ตอนที่ 13-15 ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้
เสียงระเบิดตามมาด้วยพลังคำรามของไดลินสั่นสะเทือนไปทั้งปราสาทเลือดมังกร
“เกิดอะไรขึ้น?” เทพสงคราม มหาพรต ซีซาร์ เดเลีย วอร์ตัน เกทส์และคนอื่นรีบเร่งเข้ามาทันทีพวกเขาเห็นไดลิน โอจวินและฮันบริทเผชิญหน้ากันทันใดนั้นพวกเขาเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังไปยืนใกล้กับลินลี่ย์
เดเลียกุมมือลินลี่ย์แนบแน่นกล่าวเสียงนุ่มนวล “ลินลี่ย์! โอจวินผู้นั้นกลับมาอีกแล้วหรือ? เดเลียกังวลเล็กน้อย
ครั้งล่าสุดเมื่อโอจวินโจมตี ลินลี่ย์สั่งให้เดเลีย วอร์ตันและคนอื่นๆซ่อนตัวอยู่ในห้องมิติ ดังนั้นเดเลียและคนอื่นไม่เคยพบเห็นโอจวิน แต่ขณะที่เดเลียมองดู พลังโจมตีเทพแท้ต้องมาจากฝ่ายโอจวิน
“เป็นเขานั่นเอง เขาพาผู้ช่วยมาด้วย อย่างไรก็ตามท่านไดลินและท่านทารอสก็เพียงพอจะรับมือกับพวกเขาแล้ว” ลินลี่ย์ปลอบเสียงอ่อนโยน
เดเลียพยักหน้า
ทั้งสองคนเงยหน้ามอง
“ฮ่าฮ่า...” ทารอสบินเข้ามาหาหัวเราะเสียงดัง “โอจวิน! ข้านึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะกล้ามาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าคำพูดที่ข้าบอกเจ้าครั้งล่าสุดที่เมืองหลวงจะไม่เข้าไปอยู่ในใจของเจ้าเลยสินะ”
แส้สีเขียวปรากฏอยู่ในมือของทารอส
“แครก แครก” แส้ปล่อยรัศมีที่แช่แข็งได้
ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอจวินและฮันบริทรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ
“โอจวิน!!!” ฮันบริทคำรามและส่งสำนึกเทพอย่างไม่พอใจ ครั้งนี้ฮันบริทโกรธอย่างแท้จริง สถานการณ์นี้มีพัฒนาการไปในทางที่แตกต่างไปจากการคาดการณ์ของโอจวินอย่างสิ้นเชิง
โอจวินมีความรู้สึกแย่เช่นกัน
ทั้งสองคนเพิ่งจะเริ่มต่อต้านพลังสูบกินของไดลินได้ ขอเพียงรวมกำลังกันกับร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งของโอจวิน ทั้งสองทำได้แค่เพียงต้านทานเท่านั้นพวกเขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลยในตอนนี้ ถ้าสถานการณ์เป็นแบบนี้ต่อไป... ถ้าทารอสโจมตี ทั้งสองคนจะตกเป็นเป้าหมาย!
“ฮ่าฮ่า, ลองโดนแส้หวดสักสองสามร้อยทีก่อนเป็นไง” ทารอสหัวเราะลั่นขณะที่เขาเริ่มควงแส้
สองสามร้อยแส้?
สีหน้าของโอจวินและฮันบริทที่ร่วมมือกันอย่างหนักต่อต้านพลังสูบกินเปลี่ยนไปทันที เป็นไปได้ยังไงที่พวกเขาจะรับการโจมตีของเทพนี้ได้โดยตรง?
“ควั่บ”
แส้ยาวร่ายรำเหมือนกับอสรพิษขนาดยักษ์เปลี่ยนเป็นเงาสีขาวเจิดจ้า อุณหภูมิในพื้นที่ใกล้ลดลงถึงจุดเยือกแข็งและชั้นน้ำแข็งปรากฏอยู่บนพื้น แส้ยาวร่ายรำเหมือนกับหางอสรพิษตวัดใส่โอจวินและฮันบริทอย่างดุดัน
“ถอย!”
โอจวินและฮันบริทกัดฟันพร้อมกันและระเบิดพลังงานภายในร่างยอมเสี่ยงให้ตนเองบาดเจ็บขณะฝืนกำลังฝ่าสนามพลังสูบกินของไดลินออกมา
“บึ้ม!”เกิดแรงระเบิดขึ้นในกลางอากาศและเกิดพายุทำลายล้างล้างขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แม้แต่ไม้ประดับและต้นไม้ในปราสาทเลือดมังกรก็ถูกทำลาย ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอจวินกับฮันบริทยืนอยู่กับที่เหนืออากาศหน้าของพวกเขาซีดขาว
ไดลินสบถเบาๆ “ฮึ่ม, ถ้าไม่ใช่เพราะข้อเท็จจริงที่ว่าพลังเทพของข้ายังไม่บริสุทธิ์และทรงพลังมากพอพวกเจ้าสองคนยังจะหลบหนีออกไปได้ยังไง?”
ในอากาศเหนือปราสาทเลือดมังกร ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินทั้งสองร่างและฮันบริทโฉบอยู่ในอากาศ
“พวกเจ้าทั้งสองคนไปอยู่ห่างๆ เลยดีกว่า มิฉะนั้นครั้งนี้ข้าไม่ปราณีแน่” ทารอสสยังคงพูดดังลั่นขณะที่มองดูร่างทั้งสองที่อยู่ในสภาพทุลักทุเลกลางอากาศ
ฮันบริทหันกลับไปมองโอจวิน เขาส่งสำนึกเทพสนทนา “โอจวิน,เจ้าไดลินนั่นอ่อนแออย่างที่เจ้าพูดหรือเปล่า? ฮึ่ม... ข้าคิดว่าเราไปดีกว่า” ฮันบริทยอมรับสมบัติเทพจากโอจวิน และไม่รู้สึกอึดอัดกับการกลับมาด้วยตัวเอง
โอจวินจ้องมองข้างล่างอย่างเย็นชา ใจของเขาเต็มไปด้วยเพลิงโกรธ
ขณะที่เขาจ้องมองโอลิเวอร์ที่ยืนอยู่ข้างลินลี่ย์ความโกรธของโอจวินทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว เขาพูดด้วยสำนึกเทพ “ฮันบริท, นี่เป็นความผิดพลาดของข้า ข้าไม่สืบให้ชัดเจนถึงพลังของคู่ต่อสู้..แต่... ข้าต้องฆ่าโอลิเวอร์ผู้นี้ให้ได้แน่นอน ถ้าข้าไม่ทำเช่นนั้น ข้าคงไม่สงบ”
“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?” ฮันบริทจ้องมองโอจวินอย่างไม่สบายใจ
สายตาของโอจวินจับนิ่งอยู่ที่พื้นข้างล่าง เขาตอบผ่านสำนึกเทพ “ฮันบริท! ไม่ต้องกังวล... พลังสูบกินของไดลินสามารถส่งผลต่อเป้าหมายเดียวเท่านั้น เอาอย่างนี้เป็นไง เราทั้งสองจะโจมตีจากตำแหน่งต่างๆ พร้อมกันครั้งนี้ข้าจะพัวพันไดลินกับทารอสไว้ ขณะที่เจ้าฆ่าโอลิเวอร์ ฮันบริท, ข้าขอร้องเจ้า”
หลังจากพูดแล้ว โอจวินมองดูฮันบริทอย่างจริงจัง
ฮันบริทลังเลเล็กน้อย จากนั้นถอนหายใจ
“ก็ได้, ข้าจะยอมตกลงด้วย” ฮันบริทพูดต่อ “แต่ถ้าเผชิญกับอันตรายใดๆ ก็ตาม ข้าจะเผ่นก่อนถึงตอนนั้นอย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน”
“แน่นอน ข้าไม่ตำหนิเจ้า” โอจวินมองดูฮันบริทอย่างขอบคุณ “ขอบคุณ”
“เตรียมพร้อม” ฮันบริทกล่าว
ร่างแยกแสงศักดิ์สิทธิ์และร่างแยกธาตุไฟแสดงพลังของพวกเขาทันทีแสงศักดิ์สิทธิ์กวาดลงมายิงใส่พื้นที่ทั่วไปของลินลี่ย์ แสงศักดิ์สิทธิ์นี้คือแสงที่บริสุทธิ์จริงๆกล่าวโดยทั่วไป แม้แต่เซียนที่กระทบถูกแสงนี้ก็ยังได้รับบาดเจ็บ
นี่คือวิชาเดียวกับที่โอจวินใช้ทำลายเมืองหลวงในจักรวรรดิบาลุค
พลังโจมตีนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในวังตายเหลือแต่เพียงอังเก้และซีน่าที่โชคดีรอดชีวิต โดยซีน่าได้รับบาดเจ็บสาหัส
“แย่แล้ว”เมื่อเห็นเช่นนี้ ลินลี่ยืไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย เขากระแทกหมัดลงกับพื้นและพลังแปลกประหลาดกระจายขึ้นไปเหนืออากาศเหนือคนหลายสิบคนนั้นทันที นั่นเป็นเหมือนกับม่านพลังโปร่งแสงได้ครอบคลุมลินลี่ย์ วอร์ตันและคนอื่นๆ ไว้ในเยื่อพลังนั้น
เวทต้องห้ามสายธาตุดิน – พลังป้องกันสะท้านดิน
เวทป้องกันสะท้านดินเป็นเวทป้องกันขนาดใหญ่ โดยทั่วไปสามารถใช้ป้องกันได้ทั้งเมือง ตัวอย่างเช่น ถ้าศัตรูใช้ดาวตกถล่มฟ้าสร้างหินขนาดใหญ่พุ่งกระแทกใส่เมืองจอมเวทสามารถใช้พลังป้องกันสะท้านดินได้
เมื่อถึงระดับเทพแล้ว เวทต้องห้ามสามารถร่ายใช้ได้ทันที
และในแง่พลังเวทนี้ในตอนนี้ทรงพลังมากกว่าที่พวกเซียนใช้ เวทป้องกันสะท้านดินถูกควบคุมในระยะเพียงไม่กี่สิบเมตรแสงศักดิ์สิทธิ์จึงถูกเวทนี้ป้องกันเอาไว้ได้
“ควั่บ” “ควั่บ” แสงหนึ่งขาว หนึ่งแดงสองสายพุ่งลงมาพร้อมกัน โอจวินไม่ได้ตั้งใจจะใช้แสงศักดิ์สิทธิ์ฆ่าผู้ใดผู้หนึ่ง นั่นคือสิ่งที่เขาใช้เพื่อสร้างความสับสน ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของเขาพุ่งลงมาด้วยความเร็วแสง...
และขณะเดียวกันฮันบริทก็เคลื่อนไหวและพุ่งลงมาทางลินลี่ย์
“ข้าจะขวางเขาเอง! ทารอส ข้าจะให้เจ้ารับมือกับร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอจวิน อย่าปล่อยเขามา” ไดลินใช้สัมผัสเทพคุยกับทารอส
“ไม่ต้องห่วง” ทารอสยังคงหัวเราะอย่างร่าเริง
ไดลินเร่งความเร็วเต็มที่จนกลายเป็นร่างเลือนรางขณะที่เขาไปสกัดฮันบริทไว้ ขณะเดียวกันแสงรังสีแดงแฝงด้วยรังสีทำลายล้างโจมตีใส่ไดลินอย่างบ้าคลั่งและทวนที่โอจวินใช้ยิงแสงออกมาเป็นรูปมังกรไฟที่มีพลังทำลายล้าง
ไดลินตกใจอย่างหนักทันที “โอจวินเป็นบ้าไปแล้วหรือ?”
ไดลินสามารถบอกได้ว่าร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินใช้พลังศักดิ์สิทธิ์อย่างบ้าคลั่งโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น ต้องเข้าใจไว้ก่อนว่า...พลังศักดิ์สิทธิ์ของเทพสะสมได้ช้ามาก กล่าวโดยทั่วไปคือในการสู้รบ พวกเขาไม่ยินดีจะกระตุ้นพลังออกมาอย่างบ้าคลั่งเช่นนี้ ถ้าพวกเขาทำเช่นนั้นพวกเขาจะไม่สามารถคงสภาพรักษาพลังได้นานก่อนที่พลังศักดิ์สิทธิ์จะถูกใช้หมดไปในจุดหนึ่งศัตรูจะสามารถทำลายล้างพวกเขาได้อย่างง่ายดาย
“ควั่บ!” ตาที่สามของไดลินยิงระลอกพลังที่มองไม่เห็น
ร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินถ้าว่ากันในแง่พลังแล้วยังด้อยกว่าร่างแยกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์ เมื่อกระทบกับระลอกพลังที่มองไม่เห็นร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินชะงักทันที จากนั้นไดลินสร้างพลังกรงเล็บสองสายมือของเขาสวมถุงมือสมบัติชั้นเทพเขาตวัดกรงเล็บใส่ศีรษะของโอจวิน
“แคล้ง!”
ไดลินและร่างแยกธาตุเพลิงศักดิ์สิทธิ์ปะทะกันอย่างรุนแรง
ไดลินถูกร่างแยกธาตุเพลิงศักดิ์สิทธิ์พัวพัน ดังนั้นฮันบริทจึงบุกเข้าใส่โอลิเวอร์ได้ โอลิเวอร์ไม่มีโอกาสได้หนี ความเร็วของเขาด้อยกว่าฮันบริทห่างไกล
“ฮ่าฮ่า...” ตาของฮันบริทมีแววประกายตื่นเต้นขณะที่เขาพุ่งลงมา
“ดีใจเร็วเกินไปแล้ว” เสียงเกียจคร้านดังขึ้นในใจฮันบริทและทันใดนั้นบุรุษชุดดำร่างหนึ่งปรากฏอยู่หน้าฮันบริท บุรุษชุดดำนี้ใช้ดาบบางยาวโค้งฟันใส่เขา
ไม่ว่าดาบยาวกวาดผ่านไปที่ใด มิติจะสลายตัว
“ปัง!”มือขวาของฮันบริทกระพริบแสงน้ำเงิน กระแทกกับคมดาบทันที เขากระเด็นถอยหลัง มือของฮันบริทยังคลุมไปด้วยสมบัติเทพ เขาก็ใช้เมือของตนเองเป็นอาวุธเช่นกัน
ฮันบริทตกใจอย่างหนัก “ทารอสผู้นี้มีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ในสายวิถีทำลายล้าง!”
ตอนนี้ ทารอสชุดเขียวกำลังควงแส้วุ่นวายกับการรับมือโอจวินอย่างไรก็ตาม ทารอสนี้ถือดาบบางยาวสามารถบังคับให้ฮันบริทต้องถอยหลังด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว
“โอจวิน! รีบไปเร็ว!” ฮันบริทส่งข้อความทางสัมผัสเทพให้โอจวินและจากนั้นหนีไปทางท้องฟ้าทิศเหนือโดยไม่สู้รบอีกต่อไป
“อ๊าคคคค!”
ร่างแยกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินและร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองมีสีหน้าดุดัน ทั้งสองร่างนั้นคำรามโกรธเกรี้ยวโหยหวนไม่ยินดีจะยอมรับผลเช่นนี้ พวกเขาไม่ยินดีจะยอมรับความพ่ายแพ้ โอจวินมีร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ใช้รับมือไดลิน และยอมรับแล้วว่า เขาอาจสูญเสียหนึ่งในร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ก็ได้
แม้ว่าราคาที่สูญเสียไปจะเป็นหนึ่งในร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาก็ยังต้องการฆ่าโอลิเวอร์! นี่เป็นเพราะ...เขาต้องการล้างแค้นให้กับลูกชายที่ตายไปของเขา!
แต่ทารอสผู้นี้มีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน และในแง่พลัง...สถานการณ์แตกต่างจากของโอจวิน ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์วิถีทำลายล้างที่ทารอสซ่อนไว้ในแง่พลังไม่ด้อยไปกว่าร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุน้ำของทารอสเลย
เมื่อร้องโหยหวนระบายความโกรธด้วยความไม่ยินดีแล้ว ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอจวินเปลี่ยนรังสีแดงและขาวสองสายหนีไปทางขอบฟ้าทิศเหนือพร้อมกัน
“ในที่สุดก็จบเสียที” คนส่วนใหญ่ในปราสาทเลือดมังกรถอนหายใจโล่งอก
ทหารและบ่าวทาสที่หลบซ่อนตัวหวาดผวากับการต่อสู้ครั้งนี้ การสู้รบระดับนี้..คนธรรมดาอย่างพวกเขาอาจถูกฆ่าได้พร้อมกับความเสียหายพังทลาย แม้แต่วิญญาณของพวกเขาอาจถูกทำลาย
“ทารอส ทำไมเจ้าถึงซ่อนพลังที่แท้จริงเอาไว้ตลอดเวลา? ในเวลาอย่างนี้อย่างน้อยเจ้าน่าจะรั้งพวกเขาคนใดคนหนึ่งไว้ได้ไม่ใช่หรือ?” ไดลินกล่าวอย่างไม่สบายใจ “อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่มีความสามารถทำเช่นนั้น เจ้ามีความสามารถมากที่ข้ายังไม่รู้!”
ไดลินและทารอสอยู่ด้วยกันในทวีปยูลานมาเป็นหมื่นปีแล้วครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเป็นสหายกัน
ความสามารถโดยธรรมชาติของไดลิน ความสามารถโดยธรรมชาติของทารอสพวกเขาต่างรู้จักกันดี
“ฮ่าฮ่า, อย่าเพิ่งโทษว่าข้านักเลย” ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของทารอสผสานกันเป็นหนึ่งอีกครั้งและเขาหัวเราะขณะมองดูไดลิน “ไดลิน,ทำไมเจ้าใช้พลังสูบกินของเจ้าเพียงครั้งเดียวเล่า? ถ้าเจ้าใช้พลังสูบกินเป็นครั้งที่สองบางทีเจ้าอาจกลืนกินร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินก็ได้”
ไดลินเหลือบมองทารอส “ใช้อีกครั้งน่ะหรือ? เจ้าพูดง่ายนักนะ ถ้าข้าใช้ได้อีกครั้งพลังเทพของข้าคงหมดกัน! นั่นแหละเป็นเรื่องน่าอาย ตอนนั้นเมื่อข้าใช้ครั้งแรกข้าก็ยังทำไม่สำเร็จ เดิมทีข้าต้องการจะฆ่าสองคนนั่นพร้อมกันในตอนนั้น”
ความสามารถตามธรรมชาตินี้น่ากลัวและร้ายกาจเกินไป
ขณะเดียวกันยังต้องใช้ปริมาณพลังมหาศาล จำนวนครั้งที่ใช้ต้องไม่มากซึ่งจะส่งผลต่อประสิทธิภาพด้วย
แม้แต่ใช้กับพวกอ่อนแอก็สามารถใช้ได้สองหรือสามครั้งเพียงแต่ละครั้งที่ใช้ พลังที่ใช้จะต้องอ่อนตามไปด้วย สำหรับพวกแข็งแกร่งก็ยังใช้ได้เพียงสองหรือสามครั้ง แต่ละครั้งพลังที่ใช้จะมากอย่างน่าประหลาด
“เจ้ามักจะโลภอยู่ตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าห้าพันปีที่แล้วเจ้าโลภและใช้ความสามารถสูบกินของเจ้าพยายามจะชิงประกายศักดิ์สิทธิ์ให้ลูกของเจ้า..เจ้าคงไม่ทำให้ลอร์ดเบรุตโกรธ จนถูกจับโยนเข้าคุกแน่” ทารอสพูดพลางหัวเราะ
ไดลินแค่นเสียงเย็นชา ไม่พูดอะไรอีกต่อไป
เป็นธรรมดาที่เขารู้สึกไม่พอใจเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อห้าพันปีที่แล้ว
ขณะที่ไดลินและทารอสคุยกัน พวกเขาเดินมาหาลินลี่ย์และคนอื่น ลินลี่ย์ เทพสงคราม และคนอื่นๆจากการสู้รบครั้งนี้มีความชื่นชมมากกับความแตกต่างระหว่างพลังของพวกเขากับเทพแท้ เนื่องจากระดับพลังปัจจุบันของพวกเขา ถ้าพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับเทพแท้เองพวกเขาคงจะแย่
“ท่านทารอส ท่านไดลิน, ขอบคุณท่าน!” โอลิเวอร์เดินเข้ามาหาและพูดจริงจัง
“ไม่เป็นไร,แต่ว่าเจ้าตัวก่อกวนน้อย ต่อไปข้างหน้า อย่าสร้างปัญหามากมายอย่างนี้อีก” ทารอสพูดพลางหัวเราะ
