ตอนที่แล้วบทที่ 168 ทักษะวิชาเซียนระดับหก
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 170 ท่านน่าทึ่งเกินไปหรือเปล่า?

บทที่ 169 ถูกล้อมโจมตีในตรอกดอกแพร์


“แม่ง...เอ๊ย!”

ซุนม่อสาปแช่ง

“ทำไมเจ้าไม่พูดก่อนหน้านี้”

(นี่หมายความว่าข้าเสียเวลากับตราสัญลักษณ์ใช่หรือไม่ถ้าข้ารู้ว่าการเพิ่มขึ้นที่มาจากสัญลักษณ์ครั้งเดียวเป็นเช่นนี้ข้าขอเพิ่มระดับของไวโรจนนิรันดร์ดีกว่า)

“ก็เจ้าไม่ได้ถาม!”

ระบบรู้สึกไม่สบายใจ

“ออกมานี่!ข้าสัญญาว่าจะไม่ทุบตีเจ้าให้ตาย!”

ซุนม่อโกรธมาก (นี่มีเหตุผลกันบ้างไหม?!)

ที่ระดับ 6 ของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ถือว่าเป็นความสำเร็จเพียงเล็กน้อยเท่านั้นหากเขาสามารถสร้างร่างจำแลงได้ไม่อย่างนั้นมันจะไม่มีประโยชน์อะไร

“ข้าแนะนำให้ซื้อตราประทับเวลาจากร้านค้าของระบบเพื่อเพิ่มระดับที่หกสู่ความสมบูรณ์แบบชั่วอึดใจ!”

ระบบแนะนำ

“ตอนนี้ข้ามีกี่คะแนน”

ซุนม่อถาม

“19,827”

ระบบตอบเกือบลงจุดทศนิยมอีก3 ตำแหน่ง

“ให้ตราสัญลักษณ์เวลาแก่ข้าหนึ่งตราสิบปี”

ซุนม่อตัดสินใจโดยไม่ลังเล

ติง!

"ยินดีด้วยการซื้อสำเร็จและตราประทับเวลามาถึงแล้ว!”

ตราสัญลักษณ์สีบรอนซ์ปรากฏขึ้นต่อหน้าซุนม่อหลังจากที่เขาหยิบมันออกมา เขาก็ทำลายมันทันที

ไม่กี่นาทีต่อมาการแจ้งเตือนก็ดังขึ้น

“ยินดีด้วยดัชนีความชำนาญเพิ่มขึ้นถึงระดับดีแล้ว ได้โปรดทำงานหนักต่อไป!”

จากนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซุนม่อชักดาบไม้ของเขาแล้วฟันมันลงพื้นอย่างดุเดือด

(ร่างจำแลงอยู่ไหน กินสัญลักษณ์ไปแล้วทำไมยังไม่มีอะไร)

“ดูเหมือนว่าดัชนีความชำนาญจะต้องถูกเพิ่มเป็นระดับผู้เชี่ยวชาญก่อนที่ร่างจำแลงจะปรากฏขึ้น!”

ระบบวิเคราะห์

“แม่งง..เอ๊ย!”

ซุนม่อสาปแช่ง

“อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

ลู่จื่อรั่วคว้าแขนเสื้อของหลี่จื่อฉีนางรู้สึกกังวลเล็กน้อย เป็นไปได้ไหมว่าการฝึกฝนของเขาไม่ราบรื่น?

“อาจารย์กำลังฝึกปรือมั้ง?”

หลี่จื่อฉีตอบอย่างไม่เต็มใจแล้วนางก็หยิบแก้วน้ำแล้วเดินไป

“อาจารย์คะ ใจเย็นๆค่ะ”

ซุนม่อหันหน้ามาเมื่อได้ยินเสียงอ่อนโยนของหลี่จื่อฉีจากนั้นเขาก็เห็นสีหน้าที่หวาดกลัวของหลี่จื่อฉี และรู้สึกตำหนิตัวเองเล็กน้อยเขารู้ว่าเขาหมดความอดทน

เขาสูญเสียความเยือกเย็นจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดังนั้นซุนม่อจึงสูดหายใจเข้าลึกๆสักสองสามอึดใจเพื่อสงบอารมณ์ที่หงุดหงิดและไม่พอใจของเขา

“ฮึ่มมมมันเป็นเพียงตราสัญลักษณ์สองตราไม่ใช่หรือ? ข้าสามารถจ่ายได้!”

ซุนม่อได้รับคะแนนความประทับใจมากมายและโดยพื้นฐานแล้วเขาสามารถได้รับคะแนนความประทับใจ 1,000คะแนนในสามถึงสี่วันจากบทเรียนการฝึกฝนทางยุทธเวชกรรมของเขาการซื้อตราสัญลักษณ์สองสามครั้งก็เพียงพอแล้ว

“ระบบ ขออีกตรา!”

ซุนม่อทำเต็มที่แล้ว(ข้าไม่เชื่อหรอก แม้ว่าข้าจะใช้แต้มความประทับใจทั้งหมดในวันนี้ แต่ข้าก็จะใช้เคล็ดร่างจำแลงจักรวาลไร้ลักษณ์ให้ได้)

หากสิ่งที่เลวร้ายที่สุดมาถึงจุดที่เลวร้ายที่สุดเขาจะผลักดันการซื้อรัศมี 'นักเรียนลวง' กลับคืนมาภายในหนึ่งเดือน!

ติง!

"ยินดีด้วย.การซื้อสำเร็จและตราประทับเวลามาถึงแล้ว!”

ซุนม่อหยิบตราสัญลักษณ์ออกมาและกำลังจะใช้มันเมื่อเสียงเตือนของระบบดังขึ้นอีกครั้ง

“ยินดีด้วยเจ้าได้ระงับความโกรธและการระคายเคืองควบคุมอารมณ์และนำความก้าวหน้ามาสู่สภาพจิตใจของเจ้า เจ้าได้รับรางวัลพิเศษเป็นหีบสมบัติเหล็กดำ”

หีบสมบัติที่ปกคลุมไปด้วยสีหล่อเหล็กอยู่ตรงหน้าซุนม่อ

“มีเรื่องอย่างนั้นด้วยเหรอ?”

ซุนม่อพูดไม่ออก(เจ้าตบหัวแล้วลูบหลังกันใช่ไหม?)

“ซุนม่อ วิชานี้เป็นวิชาเซียนขั้นสูงสุดของสถาบันชิงเทียนถ้ามันง่ายที่จะเชี่ยวชาญ มันก็ไม่เป็นหนึ่งในข้อกำหนดสำหรับการเลือกอาจารย์ใหญ่หรอกนะ”

ระบบอธิบาย.

สถาบันชิงเทียนเป็นอันดับต้นๆของเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่และเป็นสถาบันอันดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัยเห็นได้ชัดว่าวิชาเซียนขั้นสูงสุดของสถาบันนั้นทรงพลังเพียงใด

ผู้ฝึกสามารถลืมเรื่องการเรียนรู้โดยไม่ต้องใช้เวลาสองสามทศวรรษไปเลย

ดังนั้นนักเรียนที่สามารถได้รับความเชี่ยวชาญอย่างมากในวิชานี้ก็คือทุกคนที่มีความสามารถพิเศษพวกเขาถูกกำหนดให้บรรลุความยิ่งใหญ่ในชีวิต

ตอนนี้ซุนม่อใช้แต้มความประทับใจสองสามพันแต้มเพื่อซื้อตราสัญลักษณ์บางคราวหลังจากใช้ออกไปแล้ว เขาก็สามารถนำดัชนีความชำนาญขึ้นไปที่ระดับหกได้และนี่เป็นทางลัดขนาดใหญ่

หากอัจฉริยะจากสถาบันชิงเทียนรู้เรื่องนี้พวกเขาจะต้องบ้าตายแน่ๆ

“ความก้าวหน้าของวิชาเซียนนี้จะยากขึ้นในอนาคตหรือไม่?”

อารมณ์ของซุนม่อสงบลง

“ควรจะกล่าวว่าสำหรับวิชาใดๆยิ่งช่วงหลังก็ยิ่งฝึกฝนได้ยากขึ้น มันทำหน้าที่บ่มเพาะผู้ฝึกปรือในทุกด้านรวมทั้งความคิด จรรยาบรรณในการทำงาน เจตจำนง และทักษะของพวกเขา”

ระบบอธิบาย

นี่คือสิ่งที่ทุกอย่างเป็นไปในโลกนี้มันง่ายที่จะหยิบของบางอย่างและไปถึงระดับเบื้องต้น แต่ถ้าพวกเขาต้องการจะทำให้ดีขึ้นหรือไปถึงระดับปรมาจารย์ก็เป็นเรื่องยากมากมีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่จะสามารถไปถึงจุดสูงสุด มองลงมายังส่วนอื่นๆ ของโลกไม่เช่นนั้นถนนจะเต็มไปด้วยเทพแข่งรถ, เซียนหมากรุกและเทพบุตรลูกหนังเต็มไปหมด

"ข้าเข้าใจ!"

ซุนม่อพยักหน้าแล้วทำลายสัญลักษณ์เวลา

ติง!

“ขอแสดงความยินดีด้วยระดับหกของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ได้รับการยกระดับเป็นระดับผู้เชี่ยวชาญแล้ว!”

ซุนม่อไม่ได้ยินประโยคนี้ความสนใจทั้งหมดของเขาจดจ่ออยู่กับความคิดของเขา ในเวลาเดียวกัน เขากำลังโคจรวิชาฝึกปรือ

ความเจ็บปวดที่หลั่งไหลออกมาราวกับคลื่นซัดสาดใส่ซุนม่อ

ราวกับว่ามีคนมาดึงผิวหนังของเขาใช้กำลังเถื่อนดิบต้องการฉีกร่างออก

“อ๊ะ!”

ลู่จื่อรั่วตกใจมากจนกรีดร้องออกมาจากนั้นนางก็ปิดปากของนางอย่างรวดเร็ว กังวลว่าจะรบกวนซุนม่อ อย่างไรก็ตามนางกลัวเกินไปและทำอะไรไม่ถูก นางทำได้แค่มองหลี่จื่อฉีด้วยสายตาอ้อนวอน แต่สาวน้อยก็แสดงท่าทางประหลาดใจเช่นกันอาจารย์กำลังฝึกปรือวิชาใดกันแน่?

มีหมอกสีแดงพุ่งออกมาจากส่วนต่างๆของร่างกายของซุนม่อ จากนั้นก็ค่อยๆ ควบแน่นเป็นรูปซุนม่อ

เมื่อเวลาผ่านไปคุณลักษณะของ'ซุนม่อ' นี้ก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆทันใดนั้น เขาก็ลืมตาขึ้นและแสงสีทองก็พุ่งออกไปทุกทิศทุกทาง ในทันทีนั้นราวกับว่าเขาถูกดึงดูดด้วยพลังจิตวิญญาณ แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็กลับกลายเป็นทื่อและไร้ชีวิตอีกครั้ง และดูไม่มีชีวิตชีวาเลย

“ข้าดูผิดหรือเปล่า”

หลี่จื่อฉีพึมพำ

หมอกสีแดงไหลหยุดออกมาจากร่างซุนม่อแต่ชั้นของแสงสีแดงเข้มเริ่มกะพริบและสร้างแรงดูดมหาศาล ‘ซุนม่อ’ที่ควบแน่นจากหมอกเริ่มสลายตัว จากนั้นทั้งหมดก็ถูกดึงเข้าไปในร่างของซุนม่อ

เฮ้อ!

ซุนม่อถอนหายใจแรงและลืมตาขึ้น

“หืม อาจารย์สบายดีไหม?”

ลู่จื่อรั่วพุ่งเข้าหาและกระโจนใส่ซุนม่อมือทั้งสองข้างของนางยังคงสัมผัสเขา ตรวจสอบว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่

"ข้าสบายดี!"

ซุนม่อลูบหัวลู่จื่อรั่วเขาสัมผัสได้ถึงความกังวลของเด็กสาวที่มีต่อเขาและสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นภายใน

พูดตามตรงว่าหลังจากมาที่โลกนี้แล้วเขาก็ยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนนอกที่อยู่คนเดียวตามลำพังในต่างแดนไม่มีใครเป็นห่วงเขาและไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเขา และตอนนี้เขาได้ลิ้มรสความรู้สึกที่มีผู้คนแสดงความห่วงใยต่อเขาอีกครั้ง

ในอนาคต เขาสามารถเรียกหาลู่จื่อรั่วและหลี่จื่อฉีเพื่อเข้าร่วมกินหม้อไฟได้

“อาจารย์วิทยายุทธ์ของท่านค่อนข้างน่ากลัวเมื่อท่านฝึกฝน!”

ดวงตาของหลี่จื่อฉีแดงถ้าไม่ใช่เพราะนางต้องการที่จะรักษาศักดิ์ศรีของนางในฐานะศิษย์พี่ใหญ่นางคงจะร้องไห้ออกมา

“นี่คือขั้นที่หกของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์พวกเจ้าจะต้องผ่านมันไปในอนาคตเช่นกัน”

ซุนม่อยิ้มเขาเคยสอนเด็กสาวสองคนในสี่ระดับแรกเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่พวกนางจะไม่รู้เรื่องนี้

"หา?"

หลี่จื่อฉีอ้าปากค้าง

"เกิดอะไรขึ้น?"

ลู่จื่อรั่วรู้สึกงุนงง

“อาจารย์ ท่านได้เรียนรู้วิทยายุทธ์สูงสุดของสถาบันชิงเทียนถึงขั้นที่หกแล้วหรือ?”

หลี่จื่อฉีประเมินซุนม่อราวกับว่านางกำลังดูสัตว์ประหลาด(ท่านอายุเท่าไหร่ ท่านอายุแค่ 20 เองไม่ใช่เหรอ แม้ว่าท่านจะเริ่มฝึกฝนตั้งแต่อยู่ในครรภ์ของมารดาก็ไม่มีทางที่ท่านจะก้าวหน้าได้ด้วยความเร็วที่น่าทึ่งเช่นนี้!)

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากหลี่จื่อฉี+50 มิตรภาพ (710/1000)

"อืม? ว่ากันจริงๆ นะ. ข้ายังไม่ถึงระดับแรกด้วยซ้ำ!”

ขณะที่รู้สึกประหลาดใจลู่จื่อรั่วก็รู้สึกไม่พอใจและกำหมัดเล็กๆ ของนางไว้ แล้วกระแทกศีรษะของนางนางโง่จริงๆ อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้านางก็รู้สึกมีความสุขอีกครั้ง

“แต่ก็ไม่เป็นไร ข้ายังมีอาจารย์ที่น่าทึ่ง!”

เด็กสาวมะละกอจับแขนของซุนม่อยิ้มแย้มแจ่มใส รู้สึกภูมิใจ

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากลู่จื่อรั่ว+50 มิตรภาพ (993/1000)

“เอาล่ะข้าจะไปทำความสะอาดแล้วไปหยิบหม้อกัน!”

ซุนม่อได้สะสมดินสีเข้มไว้มากพอที่จะเติมลงในหม้อเขาควรปลูกเมล็ดพันธุ์ลึกลับนั้น มิฉะนั้นก็จะวางไว้เฉยๆ

“ข้าจะไปเอาน้ำมา!”

ลู่จื่อรั่ววิ่งออกไปอย่างมีความสุขเหมือนกระต่าย

ซุนม่อมองดูด้านหลังของเด็กสาวมะละกอและเปิดกล่องสมบัติเหล็กดำที่เขาเพิ่งได้รับ

มันคือขวดน้ำมันวาฬโบราณ

(ไม่ขาดทุน!)

ซุนม่อยอมรับทุกอย่างแล้วตราบใดที่ไม่ใช่ดินก็ยังดี

....................

ในทันทีที่ซุนม่อได้สร้างร่างจำแลงของเขาขึ้นที่กระท่อมกระบี่ที่ตั้งอยู่บนภูเขาด้านหลังสถาบันชิงเทียน...

ชายชราผู้ฝึกปรืออย่างสันโดษก็ลืมตาขึ้นและเหลือบมองไปทางเมืองจินหลิงใบหน้าของเขาซูบตอบ แต่ดวงตาของเขาเป็นประกาย ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นสิ่งภูมิประเทศกีดขวางได้

หลังจากมองหาสองสามนาทีชายชราก็งอนิ้วแล้วดีดออกไป

ปะ!

เม็ดพลังปราณวิญญาณพุ่งออกไปและกลายเป็นกระบี่บินขนาดเท่าฝ่ามือพุ่งออกไปในทันใด

อาจารย์ใหญ่ของสถาบันชิงเทียนกำลังเล่นหมากรุกกับสหายเก่าที่เขาไม่ได้พบเป็นเวลานานมากในห้องรับแขกทันใดนั้น เขาเห็นปราณกระบี่บินตัดผ่านอากาศและหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

อาจารย์ใหญ่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและโค้งคำนับเล็กน้อย

ฟุ่บ!

กระบี่บินพุ่งเข้าใส่หน้าผากของอาจารย์ใหญ่และมีข้อความแวบเข้ามาในหัว

“ใครก็ได้ไปบอกเสี่ยวเป่ยให้เดินทางไปทางใต้และนำสมบัติลับที่สถาบันของเราทำหายกลับมา”

อาจารย์ใหญ่สั่ง

เลขาฯ รับคำสั่งแล้วจากไปจากนั้นอาจารย์ใหญ่ก็นั่งลง จับตัวหมากรุกแต่ไม่มีอารมณ์เล่นหมากรุกอีกต่อไป

“วิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์เป็นวิทยายุทธ์ขั้นสูงสุดของสถาบันชิงเทียนมันรั่วไหลออกไปได้อย่างไร?เป็นไปได้ไหมที่จะเป็นคนทรยศที่คิดร้าย?

สีหน้าของอาจารย์ใหญ่ดูเคร่งขรึมมากไม่ว่าอย่างไรวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์จะต้องไม่ถูกละเมิด คนนอกที่รู้จักมันต้องตาย

.......

ร้านดอกไม้ต้นฤดูใบไม้ผลิใช้เวลาเดินทางประมาณสิบนาทีจากสถาบันจงโจวตัวร้านไม่ใหญ่แต่มีของมากมายภายในร้าน นอกจากนี้นายหญิงยังอายุเยาว์และงดงามอีกด้วยเมื่อนางสวมผ้ากันเปื้อนและยุ่งกับงานของนาง มันก็เป็นภาพที่ดูดีเลยทีเดียว

"อาจารย์ท่านไม่มีความคิดที่ไม่เหมาะสมเกี่ยวกับคนอื่นใช่ไหม?"

หลี่จื่อฉีพึมพำเบา ๆ

“อย่าพูดพล่อยๆนางเป็นม่ายและต้องดูแลชื่อเสียงของนาง ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปนางอาจจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกระโดดลงไปในแม่น้ำ”

ซุนม่อไม่สนใจหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว

"ฮิฮิ!"

หลี่จื่อฉียิ้ม (ท่านกำลังพูดว่าท่านไม่สนใจแต่ท่านพบว่านางเป็นม่ายแล้ว)

“เถ้าแก่หญิง ข้าอยากได้กระถางนี้กับไม้ดอกงามๆ!”

ซุนม่อสุ่มชี้ไปที่กระถางดอกไม้ขนาดใหญ่แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเมล็ดพืชจะเติบโตหรือไม่แต่เขาควรพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ได้กระถางที่ดีสำหรับเป็นลางดี

“ให้ปุ๋ย 0.5กิโลกรัมกับข้าด้วย”

เถ้าแก่หม้ายคนสวยจัดข้าวของอย่างรวดเร็วแล้วยืนยิ้มอยู่หน้าร้านและส่งพวกเขาออกไป

“ลาก่อน อาจารย์ซุนครั้งหน้ามาอีกนะคะ!”

เมื่อเห็นซุนม่อโบกมือให้เถ้าแก่หญิงดูเหมือนพวกเขาจะคุ้นเคย หลี่จื่อฉีจึงตัดสินใจหาเครื่องเคลือบดินเผาจากเมืองจิงเต๋อสำหรับอาจารย์ของนางนางควรซื้อปุ๋ยหลายร้อยกิโลกรัมด้วย เพื่อที่อาจารย์ของนางจะได้ไม่ต้องมาซื้อเพิ่มในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า

ซุนม่อออกมาสองสามครั้งแล้วจึงรู้ทางลัดเขาคุยกับสองสาวอย่างมีความสุขและบรรยากาศก็ร่าเริงเป็นกันเองมาก อย่างไรก็ตามหลังจากใช้ทางลัด คิ้วของเขาก็ขมวดคิ้ว

ทางเดินไม่กว้างและกว้างเพียงพอสำหรับคนห้าคนที่จะเดินเคียงข้างกันพื้นปูด้วยหิน มีที่อยู่อาศัยทั้งสองข้างต้นแพร์บางต้นยื่นออกมาจากอีกด้านหนึ่งของกำแพงและมีลมฤดูร้อนเป็นครั้งคราวที่จะทำให้กลีบดอกไม้ตกลงมา

ซุนม่อชักดาบไม้ออกมา

ในตอนท้ายของเส้นทาง มีชายฉกรรจ์กว่าสิบคนปรากฏตัวแต่ละคนจับแท่งเหล็กหรือดาบสั้น พวกเขาแสดงสีหน้าประสงค์ร้ายเมื่อมองไปที่ซุนม่อและเด็กหญิงสองคน

"อาจารย์!"

ลู่จื่อรั่วรู้สึกประหม่าคว้าแขนเสื้อของซุนม่อทันที

“ไม่ต้องกลัว”

หลี่จื่อฉีกลืนน้ำลายคนเหล่านี้เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาดี นางเหลือบมองไปทางด้านหลังและเห็นว่ามีผู้ชายสิบกว่าคนอยู่ข้างหลังพวกเขาปิดเส้นทางของพวกเขา

"ตามข้ามา!"

ซุนม่อเร่งฝีเท้าของเขา

"โอ้!"

หลี่จื่อฉีเดินไม่กี่ก้าวแต่ทันใดนั้นก็สะดุดเกือบล้ม ความสามารถทางกายภาพของนางอ่อนแอเกินไปจริงๆ

"นี้ไม่ดี!"

การแสดงออกของหลี่จื่อฉีเปลี่ยนเป็นไม่สบายใจและมือของนางก็กุมศีรษะของนางโดยไม่รู้ตัวเนื่องจากนางล้มบ่อยเกินไป ท่าป้องกันดังกล่าวจึงสะท้อนกลับ

อย่างไรก็ตามหลี่จื่อฉีไม่ได้ล้มลงมือใหญ่เอื้อมมือไปคว้าแขนของนาง

“อย่ารีบ!”

ซุนม่อพูดอย่างอบอุ่นเพื่อปลอบนาง

“อาจารย์ ข้ามันแย่!”

หลี่จื่อฉีกัดริมฝีปากของนางสิ่งที่ดีที่สุดที่จะทำตอนนี้คือวิ่งให้เร็วก่อนที่ศัตรูจะล้อมพวกเขาไว้พวกเขาควรต่อสู้หาทางออกจากด้านหน้า นางรู้ว่าอาจาย์ของนางต้องคิดกลยุทธ์นี้อย่างแน่นอนแต่นางก็ไร้ประโยชน์เกินไปและตามไม่ทัน ดังนั้น นางทำได้แค่ยอมแพ้กับแผนนั้นเท่านั้น

“ฮะฮะเจ้ากำลังพูดอะไร”

ซุนม่อยิ้มเผยฟันของเขาจากนั้นเขาก็เปิดหมัด

ดังก้อง!

ฝุ่นฟุ้งกระจายปลิวว่อน

ผนังด้านข้างก็พังซุนม่อโยนหลี่จื่อฉีไป

“จื่อรัว เข้าไป!”

ในเวลานี้พวกผู้ชายก็ก้าวกระโดดเข้ามาพุ่งเข้าใส่เพื่อสังหาร คนพวกนี้ไม่ใช่พวกอันธพาลธรรมดาๆ แน่นอน ดูจากลักษณะแล้วพวกมันคุ้นเคยกับการต่อสู้ในตรอกอย่างชัดเจน

ซุนม่อจับดาบไม้มะเกลือดำด้วยมือเดียวและยืนอยู่หน้ารูที่แตกของกำแพง

หนี? นั่นไม่ใช่รูปแบบของเขา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ลดความระมัดระวังลงเช่นกันเนื่องจากคนเหล่านี้ถูกส่งมาโดยเฉพาะเพื่อกำหนดเป้าหมายเขาดังนั้นพวกเขาจึงมีข้อมูลเกี่ยวกับเขาอย่างแน่นอนคนที่ส่งมาที่นี่น่าจะค่อนข้างแข็งแกร่ง

“พวกค้ามนุษย์เลวทรามกล้าลักพาตัวเด็กสาวในเวลากลางวันแสกๆ กลับตัวเองดีกว่า!”

หัวหน้ากลุ่มมีรอยสักแมงป่องอยู่บนใบหน้าและร้องออกมาดังๆเขาเป็นผู้นำและพุ่งเข้ามา

“ชิ!”

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุกดูว่าเขาทำได้ดีแค่ไหนในการค้าขายของเขา แม้จะทำสิ่งที่ไม่ดีเขาก็ยังทำให้ศัตรูของเขาเสียชื่อเสียงก่อน วิธีนี้ถึงแม้พวกเขาจะหนีไม่พ้นและถูกเจ้าหน้าที่สั่งห้ามพวกเขาสามารถพูดได้ว่าพวกเขากำลังยืนหยัดเพื่อความยุติธรรมแต่มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้น

ซุนม่อจะไม่เชื่อหากพวกเขาไม่ได้มาจากกลุ่มใหญ่ในเมืองจินหลิง

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด