แม็กนัสพยักหน้า "ก็ผิดนั่นแหละ แต่ฉันสงสัยว่ากระทรวงคงไม่กล้ามีประเด็นกับฉันหรอกหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นที่ตรอกไดแอกอน นอกจากนี้ ฉันจะปล่อยให้มันอยู่ในปราสาทของเมอร์ลินตอนฉันไปที่นั่นในช่วงวันหยุดคริสต์มาส นายสองคนอยากมากับฉันไหม?”

"เยสไปโล้ด!" รักนาร์รู้สึกตื่นเต้น

แต่สเนปมีสีหน้าหมองหม่น

“ฉันไม่คิดว่าพ่อแม่ของฉันจะให้ฉันไปหรอก”

“เอาน่า ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปหานายถึงบ้านแล้วพานายออกมาเอง ฉันจะคุยกับครอบครัวของนายให้ อีกอย่างอย่าลืมข้อตกลงของเราดิ” แม็กนัสเตือนเขา

“ว่าแต่มันกินอะไรล่ะ?” รักนาร์ถาม

"เนื้อมั้ง?" แม็กนัสเดาได้

"ฉันว่าฉันรู้จักคนที่จะช่วยเรื่องนี้ได้ดีที่สุดนะ เขารักสัตว์มากน่าจะเก็บความลับของเราได้" สเนปแนะนำ

แม็กนัสเดาได้แล้วว่าสเนปพูดถึงใคร "แฮกริดหรอ? แน่นอน เขาเป็นยักษ์ใหญ่ใจดี ไปหาเขากันเถอะ เรายังพอมีเวลาจนกว่าจะถึงมื้อค่ำ"

"ไปกันเถอะ" ทั้งสองตกลงทันที

แม็กนัสมองไปที่แมว "แชด นายอยากไปกับฉันไหม?"

แชดแค่กลิ้งไปอีกด้านและนอนต่อ ทำท่าทางเป็นการปฏิเสธ “โอเค งั้นคอยเฝ้าของของเราให้ดีล่ะ”

โรงเรียนตั้งอยู่ตรงไหนสักแห่งในสกอตแลนด์ ดังนั้นตอนกลางคืนจึงรู้สึกหนาวเล็กน้อย พวกเขาสวมเสื้อโค้ทบางๆ แล้วออกไป ห้องนั่งเล่นส่วนกลางมีนักเรียนไม่มากในตอนนี้ ลูเซียสและพรรคพวกของเขาก็ไม่อยู่ที่นั่นด้วย

ไม่มีใครหยุดพวกเขาหรือกล้าถามว่าพวกเขากำลังจะไปไหน ตอนที่แม็กนัสถูกกักบริเวณ เพราะเขาเบื่อเขาเลยอ่านหนังสือกฎของฮอกวอตส์ เขาค้นพบสิ่งที่น่าสนใจมากมาย ตัวอย่างเช่น เด็กผู้ชายไม่ได้รับอนุญาตให้ไปที่หอพักของเด็กผู้หญิง มันถูกห้ามโดยเวทย์มนตร์ แต่เด็กผู้หญิงสามารถไปที่หอพักของเด็กผู้ชายได้ แม้ว่ามันจะผิดกฎ แต่ก็ไม่ได้มีการบังคับใช้เวทมนตร์ นอกจากนี้ยังมีกฎมากมายเกี่ยวกับความประพฤติ แต่กฏพวกนั้นทั้งหมดมีช่องโหว่ซึ่ง แม็กนัสเดาว่ามันถูกสร้างขึ้นโดยพวกชนชั้นสูงเพื่อให้พวกเขาสามารถใช้ช่องโหว่ในทางที่ผิดได้

"รักนาร์ นายมีเงินสำหรับวัตถุดิบปรุงยาของคุณได้ไงอ่ะ?" แม็กนัสถามขณะที่พวกเขากำลังเดินไปหาแฮกริด

“ตระกูลของฉันร่ำรวยมากนะ ถ้าเราเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุดทางสายเลือด เราคงถูกรวมอยู่ใน 28 ตระกูลศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรสักอย่าง แถมฉันเป็นสมาชิกคนสุดท้ายของบ้านโอโรบอสดังนั้นฉันจึงมีอำนาจเต็มที่ในบัญชี แม้ว่าฉันจะเป็นผู้เยาว์ก็ตาม” รักนาร์อธิบาย

"อืม ฉันก็มีเงินเยอะเหมือนกันเพราะงั้นนายไม่ต้องกังวลหรอกใช้ไปเถอะถ้านายอยากจะใช้ ฉันจะไม่ใช้มันเพื่อเรื่องส่วนตัว มันไม่ใช่เงินของฉันแต่เราจะใช้เป็นกองทุนสำหรับห้องสมุด" เงินในภายหลัง (เพื่อให้เป็นความลับพวกเขาเรียกว่าห้องสมุดสมาคมลับโต๊ะกลม)

"ส่วนความต้องการส่วนตัว ฉันจะหาเงินด้วยตัวเอง สักวันหนึ่งฉันอยากจะสร้างโรงพยาบาลขนาดใหญ่ให้แม่ของฉัน และฉันก็อยากให้มันสร้างจากเงินที่หามาอย่างยากลำบากของฉัน" แม็กนัสตอบกลับ

"นายมีความคิดไหมว่าจะหาเงินได้มากมายจากที่ไหน?" สเนปถาม

“แหงล่ะ ฉันได้ไอเดียเยอะเชียวแหละ แต่ตอนนี้เรายังเด็กเกินไปสำหรับพวกเขา ฉันต้องรออีกสองสามปี แต่เรายังสามารถสร้างกำไรด้วยวิธีอื่นๆ ได้อยู่ แม้ว่าฉันจะบอกว่าฉันจะไม่ใช้เงินในห้องนิรภัยด้วยเหตุผลส่วนตัว แต่นั่นไม่รวมถึงการศึกษาของฉันนี่ ของพวกนั้นที่จำเป็นเพื่อให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น พวกนี้ถือว่าไม่ผิด ดังนั้น ฉันจะเปิดโรงยิมเวทมนตร์ ที่ซึ่งเราสามารถฝึกฝนพลังของเราเรียนรู้วิธีต่อสู้ ฉันจะขอให้มู้ดดี้แนะนำเทรนเนอร์ให้แล้ว นอกจากนี้ยังมีอัญมณีหายากมากมายในห้องนิรภัยที่หากขายออกไปจะทำลายเศรษฐกิจโลก ฉันอาจจะสักขายหนึ่งหรือสองส่วน ถ้าเราต้องการขยายห้องสมุด เราต้องเริ่มแต่เนิ่นๆ” แม็กนัสเปิดเผยแผนของเขา เขาได้ร่ายคาถาเก็บความลับกับคาถามัฟฟลิอาโต้เพื่อให้การสนทนาของพวกเขาเป็นส่วนตัว

“ดูเหมือนว่านายจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” รักนาร์แสดงความคิดเห็น

ขณะที่พูดคุยกัน พวกเขามาถึงกระท่อมกลางแจ้งของแฮกริดโดยไม่ทันรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ กระท่อมดูเหมือนโครงสร้างเล็กๆ เมื่อมองจากระยะไกล แต่เมื่อคุณเข้าไปใกล้ๆ คุณจะรู้ว่ามันใหญ่ขนาดไหน เหมาะกับมนุษย์ร่างยักษ์อย่างแฮกริดจริงๆ

*ก๊อกก๊อก*

“มาแล้ว มาแล้ว... ใครกันมาดึกแบบนี้?

*บ๊อก บ๊อก*

“อ่า ไม่มีอะไรร๊อกเจ้าเขี้ยว...”

เสียงจากหลังประตูดังเข้ามา ไม่นานหลังจากเสียงฝีเท้าดัง ประตูก็เปิดออก "โอ้ แม็กนัส... เธอมาทำอะไรที่นี่ เข้ามาสิ"

แม็กนัสชอบผู้ชายคนนี้ เขาเป็นมิตรและตรงไปตรงมากับผู้คนมาก ไม่ฉาบฉวยหรือยุ่งเกี่ยวกับการเมืองเบย

“ขอบคุณนะแฮกริด กระท่อมเล็กๆ สวยๆ ดีจังที่คุณได้มาอยู่ที่นี่” แม็กนัสพูดและหยิบลูกสุนัขน่ารักขึ้นมาจากพื้น มันกระดิกหางใกล้เท้าของเขา

“ขอบคุณนะ แม็กนัส มันก็ไม่มีอะไรมากร๊อกเรียบๆ แต่ใช้งานได้ นี่ฉันมีช็อกโกแลตร้อน พวกเธอก็รับไปด้วยนะเด็กๆ” แฮกริดเสนอ

“เธอสามคนมาทำไมกัน เธอน่าจะอยู่ที่โต๊ะมื้อเย็นนี่” แฮกริดถาม

แม็กนัสรีบหยิบเจ้าเป็ดตัวน้อยออกมาจากกระเป๋าของเขา ใช่ เขาตั้งชื่อเล่นให้มังกรว่า "ดั๊ก" เขาจะตั้งชื่อให้มันดุร้ายกว่านี้เมื่อมันโตขึ้น

"โอ้ โฮะๆๆ...เรามีอะไรกันเนี่ย?" แฮกริดล้างมือทันทีและอุ้มดั๊ก

"แคว๊ก"

ลูกมังกรมองไปรอบๆ ตัวเขาอย่างสนใจ จนถึงตอนนี้ เขารู้สึกสบายตัวมากในกระเป๋าของแม็กนัสเพราะมันทำให้ตัวเขาอบอุ่นมาก

"ผมเดาว่าเมอร์ลินทิ้งมังกรตัวนี้ไว้ให้ผม มันเพิ่งออกจากไข่ แต่มันร้องเหมือนเป็ดเลย" แม็กนัสกล่าวว่า

เมื่อได้ยินคำว่าเมอร์ลิน แฮกริดจึงดูแลลูกมังกรอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ เขาตรวจดูว่ามันเป็นพันธุ์อะไร “ฉันเดาไม่ออกแฮะว่าเขาเป็นพันธุ์อะไร ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ต้องเป็นพันธุ์โบราณที่ถูกล่าจนสูญพันธุ์แน่ๆ”

“ช่างน่าเศร้า ว่าแต่คุณมีของให้มันกินไหม? ผมไม่รู้จะดูแลมังกรยังไง” แม็กนัสถาม

“ใช่ๆ ฉันก็พอรู้มาบ้างเกี่ยวกับพวกเขา แต่ตอนนี้เขายังเล็กเกินไปแล้วจำเป็นต้องดื่มนมเท่านั้น แต่ว่าแม็กนัส เธอรู้ไหมว่าบทลงโทษของการเก็บมังกรหรือสัตว์อันตรายเกินกว่าระดับ 5 ตัวอื่นๆ ต้องถูกส่งไปคุกอัซคาบัน” แฮกริดเตือนเขา

“แล้วใครจะส่งผมไปล่ะ” แม็กนัสถาม

นั่นเป็นข้อโต้แย้งที่ฟังดูมีเหตุผล ถ้ากระทรวงส่งแม็กนัสไปที่อัซคาบัน มันก็จะทำโลกพ่อมดอังกฤษเกิดความโกลหล ไม่ต้องพูดถึง มันจะมีผลกระทบระหว่างประเทศมากมายด้วย

“อ่า จริงด้วย แต่ถึงยังไงเธอก็เลี้ยงเขาไว้ในโรงเรียนไม่ได้ แล้วถ้ามีคนพบเขาล่ะ?” แฮกริดถาม

แม็กนัสพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น คุณจะให้เขาอยู่ที่นี่จนถึงวันคริสต์มาสเป็นไงครับ หลังจากนั้น ผมจะหาบ้านที่เหมาะสมให้เขาได้”

แฮกริดกระตุ้นลูกมังกรว่า "ฉันทำได้"

“ดี หมายความว่าเราไม่ต้องคอยตามทำความสะอาดให้เขา” รักนาร์ส่งเสียงเชียร์ เขาคิดอยู่ตลอดเวลาว่าถ้าพวกเขาจะเก็บมันไว้ พวกเขาก็ต้องทำความสะอาดมันด้วย

พวกเขาลุกขึ้นเตรียมจะกลับ "โอเค แฮกริด แล้วผมจะมาเยี่ยมดั๊กบ่อยๆ นะครับ"

“สบายใจได้ แม็กนัส ฉันจะดูแลเขาอย่างดี” แฮกริดมั่นใจ

"แคว๊ก แคว๊ก"

*พรึบ พรึบ*

ขณะที่พวกเขากำลังจะจากไป ดั๊กก็กระโดดออกจากฝ่ามือของแฮกริดและวิ่งไปที่เท้าของแม็กนัสแล้วเริ่มกระโดดใส่

"แคว๊ก แคว๊ก"

แม็กนัสอุ้มมันขึ้นมา จากนั้นดั๊กก็กระโดดเข้าไปในกระเป๋าของเขาแล้วทำตัวให้สบาย

สเนปหัวเราะเบา ๆ “ยินดีด้วย แม็กนัส ตอนนี้นายเป็นแม่แล้ว”

แม็กนัสรู้สึกหมดหนทาง “ฉันว่าฉันคงต้องดูแลเขาเอง ขอขวดนมให้เขาหน่อยได้ไหมฮะ?”

แฮกริดส่งขวดนมที่เขาใช้ตอนเจ้าเขี้ยวยังเป็นลูกหมาเกิดใหม่

“ดูแลเขาให้ดีนะ ถ้าเธอต้องการอะไร มาที่นี่นะ” แฮกริดพูดด้วยความเป็นห่วงมังกรน้อย แต่เขาเข้าใจดีว่ามังกรนั้นผูกพันกับแม็กนัสมากกว่า

จากนั้นทั้งสามก็ออกจากกระท่อม แม็กนัสมองไปที่รักนาร์ "ฉันเดาว่าเราจะต้องคอยตามทำความสะอาดอยู่ดี เอาล่ะ เราจะแบ่งเวรกัน ฉันทำ 3 วัน นายเอา 2 วันต่อละกัน"

"เฮ้ เขาเป็นมังกรของนาย ทำไมเราต้องล้างอุจจาระของเขาด้วย" รักนาร์ท้วง

แม็กนัสกอดอก "จริงสิ ถ้างั้นฉันเดาว่านายคงไม่อยากขี่หลังเขาตอนโตหรอกมั้ง"

แค่ได้ยินอย่างนั้น ดวงตาของรักนาร์ก็เปล่งประกาย "อ๊าาา... ฉันล้อเล่น แม็กนัส แน่นอน ฉันจะดูแลดั๊กน้อยเอง"

จากนั้นแม็กนัสก็มองไปที่สเนป เขาเก่งมากในการตีหน้าซื่อ แต่แม็กนัสก็อ่านการแสดงของเขา ได้ดีเช่นกัน "แล้วนายล่ะ"

"ก็ได้ ฉันจะทำ" เขาเย้ยหยันและไปเร็วกว่าต้นไม้

_____________________________

กระท่อมแฮกริต

ภายในกระท่อมแฮกริต

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด