ตอนที่ 42 ห้องนิรภัยฝาแฝด (อ่านฟรี)

แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร

ตอนที่ 42 ห้องนิรภัยฝาแฝด

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงหน้าประตูบานใหญ่บานหนึ่ง ใหญ่กว่าประตูห้องโถงใหญ่ของฮอกวอตส์หลายเท่า

“แล้วคุณมีกุญแจไหม” แม็กนัสถาม

“ไม่ ไม่มีกุญแจ เราไม่รู้ว่ามันเปิดได้อย่างไร แตะมัน บางทีมันอาจจะจำเลือดของฝ่าบาทได้” ก็อบลินแนะนำ

แม็กนัสพยักหน้าและเดินเข้าไปใกล้ประตู เขามองไปที่การออกแบบที่ซับซ้อนของประตู มันมีลวดลายมากมายจนเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่งตรงไหน มีเส้นโค้งและอะไรก็ตาม ทั้งหมดทำจากโลหะแกะสลัก

เขาวางมือขวาบนมันและพยายามผลักมันเข้าไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไปสักสองสามวินาที ทันใดนั้นรอยสลักบนประตูก็เริ่มเคลื่อนไหว ราวกับว่าพวกมันทั้งหมดเป็นงู

แต่ในตอนท้ายของการเคลื่อนไหวของงูเหล่านี้ พวกมันได้จัดระเบียบตัวเองเป็นรูปมังกร ทันใดนั้น มังกรก็เปิดปากของมัน และร่างของแม็กนัสก็ถูกไฟลุกท่วม

*ฟู้วววว*

เมื่อไฟมอดลง แม็กนัสก็ไม่อยู่ตรงนั้น หัวหน้าก็อบลินตื่นตระหนกแล้วเริ่มตะโกนเรียกเขา

“ฝ่าบาท...พระองค์อยู่ที่ไหน?” เขาตะโกน เขายังคงเรียกแม็กนัสว่าฝ่าบาท เพราะพวกก็อบลินก็ยอมรับอาเธอร์เป็นราชาด้วย ด้วยวิธีนี้ ก็อบลินได้พิสูจน์แล้วว่าพวกเขาจงรักภักดีต่ออาเธอร์และเมอร์ลิน ไม่ใช่มอร์แกน เลอ เฟย์

"ผมสบายดี...ไฟดูเหมือนจะเป็นเส้นทางพิเศษบางอย่างที่จะเข้ามา มีเพียงคนที่มีสายเลือดของผมเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้โดยไม่ถูกเผา คุณรออยู่ที่นั่นก่อน” เสียงของแม็กนัสดังมาจากข้างใน

แม็กนัสหันไปมองทางยาวที่ทอดลึกเข้าไปในภูเขา มันถูกจุดไฟให้สว่างไสว แม้แต่พื้นก็มีหินเรืองแสงที่ทำให้เส้นทางทั้งหมดสว่างไสว

~เขาสร้างสถานที่ที่ดูล้ำยุคจริงๆ นี่ขนาดเขาใช้ชีวิตอยู่ในอดีตนะเนี่ย~ แม็กนัสคิด

เขาเดินตามทางจนมาถึงทางตัน มีกำแพงเรียบๆ อยู่ข้างหน้าเขาพร้อมกับประตูเล็กสองบาน อันหนึ่งเป็นสีแดงสดส่วนอีกอันเป็นสีฟ้าสดใส

ทางซ้ายมีคำหนึ่งพูดว่า "ความยิ่งใหญ่รอเจ้าอยู่ เว้นแต่เจ้าจะเป็นคนที่อยู่ทางซ้ายของข้า"

ที่ประตูสีแดงด้านขวา มีข้อความว่า "การใช้คาถาที่ไร้สาระไม่อาจพาเจ้าไปได้ไกล จงเป็นชายผู้ยิ่งใหญ่ต่อหน้านักสู้ผู้ยิ่งยง"

แม็กนัสหัวเราะเบาๆ ~สองคนนี้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก~

จากนั้น อันดับแรก เขาตัดสินใจเปิดห้องนิรภัยของอาเธอร์ เพนดราก้อน เขาเดินไปข้างหน้าแตะประตูสีแดงด้วยฝ่ามือของเขา จากนั้นมีเสียงหินบด ประตูถูกผลักเข้าไปและเลื่อนขึ้นไปด้านบน

ด้านหน้าของแม็กนัสเป็นพื้นที่มืด ดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้า ราวกับว่ามันเป็นเซ็นเซอร์จับการเคลื่อนไหว คบไฟบนผนังห้องนิรภัยก็ติดไฟทันที

ตอนนี้ เบื้องหน้าของเขาคือห้องนิรภัยอันโอ่อ่า ใหญ่กว่าสนามฟุตบอลหลายสนามรวมกัน กรามของเขาอ้าค้าง มองเห็นเนินเขาสีทองอร่ามสวยงามเต็มไปหมดจนสุดขอบ

สิ่งที่บันทึกมรดกกล่าวไว้ไม่ใช่แม้แต่ยอดภูเขาน้ำแข็ง มันนับเฉพาะเหรียญทอง ขณะที่ที่นี่มีรูปปั้นที่ทำจากทองคำและโลหะมีค่ามากมาย มีเงินมากมายที่เขาไม่รู้จักด้วยซ้ำ

~ฉันมัน... รวยโพดๆ จริงๆ~ เขาคิดกับตัวเองและท่องไปรอบๆ ห้องนิรภัย หลังจากตามหาอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็พบเสื้อคลุมและมงกุฎของกษัตริย์อาเธอร์ ทั้งสองนี้อาจมีประโยชน์ในภายหลัง ดังนั้นเขาจึงวางไว้ในที่ที่ดีกว่ามันมองเห็นได้ชัดเจนกว่า

จากนั้นเขาก็พบชั้นวางอาวุธเวทมนตร์ขนาดใหญ่ มีจำนวนมาก ราวกับว่าอาเธอร์กำลังวางแผนที่จะยกทัพตะลุยโลก

แต่ยกเว้นทั้งหมดนี้ ไม่มีอะไรมากนอกจากเงินและเงินมากขึ้น ของวิเศษก็ไม่มี ตอนนี้เขาได้เห็นเงินแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะได้เห็นเวทมนตร์

ดังนั้น เขาจึงออกจากห้องนิรภัยของอาเธอร์ และยืนอยู่หน้าห้องนิรภัยของเมอร์ลิน แม็กนัสคาดหวังว่าอย่างน้อยก็มีไม้กายสิทธิ์สักไม้ ไม้อันล่าสุดไม่แม้แต่จะสามารถจัดการกับพลังของเขาได้

ประตูเปิดออกในลักษณะเดียวกับของอาเธอร์ แต่ก็เห็นความต่างอยู่ มีการจัดระเบียบมากขึ้น มีห้องสมุดขนาดใหญ่และมีอุปกรณ์ทดสอบทางเคมีครบครัน

~สถานที่นี้ช่างวิเศษเหลือเกิน~ เขาคิดอย่างมีความสุข แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นไข่ที่ใกล้ทางเข้า

มีข้อความบันทึกไว้ด้วยว่า “ถ้าแม่มังกรมา นางก็สามารถรับเอาไว้ได้ แต่ถ้าไม่ ทายาทคนต่อไปของข้าจะทำให้มังกรมีชีวิต ถ้าเจ้าอ่านข้อความนี้ แสดงว่านางไม่มา ดังนั้น หน้าที่เจ้าคือฝึกมันเดี๋ยวนี้ และใช่ ตอนนี้เจ้าเป็นแม่แล้ว ไอ้หนู”

แม็กนัสขมวดคิ้วเมื่อเห็นไข่ มันกำลังจะฟักตัวในไม่ช้า เห็นได้ชัดจากการเคลื่อนไหวของมัน

*แกร็ก*

“โอ้ ไม่นะ” เขาอุทาน

แม็กนัสตกใจมากกับเหตุการณ์พลิกผันนี้ ดูเหมือนว่าจนถึงตอนนี้ไข่กำลังจะแตกแล้ว

มันเริ่มกระตุกและแตกออกไปรอบๆ ไข่ เขารู้ว่าลูกมังกรจะออกมาแล้ว

แล้วในที่สุดมันก็เกิดขึ้น รอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นและมีหัวโผล่ออกมาจากมัน ตอนนี้ดูเหมือนไก่ แต่ไม่มีจะงอยปาก

"แคว๊ก"

-_-

แม็กนัสพูดไม่ออก “นายไม่ใช่มังกรหรอ? ทำไมนายถึงร้องแควก”

"แคว๊ก"

*เห้อ*

"ลูกมังกรร้องยังงี้หรอ? เอาเหอะเดี๋ยวเราค่อยมาดูกัน นายเข้ามาอยู่ในกระเป๋าฉันก่อน " เขาพึมพำแล้วอุ้มลูกมังกรขึ้น

จากนั้นเขาก็หันไปมองรอบๆ ในห้องนิรภัย มันใหญ่พอๆ กับของอาเธอร์ แม้ว่าจะมีทองคำน้อยกว่า แต่มีอย่างอื่นมากกว่า

หลังจากดูหนังสือหลายเล่ม ในที่สุดเขาก็พบหมวดไม้กายสิทธิ์ เขาต้องการมันจริงๆ

เขาสุ่มหยิบไม้กายสิทธิ์จากกล่องและลองใช้คาถาลูมอสง่ายๆ ไม้กายสิทธิ์ที่ให้แสงมากที่สุดหมายความว่ามันดีที่สุด

แต่แม้จะลองนับสิบครั้งก็ไม่พบอันที่สมบูรณ์แบบ ดังนั้น เขามีสมมุติฐาน~บางทีเมอร์ลินอาจซ่อนมันไว้?~

ดังนั้นเขาจึงนำไม้กายสิทธิ์ 10 อันไปด้วย เขาจะใช้มันอย่างทิ้งขว้างสุดๆ

จากนั้นเขาก็ไปดูชุดพ่อมดผู้วิเศษ มันใหญ่สำหรับเขาแต่เขาก็ยังอยากลองมันอยู่ มันเป็นสีดำทำจากหนังแต่ข้างในมีขนนุ่มสีแดงสวยงาม

"อ่า รู้สึกสบายดี ถ้ามันอยู่ในขนาดของฉัน" เขาพึมพำ

*ฟึบ*

มันเล็กลงตามขนาดของเขา “ว้าว มีอะไรแบบนี้อีกเหรอ คราวหน้าฉันน่าจะเอารูปเหมือนของเมอร์ลินมาที่นี่”

"แคว้ก"

“อา นายคงหิวแล้ว โอเค กลับกันเถอะ การลักลอบพานายเข้าไปในฮอกวอตส์น่าจะง่ายถ้าปลอมตัวเป็นเป็ด” เขาตัดสินใจ

เขาหยิบเหรียญทองแล้วออกจากห้องนิรภัย เขายังคงต้องตรวจสอบปราสาทแห่งเมอร์ลินเมื่อเขาจะมีวันหยุดยาว

เขากลับไปที่ประตูที่เขาเข้าไปในภูเขา คราวนี้ไม่มีไฟมาและเขาถูกส่งออกไปราวกับว่าหายตัวไป ประตูนั้นไม่เหมือนประตูแต่เหมือนกุญแจนำทางมากกว่า จากที่เขาศึกษามา

เมื่อเขาออกมา เขาเห็นก็อบลินทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันบนลิฟต์กอนโดลา พวกเขากำลังสูบบุหรี่พวกนั้นหยุดทันทีที่เห็นเขา

"ฮ่าฮ่า นั่นอะไรน่ะ? ก็อบลินเริ่มสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?" เขาถาม แม็กนัสยังเป็นเด็ก เขาไม่รู้วิธีแยกความแตกต่างระหว่างบุหรี่กับกัญชา

“อา แค่คลายเครียดนิดหน่อย พอพระทัยหรือไม่ที่ได้เยี่ยมชม” หัวหน้าก็อบลินถาม เขามีความโลภอยู่ในดวงตาของเขา

แม็กนัสพยักหน้า "ใช่ กลับกันเถอะ เราจะเซ็นสัญญาเช่ากัน"

ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มการเดินทางที่น่าเบื่อกลับไปสู่ชั้นสูงสุด เขาจำเป็นต้องหาทางเข้าไปในห้องใต้ดินให้เร็วขึ้นจริงๆ

_____xxXxx_____

[ตอนนี้มีตอนพิเศษจากผู้เขียนครับ ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก พี่แกเขียนเอาฮาเฉยๆ เนื้อเรื่องเป็นตอนที่แม็กนัสทดสอบมรดก]

ผลการทดสอบมรดกออกมา ทุกคนในบริเวณนั้นอ้าปากค้างกับพื้น มีชื่ออื่นอีกสองชื่อนอกเหนือจาก Merlin และ King Arthur

หัวหน้าก็อบลินมองไปที่กระดาษพลางเย้ยหยันในขณะที่มองไปที่ดัมเบิลดอร์ จากนั้นเขาก็ส่งต่อให้รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ ซึ่งอ่านมันแล้วตกใจมาก ในความเป็นจริงเธอไม่สามารถถือมันและอาเจียน

"อุ๊ อ๊วกกก..."

แม็กนัสและดัมเบิลดอร์ตกตะลึงกับสิ่งนี้ ริต้า สกีเตอร์ รีบคว้ากระดาษเพื่อรับข่าว แต่เธอก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นมัน จากนั้นเธอก็ระเบิดเสียงว่า "ข่าวใหญ่ที่สุดในศตวรรษ..."

ในไม่ช้ามู้ดดี้ก็ยึดครองมัน ดวงตาปลอมของเขากระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ จากนั้นเขามองไปที่ดัมเบิลดอร์และถามว่า "เป็นไปได้อย่างไร?"

"มีอะไร?" ดัมเบิลดอร์ถามกลับ

มู้ดดี้ยื่นกระดาษให้ดัมเบิลดอร์ช้าๆ ชายชรายังคงสงบจนถึงตอนนี้ แต่จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าหนังศีรษะของเขามึนงงและใบหน้าของเขาก็ร้อนขึ้นด้วยความลำบากใจ

“มีอะไรหรอครับศาสตราจารย์?” แม็กนัสถามด้วยความสนใจ เขาต้องการทราบเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังปฏิกิริยาเหล่านี้ทั้งหมด

ดัมเบิลดอร์ยังคงหน้าแดงอยู่เล็กน้อย ยื่นกระดาษให้แม็กนัส แม็กนัสอ่านออกเสียงให้ทุกคนฟัง

"ตกลงมันบอกว่าฉันเกี่ยวข้องกับ

1. เมอร์ลิน เอมริส - โดยสายเลือด

2. กษัตริย์อาเธอร์ เพนดราก้อน - โดยสายเลือด

3. อัลบัส ดัมเบิลดอร์ - ตามความสัมพันธ์ (ทวด)

4. เกลเลิร์ต กรินเดลวัลด์ - ตามสายสัมพันธ์ (ทวด)"

กระดาษค่อยๆ เลื่อนออกจากมือของแม็กนัสและตกลงบนพื้น เขาติดอยู่ในช่วงเวลาไม่เคลื่อนไหว สมองวัยเยาว์ของเขาประมวลผลทุกสิ่งที่เขาอ่าน

-_-

เขาหันกลับไปหาดัมเบิลดอร์และถามว่า "คุณคือคุณปู่ทวดของผมหรอฮะ"

แต่ไม่เห็นปฏิกิริยาใดบนใบหน้าของเขา เขาจึงถามต่อไป แต่คราวนี้เขาเห็นสัญญาลูกศิษย์ของดัมเบิลดอร์ "หรือว่าคุณคือ... คุณย่าทวดของผม?"

ดัมเบิลดอร์นั้นแดงไปทั้งตัว… “อุ เอ่อ… อย่าสนใจเลย แม็กนัส วันเวลาเหล่านั้นผ่านไปแล้ว ช่วงเวลาเหล่านั้นช่างโหดร้าย สงครามและบาปมากมายเหลือเกิน”

แม็กนัสกระแอม "ใช่ฮะ... แหงอยู่แล้วว!... สงครามและบาปมากมาย!... แต่ได้ไงฮะ?"

ดัมเบิลดอร์หลับตาและถอนหายใจก่อนจะตอบ "ด้านมืดของเวทมนตร์เป็นหนทางสู่ความสามารถมากมายที่บางคนคิดว่าเป็น...สิ่งที่ผิดธรรมชาติ"

[จบแล้วครับ ผู้เขียนแต่งเอาฮานะครับ อย่าจริงจัง]

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

ห้องนิรภัยของอาเธอร์

ห้องนิรภัยของเมอร์ลิน

ลูกมังกร