บทที่ 163 การโจมตีที่อันตราย
“ปัจจุบันเจ้าไม่ใช่คนที่ไม่มีใครไม่รู้จักอีกแล้วหากนักเรียนเหล่านี้ได้รับคำแนะนำจากเจ้าพวกเขาจะรู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้รับพรจากเทพธิดานี่คือเหตุผลที่พวกเขามีส่วนสนับสนุนคะแนนความประทับใจที่ดียิ่งขึ้น”
ระบบอธิบาย
ซุนม่อเข้าใจมันเหมือนกับการไปพบแพทย์เพื่อรักษาโรคของท่าน หากท่านพบแพทย์ที่ไม่มีชื่อเสียงนอกเหนือไปจากความกังวลใจและความไม่สบายใจในใจของท่าน ท่านก็จะไม่มีความเคารพต่อหมอมากนักอย่างไรก็ตาม หากเป็นหมอที่มีชื่อเสียง ท่านจะเคารพจากจิตใต้สำนึกมากขึ้นและจะเชื่อการวินิจฉัยของอีกฝ่ายหนึ่ง
นี่คืออิทธิพลของชื่อเสียง!
ภารกิจวาดยันต์รวบรวมวิญญาณเสร็จสิ้นตอนนี้ซุนม่อรู้สึกเบามากเพราะเขาไม่ต้องทำอะไรมากนอกจากนี้อาชีพของเขาก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นนี่คือเหตุผลที่เขาอารมณ์ดีและเขาก็เริ่มฮัมเพลงด้วย
“เป้าหมายอยู่ที่นี่!”
ที่ริมถนน คนงานสองคนในชุดผ้ากระสอบดึงรถลากของพวกเขาขึ้นมาทันทีเมื่อพวกเขาเห็นซุนม่อ
บนรถลากมีหม้อขนาดใหญ่สองใบแม้ว่าหม้อในห้องนั้นจะถูกปิดด้วยฝาไม้ แต่ก็ยังมีกลิ่นเหม็นอยู่
เมื่อซุนม่อได้กลิ่นสิ่งนี้และได้ยินเสียงหมุนของล้อรถลากเขาก็เบนตัวไปทางด้านข้างโดยไม่รู้ตัว ในเวลาเดียวกันเขาหันศีรษะและมองไปที่ตำแหน่งของรถลาก เนื่องจากเขากังวลว่าของในโถอาจหกออกมา
“หืม?”
เมื่อซุนม่อเห็นคนงานสองคนเขาก็ขมวดคิ้วทันที (ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ?)
เมื่อคนงานทั้งสองเห็นซุนม่อหยุดอยู่ที่ริมถนนและจ้องมองไปทางพวกเขาพวกเขาก็รู้สึกประหม่าในทันที เขาคงไม่ได้ค้นพบความตั้งใจของพวกเขาใช่ไหม?
"เร็วเข้า!"
คนงานคนหนึ่งเร่งรัดสหายของเขาหลังจากนั้นความเร็วในการเคลื่อนที่ของรถลากก็เพิ่มขึ้น
"อาจารย์!"
เสียงของลู่จื่อรั่วดังขึ้น
“อย่าเข้ามา!”
ซุนม่อก็ตะโกนออกมาหลังจากนั้นเขาก็หลบไปด้านข้าง ในที่สุดเขาก็พบสิ่งที่ดูเหมือนผิดปกติหากเป็นกรรมกรที่ต้องทิ้งของปฏิกูล ทำไมจึงมีหม้อเพียงสองหม้อ? หม้อสองใบสามารถบรรจุขี้เถ้าและปัสสาวะได้มากแค่ไหน?
เนื่องจากเมื่อเร็วๆนี้เขาได้ทำให้คนจำนวนมากขุ่นเคืองและขัดขวางคนจำนวนมากบนเส้นทางของพวกเขาปฏิกิริยาแรกของซุนม่อคือการคิดว่ามีคนต้องการหาเรื่องเขา
"ไป!"
เมื่อเห็นซุนม่อหลบหลีกคนงานทั้งสองก็เริ่มวิตกกังวล หากพวกเขาทำตามที่เจ้านายสั่งไม่ได้ พวกเขาจะถูกทุบตีอย่างแน่นอนนอกจากนี้พวกเขาจะไม่ได้รับเงินเลย ดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงยกหม้อแต่ละใบขึ้นทันทีและก้าวยาวๆ ขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
“อืม ตามที่คาดไว้พวกมันมาที่นี่เพื่อหาเรื่องข้า!”
ซุนม่อหรี่ตาลง
“ซุนม่อเจ้าเป็นขยะที่หลอกลวงนักเรียน โดยพื้นฐานแล้วเจ้าไม่เหมาะที่จะเป็นครู!”
พวกเขาตะโกนทันใดนั้นพวกเขาก็เอียงหม้อ ทำให้ของเสียภายในกระเด็นออกมา
โว้ว~
อุจจาระและปัสสาวะตกลงมาและกลิ่นฉุนก็เข้าจมูกของพวกเขา
"อะไรกัน?"
ลู่จื่อรั่วกรีดร้อง
นักเรียนที่อยู่รอบๆก็ตกตะลึงเช่นกัน เกิดอะไรขึ้น? มีคนต้องการเทของสกปรกใส่อาจารย์?
พร่อบ!
ชิ้ว!
ร่างของซุนม่อขยับในขณะที่เขาหลบอย่างว่องไวไม่มีปัสสาวะหรืออุจจาระแม้แต่หยดเดียวกระเซ็นใส่เขา
"หนีเร็ว!"
เมื่อเห็นว่าพวกเขาล้มเหลวในการสาดของเสียใส่ซุนม่อคนงานทั้งสองจึงรีบโยนหม้อทิ้งไปขณะที่พวกเขาหันหลังหนีทันที
“คิดจะหนีเหรอ?”
ซุนม่อแค่นเสียงเย็นชามือขวาของเขาดึงดาบไม้ที่เสียบเอวออกมาในขณะที่เขาซัดออกไป
วืดดด!
ดาบไม้พุ่งออกไปเหมือนสายฟ้าฟาดไปถึงเป้าหมายแม้จะถูกซัดออกไปในภายหลัง แต่ก็กระแทกเข้าที่หลังคนงานคนหนึ่งอย่างรุนแรง
ปัง
คนงานสะดุดล้มลงกับพื้นมันเจ็บปวดมากจนเขาอ้าปากค้างและขดตัวกลม
คนงานอีกคนหยุดเขาหันกลับมาดึงเพื่อนของเขา ในท้ายที่สุด ในสายตาของเขาเห็นหมัดก็ค่อยๆ ขยายออกไปและกระแทกเข้าที่จมูกของเขา
ปัง
คนงานคนที่สองทรุดตัวลงกับพื้นจมูกหัก เลือดสดไหลลงพื้นอย่างไม่หยุดยั้ง
"อาจารย์!"
ลู่จื่อรั่วรีบวิ่งไปทันทีและมองซุนม่อด้วยความกังวล
"อาจารย์สบายดีหรือเปล่า?"
“จะให้ข้าทำอะไรดี”
นักเรียนที่อยู่รายรอบก็รีบเร่งและจับคนงานกดลงไปโดยซุนม่อไม่ต้องสั่ง
“ใครสั่งให้พวกเจ้าใช้อุจจาระมาประทุษร้ายข้า”
ซุนม่อขมวดคิ้วรอยย่นระหว่างคิ้วของเขาแน่นมากจนสามารถหนีบปูให้ตายได้ การเคลื่อนไหวครั้งนี้น่ารังเกียจถึงขีดสุดอย่างแท้จริงแม้ว่าจะไม่เป็นอันตรายต่อเขา แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เขากลายเป็นตัวตลก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ในอนาคตเมื่อคนอื่นพูดถึงหัตถ์เทวะ พวกเขาจะไม่พูดว่า 'โอ้ครูคนนั้นที่เปียกโชกในอึ' เขาจะยังมีความเป็นครูอยู่ได้อย่างไร!
“ไม่มีใครสั่งเราเราแค่ไม่ชอบเมื่อเจ้าหลอกเด็กนักเรียนของเจ้า และข้ามาทวงความยุติธรรมสำหรับนักเรียนที่คุเจ้าข้าใจผิด!”
คนงานพูดเล่นลิ้น
"โอ้? ใครคือนักเรียนที่โดนหลอกที่เจ้าพูดถึง?”
ซุนม่อเดินไปหาและเมื่อคนงานกำลังจะตอบเขาก็กระทืบเท้าไปที่ปากของเขาโดยตรง
ปัง
ปากของคนงานเลือดออกทันทีคำพูดที่เขาเตรียมไว้นั้นถูกตอกกลับเข้าไปในลำคอของเขาไปโดยปริยาย
ซุนม่อไม่ได้หยุด!
ปัง ปัง ปัง
ซุนม่อยกขาของเขาและเตะต่ออย่างแรงตราบใดที่คนงานยังกล้าส่งเสียง เขาจะกระทืบปากพวกเขา หลังจากกระทืบไปไม่กี่ครั้งในที่สุดเพื่อนคนนั้นก็เรียนรู้ที่จะเชื่อฟังและขดตัวกลม
นักเรียนทุกคนตะลึงขณะมองไปที่ซุนม่อ(อาจารย์, จำเป็นต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้ด้วยเหรอ?)
คนงานคนอื่นที่ไม่โดนทุบตีก็กลัวจนตัวสั่นเมื่อเห็นสหายของเขาเลือดออกเห็นได้ชัดว่าสหายของเขากระดูกหักไปสองสามชิ้น
“ตอนนี้เจ้ากลัวหรือยัง?”
ซุนม่อหยุดจากนั้นเขาก็กวาดสายตามองนักเรียนที่อยู่รอบๆ
พวกเขาพูดไม่ออก
“เมื่อต้องเผชิญกับพวกอันธพาลแบบนี้พวกเจ้าจะต้องโหดยิ่งกว่าพวกเขา เมื่อเจ้าทุบตีพวกเขาอย่างรุนแรง พวกเขาจะกลัว หากพวกเขาได้พบเจ้าอีกและจะหลบหน้าหลีกเลี่ยงการปะทะกับเจ้า”
เมื่อซุนม่อประสบปัญหาเขาไม่เคยประนีประนอม
“ไม่ว่ายังไงก็ตามเจ้ายังเป็นครูอยู่ ทำไมเจ้าถึงไม่มีเหตุผล?”
คนงานอีกคนมีสีหน้าตื่นตระหนกเมื่อเห็นซุนม่อเดินมาเขารีบยกสถานะของซุนม่อที่เป็นครูเพื่อพยายามปรามเขา
“พูดถึงเหตุผลเหรอ?ขออภัย กำปั้นของข้าเป็นเหตุผลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!”
หลังจากที่ซุนม่อพูดขาขวาของเขาก็กระทืบลงที่ท้องของคนงานคนนั้น
อา!
คนงานกรีดร้องและม้วนตัวงอคล้ายกุ้ง
เมื่อได้ยินดังนั้นนักเรียนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ นี่ไม่ใช่การกดขี่ข่มเหงเกินไปเหรอ?อย่างไรก็ตาม รู้สึกดีมากที่ได้เห็นนักเลงสองคนนี้กรีดร้อง!
"บอกความจริงกับข้าใครกันแน่ที่อยากยุ่งกับข้า อันที่จริงข้าเดาได้คร่าวๆดังนั้นแม้ว่าเจ้าจะบอกข้าหรือไม่ก็ตามก็ไม่สำคัญไม่ว่าในกรณีใดข้าจะทุบตีเจ้าเพื่อระบายโทสะของข้าก่อน”
ซุนม่อเยาะเย้ย
“ใช่พวกเจ้ามายุ่งกับข้า เจ้าตรวจสอบประวัติเกี่ยวกับข้าก่อนบ้างไหม?”
ตามปกติแล้วคนงานสองคนไม่ได้ตรวจสอบเรื่องนี้มันไม่มีประโยชน์ที่จะทำเช่นนั้นเพราะพวกเขาแค่ต้องทำตามที่หัวหน้าของพวกเขาสั่ง
หลังจากนั้นสักครู่…
“เอาล่ะ ข้าพอแล้วตอนนี้ เราจะเข้าสู่ส่วนสุดท้ายของเรื่องนี้ พวกเจ้าอยากพิการตรงไหน? เจ้าต้องการให้มือของเจ้าพิการหรือขาของเจ้า? หรือเจ้าต้องการการรักษาอย่างเต็มที่เพื่อให้แขนขาทั้ง5 ของเจ้า (รวมถึงไอ้นั่นด้วย) ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้?”
ซุนม่อถาม
คนงานทั้งสองมีสีหน้างุนงงสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร
“ตาสุนัขของเจ้าต้องตาบอดแน่อาจารย์ซุนของเราได้รับฉายาว่า 'หัตถ์เทวะ' ในสถาบันจงโจว!”
นักเรียนที่ชื่อหวังหลงมองดูซุนม่ออย่างมีความหมายและตะโกนทันทีว่า
“ถ้าเขาต้องการให้มือซ้ายของเจ้าพิการเขาจะต้องแน่ใจว่าไม่ใช่มือขวาของเจ้าอย่างแน่นอน”
ซุนม่อยกขาขึ้นเตะที่ไหล่และเอวของคนงานสองคนพวกเขาค้นพบทันทีด้วยความสยดสยองว่ามือและขาของพวกเขาไม่สามารถขยับได้อีกต่อไปยิ่งกว่านั้นปัสสาวะของพวกเขาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้รู้สึกร้อนเมื่อปัสสาวะทำให้กางเกงเปียก
“โยนพวกมันไว้ที่หน้าประตูสถาบันแล้วบอกยามว่าใครจะมาก็พาไปไม่ได้ส่วนเรื่องตาย ข้าจะแบกรับไว้เอง!”
หลังจากที่ซุนม่อพูดเขาก็หันหลังและจากไป
“อาจารย์ไม่ต้องกังวลข้าจะทำมันให้ดีอย่างแน่นอน!”
แม้จะไม่ได้รอให้หวังหลงพูดแต่นักเรียนอีกคนก็ฉวยโอกาสและตอบกลับอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าในกรณีใดงานนี้เป็นเพียงการทำธุระและไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบหากมีอะไรเกิดขึ้นเขาใช้โอกาสที่จะขวนขวายและประจบซุนม่อ
“ไม่เอา เราจะบอกแล้ว!”
คนงานทั้งสองหน้าซีดด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าซุนม่อต้องการจากไปตอนนี้เป็นช่วงกลางฤดูร้อน หากพวกเขานอนที่ทางเข้าสถาบันเป็นเวลาหนึ่งวันพวกเขาจะสูญเสียชั้นผิวหนังชั้นนอกแม้ว่าจะไม่ตายก็ตาม
“น่าเสียดายพวกเจ้าหมดสิทธิ์ที่จะตอบแล้ว”
สีหน้าของซุนม่อนั้นเย็นชาหลังจากวันนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะต้องรับมือกับแผนร้ายกี่แผนดังนั้นเขาจึงต้องตอบโต้อย่างรุนแรงเป็นครั้งแรกและให้ผู้ที่ต้องการยุ่งกับเขารู้ว่าตราบใดที่พวกเขากล้าที่จะมาหาเขาเขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างจนกว่าฝ่ายหนึ่งต้องตายไป
โดยไม่คำนึงถึงยุคสมัยคนอ่อนแอมักกลัวคนแข็ง คนแข็งกลัวความหุนหันพลันแล่นในขณะที่คนหุนหันพลันแล่นกลัวคนที่ไม่สนใจชีวิตของตนหากผู้ก่อปัญหาเหล่านี้ไม่กลัวความตาย
ซุนม่ออยู่คนเดียวในโลกนี้และเขายังมีวิทยายุทธ์รระดับเซียนชั้นยอดสองวิชาอีกด้วยเขากลัวอะไร? ในอาณาจักรเก้าแคว้นแดนแผ่นดินใหญ่ สถานะของมหาคุรุนั้นสูงมากถ้าเขารับไม่ได้ ก็ยังมีจินมู่เจี๋ย ในความเป็นจริง ยังมีเยี่ยหลงป๋อที่ชื่นชมเขา
สถานะของเขาไม่สูงพอแต่เขาเชื่อว่าด้วยเคล็ดการนวดแบบโบราณหรือแม้แต่การใช้วิชาชั้นเซียนระดับที่ไม่มีใครเทียบมีมูลค่าสูง มันก็เพียงพอแล้วสำหรับทั้งสองคนที่จะช่วยเขาได้
ตามธรรมดาแล้วอันซินฮุ่ยก็มีความสามารถบางอย่างเช่นกันอย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้วางแผนที่จะพึ่งพาคู่หมั้นของเขา
“บ้าจริงเล่นกลอุบายแบบนี้ ถ้าบิดาผู้นี้รู้ว่าใครคือผู้บงการ ข้าคงหักขาเขาแน่”
ซุนม่อพึมพำเขาตัดสินใจว่าเมื่อฤดูใบไม้ผลิหน้ามาถึง เขาจะไปเข้าร่วมการทดสอบมหาคุรุระดับ 1ดาวที่จัดโดยประตูเซียน ตราบใดที่เขาเป็นมหาคุรุแม้ว่าพวกอันธพาลเหล่านี้จะถูกคนอื่นคุกคาม พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดหาเรื่องเหลวไหลใส่เขา
โจวหย่งซึ่งซ่อนตัวอยู่ในป่าเล็กๆใกล้ๆ นั้นโกรธมากจนตัวสั่นเมื่อเห็นฉากนี้ แท้จริงแล้วคนงานทั้งสองเป็นขยะพวกเขาทำงานเล็กๆ น้อยๆ แบบนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ
แต่ไม่เป็นไรเขายังมีแผนการติดตามผลอยู่
........
ช่วงบ่าย ในห้องเรียน#301 หลู่ฉางเหอมาเร็วมากและกำลังวาดยันต์รวบรวมวิญญาณ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงปังดังขณะที่ประตูห้องเรียนถูกเปิดออก
มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา
“บทเรียนยันต์วิญญาณของอาจารย์ซุนน่าสนใจมากไหม?”
นักเรียนชายคนหนึ่งมีรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาถาม
"เจ้าต้องการอะไร?"
หลู่ฉางเหอขมวดคิ้ว
นักเรียนชายเดินเข้ามาและยกมือขึ้นเพื่อตบหลู่ฉางเหอ
เผียะ!
หลู่ฉางเหอตะลึงงันไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าโจมตีที่แห่งนี้
“ตอนที่บิดาผู้นี้กำลังพูดเจ้ามีคุณสมบัติที่จะขัดจังหวะไหม”
นักเรียนชายพูดและผลักหลู่ฉางเหอออกจากที่นั่งของเขา
“ถอยไปด้านข้าง”
“โจวชาง!”
สีหน้าของนักเรียนดูประหม่านี่คือคนจากตระกูลโจว และเขาเป็นอันธพาลไร้ยางอาย สมุนอันดับหนึ่งของโจวหย่งเขาเคยทำเรื่องเลวร้ายมากมายให้กับโจวหย่งมาก่อน
“เราอยากฟังการบรรยายด้วย!”
หลังจากที่โจวชางพูดสหายของเขาที่อยู่ข้างๆ ก็แยกย้ายกันไปยืนข้างนักเรียนคนอื่นๆที่ต้องการฟังการบรรยาย พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเพียงแค่มองพวกเขาด้วยรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้าของพวกเขา
นักเรียนที่ถูกมองดูรู้สึกใจสั่นด้วยตัวอย่างหลู่ฉางเหอ ชื่อของโจวหย่งและสมุนทำให้ ไม่มีใครกล้าตอบโต้
ในที่สุดมีคนไม่สามารถทนต่อแรงกดดันได้อีกต่อไปและเริ่มเก็บข้าวของและออกจากห้องเรียนไป
ถ้ามีตัวแรกก็จะมีตัวที่สอง
นักเรียนค่อยๆลดจำนวนลง อย่างไรก็ตาม ยังมีนักเรียนหัวดื้อที่นั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับเขยื้อน จากนั้นกลุ่มของโจวชางก็ล้อมรอบเขาทันทีและดวงตาทั้งเจ็ดคู่ก็จ้องไปที่นักเรียน
“เจ้ากล้าที่จะท้าทายนายน้อยโจวจริงหรือ?เจ้าเชื่อข้าไหมที่ข้าบอกว่าพรุ่งนี้เจ้าจะถูกเล่นงานจนตาย”
“ทำไมเราไม่ใส่ตะปูเหล็กเข้าไปในอาหารของเขาล่ะ?เจ้าคิดว่าจะมีรูในท้องของเขาหรือไม่ถ้าเขากินเข้าไป”
“ตอกตะปูเหล็กเข้าไปในอาหารของเขา?มันยุ่งยากเกินไป ทำไมเราไม่เอาตะปูเหล็กยัดเข้าปากเขาล่ะ”
“พวกเจ้าเป็นใบ้?คงจะไม่มีใครบอกได้หรอกว่าเรายัดเข้าปากเขาโดยตรงหรือเปล่า? การฆ่าคนเป็นอาชญากรรม พวกเจ้าอยากโดนตัดหัวไหม?”
ไม่กี่คนพูดเนื้อหาในคำพูดของพวกเขาทำให้นักเรียนหัวเหล็กคนนี้กลัวจนหน้าซีดเมื่อจินตนาการถึงวิธีที่เขาจะถูกบังคับให้กลืนเข็มเขาก็รีบเก็บของและเดินออกจากห้องเรียน
“ฮะฮะ!”
เมื่อมองดูห้องเรียนที่ว่างเปล่าพวกอันธพาลในสถาบันกลุ่มนี้มีความสุข นายน้อยของพวกเขาควรจะพอใจแล้วใช่ไหม?ต่อมาเมื่อซุนม่อมาที่นี่ การแสดงออกของเขาคงจะน่าทึ่งมาก
