ตอนที่ 12-24 กระบี่เลือดม่วงกับแหวนมังกรขนด

พลังศักดิ์สิทธิ์สายธาตุลมในร่างของเขาซึมเข้าไปในกระบี่เลือดม่วง  จู่ๆคมของกระบี่เลือดม่วงก็ครอบคลุมขอบมิติเบาบาง ขณะเดียวกันนั้น รัศมีแฝงสีเลือดจางๆ เริ่มโคจรอยู่บนกระบี่เลือดม่วงขณะที่กระบี่เลือดม่วงส่งเสียงร้องกระหึ่มไม่หยุด

“ลินลี่ย์, หยุด, หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”  เดเลียรีบร้องเรียก

ลินลี่ย์หยุดใช้พลังเทพทันที และหันไปมองเดเลียอย่างสับสน  “เดเลีย, มีอะไรหรือ?”

หน้าของเดเลียซีดขาว นางจ้องมองกระบี่เลือดม่วงอย่างหวาดกลัว พูดอย่างประหลาดใจ  “กระบี่นั่น เพิ่งจะ...”

“เกิดอะไรขึ้น? บอกข้ามาเร็วๆ”  ลินลี่ย์ถาม

หน้าของเดเลียค่อยกลับคืนสู่สภาพปกติ  แต่นางยังคงมีร่องรอยความกลัวอยู่  “เมื่อตอนที่กระบี่เลือดม่วงส่งเสียงร้องกระหึ่ม  เพราะเหตุบางอย่างข้ารู้สึกว่าวิญญาณข้าสั่นสะท้าน และพลังในตัวของข้าเริ่มปั่นป่วนเหมือนร่างของข้าสูญเสียการควบคุมตัวเอง”

“เอ๊ะ?” ตาของลินลี่ย์เต็มไปด้วยความประหลาดใจและดีใจ

สำหรับลินลี่ย์ เสียงกระบี่ร้องนั้นเป็นเรื่องธรรมดามาก เขาไม่คาดคิดว่าคนอื่นจะได้รับผลจากเสียงนั้น

“ลินลี่ย์,เจ้าอย่าทำให้กระบี่เลือดม่วงปล่อยเสียงร้องแบบนั้นได้ไหม? ข้าทนไม่ไหว”เดเลียพูดเชิงขออภัย

แต่ลินลี่ย์รู้ว่าเป็นความผิดของเขา  เขารีบกล่าว “เดเลีย, ไม่ต้องกังวล,ข้าจะไม่ให้เลือดม่วงส่งเสียงอีก” ลินลี่ย์ยังคงค่อนข้างประหลาดใจและดีใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ความจริงแค่ดูที่ขอบมิติซึ่งเกิดขึ้นบนผิวกระบี่เลือดม่วง เขาก็ดีใจแล้ว

เขาไม่ได้กระตุ้นใช้งานกฎอะไร แค่พลังเทพ แต่กระบี่เลือดม่วงก็กลายเป็นกระบี่คมอย่างเหลือเชื่อ

“อาวุธเทพจำเป็นต้องได้พลังเทพสั่งการจึงจะใช้พลังระดับสูงได้จริงๆ  ในอดีตข้าเพียงแต่อาศัยพลังแข็งแกร่งของวัสดุกระบี่เลือดม่วงเข้าต่อสู้เท่านั้นเอง”

ต่อมาลินลี่ย์ถ่ายพลังจิตวิญญาณเข้าไปในกระบี่เลือดม่วงเขารู้สึกถึงรัศมีที่ทรงพลังน่าสยดสยองเหลือเชื่อภายในนั้น  เมื่อพลังจิตวิญญาณของเขามีปฏิสัมพันธ์กับรัศมีที่น่ากลัวนั้น ลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ชัดถึงฉากภาพที่บรรจุอยู่ในรัศมีที่น่ากลัวสยดสยองนั้น

ทะเลเลือดไร้ขอบเขต

ซากศพทุกเผ่าพันธุ์โครงกระดูกลอยอยู่ในท่ามกลางทะเลเลือด... ศพขนาดใหญ่โตมหึมาที่สูงหลายสิบเมตร..ซากโครงกระดูกสีขาวเปล่งแสงเขียว.. สัตว์ประหลาดที่มีเกล็ด, สัตว์ประหลาดที่มีเขาสัตว์ประหลาดสี่แขน..

ศพนับไม่ถ้วนลอยอยู่ภายในทะเลเลือด

ลินลี่ย์เริ่มรู้สึกถึงภาพทางจิตได้รำไร  ภาพทางจิตนี้มีกระบี่ยาวสีม่วงดูชั่วร้ายกำลังหลั่งเลือดออกมาจากมัน  แล้วะยังมีบุรุษผู้มีกลิ่นอายชั่วร้ายคนหนึ่งมีผมยาวสีม่วง ชุดยาวสีม่วง คิ้วเหมือนกระบี่นัยน์ตามีแววกระหายเลือดจ้องมองเขาอยู่

นี่ไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งที่พลังจิตของเขารู้สึกได้  แต่ลินลี่ย์ยังคงรู้สึกกดดันอย่างมากรุนแรงมากจนเขารู้สึกหายใจไม่ออก

“กระบี่นั่นคือเลือดม่วง” ลินลี่ย์มั่นใจ “และบุรุษผมม่วงก็คือ... เขาคือเจ้าของคนก่อนของเลือดม่วง?”

ภาพฉากแล้วฉากเล่าของบุรุษผู้ร้ายกาจกวัดแกว่งควงกระบี่เลือดม่วงมีส่วนร่วมในการสังหารวาบผ่านใจของลินลี่ย์เร็วราวกับสายฟ้า  อย่างไรก็ตามแต่ละฉากภาพเลือนรางไม่ชัดเจนบางครั้งก็ชัดขึ้นบ้าง แต่จากนั้นภาพก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

“สนุก สนุก” ขณะร่ายรำกระบี่เลือดม่วงในมือลินลี่ย์เริ่มหัวเราะ

เขาหวังว่าจะค้นพบอะไรภายในกระบี่เลือดม่วงจึงลอบกระตุ้นกระบี่เลือดม่วง

“ไม่ว่าจะเป็นอาวุธเทพที่ทรงพลังเพียงไหน  แต่ก็ยังเป็นแค่อาวุธ  มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตเป็นไปได้ยังไงที่มันจะบอกข้า ว่ามันใช้พลังโจมตีพิเศษได้ยังไง?  ข้ายังต้องอาศัยตนเองค้นคว้าอยู่ดี” ลินลี่ย์เข้าใจว่าบางทีเจ้าของกระบี่เลือดม่วงคนก่อนคงรู้วิธีใช้งานกระบี่เลือดม่วง  แต่... เขาไม่สามารถหาเจ้าของคนก่อนได้

บางทีเจ้าของคนก่อนคงตายไปแล้ว  ที่สำคัญ ถ้าเขายังไม่ตาย  เขาจะผูกทำสัญญาโลหิตสิ้นสุดการทำงานผนึกประตูมิตินั้นได้ยังไง?

“อย่างไรก็ตามอย่างน้อยเขาก็รู้สองเรื่องแล้วในตอนนี้ หลังจากถ่ายพลังเทพลงไปกระบี่เลือดม่วงจะกลายเป็นคมกล้าอย่างไม่มีอะไรเทียบได้  เมื่อเทียบกับการโจมตีด้วย ‘สัจธรรมแห่งความเร็ว – ดาบมิติบั่นเศียร’พลังก็ยังเหนือกว่ามากมาย” ลินลี่ย์รู้สึกมั่นใจมาก “นอกจากนี้, เสียงร้องกระหึ่มนั่นยังมีพลังสั่นสะท้านวิญญาณผู้คนสร้างผลกระทบให้กับคนอื่นได้”

เมื่อเขาสู้รบ เขาสามารถปล่อยเสียงนั่นได้อย่างต่อเนื่อง ศัตรูจะได้รับผลกระทบ  แต่คงไม่ทำนี่จะช่วยสร้างความได้เปรียบมากมาย

“อย่างไรก็ตามข้ายังจำเป็นต้องวิเคราะห์ว่าเสียงร้องของกระบี่สร้างผลกระทบอย่างไร” ลินลี่ย์เก็บกระบี่เลือดม่วงไว้ในแหวนเก็บสมบัติอีกครั้ง  และจากนั้นเพ่งความสนใจไปที่ของที่มีค่ามากที่สุด...แหวนมังกรขนด!

เขาได้ค้นพบแหวนมังกรขนดในบ้านของบรรพบุรุษของเขา

เจ้าของแหวนมังกรขนดคนก่อนก็คือเดลิน โคเวิร์ท  เพราะแหวนมังกรขนดเขาจึงได้พบกับปู่เดลินและทำให้ก้าวเข้าสู่เส้นทางของการกลายเป็นยอดฝีมือได้

ลินลี่ย์รู้สึกตื่นเต้นมาก แต่เมื่อเห็นแหวนมังกรขนด เขาสงบจิตใจลง เหมือนกับว่าเขามองเห็นปู่เดลินผู้ใจดีมีผมขาวโพลนอยู่ภายในนั้น ในช่วงเวลาของเขาปู่เดลินฝันว่าจะกลายเป็นเทพได้  แต่หลังจากถูกบังคับให้เข้าไปในแหวนมังกรขนด  เขาจึงสูญเสียโอกาส  ดังนั้นเขาทุ่มเทปลูกฝังและอบรมลินลี่ย์หวังว่าลินลี่ย์จะสามารถไปถึงจุดสูงสุดได้

“ปู่เดลิน, วันนี้ข้าเข้าถึงระดับเทพได้แล้ว”  ลินลี่ย์ถอนหายใจเบาๆ อยู่ในใจ

“ถ้า..ปู่เดลินยังมีชีวิตอยู่ จะดียอดเยี่ยมเพียงไหน”  ลินลี่ย์ถอนหายใจอยู่ในใจ

หลังจากสูดหายใจลึกลินลี่ย์ถ่ายเทพลังเทพสายธาตุลมลงไปในแหวนมังกรขนด  แต่ลินลี่ย์พบว่า... “ใช้ไม่ได้?  ถ่ายเทพลังเทพเข้าไปในแหวนมังกรขนดแล้วยังใช้ไม่ได้อีกหรือ?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างสับสน  เมื่อใดก็ตามที่สมบัติเทพได้รับพลังเทพอย่างน้อยก็ต้องมีการตอบสนอง

แต่แหวนมังกรขนดไม่มีการตอบสนองแม้แต่น้อย

“เป็นไปได้ไหมว่านี่เป็นสมบัติเทพที่ค่อนข้างพิเศษ?”  ลินลี่ย์รั้งพลังเทพกลับ  จากนั้นส่งพลังจิตเข้าไปในแหวนมังกรขนด

เมื่อกลายเป็นเทพ กฎธรรมชาติมีอยู่รอบตัวลินลี่ย์เป็นธรรมดา  ดังนั้นแทนที่จะแบ่งครึ่งหลังจากมีปฏิสัมพันธ์กับกฎธรรมชาติ วิญญาณของลินลี่ย์กลับกลายอยู่ในระดับธรรมดา

ผู้กลายเป็นเทพทุกคนจะมีการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้เป็นธรรมดา

การเปลี่ยนแปลงทางจิตของลินลี่ย์ก่อให้เกิดแอ่งพลังจิตขนาดใหญ่  ทั้งวิญญาณของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน  หลังจากพลังจิตที่บริสุทธิ์นี้ถูกส่งเข้าไปในแหวนมังกรขนด แสงสีฟ้าเลือนรางวาบผ่านแหวนมังกรขนดพร้อมกัน  ลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ถึงภายในแหวน  มีพลังงานแปลกประหลาดมาก

“อะไรนี่?”

ลินลี่ย์ประหลาดใจเป็นพิเศษ

ทันใดนั้นรัศมีทรงพลังยิ่งใหญ่สัมผัสกับพลังจิตลินลี่ย์ รัศมีนี้ทรงพลังมากจนลินลี่ย์เริ่มสั่นสะท้านใจลึกๆ  มันทรงพลังมากรัศมีที่แฝงอยู่ในแหวนมังกรขนดทรงพลังยิ่งกว่ารัศมีที่แฝงอยู่ในกระบี่เลือดม่วงเสียอีก

“โชคดีนะ สหายน้อย”เสียงทุ้มลึกก้องกังวานอยู่ในใจของลินลี่ย์ “นี่คือแหวนที่ข้าชอบมากเมื่อคราวที่ข้ายังมีชีวิต  มันคือสมบัติมหาเทพใช้ปกป้องวิญญาณ เพียงแต่ตอนนี้มันได้รับความเสียหาย มันจึงไม่สามารถปกป้องข้าได้สำเร็จ และเพราะมันได้รับความเสียหายจึงจำเป็นต้องซ่อมแซม สิ่งเดียวที่เจ้าต้องทำก็คือค่อยๆ รักษามันผ่านพลังจิตของเจ้า..ต้องใช้เวลานานเพียงไหน ข้าไม่อาจคาดการณ์ได้ ความจริงข้าเองก็ต้องการรู้ว่าใครจะเป็นผู้รับช่วงแหวนนี้ไปจากข้า  โชคร้ายจริงๆ ข้าไม่มีโอกาส ข้าไม่เคยมีโอกาสเลย..”

เสียงก้องลึกค่อยๆ จางหายไป

ลินลี่ย์ตกตะลึงงัน

สมบัติมหาเทพสำหรับปกป้องวิญญาณ?  และได้รับความเสียหาย?

“สมบัติมหาเทพ?” ร่างของลินลี่ย์สั่นเล็กน้อย เขาเพียงแต่ได้ยินว่ามีสมบัติเทพ แต่ไม่เคยมีใครบอกเขาว่ามีสิ่งที่เรียกว่าสมบัติมหาเทพ

เหนือระดับเซียนก็มีเทพชั้นต้น เทพชั้นกลาง เทพชั้นสูงและมหาเทพ

ดังนั้นอาวุธก็ยังแบ่งเป็นสมบัติเทพ และสมบัติมหาเทพ

“สมบัติมหาเทพใช้ปกป้องวิญญาณ?” ลินลี่ย์พบว่าแหวนมังกรขนดบรรจุพลังพิเศษอยู่ในนี้  “เนื่องจากนี่คือสมบัติมหาเทพ,อย่างนั้น...”  ลินลี่ย์ควบคุมพลังงานเฉพาะนี้และถ่ายพลังของมันเข้าไปในวิญญาณของเขา  ทันใดนั้นเอง.....

พลังงานเป็นชั้นบางใสขนาดใหญ่รูปร่างเหมือนเกล็ดคลุมรอบทะเลจิตสำนึกของเขาทันที รวมทั้งประกายศักดิ์สิทธิ์และร่างเดิมของเขา  เยื่อพลังโปร่งใสนี้แฝงไปด้วยรัศมีพลังงานมิติ  เยื่อพลังที่น่ากลัวสร้างจากพลังงานมิติ

เพียงแต่...

ในใจกลางเยื่อพลังงานโปร่งใส มีรูอยู่รูหนึ่งเนืองจากมันถูกตัดขาด

“จุดเสียหาย มันได้รับความเสียหายจริงๆ” ลินลี่ย์ถอนหายใจ

สิ่งที่สำคัญที่สุดต่อเทพก็คือวิญญาณของเขา

สมบัติเทพประเภทปกป้องวิญญาณเป็นของมีค่ายิ่งเป็นสมบัติมหาเทพสำหรับปกป้องวิญญาณนั่นคือสิ่งที่ไม่หวังจะได้รับกันง่ายๆ น่าเสียดาย แหวนนี้ยังมีจุดเสียหาย

ตัวอย่างเช่น ไหมวิญญาณโจมตีหุ้มห่อวิญญาณไว้ทั้งหมดเมื่อไหมวิญญาณปริมาณมากรวมตัวกันอยู่ที่นั่นมันจะสามารถท่วมผ่านเข้าไปในจิตสำนึกของเขาและผ่านช่องว่างเข้าไปได้  แม้ว่าพื้นที่อื่นของของเยื่อป้องกันนี้จะคงทนก็ตามแต่แค่ช่องว่างดังกล่าวนี้ก็ทำให้พลังของมันลดลงอย่างมาก

“ใช้พลังจิตซ่อมแซมหรือ?”

ลินลี่ย์ฝืนหัวเราะ

เขาสามารถคาดเดาได้ว่าเสียงทุ้มลึกนั้นมีแนวโน้มว่าจะเป็นมหาเทพผู้ล่วงลับไปแล้ว  สำหรับสมบัติมหาเทพสำหรับปกป้องวิญญาณนี้ถูกทำให้แตกและเสียหายได้ เสียงนั่นบางทีไม่มีอะไรมากไปกว่าข้อมูลที่มหาเทพผู้ล่วงลับฝากทิ้งไว้

แต่แน่นอนว่าอาจไม่ใช่มหาเทพก็ได้

ไม่จำเป็นว่าต้องมีแต่มหาเทพเท่านั้นถึงจะมีสมบัติมหาเทพได้

“แม้ว่ายอดฝีมือนั้นไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาซ่อมแซมเท่าใด  แต่ก็ต้องเป็นเวลานานมากแน่นอน” ลินลี่ย์ทดสอบผสานพลังจิตเข้าไปในเยื่อใสเหมือนเกล็ดนั้น  ทันใดนั้นพลังจิตปริมาณมหาศาลของเขาไหลเข้าไปในเยื่อใสผ่านไปถึงช่องว่างนั้น

ขณะเดียวกันพลังจิตปริมาณมหาศาลก็เริ่มพยายามอุดช่องว่าง

การอุดนี้สร้างมาจากพลังจิตของลินลี่ย์ทำให้สามารถอุดช่องว่างได้

“พลังป้องกันของการอุดด้วยพลังจิตของข้ายังนับว่าต่ำมาก”  อย่างไรก็ตามลินลี่ย์พบว่าขณะที่เขาใช้ใช้พลังจิตเพื่อหล่อเลี้ยงเยื่อพลังโปร่งใสนี้พลังที่อุดช่องว่างอยู่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเช่นกัน

เพียงแต่ความเร็วในการเพิ่มจะช้ามาก

“การถึงระดับเดียวกับพลังป้องกันให้เท่ากับเยื่อพลังป้องกันที่น่ากลัวส่วนอื่นที่เหลือมีแนวโน้มว่าต้องใช้เวลาเป็นพันปีจะดีที่สุด”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะถอนหายใจ  “เพียงแต่ตอนนี้ ทั้งหมดที่ข้าต้องทำก็คือเพ่งใช้พลังจิตเพื่อป้องกันช่องว่างเล็กน้อยนี้และข้าก็แค่ปล่อยส่วนที่เหลือเท่านี้ก็ช่วยให้พลังป้องกันวิญญาณข้าเพิ่มขึ้นมากมายแล้ว”

ในแง่พลังสมบัติมหาเทพประเภทป้องกันวิญญาณและได้รับความเสียหายอยู่นี้ยังด้อยกว่าสมบัติเทพที่ใช้ป้องกันวิญญาณอย่างธรรมดาทั่วไปจริงๆ

“หือ?” ขณะที่พลังจิตของลินลี่ย์ถูกถ่ายเทเข้าไปในแหวนมังกรขนดมากขึ้น  เขาพบว่า...

หลังจากพลังของเยื่อใสจางหายไป  ยังคงมีรัศมีพลังงานสองสายบรรจุอยู่ในแหวนมังกรขนด

รัศมีพลังงานสายหนึ่งมาจากหยดเลือดสีทอง  ขณะที่พลังงานอีกสายหนึ่งมาจากหยดน้ำสีฟ้า

“ของเหลวสีทอง?” เพราะบางเหตุผลเมื่อลินลี่ย์รู้สึกได้ว่าของเหลวสีทอง ลินลี่ย์รู้สึกได้ว่าร่างเดิมของเขาเริ่มสั่น  ลินลี่ย์เปลี่ยนสลับเป็นร่างเดิมโดยไม่ลังเลใจทันทีเก็บร่างแยกศักดิ์สิทธิ์กลับเข้าไปไว้ในแดนวิญญาณ

ความจริงความรู้สึกในตอนนี้ชัดเจนมากขึ้น

เลือดที่อยู่ภายในร่างของเขาเริ่มเดือดพล่านเรื่องที่แปลกก็คือ ขณะนี้เองหยดเลือดทองลอยออกมาจากในแหวนมังกรขนดจากนั้นผสานเข้ากับร่างหลักของลินลี่ย์

“นี่มัน...?” ลินลี่ย์ตกใจ

“ลินลี่ย์?” เดเลียที่อยู่ใกล้ๆ มองดูลินลี่ย์อยู่ตลอดเวลา เมื่อนางเห็นหยดเลือดลอยเข้าไปในร่างลินลี่ย์นางประหลาดใจลึก แต่จากนั้น...เดเลียแตกตื่น เพราะลินลี่ย์เริ่มส่งเสียงคำรามต่ำ

“เดเลีย..ข้า... ข้าไม่เป็นไร! ลินลี่ย์กัดฟันพูด

เมื่อเห็นท่าทีที่ดุร้ายบนใบหน้าลินบี่ย์และอาการกล้ามเนื้อกระตุกของเขา เดเลียไม่ยอมเชื่อว่าลินลี่ย์จะไม่เป็นไร

เทียบกับเมื่อครั้งก่อนเมื่อตอนที่วิญญาณของเขาถูกแบ่งครึ่ง อย่างน้อยครั้งนี้ลินลี่ย์ยังมีสติ

“อ๊า...!”ลินลี่ย์อดแหงนหน้าคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวไม่ได้ “ปัง!” ชุดสีฟ้าที่คลุมร่างของเขากระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและในทันทีนั้นเกล็ดมังกรเป็นประกายน้ำเงินเข้มผุดขึ้นจากร่างลินลี่ย์แม้แต่หางก็งอกออก

ตอนนี้ลินลี่ย์อยู่ในร่างแปลงนักรบเลือดมังกรที่ไม่อาจควบคุมได้

“ลินลี่ย์” เดเลียมองดูลินลี่ย์ ตาของนางเต็มไปด้วยความห่วงใย

เกล็ดมังกรสีน้ำเงินเข้มค่อยๆ เปลี่ยนไป เกล็ดสีน้ำเงินเข้มกำลังเปลี่ยนแปลงจากตอนแรกสีฟ้า เหมือนกับนักรบเลือดมังกรบริสุทธิ์และจากนั้นหางมังกรเริ่มเปล่งสีทองเลือนราง

เกล็ดมังกรสีทองผสมฟ้าครอบคลุมทั้งตัวลินลี่ย์

เขาที่กลางหน้าผากของลินลี่ย์และหนามตามแนวกระดูกสันหลังเปลี่ยนแปลงไปด้วยเช่นกัน..

“อ๊า...” ลินลี่ย์เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาปล่อยเสียงคำรามลึก  ความเจ็บปวดจากแปลงร่างเป็นมังกรนี้หนักกว่าตอนที่ลินลี่ย์ดื่มเลือดมังกรเกราะหนามและเปลี่ยนแปลงเสียอีก เพียงแต่ความอดทนของลินลี่ย์ในตอนนี้เหนือกว่าเมื่อก่อนมาก  ดังนั้นเขาจึงไม่หมดสติเหมือนเมื่อตอนเยาว์วัย

แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดอย่างหนัก  แต่ใจของลินลี่ย์ก็เต็มไปด้วยความดีใจ

“หยดเลือดทองนั่นคืออะไรกันแน่?  ร่างของข้า...มัน... มันทรงพลังนัก!” ร่างนักรบเลือดมังกรของเขายังคงเปลี่ยนแปลงช้าๆ  แต่ลินลี่ย์สามารถรู้สึกว่าร่างของเขาเต็มไปด้วยพลังไม่มีขีดจำกัด เกล็ดแต่ละเกล็ดเป็นประกายแสงสีฟ้าทองและเขาบนหน้าผากแหลมคมกล้าไม่มีใดเปรียบ

นี่ยังทรงพลังมากกว่าร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเขาเสียอีก!