เพียงแค่รับมรดกเป็นเงินของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตำแหน่งและสิทธิ์ของพวกเขาด้วย กษัตริย์อาเธอร์เป็นกษัตริย์องค์แรกของสหราชอาณาจักรที่รวมเป็นปึกแผ่น และในฐานะทายาทของเขา ฉันได้เข้ามาแทนที่ราชวงศ์เดิมทั้งหมด แถมฉันยังมีเหรียญทองและอัญมณีหลายล้านเหรียญ นอกจากนี้นะเพื่อน ฉันพบว่าโลกเวทมนตร์กำลังเกิดสงครามกลางเมือง มีจอมเวทย์ฮิตเลอร์กำลังได้ขยายอำนาจ เขาตัดสินใจฆ่าพ่อมดทุกคนที่มีสายเลือดเวทมนตร์ที่ไม่บริสุทธิ์ พวกนั้นถึงขนาดพยายามจะฆ่าฉันด้วยซ้ำ แต่ฉันก็รอดมาได้
ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจว่าสร้างกลุ่มลับขึ้น เราจะรักษาโลกให้ปลอดภัยโดยให้พนักงานของเราอยู่ในตำแหน่งสำคัญทุกประเภททั่วโลก เรียกว่าโต๊ะกลม ตอนนี้รวมนายแล้วก็มีสมาชิกอยู่ 4 คน” แม็กนัสเปิดเผย
กรามของบ๊อบบี้ค้างอยู่ เขามองรักนาร์ด้วยสายตาสงสัย “เขาเอาจริงดิ?”
รักนาร์ผงกหัวหลายครั้ง
"มันเจ๋งมาก ... ว้าว ... ต่อไปเราก็จะทำได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ... มันอย่างแจ่มอ่ะฮ๊าฟว์ ... " ราวกับว่าฝาหลุดออกจากหัวของบ๊อบบี้ แล้วเขาก็แพล่มไม่หยุด
แม็กนัสหัวเราะ "ฮ่าฮ่า... เตรียมตัวให้พร้อมเถอะ อีกไม่กี่วันเราจะไปดูปราสาทที่เมอร์ลินทิ้งไว้ให้ฉัน”
"จริงดิ? ฉันมันก็ว่างตลอดแหล่ะ จะไปไหนก็ได้ที่นายต้องการ" บ๊อบบี้ตื่นเต้นมาก
“ใจเย็นๆ บ๊อบบี้.. ก่อนอื่นฉันต้องจัดการกับปัญหาบางอย่าง มีคนกำลังเล็งเป้าไปที่พ่อกับแม่ของฉัน ตอนนี้พวกเขาไม่มีงานและไม่สามารถหางานใหม่ได้ เดาว่าคงจะเป็นพวกราชวงศ์ พวกนั้นต้องรู้เรื่องของฉันแน่ๆ” แม็กนัสพูด
“อืมม ถ้าขนาดพ่อก็แม่ของนายยังหางานไม่ได้โลกก็คงแตกแล้วล่ะ ไม่งั้นก็เหมือนที่นายบอก… ในเมื่อตอนนี้ฉันยังไม่เห็นว่าท้องฟ้ามันจะถล่มลงมา งั้นนายก็คงพูดไม่ผิด แล้วแผนว่าไง?” บ๊อบบี้ถาม
รักนาร์พูดขึ้นก่อน "เรายังไม่มีแผนในตอนนี้ ตอนนี้ต้องไปคุยกับบอดี้การ์ดลับที่ดูพ่อแม่ของแม็กนัสก่อน"
“คุณลุงกับคุณป้ามีบอดี้การ์ดเหรอ? เจ๋งงง...” บ๊อบบี้อุทาน
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็เพิ่งรู้เมื่อเช้านี่แหละ” แม็กนัสชี้แจง
“แล้วเราจะไปคุยกับพวกเขาตอนไหน” บ๊อบบี้ถาม
"แป๊บนะ... นายโดดได้เปล่า?"
“ได้ ฉันสามารถโดดเรียนได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ฉันจะบอกว่าฉันจะไปงานประชุมคอมพิวเตอร์ นายรออยู่นอกโรงเรียนนี่แหละ” บ๊อบบี้พูดและวิ่งไปที่ห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่
...
“บ็อบบี้นี่เป็นคนที่ไม่เหมือนใครจริงๆ” รักนาร์กล่าว
“ใช่ เพราะงั้นเขาถึงได้ชื่อว่าบ๊อบบี้ไง ใครก็ตามที่มีชื่อนั้นต้องไม่ปกติ ฉันรู้ว่าสักวันหนึ่งเขาจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้” แม็กนัสตอบอย่างมั่นใจ
“แต่การนำเขาเข้าสู่โลกเวทมนตร์อาจทำให้ชีวิตเขาเสี่ยงเกินไปนะ” รักนาร์เตือนเขา
แม็กนัสถอนหายใจ “ฉันรู้น่า ช่วงนี้ฉันจะพยายามกันเขาออกจากเรื่องใหญ่ๆ ก่อน หวังว่าเมื่อถึงเวลาเหตุการณ์เรื่องเลือดบริสุทธิ์มันเลวร้ายถึงขั้นสุด เราจะมีพลังมากพอที่จะจัดการทุกอย่างได้”
“เราก็ได้แต่หวังอ่ะนะ ตอนนี้” รักนาร์พึมพำ
*โคร้ม*
บ๊อบบี้วิ่งมาพร้อมกับจักรยานของเขา "เผ่นเร็ว... พวกอันธพาลจะมาแล้ว"
แม็กนัสมองบ็อบบี้อย่างแปลกๆ “หนีทำไม?”
“เพราะฉันเพิ่งตื้บหน้าพวกนั้นไปทีนึง พวกนั้นมาจากทีมคริกเก็ตของโรงเรียน”
แม็กนัสได้ไม่ไปไหน เขารอให้พวกอันธพาลมา ไม่นานก็มีเด็กผู้ชายร่างสูง 6 คนมา ทุกคนคงเป็นรุ่นพี่ของบ๊อบบี้อย่างแน่นอน
“เห้ เห้...จะรีบไปไหน มีเพื่อนช่วยแล้วเหรอ” หนึ่งในนั้นตะโกน
แม็กนัสมองเขาแล้วถามว่า "นายเป็นใคร"
"ฉันชื่อกิลเบิร์ต... แกเป็นใครเนี่ย ไม่เคยเห็นแกมาก่อนเลย" เขาถามกลับ
*ถอนหายใจ*
แม็กนัสลงจากจักรยานแล้วเดินไปหาพวกอันธพาล “พวกนั้นทำอะไรไปบ๊อบบี้”
“เขากำลังรีดไถเงินค่าขนมจากนักเรียนหญิงใหม่ ฉันเลยผั่วไปที” บ๊อบบี้ตอบ เขาแข็งแกร่งพอที่จะรับมือคน 2-3 คนได้ แต่พอเขาเห็น 6 คนนั่นคือตอนที่เขาเผ่นออกมาอย่างไว
“แล้วนายเป็นพวกโจรงั้นหรอ” แม็กนัสถาม
"เปล่าเว้ย! เราแค่ยืม" เด็กชายปกป้องตัวเองเห็นได้ชัดว่าโกหก
แม็กนัสเดินเข้าไปใกล้เขามาก เขาเตี้ยกว่าเด็กชายเล็กน้อย แต่มันไม่ได้หยุดเขาจากการกระทำต่อไปของเขา
"บางทีทางโรงเรียนจะไม่ทำอะไรนาย... แต่ฉันจะทำ..."
แม็กนัสอุ่นมือข้างหนึ่งแล้ว *เปรี้ยงงง*
ตบหน้าด้วยหลังแหวน หนักพอที่จะทำให้เด็กชายล่วงลงกับพื้น เขากุมแก้มที่แดงก่ำด้วยใบหน้าที่ร้องไห้
"ก-แก..."
เด็กอีก 2 คนเข้ามาจะรุมแม็กนัส แต่ *เปรี้ยง* *เปรี้ยง*
ตบด้วยหลังมืออีกสองครั้งและเด็กสองคนล้มลงบนพื้น อีก 3 คนที่เหลือเริ่มกลัวเมื่อเห็นสิ่งนี้
"เราจะฟ้องเรื่องนี้แน่... เราจะ..."
แม็กนัสมองเหยียดคนโตสุดที่ล่วงไปคนแรก
“เอาเลย…จะบอกใครก็ได้ แล้วนายจะพูดว่าไงล่ะ? เด็กวัย 11 ขวบตบเด็กอายุ 15 ทั้ง 3 คนแล้วทำให้ร้องไห้เหมือนเด็กทารกหรอ?
“นายจะอธิบายยังว่าขนาดวัยรุ่น 6 รุมเด็กแล้วยังแพ้อีก? นี่เอาฮาใช่ไหมเนี่ย?” แม็กนัสคำรามใส่หน้าพวกเขาอย่างดัง เขายังทำให้ร่างกายของเขาแผ่ความร้อนออกมานั่นทำให้ทุกคนรู้สึกกลัวเขายิ่งขึ้น
"แม็กนัส... พอ... หนึ่งในนั้นกางเกงเปียกแล้ว..." รักนาร์ตะโกนขึ้นทันที
แม็กนัสก้าวถอยหลังและเห็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้ถูกเขาทุบตี เขาฉี่รดกางเกง
แม็กนัสถอนหายใจ “ฉันไม่ได้พูดกับนายด้วยซ้ำ”
"ด-ได้โปรดอย่าบอกแม่ของฉัน..." เด็กชายพูด
แม็กนัสถอนหายใจและหยุดการแผ่รังสีความร้อนออกจากร่างกายของเขาเพื่อให้รู้สึกน่ากลัว เขาเดินไปหาชายคนนั้นแล้วพูดอย่างสุภาพว่า "หยุดตามพวกเขาซะ หากนายต้องการทำบางสิ่งในชีวิต แค่เข้าโรงเรียนนี้ได้ก็ต้องมีดีอยู่ในตัว จดจ่อกับสิ่งนั้นซะ... ไม่ก็เข้าร่วมกับบ๊อบบี้... เขามีสมองที่ดี จำไว้นะ! พวกนายคืออนาคตของชาติ! ดูแลตัวเองด้วย... โอ้ และจำไว้นะว่า ฉันเกลียดพวกอันธพาล"
เขาไม่สนใจเหยื่อที่ถูกตื้บ ทิ้งให้อยู่กับบ็อบบี้และรักนาร์
หลังจากห่างไปพอสมควร บ๊อบบี้ก็ท้วง “อย่าเรียกฉันว่าบ๊อบบี้ต่อหน้าคนอื่นนะเฟ้ย ฉันมีชื่อเสียงที่ต้องรักษา”
“โอเค บ๊อบบี้” แม็กนัสตอบ
“ฮิฮิ... แน่นอน บ็อบบี้” รักนาร์เสริมพร้อมหัวเราะเบาๆ
“อ๊าก...” บ๊อบบี้คำราม
_____________________________
คอมพิวเตอร์
