บทที่ 5 หัวของข้าหายไปไหน

"สิ่งประดิษฐ์เซียน!"

เมื่อว่านเฟิงเห็นดาบเล่มนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป นางถอยหลังไปหลายก้าว คุ้มกันลู่อวิ๋นไว้ด้านหลัง

"เอ๊ะๆๆ ว่านเฟิงน้อย รอข้าฆ่าลู่อวิ๋นแล้ว จะพาเจ้าไปอยู่ด้วยกัน เป็นคู่เซียนนะ ลู่อวิ๋นฆ่าหลานรักเพียงคนเดียวของข้า งั้นเจ้าก็ให้กำเนิดลูกหลานให้ข้าสักร้อย สักพันคน!"

เก่อหลงหัวเราะชอบใจ ยกดาบขึ้น แทงเข้าใส่ลำคอลู่อวิ๋น

"เร็วจัง!"

ครั้งนี้ ลู่อวิ๋นรู้สึกเหน็บหนาวไปทั้งหัวใจ เงาแห่งความตายปกคลุมจิตใจของเขา

แต่กลับเป็นเรื่องน่าแปลกใจที่ลู่อวิ๋นกลับใจเย็นอย่างยิ่ง

ความตาย...เขาเคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง!

เผชิญหน้ากับความตายเช่นกัน ตอนนี้ลู่อวิ๋นสามารถรับมือได้อย่างสงบสุขุม

ลู่อวิ๋นกำลังจะถอยหลัง แต่กลับพบว่าร่างกายของเขาอ่อนแออย่างมาก

แม้แต่คนธรรมดายังสู้ไม่ได้

สมองของลู่อวิ๋นตัดสินใจและสั่งการหลบหลีกได้แม่นยำ แต่ร่างกายกลับตามปฏิกิริยาของสมองไม่ทัน

"จะตายอีกแล้วหรือ?"

ลู่อวิ๋นพึมพำกับตัวเอง เงามืดแห่งความตายช่างคุ้นเคยเสียจริง

"เฮ้ย!"

ในตอนนั้นเอง ว่านเฟิงอ้าปากขู่

นางชี้นิ้ว แสงสีเขียวมรกตยิงออกมาจากปลายนิ้ว

กัง!

แสงสีเขียวมรกตชนเข้ากับสิ่งประดิษฐ์เซียนดาบยาวของเก่อหลง ปัดดาบที่แทงเข้าใส่ลู่อวิ๋นออกไป

เก่อหลงรู้สึกเหมือนมีพลังมหาศาลส่งผ่านมาจากดาบยาว ทั้งตัวเซถลาไปชนอีกด้าน

แต่ว่านเฟิงเองก็ไม่สบายใจ ใบหน้าซีดขาว ถอยหลังไปสามก้าว

"อาคม! เจ้าบรรลุขั้นแก่นแท้แล้ว!"

เก่อหลงมีสีหน้าหวาดกลัวฉายแวบหนึ่ง

"ว่านเฟิง ฆ่าเขาซะ!"

ลู่อวิ๋นอ้าปากหอบแฮ่กๆ อกพองตัวปลิ้นราวกับเป็นกระบอกลม เสียงแหบพร่าไปหมด

"ข้า...ข้าไม่กล้า"

ว่านเฟิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ฆ่าคน?

นางเคยฆ่าใครบ้าง?

แม้จะเคยรังแกคนดีบนถนนกับลู่อวิ๋น...แต่นั่นก็แค่รังแกเท่านั้น ว่านเฟิงไม่เคยฆ่าใครมาก่อน

"เป็นลูกนกหัดบินจริงๆ!"

ตาของเก่อหลงเป็นประกาย เขาพุ่งตัวลุกจากพื้น ก้าวยาวไปที่หน้าว่านเฟิงทันที

"อย่ามานะ!"

หน้าตาว่านเฟิงเผือดลง นางยื่นปลายนิ้วออกไปอีกครั้ง แสงสีเขียวมรกตน้อยๆ ยิงออกจากนิ้วชี้

ครั้งนี้เก่อหลงมองเห็นชัด เส้นแสงสีเขียวมรกตเส้นนี้เป็นพายุเล็กๆ เส้นหนึ่ง

"อาคมชั้นต่ำที่เพิ่งฝึกออกมา? ถึงเจ้าจะบรรลุขั้นแก่นแท้ สร้างโอสถทองคำเนื้อแท้ได้ แต่ประสบการณ์การต่อสู้ของเจ้ากลับเป็นศูนย์!"

เก่อหลงย่างเท้าหลบไปข้างหนึ่งอย่างคล่องแคล่ว หลบการโจมตีของว่านเฟิงได้ จากนั้นก็เลี้ยวอ้อมไปด้านหลังว่านเฟิง ฟาดฝ่ามือเข้าที่ท้ายทอยว่านเฟิง

ว่านเฟิงกลอกตาขาว ก่อนจะหมดสติไป

"ท่านผู้ว่า นี่คือผู้พึ่งของท่านหรือ? ตอนนี้ถึงคิวท่านแล้ว"

เก่อหลงมีสีหน้ากรุ่มกริ่ม ค่อยๆ เดินเข้าหาลู่อวิ๋น

"ตายซะ!"

เก่อหลงตะโกนเสียงดัง ยกดาบฟันเข้าใส่คอลู่อวิ๋น

"จะตายอีกครั้งแล้วสินะ?"

ลู่อวิ๋นถอนหายใจในใจ

แต่ในขณะนั้น ลู่อวิ๋นกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจะทะลุออกมาจากร่างกายของเขา

เขาเชิดหน้าขึ้นโดยสัญชาตญาณ ยื่นมือออกไปข้างหน้า

อู้ม!

แสงดำทะมึนแผ่ออกมาจากสองมือของเขา

เก้ามังกรแบกโลงศพสีดำเงาวับปรากฏขึ้นระหว่างมือทั้งสองของลู่อวิ๋น กระแทกอย่างแรงเข้าที่หน้าอกของเก่อหลง

"อาคม!!"

เก่อหลงร้องครวญคราง

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและงุนงง

ลู่อวิ๋นไม่ได้ฝึกปรือหรอกหรือ? เขามีอาคมติดตัวได้อย่างไร?

และอาคมนี้แข็งแกร่งกว่าพายุเล็กๆ ที่ว่านเฟิงใช้เมื่อครู่ถึงสิบเท่า

หน้าอกของเก่อหลงมีเสียงกระดูกแตกดังขึ้น เขากระเด็นไปชนพื้นห่างออกไปสิบกว่าเมตร ปากพ่นโลหิตไม่หยุด ตัวสั่นเทาไปหมด ดูท่าจะไม่รอด

"นี่มัน...?!"

ลู่อวิ๋นมองภาพเงาที่พุ่งออกมาจากมือทั้งสองด้านของตน พลันตะลึงงัน

"จริงสิ! เมื่อคืน เก้ามังกรแบกโลงแสดงร่างจริง ดูเหมือนจะบุกเข้ามาในร่างข้า เมื่อครู่เก่อหลงเหมือนจะตะโกนว่า...อาคม?"

ใบหน้าลู่อวิ๋นเต็มไปด้วยความสับสน

แต่ตอนนี้ทั้งตัวลู่อวิ๋นก็อ่อนปวกเปียกไปหมด เรี่ยวแรงแม้แต่น้อยก็ไม่มี

"เก้ามังกรแบกโลงเข้ามาในร่างข้า กลายเป็นอาคมของข้า? แต่ข้าไม่ได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์สักหน่อย เรื่องนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

ลู่อวิ๋นยิ่งงุนงง

"นายท่าน"

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ ว่านเฟิงค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา นางเห็นลู่อวิ๋นนอนอ่อนแรงอยู่บนพื้น กับเก่อหลงที่กระเด็นไปอีกทาง ก็ตะโกนเสียงดัง ประคองลู่อวิ๋นลุกขึ้น

"นายท่าน ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม! ทั้งหมดเป็นเพราะว่านเฟิงไร้ประโยชน์ ไม่กล้าฆ่าคน!"

ว่านเฟิงตาแดงอีกครั้ง

"เอาดาบนั่นไป ตัดหัวเก่อหลง"

ลู่อวิ๋นหายใจหอบสองสามครั้ง ฟื้นพลังได้บ้างแล้วก็พูดขึ้นมา

ลู่อวิ๋นก็คือโจรปล้นสุสาน ไม่ใช่คนดีอะไรเลย การฆ่าคนปิดปากเขาก็ทำมาไม่น้อย

ฆ่าคนเพื่อปิดปาก ก็ต้องทำให้หมดจด

ถึงแม้อีกฝ่ายจะตายแล้วก็ตาม ก็ต้องแทงจุดตายอีกสองสามที เพื่อความแน่ใจ

"อ่ะ?"

ว่านเฟิงชะงักอยู่กับที่ ดูหวาดหวั่นไม่น้อย

"เอ่อ...เจ้าไปเถอะ"

เห็นสีหน้าเช่นนั้นของว่านเฟิง ลู่อวิ๋นถอนหายใจ

"หา?"

ว่านเฟิงอุทานอีกครั้ง นางมองลู่อวิ๋นอย่างงุนงง

"ข้าเมื่อก่อนสร้างศัตรูไว้มากมาย กำหนดชะตาเต็มไปด้วยอันตราย คนเป็นเจ้าก็ไม่กล้าฆ่า คนตายเจ้าก็ไม่กล้าตัด เจ้าไม่เหมาะจะอยู่ข้างกายข้า สักวันจะทำให้เจ้าตายเอา"

ลู่อวิ๋นค่อยๆ พูดได้ยินคำพูดของลู่อวิ๋น ว่านเฟิงรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย

ทันใดนั้น นางก็หยิบดาบของเก่อหลงขึ้นมาจากพื้น แล้วเดินไปหาศพของเก่อหลง

"ตัดหัวเขา ก็จะได้อยู่ข้างกายนายท่าน!"

ว่านเฟิงกัดฟัน ฟาดดาบเข้าใส่คอเก่อหลง

"ที่แท้เจ้าจับได้ว่าข้าแกล้งตาย!"

จู่ๆ ศพของเก่อหลงก็ลุกพรวดขึ้นจากพื้น เขาสูดหายใจลึก กระแทกหมัดใส่หน้าอกว่านเฟิงอย่างแรง

"ยังไม่ตาย!"

ว่านเฟิงตกใจยิ่งนัก นางกัดฟัน ปลดปล่อยอาคมออกมา

ดาบในมือส่งเสียงหวีดหวิวใสกังวาน

ฉึก!

แสงดาบสีฟ้าอมเขียวยิงออกจากสิ่งประดิษฐ์เซียนดาบยาว เจาะทะลุหน้าผากของเก่อหลง

"สิ่งประดิษฐ์เซียน ก็ต้องเป็นผู้กล้าขั้นแก่นแท้ถึงจะ..."

เก่อหลงยังพูดไม่ทันจบ ก็หมดลมหายใจ ล้มลงกับพื้น

ว่านเฟิงยกมือฟาดดาบอีกที ตัดหัวเขาขาด

แล้วนางก็หันกลับไปมองลู่อวิ๋น

"ถ้าเจ้าไม่ฆ่าเขา เขาก็จะฆ่าข้า แล้วก็พาเจ้าไปให้กำเนิดลูกให้เขา ดังนั้นเขาควรตาย"

ลู่อวิ๋นพูดอย่างเบาๆ "ใครก็ตามที่คุกคามพวกเรา ก็ควรฆ่าทิ้ง...ควรให้ตายหมด"

"โลกนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ใช่เจ้าตายก็ข้าวายชีวิต"

คำพูดนี้ของลู่อวิ๋นตรงไปตรงมาราวกับยาพิษที่ฉีดเข้าไปในใจของว่านเฟิง

"ถ้าอยากอยู่รอด ก็ต้องทำให้คนที่หวังให้เราตายไปตายเอง"

"อืม!"

ว่านเฟิงพยักหน้าหงึกๆ

"ไปกันเถอะ พวกเราไปสุสานกัน"

ลู่อวิ๋นพูดอีกครั้ง

ด้วยสภาพร่างกายตอนนี้ของเขา ยังไม่พอจะไปขุดสุสานนั่น

เขาจึงได้แต่พาว่านเฟิงมาด้วย

การเกิดใหม่ในโลกเซียนเพียงลำพัง นอกจากพึ่งตัวเองแล้วก็มีแต่เด็กสาวที่ไม่เคยเจอโลกภายนอกผู้นี้ที่พึ่งได้

ร่างของลู่อวิ๋นและว่านเฟิงค่อยๆ ห่างไกลออกไป

แต่เดิมลู่อวิ๋นเฝ้าฝันถึงโลกเซียน คิดว่านี่คือสวรรค์ แต่เก่อหลงกลับสอนบทเรียนให้เขา

ที่นี่ก็เป็นโลกที่โหดร้ายเช่นกัน

...

"หัวของข้าหายไปไหนนะ? โอ้ อยู่ตรงนี้นี่เอง"

ทันใดนั้น ศพไร้หัวของเก่อหลงก็ลุกขึ้นนั่งจากพื้น มือคลำหาบนพื้น ก่อนจะหยิบหัวของตัวเองขึ้นมา ใส่กลับไปบนคอ

หน้าผากของเก่อหลงมีรูโหว่ใหญ่ เจาะทะลุไปด้านหลัง มองเห็นสมองสีขาวข้างในชัดเจน

ดวงตาของเขาลึกล้ำว่างเปล่า ใบหน้าฉายรอยยิ้มประหลาด

เก่อหลงลุกขึ้นยืน เดินโซเซ ก้าวไปทีละก้าวตามทิศทางที่ลู่อวิ๋นและว่านเฟิงจากไป

...