ทาสแห่งเงา บทที่ 79 การพลิกผันแห่งโชคชะตา (ฟรี)

มันมืดแล้วเมื่อซันนี่กลับมาที่ต้นไม้ใหญ่ แคสซี่กำลังหลับอยู่ ซุกตัวอยู่ใต้เสื้อคลุมเธออย่างสบายใจ มีรอยยิ้มที่สงบบนใบหน้าเธอ

'ฝันดี'

เธอไม่ได้ถูกรบกวนโดยนิมิตที่น่ากลัวมานานแล้ว ทุกอย่างดีขึ้นตั้งแต่พวกเขาตัดสินใจอยู่บนเกาะอันเงียบสงบ

…ทุกอย่างยกเว้นอารมณ์ของเนฟ วันนี้เธอไม่ได้สนใจที่จะกลับไปที่แคมป์เลย อยู่ที่ขอบด้านตะวันตกของเนิน ซันนี่ไม่ชอบที่เธออยู่ใกล้น้ำสีดำมาก

เขาถอนหายใจ

'ฉันคงต้องไปหาผลไม้อร่อยๆ ให้เธอโดยเร็วที่สุด'

เธอคงเศร้าอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ๆ หลังจากได้กินผลไม้วิเศษ มันหวานและอร่อยมาก! ซันนี่แค่คิดถึงพวกมันก็น้ำลายสอแล้ว

'…บางทีฉันอาจจะหามันให้ตัวเองเหมือนกัน'

ในตอนแรก พวกเขาผลัดกันปีนขึ้นไปที่กิ่งด้านล่างของต้นไม้วิญญาณเพื่อเก็บผลไม้ แต่พักหลังมานี้ เนฟฟีสดูเหมือนจะถูกรบกวนจากความเศร้าโศกแปลกๆ ผลที่ตามมา กลุ่มก็พึ่งพาเขาในการนำผลไม้ลงมาให้ทุกคน

เขาเก็บจากกิ่งที่ต่ำที่สุดจนเกลี้ยงแล้ว เลือกผลไม้ที่สุกที่สุดก่อน ต่อมาก็มีขนาดเล็กลงและไม่อร่อยเท่า แต่ว่าพวกมันจะยังมีรสชาติที่น่าอัศจรรย์ เนื่องจากผลไม้แต่ละผลใหญ่พอที่จะอิ่มได้ยาวนาน พวกเขาไม่ค่อยกินมากกว่าหนึ่งผลในหนึ่งวัน ผลที่สุกที่สุดหนึ่งผลให้ชิ้นส่วนเงาซันนี่หนึ่งหรือสองชิ้น ในขณะที่ผลที่เล็กลงมาให้หนึ่งหรืออาจไม่ให้เลย

'ฉันสงสัยจริงๆ ว่าสะสมชิ้นส่วนเงาได้เท่าไหร่แล้ว น่าจะเกินร้อย ใช่ไหม? อาจจะถึงหนึ่งร้อยสิบตัวอีกด้วย… ไม่ ไม่มีทาง เราอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่วัน มากที่สุดก็หนึ่งสัปดาห์'

เขาสามารถเรียกอักษรรูนและตรวจสอบได้ แต่ด้วยเหตุบางอย่าง ความคิดนั้นไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาเลย

…ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาคงตกใจกลัว

ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับชิ้นส่วนเงาไปหมด ซันนี่เงยหน้าขึ้นและเกาท้ายทอยของเขา ในตอนแรก เขาวางแผนที่จะปีนต้นไม้ในตอนเช้าและสำรวจที่สูงกว่าที่เคยไป มองหาผลไม้ที่ดีที่สุด อร่อยที่สุดมามอบให้กับเนฟ แต่หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่รอจนกว่าคืนนี้จะจบลง

เขาสามารถมองเห็นได้อย่างสมบูรณ์ในความมืด อย่างไรก็ตาม ด้วยวิธีนี้ เขาจะสามารถมอบของขวัญที่น่ายินดีให้กับดาราผันแปรได้เร็วขึ้น

เมื่อก้าวเข้าไปใกล้ลำต้นของต้นไม้มหัศจรรย์ ซันนี่ก็เริ่มปีน ช่วงแรกนั้นยากที่สุดเนื่องจากไม่มีอะไรให้จับนอกจากรอยแตกและรอยนูนเล็กๆบนเปลือกไม้หินแก้วที่ราบเรียบ กว่าจะถึงกิ่งต้องใช้ความพยายามมาก

อย่างไรก็ตาม เขาคุ้นเคยกับมันแล้ว ขยับมือและเท้าของเขาตามสัญชาตญาณ ซันนี่สูงขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้า เขาก็ดึงตัวเองขึ้นไปบนยอดของกิ่งไม้ขนาดมหึมา

กิ่งแรกๆ เหล่านี้กว้างพอๆ กับถนน เขานั่งพักสักครู่ ดื่มด่ำกับความเย็นของอากาศยามค่ำคืน

ซันนี่ไม่เคยปีนต้นไม้วิญญาณในความมืดมาก่อน เมื่อไม่มีแสงตะวันสาดส่องกระทบใบไม้ มันดูแตกต่างอย่างน่าประหลาด ความสง่างามที่มีชีวิตชีวาหายไป แทนที่ด้วยความเงียบสงบอันน่าขนลุก

เสียงใบไม้สีแดงที่พลิ้วไหวดูไม่สงบอีกต่อไป อันที่จริง มันทำให้ซันนี่สั่นสะท้าน ฟังดูเหมือน… วิญญาณที่ติดอยู่นับพัน ทั้งหมดกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

'วันนี้ฉันเป็นอะไร? ฉันคิดเรื่องแบบนี้ไปได้อย่างไร? ช่างงี่เง่า! ยังดีที่ต้นไม้ใหญ่ไม่ได้ยิน มิเช่นนั้นฉันคงละอายใจมาก โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ต้นไม้วิญญาณ…'

ส่ายหน้า ซันนี่ลุกขึ้นยืนและปีนต่อไป เขาผิดหวังในตัวเองมาก ไม่ว่าอย่างไรสิ่งดีๆ ที่ต้นไม้ได้ให้พวกเขา เขาโง่เง่าที่ได้สงสัยความเมตตากรุณาของมัน… ความยิ่งใหญ่ของมัน… ความปรารถนาที่จะกินของของมัน… กระหายเสมอ เติบโตเสมอ… อดอยาก หิวโหย… ตลอดไป…

ช่างเนรคุณเหลือเกิน

ทำไมเขาถึงเริ่มคิดถึง… หือ… เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?

ซันนี่ขมวดคิ้ว ประติดประต่อความคิดไม่ออก

'อืม เอาเถอะ ฉันมาที่นี่เพื่อหาผลไม้อร่อยๆ ให้เนฟ ไม่ได้ฝึกการใช้เหตุผลของตัวเอง'

ปีนสูงขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้าเขาก็พ้นพื้นที่ซึ่งพวกเขาเคยสำรวจมาก่อน ยอดของต้นไม้ใหญ่นั้นกว้างใหญ่พอที่จะเป็นเขาวงกตของมันเอง ด้วยใบไม้หนาทึบบังสายตาและทำให้การมองหาผลไม้นั้นยากและใช้เวลานาน

ถึงกระนั้น ซันนี่ก็ตั้งใจทำต่อไป เขาคิดว่าถ้าขึ้นไปสูงๆ ที่ซึ่งมีแสงแดดจัดๆ ผลไม้จะสุกกว่านี้มาก

พวกเขาไม่เคยลองผลไม้จากกิ่งสูงๆ มาก่อน ถ้าเขาพบผลไม้ที่น่าอัศจรรย์อย่างจริงๆ เนฟฟีสจะต้องเปลี่ยนใจและละทิ้งความคิดแปลกๆ ที่เธอจะออกจากเกาะ ไม่ว่าอย่างไร ผลไม้เหล่านี้วิเศษมาก บางทีเธออาจจะยิ้มอีกด้วย!

กำลังใจเต็มที่ ซันนี่ปีนต่อ

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หลังจากผ่านไปสักครู่ใหญ่ๆ ซันนี่ก็ตัดสินใจได้ว่าเขาปีนได้สูงพอแล้ว เขาไม่แน่ใจว่าเขาเริ่มปีนเมื่อกี่ชั่วโมงก่อน แต่ดูจากอาการเจ็บกล้ามเนื้อและความหนาทึบของกิ่งไม้ที่ลดลงอย่างเห็นได้ชัด เขาอยู่ที่ไหนสักแห่งในส่วนบนของต้นไม้

เหยียบกิ่งไม้หนึ่ง เขาเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และมองซ้ายมองขวา การค้นหาผลไม้ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้การรับรู้และความอดทนที่ดี

…และความรู้สึกสมดุลที่ดี แน่นอน! การตกจากความสูงระดับนี้คงไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีนัก อันที่จริง มันจะเป็นครั้งสุดท้ายของเขา

เฝ้าสังเกตสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง ซันนี่ขยับออกห่างจากลำต้นของต้นไม้ใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ กิ่งก้านแกว่งไปมาเบาๆ ใต้เท้าของเขา สองสามครั้ง เขากระโดดจากกิ่งหนึ่งไปอีกกิ่งหนึ่ง ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในท่วงทำนองของใบไม้ที่สั่นไหว

ระหว่างทาง เขาสังเกตเห็นผลไม้แขวนอยู่หลายผล พวกมันดูสุกและน่ารับประทาน แต่ก็ไม่มีลูกไหนพิเศษอะไรอย่างแท้จริง และเขาต้องการค้นหาผลไม้ที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ในที่สุด ซันนี่ก็มาไกลจนกิ่งเริ่มแคบและบางมาก ตอนนี้ มีขนาดเกือบเท่าต้นไม้ทั่วไป แทบจะรับน้ำหนักของเขาไม่ไหว

แต่เขายังไม่พบของขวัญที่เหมาะสมสำหรับเนฟฟีส

ซันนี่มองไปรอบๆ อย่างช่วยไม่ได้ คอตก เขาคิดว่าตัวเองจะทำได้จริงๆ

จากนั้น เขาก็สังเกตเห็นสิ่งแปลกๆ

ห่างจากเขามาระยะหนึ่ง กิ่งก้านเหนือกิ่งที่เขายืนอยู่บิดลงด้านล่าง ราวกับถูกอะไรบางอย่างถ่วงไว้ แต่ทว่า เขามองไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังกำแพงใบไม้ที่แทบจะทะลุผ่านไม่ได้

อันที่จริง เขาเพียงสังเกตเห็นความผิดปกติเพราะมันมืด ในเวลากลางวัน สีที่สดใสของใบต้นไม้วิญญาณจะทำให้มองไม่เห็นรูปร่างของกิ่งก้าน แต่ในการมองเห็นตอนกลางคืนของซันนี่ สีทั้งหมดถูกลดลง เกือบจะกลายเป็นสีเทาเฉดต่างๆ

'น่าสนใจ'

กระโดด เขาคว้ากิ่งไม้ที่สูงกว่าแล้วดึงตัวเองขึ้นไป จากนั้น ระวังอย่าให้ตก ซันนี่ตรงเข้าไปยังกำแพงใบไม้และฝืนเดินผ่านเข้าไป ในกระบวนการนี้ เขาต้องเพิ่มความแข็งแกร่งและความว่องไวด้วยความช่วยเหลือของเงา มิฉะนั้น เขาคงต้องหันหลังกลับไม่ก็ตกลงสู่ความตาย

ในที่สุด เขาก็หลุดพ้นจากใบไม้ชั้นสุดท้ายและก้าวไปข้างหน้า

จากนั้น ซันนี่ก็ตัวแข็ง ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

ตรงหน้าเขา ซ่อนตัวจากโลกในช่องลับของกิ่งไม้ที่คดเคี้ยว รังนกขนาดใหญ่ยักษ์วางอยู่ระหว่างใบไม้สีแดงสด