บทที่ 173 รุกฆาต ซุนม่อ พวกเจ้าแพ้แล้ว!

ในสถาบันจงโจว จำนวนครั้งที่เสียงระฆังดังขึ้นและระยะห่างระหว่างการตีแต่ละครั้งจะแสดงถึงสิ่งที่แตกต่างกัน

12 ครั้งถี่สั้นลงหมายความว่าจะมีการจัดประชุมทั้งโรงเรียนอย่างกะทันหัน เมื่อนักเรียนได้ยินเสียงนี้ พวกเขาจะต้องไปที่หอประชุมของโรงเรียนภายใน 15 นาทีและรอขณะเข้าแถวเพื่อตั้งแถว

แม้แต่นักเรียนที่เข้าเรียนก็ต้องหยุดทันทีเพื่อเข้าร่วมการประชุมของโรงเรียน

“ทำไมจู่ๆ ก็เรียกประชุมทั้งโรงเรียน? มีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

นักเรียนบางกลุ่มปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็วในบริเวณโรงเรียน พูดคุยกันเองขณะมุ่งหน้าไปยังหอประชุม

ในฐานะที่เป็นอันธพาลในโรงเรียน แม้ว่าโจวหย่งจะเข้าเรียนที่โรงเรียนเพียงปีเดียวและข้ามบทเรียนไปมากมาย แต่เขาก็ยังค่อนข้างเป็นที่รู้จักในสถาบันจงโจวนักเรียนบางคนไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่ไม่มีใครที่ไม่เคยได้ยินชื่อเขา

และซุนม่อก็เป็นครูที่เพิ่งรับงานซึ่งเพิ่งได้รับความสนใจเมื่อเร็วๆ นี้ ไม่มีใครไม่รู้จัก 'หัตถ์เทวะ' ของเขา เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับทั้งสองคน ข่าวลือจึงแพร่กระจายอย่างรวดเร็วมาก หลายคนบอกว่าซุนม่อได้ประนีประนอม เหตุผลที่มีการเรียกทั้งสถาบันเพื่อที่เขาจะได้ขอโทษโจวหย่ง

เนื่องจากโจวหย่งมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง ข่าวลือนี้จึงค่อนข้างเป็นไปได้ นอกจากนี้ยังทำให้เกิดความไม่พอใจจากนักเรียนค่อนข้างมาก

“อาจารย์ซุนโดดเด่นมาก ทำไมเขาต้องขอโทษอันธพาลที่โรงเรียน?”

หยางจิ้งซึ่งเคยได้รับคำแนะนำจากซุนม่อในอดีต รู้สึกไม่พอใจกับเรื่องนี้

หอประชุมสามารถจุคนได้ 10,000 คน และเป็นอาคารที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานที่สุดในสถาบันจงโจว ตามชื่อของมัน ทุกครั้งที่มีงานสำคัญ พิธีใหญ่ หรือการเชิดชูเกียรติแด่ครูหรือนักเรียน จะมีการประกาศต่อหน้าครูและนักเรียนทุกคนที่นี่

อาจารย์ฝ่ายปกครองทุกคนมาถึงแล้วและกำลังนำทางนักเรียนไปยังพื้นที่ของตน มีการติดป้ายห้ามการทะเลาะเบาะแว้ง อย่างไรก็ตาม ยังมีคนบ่นพึมพำ ดังนั้นจึงยังมีเสียงอีกมาก

ณ ห้องพักผ่อนอันดับหนึ่งหลังเวที...

ซุนม่อนั่งบนเก้าอี้โดยหลับตา เขากำลังพักผ่อน

ลู่จื่อรั่ววิ่งเข้ามาหอบอย่างหนักและรายงานราวกับหน่วยสอดแนม

“มี… ข้างนอกมีคนมากมาย!”

น้ำเสียงของเด็กสาวมะละกอเต็มไปด้วยความกังวล มีคนมากเกินไปจริงๆ และพวกเขาก็หนาแน่นเหมือนมด ปรากฏศีรษะเต็มไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

“ท่านอาจารย์ คราวนี้ท่านได้ดังระเบิดแล้ว ถ้าท่านยังไม่สามารถขับไล่โจวหย่งได้ มันคงน่าอายจริงๆ”

ถานไถอวี่ถังรู้สึกว่าวิธีการที่ซุนม่อใช้นั้นรุนแรงเด็ดขาดเกินไป เขาอาจรออีกหน่อยหรืออย่างน้อยก็รวบรวมหลักฐานการกระทำและพยานที่เลวร้ายของโจวหย่งเพิ่มเติม

“ถ้าเขาไม่สามารถขับไล่ได้ ก็ทุบตีเขาจนกว่าเขาจะหนีไป!”

ซวนหยวนพ่อประสานหมัดเข้าด้วยกัน ในความเห็นของเขา ไม่จำเป็นต้องมีปัญหานี้ ทุกวันเขาจะขวางโจวหย่งระหว่างทางไปโรงเรียนและหลังเลิกเรียน ทุบตีเขาสองครั้ง เขารับประกันว่าหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน โจวหย่งจะไม่มาโรงเรียนอีกต่อไป

กู้ซิ่วสวินรีบวิ่งไปตั้งใจจะให้กำลังใจซุนม่อ นางยังต้องการถามว่ามีอะไรที่เขาต้องการความช่วยเหลือจากนางหรือไม่ นางรู้สึกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของหน้าที่ของนางที่จะขับไล่อันธพาลในโรงเรียนอย่างโจวหย่ง เพื่อทำความสะอาดสภาพแวดล้อมในสถาบัน ก่อนที่นางจะเข้าใกล้จางฮั่นฟูก็รีบวิ่งผ่านนางไปอย่างโมโห

ปัง

ประตูไม้ของห้องพักถูกเปิดออก  จางฮั่นฟูรีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เมื่อเขาเห็นซุนม่อเขาก็ตะโกน

“ซุนม่อ ใครให้สิทธิ์เจ้าขับไล่โจวหย่ง? เจ้ายังเรียกร้องให้มีการประชุมทั้งโรงเรียนอย่างกะทันหันหรือ? เจ้าถามความเห็นของข้าในฐานะรองอาจารย์ใหญ่หรือไม่? เจ้ามีปัญหาอะไรกับข้าหรือเปล่า?”

มีครูบางคนที่มีดาวอยู่นอกห้องพักผ่อน พวกเขามีสถานะที่น่านับถือ และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมุ่งหน้าไปที่หอประชุมเพื่อรอ ดังนั้นพวกเขาจึงพักที่นี่และพูดคุยกัน เมื่อพวกเขาได้ยินจางฮั่นฟูตะโกน พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ห้องพักอันดับหนึ่ง

กู้ซิ่วสวินมองไปรอบๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้ห้องพักและฟังอย่างตั้งใจ

“นี่มันไม่ชัดเจนเหรอ? แน่นอนข้าไม่ถือเจ้า ไม่ว่าในเรื่องใดๆ!”

ซุนม่อยักไหล่

“เป็นเพราะข้าไม่พบอะไรเกี่ยวกับเจ้าที่คู่ควรกับความเคารพของข้าเลย!”

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นเป็นครู และความรู้สึกในการได้ยินของพวกเขาก็ไม่เลว แม้ว่าเสียงของซุนม่อจะไม่ดัง แต่ประตูห้องพักครูก็ไม่ปิด ดังนั้นเมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

ซุนม่อคนนี้หัวแข็งจริงๆ!

เขาไม่ได้เห็นแก่หน้าจางฮั่นฟูแต่อย่างใดกับคำพูดดังกล่าว

“หยิ่งยโส แต่ข้าชื่นชม!”

ริมฝีปากของกู้ซิ่วสวินกระตุก

ติง!

คะแนนความประทับใจจากกู้ซิ่วสวิน +20 เป็นกลาง (50/100)

"เจ้าพูดอะไร? พูดอีกครั้ง!"

จางฮั่นฟูตะโกนและก้าวไปข้างหน้าอย่างเอาเรื่อง เนื่องจากเขามีแขนขาและความสูงที่สั้น ทำให้เขาดูเหมือนมันฝรั่ง ข้อบกพร่องทางร่างกายของเขาทำให้เขามองว่าได้รับความเคารพทางจิตวิญญาณที่สูงขึ้น

คำพูดของซุนม่อทำให้เขาขุ่นเคืองมาก จางฮั่นฟูเป็นเหมือนสิงโตโกรธที่ตะโกนไม่หยุด

หลี่จื่อฉี,หยิงไป่อู่และเจียงเหลิ่งยืนอยู่ข้างซุนม่อทันที ความตั้งใจของพวกเขาชัดเจนมาก พวกเขาจะยืนเคียงข้างซุนม่อ ซวนหยวนพ่อไม่ขยับแต่คว้า ‘หอกเงิน’ พร้อมที่จะต่อสู้ทุกเมื่อ

ลู่จื่อรั่วเป็นเหมือนกระต่ายที่หวาดกลัวซ่อนตัวอยู่ข้างหลังซุนม่อ และกำเสื้อผ้าของเขาไว้แน่น จากนั้นนางก็โผล่หน้าของนางมองไปทางจางฮั่นฟู

ปากของถานไถอวี่ถังกระตุก หากจางฮั่นฟูไม่ได้รับการสนับสนุนจากองค์ชายหลี่จื่อซิ่ง เขาก็จะไม่มีโอกาสได้รับอำนาจใด ๆ !

แน่นอนว่าจางฮั่นฟูมีความสามารถในการจัดการ อย่างไรก็ตามขอบเขตการฝึกปรือของเขาต่ำเกินไป และเขาไม่สามารถโน้มน้าวให้คนอื่นยอมจำนนต่อเขาได้ เขาอาจจะเป็นรองอาจารย์ใหญ่โดยรับบทบาทสนับสนุน อย่างไรก็ตาม หากเขาต้องการเป็นอาจารย์ใหญ่ควบคุมสถาบันของชนชั้นสูง เขาคงได้แต่ฝันไป

“ในฐานะรองอาจารย์ใหญ่ เจ้าไม่รู้สึกหรือว่ากำลังทำตนให้เสียคุณค่าด้วยการโวยวายต่อหน้าข้า และเจ้ามีอาการท้องผูกเมื่อเร็วๆ นี้ใช่ไหม? ปากเหม็น!”

ขณะที่ซุนม่อพูด เขาเอามือปิดจมูก

ครูที่อยู่นอกห้องพักครูปากอ้าตาค้าง ปากของซุนม่อช่างร้ายจริงๆ ตามคาด เจ้าหมาดำซุน เขากล้าที่จะกัดทุกคนจริงๆ

“ไอ้บัดซบ!”

จางฮั่นฟูไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไปแล้วยกมือขึ้นตั้งใจจะทุบหัวซุนม่อ อย่างไรก็ตาม มีเสียงตำหนิที่เยือกเย็นหยุดการกระทำของเขา

“รองอาจารย์ใหญ่จาง เจ้ากำลังพยายามจะทำอะไร?”

อันซินฮุ่ยแสดงสีหน้าเย็นชาและปรากฏตัวข้างซุนม่อราวกับภูตผี

"น่าทึ่ง!"

หลี่จื่อฉีรู้สึกประหลาดใจ จากการเคลื่อนไหวนี้เพียงอย่างเดียว เห็นได้ชัดว่า อันซินฮุ่ยแข็งแกร่งมาก ยิ่งกว่านั้นนางได้ฝังความกลัวให้กับจางฮั่นฟูอย่างชัดเจน

(ถ้าเจ้ากล้าที่จะเคลื่อนไหว ข้าก็จะไม่ลังเลเช่นกัน!)

“อันซินฮุ่ย เจ้าให้ท้ายเขาทำเช่นนี้หรือเปล่า?”

จางฮั่นฟู่ตะโกน ในความเห็นของเขา ซุนม่อเพิ่งได้รับการว่าจ้างอย่างเป็นทางการและไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา อันซินฮุ่ยต้องเป็นคนที่ทำให้เขากล้าที่จะทำเช่นนั้น

อันซินฮุ่ยกำลังจะตอบเมื่อนางรู้สึกว่ามือใหญ่ของซุนม่อกดลงบนไหล่ของนาง จากนั้นเขาก็ออกแรงผลักนางไปด้านข้าง

“ขอโทษนะ ท่านกำลังขวางข้า!”

ซุนม่อกันอันซินฮุ่ยออกไป

"หา?"

อันซินฮุ่ยตกตะลึง กู้ซิ่วสวินซ่อนตัวอยู่หลังประตู เผยให้เห็นดวงตาและแอบมองเข้าไปในห้องพัก เมื่อนางเห็นฉากนี้ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป นางไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

(ไม่เอาน่า นี่คือกองหนุนของเจ้า เจ้าพูดได้อย่างไรว่านางขวางทางและผลักนางออกไป)

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นดวงตาที่ชัดเจนและลึกล้ำของซุนม่อที่มองตรงไปยังจางฮั่นฟู โดยไม่แสดงเจตนาที่จะถอยหลัง ครูสาวมาโซคิสต์คนนี้ก็เข้าใจในที่สุด ผู้ชายคนนี้ไม่ชอบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผู้หญิงแม้แต่วินาทีเดียว

เมื่อเห็นว่าซุนม่อยอมหักไม่ยอมงอจางฮั่นฝูก็ยิ่งโกรธและพูดขึ้นว่า

“เจ้าคิดว่าเจ้าน่าทึ่งมากเหรอ? คิดว่าเจ้าเป็นทูตแห่งความยุติธรรม? เจ้ากำลังกำจัดอันธพาลในโรงเรียนและคืนพื้นที่สถาบันที่สงบสุขให้กับนักเรียนหรือไม่?”

“เจ้ามันโอหังจริงๆ เคยคิดบ้างไหมว่าทำไมเราไม่ไล่เขาออก? ไม่ใช่ว่าเราทำไม่ได้ แต่เราต้องไม่ทำ!”

“เจ้าเคยเห็นรายงานทางการเงินของสถาบันจงโจว ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาหรือไม่? สถานการณ์ทางการเงินของโรงเรียนนี้กลายเป็นสีแดงเมื่อนานมาแล้ว และพ่อของโจวหย่งจะบริจาคเงิน 1 ล้านตำลึงให้กับสถาบันทุกปี รู้ไหมว่าเงินเท่าไหร่? รองรับได้กี่คน? ถ้าเจ้าจะขับไล่โจวหย่ง อาจารย์ใหญ่ของสถาบันจากสถาบันว่านเต้าและอีกมากมายจะมาในตอนบ่ายเพื่อเชิญเขาไปที่สถาบันของพวกเขา”

จางฮั่นฟูระบายความไม่พอใจและความเกลียดชังทั้งหมดของเขา

“หนึ่ง… หนึ่งล้านตำลึง?”

หยิงไป่อู่ปากอ้าตาค้าง ตอนนี้นางอายุ 13 ปี ถ้าไม่ใช่เพราะซุนม่อ นางคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสเงินทอง สำหรับนาง สำหรับคนจำนวนมาก นี่มันเป็นตัวเลขทางดาราศาสตร์

แม้ว่าคนๆ หนึ่งจะรวบรวมรายได้จากครอบครัวของพวกเขา 18 รุ่น รวมทั้งจากบรรพบุรุษของพวกเขา พวกเขาอาจได้เงินไม่ถึงจำนวนนั้นด้วยซ้ำ

“เจ้ารู้ไหมว่าคู่หมั้นของเจ้ากินอะไรทุกวัน? นางมักจะกินขนมเมล็ดงาอบและผักเค็ม อาหารเหล่านี้ที่มหาคุรุระดับ 3 ดาวควรกินหรือไม่? นั่นไม่ใช่เพราะนางต้องการประหยัดเงินมากกว่านี้เหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ครูที่อยู่นอกห้องพักผ่อนก็พูดไม่ออก พวกเขารู้ว่าสถานการณ์ทางการเงินของโรงเรียนไม่ดี แต่พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเลวร้ายขนาดนี้

ซุนม่อยังคงนิ่งแต่แอบยกให้คารมคมคายและการโต้แย้งของจางฮั่นฟูเก้าคะแนนในใจ เป็นไปตามคาดของคนเป็นผู้นำ เขาสามารถพลิกความจริงและกระตุ้นอารมณ์ได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก

จางฮั่นฟูรู้ว่าเขาไม่ได้มีชื่อเสียงที่ดี ดังนั้นเขาจึงนำอันซินฮุ่ยออกมาอ้างแทน โดยบอกว่าชีวิตของนางลำบากเพียงใด มันนำสถานการณ์ที่ยากลำบากของสถาบันนออกมาทันที และทำให้เห็นว่าเงินหนึ่งล้านตำลึงนั้นมีค่าเพียงใด

“อันซินฮุ่ยและหวังซู่เป็นเพียงสองนักอุดมคติ แต่ความจริงก็คืออุดมคติไม่สามารถทำให้อิ่มท้องได้ มนุษย์ต้องกินต้องอยู่”

จางฮั่นฟู เยาะเย้ยแสดงความดีความชอบของเขาอย่างไร้ร่องรอย

“ถ้าข้าไม่ได้ทำงานอย่างหนักเพื่อรักษาสถาบันแห่งนี้ มันคงพังไปนานแล้ว”

“พูดมาเลย เจ้าไม่ต้องการที่จะขับไล่ โจวหย่งใช่ไหม? แล้วให้ข้าถามเจ้า หลังจากที่พ่อของเขาหยุดบริจาคเงิน 1 ล้านตำลึง เจ้าจะเติมเต็มช่องว่างนี้หรือไม่?”

จางฮั่นฟูสูดอากาศหนาวเหน็บ

“เจ้าทำไม่ได้ใช่ไหม? เงินเดือนของทุกคนในเดือนหน้าจะต้องถูกระงับ”

ซุนม่อมองไปที่อันซินฮุ่ยซึ่งเป็นชื่อคู่หมั้นของเขา นางผอมและซีดเห็นได้ชัดว่ามีสถานะสุขภาพไม่ดี ในฐานะผู้ฝึกตน นางต้องดำเนินชีวิตที่ยากลำบากมากเพื่อที่จะสามารถผลักดันร่างกายของนางให้อยู่ในสภาพนี้

ยิ่งกว่านั้นเมื่อนางบอกว่านางแสดงการสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่ นางก็ทำด้วยความตั้งใจอย่างยิ่ง เงินหนึ่งล้านเหรียญนี้ไม่ใช่เงินก้อนเล็กๆ และสามารถบดขยี้ผู้คนได้จริงๆ

มนุษย์ต้องกินเพื่ออยู่ มันอาจจะดีสำหรับครูถ้าไม่สามารถจ่ายเงินเดือนของพวกเขาได้ แต่คนงานจะต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้คิดเอง แต่ก็ต้องคิดเพื่อท้องของสมาชิกในครอบครัว!

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าในโรงเรียนมีพนักงานกี่คนนอกจากครู? มี 2,260 คน เจ้าเคยนับพวกเขามาก่อนหรือไม่? ซึ่งหมายความว่ามี 2,260 ครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา พวกเขาเป็นเสาหลักของครอบครัว หากไม่สามารถจ่ายเงินเดือนได้ ครอบครัวเหล่านี้จะอดตาย”

กู้ซิ่วสวินยืนอยู่นอกประตู หนังศีรษะของนางชา มีอย่างน้อยสี่ถึงห้าคนในครอบครัว หากเสาหลักของครอบครัวไม่สามารถรับเงินเดือนได้ ทุกคนจะต้องหิวโหย

“เฮ้อ!”

กู้ซิ่วสวินถอนหายใจ คราวนี้ซุนม่ออาจจะล้มเหลวเว้นแต่เขาจะได้รับเงินสนับสนุนหนึ่งล้านตำลึง

แต่ใครจะเป็นคนโง่ที่จะบริจาคเงินจำนวนมากให้กับสถาบันจงโจวโดยไม่มีเหตุผล?

หากเป็นอดีตเมื่อสถาบันยังเป็นหนึ่งในเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ พ่อค้าผู้มั่งคั่งและยิ่งใหญ่ ตลอดจนเจ้าหน้าที่และบุคคลสำคัญย่อมต่อสู้เพื่อบริจาคเงินให้กับสถาบันอย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้น อันซินฮุ่ยจะสามารถเลือกจากพวกเขาได้ นางสามารถเลือกที่จะเพิกเฉยต่อพ่อค้าผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงไม่ดี แม้ว่าพวกเขาจะเสนอราคาหนึ่งล้านตำลึงก็ตาม

แต่ตอนนี้ไม่สามารถทำได้ เป็นเพราะสถาบันจงโจวตกต่ำ!

“อาจารย์ซุนรีบร้อนเกินไป!”

“เขามีเจตนาดี แต่วิธีการทำสิ่งต่างๆ ของเขานั้นผิด!”

“เขาวิตกกังวลเกินไป”

“แต่เราจะยอมแพ้เพื่อเงินเหรอ?”

ครูเริ่มพูดคุยกันเอง บางคนรู้สึกว่าซุนม่อทำผิด แต่บางคนก็คิดว่าเขาพูดถูก อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ หลายคนตระหนักถึงสภาพที่แท้จริงของโรงเรียนและเริ่มวางแผนสำรองสำหรับตนเอง

คงไม่มีโอกาสที่พวกเขาจะได้อยู่ในโรงเรียนนี้

อันซินฮุ่ยเหลือบมองที่ประตู กัดริมฝีปากสีแดงของนาง ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย

เหตุผลที่จางฮั่นฟูกล่าวว่านี่เป็นการบังคับให้นางออกจากที่นั่งและทำให้ตัวเองปรากฏตัวเป็นผู้กอบกู้ของสถาบันจงโจว

อย่างไรก็ตาม หลังจากนี้ หัวใจของผู้คนในโรงเรียนจะไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

ถ้าไม่มีเงินใครจะเต็มใจทำงานให้เจ้า? มันเป็นอย่างที่จางฮั่นฟูพูด อุดมคติไม่สามารถเติมเต็มท้องได้

“ทำไมเจ้าไม่พูดอีกต่อไป? ความพึงพอใจของเจ้าก่อนหน้านี้ไปที่ไหน?”

จางฮั่นฟูกำลังประชดประชันมาก

“รองอาจารย์ใหญ่จาง เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเงิน ข้าจะรับผิดชอบเอง”

อันซินฮุ่ยก้าวออกมาข้างหน้าอีกก้าว

“โจวหย่งต้องถูกไล่ออก!”

“เอาล่ะ ไล่เขาออก ถ้าไม่มีเงิน โรงเรียนของเราจะถูกลดอันดับโดยที่ประตูเซียนไม่ต้องรอผลการแข่งขันเลื่อนชั้นโรงเรียนในปีนี้!”

จางฮั่นฟูเยาะเย้ย

“ไม่ ไม่จำเป็นต้องลดอันดับด้วยซ้ำ สถาบันก็จะปิดตัวลง”

องค์กรประตูเซียนประเมินสถาบันใหญ่หลายแห่งทุกปี เหตุใดสถาบันจงโจวจึงใกล้จะถูกถอดชื่อออก? ไม่ใช่เพียงเพราะพวกเขาสร้างผลลัพธ์ที่ไม่ดี การเงินของสถาบันก็เป็นสีแดงเช่นกัน หากพวกเขาไม่มีแม้แต่เงินสำหรับการบำรุงรักษาการปฏิบัติงานขั้นพื้นฐาน พวกเขาจะดำเนินการสอนต่อได้อย่างไร?

“ข้าจะรับผิดชอบมันเอง!”

มันเป็นสิ่งเดียวที่อันซินฮุ่ยสามารถพูดได้ในตอนนี้ นางมีแผนที่จะกอบกู้สถานการณ์ แต่ผลกระทบสามารถเห็นได้ภายในหกเดือนเท่านั้น ดังนั้นหกเดือนนี้จึงมีความสำคัญมาก

“เฮ้ ข้าจะพูดอีกอย่าง ด้วยชื่อเสียงในปัจจุบันของสถาบัน เราจึงไม่สามารถเชิญครูที่เก่งๆ ได้เลย หากเจ้าต้องขับไล่โจวหย่ง ฉู่เส้าหยวนอาจลาออกทันที เขาอาจจะพามหาคุรุสองสามคนที่เขารู้สึกดีด้วยไปด้วยกันก็ได้ การสูญเสียครั้งนี้จะคิดอย่างไร?”

จางฮั่นฟูทุ่มออกไปทั้งหมด เขาตัดสินใจใช้โอกาสนี้เหยียบย่ำคนสองคนนี้ลงไปในโคลนจนหมด เขากำลังจะพิสูจน์ให้ครูทุกคนในโรงเรียนรู้ว่า อันซินฮุ่ยไม่สามารถจัดการโรงเรียนได้ ผู้ช่วยของจางฮั่นฟู ปรากฏตัวนอกห้องพักผ่อน

"เกิดอะไรขึ้น?"

จางฮั่นฟูตำหนิเขาด้วยทัศนคติที่ไม่ดี ทำไมเขาไม่สามารถประเมินสถานการณ์ได้? เขาไม่เห็นหรือว่าเขากำลังอยู่ในเหตุการณ์ใด?

“อาจารย์ใหญ่ ครึ่งชั่วโมงแล้ว!”

ผู้ช่วยเตือนเขา การประชุมทั้งโรงเรียนควรดำเนินการครึ่งชั่วโมงหลังจากเสียงกริ่ง

"ข้าเข้าใจแล้ว!"

จางฮั่นฟูส่งผู้ช่วยของเขาออกไปและจ้องไปที่ซุนม่อ

"เจ้ายอมรับความผิดพลาดของเจ้าตอนนี้หรือไม่? ถ้าอย่างนั้นก็ใช้โอกาสนี้เพื่อขอโทษโจวหย่ง”

"ท่านพูดอะไร?"

หลี่จื่อฉีลุกขึ้นทันที

“ท่านจะต้องไปขอโทษใคร”

"ถูกต้อง อาจารย์ไม่ผิด!”

ลู่จื่อรั่วโกรธมาก นางแยกเขี้ยวและอยากกัดจางฮั่นฟู ถ้าเป็นนักเรียนคนอื่น จางฮั่นฟู จะโยนผู้ไม่รู้และไร้ความสามารถเพื่อลงโทษนาง แต่คนนี้คือหลี่จื่อฉี เขาไม่กล้าทำอย่างนั้น

“อย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างเต็มที่!”

หลังจากพูดอย่างนั้น จางฮั่นฟู่ก็เหวี่ยงแขนเสื้อไปด้านหลังและจากไป

ห้องพักผ่อนอันดับหนึ่งเต็มไปด้วยความเงียบ นอกจากนี้ บรรยากาศตึงเครียดมาก

เจียงเหลิ่งเป็นกังวล อาจารย์ของพวกเขากำลังประสบปัญหาใหญ่มากในครั้งนี้

“อาจารย์ ข้ายังมีเงินเก็บเป็นความลับอยู่!”

หลี่จื่อฉีกัดฟันของนาง ถ้าโจวหย่งไม่ถูกไล่ออกจากโรงเรียน อาจารย์ของพวกเขาก็จะกลายเป็นตัวตลกของทั้งโรงเรียน อย่างไรก็ตาม ถ้าโจวหย่งถูกไล่ออกจากโรงเรียน มันก็จบที่โรงเรียนหลังจากที่พวกเขาสูญเสียการอุปถัมภ์ นี่เป็นทางตัน!

“อาจารย์ ข้า… ข้า…”

ลู่จื่อรั่ว พึมพำ 'ข้า' สองครั้ง และน้ำตาก็ไหลออกมาทันที

“ฮือออ ข้าไม่มีเงิน!”

(ทำไมปกติกินเยอะจัง นึกว่ากินไข่ทุกเช้า ทำไมไม่เก็บเงินล่ะ)

กู้ซิ่วสวินยืนอยู่นอกประตูพิงผนังห้องและมองขึ้นไปที่เพดานขณะที่นางใช้สมองของนาง นางจะทำอย่างไรหากต้องเผชิญวิกฤติเช่นนี้?

ไม่ ด้วยสติปัญญาและความฉลาดทางอารมณ์ของนาง ไม่มีทางที่นางจะทำแบบนี้ได้

“เสี่ยวม่อม่อ! ไม่ต้องห่วง!”

อันซินฮุ่ยยิ้มราวกับดอกลิลลี่ที่บานสะพรั่งในฤดูร้อน นางเก็บผมของนางออก ยิ้มอย่างอ่อนโยนและปลอบโยนซุนม่อ

“โจวหย่งนี้ต้องถูกไล่ออก รวบรวมการกระทำของเจ้าอย่างรวดเร็วและดำเนินการตามความรับผิดชอบในฐานะครู”

“แต่…”

หลี่จื่อฉีคิด พวกเขาจะทำอะไรกับเงินทุนนี้? เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาต้องรอให้คนงานและครูมาเคาะประตูเพื่อขอเงินเดือน? แล้วชื่อเสียงของโรงเรียนที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า 1,000 ปีแห่งนี้คงหมดไป

“ข้ารู้ว่าศักดิ์ศรีของเจ้าในฐานะครูถูกโจวหย่งท้าทายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา การที่เจ้าไม่สามารถสัมผัสความสุขของการเป็นครูในสถาบันจงโจวได้ ข้าขอโทษเจ้าในเรื่องนี้!”

อันซินฮุ่ยคำนับ

“ท่านก็พูดจริงจังเกินไป!”

ซุนม่อยิ้มกันอันซินฮุ่ยออกและเดินออกไป

“มันก็แค่ปัญหาเล็กน้อย ตอนนี้ให้ข้าจบทุกอย่างก่อน!”

“ปัญหาเล็กน้อย?”

ถานไถอวี่ถังปล่อยเสียง 'ฮึ' ออกมารู้สึกว่าอาจารย์ของพวกเขาเก่งในการโอ้อวด

เมื่อครูคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนั้น ริมฝีปากของพวกเขาก็กระตุก พวกเขารู้สึกว่าซุนม่อกำลังทำอะไรเหมือนตบหน้าพวกเขา อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องปกติที่บุรุษหนุ่มที่ไม่มีประสบการณ์จะไม่สามารถเอาชนะหมาแก่อย่างจางฮั่นฟูได้

ใครเล่าจะไม่เคยผ่านความพ่ายแพ้มากมายในเส้นทางของพวกเขา?

“หนุ่มน้อย มันเป็นพรที่ต้องเผชิญกับความพ่ายแพ้!”

พานอี้พยายามอวดความอาวุโสของเขาและปลอบซุนม่อ

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่สนใจเขาและเดินไปที่ทางเดินที่นำไปสู่หอประชุม

สีหน้าของพานอี้เปลี่ยนไป พบว่ามันยากที่จะสงบลง

“เฮ้อ!”

เซี่ยหยวนถอนหายใจ นี่คือความเป็นจริง หลังจากที่ซุนม่อเดินไปได้ซักพัก เขาก็หยุดลงทันใด เพราะหวังซู่ซึ่งมีความสูง 1.9 เมตร ยืนอยู่ตรงทางเดินที่นำไปสู่หอประชุม ดูเหมือนภูเขาสูงตระหง่าน

“อาจารย์ซุน!”

ขณะที่หวังซู่พูด การสนทนาทั้งหมดหลังเวทีก็เงียบลง

ครูมองไปที่หวังซู่ด้วยความประหลาดใจเมื่อคำว่า 'อาจารย์ซุน' ดังขึ้นในหูของพวกเขา สวรรค์โปรด ทุกคนในเมืองจินหลิงทั้งหมด แม้แต่ครูในสถาบันว่านเต้า ก็รู้ว่า หวังซู่เป็นคนชอบความสมบูรณ์แบบ เขามีความคาดหวังสูงมากต่อครูและนักเรียน และเขาไม่สนใจชนชั้นสูงทั่วไป อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขากำลังเรียกซุนม่อว่าเป็น 'อาจารย์ซุน'!

“ฮะฮะ ข้าคงได้ยินผิดแล้วล่ะ!”

ครูบางคนพึมพำ

“อาจารย์หวัง!”

ซุนม่อทักทาย เขารู้สึกว่าครูคนนี้ไม่เลว

หวังซู่ไม่ได้แสดงสีหน้าอารมณ์หรือพูดอะไร

เขาหันหลังเดินถอยหลังหนึ่งก้าว ยืนข้างซุนม่อ

ซุนม่อเดินมา

“ข้ารู้แล้ว อาจารย์หวังเป็นคนที่ภาคภูมิใจ เขาจะชื่นชมครูใหม่ได้อย่างไร”

“แต่ข้าได้ยินมาว่าเขาพยายามเข้าหาซุนม่อเพื่อชวนเขาไปอยู่กับเขาก่อนหน้านี้?”

“เจ้าคงเคยได้ยินผิด!”

“ใช่แล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาเคยพยายามจ้างซุนม่อ ด้วยทัศนคติที่ไม่ใส่ใจในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องการซุนม่อ!”

ซุนม่อได้สร้างปัญหาใหญ่เช่นนี้ แม้ว่าหวังซู่จะคิดดีเกี่ยวกับเขาก่อนหน้านี้ ทัศนคติของเขาก็จะเปลี่ยนไปในตอนนี้

หวังซู่เป็นพวกชอบความสมบูรณ์แบบ

เมื่อเห็นภาพนี้ อี้เจียหมินมีความสุขมากจนแทบจะกระโดดขึ้น เปลื้องผ้า และเต้นฮูลา ยิ่งสภาพเลวร้ายที่ซุนม่อกำลังประสบอยู่ เขาก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น

“เฮ้อ!”

ตู้เสี่ยวรู้สึกแย่กับซุนม่อ เขากำลังคิดถึงนักเรียนของเขาอย่างชัดเจน เกิดอะไรขึ้น? แต่ข้ายังคงพยายามอย่างหนักเพื่อพัฒนาขอบเขตพลังและความสามารถในการสอนของข้า ถ้าสถาบันจงโจวล่มสลาย ข้าสามารถหางานใหม่ได้

ครูอย่างพวกเขาที่ไม่มีดาวใดๆ ที่ทำให้หงุดหงิดมากที่สุด ถ้าพวกเขาจะสมัครเข้าสอนในโรงเรียนอื่น แม้ว่าพวกเขาจะเข้าได้สำเร็จ พวกเขาก็ต้องสร้างสมประสบการณ์ใหม่อีกครั้ง

“อาจารย์ เข้าไปกันเถอะ!”

หลังจากพูดอย่างนั้น หวังซู่ก็เป็นผู้นำเข้าหอประชุม พวกครูมองหน้ากันนิ่งเงียบ ต่างยึดมั่นในความคิดของตนเอง พวกเขาเข้าไปในหอประชุมและนั่งลง

ในอีกห้องหนึ่ง โจวหย่งกำลังรออย่างใจร้อน เมื่อเขาเห็น จางฮั่นฟู ผลักประตูและเข้าไป เขาถามทันทีว่า

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

จางฮั่นฟูขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบน้ำเสียงของโจวหย่ง อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงพ่อและครูของโจวหย่ง เขาทำได้เพียงอดทนกั

“ตัดสินกันแล้ว ซุนม่อจะขอโทษเจ้าในภายหลัง”

"จริงๆ?"

ดวงตาของโจวหย่งเป็นประกาย

“ถ้าซุนม่อจะขับไล่เจ้า เขาจะไปหาเงินหนึ่งล้านตำลึงได้ที่ไหน? แม้ว่าเขาจะเกลียดเจ้า แต่เขาก็ต้องคิดเพื่อประโยชน์ของอันซินฮุ่ย เขาจะดูตอนโรงเรียนปิดไหม”

จางฮั่นฟู ยังคงคิดว่า 'ซุนม่อ' ในปัจจุบันเหมือนกับซุนม่อคนเก่าที่ให้ความสำคัญกับอันซินฮุ่ยมากกว่าชีวิตของเขาเอง ดังนั้นเพื่อโรงเรียนแห่งนี้ เขาต้องขอโทษอย่างแน่นอน

"ดีมาก  แต่ข้าไม่อยากให้เขาขอโทษ ข้าอยากให้เขาถูกไล่ออกด้วย!”

โจวหย่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ในเมื่อเขาต้องการขับไล่ข้า ข้าจะบอกให้เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากใครรังแกข้า!”

“โจวหย่ง อย่าเหิมเกริมเกินไป!”

จางฮั่นฟูขมวดคิ้วและตำหนิเด็กเหลือขอคนนี้ เขาไม่ชอบซุนม่อและต้องการไล่เขาออกเช่นกัน อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่สิ่งที่นักเรียนควรพูด

"ฮ่า ฮ่า!"

แม้ว่าโจวหย่งจะเป็นคนไม่ดี แต่เขารู้ว่าเขาไม่ควรหักโหมจนเกินไป เนื่องจากเขาดูหมิ่นโรงเรียนนี้ หลังจากที่เขาทำงานที่พ่อสั่งให้ทำจนเสร็จ เพื่อทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนนี้ เขาจะมุ่งหน้าไปที่สถาบันว่านเต้า ไม่ เขาควรไปดูที่สถาบันชิงเทียน

มีเพียงสถาบันชั้นนำในเก้าแคว้นเท่านั้นที่คู่ควรกับความสามารถของเขา

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะไปที่หอประชุม!”

ดวงตาของโจวหย่ง ขยับไปรอบๆ ขณะที่ความคิดชั่วร้ายอื่นเข้ามาในหัวของเขา เขาควรจะขายหน้าซุนม่อในภายหลังอย่างไร? ไม่เพียงพอที่ซุนม่อจะขอโทษเขาต่อหน้าครูและนักเรียนทุกคน!

(ข้าจะทำลายชื่อเสียงของเจ้าและให้เจ้าหนีออกจากสถาบันจงโจวจนไม่สามารถเป็นครูได้อีกเลย!) ไม่อย่างนั้นเขาจะระบายความโกรธออกมาได้อย่างไร?