60

บทที่ 60

แผนการของ ฮยอนอู เรียบง่ายมาก เขาตั้งใจที่จะเพิ่มระดับเลเวลด้วยการล่าในเทือกเขาเฮจินโดยเร็วที่สุด นอกจากนั้นระหว่างการล่าเขาตั้งใจที่จะจัดการกับสมาชิกกิลด์ของ เทียนหู่ ทุกคนที่เขาพบ มันไม่สำคัญเลยว่าจะเป็นการดวล , การ PK หรือแม้แต่การใช้มอนสเตอร์ในการฆ่าพวกเขาก็ตาม ฮยอนอู เริ่มออกล่าในเทือกเขาเฮจินพร้อมกับความคิดแบบนี้

‘ฉันคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นเครื่องหมายนั่น’

นี่เป็นครั้งแรกที่ ฮยอนอู ได้เห็นสัญลักษณ์กิลด์บนหน้าอกของพวกเขา เขาไม่เคยเห็นสัญลักษณ์แบบนี้ในเทือกเขาเฮจินมาก่อน แม้ว่าเขาจะอยู่ภายในเทือกเขามาถึงสองสามวันแล้วก็ตาม แต่นี่เป็นสัญลักษณ์ที่เขาได้รับข้อมูลมาจากกระทู้ของอารีน่า

“เราได้ไอเทมระดับแรร์มากี่ชิ้นแล้ว !?แปดใช่ไหม !?งั้นเราก็ต้องการอีกเจ็ดชิ้น ...”

‘รวบรวมไอเทมระดับแรร์ !?พวกนี้มาจากกิลด์นั่นใช่ไหม !?’ ฮยอนอู คิด

“ทำไมจู่ ๆ พวกนั้นถึงลดเสียงลง !?นี่มันชักจะยุ่งยากแล้วสิ” ฮยอนอู จงใจซ่อนตัวเพื่อฟังการสนทนาของอีกฝ่าย

“คราวนี้ทีมแนวหน้าถูกฆ่าในการ PK ทั้งหมด ถึงจะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเจอกับแรงค์เกอร์มา ฉันคิดว่าพวกเขาคงพุ่งเป้าที่การแก้แค้น ดังนั้น พวกเขาจึงลางาน แล้วหันมาเพิ่มระดับเลเวลกันอยู่แบบนี้”

‘ฉันคิดถูก พวกนี้เป็นพวกเดียวกับไอ้พวกโก่งราคาไอเทมจริง ๆ’ ฮยอนอู รีบออกไปทันทีเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคือกลุ่มกิลด์ที่พยายามควบคุมราคาไอเทมของ เทียนหู่ เขาผละออกมาจากบริเวณนั้นระยะหนึ่งก่อนจะกลับไปอีกครั้งราวกับเขาเพิ่งมาถึงเป็นครั้งแรก

‘เข้ามากินเหยื่อซะสิไอ้พวกเวร’

ราวกับตอบสนองต่อความคิดของ ฮยอนอู กลุ่มผู้เล่นจากกิลด์ของ เทียนหู่ เริ่มมุ่งหน้ามาหาเขาทันที

.....

“เฮ้ย !!แกไม่มีความภูมิใจในตัวเองบ้างเหรอวะ !?แกสามารถมาถึงเทือกเขานี่ได้ แต่แกกลับแต่งตัวเลียนแบบคนอื่นเนี่ยนะ !?” หวางเฟิง , เซว่จุน และสมาชิกทีมสี่คนเข้ามาล้อม ฮยอนอู

‘นั่นแหละ !!นั่นแหละ !!ฉันต้องการให้พวกแกเลือกที่จะต่อสู้ !!’ ฮยอนอู แทบจะกลั้นหัวเราะให้กับสถานการณ์ที่เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เขายังพยายามแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลยต่อไป ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม ใบหน้าของเขาก็ถูกปิดบังไว้ด้วยหน้ากาก ดังนั้น คนเหล่านั้นไม่มีทางรู้เลยว่าแท้จริงแล้วเขามีหน้าตายังไง

“เกิดอะไรขึ้น !?เข้ามาล้อมฉันไว้ทำไม !?นอกจากนั้น ชุดของฉันมันมีอะไรผิดปกติเหรอ !?”

“ไม่ใช่ว่าแกพยายามคอสเพลย์เป็น อัลเลย์บอส หรอกเหรอ !?” หวางเฟิง ตวาดตอบคำถามของ ฮยอนอู

คอสเพลย์เป็น อัลเลย์บอส !?นี่คือคำพูดที่ทำให้ ฮยอนอู ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง

‘ขอบคุณนะไอ้สารเลว’

“มันสำคัญด้วยเหรอที่ฉันอยากจะสวมหน้ากาก !?” ฮยอนอู ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย และยังแสดงเป็นผู้เล่นที่คอสเพลย์เป็น อัลเลย์บอส

“ใช่สิวะ แกรู้ไหมว่าฉันเกลียดหน้ากากบ้า ๆ นั่น แกรู้ไหมว่าวันนี้พวกฉันเห็นไอ้คนที่สวมหน้ากากแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว !?”

“ถ้างั้นพวกนายอยากจะสู้เหรอ !?เราจะดวลลบตัวละครกันใช่ไหม !?”

เมื่อ ฮยอนอู พูดคำเหล่านี้ออกมา ทั้งกลุ่มของ หวางเฟิง ก็มีความคิดเดียวกันเกิดขึ้นในใจ ‘ไอ้เวรนี่มันเลียนแบบแม้แต่คำพูดเลยเหรอ !?’

‘มันก็แค่พวกคอสเพลย์นั่นแหละ จะมีปัญหาอะไร !?’ อย่างไรก็ตาม หวางเฟิง เชื่อว่ามันเป็นผลดีกับทีมของเขามากกว่า

“เฮ้ย !!แกคิดว่าตัวเองเป็น อัลเลย์บอส รึไงวะ !?ถ้างั้นเรามาดวลแบบทีมอย่างที่ อัลเลย์บอส ใช้เป็นไง !?” หวางเฟิง ขอความคิดเห็นจากสมาชิกในทีมก่อนจะพูด

“เอาเลย นี่เป็นวิธีที่จะทำให้ดูเหมือนกับ อัลเลย์บอส มากขึ้น” แน่นอนว่าสมาชิกคนอื่นในทีมต่างก็เห็นด้วยกับความคิดนี้

“แกได้ยินไหม !?หากแกต้องการจะสู้ ก็สู้แบบทีมที่ อัลเลย์บอส ใช้”

‘หึหึ’ ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจให้กับคำพูดของ หวางเฟิง เขาไม่เคยรู้สึกขอบคุณที่มีหน้ากากมาก่อนจนกระทั่งเวลานี้ เขาหัวเราะจนน้ำตาเล็ดออกมาด้วยซ้ำ “มาเลย มาดวลแบบทีมกันดีกว่า”

‘ฉันกำลังจะรวยแล้ว แบบนี้ฉันคงหยุดงานได้สักสองสามวันถ้าฉันฆ่าไอ้หมอนี่ได้’ เมื่อได้ยินคำตอบของ ฮยอนอู , หวางเฟิง ก็ยิ้มออกมาทันที

ก่อนหน้านี้ หวางเฟิง ค่อนข้างกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นว่า ฮยอนอู ลังเลที่จะรับคำท้าดวลแบบทีม อย่างไรก็ตาม เมื่อ ฮยอนอู ยอมรับคำท้าดวลแบบทีมแล้ว หวางเฟิง ก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่ปิดบังทันที อย่างไรก็ตาม หวางเฟิง ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่า ฮยอนอู ก็กำลังยิ้มอยู่เช่นกัน

.....

“งั้นฉันจะส่งคำท้าดวลล่ะนะ”

[ผู้เล่น คัง ฮยอนอู ได้ส่งคำท้าดวลแล้ว ]

[คุณต้องการจะยอมรับคำท้าดวลหรือไม่ ]

“ตกลง”

[ยอมรับ ]

หวางเฟิง ยอมรับคำท้าดวลของ ฮยอนอู ก่อนจะหันไปกะพริบตาให้กับ เซว่จุน ‘หึหึ พี่ชาย การดวลครั้งนี้จะทำให้เราหยุดงานได้อย่างน้อยสองถึงสามวันแน่นอน’

‘ทำได้ดีมาก หวางเฟิง เราจะไปฉลองกันหลังจากวันนี้’ เซว่จุน กะพริบตาตอบกลับไปทาง หวางเฟิง

ทั้งสองรู้จักกันมานานหลายปีแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงสามารถเข้าใจความคิดของกันและกันได้โดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา

‘ดูเหมือนพวกนี้จะมีของดีอยู่บ้างล่ะนะ’

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของ ฮยอนอู แล้วคนเหล่านี้เป็นเพียงกองเหรียญทองสำหรับเขาเท่านั้น นี่คือกองเหรียญทองที่จะถูกนำไปใช้ชำระหนี้ให้กับครอบครัวของเขา

[ผู้เล่น คัง ฮยอนอู ได้ตั้งกฎแล้ว ]

[กฎที่ถูกกำหนด ผู้ชนะได้ทั้งหมด , ผู้แพ้ลบตัวละคร , การดวลรูปแบบทีม ]

[คุณต้องการยอมรับหรือไม่ ]

“ฉันยอมรับ” หวางเฟิง ตัดสินใจอย่างไม่ลังเล

[ยอมรับ ]

เขาอยากจะสู้เต็มที่แล้ว เพราะเขาต้องการออกจากเกมเพื่อไปฉลองพร้อมกับ เซว่จุน หลังจากได้รับชัยชนะ

[โปรดกำหนดผู้เข้าร่วมการดวล ]

“หกคน” หวางเฟิง กำหนดตัวผู้เข้าร่วมการดวล ซึ่งก็คือสมาชิกทีมทั้งหมดรวมถึงตัวเขาเองด้วยเช่นกัน มันเป็นเรื่องดีที่ทุกคนจะได้สนุกไปกับการล่าในครั้งนี้

[กำหนดจำนวนผู้เข้าร่วมการต่อสู้ ]

[ผู้เล่น คัง ฮยอนอู VS ผู้เล่น ทีมหกคนของ หวางเฟิง ]

ทันใดนั้นโดมครึ่งวงกลมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางยาว 20 เมตร ก็ถูกสร้างขึ้นปกคลุมรอบทีมของ หวางเฟิง และ ฮยอนอู

[การต่อสู้จะเริ่มในไม่ช้า ]

[5 ... 4 ... 3 ... 2 ... 1 ]

รอยยิ้มบนริมฝีปากของทุกคนกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ในเวลานี้คงไม่มีคำไหนเหมาะสมไปกว่าวลีที่ว่า เตียงเดียวกันต่างความฝัน ไปมากกว่านี้อีกแล้ว

‘เราจะสามารถไปเที่ยวพักผ่อนได้หลังจากเราฆ่าไอ้หมอนี่ได้’ นี่คือความคิดของ หวางเฟิง และกลุ่มของเขา

‘มันจะเป็นความเจ็บปวดแสนสาหัสสำหรับ เทียนหู่ หากว่าทั้งหกคนนี้ถูกกำจัด’ นี่คือความคิดของ ฮยอนอู

[การต่อสู้เริ่มขึ้น ]

.....

ในกิลด์ของ เทียนหู่ , เหลายู่ คือหนึ่งในผู้เล่นชั้นยอดของกิลด์ เขายกดาบพาดไหล่ด้วยความผ่อนคลาย “ฉันจะเล่นกับเขาสักห้านาทีก่อนจะฆ่าเขาดีไหม !?”

“จัดการมันเลย” หวางเฟิง ตอบกลับคำพูดของ เหลายู่

เหลายู่ ค่อย ๆ วิ่งออกไปด้วยความผ่อนคลาย ‘มาสนุกกันสักหน่อยดีกว่า’

อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกผ่อนคลายได้เพียงสามวินาทีเท่านั้น ทันใดนั้นเขาก็ต้องกระเด็นกลับมาหลังจากปะทะกับออร่าดาบของคนที่แต่งคอสเพลย์เป็น อัลเลย์บอส นั่นทำให้ร่างของเขากระแทกเข้ากับผนังของโดมอย่างรุนแรงจนหมดสติไปในพริบตา

[ผู้เล่น เหลายู่ ติดสถานะผิดปกติ มึนงง ]

ในเวลาเดียวกัน ฮยอนอู ก็หายตัวไปจากสายตาและปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งด้านหน้า เหลายู่ ที่หมดสติ นี่คือสกิลบลิงค์ที่เขาเพิ่งได้รับมาจากเซตเอฟเฟกต์ของเซตวายุแห่งช่องเขาใหญ่ ฮยอนอู ใช้ดาบแทงไปที่คอของ เหลายู่ อย่างไม่ลังเล

‘เสร็จไปหนึ่ง’

.....

หวางเฟิง รู้สึกเหมือนกับถูกปลุกให้ตื่นจากความฝัน เขายกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองด้วยความไม่เชื่อ อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ร่างของ เหลายู่ ค่อย ๆ สลายไปกับอากาศภายใต้การโจมตีเพียงครั้งเดียว ในขณะเดียวกันนั้นความคิดหนึ่งก็เกิดขึ้นในใจของเขา ‘นี่เราเล่นผิดคนแล้วหรือเปล่า!?’

หวางเฟิง ส่ายศีรษะแรง ๆ สองสามครั้งเพื่อปฏิเสธความคิด เห็นได้ชัดว่า เหลายู่ ประมาทเกินไป ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ถูกจัดการง่าย ๆ แบบนี้แน่นอน หวางเฟิง พยายามเพิกเฉยต่อความกังวลที่พุ่งพล่านขึ้นมาในใจของเขา

“ทุกคนเข้าไปพร้อมกันเลย เราจะใช้ทุกอย่างที่มี หมอนี่มันตัวคนเดียว มันไม่มีนักบวชช่วยรักษา แต่เราก็ห้ามประมาทเด็ดขาด คิดซะว่าเป็นการลงเรดก็ได้!!” เซว่จุน กระตุ้นสมาชิกทีมของเขา

บางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เป็นเพราะอีกฝ่ายมาถึงที่นี่เพียงลำพังทำให้พวกเขาประมาทมากเกินไป และเชื่อว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เล่นธรรมดาที่ไม่มีฝีมือเท่านั้น

“รีบบัพแล้วออกไปสู้เร็ว”

อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาคิดผิดเกี่ยวกับ ฮยอนอู แม้ว่า ฮญอนอู จะไม่มีนักบวชคอยใช้สกิลฟื้นฟูให้ก็ตาม แต่เขาก็ยังมีสกิลบัพฟื้นฟูที่ดีมาก ๆ อยู่

.....

ฮยอนอู ไม่ได้เริ่มต้นโจมตีอีกครั้ง และปล่อยให้อีกฝ่ายตั้งขบวนต่อสู้

‘ฉันควรเรียก ทังอี ออกมาดีไหม !?’

การเรียก ทังอี ออกมาเป็นเหมือนการกำจัดตัวแปรที่ไม่สามารถควบคุมได้ในระดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

“ทังอี !!”

แทบจะทันทีที่ ฮยอนอู พูดจบ วงแหวนเวทมนตร์ก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับที่ ทังอี ปรากฏตัวออกมาด้วยขนทั่วร่างที่ดูเหมือนจะยาวมากขึ้นกว่าเดิม

“นายท่าน ท่านมีเรื่องทะเลาะวิวาทอีกแล้วเหรอ !?มนุษย์นี่ชอบสู้กันได้ตลอดเลยนะ ... ท่านอยากให้ข้าทำอะไร !?” ทังอี ตำหนิ ฮยอนอู ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาปรากฏตัวออกมา

ฮยอนอู เคยชินกับปากปีจอของ ทังอี อยู่แล้ว ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของ ทังอี มากนัก และสั่งให้เขาใช้สกิลบัพออกมาทันที “บัพให้ฉันแล้วไปนั่งเล่นบนโขดหินนั่นเหมือนตุ๊กตา”

“ข้าเหมือนตุ๊กตา !?แน่นอนอยู่แล้ว ร่างกายข้าออกจะดูดีซะขนาดนี้” ทังอี เข้าใจคำพูดของ ฮยอนอู เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ ระหว่างเดินไปที่โขดหิน

[คุณได้รับบัพ จิตวิญญาณแห่งหมี ]

[ความแข็งแรงเพิ่มขึ้น ]

[ความอึดเพิ่มขึ้น ]

[คุณได้รับบัพ คำอวยพรแห่งป่า ]

[พลังป้องกันเพิ่มขึ้น ]

[อัตราฟื้นฟูเพิ่มขึ้น ]

“เท่านี้ก็พอแล้ว” ฮยอนอู รู้สึกถึงพลังที่เต็มเปี่ยมไปทั่วร่างกายของเขาขณะที่วิ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ด้านหน้า

.....

หวางเฟิง เรียนรู้จาก ฮยอน

‘ถึงหมอนั่นจะมีน้ำยาฟื้นฟู แต่มันจะต้องถึงขีดจำกัดในอีกไม่ช้า สุดท้ายแล้วเราจะเป็นฝ่ายชนะ’

มันเป็นเรื่องปกติ สำหรับการมีนักบวชคอยช่วยเหลือกับไม่มีนักบวชคอยช่วยเหลือ อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู มีสกิลฟื้นฟูที่พวกเขาไม่รู้จัก หวางเฟิง เหวี่ยงดาบไปที่ไหล่ของ ฮยอนอู แต่ทว่านั่นคือความผิดพลาดของเขา เพราะสิ่งที่เขาฟันโดนมีเพียงความว่างเปล่า สิ่งที่เขาเห็นเป็นเพียงภาพติดตาที่ ฮยอนอู ทิ้งไว้เบื้องหลังเท่านั้น

ฉวัวะ !!

ทันใดนั้น หลังของ หวางเฟิง ก็ถูกแทงด้วยมีดสั้นอย่างกะทันหัน ฮยอนอู ใช้สกิลบลิงค์เพื่อย้ายตัวเองมาด้านหลังของ หวางเฟิง ก่อนจะแทงลงไปบนหลังตรงตำแหน่งหัวใจของ หวางเฟิง

“เอาล่ะ ใครอยากเป็นรายต่อไป !?” ฮยอนอู หันไปพูดทางสมาชิกทีมอีกสี่คนที่เหลืออยู่ เขาเก็บมีดสั้นกลับไปในคลังเก็บของส่วนตัวก่อนจะเปลี่ยนเป็นดาบคมยาวมือเดียวที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของ อัลเลย์บอส

“น ... นั่นมัน !!”

“ดาบคมยาวมือเดียวของคนแคระ ...”

ในที่สุดทีมของ หวาเฟิง ก็ตระหนักได้ว่า คนที่พวกเขากำลังดวลด้วยนั้นไม่ใช่ผู้เล่นคอสเพลย์ แต่เขาคือ อัลเลย์บอส ตัวจริง

“อา ... !!” เสียงอุทานพ่นออกมาจากปากของ เซว่จุน แต่ทว่าน้ำที่หกออกจากแก้วไปแล้วไม่สามารถเก็บกลับมาได้อีกต่อไป

เซว่จุน ตกอยู่ในความสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง

.....

‘ไม่จำเป็นที่ฉันต้องปกปิดตัวเองอีกแล้ว’

ฮยอนอู เปลี่ยนแผนของเขา แต่เดิมแล้วเขาตั้งใจจะจัดการกับสมาชิกกิลด์ของ เทียนหู่ ที่บังเอิญพบเจอ แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว อีกฝ่ายเป็นฝ่ายเข้ามาหาเรื่องเขาเองก่อน

‘นี่มันเยี่ยมไปเลยไม่ใช่เหรอ ...’

ฮยอนอู หัวเราะให้กับสถานการณ์ที่ดีกว่าที่คาดไว้ เขามีเหตุผลในการจัดการกับคนเหล่านั้นแล้ว มันเป็นเพราะทีมของ หวางเฟิง เป็นฝ่ายเข้ามาโจมตีเขาก่อน นอกจากนี้คนเหล่านี้ยังเป็นสมาชิกของกลุ่มที่พยายามควบคุมราคาไอเทม ด้วยสองสิ่งนี้รวมกันเขาสามารถสร้างเหตุการณ์ที่ใหญ่กว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับกิลด์กะโหลกดำได้

ฮยอนอู เชื่อว่าวีดีโอนี้จะทำให้ชื่อเสียงของเขาเพิ่มขึ้นไปอีกระดับแน่นอน

“เข้ามา”

ฮยอนอู พาดดาบยาวมือเดียวไว้บนไหล่พร้อมกับใช้มืออีกข้างกวักเรียกอีกฝ่ายให้เข้ามา