เธอได้ยินเสียงของแม็กนัสและรู้สึกว่ามีบางอย่างจับที่ข้อมือของเธอ เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เห็นแม็กนัสจับมือเธอไว้ข้างหนึ่ง ผมสีบลอนด์ของเขาปลิวไสวไปทั่วใบหน้าของเธอตอนที่เขามองเธอด้วยดวงตาส่องแสงสีแดง

เธอมองไปที่ใบหน้าที่ขมวดคิ้วของเขา แต่ครู่ต่อมา เธอก็เริ่มหัวเราะ "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! นายมันเป็นพวกเด็กบ้า"

แม็กนัสส่ายหัว ขนาดเธอห้องต่องแต่งอยู่กลางอากาศก็อุตส่าห์กล้าหัวเราะเยาะเขา แต่เธอไม่ได้หัวเราะเพราะเขามาช่วยเธอ แต่เพราะสิ่งที่เขาทำก่อนหน้านั้น

เพราะขณะนี้ฟันของแม็กนัสมีลูกโกลเด้นสนิชคาบไว้อยู่มันกำลังกระพือปีกเพื่อพยายามไขว่คว้าอิสระ แม้ว่าเขาจะอยากช่วยเอ็มม่าแต่เขาก็ยังไม่อยากแพ้การแข่งขัน

อันที่จริง ทุกคนสับสนว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกโกลเด้นสนิชเพราะไม่มีใครเห็นมันหลังจากที่แม็กนัสพุ่งทะยานไปหาเอ็มม่า

แม็กนัสลดไม้กวาดลงอย่างช้าๆ พอมาถึงพื้นเขาก็วางเอ็มม่าลงกับพื้นแล้วตัวเองก็ลงมาเช่นกัน

จากนั้นเพื่อยุติเกม เขาหยิบลูกโกลเด้นสนิชที่อยู่ระหว่างขากรรไกรของเขาและแสดงให้ทุกคนเห็นด้วยมือของเขา เขายกมันขึ้นในอากาศ และภายในเวลานั้น เสียงนกหวีดดังก็ดังขึ้น เป็นการยุติการแข่งขัน

"แม็กนัสจับลูกโกลเด้นสนิชได้ สลิธีรินเป็นฝ่ายชนะ!" ผู้บรรยายประกาศและนักเรียนจำนวนมากโห่ร้อง พูดตามตรง แม็กนัสชอบอยู่บ้านอื่นมากกว่าบ้านสลิธีริน

แม้ว่าแม็กนัสจะไม่มีความสุขเลยก็ตาม เขามองไปที่ผู้เล่นอาวุโสของสลิธีรินที่อยู่กลางอากาศ ซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ พวกเขาน่าจะพุ่งเป้าไปที่เธอ

~ก็ได้ ฉันจะเล่นตามกฎโสโครกของพวกแก~ เขาตัดสินใจและมองไปที่เอ็มม่า

"เธอโอเคไหม?" เขาถาม

"อาฮะ ก็แค่รอยขีดข่วน" เธอตอบเมื่อแม็กนัสถาม

"ฮิฮิ ลุกขึ้นเถอะ เราชนะแล้ว" เขาเชียร์

จากนั้นดวงตาของเขาก็สบเข้ากับร่างเศร้าของเจมส์ "พร้อมรับผลที่ตามมาซะเถอะ"

เจมส์ตัวสั่นทันทีที่ได้ยิน เขาทำเป็นมองไปทางอื่น แม้ว่าเขารู้ว่าเขาไม่สามารถหลีกหนีจากสิ่งนี้ได้ ท้ายที่สุดเขาไม่สามารถหนีจากโรงเรียนได้

แม็กนัสโบกมือให้เหล่าคนดูเห็นลูกโกลเด้นสนิช มันเป็นชัยชนะครั้งแรกของเขาและเขาก็มีความสุข ในที่สุดฝูงชนก็แยกย้ายกันไปและการเฉลิมฉลองก็เริ่มขึ้นในห้องนั่งเล่นรวมของสลิธีริน แม็กนัสไม่ได้พูดอะไรกับลูเซียส เพราะการคุยกับเขาจะฉุดตัวเองลง ถึงเวลาแล้วที่จะตอบด้วยน้ำเสียงเดียวกัน

“เป็นเพราะพวกมันไม่ใช่เหรอ?” รักนาร์ทำหน้าบึ้งใส่แก๊งสลิธีริน

“ใช่ พวกนั้นเป็นคนตีลูกบลัดเจอร์มา” แม็กนัสพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นเราควรเริ่มวางแผนที่จะเอาคืนสิ” สเนปกล่าว

แม็กนัสกับรักนาร์หันมองไปที่สเนปด้วยความตกใจ แม็กนัสถาม "ฉันได้ยินถูกใช่ไหม เซฟอยากเปิดก่อนหรอ?"

สเนปเย้ยหยัน “ตอนนี้พวกมันพยายามทำร้ายร่างกายเราอย่างจริงจัง แล้วเราจะนั่งเงียบแบบนี้ไม่ได้”

รักนาร์พยักหน้า "จริง จริงที่สุด มาวางยาพิษในอาหารของพวกมันกันเถอะ"

“อะไรนะ? เราไม่ได้อยากฆ่าพวกมันนะรักนาร์” แม็กนัสคัดค้าน

“เปล่าๆ ฉันไม่ได้พูดถึงพิษที่ทำให้บาดเจ็บร้ายแรงซะหน่อยฉันหมายถึงพวก น้ำยาเสียงเปลี่ยน อ้วกทาก เปลี่ยนผม หรือทำให้หัวล้าน ไรพวกเนี้ย” รักนาร์ชี้แจง

“แจ่มเพื่อน เริ่มปรุงได้เลย ไงก็เหอะ นายได้เตรียมกางเกงในพิเศษสำหรับเจมส์หรือยัง?” แม็กนัสถาม

รักนาร์ยิ้มอย่างชั่วร้าย "ฮิฮิ ช่าย ฉันเลือกอันที่เล็กเป็นพิเศษ และลายแจ่มๆ ที่นายขอก็ทำไว้อย่างชัดเจนด้วย"

แม็กนัสยิ้ม "ต้องสนุกแน่ๆ ไปที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์กันเถอะ"

"เฮ้... พาฉันไปด้วย ฉันช่วยให้นายชนะแล้วนะ" เอ็มม่าวิ่งมาหาพวกเขา

"แน่นอน ตอนนี้เธอสามารถเข้าร่วมกับเราได้แล้ว พวกมันกำลังจ้องเล่นงานเธออยู่" แม็กนัสให้เธอตามพวกเขาไป

พวกเขามาถึงหอคอยกริฟฟินดอร์ พวกเขาไม่รู้ว่ารหัสผ่านคืออะไรจึงเคาะประตู พวกเขาอยู่ที่นั่นสักพักเพราะห้องนั่งเล่นรวมใหญ่มาก แล้วการจะได้ยินเสียงเคาะข้างในก็ยาก

ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดโดยพรีเฟ็คของบ้าน แม็กนัสยิ้มแช่ง “หวัดดี เจมส์อยู่ที่ไหนน่ะ? เขาแพ้พนัน ถึงเวลาเผชิญหน้ากับความท้าทายอย่างพวกกริฟฟินดอร์ตัวจริงได้แล้ว”

พรีเฟ็ตประจำบ้านสิงโตหัวเราะเบาๆ และเข้าไปข้างในเพื่อเรียกหาเจมส์และเพื่อนของเขา หลังจากนั้นไม่นาน เจมส์, ซิเรียส, รีมัส และ ปีเตอร์ ก็ออกมา

ซิเรียสหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นใบหน้ายิ้มเยาะของแม็กนัสและใบหน้าบึ้งของเจมส์

“นายวางแผนอะไรไว้สำหรับเจมส์” ซิเรียสถาม

แม็กนัสยิ้ม "ตามเดิมพันกันไว้ เขาจะต้องซื้อนิมบัส 1500 ให้ทั้งทีมของฉัน"

“ขอบคุณสำหรับเรื่องนั้นนะ” เอ็มม่ากล่าวเสริม

แม็กนัสพูดต่อ "ต่อไปคือหัวข้อหลัก ใส่แต่กางเกงในวิ่งรอบโรงเรียน และนี่คือกางเกงในของนาย"

แม็กนัสหยิบผ้าชิ้นเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้เจมส์

มันมีขนาดเล็กและพื้นหลังส่วนใหญ่มีสีขาว ยกเว้นที่เป็นรูปแบบภาพ เจมส์เริ่มมองด้วยความสยดสยอง นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดว่าจะต้องสวมใส่

"นี้มันรูปบ้าอะไรเนี่ย? คุณพยายามทำให้ฉันถูกไล่ออกหร๊อ?" เจมส์ถาม

“อย่ากังวลไปน่า มันไม่เป็นไรหรอกพวก ไม่มีใครไล่นายออกเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอก เอาล่ะไปเตรียมตัวให้พร้อม นายจะต้องวิ่งรอบโรงเรียนตอนเย็น ก่อนนอน” แม็กนัสบอกเขา

เจมส์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อคิดว่าตอนนี้เพราะเขาต้องออกไปวิ่งตอนดึก คงไม่ค่อยมีใครออกไปดูเขา โดยรวมแล้วเกียรติของเขาก็ยังคงอยู่

ถือว่าเขาผิดมหันต์ เด็กทั้งโรงเรียนรู้เรื่องเกี่ยวกับการเดิมพันนี้และกำลังรอดูว่าเจมส์จะทำให้ตัวเองขายหน้ายังไง

ดังนั้น จากที่หลังจากผู้คนทานมื้อเย็นเสร็จแล้วกลับหอใครหอมัน มาวันนี้พวกเขาจึงหลีกเลี่ยงการกลับหอและเดินเตร่ไปรอบๆ ปราสาท

แม็กนัส รักนาร์ สเนป และเอ็มม่ารออยู่ที่ทางเดินที่ออกจากห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์

“เขาจะทำจริงเหรอ?” เอ็มม่าถามด้วยความประหลาดใจ

แม็กนัสพยักหน้า “เขาต้องทำ ไม่งั้นเขารู้ว่าจะต้องอับอายในฐานะกริฟฟินดอร์ผู้กล้าหาญชาญชัย”

“อึ๊ย… ฉันไม่กล้าจินตนาการเลยว่าถ้าตัวเองอยู่ในสถานะการณ์ของเขาแล้วจะทำยังไง…” รักนาร์รู้สึกสงสารเจมส์

“ดูสิ...ประตูเปิดแล้ว” สเนปชี้

พวกเขาหันไปมอง ไม่นานก็มีร่างหนึ่งออกมาจากห้องนั่งเล่น มันคือเจมส์ เปลือยทั้งตัวยกเว้นกางเกงใน เขาพยายามซ่อนเป้าด้วยมือของเขา

"ฮ่าฮ่า... วิ่งเร็วเข้าสิไอ้หนู" แม็กนัสตะโกน

ในไม่ช้าเจมส์ก็สบถใส่เขาและเริ่มวิ่ง ข้างหลังเขา ซิเรียส รีมัส และปีเตอร์ก็ตามเขาไปด้วย แม็กนัสและเพื่อนๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน

หลังจากนั้นไม่นานเจมส์ผู้เข้าใจผิดไปว่าคงมีนักเรียนไม่มากนัก พอมาเขามาเห็นตามทางเดินมีพวกนักเรียนอยู่เต็มไปหมด แถมมีเสียงเป่าปากแซวมากมายมาทางเขา

ผู้คนชี้ไปที่กางเกงในของเขา ส่วนใหญ่เป็นเพราะลวดลายบนนั้น มันไม่มีอะไรนอกจากใบหน้าของดัมเบิลดอร์ที่อ้าปากหวอ ตอนนี้เจมส์ได้แต่หวังว่าดัมเบิลดอร์จะไม่เห็น

แต่สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจริง ดัมเบิลดอร์เพิ่งออกมาจากห้องโถงใหญ่ขณะที่เขาเดินผ่านไป เขากับมักกอนนากัลตกตะลึงกับร่างเปลือยเปล่าของเด็กชาย

ดวงตาของดัมเบิลดอร์จับจ้องที่ใบหน้าของเขาบนกางเกงใน และเขาลูบเคราของเขา ~พวกนั้นถ่ายรูปนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หนอ?~

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลวิ่งไล่ตามเจมส์ในฐานะหัวหน้าบ้านกริฟฟินดอร์ เธอไม่อนุญาตให้มีการกระทำดังกล่าวในโรงเรียน

"คุณพอตเตอร์ หยุดเดี๋ยวนี้" เธอตะโกน

เจมส์หลับตาลงและวิ่งต่อไป "ขอโทษฮะศาสตราจารย์ แต่กริฟฟินดอร์ไม่เคยผิดคำพูด"

"พ่อแม่ของเธอจะหักกระดูกของเธอแน่ถ้าเธอไม่หยุดทันที!" เธอตอบ.

"ช่างมันเถอะฮะ!" เจมส์พูดและเร่งความเร็วของเขา

เมื่อได้ยินเขา แม็กนัส ซิเรียส และคนอื่นๆ ก็หัวเราะกลิ้งไปกับพื้น พวกเขาปวดท้องกันสุดๆ

คืนนั้นปราสาททั้งหลังก็ส่งเสียงหัวเราะดังลั่น เจมส์สูญเสียความเคารพในตัวเองไปเล็กน้อย แต่โอกาสจะเข้าข้างเขาสักวัน เพราะเขาเพิ่งอยู่ปี 1 และในไม่ช้าคนส่วนใหญ่ก็จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้น วันหยุดคริสต์มาสกำลังจะมาถึงในเร็วๆ นี้ ดังนั้นผู้คนก็จะกลับบ้าน

เจมส์เดินรอบปราสาทเสร็จหนึ่งรอบและรีบกลับไปที่ห้องนั่งเล่นของเขา เขาแน่ใจว่าในวันรุ่งขึ้นเขาจะถูกกักตัวแน่ แม็กนัสอาจคิดว่าตัวเองเป็นคนบังคับให้งานนี้เกิดขึ้น แต่เขาไม่สนใจ ใช้เวลาและพลังงานอย่างคุ้มค่า

แม็กนัสกลับไปที่ห้องของเขาและเล่นกับสัตว์เลี้ยงทั้งสามของเขาสักพักก่อนจะกลับไปเรียนรู้อักษรรูน เขารู้สึกตื่นเต้นกับมันเพราะเขาต้องการที่จะพัฒนาเวทมนตร์ด้วย

“กำลังทำไรอยู่นะเซฟ” แม็กนัสถามเมื่อเห็นเพื่อนกำลังเขียนหนังสือไรซักอย่างอยู่

"คำสาปใหม่หน่ะ และก็พวกคาถาอื่นๆ ที่ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้น ฉันเรียกมันว่า เซ็กตัมเซ็มปร้า แต่ฉันต้องแก้ไขมันอีกหน่อย" สเนปตอบกลับ

แม็กนัสผิวปาก "ว้าว ฉันถูกรายล้อมไปด้วยอัจฉริยะ"

จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่สัตว์เลี้ยงทั้ง 3 ตัวของเขา "แล้วก็เจ้าแสบทั้งสามตัว"

ทันทีที่พวกเขาได้ยินเขา พวกมันก็โจมตีราวกับว่าพวกมันเข้าใจ พวกมันพยายามปีนขึ้นไปบนร่างกายของเขา

"แง๊วววว..."

"แคว็กกกก…"

"ฮู๊กกกกกก…."

"ฮ่าฮ่า... นี่มันอะไรกัน โจมตีข้า แม็กนัสผู้นี้งั้นเหรอ เอาล่ะ ข้าจะทำให้รู้ว่าใครเป็นนายใครเป็นบ่าว" ดังนั้นแม็กนัสจึงปล้ำกับทั้งสามตัว ทำให้พวกเขามีความสุข

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

กางเกงในที่เจมส์ใส่วิ่งรอบโรงเรียน