89
บทที่ 89
[เวพอนโอเกอร์ถูกกำจัดแล้ว ]
[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]
[เลเวลอัพ ]
[พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู ]
[เปลี่ยนแปลงภารกิจ ]
[คลื่นมอนสเตอร์ – มอนสเตอร์ที่น่าสงสัย ]
[มอนสเตอร์ที่น่าสงสัย ]
[คุณได้พบกับมอนสเตอร์แปลกประหลาดระหว่างการตรวจสอบสาเหตุการเกิดคลื่นมอนสเตอร์ รายงานเรื่องมอนสเตอร์ประหลาดให้กับ เฮอราร์ด ทราบ ]
[ระดับ : B+]
[เงื่อนไข : รายงาน เฮอราร์ด 0/1 ]
[รางวัล : ค่าประสบการณ์ , แต้มจักรวรรดิ และของขวัญจากจักรพรรดิ ]
เวพอนโอเกอร์ไม่ได้ดรอปไอเทมใด ๆ ดังนั้น ฮยอนอู จึงพลาดโอกาสในการทำกำไรอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเขา เพราะเบาะแสที่เขากำลังตามหาในการเคลียร์ภารกิจกลับเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน และในความจริงแล้ว ในที่สุดเขาก็สามารถเคลียร์ภารกิจได้สักที
“ฉันต้องกลับไปที่ลาทัส”
ในที่สุด ฮยอนอู ได้ออกจากเทือกเขาเฮจิน
.....
เมื่อ ฮยอนอู กลับมาถึงป้อมปราการลาทัส เขาก็พบว่า เฮอราร์ด ไม่ได้อยู่ที่นี่แต่อย่างใด
“เขาไปไหนเหรอครับ !?”
“เขาไปที่เมืองหลวง เห็นว่ามีรายงานที่จะต้องกราบทูลต่อฝ่าบาท”
“.... !!” ฮยอนอู ยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อได้ยินคำพูดของทหารยาม
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ” ฮยอนอู รู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องกลับไปที่ยูสมาร์อีกครั้ง
หลังจากบอกลากับทหารยาม ฮยอนอู ก็หยิบม้วนคัมภีร์หวนคืนออกมาพร้อมกับฉีกมันออกทันที
.....
ดยุกต์เลอบรอน ชายผิวเข้มนั่งอยู่กลางลานฝึกอย่างเงียบ ๆ เขาลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับพูด “เฮอราร์ด ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ !?ข้าคิดว่ากว่าจะได้พบกับเจ้าอีกครั้งคงจะเป็นงานศพของเจ้า ...”
“ท่านยังสาปแช่งข้าเหมือนเคย นิสัยท่านไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสินะ” เฮอราร์ด พูดด้วยรอยยิ้ม
ในอดีตเขาเคยเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพอัศวินเดียวกับ เลอบรอน หลังจากที่พวกเขาได้รับตำแหน่งที่สูงขึ้นจึงทำให้เกิดการแข่งขันระหว่างพวกเขา
“ข้าคิดว่าเจ้าคงได้เน่าตายอย่างโดดเดี่ยวในสถานที่ที่ห่างไกลนั่นซะแล้ว” เลอบรอน พูดพลางลุกขึ้นยืน เขาเอื้อมมือไปตบหลังตัวเองเบา ๆ ราวกับคนชรา
“เจ้ามาที่นี่ทำไม ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องอยู่ที่ลาทัสหรอกหรือ !?” หลังจากพูดคุยเล็กน้อย เลอบรอน ก็ถามถึงจุดประสงค์ในการมาเยือนของ เฮอราร์ด
“นักผจญภัยบางคนกำลังตรวจสอบต้นตอของคลื่นมอนสเตอร์ ข้ามาที่นี่เพื่อขอการสนับสนุนจากฝ่าบาทในการกวาดล้างคลื่นมอนสเตอร์”
เลอบรอน ยกมือขึ้นมาแตะปลายคางตัวเองด้วยความครุ่นคิดเล็กน้อย
‘คงมีแต่เรื่องนี้สินะที่พอจะทำให้เขาย้ายก้นหนัก ๆ ของเขามาถึงที่นี่ได้’
ทันใดนั้น เลอบรอน ก็นึกถึงชายคนหนึ่ง เขาคือชายที่เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ราวกับสัตว์ประหลาด ชายผู้เป็นศิษย์โดยตรงของเขา คัง ฮยอนอู “แล้วศิษย์ของข้าล่ะ !?เขาสบายดีไหม !?”
“ศิษย์ !?อ่า ... นักผจญภัยคนนั้นน่ะเหรอ !?เขาน่าทึ่งมากทีเดียว ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าถึงได้รับนักผจญมาเป็นศิษย์แม้ว่าจะมีทหารหน้าใหม่ที่ดูหน่วยก้านดีมากมายเช่นนี้ก็ตาม”
ริมฝีปากของ เลอบรอน ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง จะมีอาจารย์คนไหนที่จะไม่รู้สึกภูมิใจเมื่อมีคนชมศิษย์ของตนต่อหน้าแบบนี้ !?
“เจ้าหนูนั่น ...” เลอบรอน กำลังจะพูดชื่นชม ฮยอนอู แต่แล้วเขาก็สัมผัสได้ว่ามีบางคนกำลังเข้ามาในลานฝึก
“ท่านเฮอราร์ด ทำไมท่านถึงมาเมืองหลวงโดยไม่บอกอะไรเลย ในเมื่อท่านร้องขอความช่วยเหลือ ท่านก็ควรรอคำตอบก่อนสิครับ” ฮยอนอู เดินเข้ามาพร้อมกับคำพูดเหน็บแนม เฮอราร์ด เบา ๆ
“ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ !?”
“ผมได้ยินมาว่าคุณจะมาเข้าเฝ้าฝ่าบาท ดังนั้น ผมก็เลยรีบตามมาที่นี่ ตอนนี้ผมได้คำตอบจากภารกิจที่คุณให้ผมไปทำมาแล้ว”
“เจ้า !?เจ้าพบต้นเหตุแล้วเหรอ !?” ใบหน้าของ เฮอราร์ด เต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของ ฮยอนอู , ฮยอนอู คือนักผจญภัยคนแรกที่เขามอบภารกิจให้ และเขายังเป็นคนเดียวที่ได้รับภารกิจนี้ ดังนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินว่า ฮยอนอู สำรวจเทือกเขาเฮจินจนได้รับคำตอบมาแล้ว
‘เขาตรวจสอบเสร็จแล้วจริงเหรอ !?สมแล้วที่เป็นศิษย์ของ เลอบรอน’
“บอกข้ามาว่าเจ้ารู้อะไรมา ส่วนรางวัลไว้ค่อยให้ทีหลัง”
“ผมพบว่า ...” ขณะที่ ฮยอนอู กำลังจะบอกออกมานั้น เลอบรอน ก็เข้ามาแทรกอย่างกะทันหัน
“เจ้าให้เขาไปตรวจสอบเรื่องนั้นเหรอ !?ทำไมเจ้าถึงได้ไว้ใจเขา …!?” เลอบรอน ถาม
“ไม่ใช่ว่าเขาเป็นศิษย์ของอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดของจักรวรรดิเหรอ !?ถ้าข้าไม่ฝากการตรวจสอบไว้กับเขา แล้วข้าจะยังฝากใครได้อีก !?” เฮอราร์ด พูด
“มีเหตุผล .. หึหึ” เลอบรอน หัวเราะเบา ๆ
“ถ้างั้นผมพูดได้แล้วใช่ไหมครับ !?” ฮยอนอู ถาม
[รายงาน เฮอราร์ด 1/1 ]
“ผมเจอโอเกอร์ที่มีรอยสักสีดำบนผิวหนัง นอกจากนี้เจ้าตัวนั้นยังใส่ชุดเกราะที่ดูเหมือนจะเป็นวัสดุแบบเดียวกับป้อมปราการลาทัส”
“หือ ... โอเกอร์ตัวนั้นมีรอยสักแบบนี้ใช่ไหม !?” เลอบรอน พร้อมกับตวัดปลายนิ้วไปกลางอากาศ ทันใดนั้นพื้นอิฐด้านล่างก็ถูกวาดเป็นรอยสักแบบเดียวกับบนร่างกายของ เวพอนโอเกอร์
“ใช่ !!มันเป็นรอยสักแบบนี้ ดูเหมือนเจ้าตัวนั้นจะมีความสามารถในการต้านทานเวทมนตร์ดำด้วย”
เมื่อได้รับคำยืนยันจาก ฮยอนอู , เฮอราร์ด และ เลอบรอน ก็หันมาสบตากันทันที
“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังไม่ล้มเลิกความพยายาม”
“ข้าคิดว่าท่านเอิร์ลจะรามือไปแล้วเสียอีก ...”
“เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตั้งเป้าไปที่จักรวรรดิ หรือจะพูดให้ถูกก็คือบัลลังก์มากกว่า”
“ข้าคิดว่าเราควรรีบไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท เจ้าลูกศิษย์มากับเรา
“ห๊ะ !?ครับ !!” ฮยอนอู ที่ยังไม่ได้รับรางวัลจากการเคลียร์ภารกิจไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากติดตาม เลอบรอน และ เฮอราร์ด เข้าไปในพระราชวัง
.....
“ดังนั้น !?เจ้าก็เลยมาขอการสนับสนุน !?” จักรพรรดิอเล็กซานเดอร์ นั่งอยู่บนบัลลังก์ด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่าย ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจคำพูดของ เลอบรอน แม้แต่น้อย
“เป้าหมายของพวกเขาคือฝ่าบาท ก่อนที่เขาจะบุกเข้ามาเราควรชิงจัดการกับเขาเพื่อรักษาความสงบสุขของจักรวรรดิก่อน” เฮอราร์ด พูดอย่างจริงจัง
อย่างไรก็ตาม จักรพรรดิอเล็กซานเดอร์ ยังคงดูเหมือนไม่สนใจ “ดยุกต์เลอบรอน เจ้ามีความคิดเห็นแบบเดียวกันไหม !?”
“แน่นอน ฝ่าบาททรงเป็นเสาหลักของจักรวรรดิ ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามประสงค์ของฝ่าบาท”
เมื่อได้ยินคำตอบของ เลอบรอน สีหน้าของ จักรพรรดิอเล็กซานเดอร์ ก็บิดเบี้ยวไปอีกครั้ง “ให้ข้าพักผ่อนบ้างไม่ได้รึไง !?เฮอราร์ด ท่านเข้ามานั่งบัลลังก์แทนข้า และข้าจะไปหาที่เงียบ ๆ พักผ่อน”
“ฝ่าบาท มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงเล่า !!”
“เจ้าน่ะ !!มันเป็นเพราะเจ้า !!” จักรพรรดิอเล็กซานเดอร์ หันไปทาง ฮยอนอู “คัง ฮยอนอู เจ้าจงไปแก้ไขเรื่องนี้ให้สำเร็จในฐานะศิษย์ของ ดยุกต์เลอบรอน ซะ !!”
“ห๊ะ !?ผมเนี่ยนะ !?” ฮยอนอู สับสนกับคำพูดของ จักรพรรดิอเล็กซานเดอร์
“ถูกต้อง !!เจ้าเป็นคนค้นพบเรื่องนี้ ดังนั้น เจ้าจะต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้ !!”
[มอนสเตอร์ที่น่าสงสัยสำเร็จแล้ว ]
[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]
[เลเวลอัพ ]
[พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู ]
[ได้รับแต้มจักรวรรดิ 3,000 แต้ม ]
[คุณได้รับของขวัญจากจักรพรรดิ ]
หลังจากตัดสินใจ จักรพรรดิอเล็กซานเดอร์ ก็โยนบางอย่างให้กับ ฮยอนอู
‘นี่คืออะไร !?’
“อัญมณี !?”
“ไปที่ห้องสมุดหลวง ที่นั่นเจ้าจะได้รับรางวัลที่เหมาะสมกับเจ้า” เมื่อ ฮยอนอู กำลังมองดูอัญมณีในมือด้วยความสับสน จักรพรรดิอเล็กซานเดอร์ ก็พูดขึ้นอีกครั้ง
[ห้องสมุดหลวง ]
[เยี่ยมชมห้องสมุดหลวงพร้อมกับอัญมณีสีแดงที่ จักรพรรดิอเล็กซานเดอร์ มอบให้ ]
[ระดับ : F]
[เงื่อนไข : มอบอัญมณีให้กับบรรณารักษ์ของห้องสมุดหลวง 0/1 ]
[รางวัล : หนังสือสกิลที่คุณเลือก ]
‘หนังสือสกิล !?’ ฮยอนอู ยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นหน้าต่างภารกิจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหนังสือสกิลที่อยู่ในห้องสมุดหลวงจะต้องเป็นสกิลระดับแรร์หรือสูงกว่านั้น จะมีรางวัลอะไรที่ยอดเยี่ยมไปกว่านี้สำหรับ ฮยอนอู ที่ยังขาดสกิลอยู่อีก !?
‘นอกจากนี้ฉันยังได้รับแต้มจักรวรรดิมาอีก 3,000 แต้ม แบบนี้ฉันจะเลื่อนบรรดาศักดิ์ได้หรือยังนะ !?’
“ขอบพระทัยฝ่าบาท”
ฮยอนอู กล่าวลาจักรพรรดิเพื่อเตรียมออกจากพระราชวัง
“ไปที่คฤหาสน์ของข้าก่อนออกจากเมืองหลวง ข้ามีบางอย่างจะพูดกับเจ้า” ก่อนที่ ฮยอนอู จะทันได้ออกจากพระราชวัง เสียงของ เลอบรอน ก็ดังเข้ามาในหูของเขา
ฮยอนอู หันไปพยักหน้าเบา ๆ ให้กับ เลอบรอน ก่อนจะออกจากพระราชวัง
.....
เช่นเดียวกันจักรวรรดิที่ปกครองทวีป พระราชวังของจักรพรรดิงดงาม และกว้างขวางอย่างไม่น่าเชื่อ ทุกครั้งที่เข้ามาในพระราชวัง ฮยอนอู จะถูกพาตรงไปยังห้องโถงของจักรพรรดิทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยังพื้นที่ส่วนอื่นของพระราชวัง
“ว้าว ... ในที่สุดฉันก็หามันเจอจนได้” ฮยอนอู ถอนหายใจออกมาเบา ๆ หลังจากพบห้องสมุดหลวงที่เขาตามหามานาน “ที่นี่มีใครอยู่บ้างไหมเนี่ย !?”
หน้าประตูไม่มีทหารยามคอยเฝ้าระวัง ฮยอนอู ยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับอัญมณีสีแดงในมือ
“เจ้าคือใคร !?”
ทันใดนั้น ฮยอนอู ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น เขาผงะออกมาเล็กน้อยพร้อมกับเตรียมจะชักดาบออกมาด้วยสัญชาตญาณ
คนที่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาในเวลานี้คือชายชราที่มีหนวดเคราสีขาว “ข้าคือบรรณารักษ์ของห้องสมุดหลวง ที่นี่เป็นสถานที่ที่มีเพียงเชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นเจ้าชายหรอกนะ”
“ผม คัง ฮยอนอู เป็นศิษย์ของ ดยุกต์เลอบรอน ผมมาห้องสมุดหลวง ...” ฮยอนอู ตอบคำถามของชายชราพร้อมกับผายฝือออกเผยให้เห็นอัญมณีสีแดง “ฝ่าบาทบอกให้ผมนำสิ่งนี้มาที่ห้องสมุดหลวง แล้วผมจะได้รับหนังสือสกิลที่ผมเลือก”
ชายชรารับอัญมณีสีแดงไป เขาตรวจสอบมันอย่างละเอียดก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้ง “นี่เป็นของจริง แม้ว่าเจ้าจะเป็นนักผจญภัย แต่เจ้าก็ยังได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาท”
“เนื่องจากเจ้าเป็นศิษย์ของ เลอบรอน เจ้าคงจะใช้ดาบเป็นอาวุธด้วยใช่ไหม ชั้นวางหนังสือตรงนี้รวบรวมทักษะที่เกี่ยวข้องกับดาบเอาไว้ มันมีตั้งแต่ทักษะของวิหารไปจนถึงทักษะจากตะวันออกอันไกลโพ้น” ชายชราพา ฮยอนอู มายังมุมหนึ่งของห้องสมุดหลวง ก่อนจะพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ขอผมเลือกดูก่อนได้ไหมครับ”
“ทำตามที่เจ้าต้องการ แต่เจ้าจงจำไว้ว่าเจ้าสามารถเลือกได้เพียงเล่มเดียวเท่านั้น ฉะนั้น มันจะเป็นความคิดที่ดีหากเจ้าจะเลือกอย่างระมัดระวัง” ชายชราตอบคำถามของ ฮยอนอู อย่างเป็นกันเอง
ฮยอนอู เดินตรงไปที่ชั้นวางหนังสือพร้อมกับกวาดตามองไปที่สันหนังสือ
[ผ่าจันทร์เสี้ยว ]
[ผ่าพสุธา ]
[มังกรทะลวง ]
[เจ็ดดารา ]
[ทะลวงมรสุม ]
[ผสานพลังเวทมนตร์ ]
[หอกเพลิง ]
มีสกิลดี ๆ มากมายอยู่ที่นี่ มันมีตั้งแต่สกิลผ่าจันทร์เสี้ยวที่ ฮยอนอู ใช้ไปจนถึงสกิลที่แม้แต่ชื่อ ฮยอนอู ก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อน
“อืม ... ฉันควรเลือกอะไรดี !?”
ฮยอนอู ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าตัวเองกำลังเผชิญปัญหา เพราะเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเลือกหนังสือสกิลเล่มไหนจากชั้นวางหนังสือทั้งหมด
‘เลือกอะไรดีล่ะเนี่ย !?’
ด้วยจำนวนหนังสือสกิลที่มีให้เลือกมากมายเช่นนี้ มันทำให้ความลำบากใจของ ฮยอนอู เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้น ฮยอนอู ก็เหลือบไปเห็นสันหนังสือที่ดูขัดจากโลกแฟนตาซีของอารีน่าอย่างสิ้นเชิง
[ศาสตร์มืดปีศาจสวรรค์ ]
“นี่คืออะไร !?”
“ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เขาบอกว่ามีหนังสือสกิลจากตะวันออกด้วยใช่ไหม !?”
ทันใดนั้น ประสบการณ์จากการอ่านนิยายมากมายระหว่างการเกณฑ์ทหารก็ประดังขึ้นมาในความทรงจำของเขา และด้วยสัญชาตญาณที่กำลังส่งเสียงร้อง ฮยอนอู ก็เชื่อว่าหากเขาต้องเลือกหนังสือสักเล่มจากทั้งหมดนี้ เขาก็ควรเลือกเล่มนี้มากที่สุด
“งั้นผมขอเลือกเล่มนี้นะครับ”
ฮยอนอู ได้ตัดสินใจเลือกหนังสือสกิล ศาสตร์มืดปีศาจสวรรค์
[คุณได้รับหนังสือสกิล – ศาสตร์มืดปีศาจสวรรค์ ]
“ได้เวลาออกจากห้องสมุดหลวงแล้ว”
เมื่อ ฮยอนอู เลือกหนังสือสกิลได้แล้ว ชายชราที่เป็นบรรณารักษ์ก็เตะโด่งเขาออกมาจากห้องสมุดหลวงทันที เมื่อออกมาด้านนอก ฮยอนอู ก็นั่งลงที่ขั้นบันไดหน้าห้องสมุดหลวง
[ศาสตร์มืดปีศาจสวรรค์ ]
[เคล็ดวิชาต่อสู้จากนิกายในทวีปตะวันออก ]
แค่เชื่อก็น่าเกรงขามแล้ว
“ชื่อเท่ห์ชะมัด” ฮยอนอู พึมพำออกมาเบา ๆ ขณะที่เขาหยิบหนังสือสกิลที่เพิ่งได้รับมาออกมา
[ศาสตร์มืดปีศาจสวรรค์ถูกใช้งาน ]
[สกิลถูกสร้างขึ้น ]
“เอาล่ะ มาดูกันว่ามันทำงานยังไง”
ทันใดนั้น เครื่องหมายคำถามก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของ ฮยอนอุ
