บทที่ 168 ทักษะวิชาเซียนระดับหก
หลังจากที่แสงจางหายไปสัญลักษณ์เวลาที่กะพริบเป็นแสงสีเขียวก็ลอยอยู่ตรงหน้าเขา
"เก็บเอาไว้!"
ซุนม่อพอใจมากเขาโบกมืออำลานักเรียนของเขา วางแผนหาที่สำหรับใช้สัญลักษณ์เวลา
หลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วชำเลืองมองและเดินตามเขาไปทันที
“อย่ามายุ่งเรื่องของอาจารย์!”
เจียงเหลิ่งก็พูดขึ้น
ถานไถอวี่ถังไม่ได้พูดอะไรในอดีตทุกครั้งที่มีพิษเกิดขึ้น มันจะรู้สึกทนไม่ไหวจนเขารู้สึกอยากฆ่าตัวตายอย่างไรก็ตาม คราวนี้มันสบายขึ้นมากเนื่องจากหัตถ์จับมังกรโบราณของซุนม่อ
คนอื่นๆเห็นว่าถานไถอวี่ถังเจ็บปวดมาก แต่พวกเขารู้ว่าความเจ็บปวดครั้งนี้ไม่ถึง 10%ของที่เขาเคยผ่านมาในอดีต
จากสิ่งนี้เพียงอย่างเดียวเขาเป็นหนี้บุญคุณซุนม่ออย่างมาก
หลักการของถานไถอวี่ถังคือแค้นต้องชำระมีบุญคุณต้องทดแทนโดยไม่มีหนี้ที่ค้างอยู่
“ข้าบอกว่าอย่ามายุ่ง!”
สีหน้าของเจียงเหลิ่งเย็นชาปกติเขาไม่มีอารมณ์ แต่ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูเหมือนหน้าคนตาย
“เจ้ารู้สึกว่าอาจารย์จะสามารถจัดการโจวหย่งได้หรือไม่”
ถานไถอวี่ถังถามเขากลับ
"แน่นอน"
เจียงเหลิ่งมองถานไถอวี่ถังอย่างเย็นชาถานไถอวี่ถังทำให้เขารู้สึกแย่มากราวกับว่าวิธีการของเขาเป็นวิธีการที่น่าขนลุกและรุนแรงจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องทำลายแผนการของซุนม่อ
“เจ้าเชื่อใจอาจารย์มากเลยนะ!”
ถานไถอวี่ถังรู้สึกประหลาดใจเขาไม่ได้คาดหวังว่าเจียงเหลิ่งคนที่มีคำพูดไม่กี่คำจะได้รับการยอมรับอย่างมากจากซุนม่อ
เจียงเหลิ่งไม่ตอบแต่หันหลังเดินจากไป
“แล้วถ้าอาจารย์พลาดล่ะ”
ถานไถอวี่ถังถาม
เจียงเหลิ่งหยุดครู่หนึ่งแล้วหายเข้าไปในประตู
“เฮ้ ข้าเข้าใจแล้วถ้าซุนม่อล้มเหลวก็หมายความว่าเขาไม่คู่ควรที่จะมาเป็นอาจารย์ของเรา”
ถานไถอวี่ถังยิ้มเขาสามารถตามความคิดของเจียงเหลิ่งได้
เด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยยันต์วิญญาณที่แตกสลายถูกลิขิตให้ไม่มีอนาคตดังนั้นหลังจากที่พยายามรับครูอย่างล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจียงเหลิ่งรู้สึกขอบคุณที่ซุนม่อที่รับเขาเข้ามา
อย่างไรก็ตามเขาเคยเป็นอัจฉริยะและยังคงมีความภาคภูมิใจในใจของเขา เขาเคารพอาจารย์ของเขาและหวังว่าไม่ว่าอาจารย์ของเขาจะทำอะไรพวกเขาจะดีที่สุด
ดังนั้นเหตุผลที่เจียงเหลิ่งไม่ปล่อยให้ถานไถอวี่ถังเข้าไปยุ่งไม่ใช่แค่เพราะเขาเชื่อว่าซุนม่อสามารถจัดการโจวหย่งได้แต่เพราะเขาพยายามทดสอบซุนม่อ
“ฮึ่ม เด็กที่ยังไม่โต!”
ถานไถอวี่ถังหน้ามุ่ยพูดอย่างชัดเจนเจียงเหลิ่งเป็นเหมือนเด็กที่หวังว่าพ่อแม่ของเขาจะดีที่สุดเสมอ
ความคิดดังกล่าวโน้มเอียงไปทางวิปริตเล็กน้อยอย่างไรก็ตาม เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มันคงจะเป็นเรื่องปกติที่จะถูกบิดเบือนหากต้องหวนคิดถึงสิ่งที่เจียงเหลิ่งได้ผ่านพ้นมาถานไถอวี่ถังอดไม่ได้ที่จะยิ้มและเริ่มรู้สึกหมดหนทางสำหรับซุนม่อ (ดูเอาเถอะ ท่านรับลูกศิษย์แบบไหน)
นอกจากตัวเขาที่ป่วยด้วยความคิดที่มืดมนยังมีคนพิการที่ไม่มีสมรรถภาพทางกาย เจ้าเด็กที่หัวมีแต่กล้ามเนื้อที่คิดแต่เรื่องการต่อสู้เท่านั้นคนโง่ที่อกโตแต่ไร้สมอง และคนวิกลจริตที่มักทำหน้าบึ้ง .
โอ้ใช่นอกจากนี้ยังมีหยิงไป่อู่ ดูเหมือนว่านางจะมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้เงินและมีความเป็นตัวของตัวเองมากกว่า
จุ๊ จุ๊ มันเป็นกลุ่มเด็กที่มีปัญหาจริงๆ
ในอนาคตซุนม่อจะมีปัญหามากมาย!
“อาจารย์ ท่านจะทำอะไรต่อไป?”
หลี่จื่อฉีรู้ว่าโจวหย่งเป็นคนก้าวร้าวมากเมื่อนางมาที่จินหลินครั้งแรกในแวดวงเศรษฐี เป็นที่รู้กันว่าเขาเป็นคนขี้โกงและมีภาพลักษณ์ที่อื้อฉาวมาก
โจวหย่งจะถูกจำกัดมากขึ้นเมื่อต้องรับมือกับมหาคุรุแต่เมื่อเผชิญหน้ากับซุนม่อ ครูที่เพิ่งเข้ารับงานใหม่ เขาจะเคลื่อนไหวอย่างมีแผนแน่นอนดังนั้นหลี่จื่อฉีตั้งใจจะติดตามซุนม่อ หากโจวหย่งได้พบนางเขาจะไม่กล้ากระทำการโดยประมาท
“ไปฝึกปรือสักครู่!”
ซุนม่อวางแผนที่จะใช้สัญลักษณ์เวลาอย่างไรก็ตาม เขาควรใช้ทักษะใดในการยกระดับ?
ระดับที่ห้าของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์คือ'เงินท่านสนองคืนท่านเอง' แม้ว่าซุนม่อจะใช้ไปเพียงครั้งเดียวแต่เขาก็ได้สัมผัสถึงพลังของมันแล้ว ถ้ามันใช้งานได้ดีเขาจะสามารถจับคู่ต่อสู้ของเขาอย่างน่าทึ่งและได้รับชัยชนะ จากนั้นระดับหกจะต้องน่าทึ่งยิ่งขึ้นอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม ซุนม่อก็ต้องการเพิ่มระดับของมหาเวทไวโรจนนิรันดร์ด้วย
เมื่อทักษะระดับเทพนี้กระทบกับคู่ต่อสู้อาจทำให้เขาสามารถใช้เวิชาของฝ่ายตรงข้ามได้ อย่างไรก็ตาม มันเป็นแค่ระดับเบื้องต้นเท่านั้นจึงไม่มีประสิทธิภาพมากนัก
หอกน้ำแข็งลึกลับของเกาเปินเป็นวิชาระดับสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้ และมันจะคุ้มค่าเงินจำนวนมากในตลาดนอกจากนั้นเขายังมีเเคล็ดการนวดผ่อนคลายร่างกายที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ในการต่อสู้รบเมื่อวันก่อนซุนม่ออาจขโมยเพียงหน้าหน้าวิชาไม่กี่หน้าพร้อมชิ้นส่วนที่ขาดหายไปมันอาจจะน้อยกว่า 1% ของเนื้อหาจริง
ประสิทธิภาพนี้ต่ำเกินไป
ซุนม่อไม่อาจมองหาเกาเปินเพื่อต่อสู้อีกสองสามรอบโดยไม่มีเหตุผลได้ใช่ไหม แม้ว่าเกาเปินจะไม่ท้อแท้จากการพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อจำนวนการประลองเพิ่มขึ้นใครจะรับรองได้ว่าซุนม่อจะไม่พลาดท่า
ในโลกของมหาคุรุการแข่งขันระหว่างครูมักจะขึ้นอยู่กับความสามารถในการสอนของพวกเขาหรือถ้านักเรียนของพวกเขาน่าทึ่งเฉพาะคนที่พลาดท่าอย่างสิ้นเชิงเท่านั้นที่จะต่อสู้กันเอง
ท้ายที่สุดแล้วครูให้คุณค่ากับภาพลักษณ์ของพวกเขามาก การต่อสู้และการฆ่า การฝึกปรือหนักและมีรอยฟกช้ำ—นั่นดูไม่เท่เลย
แม้ว่าซุนม่อเพิ่งจะเป็นครูอย่างเป็นทางการแต่เมื่อเร็วๆ นี้เขาเป็นครูที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในสถาบันจงโจว
ดังนั้นเมื่อผู้ดูแลโรงฝึกเห็นซุนม่อเขาก็มอบห้องฝึกซ้อมที่ใหญ่ที่สุดพร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกที่ดีที่สุดให้กับเขาทันทีโดยไม่ต้องตรวจตราป้ายครูของเขาด้วยซ้ำ
“อาจารย์ซุน ห้องของท่านอยู่ที่นี่แล้ว!”
ผู้ดูแลยกนิ้วให้เขาเคยได้ยินเรื่องความขัดแย้งระหว่างซุนม่อกับโจวหย่งและรู้สึกชื่นชมซุนม่ออย่างมากเขาไม่สามารถที่จะรุกรานโจวหย่งได้ แต่สิ่งนี้ไม่ได้หยุดเขาจากการเชียร์ซุนม่อ
ในฐานะที่เป็นพนักงานเก่าของโรงเรียนเขามีความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนและไม่ต้องการที่จะเห็นมันเลวร้ายลงเรื่อยๆ
ติง!
+20คะแนนความประทับใจที่ดีจากผู้ดูแลห้องฝึกซ้อม เป็นกลาง (20/100)
"ขอขอบคุณ!"
ซุนม่อยิ้ม
หลี่จื่อฉีได้รับกุญแจและนำทางไปทำตัวเหมือนสาวใช้ที่ยืนรอซุนม่อ
เมื่อประตูห้องฝึกถูกเปิดออกลู่จื่อรั่วก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจทันทีหลังจากเข้ามา
“ไม่…นี่มันดีเกินไปหรือเปล่า?”
ห้องซ้อมมีขนาดเท่ากับสนามบาสเก็ตบอลและพื้นปูด้วยแผ่นหินปูน มันสะอาดไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อยไม่ไกลนักมีบริเวณพักผ่อนพร้อมเตียงไม้ โต๊ะ เก้าอี้ พู่กันหมึกและกระดาษที่เตรียมไว้
ลู่จื่อรั่ววิ่งไปและมองไปรอบๆอย่างสงสัย นางตระหนักว่ามีแม้กระทั่งน้ำผลไม้คั้นสดและรสชาติก็สดมาก
“มีแม้กระทั่งห้องน้ำ!”
ลู่จื่อรั่วทดสอบน้ำมันร้อนจริงๆ
“นี่คือห้องฝึกอบรมที่มหาคุรุใช้!”
หลี่จื่อฉีมองไปรอบๆและเดาได้ว่ามีเพียงมหาคุรุเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าห้องฝึกฝนเช่นนี้
"ฮะ? ต้องมีข้อผิดพลาด อาจารย์ของเรายังไม่ใช่มหาคุรุ!”
ลู่จื่อรั่วรู้สึกกังวลเล็กน้อย
“เราควรบอกเรื่องนี้กับผู้ดูแลไหม?”
สาวมะละกอเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ซื่อสัตย์และจะไม่เอาเปรียบเช่นนี้ นางยังกังวลด้วยว่าผู้ดูแลโรงเรียนจะถูกต่อว่าจากผู้บริหารโรงเรียนเนื่องจากความผิดพลาดในการทำงาน
"ไม่ต้องกังวล!"
หลี่จื่อฉีเทน้ำหนึ่งแก้วแล้วชิมนางส่งต่อให้ซุนม่อหลังจากแน่ใจว่าไม่มีปัญหา
ผู้ดูแลโรงฝึกไม่ได้ทำผิดพลาดเขาแค่ใช้อำนาจของเขาเพื่อเอาใจซุนม่อ
ซุนม่อเป็นที่รู้จักว่ามีหัตถ์เทวะใครจะกล้ารับประกันว่าพวกเขาจะไม่มีโรคภัยไข้เจ็บหรือวิกฤตใดๆ ตลอดชีวิต? ดังนั้นจึงมีโอกาสเสมอสำหรับพวกเขาที่จะต้องการซุนม่อการสร้างความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรและการใกล้ชิดกันจะดีกว่าแค่เข้าหาเขาและขอความช่วยเหลือจากเขาในตอนนั้น
นี่คือสติปัญญาที่ระดับรองๆมี
“ข้าไม่ดื่ม!”
ซุนม่อนั่งขัดสมาธิเพื่อประเมินข้อดีและข้อเสียอย่างต่อเนื่อง
เขาได้ทำให้โจวหย่งขุ่นเคืองเมื่อเร็วๆนี้ และเขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องต่อสู้กับมัน ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า พวกเขาจะต้องมุ่งหน้าไปยังทวีปทมิฬมีอันตรายมากมายที่นั่น และกฎของป่าก็สามารถสังเกตได้ที่นั่นถ้าเขาต้องการปกป้องลูกศิษย์และเพิ่มความอยู่รอด เขาต้องมีพลังมหาศาล
“ข้าคิดว่าเป็นการดีกว่าที่จะเพิ่มระดับวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์!”
ในที่สุดซุนม่อก็ตัดสินใจได้ดังนั้นเขาจึงนำสัญลักษณ์เวลาออกมาและทุบให้แตกด้วยการตบเพียงครั้งเดียว
ปั้ก!
วิ้งๆๆๆ!
เมื่อจุดไฟฉายไปที่หน้าผากของซุนม่อข้อมูลจำนวนมหาศาลก็ถูกฉายขึ้นในใจของเขาในทันที สิ่งนี้ทำให้เขาเข้าใจเคล็ดวิชานี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ชั้นแสงสีเขียวปกคลุมร่างกายของซุนม่อ
“นี่คือวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ด้วยเหรอ?”
ลู่จื่อรั่วสงสัย
"ข้าไม่รู้!"
หลี่จื่อฉีส่ายหัวรู้สึกสับสนเล็กน้อย(วิธีการฝึกฝนของอาจารย์ดูเหมือนจะพิเศษมากและควรเป็นความลับ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ปิดบังอะไรจากลู่จื่อรั่วและข้า นี่แสดงว่าเขามีความไว้วางใจมากเพียงใด)
(ข้าควรจะมีสติมากกว่านี้และเริ่มที่จะจากไปหรือไม่)
ติง!
+20คะแนนความประทับใจที่ดีจากหลี่จื่อฉี มิตรภาพ (660/1000)
“ข้าเกลียดสีนี้!”
เด็กมะละกอสาวมุ่ยเมื่อพิจารณาจากเซลล์สมองที่เรียบง่ายของนางแล้ว นางก็ไม่สามารถนึกถึงปัญหาที่หลี่จื่อฉีกำลังพิจารณาอยู่ได้
หลี่จื่อฉีตกตะลึงครู่หนึ่งก่อนที่นางจะรู้ว่าลู่จื่อรั่วพูดอะไรนางอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“ถ้าข้าจะแต่งงานกับอาจารย์นะข้าจะไม่ปล่อยให้เขาโดนสวมหมวกสีเขียว(มีชู้)อย่างแน่นอน (1)”
“หยา...นางอยากแต่งงานกับอาจารย์เหรอนี่?”
ลู่จื่อรั่วเอามือปิดปากเล็กๆของนางด้วยความประหลาดใจ
“ข้า… ข้ากำลังพูดว่า'ถ้า'!”
หลี่จื่อฉีพูดไม่ออก
“มันเป็นแค่การเปรียบเทียบเข้าใจไหม”
“ใครคือปี่ฟาง (2)ทำไมต้องตีปี่ฟาง?”
ลู่จื่อรั่วหันหน้ามาทำหน้างง
“อย่าเปลี่ยนเรื่องเรากำลังพูดถึงเจ้าอยู่”
"ไม่เป็นอะไรข้าจะไม่แต่งงานกับอาจารย์!”
หลี่จื่อฉียอมแพ้
"เจ้าแน่ใจเหรอ?"
ลู่จื่อรั่วถาม
“ข้าแน่ใจ ว้า...หยุดพูด เราต้องไม่รบกวนการฝึกฝนของอาจารย์”
หลี่จื่อฉีเตือนนาง
ลู่จื่อรั่วตบหน้าอกของนางเผยให้เห็นรอยยิ้มที่พึงพอใจหลี่จื่อฉีฉลาดมาก หากนางต้องต่อสู้กับนางเพื่ออาจารย์ นางก็พ่ายแพ้อย่างแน่นอนอย่างไรก็ตามด้วยประโยคเดียวนี้ นางรู้สึกมั่นใจ
(แน่นอนข้าไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับอาจารย์เช่นกัน เอ่อ ไม่เคยคิด)
เมื่อเห็นลู่จื่อรั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลี่จื่อฉีตกตะลึง (การแสดงออกนี้คืออะไร เดี๋ยวก่อนข้าคงไม่ถูกหลอกโดยผู้หญิงที่น่ารักและโง่เขลาคนนี้ใช่ไหม)ทางด้านของซุนม่อไฟสีเขียวบนร่างกายของเขาได้หายไปและการแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น
ติง!
“ยินดีด้วยความเชี่ยวชาญในระดับที่ห้าของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ ‘เงินท่านสนองคืนท่าน’ มีดัชนีความชำนาญเพิ่มขึ้นจากระดับผู้เชี่ยวชาญเป็นระดับปรมาจารย์ระดับ 6 เคล็ดวิชาร่างจำแลงมหาจักรวาลไร้ลักษณ์อยู่ที่ระดับผู้เชี่ยวชาญ!”
ซุนม่อครุ่นคิดถึงความลึกลับที่ลึกซึ้งเบื้องหลังระดับนี้จากนั้นสีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึมมากขึ้น (พระเจ้า ร่างจำแลง ร่างจำแลงอยู่ที่ไหน ท่านขายมันหรือเปล่า)
“นี่เป็นวิชาชั้นเซียนระดับไร้เทียมทานยิ่งระดับสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งฝึกฝนได้ยากขึ้นเท่านั้น สัญลักษณ์เวลาสิบปีสามารถให้เจ้าไปถึงระดับเบื้องต้นเท่านั้นหากเจ้าต้องการนำร่างจำแลงออกมา อย่างน้อยเจ้าก็ต้องไปถึงระดับผู้เชี่ยวชาญ!”
ระบบอธิบาย.
[1] ‘สวมหมวกเขียว’ สำนวนที่ชาวจีนใช้เมื่อผู้หญิงนอกใจสามีหรือแฟนเพราะวลีนี้ฟังดูคล้ายกับคำว่าสามีซึ่งภรรยามีชู้
[2]เป็นการเล่นสำนวนของคำลู่จื่อรั่วและตีความผิดโดยคิดว่ามันหมายถึงการทุบตีคนที่เรียกว่า 'ปี้ฟาง'