Chapter 18 : มอนสเตอร์อสรพิษ
หลังจากก่นด่าระบบอยู่ในใจโจวเฉินก็มุ่งหน้าต่อ ยังไงซะต่อให้เขาบ่นไปเท่าไหร่ระบบมันก็ไม่ตอบสนองอยู่แล้ว ลักษณะพฤติกรรมของมันไม่ต่างอะไรไปจากหุ่นยนตร์ที่ถูกวางโปรแกรมเอาไว้แม้แต่น้อย
หลังออกจากจุดที่ซากของมอนสเตอร์หนูนอนกองเรียงรายได้ไม่นานนักเขาก็มาถึงเส้นทางแคบๆสายหนึ่งและที่นี่เองที่เขาต้องเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ชนิดใหม่อีกประเภท
พวกมันดูไปแล้วคล้ายกับงูยิ่งนัก ขนาดของพวกมันไม่ได้ใหญ่อะไรมากมายโดยลำตัวยาวประมาณเมตรนึงเห็นจะได้และขนาดลำตัวเองก็หนาประมาณนิ้วโป้ง บนร่างของพวกมันเองก็มีลวดลายวงแหวนแปลกๆอยู่บนผิวหนังอีกด้วย หลังจากที่โจวเฉินเดินเข้ามาในทางแคบๆสายนี้ซักพักเขาก็พบว่ามีมอนสเตอร์ประเภทนี้ขวางอยู่ด้านหน้ากว่าสิบตัว
“เยอะเกินไปหน่อยมั้ง ถอยดีกว่า...”
ถ้ามีแค่หนึ่งหรือสองตัวเขาก็อาจจะเลือกที่จะล่า ยังไงก็ตามถ้ามีเป็นสิบตัวแบบนี้ต่อให้เป็นเขาก็ยากจะรับมืออยู่เหมือนกันและยังเสี่ยงที่จะล้มเหลวอีกต่างหาก
เขาถอยออกไปจากเส้นทางแคบๆอย่างช้าๆโดยตั้งใจว่าจะไม่ทำให้เกิดเสียงดังเพื่อไม่ให้ดึงดูดมอนสเตอร์งูพวกนั้นเข้ามา
แต่ก็อย่างที่พวกท่านทราบ...ยิ่งพวกท่านไม่ต้องการให้เกิดสิ่งใด สิ่งนั้นก็ยิ่งมีโอกาสเกิดขึ้นมากที่สุด
มอนสเตอร์งูที่อยู่ห่างออกไปจู่ๆก็คลานมาทางเขาด้วยความเร็วสูงปรี๊ด! พวกมันสังเกตุเห็นเขาแล้วแน่นอน!
“ชิบหายแล้วไง!”
เมื่อเห็นเช่นนี้โจวเฉินก็หันกายวิ่งหนีไปอย่างไม่รีรอ เขาไม่อยากจะเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์งูพวกนี้ซึ่งๆหน้าซักเท่าไหร่ เอาแค่จำนวนพวกมันก็ได้เปรียบแล้วแถมยังอาจจะมีพิษอีกต่างหาก
เนื่องจากค่าสถานะร่างกายและความเร็วของโจวเฉินค่อนข้างสูง ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเขาจึงเร็วมากและไม่ถูกมอนสเตอร์งูไล่ทันได้ง่ายดายนัก
ยังไงก็ตามหนึ่งในมอนสเตอร์งูพวกนั้นดูเหมือนจะเป็นมอนสเตอร์ประเภทพิเศษ ร่างกายของมันใหญ่กว่าตัวอื่นๆและความเร็วเองก็เร็วกว่าด้วย เพียงไม่กี่วินาทีมันก็ไล่ตามโจวเฉินทันและเข้ารัดพันธนาการร่างกายของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้นมันก็ชูคอขึ้นและฝังคมเขี้ยวเข้าใส่ลำคอของเขาเข้าอย่างจัง
โจวเฉินที่ไม่คาดคิดว่ามอนสเตอร์งูตัวนี้จะรวดเร็วกว่าเขามากถึงเพียงนี้ ดังนั้นกว่าเขาจะทันได้ตอบสนองโดยการฟาดท่อนเหล็กออกไปอีกฝ่ายก็ใช้ความว่องไวม้วนรอบตัวของเขาได้เสียก่อน บังเอิญเหลือเกินที่ตรงบริเวณนั้นมีก้อนหินขนาดใหญ่อยู่บนทางเดินด้วยเขาที่ไม่ระวังจึงสะดุดก้อนหินล้มลงบนพื้น
ท้ายที่สุดเขาจึงคว้าลำคอของมอนสเตอร์งูไว้ไม่ทัน กว่าที่จะทันได้บีบคอมันก็เป็นช่วงเวลาหลังจากที่มันฝังคมเขี้ยวลงบนลำคอของเขาแล้ว
หลังจากมอนสเตอร์งูกัดเขามันก็พบว่าเขี้ยวของมันกัดลงไปโดนพิษประเภทกัดกร่อนบางอย่างและไม่นานนักร่างกายของมันก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำและแข็งค้างไป
เห็นได้ชัดเลยว่าโจวเฉินเปิดใช้งานสกิลพิษซากศพเอาไว้ก่อนที่จะถูกโจมตี
[พรสวรรค์ช่วงชิงสกิลติดตัวทำงาน : ท่านได้ทำการช่วงชิงสกิลติดตัวของอสรพิษลมกรด – ‘เสริมแกร่งกายา(ระดับ1)’ และ ‘เสริมแกร่งความเร็ว(ระดับ1)’ – ตรวจพบว่าสกิล [เสริมแกร่งความเร็ว(ระดับ1)] ที่ได้มามีความสามารถสูงกว่าสกิลติดตัวเดิมจึงทำการแทนที่สกิลเดิมด้วยสกิลใหม่โดยอัตโนมัติ]
[พรสวรรค์ช่วงชิงสกิลติดตัวทำงาน : ท่านได้ทำการช่วงชิงสกิลติดตัวของอสรพิษลมกรด – ‘พิษงู(ระดับ1)’ ต้องการดูดซับหรือไม่?]
“จัดไป!”
ในตอนนี้โจวเฉินเริ่มรู้สึกแล้วว่าร่างกายของเขามีอะไรบางอย่างผิดปกติ สมองของเขาเริ่มเบลอขึ้นมา เขาทราบทันทีว่าพิษงูน่าจะกำลังออกฤทธิ์ ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนี้เขาทำได้เพียงหวัง...หวังว่าสกิลติดตัวพิษงูที่ดูดซับไปจะช่วยพาเขาผ่านพ้นสถานการณ์ในตอนนี้ไปได้
การที่ได้ความสามารถพิษมาก็หมายความว่าต้องได้ความสามารถในการต้านทานหรือภูมิคุ้มกันต่อพิษนั้นๆด้วย ไม่อย่างนั้นแล้วผู้ใช้คงถูกพิษในร่างกายของตัวเองสังหารไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
ระบบเองก็ทรงประสิทธิภาพเหมือนที่ผ่านๆมา แทบจะพริบตาเดียวเท่านั้นโจวเฉินก็พลันสัมผัสได้ถึงพลังงานเย็นๆสายหนึ่งที่แล่นพล่านไปทั่วร่างกายแต่สภาวะมึนงงกลับไม่ดีขึ้นหรือแย่ลงเลยแม้แต่น้อย
ในเวลานี้เองเหล่ามอนสเตอร์งูตัวอื่นๆก็ตามมาทัน เมื่อมาถึงพวกมันก็เข้ารัดร่างของโจวเฉินที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นอย่างไม่รีรอและเริ่มฝังคมเขี้ยวใส่เขาทีละตัวๆ
โจวเฉินไม่กังวลเลยว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายลงมากกว่านี้เนื่องจากเขาเปิดใช้งานพิษซากศพรอเอาไว้แล้ว พอมองไปที่ศพงูที่แข็งตายตัวแรกเนื่องจากกัดเข้าเมื่อครู่เขาสามารถบอกได้ทันทีเลยว่าพิษซากศพนั้นส่งผลต่อมอนสเตอร์งูพวกนี้ค่อนข้างหนักไม่เหมือนกับตอนใช้กับพวกซอมบี้
ไม่นานนักหลังจากที่ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยเขี้ยว โจวเฉินก็สังเกตุเห็นว่ามอนสเตอร์งูทั้งหมดต่างก็แน่นิ่งไม่ไหวติง ร่างกายของพวกเขาแข็งราวกับไม้ในเวลาอันรวดเร็วและผิวหนังเองก็เปลี่ยนเป็นสีดำเข้ม
“โชคดีที่มีสกิลพิษซากศพไม่งั้นคงได้ตายกันจริงๆแล้ว”
หลังจากมอนสเตอร์งูตายหมดโจวเฉินก็ไม่ได้ลุกขึ้นและสลัดซากของพวกมันทิ้งทันที กลับกันเขายังคงเลือกนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
เพราะเขารู้สึกได้ว่าความรู้สึกมึนหัวยังคงอยู่และร่างกายเองก็เหนื่อยอ่อนพอสมควร ดังนั้นนอนแกล้งตายอยู่บนพื้นแบบนี้คงดีกว่า
[ท่านสังหารอสรพิษลมกรดได้สำเร็จได้รับไอเทม : แส้ 1 ชิ้น (ทองแดงขั้นต่ำ)]
ในระหว่างที่ร่างกายของเขากำลังทุกข์ทรมานไปกับพิษงูอยู่นั่นเองเสียงแจ้งเตือนจากระบบที่บอกว่าเขาได้ไอเทมดรอปก็ดังขึ้นมา
“มันดรอปแส้มาแฮะ...”
โจวเฉินประหลาดใจกับไอเทมชิ้นนี้พอตัว เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ของแบบนี้มา
หลังจากบ่นอยู่ซักพักเขาก็เรียกหน้าต่างตัวละครและช่องเก็บของของตัวเองขึ้นมาดู
[ชื่อ : โจวเฉิน]
[ร่างกาย : 1.5]
[ความว่องไว : 1.6]
[จิตวิญญาณ : 1.6]
[พรสวรรค์ : ช่วงชิงพรสวรรค์]
[สกิลติดตัว : พิษซากศพ(ระดับ1) , พิษงู(ระดับ1) , เสริมแกร่งความเร็ว(ระดับ1) , เสริมแกร่งจิตวิญญาณ(ระดับ1) , เสริมแกร่งกายา(ระดับ1) , ศาสตร์การต่อสู้(ระดับ1) , ศาสตร์การใช้หอก(ระดับ1) , มองในที่มืด(ระดับ1) , ฟื้นฟูพลังชีวิต(ระดับ1)]
[พลังรบโดยรวม : ทองแดงขั้นต่ำ]
“ความเร็วของเราเพิ่มขึ้นมา0.2 เท่ากับว่าสกิลติดตัวที่เพิ่มความเร็วของงูตัวเมื่อกี้เพิ่มความเร็วให้เราได้0.5หน่วย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงได้เร็วนัก...”
จากนั้นเขาก็เพ่งสมาธิไปที่สกิลพิษงู
[พิษงู(ระดับ1)]
[ประเภท : สกิลติดตัวระดับทองแดงขั้นต่ำ]
[ความสามารถ : คมเขี้ยวของท่านฉาบทาด้วยพิษร้าย พิษของท่านสามารถทำให้เป้าหมายที่มีระดับทองแดงชาไปถึงจิตวิญญาณและอวัยวะภายในล้มเหลวหลังจากถูกกัดผ่านทางผิวหนัง]
“พิษนี่ค่อนข้างร้ายพอตัวเลยแต่ตอนนี้เราไม่ค่อยรู้สึกมึนหัวเท่าไหร่แล้วน่าจะเป็นเพราะเรามีสกิลพิษงูกับสกิลฟื้นฟูพลังชีวิต หวังว่าอีกซักพักจะกลับมาเป็นปกติล่ะนะ”
โจวเฉินรู้สึกว่าเหตุผลที่เขายังประคองสติเอาไว้ได้แจ่มชัดไม่ใช่เพราะเขาดูดซับสกิลพิษงูเข้ามาทำให้ได้ความสามารถในการต้านทานพิษงูมาอย่างเดียวแต่ยังเป็นเพราะสกิลติดตัวอีกสกิลอย่างสกิลฟื้นฟูพลังชีวิตด้วย
[ช่องเก็บของ : โค๊ก(ทองแดงขั้นต่ำ) 1 กระป๋อง , แส้(ทองแดงขั้นต่ำ) 1 ชิ้น]
[แส้]
[ประเภท : อาวุธระดับทองแดงขั้นต่ำ]
[คำอธิบาย : แส้ธรรมดาๆ จะใช้ต้อนวัวต้อนแกะหรือปกป้องตัวเองก็ดี]
“ต้อนสัตว์เนี่ยนะเฮอะๆ....บังเอิญว่าในถ้ำมอนสเตอร์นี่ไม่มีพวกสัตว์น่ารักๆแบบนั้นอ่ะดิ”
เป็นอีกครั้งที่โจวเฉินได้ประสบกับความยากของภารกิจเอาชีวิตรอดด้วยตัวเอง เขาเพิ่งจะเข้ามาในวงการนี้ได้ไม่ถึง10วันแต่กลับต้องตกอยู่ในสภาพไม่อาจคาดเดาได้แบบนี้มาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพรสวรรค์ช่วงชิงสกิลติดตัวของเขาที่โคตรจะมีประโยชน์แล้วล่ะก็เขาคงจะตายห่าไปหลายรอบแล้ว
“ต้องระวังให้มากกว่านี้ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าการหลบหนีจะไม่ใช่ทางเลือกที่ถูกต้องทุกครั้งไป”
หลังจากย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาโจวเฉินก็รู้สึกว่าเขายังระวังตัวไม่พอและไม่ทันสังเกตุถึงมอนสเตอร์งูพวกนั้นตั้งแต่แรก ถ้าเขาระวังมากกว่านี้และหนีออกไปเร็วกว่านี้ก็อาจจะไม่ต้องปะทะกับพวกมัน
ยิ่งไปกว่านั้นเขารู้สึกด้วยว่าแผนการเมื่อครู่ของเขามีปัญหา ถ้าเขาไม่หลบหนีแต่เลือกที่จะสู้แทนบางทีก็น่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บขนาดนี้
