94

บทที่ 94

โชคยังดีที่ ดเวย์น ได้รับความช่วยเหลือจากพลังป้องกันอันน่าเหลือเชื่อของไอเทมที่เขาสวมใส่ แม้ว่าเสื้อผ้าของ ดเวย์น จะดูเหมือนผ้าบาง ๆ แต่ทว่าจริง ๆ แล้วมันคือไอเทมพิเศษที่มีพลังป้องกันสูงอย่างไม่น่าเชื่อ

‘ฟู่วววว !!’ ดเวย์น รู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลายมากเกินไปหลังจากเอาชนะติดต่อกันได้หลายครั้ง เขาสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อฟื้นความสงบ แม้ว่าคู่ต่อสู้จะมีการโจมตีที่แปลกประหลาด แต่ไม่มีอะไรเทียบได้กับการฝึกซ้อมกับ อัลเลย์บอส

“ฮ่าห์ !!” ดเวย์น ส่งเสียงออกมาพร้อมกับพุ่งตรงเข้าหาคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็ว ซึ่งมันเป็นจุดผิดพลาดที่ ฮยอนอู เคยเตือนเขาในการสตรีมครั้งก่อน

-เอาอีกแล้ว

-ตามที่คาดไว้ เขากลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว

-อัลเลย์บอส คงต้องสตรีมสัปดาห์หน้าแล้วล่ะ

-ทุกคน ช่วยกันเงียบเพื่อไว้อาลัยให้กับ เทพบอส ของเราด้วย

อย่างไรก็ตาม ตรงข้ามกับการตอบสนองของผู้ชม ฮยอนอู กลับพยักหน้าเบา ๆ อย่างไม่คาดคิด

‘ทำในสิ่งที่ผมสอนคุณไป’

ไม่นานมานี้ ดเวย์น ได้ถามคำถามบางอย่างกับ ฮยอนอู นั่นก็คือ ถ้าต้องเจอกับคู่ต่อสู้ไม่น่าเอาชนะได้จะต้องยังไง !?

‘แล้วฉันก็บอกเขาในเรื่องนี้’

“ใช้การโจมตีถึงตาย”

ดวงตาของ ฮยอนอู เปล่งประกายขึ้นขณะที่เขาเฝ้าดูการประลองจัดอันดับของ ดเวย์น

.....

นากามูระ นักดาบยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าคู่ต่อสู้กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา

‘ไอ้โง่เอ๊ย !!’

นี่คือปัญหาของนักสู้ในโคลอสเซียม พวกเขาไม่มีความคิดอื่นนอกจากพุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้โดยตรง

“นั่นคือเหตุผลที่ทำให้นายไม่สามารถไต่อันดับขึ้นไปได้สูงกว่านี้” นากามูระ ยกดาบยาวในมือขึ้นพร้อมกับเล็งไปที่ ดเวย์น ที่กำลังพุ่งเข้ามา

ดเวย์น เหวี่ยงหมัดใส่ออร่าดาบ ถุงมือของเขาคือไอเทมพิเศษ และมันยังมีสกิลติดตัวที่หลากหลาย ดังนั้น หมัดของเขาจึงแข็งแกร่งมาก ดเวย์น อัดออร่าดาบด้วยหมัดของเขา แม้ว่า ดเวย์น จะได้รับความเสียหายเช่นกัน แต่มันก็เป็นราคาที่เขายอมรับได้หากสามารถทำลายออร่าดาบของคู่ต่อสู้ได้

นากามูระ เหวี่ยงดาบออกไปอีกครั้ง แต่ทว่าในครั้งนี้ ดเวย์น กลับหายตัวไปจากวิถีดาบของเขาด้วยการใช้สกิลซอมโบ เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในจุดบอดของ นากามูระ ก่อนจะใช้สกิลโจมตีต่อเนื่องออกมา

‘ลิงค์เซเว่นสไตรค์ !!’ กำปั้นของ ดเวย์น เปล่งประกายราวกับดวงดาวเจ็ดดวง เมื่อ นากามูระ หันกลับมาก็พบว่าหมัดของ ดเวย์น ได้ปรากฏต่อหน้าเขาแล้ว

“บ้าเอ๊ย !!” นากามูระ สบถออกมาพร้อมกับยกดาบขึ้นเพื่อป้องกันตัว

เขาสร้างพยายามใช้ออร่าดาบป้องกันหมัดของ ดเวย์น อย่างยากลำบาก พลังทำลายที่น่ากลัวของบรอว์เลอร์กำลังทิ้งระเบิดลงบนดาบของเขาจนทำให้ นากามูระ เกือบทำดาบหลุดมือ

‘เขาเข้ามาใกล้เกินไป’ เมื่อเห็นว่า ดเวย์น อยู่ห่างจากตัวเองออกไปไม่ถึงสองเมตร นากามูระ ก็ต้องการรักษาระยะห่างออกไป เขาเหวี่ยงดาบเพื่อสร้างเส้นทางสำหรับการถอยหนี แต่ทว่า ดเวย์น กลับไม่ไม่ยอมถอย อีกทั้งเขายังเร่งความเร็วขึ้นเพื่อเข้าประชิดตัว นากามูระ อีกด้วย

‘ฮ่าห์ !!!!’ เขาใช้อาวุธสังหารที่ทรงพลังของตัวเองทันที

.....

ขณะที่ดูการต่อสู้ของ ดเวย์น , ฮยอนอู ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย

‘ฉันบอกเขาแล้ว แต่ ...’

การรู้กับการนำไปใช้จริงเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่า พวกเขาอาจตื่นตระหนกจนไม่สามารถแสดงทักษะที่แท้จริงออกมาได้

‘ฉันต้องเชื่อมั่นในตัวเขา’

สิ่งเดียวที่ ฮยอนอู ทำได้ในตอนนี้คืออธิษฐานให้กับ ดเวย์น

“ชนะให้ได้นะ ดเวย์น”

ผู้ชมในห้องสตรีมต่างก็เริ่มอธิษฐานเช่นกัน ในบางแง่ดูเหมือนพวกเขาจะรู้สึกสิ้นหวังมากกว่า ฮยอนอู เสียอีก

-ขอให้ ดเวย์น แพ้ด้วยเถอะ

-ได้โปรด

-แพ้เถอะ !!

-คนขับ ครั้งนี้ฉันอยู่ข้างนาย

-หาก ดเวย์น ชนะในครั้งนี้ จะไม่มีการสตรีมไปอีกสองอาทิตย์

ขณะที่ผู้ชมกำลังรู้สึกสิ้นหวังมากขึ้นเรื่อย ๆ นั้น ดเวย์น ก็ส่งเสียงคำรามออกมาอีกครั้ง “ฮ่าห์ !!!!”

มันดังอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับเสียงคำรามแบบนี้

‘นั่นแหละ !!ฉันชนะแล้ว’ ความกังวลของ ฮยอนอู สลายไปในที่สุด

สกิลที่ ดเวย์น เพิ่งใช้ออกมาคือสกิลราชสีห์คำราม มันเป็นสกิลที่สามารถสร้างสถานะผิดปกติหวาดกลัวได้ แม้ว่าในปัจจุบันความชำนาญสกิลของ ดเวย์น จะยังไม่สูงมากพอ แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะยับยั้งการเคลื่อนไหวของนักดาบได้ชั่วขณะ เพราะเพียงเสี้ยววินาทีก็มากพอแล้วที่ ดเวย์น จะระดมหมัดอัดคู่ต่อสู้ของเขาได้

หมัด , ศอก , เข่า และอื่น ๆ บนร่างกายของ ดเวย์น โหมกระหน่ำลงบนร่างกายของนักดาบคนนั้น ท่าสุดท้ายคือภูเขาเหล็ก นักรบคนนั้นถูกไหล่ของ ดเวย์น กระแทกจนกระเด็นออกไปไกลก่อนจะหมดสติในที่สุด

[ผู้เล่น ดเวย์น อีแวนส์ ชนะ ]

ดเวย์น อีแวนส์ ชนะแล้ว และนั่นก็หมายถึงชัยชนะของ ฮยอนอู เช่นกัน

.....

ฮยอนอู วิ่งเข้าไปหา ดเวย์น พร้อมกับสวมกอดอย่างแนบแน่น “ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ!!”

ดเวย์น รู้สึกสับสน เขาไม่รู้ว่าทำไม อัลเลย์บอส ถึงเข้ามาขอบคุณเขา เพราะในความเป็นจริงแล้วมันควรเป็นเขาที่ต้องขอบคุณ อัลเลย์บอส มากกว่า

“ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมรึสึกขอบคุณคุณจริง ๆ ที่ทำให้ผมชนะติดต่อกัน 10 ครั้งแบบนี้ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่ผมสามารถชนะติดต่อกันได้ 10 ครั้ง ....”

ฮยอนอู ประทับใจกับการต่อสู้ของ ดเวย์น อย่างมาก นอกจากนี้เขายังรู้สึกชื่นชม ดเวย์น ในฐานะดารานักบู๊อันดับอีกด้วย ชายคนนี้สามารถแสดงทักษะทั้งหมดที่เขาสอนให้ออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม

“คุณทำได้ดีมากจริง ๆ ผมภูมิใจกับการต่อสู้ของคุณมาก แน่นอนว่าทั้งหมดเป็นเพราะผมสอนคุณ”

-เอาอีกแล้ว ความโอ้อวดนี่มันอะไรกัน

-ภูมิใจในตัวเองสินะ

-นิสัยแบบนี้เมื่อไหร่จะแก้ได้

-คงไม่มีทางหายแน่แบบนี้

-ถึงไม่อยากจะยอมรับก็เถอะ แต่เขามีดีมากพอที่เขาจะอวดดีได้แบบนั้น

“ทุกคน สตรีมครั้งต่อไปของผมคือวันจันทร์ในอีกสามสัปดาห์หลังจากนี้ ไม่ต้องมารอหรอกนะครับ เพราะผมงดสตรีมแน่นอน” ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะกระแนะกระแหนผู้ชมของเขาเล็กน้อย

แน่นอนว่าถึงเขาจะงดสตรีม แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีเวลาได้พักผ่อน

‘ฉันจะพักสตรีมตั้งแต่พรุ่งนี้ จากนั้น ...’

“มาสนุกกับการไต่อันดับของ ดเวย์น กันต่อเลยดีกว่าครับ”

.....

ชนะติดต่อกัน 10 ครั้ง ...

ชนะติดต่อกัน 15 ครั้ง ...

หลังจากเอาชนะติดต่อกันมาได้ 10 ครั้ง อันดับของ ดเวย์น จากแปดหลักก็ลดเหลือเพียงเจ็ดหลัก นั่นหมายความว่า ระดับบรอนซ์ ...

ไม่ใช่แค่การจัดอันดับในโคลอสเซียม แต่มันยังหมายรวมถึงการจัดอันดับที่ทุกคนรู้จัก ดเวย์น อยู่ในระดับบรอนซ์แล้ว

“คุณพยายามได้ดีมาก ดเวย์น” ฮญอนอู จับมือกับ ดเวย์น หลังจากที่เขาเอาชนะมาได้ 19 ครั้งติดต่อกัน และการสตรีมกับ ดเวย์น ก็จบลงในที่สุด

“ขอบคุณมากครับ” ดเวย์น แทบจะร้องไห้ออกมา ตอนนี้ความเขามีความรู้สึกที่หลากหลายมากเกินไป เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะสามารถคว้าระดับบรอนซ์มาได้ สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ได้กลับกลายเป็นความจริงขึ้นมาแล้ว และทุกสิ่งเกิดจากการที่เขาได้พบกับ อัลเลย์บอส

ไม่กี่นาทีต่อมา เมื่อ ดเวย์น สงบลง เขาก็เริ่มระบายความรู้สึกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาให้กับผู้ชมได้ฟังอย่างเงียบ ๆ “ผมคิดว่าการได้พบกับ อัลเลย์บอส เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในอารีน่าสำหรับผม มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากเหมือนกับตอนนี้ผมได้พบกับผู้จัดการส่วนตัวในชีวิตจริงของผม เจนนิเฟอร์”

มันเป็นสิ่งที่น่าประทับใจอย่างมาก สำหรับ ดเวย์น แล้ว เจนนิเฟอร์ เป็นทั้งผู้จัดการส่วนตัว คนรัก และเสาหลักทางจิตใจของเขา ในตอนนี้เขาได้ยกย่อง อัลเลย์บอส ให้อยู่ในตำแหน่งเดียวกับ เจนนิเฟอร์ ภายในอารีน่า

“ผมไม่รู้ว่า อัลเลย์บอส อคาเดมี่ จะดำเนินต่อไปนานแค่ไหน แต่ถ้ามีอะไรที่ผมอยากจะบอกก็คือ ทุกคนควรสมัครเข้ามา และชีวิตในอารีน่าของพวกคุณจะเปลี่ยนไปอย่างแท้จริงแน่นอน”

-นั่นเป็นคำแนะนำจากประสบการณ์ตรงอย่างแท้จริง

-นี่ไม่ใช่คำพูดเกินจริงเลย ดูสิ อันดับของเขาเพิ่มขึ้นเกือบ 60 ล้านอันดับ

-ถ้าเปิดรับบุคคลทั่วไปผมจะสมัครแน่นอน

-คงต้องรอดูว่า NIKE จะจัดการเรื่องนี้ยังไง

ผู้ชมเห็นด้วยกับคำพูดของ ดเวย์น เพราะมันไม่ใช่โฆษณาชวนเชื่อ แต่มันเป็นคำแนะนำจากประสบการณ์โดยตรงของเขา

“ทุกคน วันนี้การสตรีมของผมจะจบลงตรงนี้ ตอนนี้ ดเวย์น ก็สามารถมาถึงระดับบรอนซ์ได้ตามที่ตั้งเป้าไว้แล้ว”

-ไว้เจอกันวันจันทร์

-ลาก่อน

-แล้วเจอกันนนน

ผู้ชมบอกลาตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม เป็นไปไม่ได้ที่ ฮยอนอู จะไม่สังเกตเห็น

“ครับ แล้วเจอกันวันจันทร์อีกสองอาทิตย์หลังจากนี้”

-แกล้งทำเป็นลืมบ้างก็ได้

-ความจำดีซะงั้น

“แล้วเจอกันครับทุกคน !!”

…..

“นี่แหละยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว”

ฮยอนอู ประสบความสำเร็จในการสอนนักเรียนคนแรกของ อัลเลย์บอส อคาเดมี่ อย่างมาก เขาสั่งไก่ทอดมาฉลอง

“ว่าแต่นั่นเป็นทักษะของ ดเวย์น จริงเหรอ !?เขาไต่มาถึงระดับบรอนซ์ด้วยเวลาเพียงไม่กี่วันแบบนั้นได้ยังไง !?” ยองชาน ถามด้วยความสงสัยขณะหยิบน่องไก่ขึ้นมากิน

‘ดเวย์น สามารถไต่อันดับขึ้นอย่างรวดเร็วแบบนั้นได้ยังไง !?’

ยองชาน อยู่ในระดับซิลเวอร์ ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้เล่น 100,000 อันดับแรก ดังนั้น เขาจึงตระหนักถึงความโหดร้ายในการประลองจัดอันดับของโคลอสเซียมเป็นอย่างดี แต่นั่นก็ทำไม่สามารถเข้าใจเหตุผลของการไต่อันดับอย่างรวดเร็วของ ดเวย์น ได้เช่นกัน

“พรสวรรค์ที่โดดเด่น , สิ่งของที่เหมาะสม และอาจารย์ที่ดี นั่นเป็นผลจากสิ่งเหล่านี้”

“อะไรนะ !?”

ฮยอนอู เพียงแค่กัดน่องไก่คำโตโดยไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม

‘ฉันยังมีแรงเหลือพอให้สตรีมได้อีกหนึ่งหรือสองครั้งด้วยซ้ำ’

อย่างไรก็ตาม ดเวย์น ทำผลงานได้ดีมาก นั่นทำให้รายการ อัลเลย์บอส อคาเดมี่ ประสบความสำเร็จอย่างมากเช่นกัน ตอนนี้เหลือแค่ต้องคัดเลือกนักเรียนคนที่สอง แต่ก่อนหน้านี้ ฮยอนอู ยังมีเรื่องอื่นที่เขาต้องทำอยู่

“จริงสิ ฉันบอกนายเกี่ยวกับเรื่องภารกิจหลักหรือยัง !?”

“ภารกิจหลักอะไร !?รอบที่สี่ยังไม่จบเหรอ !?” ยองชาน ถาม

เขาส่ายศีรษะเบา ๆ ราวกับไม่เข้าใจคำพูดของ ฮยอนอู ภารกิจหลักครั้งที่สี่จบลงไปแล้ว และหนึ่งในตัวแปรหลักของภารกิจครั้งที่สี่ก็คือ ฮยอนอู

“นายเพี้ยนไปแล้วเหรอ !?” ยองชาน พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะศีรษะของ ฮยอนอู

“ฉันเปิดภารกิจหลักครั้งที่ห้าได้แล้ว และมันยังเป็นภารกิจที่แชร์ได้ด้วย ฉันไม่รู้ว่ากิลด์ไหนอยากจะทำมันบ้าง แต่ตอนนี้อาหารทั้งหมดอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว” ฮยอนอู คว้านิ้วของ ยองชาน ราวกับจะหักนิ้วของเขา

“แค่ก ๆ... อะไรนะ !?ปล่อยก่อน นายเปิดภารกิจหลักครั้งที่ห้าเหรอ !?นายอยากจะแชร์มันให้ฉัน !?”

“นายไม่ตรงตามเงื่อนไข ฉันค่อนข้างเป็นห่วงเกี่ยวกับนาย”

“ฉันยังขาดอะไร !?” ยองชาน แสดงความไม่พอใจออกมเล็กน้อย แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลก เพื่อนสนิทของเขาได้รับภารกิจหลักมาครอบครอง ยองชาน จะสามารถเข้าใจได้หาก ฮยอนอู จำเป็นต้องทำภารกิจนี้ด้วยตัวคนเดียว

“นายสามารถทิ้งกิลด์ของนายได้ไหม !?หรือมั่นใจไหมว่ากิลด์ของนายจะไม่ถูกรุมกระทืบไปซะก่อน!?”

“นั่นสิ ... ฉันไม่มั่นใจเลย” ยองชาน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่เมื่อได้ยินคำพูดของ ฮยอนอู

“ถ้าแค่นายคนเดียวมันจะไม่มีปัญหาเลย ฉันเชื่อว่านายจะไม่มีทางแพร่งพรายเรื่องภารกิจหลักออกไปแน่ถึงจะนายจะถูกข่มขู่ก็ตาม แต่ว่าด้วยนิสัยของนายแล้ว นายไม่มีทางทิ้งกิลด์ของนายได้หรอก”

‘เหมือนกับที่นายไม่เคยทิ้งฉัน’

“ไม่ต้องกังวล วัวจะวิ่งทันสุนัขได้ในที่สุด มันจะต้องมีสักครั้งที่นายสามารถเข้าร่วมได้แน่นอน”

.....

“แพททริก นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น !?” มาร์โก หัวหน้ากิลด์แมนโอโพล่งออกมาด้วยความโกรธ

ภารกิจหลักลำดับที่ห้าที่เขาเชื่อว่าจะสามารถผูกขาดได้ถูกฉกไปต่อหน้าต่อตาของเขา มันถูกแย่งไปก่อนที่มือของกิลด์แมนโอจะคว้าไว้ได้

“ไอ้พวกคนงานเหมืองพวกนั้นมันมัวทำอะไรกันอยู่ !?”

ความโกรธของ มาร์โก เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ เขาลงทุนกับคนงานเหมืองไปจำนวนมหาศาล แต่แน่นอนว่าเขามีรายรับเพียงพอสำหรับการลงทุน แต่ทว่าในตอนนี้การลงทุนทั้งหมดของเขากลับสลายหายไปกับความว่างเปล่า

“นายรู้ไหมว่าฉันต้องใช้เงินมากแค่ไหนไปกับไอ้พวกไร้ประโยชน์พวกนั้น !?นายควรรู้ดีกว่าใคร แพททริก ลากตัวพวกมันมา ฉันจะเป็นคนฆ่าพวกมันด้วยตัวเอง !!”

แม้ว่าจะอยู่ต่อหน้า มาร์โก ที่กำลังเดือดดาล แต่ทว่า แพททริก ยังคงปิดปากเงียบ เขารู้ดีว่าหากเขาพาคนงานเหมืองมาที่นี่ คนเหล่านั้นจะต้องตายแน่นอน และมันอาจหมายถึงความตายในโลกความเป็นจริงด้วยเช่นกัน หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเห็นว่า มาร์โก เริ่มสงบลงแล้ว แพททริก จึงเริ่มพูดอีกครั้ง “ผมเสียใจ ผมไม่รู้ว่าจะมีใครเปิดภารกิจไปจนกระทั่งถึงจุดนี้ ผมขอรับผิดชอบเรื่องนี้ทั้งหมด”

“มันเป็นใคร !?... ใครมันเข้ามาขวางฉัน !?กิลด์ไหน !?โลกใหม่เหรอ !?หรือผู้เล่นมืออาชีพ !?” มาร์โก ถามหาตัวการที่ขโมยภารกิจหลักไปจากเขา

“คนที่เปิดภารกิจหลักลำดับที่ห้าก็คือ ...”

“ใคร !?”

“ดูเหมือนจะเป็น อัลเลย์บอส”

“อะไรนะ !?ใครนะ !?” มาร์โก ถามย้ำอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม แพททริก ยังคงยืนยันคำตอบเดิมของเขา “จะต้องเป็น อัลเลย์บอส !!”