ตอนที่ 395 อาเดรียน 

บุรุษร่างสูงโปร่งสวมชุดดำยืนมองดูประตูเมืองที่มีการคุ้มกันในเมืองอันโดรเมดาเขาจ้องมองลงมาในหุบเขา รู้สึกถึงบางอย่างที่รบกวนใจเขา

เขาคืออาเดรียนฉายานักล่านั่นเอง

“ระเบิดขนาดมหึมานั้นจำเป็นต้องใช้สมบัติระดับเงินอย่างน้อยยี่สิบชิ้นจึงจะสร้างผลลัพธ์ได้ขนาดนั้น”อาเดรียนรำพึง

หลิวจงกวงโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจ  “ฉีซานบ้าเกินไปแล้ว”

อาเดรียนยิ้มจงกวงเป็นคนซื่อ อาเดรียนหันไปทางเด็กหนุ่ม “อาซิ่ว แล้วเจ้าจะทำยังไง?

เด็กหนุ่มที่ถูกถามอายุเพียงสิบเจ็ดปีใบหน้าสะอาดไม่มีหนวดเคราและหน้าซีด เขาเป็นบริวารมือขวาของอาเดรียน เขามีนามว่าหรู่ซิ่ว บุปผาแห่งดาวนายพราน เขาโคลงศีรษะไปมา  “ข้าถอดความหมายไม่ออก  แต่เกี่ยวกับข่าวกรองที่ได้รับดูเหมือนว่าแอนเดรียนาจะมียอดฝีมือคอยแนะนำให้อยู่หลังฉาก”

หลิวจงกวงพยักหน้า  “อาซิ่ว, เจ้าหมายถึงทาร์ตันใช่ไหม?  แม่ทัพทาร์ตันนับว่าเป็นคนที่มีอำนาจมาก!”

อาซิ่วส่ายศีรษะ  “ข้าไม่ได้หมายถึงแม่ทัพทาร์ตัน  ทาร์ตันมีประสบการณ์และใจเย็นในการรบ  ทำให้เขาเป็นนักรบที่สง่างาม  แต่พฤติกรรมของเขาเป็นเรื่องปกติของนักรบ  เขาเป็นคนเถรตรง คาดเดาได้และไม่เจ้าเล่ห์นัก”

“ถ้าอย่างนั้น เป็นใครกันแน่?”  หลิวจงกวงไม่ถามการตัดสินใจของหลิงจงกวง  เขามั่นใจในการวิเคราะห์ของเขานั่นยิ่งทำให้เขาสงสัยยอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังแอนเดรียนา

อาซิ่วไม่ตอบและยังคงอธิบายต่อไป “อูเซี่ยจากกลุ่มดาวหมีใหญ่เรียกกำลังเสริมเข้ามา อย่างไรก็ตามข้าได้ยินมาว่าพวกเขาขัดแย้งกับแอนเดรียนาและทาร์ตัน แอนเดรียนาต้องการให้สมบัติเหล่านั้นกับถังเทียน เพื่อแลกเปลี่ยนอสูรพลังงานเพิ่มขึ้น”

“เป็นสตรีที่ฉลาดจริงๆ”  อาเดรียนตอบ “ดูเหมือนเป้าหมายหลักของเราตอนนี้ก็คือถังเทียน”

“ยาก” อาซิ่วพูดแทรกขึ้น  “ตามข่าวกรองที่ข้าได้รวบรวมมาเป็นไปได้ว่าถังเทียนจะมอบสมบัติชุดนี้มาในจำนวนน้อยมาก  และเขายังมีฉายาเฉพาะตนที่ไม่เหมือนใคร”

“แล้วชื่อเขาเรียกว่าไง?”   อาเดรียนสงสัย

“หนุ่มชาวฟ้า น่าสนใจไหมเล่า?”  อาซิ่วตอบแบบประชด  “ข้าได้ยินว่านั่นเป็นเรื่องปกติที่เขาจะใช้ชื่อนั้นในการแนะนำตัวเอง”

หลิงจงกวงกลั้นหัวเราะไม่ไหว  “อย่างนั้นเขาก็เป็นคนหยิ่งคนหนึ่งเลยทีเดียว”

“ก็ไม่ง่ายอย่างนั้น  ท่านรู้หรือไม่สมาพันธ์ชาวยุทธเปรียบเทียบเขาเหมือนกับอะไร?  เขาถูกเรียกว่าหินลับมีด  สมาพันธ์เชื่อว่าขอเพียงได้ถังเทียนช่วย  อัจฉริยะของพวกเขาจะได้ตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนอบรมพลังปราณแท้ของพวกเขา นี่เป็นการตัดสินครั้งแรกที่ข้าได้ยินมาจากสมาพันธ์”  อาซิ่วส่ายศีรษะ  “ข้าได้อ่านข้อมูลถังเทียนและสันนิษฐานได้ว่าเขาเป็นคนฉลาดและลึกซึ้ง”

หลิงจงกวงนิ่งงัน“เจ้าพูดจริงหรือ?”

“เกี่ยวกับฉายาว่าหนุ่มชาวฟ้านั้นเป็นแค่คราบภายนอกของเขา”  อาซิ่วอธิบาย “ลีลาท่าทางของเขาจะคล้ายกับฉายาของเขา อาจจะดูไม่ออก มองดูเหมือนโง่ แต่ก็ต้องค้นดูกันต่อไป ข้าพบว่าแม้ว่าการกระทำของเขาในบางครั้งอาจดูบุ่มบ่ามแต่ข้าไม่เชื่อว่าถ้าข้าเป็นเหมือนอยู่ในรองเท้าเขาข้าก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้ดีเหมือนอย่างที่เขาทำ ข้าสามารถพูดได้ว่า ทุกอย่างที่เขาทำนับว่ายากทั้งนั้น”

หลิวจงกวงไม่ยอมเชื่อ  “ข้าไม่ปฏิเสธว่าเขาฉลาด  แต่ถ้าบอกว่าเจ้าไม่สามารถทำได้  ข้าไม่เชื่อแน่”

“อาซิ่ว, เลิกถ่อมตัวเถอะ  ข้าเชื่อว่าด้วยสติปัญญาและพลังของเจ้า เจ้าสามารถยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับพวกมีปัญญาได้แน่”  อาเดรียนยิ้ม

หลิวจงกวงเสริมต่อ  “ใช่แล้ว อาซิ่ว,แม้ว่าคนผู้นั้นจะเป็นหนุ่มชาวฟ้าจริงหรือเป็นเทพ ข้าเชื่อว่าอาซิ่วก็เอาชนะเขาได้!”

อาซิ่วปลื้มใจ  แต่ก็ละอายเช่นกันเนื่องจากเขาไม่เคยได้รับการยกย่องแบบนั้นมาก่อน

“เฮ้อ, ข้าอาจไม่รู้อะไรมาก  แต่มีอยู่จุดหนึ่งที่ข้าแน่ใจ  อาซิ่วเจ้าสามารถเอาชนะถังเทียนได้แน่นอน!”  จงกวงยิ้ม

อาซิ่วสงสัย  “อะไรนะ?”

“ดูท่าทางเจ้าสิ!”  จงกวงหัวเราะลั่น  “อาซิ่วของเราดูสวยขนาดนั้น  แม้แต่สาวๆ ก็ยังอิจฉา”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”  อาเดรียนหัวเราะอย่างสบายใจ  “จงกวง อย่าแกล้งอาซิ่วเลย  แต่อาซิ่วไม่ว่าดูยังไงข้าก็เห็นด้วยตรงจุดนี้นะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

ยานลงจอดและมีกองกำลังนักสู้รอต้อนรับอยู่ข้างล่างอยู่แล้ว  ทาร์ตันเป็นคนนำกองทัพทั้งหมด

“ท่านอาเดรียน” ทาร์ตันอ้าแขนและรับเขา “แอนเดรียนาได้ยินว่าท่านต้องการมาเยือนนครเทพธิดานางชะเง้อรอคอยการมาถึงของท่านจนเมื่อคืนนี้นอนไม่หลับเลย  นางขอให้ข้ามาต้อนรับท่านและเชิญท่านเข้าเมืองอันเป็นที่รักของเรา”

อาเดรียนคำนับด้วยความเคารพ  “ขอบคุณท่านมากที่มาต้อนรับ  แม่ทัพทาร์ตัน ข้าขอคารวะท่าน”

“ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว นี่คือม้าที่พวกท่านจะใช้เดินทางเข้าเมืองของเรา”  ทาร์ตันตอบ ม้าอสูรดวงดาวหลายตัวถูกจูงผ่านกำลังเข้ามาและให้อาเดรียน

อาเดรียนปีนขึ้นม้าขณะที่เขามุ่งหน้าเข้าไปในเมือง

อาเดรียนมองดูทาร์ตัน  “ข้าเคยได้ยินการจัดการทหารที่น่ากลัวของท่านทาร์ตันมาแล้ว  หลังจากถึงวันนี้  ข้าเพิ่งได้เห็นประจักษ์กับตาตนเอง  ได้ท่องเที่ยวไปตามกลุ่มดาวต่างๆข้าได้เห็นรูปแบบกองทัพมามากแล้ว แต่สิ่งที่ข้าได้เห็นจากกองทัพของท่านในวันนี้ หาได้ยากจริงๆ”

อาเดรียนมีเสน่ห์และมีสีหน้าที่ดึงดูดจูงใจเขา

เซียวซือหวินที่อยู่ด้านหลังทาร์ตันหน้าแดง ตั้งแต่เมื่อคราวที่เขาไปเยี่ยมค่ายกองทัพหมาป่าแล้ว  จากประสบการณ์ครั้งนั้นเขามุ่งมั่นฝึกให้หนักกว่าเดิม ทักษะฝีมือของเขาก้าวหน้าขึ้นมาก แต่หลังจากได้ฟังคำชมเชยของอาเดรียน เขาไม่ได้รู้สึกอะไร กลับดูเหมือนว่าเขาไม่พอใจ

เขารู้ดีว่าแม้กองพลทหารราบจะมีความก้าวหน้าขึ้น  แต่ทักษะก็ยังห่างไกลจากกองทัพหมาป่า

โชคดีที่คนกลุ่มนี้ไม่ใช่ศัตรูของกลุ่มดาวอันโดรเมดา  ซือหวินมีความยินดีแต่ก็รู้สึกผิดที่คิดอย่างนั้น

รอยยิ้มหายไปจากหน้าทาร์ตัน  “ในอดีต ข้ามีความภูมิใจในทักษะฝีมือของทหารของข้า แต่บัดนี้ ข้าตระหนักแล้วว่า ข้าค่อนข้างไม่รู้และยังใจแคบในการประเมินความสามารถของเรา”

อาเดรียนชะงักเล็กน้อย  “ข้าสงสัยจริงว่าแม่ทัพที่ไหนสามารถทำให้ท่านทาร์ตันรู้สึกแบบนี้ได้?”

ทาร์ตันตอบ “บางทีนะท่านอาเดรียน  ท่านอาจจะพบคนผู้นั้นด้วยตนเองสักวัน”

อาเดรียนยิ้ม  “โอว...แม่ทัพทาร์ตันยิ่งทำให้ข้าสงสัยใคร่รู้เสียแล้ว”

บุรุษทั้งสองคนต่างยิ้มให้กัน

การมาถึงของอาเดรียนทำให้เมืองอันโดรเมดาคึกคักอีกครั้ง    อังเดรได้รับการยอมรับนับถือเนื่องสถานะของเขาและอิทธิพลที่ไม่มีจำกัดของเขา แต่สำหรับอาเดรียน แม้ว่าเขาจะขาดอำนาจและอิทธิพลทั้งสองอย่าง  แต่เขาก็ยังได้รับการยอมรับนับถือจากผู้คน

อาเดรียนคือหนึ่งในยอดฝีมือที่น่านับถือในกลุ่มดาวนายพราน  เขาจบการศึกษาในวัย 21ปีและกลายเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนเดิมของเขา สถาบันเนบิวลา ภายในหนึ่งทศวรรษสถาบันเนบิวลามีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดภายในกลุ่มดาวนายพราน  เนื่องจากอัจฉริยะที่สถาบันผลิตออกมา   เนื่องจากชีวิตที่น่าตื่นเต้นของเขามาจากการดูแลสถาบันเนบิวลา  ทำให้เขาไม่ได้ฝึกฝนทักษะตลอดสิบปีที่ผ่านมา  ดังนั้น ตอนอายุสามสิบเอ็ดเขาตัดสินใจเกษียณจากการทำหน้าที่ผู้อำนวยการและเริ่มเดินทางข้ามไปยังกลุ่มดาวต่างๆ

ไม่มีใครรู้ว่าเขาผ่านพบอะไรมาบ้างในช่วงเวลาเดินทาง12 ปี

เมื่อเขาอายุ43 เขากลับมายังสถาบันเนบิวลา เขากลับมาพร้อมกับกลิ่นอายลึกลับ ตอนนั้นกระบี่เซียนของกลุ่มดาวนายพราน เยี่ยซินเข่อพบเขาและยกย่องอาเดรียนว่ามีกลิ่นอายเหมือนกับอยู่ในขอบเขตเซียน

เนื่องจากขีดจำกัดของเขาในครั้งก่อนในโรงเรียน อาเดรียนมีความสุขเพลิดเพลินกับการสอนเด็กหนุ่ม  นี่ทำให้เขาได้รับความนิยมในกลุ่มดาว  แม้ว่าเขาจะไม่ใช่เจ้าหน้าที่วัง  แต่เขามีสิทธิ์เข้าวังได้  เจ้าหน้าที่ระดับสูง คนชั้นสูงแม้แต่พลเมืองธรรมดาก็ยังให้เกียรติต่อความสำเร็จของอาเดรียนเป็นอย่างสูง

การมาถึงของอาเดรียนในกลุ่มดาวอันโดรเมดาทำให้นักสู้รุ่นเยาว์กระตือรือร้นจะพบกับเขา พวกเขาเชื่อว่าด้วยการให้แนวทางและแนะนำของอาเดรียนจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเขาในอนาคต

ขณะที่นักสู้รุ่นเยาว์เหล่านั้นเชื่อว่าพวกเขามีพรสวรรค์ธรรมชาติในเรื่องของวิชาต่อสู้พวกเขาหวังจะได้รับความสนใจจากอาเดรียน พวกที่อาเดรียนยกย่องด้วยตัวเองมักจะมองตนเองว่ามีสถานะทางสังคมเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ

ที่พักของอาเดรียนจะอยู่ในที่ซึ่งนักสู้รุ่นเยาว์พลุกพล่านเป็นประจำ

************

ถังเทียนยืนอยู่บนชายฝั่งทะเล  สีหน้าของเขาโศกเศร้า  ความสงบของทะเลตรงกันข้ามกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วๆนี้ ซึ่งดูเหมือนกับเป็นฝันร้าย

ในฝันร้ายนั้นเขาพบกับชีวิตของจอมมารพันมือ

เมื่อเขายังเยาว์วัย  เขาเกียจคร้านเวลาย้อนกลับไปสมัยเขาเยาว์วัย ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความสำนึกผิดและเสียใจ  แม้ว่าเขาจะพบกับหญิงสาวที่เขาชอบ เขาไม่สามารถเหนี่ยวรั้งการเดินทางของเขาซึ่งถูกลิขิตไว้ว่าต้องไปให้ถึงเป้าหมายล้างแค้นให้ได้

ตอนแรก  ถังเทียนรู้สึกว่าเขาเป็นแค่คนดู  แต่ความฝันประจักษ์ชัดเจน  เขารู้สึกว่าได้รับผลกระทบจนฝีมือก้าวหน้าโดยไม่รู้ตัว

ต่อสู้  ลอบสังหาร ล้างแค้น..

การต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเขาทำให้เขาต้องจบชีวิตลง มือปีศาจพันแปลงของเขาไม่สามารถเอาชนะศัตรูได้  เมื่ออยู่บนปากเหวแห่งความพ่ายแพ้  จู่ๆ ถังเทียนก็ระลึกถึงคำพูดของจอมมารพันมือได้ทันที

อย่าปล่อยให้สายตาหลอกเจ้าได้

ทันใดนั้นพลังของมือปีศาจพันแปลงของถังเทียนเพิ่มขึ้น ทำให้เขาเอาชนะศัตรูได้ ปลดปล่อยตนเองจากฝันร้าย

แต่ถังเทียนตระหนักแล้วว่าในความเป็นจริง  จอมมารพันมือและศัตรูของเขา  ทั้งสองมีชะตาต้องทำลายล้างซึ่งกันและกันมีแต่คนที่สามารถบังคับถังเทียนให้ยอมรับตัวเขาเองและเปลี่ยนเขาเป็นการ์ดวิญญาณก็คือท่านหญิงฟงสตรีที่ยังปรากฏอยู่ในความฝันของเขา

เขาต้องการจะกลับไปพบนางอีกครั้งหนึ่ง

เขาต้องมีเรื่องราวมากมายที่ยังไม่ได้พูดและเขาต้องการจะบอกนาง

บอกนางว่าเขาแก้แค้นให้ตัวเขาเองสำเร็จแล้ว

บอกนางว่าไม่ต้องรอเขา

ต้องบอกนาง....

ถังเทียนถูกความเสียใจครอบงำ  แต่เขายังคงรู้สึกว่าเขาเศร้า   วิญญาณของจอมมารพันมือค่อยๆสลายไปนานแล้ว ท่านหญิงฟงแยกจากไปเมื่อหลายร้อยปีแล้ว แม้นางก็อาจมีลูกมีหลานไปแล้ว

ผู้อาวุโสจอมมารพันมือ ท่านต้องเข้าใจนะว่าความแค้นไม่ควรให้ความสำคัญมากกว่าคนที่ยังมีชีวิต

ถังเทียนยืนมองดูทะเลกว้างอย่างเงียบงันและรำพึง “จอมมารพันมือ นี่ก็ไม่เลวหรอกนะ แม้ว่าท่านต้องการเป็นวิทยายุทธของนาง เพื่อปกป้องนาง  ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง นางจะต้องทุกข์ทรมาน  การคุ้มครองรูปแบบนี้จะกลายเป็นภาระ  นั่นคือเหตุผลว่าการจัดการในตอนนี้มีความเหมาะสมดีแล้ว”

ทะเลที่สงบในตอนนี้มีลมกระโชกรุนแรง

ถังเทียนรู้สึกดีขึ้นมากหลังทำใจในช่วงเวลาสั้นๆรอยยิ้มค่อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา เขาตะโกนก้องท้องทะเล “จอมมารพันมือ ท่านเองก็คิดเหมือนกันไม่ใช่หรือ”

ประตูบานหนึ่งค่อยๆปรากฏออกมาจากใต้ทะเล