แต่ซิเรียสไม่ได้โกรธอะไร แน่นอนว่าบางครั้งเขาและเพื่อนๆ ก็เรียกสเนปด้วยชื่อเพี้ยนๆ บางชื่อ แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็แค่การเล่นสนุกเอาฮากันเฉยๆ เพราะแม็กนัสเป็นตัวเชื่อมกึ่งกลางของพวกเขา

"นายพูดถูก สนิเวลลัส อา... ฉันเกลียดครอบครัวของฉันจัง" ซิเรียสพึมพำ

“แล้วนายล่ะเจมส์ นายจะทำอะไร?” แม็กนัสถาม

เจมส์ตอบอย่างภูมิใจว่า "อิอิ ฉันว่าจะไปออสเตรเลียกับครอบครัวน่ะ เพื่อนพ่อฉันอยู่ที่นั่น"

"เจ๋งเด็ด ส่วนฉันจะนอนเล่นอยู่บ้านกินแพนเค้กอร่อยเพลินๆ แล้วฉันจะเปลี่ยนรักนาร์ให้กลายเป็นนักกินแพนเค้กชั้นเลิศช่วงวันหยุดนี้แหละ” แม็กนัสกล่าว

รักนาร์ตัวสั่น "เอ่อ... ฉันว่าฉันขอผ่าน ฉันไม่อยากเพี้ยนเหมือนนาย"

*ก๊อกก๊อก*

“ได้อะไรจากรถเข็นไหมจ๊ะ ที่รัก” ผู้หญิงรถเข็นอาหารมา

แม็กนัสทำตาเป็นประกาย "คุณผู้หญิงฮะ คุณพอจะมีมีแพนเค้กไหม?"

เธอมองรถเข็นของเธออย่างสับสนพลางปฏิเสธ "ฉันเกรงว่าจะไม่มีนะ มีอะไรอีกไหมจ๊ะ"

แม็กนัสรู้สึกท้อแท้ แต่ในไม่ช้าเขาก็ส่งเสียงเชียร์อีกครั้ง "โอเค... วันนี้จะเป็นปาร์ตี้ของผม เอาทุกอย่างมาให้ผมเลยครับ!"

*วี้ดวี่ว*

ซิเรียสผิวปากกวน หลังจากนั้น พวกเด็กๆ ทุกคนในห้องก็สุมหัวกันกินอย่างกับสัตว์ที่หิวโหย ยกเว้นสเนป เขาพยายามทำตัวมีมาตรฐานเสมอ แม้ว่าแม็กนัสจะจงใจให้ช็อกโกแลตแท่งที่เขาหลอมเหลวด้วยมือของเขาก็ตาม มันทำให้มือของสเนปเลอะเทอะไปหมด

นอกจากนี้ เขายังแอบยัดอาหารบางอย่างไว้ในกระเป๋าเดินทางที่ขยายใหญ่ขึ้นอย่างมหัศจรรย์ซึ่งซัมเมอร์กับดั๊กซ่อนตัวอยู่ ส่วนแชดเป็นสัตว์เลี้ยงอย่างเป็นทางการของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องซ่อนมัน

รถไฟมาถึงชานชาลา 9 ¾ ที่สถานีคิงส์ครอส 5 โมงตอนเย็น ผู้ปกครองทุกคนกำลังรอบุตรหลานของพวกเขาอยู่ที่ชานชาลา ทุกคนเปลี่ยนผ้าคลุมฮอกวอตส์กันหมดแล้ว

แม็กนัสลากกระเป๋าลงจากรถไฟ เขามองหาไม่กี่วินาทีก็พบว่าอดัมตัวสูงกำลังมองไปรอบๆ

รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม็กนัส ขณะที่เขารีบลากกระเป๋าเดินทางไปทางพวกเขาด้วยมือข้างหนึ่งแล้วจับคอเสื้อของรักนาร์ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

"แม่ฮะ พ่อฮะ!" เขาเปล่งเสียง

เมื่อได้ยินเขา ใบหน้าของเกรซและอดัมก็ยิ้มขึ้นทันใดมองดูเด็กชายเข้ามาหา

วินาทีต่อมา แม็กนัสพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเกรซและอดัม ตรงกันข้ามกับเด็กคนอื่นๆ ส่วนใหญ่ เขาไม่เห็นว่ามันน่าอายเลย ในความคิดของเขาการแสดงความรักต่อครอบครัวไม่ใช่เรื่องน่าอาย

“ดูสิว่าลูกโตขึ้นขนาดไหนแล้ว?” เกรซกระดี๊กระด๊ากอดเขา จากนั้นแม็กนัสก็ผละออกจากอ้อมกอดเธอแล้วลากรักนาร์ไปข้างหน้า

"ผมขอแนะนำนะฮะ นี่ รักนาร์ เขาจะอยู่กับเราในช่วงวันหยุดฮะ" แม็กนัสบอกพ่อแม่ของเขา แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ หูของแม่แล้วกระซิบ

“เขาไม่มีครอบครัวอื่นแล้วฮะ” เขาเปิดเผย

เกรซรู้สึกเศร้าแทนรักนาร์เข้าสวมกอดแทนแม่ของเขา "ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะรักนาร์ตัวน้อย แน่นอนว่าเธอมาอยู่กับเราได้เลย"

รักนาร์ยิ้มอย่างเขินอายหลังจากได้ยินเช่นนั้นพลางขอบคุณเธอ "เอ่อ... ขอบคุณครับ คุณนายแกรนท์"

เกรซลูบหัวของเขา "เรียกฉันว่าป้าก็ได้นะจ๊ะ... ไม่ต้องเป็นทางการกับเราก็ได้นะ"

“แม่ฮะพ่อฮะ เดี๋ยวผมขอไปบอกลาเพื่อนแป๊บนะฮะ” ทันใดนั้นแม็กนัสก็วิ่งไปหาสเนป

สเนปอยู่กับแม่ของเขา แม่ของสเนปดูเหมือนสเนปเวอร์ชั่นผู้ใหญ่เพศหญิงที่หดหู่เป็นพิเศษ เธอมีผมยาวสีดำ แต่ผิวของเธอจะดูขาวจนดูเหมือนผู้ป่วยทางร่างกาย เธอผอมกระหร่อง โหนกสูง ใบหน้าซีดเซียว

“สวัสดีครับ คุณนายสเนป” เขาทักทายเธอ

ไอลีน สเนป (สกุลเดิม พรินซ์) เกือบจะเลิกใช้เวทมนตร์ของเธอไปเลยตั้งแต่เธอแต่งงานกับสามี และก็เป็นหนักขึ้นอีกหลังจากที่สามีเธอรู้ว่าเธอเป็นแม่มด เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวยตลอดหลายปีที่ผ่านมาในฮอกวอตส์ เธอถูกรังแกตลอดเวลาเพราะหน้าตาไม่ดี

ดังนั้น หลังเรียนจบ เมื่อมักเกิ้ลแสดงความสนใจในตัวเธออย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอก็ตกหลุมรักเขาทันที แต่เธอไม่เคยบอกเขาว่าเธอเป็นแม่มด แม้ว่าช่วงเดือนแรกของการแต่งงานของเธอจะมีความสุข แต่ทุกอย่างก็สูญเปล่าเมื่อเธอทำผิดพลาดในการบอกสามีของเธอเกี่ยวกับด้านเวทมนตร์ของเธอ

ตั้งแต่นั้นมา สามีของเธอก็เกลียดเธอและกล่าวโทษเธอสำหรับความโชคร้ายทั้งหมดที่จะตกอยู่กับเขา ในที่สุด เขาก็กลายเป็นคนขี้เมาและพูดจาหยาบคายกับเธอ ในตอนแรกเธอรักลูกชายของเธอ แต่ไม่นานนักเนื่องจากสามีของเธอคอยทารุณเธอกับลูกอย่างต่อเนื่อง เธอก็เริ่มเมินเฉยต่อสเนปเช่นกัน

เธอต้องทนอยู่คนเดียวเพราะครอบครัวของเธอปฏิเสธเธอ แล้วเธอก็ไม่มีทักษะที่ดีในการหาเงินในโลกเวทมนตร์เช่นกัน ความยากจนจึงเป็นสิ่งเดียวที่อยู่คู่กับชีวิตของเธอ วันเวลาของเธอดำเนินไปอย่างน่าอดสู อนาคตช่างมืดมน และทุกค่ำคืนของเธอยังคงเพ้อฝันถึงอนาคตที่เป็นไปได้อันหมองมัว

จนกระทั่งเธอได้รับจดหมายจากสเนปเกี่ยวกับการกลับสู่บ้านพรินซ์ ก่อนหน้านี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกเวทมนตร์ หลังจากนั้นเธอก็ซื้อหนังสือพิมพ์สองสามฉบับมาอ่าน ในที่สุดก็ค้นพบเกี่ยวกับพายุที่เกิดขึ้นในช่วงนี้

เกี่ยวกับเจ้าแห่งศาสตร์มืด ผู้เสพความตาย และแน่นอน ทายาทแห่งเมอร์ลินและรัชทายาทแห่งราชบัลลังก์อังกฤษ

“สวัสดีค่ะ คุณเพนดราก้อน” เธอทักทายเขา

“ฮ่าฮ่า เรียกผมว่าแม็กนัสก็ได้ฮะ เอาล่ะเซฟ อีกไม่กี่วันฉันจะไปหานายที่บ้านนะ” เขาพูดขึ้นเพื่อเตือนคุณนายสเนปทางอ้อม

สเนปพยักหน้าให้เขาและจากไปกับครอบครัวของเขา หลังจากนั้นแม็กนัสก็กลับไปหาพ่อแม่และขับรถกลับบ้าน

"อา... ฉันคิดถึงเธอจังเลยจ่ะแชด" เกรซลูบไล้แมวดำที่นั่งอยู่บนตัก

"เหมียวว..."

“แม่ฮะพ่อฮะ...ทั้งสองคนเป็นไงบ้างฮะ? ที่ทำงานเป็นไงบ้าง?” แม็กนัสถาม

ชั่วขณะสีหน้าของทั้งอดัมและเกรซต่างเครียดขึงกันครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็กลับมายิ้ม พวกเขาคิดว่าแม็กนัสไม่ได้สังเกต แต่เขาเห็นมันทั้งหมดในกระจกมองหลัง

~เกิดอะไรขึ้น?~ เขาสงสัย

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีจ่ะที่รัก ลูกเล่าเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนของลูกให้ฟังหน่อยได้ไหมจ๊ะ ที่โน่นลูกเป็นอย่างไรบ้าง” พวกเขาเปลี่ยนหัวข้อ

"มันสนุกมากฮะ ผมได้เข้าร่วมการแข่งขันกีฬาและก็ชนะด้วย แล้วผมก็เรียนเก่งมาก บ๊อบบี้เป็นไงบ้างฮะ?" เขาถามกลับ

“โอ้ ช่วงนี้บ๊อบบี้ยุ่งกับการเรียนมากเลยจ่ะ แม่ของเขาบอกว่าเขากลับบ้านช้าเพราะกิจกรรมนอกหลักสูตรน่ะจ่ะ” เกรซตอบ

~เฮ้ ตอนนี้การบริหารบริษัทกลายเป็นกิจกรรมนอกหลักสูตรสำหรับเขาไปซะแล้วสินะ ฮิฮิ~ แม็กนัสหัวเราะเบาๆ

นั่งรถมาครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้าน แม็กนัสกำลังจะแชร์ห้องของเขากับรักนาร์

“ที่รัก อาหารเย็นจะพร้อมในอีก 2 ชั่วโมงนะจ๊ะ ไปอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นนะจ๊ะ” เกรซบอกเขา

แม็กนัสพยักหน้าแล้วลากรักนาร์ไปกับกระเป๋าเดินทางขึ้นไปชั้นบน แต่พอเขาไปแล้ว เกรซก็ถอนหายใจยาว

“เฮ้อ... ฉันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องตอนที่เขาถามถึงเรื่องงานของเรา เราจะบอกเขายังไงดีคะ?” เธอถามอดัม

“ผมคิดว่าคุณทำให้เป็นใหญ่เกินไปนะ เกรซ” อดัมพูด

"ไม่ใช่ฉันซักหน่อยค่ะ คุณไม่เข้าใจปัญหาที่เราอยู่ตรงไหน? ถ้าเราไม่ได้งานที่ดี เราจะไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อสิ่งของที่เขาต้องการให้กับ แม็กนัสถ้าเขาต้องซื้อของแพงๆเข้าโรงเรียนล่ะ?” เธอถาม

อดัมต้องยอมรับ นี่อาจเป็นปัญหาในอนาคต

“เราจะต้องบอกเขาแล้วล่ะ” อดัมตัดสินใจ

เกรซตกลงแต่มีเงื่อนไข "ได้ค่ะ แต่เราจะไม่บอกเขาเรื่องคนที่มุ่งเป้ามาที่เรานะคะ"

...

มีเรื่องถูกซ่อนไว้จริงๆ ด้วยแม็กนัสและรักนาร์ เขาแค่ทำเป็นขึ้นบันไดไปแล้วแต่ที่จริงเขาซ่อนอยู่ใกล้ๆ ชั้นแรกนั่นแหละ เขาต้องการได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นในครอบครัวของเขา

“พ่อแม่ของนายกำลังตกงานหรือเปล่า?” รักนาร์ถามอย่างสับสน

แม็กนัสส่ายหัว "ฉันไม่รู้หรอก แต่อีกไม่นานเราจะได้รู้กัน แต่... ฉันเดาว่าฉันต้องบอกพวกเขาเกี่ยวกับสายเลือดของฉันด้วยน่ะสิ"

รักนาร์พยักหน้า "นายน่าจะเป็นพ่อมดที่ร่ำรวยที่สุดในโลกแล้วมั้ง ดังนั้นพวกเขาไม่ควรต้องกังวลเรื่องเงินมากนัก แต่ใครล่ะที่เล็งเป้ามาที่พวกเขา”

แม็กนัสไม่ตอบ เขาคิดลึกและโกรธนิดหน่อย เขารู้สึกว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับเขาและเขาเป็นสาเหตุของความไม่สบายใจในชีวิตของพ่อแม่ของเขา เขารู้สึกแย่กับมัน

“ไม่ว่าใคร... ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกมันนอนหลับอย่างสงบไปตลอดชีวิตในตอนนี้” แม็กนัสตอบอย่างไม่สบอารมณ์และเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อจัดข้าวของและปล่อยให้ดั๊กกับซัมเมอร์ออกมาด้วย

รักนาร์ตัวสั่น “เตือนฉันหน่อยว่าอย่าเป็นศัตรูกับนาย”

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด