ตอนที่ 10-24 คืนนั้น

บาร์เกอร์และน้องๆวิ่งขึ้นหน้าเข้ามาหาทันที แต่ซีซาร์ขมวดคิ้วอย่างเหลืออด “อย่าเข้ามาใกล้ข้านัก, จะให้ข้าเป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจหรือไง, อย่าทำตัวเด่น!” ห้าพี่น้องได้แต่ยิ้มให้อย่างหวาดๆ ขณะทักทายซีซาร์จากที่ไกล

“อึกๆ”

ขณะที่เขาลองชิมเหล้าซีซาร์เดินไปหลบมุมห้องด้านหนึ่ง เมื่อเจอกับราชทูตของอาณาจักรหรือจักรวรรดิ  เขาจะดื่มฉลองให้พวกเขา  ไม่ได้วางมาดว่าเป็นนักสู้ชั้นเทพแม้แต่น้อย

“ซีซาร์” ทันใดนั้นเสียงเยือกเย็นดังขึ้น

ซีซาร์หันไปมองรอยยิ้มขยาดปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา คนที่พูดก็คือท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์แห่งตำหนักเจ้าแม่หิมะน้ำแข็งโรซารี  โรซารีจ้องมองซีซาร์  นางแค่นเสียงใส่เขาสองสามครั้งแต่นางไม่ได้พูดอะไร เมื่อถูกสายตาที่คมกริบอย่างนั้นจ้องมองซีซาร์อดยิ้มโง่งมไม่ได้

“เจ้ากลายเป็นระดับเทพไปแล้ว  แต่เจ้าก็ยังทำตัวแบบนี้อยู่อีก”  ดูเหมือนรอยรื้นน้ำตาปรากฏอยู่ในดวงตาของโรซารีหญิงงามน้ำแข็ง

ซีซาร์ฉีกยิ้ม  “โรซารี,เจ้าก็มีเวลาที่ยอดเยี่ยมได้เป็นท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์แล้วไม่ใช่หรือ?  อนิจจา ข้าเป็นแค่คนร่อนเรพเนจรไปทั่วทุกแห่ง  ข้าไปที่ใดก็ได้ที่ข้าต้องการข้าไม่อาจดูแลเจ้าได้” ซีซาร์รู้สึกเจ็บปวดใจ

“ท่านซีซาร์” ลินลี่ย์เห็นซีซาร์เช่นกัน

“อย่าเข้าไป” เดลี่รั้งลินลี่ย์ไว้ มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเขา “เจ้าจะเข้าไปขัดจังหวะระหว่างคู่รักเขาทำไม?”

“คู่รัก? นางคือท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่หรือ?”  ลินลี่ย์ตะลึง

“ใครบอกเจ้าว่าท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถมีคนรักได้?”  เดลี่จ้องมองลินลี่ย์ “โรซารี่เกือบจะเข้าถึงระดับเทพได้ด้วยตัวนางเอง  เพราะนางยังคงทำงานในนามตำหนักเจ้าแม่หิมะน้ำแข็งจึงต้องให้เกียรติเห็นแก่หน้านางบ้าง” เดลี่ยิ้มขณะมองดูซีซาร์และโรซารี่อยู่ห่างๆ

ลินลี่ย์กับเดเลียต่างคนต่างมองหน้ากัน  “ลินลี่ย์,อย่างนั้นนี่ก็คือท่านซีซาร์ที่เจ้าพูดถึงใช่ไหม?”  ลินลี่ย์พยักหน้า

“ดูเหมือนว่านักสู้ระดับเทพผู้นี้จะติดค้างหนี้รักแสนโรแมนติคอยู่สินะ”  เดเลียยิ้มและหัวเราะออกมา   ลินลี่ย์ได้แต่ส่ายหน้าเช่นกัน  “ท่านซีซาร์, เขา, เอ่อ.. ข้าจะวางตัวเรื่องนี้ได้ยังไงดี..เขาค่อนข้างจะเหลวไหลอยู่บ้าง”

คืนนี้ค่อนข้างเป็นงานเฉลิมฉลองเฉพาะกลุ่ม  โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มของเดลี  จอร์จ, เยลและเรย์โนลด์ก็เช่นกัน เมื่อเวลาผ่านไปลินลี่ย์พูดทักทายและสนทนากับทุกคนเสร็จก็ถึงเวลาเที่ยงคืนแล้ว ตอนนี้ลินลี่ย์มุ่งหน้าไปที่ห้องเดเลีย..

หนึ่งในเรื่องดีของเซียนก็คือแม้จะดื่มเหล้ามากมายเพียงไหนลินลี่ย์ก็ไม่รู้สึกเมามายแม้แต่น้อย

“ลินลี่ย์?”

เขาได้ยินใครบางคนเรียกชื่อของเขาก่อนถึงประตูห้อง ลินลี่ย์หันไปมองก็เห็นซีซาร์ไอขณะดื่มเหล้า  “ลินลี่ย์, เจ้ามาลงเอยด้วยการแต่งงานได้ยังไง?โธ่,  หลังจากข้าได้ยินว่าเจ้าจะแต่งงาน  ข้ารู้สึกเสียใจกับเจ้าจริงๆ”

“เสียใจจริงหรือ?”  ลินลี่ย์ตะลึง

ซีซาร์ยืนขึ้นจากนั้นบินออกไปอย่างสง่างาม “เสียใจด้วย  ที่มีบุรุษอีกคนหนึ่งก้าวเท้าเข้าไปในสุสานแล้ว!”  ขณะที่พูดร่างของซีซาร์บินสูงขึ้นไปในอากาศ  “โอวใช่แล้ว แต่งงานมีความสุข  จริงด้วยข้าไปล่ะ” เสียงของซีซาร์ดังขึ้นในหูของลินลี่ย์

ทันทีนั้น

“เจ้าเฒ่าลามก!”  เสียงตวาดแหวดังขึ้นทันที  ร่างสีขาวที่งดงามบินขึ้นในอากาศไล่ตามซีซาร์ไปเช่นกัน

ซีซาร์เพิ่มความเร็วในการบินทันที

“เอ่อ.. บางทีเข้าไปอยู่ในสุสานก็ดีเหมือนกัน” ลินลี่ย์ฉีกยิ้มขณะเดินไปต่อ  ในไม่ช้าเขาก็มาถึงประตูหน้าห้องเดเลีย  มีสาวใช้หน้าตาหมดจดสองนางเฝ้าอยู่หน้าประตู  และหญิงรับใช้ทั้งสองเปิดประตูให้ลินลี่ย์ด้วยความเคารพ

ลินลี่ย์โบกมือให้พวกนาง  “พวกเจ้าไปพักกันได้แล้ว”

“เพคะ, ฝ่าบาท”

ในห้องสลัวมีแต่เพียงเดเลียกำลังนั่งเงียบอยู่หน้าเตียง นางเพียงแต่มองมาที่ลินลี่ย์รอคอยให้ลินลี่ย์พูดก่อน  และในที่สุดลินลี่ย์ก็พูดขึ้น  “บีบี!  ออกมาเดี๋ยวนี้”

“แหะแหะ, พี่ใหญ่”  บีบีคลานออกมาจากใต้เตียง

“บีบี?” เดเลียไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี วันนี้บีบีหายไปตั้งแต่เช้า  ใครจะคิดกันว่าเขาจะมาซ่อนตัวอยู่ใต้นี้?

ลินลี่ย์มองดูบีบีเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “บีบี,  เจ้าจะทำอะไร?”

“เตรียมของขวัญให้ท่านน่ะสิ พี่ใหญ่!”  บีบีเชิดหัว

“ของขวัญอะไร?” ลินลี่ย์งง

บีบียิ้มกรงเล็บน้อยๆ ในมือของเขาถือหินสีดำไว้ก้อนหนึ่ง “นี่คือของที่สหายสนิทให้ข้า เป็นสหายหนูระดับเซียนสีทองม่วงบอกข้าเมื่อเร็วๆ นี้ว่า  ข้ายังอายุเยาว์เกินไป  ยังไม่มีทรัพย์สินอะไรมาก  ดังนั้นพี่ข้าก็เลยให้สิ่งนี้กับข้า”

“นี่คืออะไร?” ลินลี่ย์รับหินดำมาดูอย่างสับสน “หรือว่าเป็นวัสดุมีค่าที่หาได้ยาก? จะใช้หินชิ้นน้อยนี้ทำอะไร?” ลินลี่ย์ตรวจสอบอย่างระวัง แต่ไม่สามารถระบุออกมาได้

“ข้าไม่รู้เหมือนกัน”  บีบียื่นให้เดเลีย  “เดเลีย, ลองใช้ดูและผูกสัญญาวิญญาณด้วยเลือด”

“ทำสัญญาด้วยเลือด?”  ลินลี่ย์เลิกคิ้ว

อะไรก็ตามที่ต้องทำสัญญาผูกวิญญาณด้วยเลือดต้องเป็นสมบัติแน่นอน  ตัวอย่างเช่นกระบี่เลือดม่วงของลินลี่ย์ หรือแหวนมังกรขนด แม้แต่ว่าดาบหนักอดาแมนเทียมจะไม่ต้องทำสัญญาด้วยเลือด หากจะกล่าวโดยทั่วไปของมีค่าหายากเท่านั้นที่จะต้องผ่านกระบวนการนี้

“ก็ได้” เดเลียเชื่อบีบี  นางใช้คมมีดอากาศกรีดนิ้วเกิดเป็นรอยแผลเล็กๆ ทันที

จากนั้นหยดเลือดหยดหนึ่งลงไปบนหินดำ

ทันใดนั้นหินดำกลายสภาพเป็นแสงสว่างครอบคลุมตัวเดเลียทันที  ลินลี่ย์ตกใจ..เขามองดูขณะที่หินดำผสานเข้ากับร่างเดเลียและหายไปอย่างสิ้นเชิง

“เกิดอะไรขึ้น?”  ลินลี่ย์ตกใจ

เขาไม่เคยเห็นอะไรที่แปลกประหลาดแบบนี้มาก่อน  บีบีจ้องมองดูปากอ้าตาค้างเช่นกัน  “ข้าก็ไม่รู้”

“เดเลีย, รู้สึกยังไงบ้าง?”  ลินลี่ย์ถามทันที

เดเลียส่ายหน้างงงวย  “ข้าไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย  ฮืม.. ความจริง,,,  ดูเหมือนว่าข้าจะรู้สึกถึงแก่นธาตุใกล้ๆรอบตัวได้อย่างชัดเจนมากขึ้น  ใช่แล้วเป็นอย่างนั้นจริงๆ” ลินลี่ย์ลอบพยักหน้า กล่าวโดยทั่วไป แม้ว่าวัตถุจะมีผลด้านร้ายก็ตาม  แต่เมื่อทำสัญญาด้วยเลือดแล้ว  ก็จะไม่ทำร้ายเจ้านายของมัน

ลินลี่ย์ไม่กังวลเรื่องนั้นเท่าใดนัก

แต่...มันคืออะไรกันแน่?”

“บีบี, หินดำนี้ ...ทำไมอสูรเวทนั้นถึงได้มอบให้เจ้า? นี่ดูเหมือนจะเป็นสมบัตินะ” ลินลี่ย์ถาม  แน่นอนว่าทั้งหมดรู้แล้วว่าสิ่งนี้เป็นสมบัติอย่างหนึ่งสามารถเพิ่มความสัมพันธ์ธาตุได้สูงขึ้นมาก

บีบีรีบส่ายหน้า  “พี่ใหญ่ บอกตามตรงตอนที่สหายรักของข้ามอบให้ข้า เขาบอกว่ามีประโยชน์มากสำหรับนักเวท”

“มีประโยชน์มากสำหรับนักเวท?”  ลินลี่ย์เข้าใจ บางทีนี่เป็นวัตถุพิเศษที่สามารถเพิ่มความสัมพันธ์ธาตุ  มันไม่มีประโยชน์สำหรับอสูรเวทระดับเซียนซึ่งเป็นเหตุให้เขามอบให้บีบี แต่ลินลี่ย์มีความรู้สึกว่า...

มีอะไรมากกว่าที่ได้เห็นหินดำนี้

“เอาละ, บีบี,เจ้าตั้งใจจะอยู่ตรงนี้ต่อไปหรือ?” ลินลี่ย์จ้องมองบีบี

บีบีทำตาถลึงกลมโตและจากนั้นลูบจมูกสองครั้ง  “พี่ใหญ่, พอแต่งภรรยาก็ทำเป็นลืมบีบี ฮึกๆ” ลินลี่ย์แกล้งทำท่าเตะส่งมาทางบีบี เพียงแค่นั้นบีบีก็หายวับไปออกไปจากห้องทันที

ประตูปิด

ห้องกลับคืนสู่ความเงียบทันที  ลินลี่ย์กับเดเลียนั่งเคียงข้างกันบนเตียง

“เจ้ามองอะไรอยู่?”  ตอนนี้เดเลียเริ่มรู้สึกเอียงอายแล้ว

ลินลี่ย์หัวเราะ  “ข้ากำลังคิด... เราจะมีลูกกันกี่คนดี”  เดเลียตกใจ ลินลี่ย์อุ้มเดเลียทันทีและเดินไปที่เตียง จากนั้นผ้าชิ้นแล้วชิ้นเล่ากระเด็นลอยออกมานอกเตียง

…..

“อืมม..”

พวกเขาไม่ได้หลับทั้งคืน

“เฮ้อ” ลินลี่ย์ยังนอนอยู่บนเตียงเดเลียนอนอิงอยู่บนตัวเขา ศีรษะนางคลอเคลียอยู่บนอกของลินลี่ย์ เม็ดเหงื่อที่โชกทำให้ผมหอมของเดเลียแนบอยู่บนตัวลินลี่ย์  ลินลี่ย์ชะโงกมองเดเลียใบหน้าแดงซ่านมองดูเหมือนลูกแมว

จมูกน้อยของนางเชิดขึ้น

มือของลินลี่ย์ลูบไล้แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเดเลียอย่างนุ่มนวล ในใจเขานึกถึงช่วงเวลาที่น่าพึงพอใจที่เพิ่งเกิดขึ้นความรู้สึกของเขาเมื่อมีสัมพันธ์รักกับเดเลีย.. ลินลี่ย์ต้องกังวลใจหลายอย่างที่เกิดขึ้นเขาอาจป่าเถื่อนไปบ้าง มันกินเวลาถึงสามชั่วโมง

“เดเลีย.. เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ข้าอยากร้องไห้”  เดเลียกอดแนบอกลินลี่ย์  “ข้าอยากร้องไห้ตอนนี้เมื่อข้าคิดเรื่องตอนที่เจ้ากับอลิซสนิทกันเพียงไหน  ข้าอยากร้องไห้เมื่อคิดถึงว่าข้าต้องรอมาถึงสิบปี ข้าอยากร้องจริงๆ  ฮึกๆ”

ลินลี่ย์ลูบศีรษะนาง

เรื่องของสตรี  เป็นไปไม่ได้ที่เข้าใจพวกนางได้ทั้งหมด

“ลินลี่ย์, ข้าขอบอกอะไรเจ้าได้ไหม?” เดเลียพูดอย่างอ่อนโยน

“หืม?” ลินลี่ย์ก้มหน้ามองดูเดลีย

เดเลียเงยหน้ามองดูลินลี่ย์  หน้าหน้าจริงจัง  นางพูดเสียงนุ่มนวล  “เจ้า..หักโหมไปหน่อยนะ”

“หือ?”

ชั่วขณะนั้นลินลี่ย์ไม่รู้จะพูดอะไร

“เดเลีย, เจ้าก็รู้ ลูกของวอร์ตันกับนีน่าจะถือกำเนิดในอีกไม่กี่เดือนนี้ เจ้าไม่คิดหรือว่าเราต้องพยายามกันให้มากขึ้น?”  ลินลี่ย์กระซิบ

“หืม?” เดเลียตกใจ

“เพราะฉะนั้น, ข้าจำเป็นต้องขยันต่อไป”  ลินลี่ย์พลิกร่างลงไปอยู่ด้านล่างอีกครั้ง