ตอนที่ 339 ถังเทียนมาแล้ว

กระบี่ของอาเฮ่อไวดุจสายฟ้า

เย่เฉาเกอไม่หลบ เพราะในสายตาของเขา แนวเส้นแดงประหลาดพาดขวางตรวจสอบไม่ได้

กระบี่อาเฮ่อแทงใส่ร่างของเขาอย่างดุดัน  เย่เฉาเกอเหมือนกับหุ่นกระบอกอ่อนแอ  ทันทีที่เขาถูกแทง กระบี่ก็ทะลุออกด้านหลังตามด้วยโลหิตที่ฉีดพุ่งเหมือนฝน

พลังกางเขนของปิงเหมือนกับค้อนหนักหวดลงที่หลังของเย่เฉาเกอ

รอยกางเขนสว่างดูเหมือนจะประทับลงบนหลังของเขา

หอกของหลิงซิ่วระเบิดสร้างที่ต้นขาของเย่เฉาเกอมองเห็นกระดูกหัก

รังสีกระบี่เย็นยะเยียบของหานปิงหนิงกวาดใส่ข้อเท้าของเย่เฉาเกอทำให้ข้อเท้ากลายเป็นสีขาวซีดอย่างรวดเร็ว ปราณเย็นเหมือนคลื่นความเย็นกระจายไปส่วนอื่นๆ ของร่างกายเขาอย่างรวดเร็ว

รัศมีดำและขาวของเหลียงชิวครอบคลุมร่างกายของเขาทำลายอวัยวะภายในของเขาได้

ซือหม่าเซียนซานใช้กรงเล็บของเขาไม่ต้องใช้แรงมากเท่าใดก็ฉีกคอของเย่เฉาเกอจนเลือดฉีดพุ่งรอยฉีกที่คอมีทั้งเลือดและเนื้อหลุดลุ่ยดูหวาดเสียวน่ากลัว

การโจมตีเช่นนั้นทำให้ทุกคนตะลึง  เย่เฉาเกอโหดเหี้ยมดุร้าย  แต่เขาจะถูกเล่นงานง่ายๆ ได้ยังไง?

เว้นเสียแต่เป็นกับดักบางอย่าง?

เมื่อเห็นสถานการณ์ของเย่เฉาเกอ  ไม่มีใครเชื่อว่าเขาจะสามารถรอดได้

“หลีกไป!”

เสียงคำรามของปิงทำให้ทุกคนเริ่มตื่นตัวและทั้งหมดเปิดทางทันที

ถังอี้กำลังบัญชาการกองกำลังเผ่าหมาป่าซึ่งอยู่ในระยะ 100เมตร  ทุกคนเปล่งรัศมีสว่างรอบๆ ตัวรังสีทั้งหมดสว่างรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันครอบคลุมทั้งกองทัพ  ถังอี้ชูดาบฟันขาม้าขึ้นสูงรังสีควบแน่นกลายเป็นพลังทะลุทะลวง

ทุกคนตกตะลึงพลังโจมตีถังอี้

แสงบนตัวทหารทุกคนก็คือปราณแท้ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้เกิดรัศมีกับทุกคน แสงขนาดนั้นยังถูกมองว่าเบาบาง  แต่เมื่อแสงทั้งสองร้อยสายรวมกันเป็นหนึ่งเดียวพลังที่สง่างามนั้นเป็นเหมือนคลื่นน้ำที่รุนแรงปะทะร่างกายทำให้คนแทบสำลัก

นั่นคือพลังของกองทัพ  ทะเลแห่งปราณแท้ที่กว้างขวาง

ทุกคนรู้ว่าการโจมตีของถังอี้ที่จะมาถึงจะต้องทลายโลกแน่นอน

แม้ว่าเย่เฉาเกอจะมีหลุมพรางใดๆ  เมื่อเผชิญกับพลังเช่นนั้นเย่เฉาเกอคงไม่มีทางรอด

เดี๋ยวก่อนมีบางอย่างผิดปกติ

ม่านตาของปิงหดลีบ  เขาห้อยหัวลง เย่เฉาเกอผู้กระหายเลือดยังคงลอยอยู่ในอากาศ  ถ้าเขาตาย อย่างนั้นเขาก็น่าจะร่วงลงมา

หรือว่า...เขายังไม่ตาย?

ทันใดนั้นเขาเห็นเย่เฉาเกอผู้แสดงออกชัดว่าตาย มือซ้ายของเขาเคลื่อนไหว และเรื่องที่แปลกที่สุดเกิดขึ้นทำให้ทุกคนตื่นเต้น

เลือดเนื้อที่ฉีกขาดมีการขยับเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเหมือนกับว่ากำลังงอก

ในพริบตาเดียวคอของเขาเป็นปกติเหมือนเมื่อก่อน แผลที่เกิดจากกระบี่ของอาเฮ่อไม่มีเลือดไหล และเนื้อภายในกำลังมีการเคลื่อนไหวปูดขึ้น  แผลขนาดกำปั้นมีขนาดเล็กลงอย่างรวดเร็ว  แต่เมื่อเหลือขนาดเท่าลูกเกาลัดมันก็หยุด

ขาของเขาสั่นและน้ำแข็งที่เกาะอยู่ที่ข้อเท้าเขาแตกออก ผิวที่บวมหายไปทั้งหมดโดยไม่เหลือร่องรอย

เย่เฉาเกออ้าปากและพ่นควันออกมา  ควันมีทั้งสีดำและขาว  เห็นได้ชัดว่าเป็นรังสีหมัดสีดำและขาวที่แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเขา

ทุกคนที่เห็นภาพข้างหน้านี้สีหน้าเปลี่ยน  ขณะที่พวกเขาตกตะลึงจ้องมองภาพประหลาดข้างหน้า

เขาเป็นตัวประหลาดแบบใดกันแน่?

แม้แต่หย่งเซียนจงก็ตกตะลึงอยู่กับที่  เขารู้ว่าน้องชายภรรยาของเขาแข็งแกร่งทรงพลัง แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะแปลกประหลาดไม่ธรรมดาอย่างนั้น

ถังอี้ก็เห็นภาพเช่นนี้  ถ้าเป็นวันปกติ  เขาคงจะตกใจอย่างแน่นอน  แต่ในขณะที่เขากำลังจะโจมตีด้วยพลังทั้งหมดของเขาจะไม่มีความคิดอื่นอยู่ในใจ คลื่นพลังปราณแท้รอบตัวเขาทำให้ชีพจรของเขาขยายตัว ต่อให้เป็นตัวประหลาดที่ไม่รู้จักตายอยู่ต่อหน้าเขา  แต่เขาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย

กองทหารม้าทั้งหนึ่งร้อยกำลังควบเข้ามาด้วยพลังดุจฟ้าผ่า

ยิ่งพวกเขาเข้ามาใกล้ศัตรู  ปราณของทหารก็ยิ่งแข็งแกร่งและน่ากลัว ถังอี้อยู่ในท่ามกลางพวกเขากำลังเปล่งประกายด้วยพลังในปัจจุบัน

“ฆ่า!”

ถังอี้เดือดดาลด้วยความโกรธใช้พลังทั้งหมดฟันลงอย่างกราดเกรี้ยว

“ฆ่า!”

เสียงตะโกนเหมือนฟ้าผ่ากึกก้องจนถึงสวรรค์  ดาบทั้งสองร้อยเล่มฟันลงพร้อมกัน

ท้องฟ้ากลับกลายเป็นกระจ่างรังสีดาบทั้งหมดรุนแรงเหมือนสายน้ำบ่าได้บรรจบกับดาบฟันขาม้าในมือของถังอี้ย้อมจนเป็นประกายสีทอง

รังสีดาบสีทองลอยออกไปทันทีทำให้ฟ้ามืดครึ้มทันใด  รอบๆ แสงรังสีทั้งหมดมีขอบเป็นรังสีทองครอบคลุม

“ไป!”

เย่เฉาเกอตวาดกระบี่ในมือของเขาหายไปทันที เขาปรากฏตัวในอากาศ

ปราณกระบี่ไร้สภาพนับไม่ถ้วนก่อตัวเหมือนสายฝนและพุ่งเข้าหารังสีทอง

เผียะ เผียะเผียะ

เมื่อปะทะกัน  ปราณกระบี่ไร้สภาพทั้งหมดระเบิดออก กระแสไหลเวียนของอากาศดีขึ้นทำให้พื้นที่รอบๆมีสีทองแพรวพราวเหมือนกับมีระลอกคลื่นอยู่รอบๆ

เย่เฉาเกอสะบัดกระบี่อย่างบ้าคลั่ง ขณะที่ปราณกระบี่ไร้สภาพทำลายล้างรังสีกระบี่ทอง

ปราณกระบี่ไร้สภาพที่รุนแรงไม่สามารถสั่นสะเทือนรังสีดาบทองได้ รังสีดาบทองกระแทกใส่ปราณกระบี่ไร้สภาพนับไม่ถ้วน  นอกจากหมองลงเล็กน้อย แต่ก็ยังตรงเข้าหาเย่เฉาเกออย่างทรงพลัง

เหมือนกับว่าเย่เฉาเกอกำลังถูกสัตว์ป่าอันตรายจ้องเล่นงาน  ร่างของเขาสั่น  แต่เขาตวาด “ไป”

กระบี่ยาวอยู่ตรงหน้าเขาและรวบรวมพลังปราณแท้ไว้

รังสีดาบปะทะรังสีกระบี่

ปัง!

เหมือนกับพระอาทิตย์ระเบิด รังสีแสงทองแพรวพราวทำให้พื้นที่ทั้งหมดกลายเป็นสีขาวโพลนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้

ปราณแท้ที่น่ากลัวแผดเผาอากาศทุกนิ้ว  กระแสอากาศแตกทำลายกลายเป็นเหมือนคมดาบกระจายไปทั่ว ผู้คนที่ไม่สามารถหลบได้ต่างได้รับบาดเจ็บมากมาย  แต่ทุกคนรู้สึกคลายใจมากขึ้น  หลังแรงระเบิดที่ทรงพลัง  เขาคงไม่สามารถรอดชีวิตได้แน่นอน

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังออกมาจากแสงทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยน ปะ..เป็นไปได้ยังไง?

รัศมีแสงหายไปทำให้ทุกคนมองเห็นได้ชัดเจน  กระบี่ของเย่ว์เฉาเกอเหลืออยู่เพียงครึ่งเล่ม  ตลอดทั้งตัวเขามีแต่เลือด  เหมือนกับว่าเขาอาบน้ำในบ่อเลือดมา  และเลือดทั้งหมดหยดลงจากตัวของเขา

หน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน เลือดกำลังไหลออกมาจากหน้าผากลงมาที่คางของเขา  หน้าของเขามองดูน่ากลัว

นอกจากถังอี้ที่ยังนั่งอยู่บนหลังม้า  ทหารที่เหลือร่วงหล่นจากหลังม้าถึงสามในสี่มีเลือดไหลออกจากปากพวกเขา ถังอี้มองดูเย่เฉาเกอผู้ยังอยู่ในอากาศอย่างเหลือเชื่อ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่ามีคนที่รับการโจมตีนั้นได้

“ใครจะหยุดข้าได้?  ใครจะหยุดข้าได้?”

เสียงที่บ้าคลั่งเหมือนคนเสียสติเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน

เย่เฉาเกอหยุดตะโกนทันทียกกระบี่หัก และคำราม ปราณกระบี่ไร้สภาพจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากกระบี่หัก  มันหมุนรอบตัวเขาอย่างรวดเร็วเกิดเป็นพายุหมุนที่ทรงพลังสูงจนถึงท้องฟ้า

“พวกเจ้าทั้งหมดต้องตาย!”

กระบี่หักชี้มาทางพวกเขาทุกคน  และท้องฟ้าพลันมืดครึ้มทันใด

ปราณกระบี่ไร้สภาพปั่นหมุนอยู่รอบตัวกระบี่ เกิดเป็นกระแสพลังเจ็ดสายทันทีพุ่งตรงเข้าหาทุกคน

สายตาของหลิงซิ่วปรากฎแววสิ้นหวัง  เขาเพิ่งใช้พลังโจมตีและเป็นพลังอึดสุดท้ายที่เหลือ

ข้าจะตายที่นี่หรือ?

อย่างน้อยข้าก็ไม่อายที่ตายภายใต้เงื้อมมือของนักสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้...

แต่ข้าไม่สบายใจเลย!

หน้าของหลิงซิ่วแสดงอาการขมขื่นทันใดนั้นภาพข้างหน้าเขาพลันมืดลง แผ่นหลังที่คุ้นเคยบังขวางหน้าเขา

อาเฮ่อ...

“ยินดีที่ได้พบเจ้า,  ข้าคือศิษย์จากสำนักกระเรียน  เจ้าเรียกข้าว่าอาเฮ่อได้นะ”

“... ข้าขอโทษจริงๆ เราสวมชุดเหมือนกัน....”

“...ต่อไปข้าจะสวมชุดดำ,   ข้าขอโทษจริงๆ...”

อาเฮ่อ...ทำไม....

เงาร่างต่อหน้าเขาเป็นเหมือนกระเรียนดำยักษ์ ช่วงเวลานั้นดูเหมือนเขามั่นใจมากว่าเป็นเพราะคนตกอยู่ในความกลัว  เขาพูดยืนยันด้วยเสียงนุ่มนวล  “ม่านกระบี่กระเรียน”

กระบี่กระเรียนกลายเป็นภาพกระบี่สิบสองเล่มและเหมือนปีกกระเรียนแสงสีดำกางออกกลายเป็นม่านกระเรียน

กระแสปราณกระบี่ไร้สภาพปะทะใส่ม่านกระบี่

ปิงปรากฏตัวอยู่หน้ากองทัพหมาป่าแขนของพยัคฆ์ฟ้าไขว้ตัดกันเหมือนกับเขากึ่งหมอบและใช้ออกด้วยม่านแสงกางเขน

โล่แสงกางเขน

ร่างถังอี้สั่น,ใต้เท้า....

หานปิงหนิงและซือหม่าเซียงซานปรากฏตัวอยู่ข้างเหลียงชิว,  หานปิงหนิงใช้กระบี่ปล่อยกำแพงน้ำแข็ง  ขณะที่ซือหม่าเซียงซานปล่อยหมอกดำ

ตาของเหลียงชิวเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ทั้งสองรู้ว่าเขาไม่สามารถหลบได้จึงเข้ามาช่วยเขา

เขากลายเป็นภาระถ่วงได้ยังไง?

ขนผมทุกส่วนของเขาลุกชันฝ่ามือซ้ายของเขากลายเป็นสีดำขณะที่ฝ่ามือขวาเป็นสีขาวดุจหยก  เขาประกบฝ่ามือเข้าหากันม่านพลังดำขาวสานเข้ากันและปกป้องคนทั้งสามไว้

ความจริงข้าจะซ่อนตัวอยู่หลังพวกเจ้าได้ยังไงในเมื่อข้ามีอาวุโสที่สุด

*******************************

ถังเทียนกำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างสุดกำลัง  ลมหายใจของเขาหยาบกลายเป็นเสียงหายใจดัง  ใจเขาว่างเปล่า เขาไม่รู้ตัวว่าวิ่งมานานเท่าใด

เขารู้แต่วิธีวิ่งอย่างเดียว การกระตุ้นพลังงานทั้งหมดมาเพื่อวิ่งกลายเป็นสัญชาตญาณ

สายตาของเขาเปลี่ยนสภาพอีกครั้งขณะที่ภาพที่อยู่ไกลๆ เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง

ค่ายทหารใหม่!

นั่นคือค่ายทหารใหม่!

หึ..หึ..

ลมหายใจเขาหนักหน่วงและหัวใจเขาเต้นแรงจนได้ยินอยู่ในหูหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ถังเทียนขยับริมฝีปาก

ในที่สุดข้าก็มาถึงนี่...

ในที่สุดข้าก็มาถึงนี่

การระเบิดของพลังทำให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อยม่านตาของเขาเต็มไปด้วยชีวิตชีวา สายตาของเขามั่นคงมากขึ้น  ปากของเขาแย้ม จากนั้นเขาหัวเราะ

อุ่นเครื่องครั้งนี้ใช้เวลานานพอแล้ว

ขอโทษด้วยทุกคนโปรดอดทนรออีกนิด

แค่อีกนิดเดียว

ข้ามาแล้ว

ความเหนื่อยล้าในตัวเขาลดน้อยและหายไปทันทีตาของถังเทียนกลับมาเป็นประกายอีกครั้ง แม้ว่าลมหายใจของเขาจะหนักหน่วง หลั่งเหงื่อท่วมตัว  แต่กลองศึกรัวขึ้นแล้วในหัวใจของเด็กหนุ่มเลือดลมของเขาเริ่มพลุกพล่าน

การวิ่งมาตลอดทาง  การฝึกฝนหนักหน่วงมาตลอด  ทุกอย่างก็เพียงเพื่อให้ได้ร่วมต่อสู้  สามารถต่อสู้เคียงข้างพวกเจ้าทุกคน

ทั้งหมดนี้เพื่อสัญญาของเรา!

ทั้งหมดนี้เพื่อชัยชนะของเรา!

เหงื่อของเขาหยดลงพื้นค่ายทหารใหม่และร่างที่อดทนและกระตือรือร้นย่างเท้าเข้าไปในประตูแสงทันที

แสงภายในฐานใต้ดินสว่างวาบ  แต่ไม่เห็นแม้แต่วิญญาณสักดวง

ถังเทียนไม่หยุด  เขาก้าวขึ้นไปบนแท่นและทะยานขึ้นไปในอากาศและชนเข้ากับเพดานที่งดงาม

เย่เฉาเกอมองข้ามทุกคนที่ต่ำกว่าเขา

รอยเลือดไหลมาตามมืออาเฮ่อ  อาเฮ่อไม่ขยับสักนิ้ว และกระอักโลหิตออกมาทันที

แครก แครก แครก  รอยแตกร้าวรูปใยแมงมุมเริ่มปรากฏบนตัวพยัคฆ์ฟ้า

หานปิงหนิง เหลียงชิวและซือหม่าเซียงซานปลิวกระเด็นและหมดสติกันทุกคน

“สู้ได้ไม่เลว”เย่เฉาเกอแค่นเสียงเยือกเย็น “แต่มันจบแล้ว”

เขายกกระบี่หักในมือขึ้น

ปัง!

เสียงระเบิดฉับพลันทำให้เขาตะลึง

เนินทรายขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆระเบิดทันทีโดยไม่มีสัญญาณเตือน ทรายปริมาณมหาศาลปลิวขึ้นท้องฟ้าสูงเกินร้อยเมตร

ม่านตาเย่เฉาเกอหดลีบ

ภายใต้ทรายที่โปรยปรายลงมาร่างเลือนรางแกว่งกระบี่คู่ ค่อยๆ เดินผ่านฝนทรายออกมา

“ขอโทษที ข้ามาสาย”

เสียงแหบแห้งอู้อี้ดังกวาดไปทั่วพื้นที่